Μια αρχή σαν σκοτάδι, ένα τέλος σαν όνειρο...

Αυτό το τραγουδάκι πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση:) Καλή Χρονιά σε όλους!

Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να γράψω για το δικό μου 2007... Ίσως γιατί ήταν μια χρονιά γεμάτη διακυμάνσεις για την ψυχολογία και τη ζωή μου. Μια χρονιά που ξεκίνησε με ένα "σοκ" που τίναξε τον όποιο προγραμματισμό μου στον αέρα και με έφερε αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω. Είναι περίεργη η αίσθηση όταν βρίσκεσαι παγιδευμένος ανάμεσα στις στιγμές και δεν πας ούτε μπρος, ούτε πίσω, απλά επειδή δεν είναι στο χέρι σου και όχι γιατί συμβιβάστηκες... Αρκετά όμως με το σκοτάδι...

Η χρονιά έφερε μια μεγάλη θετική αλλαγή σε προσωπικό επίπεδο, μια αλλαγή που την ώθησαν οι συνθήκες να συντελεστεί ξεπερνώντας τη συνήθη αναβλητικότητά μου. Καμία φορά είναι καλό να σε πιέζουν οι καταστάσεις γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που την είχες θαμμένη στο πίσω μέρος του μυαλού και την κρατούσες εκεί κρυμμένη προβάλλοντας φθηνές δικαιολογίες για την "στασιμότητά" σου, τόσο στον εαυτό σου όσο και στους γύρω σου. Όπως και να έχει με μια σωστή και συντονισμένη προσπάθεια μια υπέροχη αλλαγή συντελέστηκε σε εμένα. Μια αλλαγή που θα με βοηθήσει να αντιμετωπίσω με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον μου...

Στα θετικά της χρονιάς καταγράφεται και η ενασχόλησή μου με το μπλόγκινγκ. Πάντα είχα μια έμφυτη κλίση στο γράψιμο που ποτέ δεν καλλιέργησα και επιτέλους βρήκα το κατάλληλο μέσο να την εκφράσω δημιουργικά. Πιθανώς αυτή η αρχική ενασχόληση να με οδηγήσει σε πιο "οργανωμένα ταξίδια" στο γραπτό λόγο μελλοντικά. Αν μη τι άλλο "τρώγοντας έρχεται η όρεξη" που λέει και ο λαός... Είναι αλήθεια ότι λόγω συνθηκών αυτή η συνήθεια γέμισε αρκετό από το χρόνο μου ευχάριστα και δημιουργικά. Το πιο σημαντικό που αποκόμισα είναι ότι ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που μένουν μακριά, που μιλούν άλλη γλώσσα, που ζει ο καθένας στο μικρόκοσμό του και τους οποίους ποτέ δεν θα συναντούσα αν δεν ξεκινούσα να γράφω στα μπλογκάκια μου. Με ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, ιδιαίτερους, με άποψη, χιούμορ, πράγματα να πουν και εμπειρίες ζωής να μοιραστούν. Δεν με νοιάζει που δεν έχω καθημερινή επαφή μαζί τους, αλλά μου αρέσει να ξέρω ότι είναι εκεί έξω...



Ένα από τα πιο cool videoclips ever! Έτσι για παρέα για το υπόλοιπο του ποστ:)

Το 2007 έφερε μαζί του και μια σημαντική απόφαση για το επαγγελματικό μου μέλλον. Ένα προσωπικό όραμα για το που θέλω να βρίσκομαι σε αυτόν τον τομέα σε βάθος χρόνου, χτίζοντας πετραδάκι πετραδάκι το μωσαϊκό των φιλοδοξιών μου. Αναμφισβήτητα θα έχει ενδιαφέρον να κυνηγήσω αυτόν τον μακροπρόθεσμο στόχο και να προσπαθήσω όσο μπορώ να τον υλοποιήσω. Θέληση υπάρχει, διάθεση για δουλειά άφθονη, συναίσθηση των δυσκολιών και υπομονή θα είναι πολύτιμοι αρωγοι στην προσπάθειά μου να μετατρέψω την ιδέα σε μια χειροπιαστή πραγματικότητα αντάξια των φιλοδοξιών μου. Όπως σε όλα τα πράγματα ο χρόνος θα δείξει και φυσικά υπάρχει πάντα και το "σχέδιο Β" για τις δύσκολες ώρες:)

Και φτάνουμε στην προσωπική ζωή, έναν τομέα που στην πορεία των χρόνων είχε τα πάνω του και τα κάτω του χωρίς να αγγίξει κανένα από τα δύο άκρα. Κυριολεκτικά "από το πουθενά" γνώρισα μια γυναίκα που με κάνει ευτυχισμένο, μια γυναίκα πρόθυμη να παλέψει μαζί μου για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν στη σχέση μας -και είναι αρκετές- μια γυναίκα που με εμπνέει να γίνω καλύτερος για ΕΜΑΣ και όχι μόνο για ΕΜΕΝΑ. Εγγυήσεις στη ζωή δεν υπάρχουν για τίποτα και αυτό που σήμερα φαντάζει ιδανικό, αύριο μπορεί να φαντάζει ένα απατηλό όνειρο που ξεπήδησε από το σεντούκι με τις πιο κρυφές μου επιθυμίες και τις πιο τρελές μου προσδοκίες για τη σύντροφό μου. Ας είναι, είμαι πολύ τυχερός που το ζω αυτό και αν μη τι άλλο θα το παλέψω, για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεν το κάνω θα αδικήσω τον εαυτό μου... τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα...

Πλησιάζοντας προς το τέλος του ποστ, εύλογα μπορεί κάποιος από εσάς να αναρωτιόταν : " Τελικά τη γεύση αφήνει στον Πίκο Απίκο αυτή η χρονιά;". Ο Πίκος Απίκος τότε θα χαμογελούσε, θα σας έκλεινε το μάτι συνομωτικά και θα αποκρινόταν: "Ήταν μια χρονιά που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ ανυπομονώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου και πόσο μετράει το να ζεις την κάθε στιγμή. Όχι γιατί κάτι τέτοιο είναι ένα ουτοπικό κλισέ, αλλα γιατί μόνο έτσι θα τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, με τα λάθη σου και τα σωστά σου, στην πορεία του χρόνου".

Το 2007 πλησιάζει με γοργά βήματα προς την πόρτα της εξόδου και ένας καινούριος χρόνος περιμένει καρτερικά στο κατώφλι του σπιτιού μας την σειρά του να λάμψει. Θα τον υποδεχτούμε κι αυτόν με ένα χαμόγελο ελπίδας -όπως και τόσους άλλους πριν- και που ξέρεις, καμια φορά μπορεί να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Αν πάλι δεν γίνει αυτό, δεν βαριέσαι "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια", υπάρχει πάντα το 2009!!!

Εύχομαι σε όλους σας καλή χρονιά και να έχετε την υγεία σας, τα άλλα λιγότερο ή περισσότερο είναι στο χέρι σας!

Μέχρι την επόμενη φορά...

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος πέμπτο)

Φτάσαμε λοιπόν και στα Επινιανά που βρίσκονται σε ένα υψόμετρο σημαντικά μεγαλύτερο από το χωριό των Αγράφων με αποτέλεσμα η θέα των γύρω βουνών να είναι σαφώς καλύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον. Με το που μπήκαμε στον μοναδικό ξενώνα του χωριού, μάς υποδέχτηκε -πολύ εγκάρδια είναι η αλήθεια- η ιδιοκτήτρια, κερνώντας μας πίτα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κανείς άλλος στον ξενώνα οπότε μπορούσαμε να χαζολογήσουμε με την ησυχία μας δίπλα στην αναμμένη ξυλόσομπα μέχρι να ετοιμαστούν τα δωμάτια μας. Ως γνωστοί κοιλιόδουλη παρέα εξαφανίσαμε την πίτα σε χρόνο dt (σ.σ. εμείς πια να μην δούμε φαγητό πρέπει να το εξαφανίσουμε, τελικά τα "κατοχικά σύνδρομα" των προηγούμενων γενεών καλά κρατούν και στις επόμενες χα,χα,χα). Αφήσαμε τις αποσκευές στα δωμάτια και μιας και το φως της μέρας κρατούσε ακόμα είπαμε να πάρουμε τα όρη τα άγρια βουνά για μια κοντινή διαδρομή με το Terios (σ.σ. αυτές οι φαεινές ιδέες είναι σε μόνιμη βάση του Γιάννη, αλλά προφανώς και οι υπόλοιποι δεν είμαστε και πολύ σόι στο μυαλό γιατί σχεδόν πάντα ακολουθούμε...). Κλασικά λοιπόν, ο Γιάννης όταν βρίσκεται σε κάποιο υψόμετρο δεν είναι πολύ ευχαριστημένος για τον πολύ απλό λόγο ότι υπάρχει πάντα κάποιο ψηλότερο μέρος να πάει από αυτό που βρίσκεται και πρέπει να το πατήσει, να το εξερευνήσει, πιθανώς να ρίξει και ένα κατούρημα για να το "μαρκάρει" ως δική του περιοχή και αφού "το έχει ζήσει "και είναι ικανοποιημένος, μετά αποχωρεί με το χαμόγελο του θριαμβευτή που "δάμασε τη φύση" ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

ΟΚ Γιάννη,την είδαμε και αυτή τη ραχούλα... μπορούμε να φύγουμε τώρα; Ακούω κάτι τσακάλια να πλησιάζουν...

Αυτά τα "αλπινιστικά βίτσια" μας έφεραν πολύ σύντομα -και ενώ είχε πέσει το σκοτάδι- σε ένα υψίπεδο όπου "δέσποζε" μια καλύβα από αυτές που μένουν οι τσοπάνοι όταν ξεμένουν χειμωνιάτικα μακριά από το σπίτι τους και πρέπει μαζί με τον εαυτό τους να σώσουν και το βιός τους (σ.σ. "το βιός τους" πάντα ήθελα να το γράψω αυτό... άλλη μια λογοτεχνική ανησυχία μου πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ανεπιστρεπτί χα,χα,χα). Ο Κώστας ανέβηκε σε ένα ύψωμα μέσα στην πίσσα σκοτάδι,ο Γιάννης εισέβαλε στην καλύβα, εγώ τον ακολούθησα με την πρόθεση να τον "λιντσάρω" και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα και ο Νίκος "χουχούλιασε" στο αυτοκίνητο γιατί έκανε όντως αρκετό κρύο (σ.σ. τιμή και δόξα στο Νίκο και στην λατρεία του για καλοπέραση, κι εγώ μαζί σου φίλε!!!).

Αυτό το κτίσμα(?) είδαμε μπροστά μας μόλις σταματήσαμε το αυτοκίνητο... Έτσι για να σας δώσω μια ιδέα της "χλιδής" που βιώσαμε, θα σας πω απλά ότι μπροστά στην καλύβα που περιγράφω είναι σκέτο Hilton:)

Η καλύβα ήταν τόσο αυτοσχέδια και πρακτική που μόνο ο Μαγκάϊβερ θα μπορούσε να την είχε σχεδιάσει και για να πω την αλήθεια για μια στιγμή συλλογίστηκα πως θα ήταν να μένει ένας άνθρωπος εκεί μέσα -για ένα βράδυ- αποκομμένος από όλους και από όλα... Μετά από αυτή τη στιγμή κορυφαίας πνευματικής δημιουργίας πού ήρθε και παρήλθε και κατά την οποία φιλοσόφησα τη ζωή και αναρωτήθηκα αν το Wireless internet πιάνει στα Άγραφα και κατ' επέκταση στην συγκεκριμένη καλύβα (σ.σ. αυτοί οι σουρεαλιστικοί συλλογισμοί είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου αν μη τι άλλο) , ήρθα στα συγκαλά μου και κατέφυγα στην ζεστασιά του Terios. Γιατί δε λέω, καλή η εκδρομή, αλλά δεν έλεγε να είναι και η τελευταία μου... Ενώ εγώ με το Νίκο ρεμβάζαμε στο Terios, o Κώστας την είχε δει Indiana Jones με night vision και ο Γιάννης απλά φορούσε κοντομάνικο(!) οπότε ότι άλλο και να σας πω για τις λοιπές δραστηριότητες του εκείνες τις "ιστορικές στιγμές" ωχριά μπροστά στο ειδικό βάρος του αντρός...

