Ήταν μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα στην πόλη του Ηρακλείου. Ένα δροσερό αεράκι έπνεε στην ατμόσφαιρα, χαϊδεύοντας τις αισθήσεις και χαλαρώνοντας το ζευγάρι. Φαινομενικά ένα ακόμα ράθυμο απόγευμα Τετάρτης απλωνόταν ναζιάρικα στα πόδια μας. Όπως κάθε ηρεμία πριν την καταιγίδα, αυτή η γαλήνια αποθεώση νεοελληνικής λούφας έμελλε να διακοπεί από τον επερχόμενο σίφουνα. Ξέραμε ότι έρχεται, απλά ως γνήσιοι αφελείς οικοδεσπότες δεν περιμέναμε την ακριβή ένταση του "φυσικού"¨φαινομένου που θα έμπαινε στο σπίτι μας... Το θυροτηλέφωνο χτύπησε και σε χρόνο dt η χαρούμενη πενταμελής κομπανία των φίλων μας ανέβηκε στο σπίτι. Η ροκ τσικ τσαμπουκαλού, ο ψηλός μποεμ τύπος, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ μαζί με την μικρή (μπέμπα) αμαζόνα αδερφή τους, διαβήκαν το κατώφλι του διαμερίσματος με χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Σαν κερασάκι στην τούρτα ροβόλησε στην παρέα και η sister of no mercy (σ.σ. η αδελφή της κοπέλας μου) για να τσοντάρει τον λεκτικό οβολό της στο επικείμενο μπούγιο που αναπόφευκτα θα ακολουθούσε.
Καλώστους...!!!
Όλοι είχαν το στόχο τους σε αυτή την παρέα... Οι ενήλικες γυναίκες της παρέας θα κουτσομπόλευαν ότι κινούνταν, θα πείραζαν η μία την άλλη σαν σχολιαροκόριτσα και θα πρότασσαν το συνολικό μητρικό τους ένστικτο στη μπέμπα της παρέας, γελώντας με τα καμώματά της. Από την άλλη πλευρά οι άντρες της παρέας, άνω του 1 μέτρου και μη, θα έκαναν αυτό που γενεές αντρών στο παρελθόν λαχταρούσαν αλλά μόνο οι παρούσες απολαμβάνουν. Θα "έπαιζαν" μπάλα στα virtual γήπεδα των ονείρων τους, βγάζοντας όλη την κοιμώμενη τεστοστερόνη τους πάνω στα γρασίδια του PRO. Όσο για τη μπέμπα, αυτοί φίλοι μου είναι μια σταρ, δεν ασχολείται με κοινούς θνητούς σαν εμάς, εκείνοι ασχολούνται μαζί της και την αποθεώνουν, ω ναι! Η οικοδέσποινα ετοίμασε τους καφέδες και άπαντες κατέλαβαν τα "πόστα" τους στο σαλόνι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές. Ο στρατηγικός στόχος: όλοι να περάσουν καλά και η μπέμπα να βρίσκεται μέσα σε ένα νοητό κλοιό σωμάτων και φωνών ώστε να μην κάνει κανένα κασκαντεριλίκι με καμία kinky γωνία του σαλονιού ή κανένα τσαχπίνικο καλώδιο που θα προεξείχε.
Γεια σου τσαχπίνα μπέμπα και εμείς σε αγαπάμε!
Καλώστους...!!!
