Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι...(Επεισόδιο 5 : Dunno)

Είχε πια νυχτώσει… έριξα μια ματιά πίσω μου και είδα τους υπόλοιπους να κοιμούνται μακάριοι τον ύπνο του δικαίου. Ακόμα κι ο Decoding που ήταν τόσο αναστατωμένος πριν, ροχάλιζε εύθυμα στον ήχο του start up των Windows…Μόνο εγώ, ξύπνιος, οδηγούσα… Μόνος? Ε καλά, όχι και τελείως μόνος, ποτέ δεν είμαι τελείως μόνος… όσο ο Deadpoolite κάνει τα δικά του μέσα στο μυαλό μου. Είχε ώρα να με πρήξει και αυτό ήταν καλό… αλλά τον ξέρω καλά… περιμένε να γίνει κανένας χαμός για να ξεπηδήσει από το υποσυνειδητό μου και πάλι. Οπλισμένος με το βιτριολικό του χιούμορ και χωρίς αναστολές…

Aν δεν συμμετείχε ο Deadpoolite (DP) στο κείμενο, θα έπεφταν κεφάλια...

Κοίταξα μια στιγμή τη λίστα των αγαπημένων μου μπλογκς, επόμενος επιβάτης ήταν ο Dunno. “Επιτέλους και κάτι πιο mainstream ρε γμτ, διάολε ο τύπος γράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο για ταινίες και φαίνεται καλό παιδί! Ήρεμη νύχτα θα έχουμε…” σκέφτηκα. “Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι…” σχολίασε ο DP μέσα στο κεφάλι μου… “Καλά ξύπνιος είσαι εσύ?” ρώτησα. “Ναι μωρέ θέλω να δω πόσο θα ξεφτιλιστείς ακόμα με τις μαλ… που γράφεις και μόλις χάσεις και τον τελευταίο σου αναγνώστη να σε βγάλω φωτογραφία. Άλλη μια στιγμή KODAK που έλεγε παλιά και μια διαφήμιση…”. Αγνοώντας επιδεικτικά το τελευταίο του σχόλιο, συνέχισα την οδήγηση. Μετά από λίγες στιγμές έφτασα στην προκαθορισμένη στάση, άνοιξα τις διπλές πόρτες και περίμενα… Πίσω άκουσα την Armia να ξεφυσάει μελωδικά σαν το σάουντρακ της Αμελί με τη Danah να κάνει “δεύτερη φωνή”… Εκεί που παρακολουθούσα τους επιβάτες μου να δίνουν ένα χουζουρλίδικο ρεσιτάλ ρεμίξ γνωστών κομματιών της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, άκουσα ένα γδούπο… Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα τύπο, που προφανώς μόλις είχε σκοντάψει, να σηκώνεται βιαστικά ξεσκονίζοντας την καμπαρντίνα του… “Τι είναι τούτο…?” σχολίασε ο DP, διασκεδάζοντας εμφανώς με το θέαμα.Άρχισα να παρατηρώ εξεταστικά τον επισκέπτη που στεκόταν στην είσοδο του λεωφορείου. Φορούσε μια μακριά καμπαρντίνα σε χρώμα μπεζ, ένα καπέλο τύπου Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου που έκρυβαν τα μάτια του…

Dunno? Δεν μπορείς να πεις ότι περνάει και απαρατήρητο το παλικάρι...:)

Τότε με χτύπησε σαν την AGB τα κανάλια η εξής διαπίστωση : “Μα, για μια στιγμή είναι νύχτα! Και ο τύπος φοράει γυαλία ηλίου μέσα στο απόλυτο σκοτάδι? Κάτι μυστήριο συμβαίνει εδώ…”. “Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις…πάντα έτσι διορατικός είσαι ή πρέπει να ευθυγραμμιστούν κατάλληλα οι πλανήτες για να δουλέψει το ρημάδι το μυαλό?” είπε ο DP γελώντας. “Σκάσε και πιάσε το μπαλτά που έχω για τέτοιες περιπτώσεις αυτοάμυνας…” είπα. “Καλή ιδέα! Υπάρχει όμως ένα μικρό προβλημα, τον πούλησα χθες στο E-Bay τότε που είχες κοιμηθεί…” απολογήθηκε ο DP. “Τιιιιι!!! Πώς έκανες τέτοιο πράγμα? Και καλά ποιος τον αγόρασε ένα παλιόπραμα ήταν…” είπα εμφανώς αγανακτισμένος αλλά και συνάμα απορημένος. “Είπα ότι ήταν ο μπαλτάς που κρατούσε ο Τζακ Νίκολσον στη “Λάμψη” και κάποιο κορόϊδο τον πήρε…Αμερικάνοι… τι να πεις…”. Πριν χάσω τελείως το μυαλό μου έστρεψα, για μια ακόμη φορά, το βλέμμα μου στον άγνωστο επισκέπτη…