Δεν ξέρω σε ποιον ταιριάζει περισσότερο αυτή η εικόνα(σ.σ. οι "αμαθείς" να ανοίξουν και κανένα Λουκι Λουκ να μορφωθούν χα,χα,χα) ...Στον "Natural Born Leader" Γιάννη ή σε εμάς που εξίσου "naturally" τον ακολουθούμε:)

Αφού και οι πιο γενναίοι ανάμεσά μας δαγκώσαν το καυλ... τους από το κρύο επέστρεψαν στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Επινιανά και την φιλόξενη θαλπωρή του ξενώνα. Μπαίνοντας στον ξενώνα διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτος κόσμο (σ.σ. 10-15 άτομα μην φανταστείτε καμία λαοθάλασσα...) και πέρα από την οικοδέσποινα όλοι γένους αρσενικού. Παππούδες, μεσήλικες και λίγοι νεότεροι αλληλεπιδρούσαν αρμονικά, τόσο μεταξύ τους όσο και μαζί μας και μάς έκαναν αβίαστα και καθόλου προσποιητά να νιώσουμε σαν να επισκεπτόμαστε το μέρος εκείνο για χρόνια και όχι για πρώτη φορά. Φάγαμε ένα καλό βραδινό που χαρακτηριζόταν από άκρα κρεατοφαγία (σ.σ. οι vegetarians ανάμεσά σας καλύτερα να κλείσετε μάτια και αυτιά τώρα) και ένα βήμα πριν αρχίσουν τα κουμπιά να πετάγονται από τα πουκάμισα και οι ζώνες να αρχίσουν να λύνονται για να αναπνεύσουμε σταματήσαμε την επίθεσή μας στους μεζέδες... Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε αυτό το "τέρας αδρεναλίνης και τεστοστερόνης" που λέγεται Γιάννης και ο οποίος όσο διαπράττει "ηρωικά κατορθώματα" στον έξω κόσμο και στη φύση, τόσο "μαστουρώνει" εντός των τειχών... Ναι κυρίες και κύριοι ο Γιάννης κοιμήθηκε στην καρέκλα του και δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η "ψυχή της παρέας εκείνο το βράδυ"...

Αν ήταν σκηνή στους "300" θα συνοδευόταν σίγουρα από την πειναλέα πολεμική κραυγή : "THIS IS MASAAA!!!!"

Αυτός ήταν ο τελευταίος ηρωϊκός κεφτές στο πιάτο μου... "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας!" που έλεγε και ο Highlander:). Mεταξύ μας δεν έμεινε κανένας, πως θα μπορούσε άλλωστε, το πιάτο ΜΟΥ ήταν, χα,χα,χα!!!

Σαν καλά παιδιά και σκεφτόμενοι ότι η αυριανή μέρα θα είχε καινούριες προκλήσεις αποσυρθήκαμε διακριτικά στα δωμάτια αποχαιρετώντας τους φιλόξενους - και στην πλειοψηφία Παναθηναϊκούς, yeah baby yeah- ντόπιους. Λίγο πριν κοιμηθούμε και αφού τα ντουέτα για την ξάπλα χωρίστηκαν με βάση τα ιστορικά κολλητηλίκια ετών (εγώ με το Γιάννη και ο Νίκος με τον Κώστα, όλοι purely heterosexual males για να μην σας μπαίνουν ιδέες χα,χα,χα) δώσαμε με το Γιάννη ιερό όρκο ότι η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με μία φάρσα στους δίπλα έτσι για να ξεκινήσει η Κυριακή μας με χαμόγελο βρε αδερφέ...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Υ.Γ.1: H εποποιία των Αγράφων made by Πίκος Απίκος θα ολοκληρωθεί σε 7 ποστ τελικά. Άντε κουράγιο μπλογκοσυντρόφια μου, δύο ποστ έμειναν!

Υ.Γ.2: Το επόμενο ποστ πιστεύω ότι αξίζει πραγματικά για τις φωτογραφίες του και μόνο, θα μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας όταν έρθει η ώρα του.

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος τέταρτο)

Πείνα καταραμένη λοιπόν... δίπλα μου στο πίσω κάθισμα καθόταν ο Κώστας ή μήπως ο Γιάννης? Όποιος και να ήταν είχε αρκετό ψαχνό για να με συντηρήσει σε περίπτωση που τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο... Εκεί που είχαν αρχίσει να με πιάνουν τα στομαχικά-υπαρξιακά μου διλήμματα, για το αν ο Γιάννης είναι πιο τραγανός και αν ο Κώστας έχει περισσότερο ψαχνό (σ.σ. ο Νίκος καθόταν στο μπροστινό κάθισμα σε μια σχετική απόσταση ασφαλείας τηρουμένων των αναλογιών...) ο δρόμος μας έφερε πάνω από ένα ξέφωτο. Το ξέφωτο ως ξέφωτο, έστω και με το ποτάμι που το διέσχιζε δεν ήταν δα και είδηση ειδικά στα όρη στα άγρια βουνά που διασχίζαμε... Όταν όμως το ξέφωτο είναι γεμάτο με τζιπ, ανθρώπους που φωνάζουν και γελούν, δυνατή μουσική και ένα λαχταριστό μπουφέ από όλα τα καλούδια ε τότε δεν μπορείς παρά να ευχαριστείς τον "θεό της μάσας" που ήταν τόσο καλός μαζί σου. Αφού τσίμπησε ο ένας τον άλλο για να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο παραισθήσεων και αφού "θάψαμε" τους αγνώστους που γλεντούσαν από κάτω μας αποκαλώντας τους από Μασόνους έως κανίβαλους κατευθυνθήκαμε προς το μέρος τους.

Δεν θέλαμε ούτε να λύσουμε το θέμα των Σκοπίων, ούτε να διαπραγματευτούμε το πολύκροτο ασφαλιστικό ζήτημα... Tα αιτήματα μας προς τους " χορτάτους άρχοντες του ξέφωτου" ήταν απλά και κατανοητά και συνοψίζονταν στη φράση : " Tαϊστε μας!":)

Με το που ακινητοποιήσαμε το αυτοκίνητο στείλαμε το Γιάννη να ανιχνεύσει τις προθέσεις των ιθαγενών, εν τέλει και να τον έτρωγαν δεν θα επερχόταν κανένα ρήγμα στο χωροχρόνο ούτε καμία κοσμοϊστορική αλλαγή θα συντελούνταν για την ανθρωπότητα (σ.σ. μα τιμώ τόσο πολύ το θεσμό της φιλίας που τρομάζω κι εγώ ο ίδιος πιστέψτε με χα,χα,χα). Ο Γιάννης επέστρεψε αρτιμελέστατος χωρίς εμφανείς μώλωπες και αμυχές με το εξής ιστορικό -για τα στομάχια μας- τελεσίγραφο: "Οι άνθρωποι μας κάλεσαν να φάμε και να πιούμε όσο θέλουμε και να συμμετάσχουμε στο γλέντι τους". Για πότε βγήκαμε από το αυτοκίνητο, για πότε χαιρετήσαμε τους ανθρώπους, για πότε αρχίσαμε να τρώμε θα σας γελάσω.... Με θυμάμαι να βγαίνω από το αυτοκίνητο και αμέσως μετά να έχω ένα τυροπιτάκι στο στόμα μου, όλα τα άλλα είναι μια θολούρα μέσα στο μυαλό μου (σ.σ. το εν λόγω τυροπιτάκι πιθανώς τηλεμεταφέρθηκε εκεί αυτοβούλως για να γνωριστεί καλύτερα με τα δόντια μου μιας και δεν θυμάμαι καν να το ακουμπάω χα,χα,χα). Αφού φάγαμε, ήπιαμε και αποκτήσαμε το χαμόγελο του ανθρώπου του δυτικού πολιτισμού που έχει πολύ περισσότερο φαγητό από όσο χρειάζεται και απλά του αρέσει να το κοιτάει, στρέψαμε το βλέμμα μας στους, τηρουμένων των αναλογιών, "σωτήρες" μας.

Όταν οι παραισθήσεις της πείνας υποχώρησαν καταφέραμε να δούμε το πραγματικό πρόσωπο των "σωτήρων" μας και έπαψαν να μοιάζουν όλοι -στα μάτια μας- με τα τερατάκια της Sesame Street όπως πριν:)

Επρόκειτο για μία παρέα 40-50 ατόμων, άντρες και γυναίκες, μεταξύ 40-65 ετών. Η αμεσότητα που είχαν μεταξύ τους, το πόσο πείραζαν ο ένας τον άλλο σαν να ήταν σε σχολική εκδρομή και γενικά η "δημοκρατία" της όλης παρέας, ήταν η καλύτερη πρόσκληση για να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους πιο χαλαρά χωρίς δήθεν καθωσπρεπισμούς. Άλλος πουλούσε σκάφη αναψυχής, άλλος είχε αντιπροσωπεία με ελαστικά αυτοκινήτων και πάει λέγοντας, άλλα όταν βρίσκονταν μαζί η ιδιότητα του καθενός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, ήταν απλά όλοι "μεγάλα παιδιά". Όπως και να έχει ήταν μια παρέα που είναι μαζί περίπου 10 χρόνια και έκαναν συχνά πυκνά εκδρομές κυρίως στη θάλασσα.Για μια στιγμή έκλεισα πονηρά το μάτι στο "θεό της μάσας" που προνόησε να έρθουν στο βουνό αυτή τη φορά (σ.σ. μάλλον πρέπει να θυσιάσω ένα σουβλάκι ίσα με το μπόι μου για να τον ευχαριστήσω... το βάζω στην "to do list"...). Από τις ιστορίες όλων των ανθρώπων της συντροφιάς περισσότερο μας έμεινε στο μυαλό εκείνη του Μr "πρωην καταδρομέας και νυν συλλέκτης εμφραγμάτων". Αν σαν ιδιότητα σας ξενίζει αφήστε με να σας εξηγήσω αγαπητοί αναγνώστες. Επρόκειτο λοιπόν για ένα πρώην στέλεχος ειδικών δυνάμεων του στρατού που προφανέστατα είχε να ξυριστεί από τότε που άφησε το στρατό και με το που αποστρατεύθηκε το έριξε στα κοψίδια για να μετατρέψει τους "κοιλιακούς πέτρα" που προφανώς είχε κάποτε σε "προκοιλιακούς τιμή μου και καμάρι μου" τους οποίους και καμαρώναμε εμείς τα 4 Λαμιωτάκια:). O άνθρωπος αυτός ήταν πολύ ευθύς στη συμπεριφορά του και γενικά είχε ένα δυναμισμό στο βλέμμα του που μας κέρδισε αμέσως. Παρόλο που είχε πάθει περί τα 6-7 εμφράγματα, κάπνιζε σαν φουγάρο και απολάμβανε κάθε ρουφηξιά του τσιγάρου του με τέτοια λαιμαργία σαν να ήταν η τελευταία του. Όπως και να έχει, η ιστορία του που μας τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ότι κάθε χρόνο ανέβαινε στα βουνά με μόνο εφόδιό του ένα μαχαίρι και περνούσε 10 μέρες έτσι στα δάση, χωρίς άλλες προμήθειες... ΟΚ, εγώ παίζω Pro Evolution αυτός την είχε δει Ράμπο, καθένας με τα χόμπι του... Πάντως έτσι που πάνε οι τιμές στα σουπερμάρκετ, τα καύσιμα και τα πάγια των λογαριασμών, βλέπω πολλούς από εμάς εκεί πάνω να του κάνουμε παρέα στο άμεσο μέλλον και δεν θα είναι μόνο για δέκα μέρες...



Ο Έλληνας απόστρατος Ράμπο, απαλλαγμένος από την πειθαρχία του ελληνικού στρατού, για δέκα μέρες κάθε χρόνο επιβίωνε στα "αφιλόξενα ελληνικά δάση¨με μόνη παρέα του ένα μαχαίρι. Αν υπήρχε αμφιβολία ότι τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ θα έσπρωχναν κάποιους ανθρώπους στην τρέλα, τώρα πια ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι μια απλή εικασία έτσι:)

Μετά από κάποιες τελευταίες μπουκιές για το δρόμο και αφού τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά τα γεμάτα κρασί πλαστικά ποτηράκια μας, με τους φιλόξενους Αθηναίους οδοιπόρους, τους αποχαιρετήσαμε. Αν κρίνω από τα βλέμματα τους, όταν φεύγαμε, κάποιοι από αυτούς μάς είχαν συμπαθήσει τόσο που ήταν έτοιμοι να μας υιοθετήσουν, οπότε το timing της αναχώρησής μας ήταν μάλλον σωστό (σ.σ. προφανώς μελαγχόλησαν που δεν ήταν τα δικά τους παιδιά εκεί). Επόμενη στάση τα Επινιανά, όπου και θα διαμέναμε για το βράδυ... Στη διαδρομή "κελαηδούσαμε" σαν πουλάκια(σ.σ. εμφανώς χορτάτοι και από φαγητό και από παραστάσεις) , σχολιάζοντας τις εντυπώσεις μας από τους ανθρώπους που μόλις είχαμε συναντήσει, ενδόμυχα ευχόμενοι ότι όταν φτάσουμε στα χρόνια τους θα επιδεικνύουμε την ίδια όρεξη για ζωή...

(Συνεχίζεται...)

Υ.Γ.: Χάθηκα λίγο από προσώπου γης τις τελευταίες 2 εβδομάδες αλλά ΟΚ επέστρεψα και θα την τελειώσω τη ρημαδοϊστορία σε 2-3 κείμενα από τώρα. Να είστε καλά!

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος τρίτο)

Τέτοιες πανέμορφες εικόνες ήταν πολύ "συνηθισμένες" σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το χωριό των Αγράφων. Η ελληνική φύση στα καλύτερα της, πραγματικά!

