Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Άκυρο ψαρούλη...:)

Πρώτη φορά σκέφτηκα ένα τίτλο για ποστ πριν καν μπω στη διαδικασία να σκαρφιστώ το περιεχόμενό του... Για κάποιο παρανοϊκό λόγο έπρεπε να γράψω ένα ποστ με αυτόν τον συγκεκριμένο τίτλο ακόμα κι αν ήταν το πιο ελεεινό ποστ απο καταβολής ποστ (σ.σ. καμία ¨πίεση" λοιπόν για τον γραφόντα χε,χε,χε). Κάθομαι λοιπόν στο ίντερνετ καφέ και μπλογκο-διαλογίζομαι βλακωδώς, τρόπους να γεμίσω ένα ποστ χωρίς να κοιμήσω τις "ορδές" των ανθρώπων που ξημεροβραδιάζονται στους υπολογιστές τους περιμένοντας την επόμενη καταχώρηση στο μπλογκ μου(σ.σ. ξέρω ότι σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν υπάρχετε χα,χα,χα).


Ω μα ελάτε τώρα λατρεμένοι μου αναγνώστες... το ποστ βελτιώνεται παρακάτω...Αναγνώστες; Αναγνώστες; Πού είστε οεο;


Ας ξεκινήσουμε όμως με την προέλευση της φράσης "άκυρο ψαρούλη"... Όταν ήρθα λοιπόν στην στρατιωτική μονάδα -στην οποία υπηρετώ μέχρι τούτη την αποφράδα μέρα- ήμουν ακριβώς αυτό, ένας δασύτριχος, ζαβλακωμένος "ψαρούλης". Ένα τιμημένο "υδρόβιο ον" που έπρεπε να προσαρμοστεί στην καινούρια του "γυάλα" μέχρι - με την πάροδο του χρόνου- να εγκλιματιστεί και να μετακομίσει στο "μεγάλο ενυδρείο" της στρατιωτικής θητείας, μόλις οι επόμενοι μικροί και ταπεινοί ψαρούληδες θα έρχονταν με το καλό... Ανά την άφιξή μου εδώ , ήρθα αντιμέτωπος με τους "πρώην ψαρούληδες" της προηγούμενης σειράς οι οποίοι έχοντας "κάψει ασφάλειες" λίγο από το δικό τους δράμα μερικούς μήνες πριν , λίγο επειδή απλά δεν την "πάλευαν" γενικώς μας έριχναν συνεχώς "άκυρα". Το "άκυρο" στο στρατό μπορεί να περιγραφεί ως εξής: ένα ¨καμμένο εγκεφαλικά άτομο" λέει σε ένα άλλο "καμμένο εγκεφαλικά άτομο to be" κάτι. O "to be", γυρίζει να δει ποιος τον φώναξε και ο νυν- καμμένος λέει "άκυρο ψαρούλη", "ψαρά" ή κάτι της ευγενούς συνομωταξίας των θαλάσσινών (σ.σ. όπως βλέπετε το I.Q. της ελληνικής στρατευμένης νεολαίας "ανεβαίνει" με κάθε μέρα θητείας σε νέα δυσθεώρητα ύψη χα,χα,χα). Αυτή η "πανδαισία" στιχομυθίας που μόλις σας περιέγραψα αποτελεί ένα στρατιωτικό "αστείο¨ απείρου κάλλους και ανείπωτης καφρίλας το οποίο είτε το πιστεύετε είτε όχι, κάνει κόσμο και κοσμάκη να γελάει... (σ.σ. ως γνωστόν η καφρίλα δεν είναι ντροπή ή μάλλον είναι, αλλά ποτέ δεν άφησα τέτοιες λεπτομέρειες savoir vivre να με σταματήσουν, οπότε γιατί να αρχίσω τώρα χα,χα,χα)


Έχετε φτάσει ως εδώ και το νόημα της ύπαρξης αυτού του ποστ σάς διαφεύγει ακόμα... Πιστέψτε με δεν είστε μόνοι, κι εγώ ακόμα το φιλοσοφώ το θέμα:). Aφού το κάνετε το "ψυχικό", συνεχίστε να διαβάζετε σε μια άκρατη επίδειξη φιλανθρωπο-μπλογκικού μεγαλείου:).


Ας περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης το οποίο ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο είναι (σ.σ. πλάκα, πλάκα μόλις γέμισα άλλη μια σειρά του ποστ με το απόλυτο τίποτα, πραγματικά είμαι ένας φανταστικός μπλογκερ χα,χα,χα) . Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο "ζουμί" στην όλη υπόθεση και εσείς σαν καλοί αναγνώστες θέλετε να κάνετε την virtual "παπάρα" σας σε αυτό, θα στοιχημάτιζα στο τι είδους άκυρα έχω βιώσει ο φαντάρος ή έχω δει άλλους φαντάρους να εισπράτουν... Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το νήμα της θητείας μου σε σχέση με την έννοια του "ακυρου". Μόνη μου φιλοδοξία να σας κάνω να γελάσετε ενώ "την παλεύετε δεν την παλεύετε" ανάμεσα στα αναβράζοντα αιρκοντίσιον των σπιτιών σας, στις ατέλειωτες εξεταστικές περιόδους, στις άδειες που θέλετε να πάρετε από τη δουλειά και όλο και απομακρύνονται από το διάβα σας -αντί να πλησιάζουν- και γενικώς σε όλα τα μικρά και μεγάλα προσωπικά σας "άκυρα". Bουρ στον μπλογκοπατσά λοιπόν!!!


Κι αν η virtual παπάρα στα άδυτα του ποστ απέτυχε, "μη φοβού", υπάρχει πάντα η original... Ψωμάκι, λαδάκι, εμπρος μαρς!!! Δεν είναι ώρα για καλούς τρόπους λέμε, καλοκαιράκι γαρ:).