Ρε λες να είχα στην κατοχή μου τέτοιο τεφαρίκι μπαλτά και τον "σκότωσε" ο DP στο E-Bay για ψίχουλα? Μπα... αυτά δεν γίνονται ούτε στο μπλογκ μου:)

“Ποιος είσαι μεγάλε?” ρώτησα γεμάτος περιέργεια. “Το όνομά μου είναι Dunno, Σινέ Dunno” απάντησε με στόμφο. “Δεν είναι δυνατόν… περίμενα κάτι πιο…κάτι πιο… κάτι πιο νορμάλ βρε αδερφέ…” αποκρίθηκα. Ο dunno δεν απάντησε. “Μα καλα γιατί είσαι ντυμένος σαν κλώνος του Κλουζώ?” ρώτησα και πάλι. Καμία απάντηση… Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται πιο γρήγορα κι από τη δημοτικότητα του Μπους, παρόλαυτα έπρεπε να ρωτήσω κάτι ακόμα “ΟΚ. Το πιάσαμε το υπονοούμενο είσαι μυστηριώδής τύπος… αλλά λύσε μου μια απορία…. Γιατί φοράς γυαλιά ηλίου βραδιάτικα μέσα στην πίσσα σκοτάδι? “. Ο dunno χαμογέλασε αινιγματικά και είπε “Γιατί όταν είσαι μάγκας , ο ήλιος λάμπει πάνω σου 24 ώρες το 24ωρο!!!”. Έμεινα άγαλμα να τον κοιτάζω αποσβολωμένος… Μέσα στο κεφάλι μου ο DP σχολίαζε : “Τη γαμάτη ατάκα! Εύχεσαι να την είχες σκεφτεί εσύ έτσι δεν είναι?” . “Ναι γμτ… είναι αλήθεια….μα για μια στιγμή εγώ γράφω το κείμενο…οπότε αυτή η ατάκα μου ανήκει όσο και του dunno!”. “Με βάση το καταστατικό του μπλογκ ότι εκστομίζει ένας από τους χαρακτήρες των κειμένων σου είναι πνευματική του ιδιοκτησία. Το λέει εδώ στα μικρά γράμματα κάτω κάτω…” συνέχισε ο DP. “Μα καλά αυτό το είχα γράψει μετά από hangover! Εξάλλου είχα κάψει όλα τα αντίγραφα του καταστατικού πριν κάτι μήνες” είπα. “Όλα εκτός από ένα από ότι φαίνεται…χα,χα,χα” απάντησε ο DP. “Άντε χάσου! Αυτό είναι το κείμενο του dunno! Τι πετάγεσαι σαν πορδ… όλη την ώρα! ” ούρλιαξα. “Adios motherfucker!” είπε ο DP και σιώπησε…. Όλο αυτό το διάστημα ο dunno ήταν απασχολημένος με το να παίρνει cool πόζες από ταινίες δράσης και να ξεστομίζει ατάκες όπως “Θέλω το Martini μου αναδευμένο και όχι ανακατωμένο” και άλλα τέτοια cine κλασικά και αγαπημένα.

Προσπάθησα να τον σταματήσω... ειλικρινά... αλλά είχε ξυπνήσει το Bond τέρας μέσα του, οπότε απλά παρακολούθούσα μην πιστεύοντας στα μάτια μου...Go Dunno go!!!