Το αμάξι συνέχισε να ανεβαίνει αγκομαχώντας τους ανηφορικούς δρόμους και το αίσθημα της πείνας όλο και γινόταν εντονότερο. Περάσαμε στο δρόμο κάτι κατσίκες και προς στιγμήν σκέφτηκα να το γυρίσω σε "πρωτογόνος κυνηγάει την τροφή του mode".Να πιάσω το πρώτο πράγμα(σ.σ. όχι δεν αναφέρομαι στον Κώστα που καθόταν δίπλα μου αν και είχε ανοιχτό το παράθυρο του οπότε δεν ήταν και απίθανο...) ικανό να καταφέρει καίριο πλήγμα και να το εκτοξεύσω με χειρουργική ακρίβεια εναντίον οποιουδήποτε ζωντανού και φαγώσιμου βρισκόταν σε ακτίνα βολής.

Τέτοιοι υποψήφιοι μεζέδες κολάζουν και vegeterian:)

Εκεί που είχα αρχίσει να οραματίζομαι κοψίδια να χορεύουν γύρω μου, φτάσαμε στο χωριό των Αγράφων και η λογική επικράτησε του ενστίκτου της πείνας, οριακά μεν αλλά επικράτησε. Εδώ να διευκρινίσω ότι το όνομα "Άγραφα" αναφέρεται τόσο σε μια ευρύτερη διοικητική περιφέρεια με πολλά χωριά, όσο και στο χωριό "Άγραφα". Στην ήρεμη ζωή του χωριού αυτού είμαστε έτοιμοι να εισβάλουμε, με τον αέρα των παιδιών της πόλης που ανέβηκαν σε ένα βουνό και νόμισαν ότι "έπιασαν τον Πάπα από τα αρχ..." (σ.σ. ΟΚ, έχουμε ξαναπάει όλοι σε βουνά και ο πατέρας μου κατάγεται από άκρως ορεινό και δύσβατο χωριό, αλλά ποιητική αδεία λέω και καμία υπερβολή χα,χα,χα). Mπαίνουμε λοιπόν στα Άγραφα και αφήνουμε το αυτοκίνητο μπροστά σε κάτι σαν πλατεία με λίγο από δημαρχείο και ΚΕΠ για γαρνιτούρα. Πολύ χαριτωμένα όλα τους φυσικά, αλλά όχι και τόσο για να τα βγάλω φωτογραφία:). Βέβαια στο εν λόγω ΚΕΠ και στις διάφορες υπηρεσίες πιο πιθανό είναι να κάνουν αιτήσεις και να βγάζουν πιστοποιητικά οι κατσίκες(σ.σ. "θέλω μια επιχορήγηση για ζωοτροφές με λίγα λιπαρά και στάνη με αυτόνομη θέρμανση, τώρα λέμε", τάδε έφη κάθε αγανακτισμένο αγριοκάτσικο στην ουρά του ΚΕΠ χα,χα,χα) παρά οι άνθρωποι που είναι πολύ λιγότεροι...

Σίγουρα δεν είναι μια φωτογραφία που θα συγκλονίσει το "είναι" σας... Μα ελάτε τώρα όμως, πως μπορείτε να αντισταθείτε στη σουρεαλιστική σύνθεση μιας κατακόκκινης αποθήκης, μιας ξέμπαρκης κολόνας της ΔΕΗ και του "ναζιάρικου" πράσινου κάδου στο βάθος... :). Ξέρετε σε κάποιες γκαλερί στην Αθήνα αυτή η φωτογραφία πιθανώς θα θεωρούνταν "υψηλή τέχνη" με φοβερούς και τρομερούς συμβολισμούς, χα,χα,χα!!!


Το μάτι μου έπεσε σε ένα πίνακα ανακοινώσεων που είχε κάτι προκηρύξεις για θέσεις εργασίας που δεν νομίζω να συγκινούσαν ιδιαίτερα τους ντόπιους, κάτι λόγω ορίου ηλικίας(σ.σ. εκτός κι αν με τις εξελίξεις στα συνταξιοδοτικά ο 70αρης είναι the new σαραντάρης...) κάτι λόγω του ότι ήταν ελάχιστοι σε αριθμό. Για κάποιο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό οι αφίσες με τους επικηρυγμένους στις ταινίες Western και είχα μια ακατάσχετη επιθυμία να φωνάξω στον πρώτο ντόπιο που θα βρω "Αυτή η πολή δεν μας χωράει και τους δύο κανάγια!!!" αλλά η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επικράτησε.Κατέπνιξα λοιπόν τις υποκουλτουρικές ορμές μου(σ.σ. αποτέλεσμα πολλών ωρών άκριτης "κατανάλωσης" αμερικανιών κάθε είδους, σας διαβεβαιώ, χα,χα,χα) και συγκεντρώθηκα στη βόλτα μου στο χωριό των Αγράφων. Ο Γιάννης ήταν ο πιο κινητικός από τους 4 (σ.σ. να θυμηθώ να τον ρωτήσω "τι πίνει και δεν μας δίνει" και δεν βάζει κώλ... κάτω χα,χα,χα). Ο Νίκος πεινούσε αλλά ήταν αξιοπρεπής και ο Κώστας... ο Κώστας... ο Κώστας ήταν απλά ο Κώστας (σ.σ. καμία ιδιαίτερη βελτίωση δηλαδή...). Περπατήσαμε λίγο στα Άγραφα και ανεβήκαμε σε ένα σημείο όπου βρισκόταν ένα άγαλμα του αγωνιστή του 1821, Κατσαντώνη (σ.σ. εμ ποιον θα είχαν δηλαδή άγαλμα, τον Πολύδωρα? χα,χα,χα). Το highlight της καριέρας του ως αγωνιστή ήταν ότι όταν τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι προφανώς απελπίστηκε τόσο πολύ που πήδηξε σε ένα γκρεμό και γκρεμοτσακίστηκε... Παρόλα αυτά επιβίωσε, οπότε αυτό καταχωρείται στα συν του οπωσδήποτε. Αυτό ήταν το περιβόητο "Πήδημα του Κατσαντώνη"(σ.σ. δεν θέλω πονηρά γελάκια στο αναγνωστικό κοινό λέμε, αν και μεταξύ μας σαν τίτλος τσόντας με τον Γκουσγκούνη ακούγεται... ). Από εκείνο το σημείο τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες, οπότε μέχρι να πιω μια ρουφηξιά καφέ, πάρτε μια μικρή γεύση από το χωριό:

Ο Κατσαντώνης ατενίζει το χωριό από ψηλά... Ο καιρός που έκανε άλματα αυτοθυσίας και ενίοτε γκρεμοτσακιζόταν έχει περάσει ανεπιστρεπτί...

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τι ατημέλητο περίβολο είχε η συγκεκριμένη εκκλησία, ειλικρινά κρίμα μιας και είναι ένα επιβλητικό κτίριο που άξιζε καλύτερης τύχης...

Το χωριό απλώνεται πάνω στην πλαγιά σαν λιωμένο τυρί πάνω σε πίτσα... (σ.σ. πείνα καταραμένη, μόλις κατέστρεψα τη μαγεία της στιγμής έτσι χα,χα,χα)

Πολύ θετικό είναι το γεγονός ότι όπως και σε άλλα μέρη, πολλοί ντόπιοι που ζουν μακριά χτίζουν νέα σπίτια ή αναπαλαιώνουν ήδη υπάρχοντα. Οπότε για κάποιους μήνες το χρόνο, το χωριό έχει ζωή. Η μοίρα των περισσότερων ορεινών χωριών της Ελλάδας στη σημερινή εποχή...

Αφού κατεβήκαμε από το ύψωμα, εγώ και ο Γιάννης ανεβήκαμε λίγο στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Μια εκκλησία αγνώστων λοιπών στοιχείων μιας και το όνομά της δεν αναγραφόταν πουθενά, "άγραφη" προφανώς κι αυτή όπως και το χωριό:). Δύο πράγματα μας τράβηξαν την προσοχή εκεί: 1)Η σκεπή της εκκλησίας ήταν με πέτρα κάτι που το έχω ξαναδεί σε παλιά χωριατόσπιτα, αλλά ποτέ σε εκκλησία να πω την αλήθεια, τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλη, 2) Ο περίβολος της εκκλησίας ήταν τόσο ατημέλητος και γεμάτος μπάζα είναι πραγματικά να απορεί κανείς... Κατεβαίνοντας από την εκκλησια, είδαμε τον Νίκο και τον Κώστα σε στάδιο προχωρημένης "ασιτίας" -καλά εγώ είχα πλέον παραισθήσεις κανονικά- οπότε είπαμε με ένα στόμα μια φωνή: "Aρκετά με τα Άγραφα , πάμε να φάμε τίποτα"(σ.σ. αυτό δεν ήταν δήλωση αλλά γροθιά στο κατεστημένο, μα τόση "πρωτοτυπία πια", έλεος...). Πρέπει να επισημάνω ότι αλγεινή εντύπωση μου έκανε ένας ξενώνας στο χωριό, ο οποίος είχε ως είσοδο του κάτι σαν πολεμίστρα κάστρου! Μια κακοφτιαγμένη, καρακίτς κατασκευή που "έδενε" τόσο πολύ με το υπόλοιπο χωριό όσο θα έδενε και μια μονάδα του ΟΚΑΝΑ μέσα στα Ζωνιανά... Με βήμα, βαρύ, ράθυμο και νυσταλέο κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Έπρεπε να φάμε διάολε, αλλά που κουράγιο να κυνηγήσουμε για την τροφή μας. Η μοίρα είχε ούτως ή άλλως άλλα σχέδια για αυτά τα 4 κοιλιόδουλα παιδιά της πόλης...

(Συνεχίζεται...)

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος δεύτερο)

Αφήνοντας πίσω μας το Καρπενήσι -και υπό μία έννοια τον πολιτισμό του ADSL και της καφετέριας- κατευθυνθήκαμε προς τον προορισμό μας με περίσσεια διάθεση και αρκετά καλούδια από το αρτοποιείο για να κάνουν την όλη εμπειρία ακόμα "χορταστικότερη". Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας πετύχαμε(σ.σ. μεταφορικά πάντα, δεν καρφωθήκαμε πάνω της με το αυτοκίνητο χα,χα,χα) επιτέλους την πολυπόθητη (ή καταραμένη όπως το δει κανείς...) πινακίδα που έγραφε "Προς Άγραφα". Με το που την περάσαμε τελείωσε και η άσφαλτος και μπήκαμε σε έναν kinky κατσικόδρομο που όσο προχωρούσαμε γινόταν όλο και λιγότερο φιλόξενος. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι επιτέλους ένα ακόμα όνειρο ζωής, το να νιώσω όπως ο φραπές στο σέϊκερ έγινε πραγματικότητα.

Αφού κουνηθήκαμε καλά και "θαυμάσαμε" τους δρόμους που ήταν ίδιοι και απαράλλαχτοι από τότε που ήμουν παιδί στο Καρπενήσι (σ.σ. Αχ καημένε πατέρα μου τι τράβηξες κι εσύ τότε να τρέχεις μέσα στα χιόνια...) , θυμηθήκαμε την περιβόητη ατάκα του Λιάπη "Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο εργοτάξιο!". Αυτό ήταν το ανέκδοτό μας για τη διάρκεια του ταξιδιού... Με αυτά και με αυτά καταλήξαμε σε μία διχάλα του δρόμου, το πάνω μέρος της οποίας οδηγούσε "προς τόπο χλοερό, προς τόπο σκιερό, προς τόπο αναπαύσεως" ενώ το κάτω μέρος οδηγούσε σε ένα ποτάμι. Πραγματικά για τον οδηγό μας δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε, μιας και φόρεσε το μαγιό του(!) και τις γαλότσες του και διέσχισε το ποτάμι σαν να έβγαινε για καφέ στην πλατεία Κολωνακίου. Αυτός είναι ο φίλος μου ο Γιάννης!Κάνει το πιο κουφό πράγμα, την πιο ακατάλληλη στιγμή μόνο και μόνο για να το ζήσει κι αυτό. Όπως και να έχει το μόνο που κάναμε οι υπόλοιποι, όσο ο Γιάννης διέσχιζε το ποτάμι σαν άλλος Κροκοδειλάκιας, ήταν να λερώσουμε τα παπούτσια μας με μπόλικη λάσπη από την όχθη του ποταμού, έτσι για να δώσουμε ανά την επιστροφή μας το ουσιαστικό "βάπτισμα του πυρός" στο Terios (σ.σ. σε απλά ελληνικά, έγινε κωλ.... το αμάξι στο εσωτερικό του χα,χα,χα).