- Ο φαντάρος Πίκος περίμενε, για κάποια δουλειά που έκανε στο στρατόπεδο, να πάρει αρκετές μέρες άγραφης άδειας από τον προϊστάμενό του... Εκείνος με "πόνο καρδίας" και τρεμάμενα χείλη τού δίνει τρεις ολόκληρες μέρες, όταν άλλοι πέρνουν δέκα, απλά επειδή υπάρχουν, και τιμούν με την βυσματική παρουσία τους το στρατόπεδο. Ένα 'άκυρο αλά κρεμ' μόλις σερβιρίστηκε στον Πίκο με ανείπωτη χάρη και περισσή μαεστρία, γιούπι!!! (σ.σ. μα καλά λέει κανείς "γιούπι" πέρα από τα κόμιξ, έλεος βρε Πίκο, κράτησε ένα επίπεδο αγόρι μου ή ρίξε ένα μπλογκο-άκυρο στον εαυτό σου προσπαθώντας...)

- Η κοπέλα του Πικοφάνταρου επισκέπτεται το νησί και τη μέρα εκείνη υπάρχει επιθεώρηση οπλισμού... Ο ανεκδιήγητος κορυφαίος λοχίας (σ.σ. ένας τύπος με I.Q. ραδικιού και virtual γαλόνια στρατηγού Πάτον...) ρίχνει κράτηση στον Πίκο και σε άλλους τρεις απλά επειδή μπορεί... Ο Πίκος αλλάζει εκατό χρώματα γιατί η προοπτική να δει την κοπέλα του εξανεμίζεται και φαντάζει πιο απίθανη από το να πάρει η ΑΕΚ πρωτάθλημα... Ξαφνικά ο λοχίας με στεντόρεια φωνή φωνάζει από την άλλη άκρη του θαλάμου "ΑΚΥΡΟ" σε όλες τις κρατήσεις... ΟΚ, Πίκο ηρέμησε αγόρι μου, το γλίτωσες το έμφραγμα... κάλμαρε λεβέντη μου σου λέω!!!



Εντάξει ρε παιδιά, ο αναμάρτητος μπλόγκερ πρώτος "τω λίθω βαλέτω":). Αυτό είναι ένα "ατυχές" ποστ, μην λιθοβολείτε το φαντάρο:).


- Κάποιο άλλο παιδί σε συγκεκριμένο πόστο μαθαίνει ότι ο μοναδικός αντικαταστάτης του θα πάρει απόσπαση σε άλλο νησί... Πράγμα που σημαίνει ότι αυτός δεν θα μπορέσει να πάρει άδεια... Το αποτέλεσμα; Ο συγκεκριμένος "shinobi" να είναι όλη μέρα σαν 'θλιμμένη παναγιά' και να αναστενάζει κοιτάζοντας το υπερπέραν σαν άλλος Γαλιλαίος αναζητώντας κάπου στο σύμπαν την χαμένη του άδεια... Όλα αυτά, μέχρι να του πουν οι υπόλοιποι φαντάροι ότι όλα ήταν μια φάρσα... Είμαι σίγουρος ότι ο Σεφερλής θα την έβρισκε ξεκαρδιστική και όλοι ξέρουμε ότι όταν με κάτι γελάει ο Σεφερλής, τα καλά παιδιά αλλάζουν κανάλι:)

- Ένα παλικάρι της συνομωταξίας "έχει λάχει, έχει λάχει να σε κυνηγούν οι βλάχοι" έχει συμπληρώσει 7 ώρες μιας συγκεκριμένης υπηρεσίας στην πύλη του στρατοπέδου, όταν τον παίρνουν στο τηλέφωνο και του λένε ότι ο αντικαταστάτης του "θέλει μεν, δεν μπορεί δε". Αυτομάτως η υπηρεσία στην πύλη μετατρέπεται σε camping στην πύλη... Ας πούμε απλά ότι αν οι βρισιές ανά λεπτό ήταν ολυμπιακό άθλημα ο φίλος μας θα είχε το χρυσό μετάλλιο στο τσεπάκι... Τελικά, μόλις ξέμεινε από κοσμητικά επίθετα για τα επίγεια και τα θεία και το μάτι του θόλωσε σαν άλλου Λεωνίδα στους 300, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε... Η φωνή στην άλλη άκρη αναφώνησε... ναι σωστά το μαντέψατε... "ΑΚΥΡΟ ΨΑΡΟΥΛΗ!!!". (σ.σ. γάτες με πέταλα οι αναγνώστες μου, όχι παίζουμε...).


Κουράγιο, τελειώνει...:).

Στον επίλογο αυτού του ποστ που δεν συγκλόνισε τον κόσμο σας, αλλά βρε αδερφέ σας δεν αναφώνησε και ο υπολογιστή σας ¨have mercy Pikos", ολοκληρώνω με την κορυφαία ατάκα της ροζ πανδαισίας που αποκαλώ ταίρι μου και που πάντα με κάνει να γελάω...


Πίκος: "Ώστε μωρό μου θα έρθεις τελικά στο νησί. Τι ωραία!!!" (σ.σ. ερωτευμένος είμαι παιδιά, είναι το τέλος της προσωπικής μου αξιοπρέπειας 'as we know it' για να παραφράσω άθλια το γνωστό τραγούδι των REM χα,χα,χα).

Ενεσούλα: "Δεν σε χάλασε ψαρούλη!!!"

OK, δεν έφαγα "άκυρο" αυτή τη φορά, ο θεός του boy meets girl ήταν φιλεύσπλαχνος μαζί μου χα,χα,χα!!!


Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!