Όλοι είχαν το στόχο τους σε αυτή την παρέα... Οι ενήλικες γυναίκες της παρέας θα κουτσομπόλευαν ότι κινούνταν, θα πείραζαν η μία την άλλη σαν σχολιαροκόριτσα και θα πρότασσαν το συνολικό μητρικό τους ένστικτο στη μπέμπα της παρέας, γελώντας με τα καμώματά της. Από την άλλη πλευρά οι άντρες της παρέας, άνω του 1 μέτρου και μη, θα έκαναν αυτό που γενεές αντρών στο παρελθόν λαχταρούσαν αλλά μόνο οι παρούσες απολαμβάνουν. Θα "έπαιζαν" μπάλα στα virtual γήπεδα των ονείρων τους, βγάζοντας όλη την κοιμώμενη τεστοστερόνη τους πάνω στα γρασίδια του PRO. Όσο για τη μπέμπα, αυτοί φίλοι μου είναι μια σταρ, δεν ασχολείται με κοινούς θνητούς σαν εμάς, εκείνοι ασχολούνται μαζί της και την αποθεώνουν, ω ναι! Η οικοδέσποινα ετοίμασε τους καφέδες και άπαντες κατέλαβαν τα "πόστα" τους στο σαλόνι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές. Ο στρατηγικός στόχος: όλοι να περάσουν καλά και η μπέμπα να βρίσκεται μέσα σε ένα νοητό κλοιό σωμάτων και φωνών ώστε να μην κάνει κανένα κασκαντεριλίκι με καμία kinky γωνία του σαλονιού ή κανένα τσαχπίνικο καλώδιο που θα προεξείχε.
Γεια σου τσαχπίνα μπέμπα και εμείς σε αγαπάμε!
Σαν καλός οικοδεσπότης, αφού τράβηξα μια super duper ρουφηξιά από τον φραπέ μου ξεκίνησα να παίζω PRO με τον πρώτο μικρό virtual μπαλαδόρο που βρήκα μπροστά μου. Προηγουμένως ακούμπησα το ποτήρι στο πάτωμα, δίπλα στο πόδι της sister of no mercy εφιστώντας την προσοχή να μην το κλωτσήσει γιατί θα έχουμε δράματα στο μικρό πλην φιλόξενο σπίτι μας. Εκείνη μου αποκρίθηκε με ύφος και μπρίο : "Δεν είμαι εγώ που σπάω πράγματα εδώ μέσα" και έστρεψε την προσοχή της στη μπέμπα που χόρευε (σ.σ. με μόνιμη τετρακίνηση φυσικά) κάτι ανάμεσα σε ζεϊμπέκικο και break dance στο σαλόνι μας (σ.σ. νομίζω ο Φωκάς Ευαγγεληνός πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί πλέον για τη δουλειά του χα,χα,χα). Δεν πέρασαν λίγες στιγμές, κι εκεί που ξετίναζα για πολλοστή φορά τα virtual δίχτυα του κοντού πλην τίμιου αντιπάλου μου, ξαφνικά ακούω δίπλα στο πόδι μου κάτι να σπάει. Koιτάζω κάτω και οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται, o τιμημένος φραπές μου δεν βρίσκόταν πια αναμεσά μας... Από όσο κατάλαβα, ένα περίτεχνο γκαζιάρικο σπριντ της μπέμπας προς την αγκαλιά της sister of no mercy είχε ως αποτέλεσμα εκείνη να κλωτσήσει ως άλλος Kακά το ποτήρι μου και να το στείλει στο "γάμα" της λήθης της υπόστασής του. Sister of Mercy - Φθηνό πλην καινούριο ποτήρι 1-0, με γκολ από τα αποδυτήρια παρακαλώ και το κοινό να παραληρεί στις κερκίδες με ενθουσιασμό...
Frapes, no more...:).