Εμπρός λοιπόν καλό μας αυτοκίνητο, καμάρι της Daihatsu, βγάλε μας ασπροπρόσωπους μπροστά στο χείλος της καταστροφής (σ.σ. έτσι κι έγινε και περάσαμε το ποτάμι στεγνοί και ωραίοι, όχι παίζουμε χα,χα,χα)

Στο μεταξύ, ο Γιάννης γύρισε από τις "αθλοπαιδιές" του με εκείνο το βλέμμα που έλεγε : " Ή θα περάσουμε το ποτάμι με το τζηπ ή θα κάνουμε κανόε καγιάκ the hard way". Ενώ βρισκόμαστε στο στάδιο των διαπραγματεύσεων (σ.σ. ΟΗΕ φάε τη σκόνη μας μουχαχαχαχα), ο Γιάννης έβαλε μπρος με αποφασιστικότητα το αυτοκίνητο, με τον Κώστα ως συνοδευτικό περιπετειώδες saoundtrack να κραυγάζει συνέχεια: "Γιάννη είσαι σίγουρος, Γιάννη είσαι σίγουρος....?". Ο Γιάννης ήταν σίγουρος, πέρασε το ποτάμι ακόμα πιο σίγουρος και οδήγησε για λίγο, στην άλλη όχθη του ποταμού πλέον (σ.σ. πιο συγκεκριμένα ήταν μια κοίτη ποταμού χωρίς νερό παρά όχθη) με τέτοια σιγουριά που ο Ιντιάνα Τζόουνς θα έκαιγε από δέος κάθε κόπια της τριλογίας του αν τον έβλεπε. Ο Κώστας αναθάρρησε και άρχισε να λέει : "Σας το έλεγα εγώ ρε!!!". Εκεί πλέον έμαθα για πρώτη φορά και την ερμηνεία της λέξης "χεσόμαγκας" από τον Νίκο που τυγχάνει και του εκπαιδευτικού κλάδου : "Χεσόμαγκας είναι ένας τύπος που πριν την ώρα της κρίσεως έχει αλλάξει δεκαπέντε σώβρακα από την αγωνία και μετά αφού η δοκιμασία περάσει, διαλαλεί στους πάντες πόσο γενναίος ήταν και πως δεν είχε εξαρχής καμία αμφιβολία ότι όλα θα πάνε καλά". Ναι κυρίες και κύριοι, όχι μόνο έμαθα τι εστί "χεσόμαγκας" αλλά είχα κι έναν δίπλα μου, το οποίο έκανε αν μη τι άλλο την κατανόηση της βαθύτερης έννοιας του όρου ευκολότερη:)

Άπαντες σε θέσεις μάχης , ας ξεκινήσει ο πετροπόλεμος λέμε!!!

Αποβιβαστήκαμε στην ξεραμένη και γεμάτη πέτρες κοίτη του ποταμού και αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες για τους άπιστους Θωμάδες γενικώς, αρχίσαμε να κυνηγάμε τον Κώστα ο οποίος την είχε δει Δαβίδ εναντίον Γολιάθ και εκτόξευε κοτρώνες προς το μέρος των υπολοίπων. Φυσικά ο Νίκος κι εγώ αντεπιτεθήκαμε με τον Γιάννη να τραβάει ψηφιακά το ντοκουμέντο της μάχης. Πραγματικά είναι ωραίο να ξέρεις ότι "ωρίμασες" και "άλλαξες" στη συμπεριφορά σου σε σχέση με το Λύκειο έτσι? χα,χα,χα. Αφού κόπασε η βουή της μάχης με μηδενικές απώλειες, συνεχίσαμε με το τζηπ για τα Άγραφα (σ.σ. τελικά όλο για Άγραφα λέω και Άγραφα δεν βλέπετε μου φαίνεται χα,χα,χα). Ο οδηγός -ή καλύτερα να πω κασκαντέρ- μας, έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος... Όχι δεν πάθαμε λάστιχο, ούτε μας πυροβόλησε κανείς κυνηγός που ήθελε να γίνει "Ράμπο στη θέση του Ράμπο"... Ήταν τα στομάχια μας που γουργούριζαν... Ήταν γεγονός πια... το αρχέγονο ένστικτο της πείνας είχε αρχίσει να μας κυριεύει και αλίμονο σε ότι φαγώσιμο βρισκόταν στο δρόμο μας...

(Συνεχίζεται)

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος πρώτο)

Το ταξίδι είχε κανονιστεί από καιρό. Εγώ, ο Νίκος, ο Γιάννης και ο Κώστας θα πηγαίναμε στα 'Αγραφα της Ευρυτανίας. Σε αυτό το σημείο θέλω να γραφτεί στα πρακτικά του μπλογκ ότι έχω καημό στη ζωή μου να πάω με τον κολλητό μου το Γιάννη μια φορά σε μέρος που βρίσκεται υψομετρικά στο επίπεδο της θάλασσας και όχι εκεί που τα τα αγριοκάτσικα κάνουν "vegeterian μπάρμπεκιου". Ο Κώστας και ο Γιάννης ξεκίνησαν από την Αθήνα με το ταλαίπωρο πλην τίμιο Terios, με άγριες διαθέσεις. Δεν υπήρχε ραχούλα που δεν θα ανέβαιναν, δεν υπήρχε πέτρα που δεν θα κοίταζαν από κάτω, δεν υπήρχε κατσίκα που δεν θα... έτρωγαν ( σ.σ. το σωσα, το σωσα ε? χα,χα,χα). Ναι κυρίες και κύριοι τέτοιος ήταν "ο πόθος" των φίλων μου που κατοικούν στην Αθήνα να δουν πράσινο αντί για μαύρο και πέτρες αντί για μπετόν. Από την άλλη πλευρά, εγώ και ο Νίκος ως τιμημένοι πολίτες του δοξασμένου "κόμβου" της Λαμίας, θέλαμε να πάμε τη βόλτα μας, να φάμε τα κοψίδια μας και να κάνουμε χαβαλέ. Αφού η φύση είναι γύρω μας εδώ ούτως η άλλως, δεν μπορώ να πω ότι είχαμε κανένα ιδιαίτερο καημό να την κυνηγήσουμε στα απάτητα των Αγράφων.

Πανέτοιμοι για περιπέτεια, προετοιμασμένοι να αδράξουμε τη μέρα, πραγματικοί αίλουροι και θιασώτες της δράσης, ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε τα μαγευτικά Άγραφα!!! ΟΚ, παιδιά μην τα παίρνετε και όλα τοις μετρητοίς γράφω και καμία μαλ... να περάσει η ώρα:)

Όπως και να έχει, οι "Αθηναίοι" της παρέας (σ.σ. όλοι Λαμιώτες είμαστε στην καταγωγή, μαζί πήγαμε Γυμνάσιο/Λύκειο, κάποιοι από εμάς το θεωρούν κατάρα και ατυχή συγκυρία αλλά δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ , χα,χα,χα) ήρθαν και πήραν εμάς τους "πιο πρωτόγονους" και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το Άγραφα. Εγώ και ο Κώστας στο πίσω κάθισμα, ο Γιάννης να οδηγάει και ο Νίκος να είναι ο συνοδηγός που έβαζε τα CD των άλλων στο CD Player (σ.σ. νομίζω τέτοια καταλυτική συμμετοχή συνοδηγού σε ταξίδι πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια βιβλιογραφία των συνοδηγών...). Η ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο είχε ως εξής: O Γιάννης οδηγούσε και με τη γνωστή "τύχη" που τον συνοδεύει από τότε που τον ξέρω, συνάντησε στο δρόμο τα πιο ογκώδη οχήματα που μπορούσε(σ.σ. μόνο τανκς δεν συναντήσαμε...).¨Έτσι κάθε λίγα λεπτά παρουσιαζόταν η πρόκληση να τα προσπεράσει, ενώ η καρδιά των υπολοίπων πήγαινε στην Κούλουρη για το αν θα το κάνει και πόσοι θα ζήσουμε για να θυμόμαστε τη εμπειρία. Ο Νίκος ήταν ο "επί της μουσικής" και σχολίαζε τις μουσικές επιλογές με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που "δεν έφερε μουσική στο ταξίδι οπότε μπορεί να θάψει τη μουσική όλων των άλλων". Ο Κώστας για κάποιο λόγο ενώ ήταν ως επί το πλείστον φυσιολογικότατος (σ.σ. για τα δικά του πολύ χαμηλά στάνταρ anyway...), ξαφνικά άρχιζε να μαρσάρει (σ.σ. ναι να μαρσάρει, ίσως γεννήθηκε μέσα σε Φεράρι , δεν ξέρω, μάλλον του έμεινε κουσούρι τι να πω) και έχω αρκετά βιντεάκια τραβηγμένα με την ψηφιακή που "καταστράφηκαν", επειδή την είδε πιλότος της φόρμουλα 1, χωρίς αυτοκίνητο. Όσο για εμένα, σε αυτό το αρχικό κομμάτι του ταξιδιού είχα συνεχώς την αίσθηση ότι ζούσα το δικό μου "Blair Witch Project" με αυτούς που έμπλεξα, οπότε το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να γελάσω όσο μπορώ και να καταγράψω ψηφιακά ψήγματα αυτής της εποποιίας για να μαθαίνουν οι επόμενες γενιές τι μαλ... έδερνε τις προηγούμενες.




Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη μουσική. Το ταξίδι ξεκίνησε με ακούσματα από κάποιους που λέγονται "Πουτουμάγιο". Εγώ και ο Νίκος είμαστε τόσο "ενθουσιασμένοι" που βρήκαμε επιτέλους τη μουσική που θα παίζει δίπλα στο νεκροκρέβατό μας, όταν έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα και αφήσουμε τα εγκόσμια(σ.σ. ευχαριστούμε Κώστα...). Νομίζω αν δεν ξανακούσω στη ζωή μου αυτή τη μουσική, που κάνει το Λουδοβίκο των Ανωγείων να μοιάζει με χεβ μετάλά μπροστά της, θα θεωρήσω τον εαυτό μου πραγματικά τυχερό εώς απίστευτα κωλόφαρ.... Στη συνέχεια περάσαμε στα ακούσματα του Γιάννη ο οποίος μας ταξίδεψε (σ.σ. η σωστή λέξη είναι "εξολόθρευσε"...) με ένα γκρουπ που λεγόταν "Blackmore's Knights" ή κάπως έτσι, σε μια εποχή όπου το να πάρεις ένα σπαθί και να ανοίξεις το κεφάλι του άλλου στα δύο ήταν της μόδας... "Το βασίλειο μου για ένα σπαθί" σκεφτόμουν μέσα μου - μετά από κάθε τραγούδι- και η επιθυμία να γίνω Χαϊλάντερ στη θέση του Χαϊλάντερ, με ότι συνεπάγεται αυτό για το κεφάλι του οδηγού, γινόταν με κάθε νέο(?) άκουσμα και πιο έντονη. Μετά από κάποιους πειραματισμούς με τα CD του Γιάννη και αφού ο Νίκος άλλαζε τα CD απελπισμένος, πιο γρήγορα και από όσο ο Λούκι Λουκ πυροβολεί τη σκιά του, καταλήξαμε σε κάτι που μας ικανοποιούσε σχεδόν όλους.Βέβαια δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία γιατί ο μόνος που είχε κάποια ένσταση το είχε ρίξει και πάλι στο μαρσάρισμα, οπότε κατά κάποιον τρόπο δημιουργούσε τη δική του "μουσική". Κάπως έτσι φτάσαμε στο Καρπενήσι...

"Χρόνια και ζαμάνια" είχα να μπω σε αυτή την εκκλησία... Τι να λέμε τώρα μια φορά(ΟΚ υπερβάλλω) μπήκα και αυτή "σηκωτός"... Κυριολεκτώ σας διαβεβαιώ:)

Στο Καρπενήσι έμενα με την οικογένεια μου μέχρι να γίνω 6 ετών οπότε έχω ένα μικρό δέσιμο με την πόλη, η οποία έχει αλλάξει φοβερά από τότε. Για κάποιο λόγο(σ.σ. όχι δεν έφταιγε η οδήγηση του Γιάννη χα,χα,χα) με έπιασε η επιθυμία να πάω να ανάψω ένα κερί στην Αγία Τριάδα την εκκλησία στην κεντρική πλατεία της πόλης. Είχα βαφτιστεί εκεί(σ.σ. ότι ξέρετε εσείς, ξέρω κι εγώ για αυτό χα,χα,χα) και προφανώς επειδή μάλλον είχα να πατήσω στην εν λόγω εκκλησία από τότε, είπα να ανάψω ένα κερί (σ.σ. ελπίζω να μην το ξανακάνω όταν θα έχω εγγόνια πλέον, αλλά νωρίτερα). Στο Καρπενήσι, εμένα και το Γιάννη μας έπιασε μια άλφα "κοιλιοδουλίαση" (σ.σ. ανίατο το νόσημα σας διαβεβαιώ) οπότε μπουκάραμε στον πρώτο φούρνο που βρέθηκε στο διάβα μας και πήραμε έως και λίγα μελομακάρονα! (σ.σ. πείνα καταραμένη χα,χα,χα). Πρέπει να κάνω ειδική μνεία στο σταφιδόψωμο του συγκεκριμένου αρτοποιείου το οποίο κόλαζε και άγιο (σ.σ. εμένα απλά με κόλασε χωρίς να χρειάζομαι φωτοστέφανο για κάτι τέτοιο). Αφού μαζέψαμε τα άλλα κοπρόσκ.... εννοώ τους λατρεμένους μου φίλους και συνοδοιπόρους από την πλατεία της πόλης, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο. Κοίταξα λίγο με νοσταλγία γύρω μου την πόλη, πριν αρχίσω και πάλι το χαβαλέ με τους φίλους μου... Επόμενη στάση τα Άγραφα και όποιος αντέξει άντεξε γενικώς...