Κάποια στιγμή ηρέμησε και είδα ότι πήγε να ανοίξει την έως τότε κουμπωμένη καμπαρντίνα του… Κρύος ιδρώτας με έλουσε!Ήξερα τις επιρροές του βλέπετε… Στις ταινίες του Ηοllywood όποιος ανοίγει καμπαρντίνα είναι ή διεστραμμένος επιδειξίας ή βγάζει κοντόκαννη καραμπίνα… δεν υπάρχει άλλο ενδεχόμενο. “Όχι μην το κάνεις!Δεν θέλω να αφήσω το μάταιο τούτο κόσμο με τελευταία μου ανάμνηση το debate των πολιτικών αρχηγών… Δείξε έλεος άνθρωπε! Μπορεί η ψήφος μου να καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα! Θες η χώρα να μείνει ακυβέρνητη που λέει και ο Μπουλμαν?”. Με το που ολοκλήρωσα την ατάκα μου έκανα ένα σάλτο σαν την Δεβετζή και βρέθηκα σωριασμένος φαρδύς πλατύς στα πίσω καθίσματα. Ο Dunno γέλασε τρανταχτά και άκουσα την Armia στο βάθος του λεωφορείου να ξυπνάει (πάντα ακούγεται ένας ήχος στιλέτου που καρφώνεται όταν συμβαίνει αυτό, δεν ξέρω πως το κάνει…). Ο Dunno έβγαλε από το βάθος της καμπαρντίνας του (μάλλον την είχε αγοράσει από τον ίδιο τύπο που έφτιαξε και το τσαντάκι του Sport Billy…) ένα DVD με τον τίτλο : “H αέναη ματαιότητα του blogging”.

Όταν βλέπει ταινία ο dunno δεν τον αποσπά τίποτα...ούτε γυναίκες...ούτε γιγαντιαία ρομπότ... "Ζει" την ταινία ρε παιδί μου:)

“Τι είναι αυτό?” ρώτησα αναθαρρημένος. “Μια κορεάτικη ταινία με βαθιά νοήματα και μηδαμινό μπάτζετ! Αφού με ξέρεις μου αρέσει να βρίσκω και να βλέπω τέτοια σινεφίλ διαμαντάκια! Είπα να δούμε κάτι light σήμερα στο φορητό μου DVD player”, δήλωσε ενθουσιασμένος ο dunno. “Δεν την ξέρω… Μα καλά πόσοι την έχουν δει αυτή την ταινία?” ρώτησα καθώς σηκωνόμουν από το πάτωμα του λεωφορείου μπας και διασώσω λίγη από την αξιοπρέπειά μου. “Γύρω στα 100 άτομα μαζί με το συνεργείο που την έφτιαξε και τους συγγενείς του… “ συμπλήρωσε ο σινεφιλ επιβάτης μου. “Κατάλαβα…πάλι το ρίξαμε στα blockbusters…” είπα λίγο περιπαικτικά αλλά μιας και εμπιστεύομαι το γούστο του στις ταινίες συμπλήρωσα “Ας παέι και το παλιάμπελο, εδώ είδα to Blade 3 στο cinema και ακόμα ζω –αν και κλαίω τα λεφτά μου-, το κορεάτικο σινεμά μπορεί και να μ’αρέσει…” σταυρώνοντας τα δάχτυλά μου πίσω από την πλάτη μου… O Dunno εμφανώς ικανοποιημένος προχώρησε στο βάθος του λεωφορείου για να τακτοποιήσει τα πραγματά του και να καθίσει στη θέση του. Καθώς προχωρούσε πέρασε για μια στιγμή μπροστά από την - τώρα ξυπνητή - Armia εκείνη του έριξε μια βλοσυρή ματιά, πιάνοντας τη λαβή του σαμουράϊ σπαθιού της (πάλι τις δύο ταινίες της “Azumi” είδε, φτου!!!). Ήμουν σίγουρος, ΚΑΝΕIΣ δεν ξυπνάει την Armia πριν την ώρα της χωρίς συνέπειες, κανείς…

Όχι ρε γαμώτο... ξύπνησε η Armia και είναι τσαντισμένη...:)

“Τα λεφτά μου στην Armia… “ είπα στον DP, “είναι πάλι σε killing blogger mode” συμπλήρωσα. Ο DP γέλασε και με συνομωτικό ύφος είπε “Όταν ξυπνήσει ο Decoding θα ψάξει διαδικτυακώς το καλύτερο μέρος για on-line στοίχημα. Θα γίνουμε πλούσιοι μαλ…. , πάντα το έλεγα εγώ ότι είσαι επιχειρηματικό μυαλό!”. “Mα ο decoding δεν έχει διαθέσιμη σύνδεση internet εδώ μέσα?” αποκρίθηκα απορημένος. “Και πότε τον σταμάτησε αυτό?…Ο Decoding είναι ΠΑΝΤΑ on-line alter ego μου Πίκο… πάντα…”. “Καλά, κανόνισέ το…” είπα ξερά. Έβαλα μπρος το λεωφορείο και ξεκίνησα να οδηγώ μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με μία και μόνο σκέψη να στριφογυρίζει στο μυαλό μου “Ή θα βρω ένα μέρος να πιω καφέ μπας και συνέλθω ή θα μπλογκάρω/πεθάνω προσπαθώντας…”.