Αφού αποκαταστάθηκε η ηρεμία, η τάξη και ασφάλεια με την ροζ πανδαισία μου, σαν την ακούραστη μελισσούλα που είναι, να μεταμορφώνει το πάτωματάκι μας από φρεντοτσίνο σε ντικάφ, το "ματς της παρέας" πέρασε στο δεύτερο ημίχρονο. Η μπέμπα έτρεχε δεξια και αριστερά κουτρουβαλώντας αμήχανα από αγκαλιά σε αγκαλιά, μοιράζοντας χαμόγελα, δήθεν κλάματα και νάζια (σ.σ. γυναίκες, μας πουλάν και μας αγοράζουν boys, sad but true...). Οι μάχες στο PRO συνεχίζονταν, ενώ οι κοπέλες της παρέας διασκέδαζαν με τα τερτίπια του μωρού(σ.σ. όχι ότι εμείς τα "σκληρά αντράκια" πηγαίναμε πίσω χα,χα,χα). Πάνω στο τσακίρ κέφι λοιπόν, ακούγεται κι ένα δεύτερο μεγαλειώδες ΚΡΑΤΣ!!! από την κουζίνα... Το κορίτσι μου "είπε" να δείξει στην αδερφή της πως "όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να την κάνεις καλά". Έτσι έσπασε ένα μπουκάλι κρασί στο πάτωμα της κουζίνας για να πιει και αυτό το καημένο κάτι στην υγειά μας. Δεύτερος γύρος γέλιου από την παρέα... "Εϊ, όποιος κάνει δουλειές κάνει και ζημιές" ήχησαν στο μυαλό μου τα σοφά λόγια της λατρεμένης ΠικοΑπικο μάνας μου:). Η υπόθεση σήκωνε "ατάκα αλ Πίκο" , οπότε δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη: "Βρε αγάπη μου, δεν φέρνεις και κανένα από εκείνα τα πιάτα της ξαδέρφης σου τώρα που γυρίζει!" . Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, τόσο πολύ μας αρέσουν...
Πάει και το κρασί στον αγύριστο...Ώρα να βγάλουμε τα πλαστικά να σώσουμε ότι σώζεται:).
Με αυτά και με αυτά το απόγευμα κύλησε έτσι ευχάριστα και "μελωδικά" με ένα πολύβουο τζέρτζελο να δονεί το σαλόνι μας. Υπέροχες, μικρές, καθημερινές στιγμές που δίνουν λίγο χρώμα στην ζωή μας. Άντε παιδιά, σύντομα να το ξανακάνουμε και προσοχή στα γυαλικά (σ.σ. καλού κακού, όταν ξαναφάμε καρπούζι θα το σερβίρω στα πιάτα της ξαδέρφης, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να φανούμε τυχεροί χα,χα,χα).
Υ.Γ.1: To καρπούζι και το πεπόνι τα σερβίραμε πάντως σε πλαστικά σκεύη, η "γενοκτονία" των υαλικών δεν συνεχίστηκε (σ.σ. έχουμε όμως απογεύματα μπροστά μας, οπότε δώστε μας λίγο χρόνο, θα σπάσουμε το ρεκόρ μας που θα πάει χα,χα,χα).
Υ.Γ.2: Την μέρα πριν την επίσκεψη των φίλων μας, ένα από τα γυάλινα ράφια του ψυγείου ξαφνικά θρυμματίστηκε και το πήραμε χαμπάρι λίγες ώρες πριν έρθει η παρέα. Νομίζω εκείνες οι "χοντροκώλικες" μπύρες και το "βαρυκόκκαλο" καρπούζι όλο και έβαλαν το "χεράκι" τους να συντελεστεί το "μοιραίο"...
Y.Γ.3: Πέμπτη πρωί και πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ μου στο μπαλκόνι... Δεν θα υπάρξει δεύτερη... η κοπέλα μου σκοντάφτει στο πλαστικό τραπεζάκι της βεράντας και ρίχνει μεγαλειωδώς τον καφέ μου στο πάτωμα, ευτυχώς άνευ σπασίματος και λοιπών ηχητικών εφέ. Δεν το χω με τον καφέ αυτές τις μέρες,ρε μωρό...:).
Τελικά για να πιω καφέ σαν άνθρωπος πρέπει να τον πάρω και να φύγω, δεν το χω αλλιώς... Μην σου πω θα έχω κι ένα καφέ καβάτζα για παν ενδεχόμενο:).
Frapes, no more...:).