(Συνεχίζεται)

Καμια φορά δεν χρειάζονται πολλά λόγια...

Όλοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας, καμία αντίρρηση. Χθες, όσο προχωρούσε η ελεγεία της μέρας μου, κάποιοι προσωπικοί προβληματισμοί επηρέασαν τον ψυχισμό μου. Δεν ήμουν στενοχωρημένος, απλά προβληματισμένος. Δεν έχει σημασία το πως και το γιατί, άλλωστε πολλές φορές το μυαλό μας, μάς παίζει παιχνίδια και μεγαλοποιούμε πράγματα και καταστάσεις που δεν αξίζουν τέτοιας προσοχής. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού αναπόφευκτο όταν το συναίσθημα, "χορεύει" παρέα με τους συλλογισμούς και τους συνειρμούς, οδηγώντας σε μικρά καθημερινά αδιέξοδα που διαρκούν όσο μια βόλτα. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν το μυαλό μου ταξιδεύει πρόσκαιρα, σε τέτοια πιο σκοτεινά μονοπάτια, το παρακάτω μουσικό κομμάτι έρχεται στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσο βαθιά στην ψυχή του έψαξε ο Νηλ Γιάνγκ για να δημιουργήσει αυτό το μουσικό θέμα, σε εμένα πάντα μοιάζει σαν τις χορδές της κιθάρας του να τις παίζει η ψυχή ενός ανθρώπου σε διαρκή αναζήτηση του εαυτού του και όχι τα χέρια ενός μουσικού. Η μελωδία αυτή πάντα εκτονώνει τις ανησυχίες μου και κάνει την καρδιά μου να αλλάζει ρυθμό και να χτυπάει στο ρυθμό της μουσικής. Κάθε νότα με φέρνει κοντύτερα στο να ηρεμήσω και να επανέλθω εκεί που θέλω να βλέπω τον εαυτό μου...





Με την ανάμνηση αυτού του κομματιού γύρισα σπίτι, έβαλα το CD της ταινίας "Ο Νεκρός"(σ.σ. μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες) να παίξει και καθάρισα το μυαλό μου από ότι με βασάνιζε ακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι. Όπως και κάποιες άλλες λιγοστές φορές στο παρελθόν η όλη διαδικασία ήταν λυτρωτική.Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου, ένα βάρος που περισσότερο εγώ βάζω στον εαυτό μου παρά υπάρχει. Η μουσική σταμάτησε να παίζει και ήμουν πάλι αυτός που θέλω. Πήγα στο σαλόνι, έκατσα μαζί με τον πατέρα μου, καλαμπουρίσαμε χαζεύοντας στην τηλεόραση. Μικρές στιγμές με τα αγαπημένα μου πρόσωπα μέχρι να ξαναφύγω...

Αυτό το κείμενο ήταν περισσότερο μια αφορμή να βάλω τη συγκεκριμένη μελωδία (εδώ σε μια κάπως πιο σύντομη έκδοση από αυτή του σάουντρακ της ταινίας) στο μπλογκ και να τη μοιραστώ μαζί σας. Δεν περιμένω κανείς να νιώσει αυτό που νιώθω εγώ , αλλά εν τέλει αν δεν μοιραστώ αυτά που είναι πολύτιμα για εμένα με τους φίλους μου, με ποιους θα τα μοιραστώ...

Την καλημέρα μου και να έχουμε όλοι ένα υπέροχο σαββατοκύριακο!

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 6 :Itelli)

Είχε αρχίσει πια να ξημερώνει... Οδηγούσα όλο το βράδυ και όσο να ναι οι αντοχές μου δεν ήταν στα φόρτε τους. Το μπλογκοσυφερτό πίσω μου κοιμόταν μακάρια τον ύπνο του δικαίου και αυτό δεν βοηθούσε την κατάσταση... Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα για κάποιο λόγο άκουγα συνεχώς στο κεφάλι μου το κεντρικό θέμα της ταινίας Halloween("Η Νύχτα με τις μάσκες"). "Τι θα γίνει ρε DP?" ψιθύρισα, "...οδηγάω που οδηγάω σαν το μαλ... όλο το βράδυ θα με πρήζεις κι εσύ?". Αν και περίμενα κάτι περιπαιχτικό ως απάντηση ο DP είπε : "To νιώθεις έτσι? Είναι κοντά... στην πρώτη στάση πάμε να τον βρούμε... είναι ώρα για μια παραδοσιακή και αγαπημένη μπλογκομονομαχία... Ο Κλιντ -ένας είναι ο Κλίντ...- θα ήταν περήφανος για εμένα...".


Κάποτε στην Αγγλία είχα αυτό το μουσικό θέμα σαν ringtone και κατά καιρούς όλο και κάποιος φρίκαρε δίπλα μου όταν χτυπούσε το τηλέφωνο:). Mπρρρ.... πάλι ανατρίχιασα ακούγοντάς το πλάκα πλάκα...

Δεν απάντησα... Στο δρόμο πετύχαμε ένα από τα γνωστά κι αγαπημένα παλιά εστιατόρια κατά μήκος των Εθνικών δρόμων στα οποία μπαίνεις με όρεξη για φαγητό και κατούρημα και σε βγάζουν κατά καιρούς οι 4 ενώ κραυγάζεις "Με φάγανε μπαμπέσικα! Πουτ... κοινωνία!" και άλλες φράσεις που με βάση το savoir vivre του μέγα Ζαμπούνη θα έπρεπε να τιμωρούνται το λιγότερο με θανατική ποινή. Κι όλα αυτά, επειδή έφαγες το λάθος πράγμα, στο λάθος μέρος, τη λάθος χρονική στιγμή... "Στάση για καφέ, κατούρημα, φαγητό, μπανιστήρι, τρομοκρατικό χτύπημα κατά του κατεστημένου και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας" φώναξα. Τα παιδιά των πίσω καθισμάτων βγήκαν ένα ένα από το λεωφορείο και σαν ζόμπι κατευθύνθηκαν προς το μόνο μέρος με νοήμονα ζωή, και επομένως μάσα, το κοντινό εστιατόριο με την επωνυμία "Με δική σας ευθύνη...". Στην πόρτα διέκρινα ένα μήνυμα για καλωσόρισμα : "η τροφική δηλητηρίαση είναι πολύ υπερεκτιμημένη ως αιτία θανάτου, συνήθως τη βγάζεις καθαρή".

Ο DP για μια ακόμη φορά μίλησε : "Είναι στο παρκινγκ στην πίσω πλευρά μας περιμένει...". Aν και δεν είχα ιδέα ποιος μας περιμένει είπα: "Άντε πάμε... Eξάλλου θέλω και να ξαλαφρώσω ο macho man...". Tα βηματά μου με έφεραν εν τέλει στο πάρκινγκ... Δεν έβλεπα ψυχή γύρω... Ξάφνου πίσω από ένα δέντρο ξεπρόβαλλε ένας τύπος με άσπρο μαλλί και γενειάδα...

O συνθέτης τέτοιων επικών τραγουδιών όπως : "O σκύλος μου είναι gay" μας περιεργαζόταν με το βλέμμα του... Για μια στιγμή όμως λέτε να είναι ο....itelli?!

Ανάμεσα σε εμένα και τον DP ακολούθησε η εξής παρανοϊκή στιχομυθία:

Πίκος (Π): Καλά γιατί δεν μου έλεγες τόση ώρα ότι θα συναντούσαμε τον Καρβέλα?

DP (εκνευρισμένος) : Ποιον Καρβέλα ρε? Ο itelli είναι! Απλά διέρχεται την Γκανταλφ περίοδό του ως διανοούμενος... Ήρθε η ώρα να του δώσεις την επιλογή τώρα....

Π: Ποια επιλογή?

DP: Θυμήσου στο "The Matrix" αυτό που έλεγε ο Morfeus στο Neo...

Π: Τι να του πω ότι είναι "The One"? Tι "The One"? "The One blogger to lose all readers with a single post", ίσως ?

DP: Τα χάπια ρε... τα χάπια...

Π: Α ναι ρε... βασική διαδικασία για τις διχασμένες προσωπικότητες σαν και του λόγου μας όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάτι τύπους σαν και αυτόν... Γιατί δεν είπες "προσωρινή αντιστροφή διχασμένων προσωπικοτήτων και επικράτηση της αγγλόφωνης περσόνας" να καταλάβω!!!

DP: Γιατί τέτοιες ψευτοεπιστημονικές μαλ...ς τις λες εσύ να το παίξεις genius μπας και βγάλεις καμία γκόμενα από το μπλογκ παλιολιγούρη χα,χα,χα!!! Εγώ μπορεί να είμαι τρελός αλλά δεν είμαι και τόσο απελπισμένος πια χα,χα,χα!!!

Π(Κοιτώντας τους αναγνώστες του μπλογκ του...): Eίναι όλα συκοφαντίες και ανυπόστατες φήμες σας διαβεβαιώ!!!


O itelli που είχε πλησιάσει κοντά μου χαμογέλασε σαρδόνια... το μάτι του γυάλιζε με κάτι ανάμεσα σε ευφυία, άκρα βλακεία και όρεξη για καυγά. Ένα εκρηκτικό μείγμα χαρακτηριστικών που μόνο ένας Έλληνας εξοστρακισμένος στη Σκωτία θα μπορούσε να έχει σε τέτοιο βαθμό...

Από όλη την τριλογία των ταινιών "The Matrix" εγώ έμεινα με μία και μόνο απορία... "Πώς διάολο στέκονταν τα γυαλιά του Morfeus στη θέση τους?". Βlue Tac? Βενζινόκολλα? Ακόμα και ο "Αrchitect"("Arxid-ect" more like it...) στο τέλος δεν το απάντησε αυτό (σάμπως απάντησε και σε τίποτα άλλο όμως χα,χα,χα)...

Σαν άλλος Morfeus πήρα το πιο μαστούρικο ύφος μου και έβγαλα δύο M and Ms από την κωλότσεπη, ένα μπλε κι ένα κόκκινο... Σε άπταιστα ελληνικά έδωσα στον itelli το εξής παρανοϊκό τελεσίγραφο:

"Διαλέγεις το Μπλε χάπι και αναμετρείσαι με τον Πίκο, διαλέγεις το Κόκκινο χάπι και είσαι στο έλεος του DP... μουχαχαχα!!!" (σ.σ. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ αγαπητοί αναγνώστες η ατάκα σήκωνε σατανικό γέλιο). Ο itelli μουρμούρισε: "Ποιος θέλει να ζήσει για πάντα..." και άρπαξε με μανία το κόκκινο χάπι... το κατάπιε και περίμενε... "Σιγά ρε θα μου φας το χέρι!" είπα. " Τι να κάνω μέχρι να τελειώσεις τη φλυαρία σου και να πω καμία ατάκα σε αυτό το ποστ, με "έκοψε" η πείνα!!!" απάντησε ο itelli. Το δεξί μου μάτι άρχισε να μεγαλώνει και μια περίεργη γυαλάδα υποδήλωνε ότι ο DP είχε πια τον έλεγχο του άθλιου σαρκίου του οποίου είμαι ο ατυχής κάτοχος...

(Παρεμβάλλεται σύντομη δήλωση DP: Το υπόλοιπο ποστ το γράφω εγώ τώρα! Ο Πίκος βολοδέρνει κάπου στη γαλαρία του μυαλού μας... μα τι βαρετός τύπος...καιρός να ανάψουν τα αίματα έστω και για ένα ποστ στο "Έκτακτο Παράρτημα", you lucky, lucky people!!!)

DP productions proudly presents:

Ώρα για λίγη λεκτική αιματοχυσία λοιπόν! Τώρα που εγώ, ο μέγας DP, ελέγχω αυτό το τελματωμένο μπλογκ, ας μονομαχήσω με τον itelli σε μια μπλογκομονομαχία που παρακολουθείται μόνο από bloggers άνω των 18 ετών....

Itelli(I): Ξέρεις το χιούμορ σου δεν έχει πέραση εδώ στα ελληνικά λημέρια... είσαι ήδη χαμένος...καλύτερα να γυρίσεις ταπεινωμένος στις κατακόμβες του αγγλόφωνου μπλογκ σου πριν ρεζιλευτείς και άλλο...

DP: Μα είναι δυνατόν... άκουσα καλά? Είπες "κατακόμβες"?

I: Ναι. Ξέρεις τέτοιες λέξεις χρησιμοποιούμε εμείς τα διανοούμενα ψώνια που ξέρουμε και λέξεις πάνω από 2 συλλαβές σε αντίθεση με εσάς τους "κοινούς θνητούς"...

DP: Mα ποιος λέει "κατακόμβες" πια... μόνο στις επαναλήψεις του "Ιησού από τη Ναζαρέτ" κάθε Πάσχα λένε πια "κατακόμβες"... Δεν ήξερα ότι είχες τέτοιες "TV διαστροφικές" συνήθειες.

I: Ξέρεις όταν μένεις στο εξωτερικό, κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα είναι πολύτιμο...

DP: Aκόμα και οι εκπομπές της Δρούζα?

I: Προπάντων οι εκπομπές της Δρούζα!

DP: Οh my fuc.... god! Εσύ είσαι πιο τρελός από μένα!!! Είσαι ένα αδιαπραγμάτευτο 9 στην κλίμακα Πολύδωρα!

Ι: Γιατί όχι το μέγιστο 10? Είμαι ο itelli το κερατό μου, o "guest star to end all guest stars" στο μπλογκ σου! Ποιος πιάνει το 10αρι στην εν λόγω κλίμακα? Ο Κίμωνας Κουλούρης?

DP: Όχι, εγώ!¨Οταν προσπαθώ να διαβάσω το μπλογκ σου χα,χα,χα!!!

Ι: Τι ξεστόμισες ρε? Τι είπες? Τι άρθρωσες? Τι ισχυρίστηκες? Τι κραύγασες?

DP: Καλά πάλι τον thesaurus(σ.σ. λεξικό συνωνύμων) έχεις κρυμμένο στη γενειάδα?

Ι: Μια φορά Έλληνας φοιτητής, πάντα Έλληνας φοιτητής!!!

DP: Αυτό θα πει άνθρωπος με αρχ...ες:)

I: Τι λέει τώρα θα πλακωθούμε και στην πραγματικότητα στο ξύλο ή να μπω στο ρημάδι το λεωφορείο να πάει και το παλιάμπελο?

DP: Σιγά μην πλακωθούμε... δεν με πληρώνουν αρκετά για αυτό... ξέρεις ο Πίκος είναι Αιγόκερως... Τσιγγούνης.... α,πα,πα,πα... δεν λέγεται... στην Αγγλία έκανε το σκατ... του παξιμάδι για να μην ξοδέψει μια δεκάρα για φαγητό. Άστα να πάνε...

I: Tι λες? Τέτοια χάλια ε? Είχα κι εγώ μια γκόμενα κάποτε που ήθελε τόσα χρήματα που έφαγα και εγώ -με τα δώρα που τις έκανα- από το ίδιο παξιμάδι με τον Πίκο... Για λέγε όμως κανένα ένοχο μυστικό του, καμία μπλογκοδιαστροφική του συνήθεια, να έχω όπλα εναντίον του όταν γυρίσει και πάλι ως επικρατούσα προσωπικότητα στο κορμί σας.

DP: OΚ. Έχω ακόμα μια ώρα πριν "επιστρέψει" ο μακαρίτης. Υποσχέσου μου όμως ότι δεν θα ξαναπείς τη λέξη ¨κατακόμβες" ποτέ ξανά!

I: Mα....

DP:Itelli!!!

Ι (αναστενάζοντας ελαφρά): OK, OK...

DP(κρατώντας ένα μαχαίρι πίσω από την πλάτη μου): Ξέρεις αυτή είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας...

I (πιάνοντας το σουγιά που έχει στην κωλότσεπη): To μόνο σίγουρο...

"Love" is in the air...:)

Έτσι "αγαπημένοι" και "μονοιασμένοι" κατευθύνθηκαμε προς τα πλησιέστερα δέντρα όχι λόγω οικολογικών ανησυχιών, αλλά γιατί "όταν πρέπει να πας, πρέπει να πας"...

Στο επόμενο επεισόδιο: Κανείς δεν τα βάζει με πεινασμένους μπλογκερς...

Μπλογκολεωφορείο, η ολική επαναφορά...

Μια σύντομη περίληψη για να θυμούνται "οι παλιοί" και να μαθαίνουν "οι νέοι" πριν συνεχίσει το μπλογκολεωφορείο το ταξίδι του. H κεντρική ιδέα αυτής της σειράς κειμένων είναι ότι ο Πίκος Απίκος(σ.σ. στις υπηρεσίες σας) ναυλώνει και οδηγεί ένα λεωφορείο με σκοπό να πάει μια εκδρομή με όλα τα άτομα που αποτελούν τα λινκ του στη μπλογκόσφαιρα. Βασιζόμενος στο περιεχόμενο του μπλογκ του καθενός καθώς και στην αλληλεπίδραση που έχω μαζί του τους μήνες που ασχολούμαι με το μπλογκιγκ(μέσω της ανταλλαγής σχολίων), δημιουργώ μια καρικατούρα του εαυτού του με πολλά φανταστικά στοιχεία. Ο στόχος είναι όλοι οι άνθρωποι που έχω στα λινκς μου να "επιβιβαστούν" και να συμμετάσχουν σε αυτή την virtual εκδρομή.


OK, το μπλογκολεωφορείο επέστρεψε...και για κάποιο λόγο το καταευχαριστιέμαι:)

Η ιδέα αυτή μου άρεσε και την υλοποιώ για τρεις λόγους:1) Γιατί η αίσθηση ότι όλα τα άτομα που επισκέπτονται το μπλογκ μου, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σαν μια παρέα είναι αν μη τι άλλο ευχάριστη και ήθελα να τη μεταφέρω και σε μια ιστορία δικής μου επινόησης 2) Επειδή είστε άνθρωποι που συμπαθώ στο βαθμό που σας γνωρίζω και αν μη τι άλλο είναι ένα "δωράκι" στον καθένα σας - κατά κάποιο τρόπο- να έχει ένα κειμενάκι για την πάρτη του, έτσι για την συμμετοχή σας στην παρέα του "'Εκτακτου Παραρτήματος" 3) Διότι από φαντασία ο γραφών άλλο τίποτα και αν μη τι άλλο μου αρέσει να σας διασκεδάζω(ή να σας βασανίζω όπως το πάρει κανείς χα,χα,χα) χιουμοριστικά με τον τρόπο μου.

Ας δούμε όμως ποιοι έχουν επιβιβαστεί στο μπλογκολεωφορείο εώς τώρα, κατά σειρά εμφάνισης:


Αrmia

Danah

Deadpoolite

Decoding

Dunno


Κάνοντας κλικ πάνω στο όνομα του καθενός μεταφέρεστε και στο κείμενο που του αντιστοιχεί... Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα παλιότερα επεισόδια (σ.σ. πέντε είναι όλα κι όλα) τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να το κάνουν και να μπουν στο πνεύμα. Διαφορετικά δεν έχει και πολύ νόημα να παρακολουθούν αυτή τη σειρά κειμένων μιας και δεν θα γνωρίζουν τις ειδικές "δεξιότητες" που έχω αποδώσει σε κάθε χαρακτήρα που έχει εμφανιστεί ως τώρα. Όποιος θέλει επισκέπτεται και τα σχετικά λινκς να δει από που εμπνεύστηκα:)

To επόμενο κείμενο της εν λόγω σειράς είναι ήδη έτοιμο και θα το βάλω στο μπλογκ σε μερικές μέρες. Σε όσους παρακολουθείτε το μπλογκολεωφορείο από την αρχή λέω "καλή συνέχεια" και σε όσους "επιβιβάζεστε" τώρα, "καλωσήρθατε"!

Άντε καλό μας δρόμο και όπου μας βγάλει:)

Y.Γ.: Όταν ξεκίνησε η όλη ιστορία με το μπλογκολεωφορείο υπήρχαν 14 λινκς στο μπλογκ, τα οποία στην πορεία έγιναν περισσότερα. Η σειρά εμφάνισης γίνεται με βάση εκείνα τα 14 αρχικά λινκς και στη συνέχεια θα "μπoυκάρουν" και οι καινούριοι της παρέας τους οποίους πρέπει να μάθω και λίγο καλύτερα πριν γράψω για αυτούς.

Λίγες ταινίες για να γελάσουμε... μα ελάτε τώρα μην ντρέπεστε (Μέρος 2 από 2)

Περνάμε πλέον στο δεύτερο μέρος αυτής της σινεφίλ εποποιίας που η "πρωτοτυπία" της θα προκαλέσει μεγάλους κλυδωνισμούς στο οικοδόμημα της μπλογκόσφαιρας για τους επόμενους μήνες (σ.σ. Μα τι λέω... ρε μπας και ήταν ληγμένος ο καφές που ήπια το πρωί...). Χωρίς άλλες καθυστερήσεις περνάω στην επόμενη τριάδα ταινιών με τις οποίες θα καταλήξει αυτό το ποστ και πιθανώς και οι αναγνώστες μου από την απελπισία τους (σ.σ. μππρρρ....):

THE MATADOR (Ο ταυρομάχος)

Υπόθεση: ¨Ενας πληρωμένος δολοφόνος, κορυφή στο είδος του, συναντάται με έναν φιλήσυχο Αμερικανό επιχειρηματία στην Ισπανία όπου έχουν πάει και οι δύο για "δουλειά". Στη διάρκεια μιας ταυρομαχίας ο πληρωμένος δολοφόνος εκμυστηρεύεται στον επιχειρηματία την πραγματική του "εργασία". Λίγους μήνες μετά ο δολοφόνος παθαίνει κρίση πανικού και μαντέψτε σε ποιον απευθύνεται για βοήθεια (σ.σ. όχι, όχι στη Δρούζα)...

Στυλ: Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και στην κωμωδία καταστάσεων και η δύναμή της έγκειται στις φοβερές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Υπάρχουν αρκετές ατάκες που προκαλούν γέλιο αλλά η όλη κατάσταση είναι τόσο παρανοϊκή που σε παρασύρει μαζί της ούτως ή άλλως.

Ο Πίκος γέλασε ή έκλαιγε τα λεφτά του?: Τολμώ να πω ότι η ταινία αυτή με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν είχα καμία προσδοκία όταν την παρακολούθησα σε σινεμά στην Αγγλία πριν 2-3 χρόνια και θυμάμαι ότι στη διάρκεια της προβολής από αρχικά αδιάφορος κατέληξα να απολαμβάνω την ταινία πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Στα αξιοσημείωτα της είναι ότι είναι μία από τις πρώτες ταινίες του Πιρς Μπροσναν μετά το τελευταίο James Bond που γύρισε και στην οποία ήθελε και ο ίδιος να "τσαλακώσει" την εικόνα του με ένα ακραίο κωμικό ρόλο. Είναι πραγματικά απίθανος στο ρόλο του και αξίζει κάποιος να δει την ταινία μόνο και μόνο για την παρανοϊκή ερμηνεία/παρουσία του .

Διαθεσιμότητα: Το ρημάδι(σ.σ. το DVD Player) δεν δουλεύει και θέλω να δω το "The Matador"... ουυυααααα!!!!

ΟΚ περνάμε τώρα σε δύο ταινίες που πραγματικά λατρεύω

LIVING IN OBLIVION

Yπόθεση: Ένας φιλόδοξος σκηνοθέτης, ένα υποτυπώδες κινηματογραφικό συνεργείο, μια σουρεαλιστική ιδέα για ταινία, κυκλοθυμικοί ηθοποιοί και ελάχιστα χρήματα. Αυτός είναι ο παράδεισος του να φτιάχνεις μια ταινία μικρού μπάτζετ. Όλα θα πήγαιναν καλά στο γύρισμα αυτής της ταινίας αν μπορούσαν να γυρίσουν έστω και μια σκηνή ρε γαμώτο:)

Στυλ: Στην ουσία η ταινία περιγράφει το "δράμα" ενός κινηματογραφιστή με λίγα χρήματα που θέλει να γυρίσει μια ταινία και όλα μα όλα του πάνε στραβά. Σε κάποια σημεία έχει πολύ γέλιο και γενικά όσο τα πράγματα στο γύρισμα πάνε όλο και πιο στραβά, πραγματικά αρχίζεις να συμπάσχεις με τον άμοιρο σκηνοθέτη και την γκαντεμιά που τον δέρνει.

Tάδε έφη Πίκος: Προσωπικά βρίσκω αυτή την ταινία μια πάρα πολύ "έξυπνη" κωμωδία που βγάζει γέλιο μέσα από καταστάσεις που μπορούν να συμβούν και έχει μερικές απίστευτες ατάκες. Είναι σίγουρα στο ΤΟP 5 των αγαπημένων μου κωμωδιών ever και η πλάκα είναι ότι την είδα κατά τύχη πολύ αργά το βράδυ στο ΒBC, μια περίοδο που είχα "λαλήσει" από το διάβασμα. Tι να πω, god bless BBC, LOL!

Διαθεσιμότητα: Μόνο Τοrrent και μάλιστα σπάνιο torrent αλλά υπάρχει. Πιστεύω ότι αξίζει πραγματικά να τη δει κάποιος.

BUBBA HO TEP

Yπόθεση: Ο Έλβις (ο γνωστός...) σε προχωρημένη ηλικία βρίσκεται σε ένα γηροκομείο όπου όλοι νομίζουν ότι είναι ένας σωσίας του Έλβις και όχι ο πραγματικός. Κάπου στην πορεία μια αρχαία Αιγυπτιακή μούμια με καουμπόικο καπέλο και σπιρούνια εμφανίζεται στο γηροκομείο και αρχίζει να τρέφεται ρουφώντας(σ.σ. ναι, ρουφώντας χα,χα,χα) τις ψυχές των ηλικιωμένων. Ο Έλβις αποφασίζει να την σταματήσει με μόνο σύμμαχο έναν μαύρο παππού που νομίζει (?) ότι είναι ο Κένεντι!