Αφού αποκαταστάθηκε η ηρεμία, η τάξη και ασφάλεια με την ροζ πανδαισία μου, σαν την ακούραστη μελισσούλα που είναι, να μεταμορφώνει το πάτωματάκι μας από φρεντοτσίνο σε ντικάφ, το "ματς της παρέας" πέρασε στο δεύτερο ημίχρονο. Η μπέμπα έτρεχε δεξια και αριστερά κουτρουβαλώντας αμήχανα από αγκαλιά σε αγκαλιά, μοιράζοντας χαμόγελα, δήθεν κλάματα και νάζια (σ.σ. γυναίκες, μας πουλάν και μας αγοράζουν boys, sad but true...). Οι μάχες στο PRO συνεχίζονταν, ενώ οι κοπέλες της παρέας διασκέδαζαν με τα τερτίπια του μωρού(σ.σ. όχι ότι εμείς τα "σκληρά αντράκια" πηγαίναμε πίσω χα,χα,χα). Πάνω στο τσακίρ κέφι λοιπόν, ακούγεται κι ένα δεύτερο μεγαλειώδες ΚΡΑΤΣ!!! από την κουζίνα... Το κορίτσι μου "είπε" να δείξει στην αδερφή της πως "όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να την κάνεις καλά". Έτσι έσπασε ένα μπουκάλι κρασί στο πάτωμα της κουζίνας για να πιει και αυτό το καημένο κάτι στην υγειά μας. Δεύτερος γύρος γέλιου από την παρέα... "Εϊ, όποιος κάνει δουλειές κάνει και ζημιές" ήχησαν στο μυαλό μου τα σοφά λόγια της λατρεμένης ΠικοΑπικο μάνας μου:). Η υπόθεση σήκωνε "ατάκα αλ Πίκο" , οπότε δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη: "Βρε αγάπη μου, δεν φέρνεις και κανένα από εκείνα τα πιάτα της ξαδέρφης σου τώρα που γυρίζει!" . Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, τόσο πολύ μας αρέσουν...
Πάει και το κρασί στον αγύριστο...Ώρα να βγάλουμε τα πλαστικά να σώσουμε ότι σώζεται:).
Με αυτά και με αυτά το απόγευμα κύλησε έτσι ευχάριστα και "μελωδικά" με ένα πολύβουο τζέρτζελο να δονεί το σαλόνι μας. Υπέροχες, μικρές, καθημερινές στιγμές που δίνουν λίγο χρώμα στην ζωή μας. Άντε παιδιά, σύντομα να το ξανακάνουμε και προσοχή στα γυαλικά (σ.σ. καλού κακού, όταν ξαναφάμε καρπούζι θα το σερβίρω στα πιάτα της ξαδέρφης, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να φανούμε τυχεροί χα,χα,χα).
Υ.Γ.1: To καρπούζι και το πεπόνι τα σερβίραμε πάντως σε πλαστικά σκεύη, η "γενοκτονία" των υαλικών δεν συνεχίστηκε (σ.σ. έχουμε όμως απογεύματα μπροστά μας, οπότε δώστε μας λίγο χρόνο, θα σπάσουμε το ρεκόρ μας που θα πάει χα,χα,χα).
Υ.Γ.2: Την μέρα πριν την επίσκεψη των φίλων μας, ένα από τα γυάλινα ράφια του ψυγείου ξαφνικά θρυμματίστηκε και το πήραμε χαμπάρι λίγες ώρες πριν έρθει η παρέα. Νομίζω εκείνες οι "χοντροκώλικες" μπύρες και το "βαρυκόκκαλο" καρπούζι όλο και έβαλαν το "χεράκι" τους να συντελεστεί το "μοιραίο"...
Y.Γ.3: Πέμπτη πρωί και πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ μου στο μπαλκόνι... Δεν θα υπάρξει δεύτερη... η κοπέλα μου σκοντάφτει στο πλαστικό τραπεζάκι της βεράντας και ρίχνει μεγαλειωδώς τον καφέ μου στο πάτωμα, ευτυχώς άνευ σπασίματος και λοιπών ηχητικών εφέ. Δεν το χω με τον καφέ αυτές τις μέρες,ρε μωρό...:).
Τελικά για να πιω καφέ σαν άνθρωπος πρέπει να τον πάρω και να φύγω, δεν το χω αλλιώς... Μην σου πω θα έχω κι ένα καφέ καβάτζα για παν ενδεχόμενο:).