Στυλ: Για εσάς που δεν λιποθυμήσατε με το παραπάνω εντελώς παρανοϊκό και στα όρια της σχιζοφρένειας σενάριο (σ.σ. ναι, σε εσένα τον ένα αναγνώστη στο βάθος μιλάω) η μόνη συμβουλή που έχω είναι να αφήσετε το μυαλό σας έξω από την πόρτα πριν αρχίσετε να την παρακολουθείτε. Η ταινία είναι εντελώς παρανοϊκή ως σύλληψη και όντως δεν είναι για όλα τα γούστα. Όσοι "πιάσουν το αστείο" δεν θα την ξεχάσουν εύκολα πάντως:)

Καλά ρε Πίκο τι σου άρεσε από αυτό το πράγμα μας δουλεύεις? : Το φοβερό με αυτή την ταινία είναι ότι αν κάνεις τον κόπο να την παρακολουθήσεις σου βγάζει πέρα από το γέλιο για το παρανοϊκό της όλης ιδέας μια γλυκιά μελαγχολία, ειδικά σε σχέση με την τρίτη ηλικία και το πόσο παραμελημένοι είναι κάποιοι άνθρωποι ειδικά όταν πλησιάζουν προς το τέλος της ζωής τους. Αυτή η γλυκιά μελαγχολία ήταν σίγουρα στις προθέσεις του σκηνοθέτη. Σαν κωμωδία είναι σε σημεία πολύ αποτελεσματική και σίγουρα πολλή καλύτερη από κάτι αηδίες τύπου "Scary Movie". Και ο πρωταγωνιστής Bruce Campbell είναι απλά ο Έλβις! Πάντως όποιος την έχει δει μαζί μου ή με θεωρεί τρελό ή τη λάτρεψε δεν υπάρχει μέση κατάσταση χα,χα,χα!!!

Διαθεσιμότητα: H ταινία είναι διαθέσιμη σε DVD σε όλα τα επιλεγμένα DVD Club με τη σφραγίδα ποιότητας Πίκου:)

Αυτές ήταν μερικές κωμωδίες που ταιριάζουν σε διαφορετικές εκφάνσεις του χιούμορ μου και είπα να σας τις παρουσιάσω για να με αποθεώσετε για το γούστο μου ή απλά να χάσετε πάσα ιδέα για το άτομο μου χα,χα,χα!!!

Τα λέμε σύντομα φίλοι μου!

Λίγες ταινίες για να γελάσουμε... μα ελάτε τώρα μην ντρέπεστε:) (Μέρος 1 από 2)

Εν αναμονή του επόμενου κειμένου για το μπλογκολεωφορείο που ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω και με αφορμή ένα ποστ της Δανάης για μια πρόσφατη κωμωδία είπα να σας προτείνω μερικές ταινίες του είδους που ποικίλουν στο χιούμορ τους. Αντί να αναφερθω σε ταινίες που ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι, θα γράψω για ταινίες που μου αρέσουν προσωπικά και ταιριάζουν στη δική μου αίσθηση του χιούμορ. Στην πλειοψηφία τους δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές οπότε θα έχουν αν μη τι άλλο τη φρεσκάδα του καινούριου για αρκετούς από εσάς. Άλλες είναι διαθέσιμες σε DVD(και σε μορφή torrent) και άλλες μόνο σε μορφή torrent.... Λοιπόν ξεκινάμε...

GRANDMA'S BOY

Η υπόθεση : Ένας δοκιμαστής videogames(σ.σ. αυτοί είναι οι άνθρωποι που τεστάρουν ένα videogame για πιθανά προβλήματα πριν αυτό κυκλοφορήσει στην αγορά) εκδιώκεται από το σπίτι του. Λόγω συνθηκών (σ.σ. κοινώς τρελές αφραγκιές χα,χα,χα) αναγκάζεται να μείνει με τη γιαγιά του και τις δύο συγκατοίκους της. Και εκεί αρχίζει το δράμα του και το γέλιο μας...:)

Στυλ: OK είναι αμερικανιά, αλλά ωραία αμερικανιά! Έξυπνο χιούμορ, θεότρελοι χαρακτήρες και στιγμές που απλά αφήνεσαι στην παράνοια της κατάστασης.Μια ταινία από αυτές που δεν τις συναντάς εύκολα εκτός Αμερικής γιατί είναι ταινίες με σχετικά άγνωστους πρωταγωνιστές για τον υπόλοιπο κόσμο και το μπάτζετ παραγωγής τους είναι το μίνιμουμ δυνατό. Ας είναι καλά ένας "ψαγμένος" ξαδερφός μου που την ξετρύπωσε από τον σωρό ...

Aντίδραση Πίκου: Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα από τα γέλια και στιγμές που θυμήθηκα πως νιώθει ένα μωρό στα "κάτω διαμερίσματα"... Ναι, γέλασα ΤΟΣΟ πολύ:)

Διαθεσιμότητα: Εμπρός λοιπόν καλό μου utorrent!

SΗΑUN OF THE DEAD (To ξύσιμο των νεκρών)

Aφού γελάσατε με τον άπαιχτο ελληνικό τίτλο της παρενθέσεως (σ.σ. άκου "ξύσιμο των νεκρών" χα,χα,χα) προχωράμε στο παρασύνθημα...

Η υπόθεση: O Shaun είναι ένας φτωχος πλην τίμιος πωλητής ηλεκτρονικών συσκευών. Έχει την κοπέλα του τη Λιζ, τον κολλητό του τον Εντ και ζει μέσα σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. Ένα πραγματικό "ζόμπι" της βρετανικής καθημερινότητας. Πάνω που η Λιζ κουράζεται από τη νωθρότητα του Shaun η πόλη γεμίζει με πραγματικά ζόμπι και ο Shaun παίρνει την κατάσταση στα χέρια του με το δικό του "μοναδικό" τρόπο:)

Στυλ: Πριν από κάποια χρόνια υπήρχε μια χαρούμενη παρέα που απαρτιζόταν -μεταξύ άλλων- από τους Edgar Wright(σκηνοθέτης), Simon Pegg και Nick Frost(ηθοποιοί). Η παρέα αυτή για δύο τηλεοπτικές σεζόν δημιούργησε τη κωμική σειρά SPACED την οποία προσωπικά θεωρώ μια από τις αστειότερες τηλεοπτικές σειρές που έχω παρακολουθήσει και σίγουρα με διαφορά την πιο πρωτότυπη. Οι ίδιοι άνθρωποι στη συνέχεια πέρασαν στο χώρο του κινηματογράφου με τις ταινίες Shaun of the Dead και -πρόσφατα- Hot Fuzz. To χιούμορ τους βασίζεται πολύ σε αδιάκοπες "έξυπνες" αναφορές στην ποπ κουλτούρα τόσο της Βρετανίας όσο και της Αμερικής προσαρμοσμένες πάνω σε συμπαθείς ανθρώπινους χαρακτήρες.

Εσύ τι λες ωρέ Πίκο...: Δηλώνω αθεράπευτος φαν! Από τις αγαπημένες μου ταινίες του είδους. Από την άλλη πλευρά είμαι πολύ εξοικειωμένος με το χιούμορ των συγκεκριμένων ανθρώπων οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Διαθεσιμότητα: To DVD player σας να είναι καλά!

STRANGER THAN FICTION (Πιο παράξενο κι από παράξενο)

Υπόθεση: Ένας άνθρωπος έχει μια συνεχή και μονότονη ρουτίνα στη ζωή του, του τύπου "σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι". Μια μέρα αρχίζει να ακούει μια φωνή στο μυαλό του που περιγράφει κάθε του κίνηση και δεν την ακούει κανείς άλλος! Έχει αρχίσει να τρελαίνεται ή του συμβαίνει κάτι ακόμα πιο σουρεαλιστικό?

Στυλ : Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε μια ιδέα πάρα πολύ πρωτότυπη, η οποία μου κέντρισε φοβερά το ενδιαφέρον όταν έμαθα περι τίνος πρόκειται (σ.σ. εσκεμμένα δεν παρέθεσα περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση...). Επί της ουσίας πρόκειται περισσότερο για μια ιδιότυπη κομεντί χτισμένη πάνω σε μία φοβερή σεναριακή έμπνευση παρά για μία κωμωδία που σου προκαλεί τρελό γέλιο.

Τελικά σου άρεσε Πίκο ή τσάμπα μας κουράζεις? : Τολμώ να πω ότι κατατάσσω πλέον την ταινία αυτή σε μία από τις πιο αγαπημένες μου ever! Ξέρω ότι είναι υπερβολικό αλλά μερικές φορές για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο κάποιες ταινίες σου κάνουν ένα "κλικ" και αυτό συνέβη και με τη συγκεκριμένη. Αντικειμενικά δεν πιστεύω ότι πρόκειται για καμία "φοβερή ταινία" αλλά για κάποιο λόγο στο τέλος της είχα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ένα ηλίθιο χαμόγελο. Τρέχα γύρευε δηλαδή ή αλλιώς λέγε με "άγνωσται αι βουλαί του Πίκου" :)

Διαθεσιμότητα: Φίλε δεν είναι δα ντροπή, νοίκιασε το DVD!



Α, ναι ακολουθεί και δεύτερο μέρος και αυτό είναι δέσμευση (σ.σ. ή απειλή? Ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά ανάμεσα στα δύο χα,χα,χα)

Να είστε όλοι καλά!

Προσεχώς σε ενα μπλογκ κοντά σας...

Μα τι γίνεται τελοσπάντων στο "Έκτακτο Παράρτημα" πιάσαμε αράχνες εδώ μέσα λέμε... Ο προηγούμενος μήνας υπήρξε μεταβατικός σε πολλά επίπεδα για τον πολυμήχανο άδονη της μπλογκόσφαιρας που λέγεται Πίκος Απίκος. Μοιραία το μπλόγκινγκ πήρε τον μπούλ- ινγκ αλλά δεν έχει καμία σημασία. Τώρα που κάποια πράγματα μπήκαν σε μια σειρά και υπάρχει ένα πιο συγκεκριμένο πλάνο μπορώ να αντεπιτεθώ στις ανυποψίαστες μάζες των φιλήσυχων αναγνωστών μου χωρίς κανένα έλεος. Η αλήθεια του πράγματος είναι ότι δεν θα γράψω ποτέ 20 ποστ το μήνα αλλά όλο και κάτι θα κινείται έστω και οριακά πιο συχνά εδώ μέσα...

Ας δούμε λοιπόν τα προσεχώς....


-Έχω παρατήσει το μπλογκολεωφορείο το οποίο αγαπώ πολύ σαν ιδέα οπότε θα προσπαθήσω εφόσον είναι εφικτό να γράφω ένα σχετικό κείμενο κάθε 15 μέρες το αργότερο...Φυσικά κρατάμε και μια πισινή έτσι να βρίσκεται χα,χα,χα!

-Επίσης στις ανυποψίαστες οθόνες σας θα έρθουν σύντομα ένα - δύο ποστ στιγμιοτύπων της νεοελληνικής τρέλας τα οποία αν μη τι άλλο θα σας κάνουν να γελάσετε με την παράνοια της όμορφης χώρας μας για μια ακόμα φορά. Αν μη τι άλλο σιχαίνομαι να γκρινιάζω και να μιζεριάζω οπότε θα σας παρουσιάσω τα εν λόγω γεγονότα όσο πιο χιουμοριστικά μπορώ, λίγο υπομονή...

-Ότι άλλο προκύψει στην πορεία...



Eμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Tony Jaa (τι ειδικά εφέ και μαλ...ς, ο άνθρωπος δεν παίζεται) τίποτα δεν θα σταματήσει τον Πίκο να μπλογκάρει χα,χα,χα!!!

Λοιπόν απλά δηλώνω ένα "παρών" και αποχωρώ, ελπίζω να κατανέμω το χρόνο μου καλύτερα ώστε να είμαι πιο παραγωγικός ο μπλόγκερ αλλά και πάλι κι αν δεν γίνει έτσι, δε βαριέσαι, οι προθέσεις είναι εκεί τουλάχιστον:)

Καλό μήνα σε όλους!

"ΑΘλητική Κυριακή" : O τρόμος στο δρόμο με τις μπάλες...

Κοιτάξτε δεν είναι και κανένα μυστικό , μου αρέσει το ποδόσφαιρο (σ.σ. αυτές οι πρωτοτυπίες θα με φάνε τον αρσενικό χα,χα,χα). Στο πλαίσιο αυτού του αρρενωπού βίτσιου μου το Σάββατο και η Κυριακή είναι "ιερές" μέρες. Κατά κάποιο τρόπο το Σάββατο είναι η μέρα του ξένου ποδοσφαίρου όπου χορταίνω με ποδοσφαιρικές παραστάσεις από τα αγαπημένα μου πρωταθλήματα της Αγγλίας και της Ισπανίας. Από την άλλη πλευρά, την Κυριακή βλέπω ελληνικά ματς και έρχομαι όλο και πιο κοντά στο να να αλλάξω υπηκοότητα και να μετοικήσω σε μια πιο προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα. O λόγος? Το εγχώριο ποδοσφαιρικό θέαμα που παρακολουθώ και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με το ποδόσφαιρο σε άλλες χώρες με ρίχνουν σε μία άλφα κατάθλιψη... Όπως και να έχει, ως ηρωϊκός κάτοχος του παλιού και αγαπημένου αναλογικού αποκωδικοποιητή των Supersport/ Filmnet και Jetix (σ.σ. τιμή και δόξα στο Jetix και τα καρτούν του παρεπιπτόντως χα,χα,χα) έχω λίγες παραπάνω επιλογές από το μέσο Έλληνα στο θέμα ποδόσφαιρο. Όσο πατάει η γάτα βρε αδερφέ... ίσα ίσα να μην είμαι εντελώς έρμαιο των κρατικών καναλιών...

"Ω θεοί του ζάπινγκ γιατί με εγκαταλείψατε?!"

Το Σάββατο έβρεξε όπως ξέρετε... την Κυριακή απλά ξεκωλώθηκε να βρέχει! Όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια περίπτωση ένα 80% των τηλεοπτικών καναλιών σταμάτησε να εκπέμπει στην περιοχή προφανώς λόγω κάποιας βλάβης στον τιμημένο ντόπιο αναμεταδότη. Ο οποίος όποτε ο καιρός βρίσκεται σε kinky διάθεση και μας αλλάζει τα φώτα αποδεικνύεται φιλότιμος σε προθέσεις αλλά φτωχός σε ουσία (σ.σ. ο αναμεταδότης, όχι ο καιρός). Προχθές λοιπόν, Κυριακή, βρέθηκα ξαφνικά εν μέσω καταρρακτώδους βροχής με τις εξής τηλεοπτικές επιλογές: Είτε ALPHA, είτε TELECITY, είτε 902 , είτε ΝΕΤ... Ο ALPHA είχε το Μικρούτσικο οπότε μιας και ήθελα να κρατήσω το γεύμα μου στη θέση του για την υπόλοιπη μέρα δεν τον προτίμησα, στο TELECITY είχε κάποιον τραγουδιστή που πλέον δεν είναι μαζί μας αν κρίνω από τον κόκκο στην εικόνα, στο 902 τα "συντρόφια" έδειχναν κάτι απροσδιορίστου αντικειμένου, περιεχομένου και χρησιμότητας (καμία έκπληξη εκεί δηλαδή...) και στο NET ξεκινούσε η τιμημένη Αθλητική Κυριακή (σ.σ. νομίζω το γαμ... Αθλητική Κυριακή ταιριάζει καλύτερα ως επίθετο αλλά θέλω να διαβάζει το μπλογκ μου και μία μπέμπα της Μ. που έχω στα links οπότε κρατάω ένα επίπεδο χα,χα,χα).

Ααααα.... Αθλητική Κυριακή... εκεί που το γνωστό κι αγαπημένο (σ.σ. τουλάχιστον ήταν τα πρώτα 20 χρόνια....) μουσικό σήμα σε προετοιμάζει για την "ποδοσφαιρική πανδαισία" που πρόκειται να ακολουθήσει... Τι εστί λοιπόν "Αθλητική Κυριακή" εν έτει 2007 και τι πρέπει να γνωρίζει ο κάθε αδαής πριν κάνει το λάθος όχι να την παρακολουθήσει αλλά πριν ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΕΙ να την παρακολουθήσει... Θεωρήστε αυτό το ποστ μια προσφορά μου στο κοινωνικό σύνολο και ένα προληπτικό μέτρο για να μην καταλήξουμε όλοι με ένα βλέμμα κενό και απλανές σαν άλλοι "Έμο" της Πλατείας Συντάγματος:

΄Ενα ακόμα "αστειάκι του Κατς" έπεσε στο κενό...

Πρώτα από όλα οπλιστείτε με κουράγιο και υπομονή και πίνετε πολλά υγρά γιατί η εκπομπή διαρκεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ... Θυμάστε όταν βλέπατε το Μπεν Χουρ για πρώτη φορά (σ.σ. ποτέ δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω με επιτυχία αυτό τον άθλο, πάντα κάπου στα μισά λιποθυμώ, μα κάθε φορά όμως χα,χα,χα) και λέγατε μέσα σας "Ταινιάρα αλλά πότε θα τελειώσει επιτέλους!!!", έτσι και η Αθλητική Κυριακή... Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται για "εκπομπάρα" αλλά για ένα μάτσο βολεμένους ημιμαθείς αθλητικογράφους παρέα με κάτι ξεπεσμένους βετεράνους της μπάλας που αφού δεν την κλωτσάνε πια λένε να τη βασανίσουν με άλλο τρόπο λεκτικώς (σ.σ. και την ελληνική γλώσσα και τη μπάλα ως αντικείμενο χα,χα,χα). Για να είμαι δίκαιος, ο Αλέξης Αλεξανδρής και σε κάποιο βαθμό ο Κώστας Αντωνίου ήταν η μοναδική όαση στο προχθεσινό Βατερλώ ενημέρωσης της κρατικής τηλεόρασης. Ας γίνω όμως πιο σαφής...

Νομίζω αυτό θα έπρεπε να είναι το σήμα της εκπομπής, ποτέ ένα σήμα και μια εκπομπή δεν θα είχαν δέσει τόσο αρμονικά:) Τα νεύρα μου...

Το πάνελ της εκπομπής αποτελείτε από τρεις δημοσιογράφους(?) τον Παπ, τον Κατς και την Καρ με το μεγάλο μπούστο που όσο να ναι αποσπά λίγο από τα τέρατα που λέει (όχι αρκετά όμως, δυστυχώς...).

Ο Παπ είναι μονίμως αγχωμένος να προλάβει κάτι το αόριστο, το άπιαστο, το ιδεατό, ένα πράγμα σαν τις ταινίες του Αγγελόπουλου δηλαδή. Όλο λέει , λέει, λέει και τίποτα δεν λέει και σε κοντά τρεις ώρες εκπομπής έχεις πάντα την αίσθηση ότι δεν του φτάνει ο χρόνος. Αυτός ο τύπος πρέπει να είχε δώσει όρκο σιωπής ως παιδί και τώρα που μεγάλωσε και "σίτεψε" "ξέσπασε η ομάδα" που λέμε με τον φίλο μου το Decoding χα,χα,χα. Θα μιλήσει μέχρι τελικής πτώσεως και κανείς δεν πρόκειται να τον σταματήσει... Θέλει να σπάσει κάθε ρεκόρ σε λέξεις ανά λεπτό φαίνεται, θα ξαναγράψουν τα βιβλία Guiness για σένα αγόρι μου έτσι που το πας.

Ο Κατς είναι υιος γνωστού πατρός αθλητικού συντάκτη (σ.σ. μα τέτοια πρωτοτυπία πια, στον επαγγελματικό προσανατολισμό...έλεος... χα,χα,χα) και έχει σκοπό της ζωής του να σχολιάσει με τον πιο βλακώδη τρόπο κάθε φάση που μπορεί (σ.σ. δεν είναι κακό να έχει ο άνθρωπος φιλοδοξίες κάθε άλλο θα έλεγα...). Πέρα από τη φλυαρία του και την υπεράνθρωπη ικανότητά του να χρειάζεται 100 λέξεις για να περιγράψει κάτι που χρειάζεται μόνο 10 έχει κι ένα άλλο "ταλέντο",μοιραίο για τον εκάστοτε τηλεθεατή θα έλεγα... Νομίζει ότι έχει χιούμορ, αν και είναι προφανές ότι όταν ο Θεός μοίραζε το εν λόγω αγαθό αυτός μάλλον βρισκόταν σε διακοπές (σ.σ. κρίμα που δεν ήταν διαρκείας...δε βαριέσαι... η ελπίδα πεθαίνει τελευταία χα,χα,χα). Για να φτάσω να πω για άνθρωπο ότι αν τον πετύχω στο δρόμο "θα του κάνω τα μούτρα κιμά" καταλαβαίνετε πόσο με κέρδισε το χιούμορ του...

Και περνάμε στην "μπουστού" μας την Καρ , η οποία περνάει μια κρίση ταυτότητας για το τι ακριβώς κάνει στην εκπομπή. Είναι γλάστρα? Είναι μια γυναίκα χειραφετημένη που θέλει να εισβάλλει στο παραδοσιακό "κάστρο τεστοστερόνης" που είναι η αθλητική δημοσιογραφία και να αφήσει το "στίγμα" της (σ.σ. ή το αποτύπωμα του μπούστου της, δε με χαλάει...)? Είναι μια "γυναίκα με πάθος" που έλεγε και η διαφήμιση?... Με πάθος για όλα τα άλλα εκτός από το ποδόσφαιρο όπως είναι εμφανές από την απάθεια στο πρόσωπό της (σ.σ. από την Βικτόρια Μπέκαμ έχω να δω τέτοια απαθή φάτσα...νομίζω κάθε κάστινγκ για ταινία με ζόμπι θα πρέπει να ξεκινάει με αυτές τις δύο...) Πάντως ότι και να ισχύει η προσπάθεια της να "κολλήσει" μέσα σε αυτό το οργανωμένο χάος είναι συγκινητική και η επιμονή της ένας θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης! Μπράβο κορίτσι μου... εγώ όμως και τόσοι άλλοι σαν εμένα τι φταίμε...

"Αθλητική Κυριακή"... Μακροπρόθεσμα πολύ επιβλαβής για την υγεία των τηλεθεατών...

Αφού ασχοληθήκαμε με τα κεντρικά πρόσωπα της εκπομπής ας περάσουμε στο να αναλύσουμε το τι κάνει την Αθλητική Κυριακή ένα καλό λόγο να μην ξαναδεί κάποιος τηλεόραση...

-Μιλάνε όλοι μαζί, για τα δύο τρία ματς των μεγάλων ομάδων και αναλύουν τα πάντα από το αν έξυσε κάποιος ποδοσφαιριστής τα "καμάρια" του κατά τη διάρκεια του αγώνα μέχρι το αν ο επόπτης είναι άσχετος ή gay και σηκώνει τη σημαία τόσο συχνά... Γενικά ο κάθε τηλεθεατής της εκπομπής αντιμετωπίζεται σαν ένα ον που ήρθε Κυριακή βράδυ από κάποιο μακρινό πλανήτη στη γη και ανακάλυψε μέσα σε μια νύχτα το ποδόσφαιρο...

-Ο ένας έχει χειρότερο χιούμορ από τον άλλο σε αυτή την εκπομπή... Αυτό όμως δεν τους πτοεί, επιμένουν να το εξασκούν το σπορ... Πρέπει να έχουν σκοπό να ξεκάνουν ο ένας τον άλλο με ένα ορυμαγδό από crap jokes εκεί μέσα, δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η επιμονή να "δείξουμε ότι είμαστε αστείοι". Μια φιλική συμβουλή: "Παιδιά μην το παλεύεται τόσο! Πιστέψτε με είστε αστείοι για όλους τους λάθος λόγους..."

-Για να φτάσουμε να δούμε λίγο ξένο ποδόσφαιρο και να ευχαριστηθούμε μπαλίτσα πρέπει να έχουμε μια γονιδιακή προδιάθεση προς τον βαμπιρισμό, μιας και με την απαράδεκτα μεγάλη διάρκεια της εκπομπής μόνο ένας βρυκόλακας μπορεί να απολαύσει τα γκολ από την Ευρώπη τόσο αργά που τα προβάλλει η εκπομπή...

-Φυσικά ο σχολιασμός των αμφισβητούμενων φάσεων και η ματαιότητα του εγχειρήματος να σχολιάζεται μία φάση μετά από 15 λεπτά ανηλεών replay της δεν πρέπει να παραμείνει ασχολίαστη.... Το Deja Vu σε όλο του το μεγαλείο:)


Τι άλλο να πω από το : "Ελπίζω την άλλη εβδομάδα να έχουμε καλύτερο καιρό και να μην είμαι αναγκασμένος να παρακολουθήσω αυτή την παρωδία αθλητικής εκπομπής... Αν μη τι άλλο, τώρα πια ξέρω γιατί οι U2 έγραψαν το τραγούδι "Sunday Bloody Sunday" χα,χα,χα,χα!!!





Τι ζητάω ρε παιδιά? Mισή ωρίτσα στο ρημαδοστουντιό τους... πολλά ζητάω? LOL! (Ιt is time to Κατς up with them , lol! Και όποιος το πιασε, το πιασε χα,χα,χα!)



Τα λέμε σύντομα πάλι ελπίζω!


UPDATE (23/10/2007 , 3:34 μ.μ.): Μετά από αποκλειστικές πληροφορίες ανώνυμου αναγνώστη αποκαλύφθηκε ότι ο "Κατς" δεν είναι γιος του Κατς αθλητικογράφου αλλά του Κατς μουσικοσυνθέτη... Το οποίο πραγματικά με κάνει να συλλογίζομαι ότι -αν όντως ισχύει- είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική επιθεώρηση να χάσει ένα λαμπρό νέο δημιουργό από τους κόλπους της. Πού αλλού μια τόσο ελεεινή αίσθηση του χιούμορ θα έβρισκε εξίσου ελεεινό έδαφος να μεγαλουργήσει?:)