Σκέψεις ενός εκκολαπτόμενου πατερούλη...

Το είχα αποφασίσει εδώ και ημέρες, το μενού σήμερα θα είχε κούρεμα. Όταν το μαλλί σου αρχίζει να καθαρίζει τις αράχνες από τις γωνιές του ταβανιού ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να πας να κουρευτείς και το πράγμα δεν παίρνει άλλο αναβολή. Έτσι είναι καλοί μου φίλοι, κανείς δε θέλει δίπλα του "μια κουπ αλά Tομ Τζόουνς" ακόμα κι αν τον συμπαθεί τον μπαγασάκο. Πίνω λοιπόν το καφεδάκι μου και ροβολάω κατά κομμωτήριο μεριά για το προγραμματισμένο μου ραντεβού με την αριστοτεχνική ψαλίδα του Γιώργου "είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες". Μπαίνω μέσα και αράζω στον μωβ καναπέ (σ.σ. το κορίτσι μου θα έλεγε κάποιο άλλο χρώμα με πιο σέξι όνομα αλλά αυτό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία). Μόλις ήρθε η σειρά μου, περνάω πρώτα από τα χέρια της κοντής ξανθιάς με το γλυκό χαμόγελο για... λούσιμο (σ.σ. άρρωστα μυαλά όλοι βρε παιδί μου, τι σκεφτήκατε πάλι) ανυποψίαστος για την επερχόμενη ατάκα που θα αποτελούσε και την αφορμή αυτού του ποστ. Εκεί λοιπόν που χαλάρωνα με αυτό το κάτι σαν λούσιμο, κάτι σαν μασάζ, κάτι σαν ρεμβάζω ανάσκελα στην παραλία και δε σηκώνομαι που να μου το ζητήσει και η Εύα Μέντες (σ.σ. ΟΚ για το Ευάκι μια εξαίρεση θα την έκανα, αλλά με "βαριά" καρδιά), η assistant hairdresser με ρωτάει: " Πώς νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;".

Το ζητούμενο στο βίντεο αυτό δεν είναι ο Τομ, αλλά ΤΟ ΜΑΛΛΙ του Τομ, αν και το τραγούδι ακούγεται ευχάριστα:).

Για μια στιγμή παγώνω... Σκέφτομαι από μέσα μου: " Ποιον είπες Ρούλη μωρή κατσίκα; Που 6 χρόνια στην Αγγλία γύριζα στο Λονδίνο πηγαίνοντας τοίχο τοίχο για να χω τα νώτα μου καλυμμένα...". "Δε μπορεί, δε θα άκουσα καλά" σκέφτομαι, κι εκεί που πάω να χαλαρώσω να σου με ρωτάει πάλι: " Πως νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;". Aυτή τη φορά δεν κατάλαβα τίποτα, λες και τα απομεινάρια του πρώην εργένικου μυαλού μου προσπαθούσαν να επεξεργαστούν μια εξωγήινη γλώσσα και όπως είναι λογικό δεν την πάλευαν. "Τι λες δεν καταλαβαίνω ;" της λέω και τότε μου ρίχνει το τρίποντο από τα 6,25 και παίρνει και φάουλ: "Πώς νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;". Έτσι απλά και όμορφα, ανάμεσα στα κρεμασμένα στον τοίχο σεσουάρ, στο κανάλι μόδας που έπαιζε στην τηλεόραση και στο ψαλίδι του Γιώργου, συνειδητοποίησα ότι θα γίνω πατέρας και "δεν έχω πάρει χαμπάρι" (σ.σ. με την καλή έννοια, ότι κι αν σημαίνει αυτό χα,χα,χα). Αν και σε 3 μήνες περίπου περιμένω το πρώτο μου παιδί, κανείς πριν δεν με είχε αποκαλέσει "πατερούλη" και όσο να ναι νόμιζα ότι μιλάνε σε άλλον. Γενικά το "πατερούλης" εμένα με παραπέμπει σε Παπα - Στρουμφ και σε εκείνους τους αρχέτυπους παπάδες της Τουρκοκρατίας με τις μουσάρες, πολύ πριν το τρίμερ και το "Άγγιγμα Ψυχής" μπει στη ζωή τους(σ.σ. που το θυμήθηκα αυτό τώρα, αφού ούτε καν το βλεπα, μάλλον για υποσυνείδητο τραύμα των τηλεοπτικών επαναλήψεων μου κάνει η ανάμνηση αυτή). Αφού της το είπα για να χω τη συνείδησή μου καθαρή και να μιλάμε την ίδια γλώσσα, προχώρησα στο παρασύνθημα. Η απάντηση μου ήταν απλή, λακωνική με μία εσάνς ωριμότητας και περίσσειας ψυχραιμίας, κάτι σαν τον Ράμπο όταν μακελεύει κόσμο και δεν κουνάει βλέφαρο αλλά στο πιο σαπιοκοιλιάδικό του:"Ενδιαφέρον" της απαντάω με μια ηρεμία που θα ζήλευε και κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η συζήτηση σταμάτησε κάπου εκεί γιατί ανέλαβε δράση η ψαλίδα του σερ μπαρμπέρη για να με κάνει άνθρωπο αλλά όπως και να χει η κοπελιά με έβαλε σε σκέψεις.

Όλα κι όλα, ο Γιώργος έχει "κορυφαίο χέρι", αν και σήμερα μάλλον επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο:). Eίδε τη μαλλούρα και "θόλωσε"ο κομμωτής!

Δεν έχασα και τον ύπνο μου μιας και δεν είχα φάει κι ένα ταψί μουσακά για βραδινό, αλλά όσο να ναι αυτό που με προβλημάτισε σε βαθμό που να χάσω δύο σερί ματσάκια στο PRO - χωρίς να βάλω γκολ μάλιστα - ήταν το ότι το γεγονός ότι θα γίνω πατέρας δε με προβληματίζει! Σε αυτή την εποχή της οικονομικής δυσπραγίας, της πανταχού ανωμαλίας και της άκρατης βλακείας εγώ θα φέρω ένα "τσουρεκάκι" γένους θηλυκού στον κόσμο και αυτό δε με αγχώνει ουδόλως. Ίσα ίσα που το περιμένω πως και πως... Έλα Χριστέ κι απόστολε (σ.σ. όχι Γκλέτσο από τους άλλους τους παλιούς), τέτοια ψυχραιμία έχω να επιδείξω από τότε που βομβάρδιζε η Μπαρτσελόνα τον ΠΑΟ στο Καμπ Νου κι εγώ ούρλιαζα " Βάστα Μάριο!" στον τερματοφύλακά μας. ΟΚ, σε αυτή την περίπτωση δεν ήμουν ακριβώς "ψύχραιμος" αλλά όσο να ναι δεν πέταξα και την τηλεόραση από το μπαλκόνι του πατρικού μου στον τέταρτο όροφο, οπότε μια εγκράτεια ο βάζελος την επέδειξα. Σ' αυτή την ώρα υπαρξιακής αναταραχής στράφηκα στο μόνο μέρος που έχει όλες τις απαντήσεις από καταβολής κόσμου (σ.σ. όχι το Google αθεράπευτα αρρωστάκια του διαδικτύου), την τουαλέτα. Δε θα σας εξιστορήσω τα ανίερα πράγματα που έκανα εκεί μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των "καταθέσεων" ψυχής μου, γιατί το μπλογκ μου είναι "Κατάλληλο για όλους" και δεν είμαι για πρόστιμα από το ραδιομπλογκικό εν μέσω κρίσης. Όπως και να χει με το που βγήκα από το δωμάτιο αυτό, ο κόσμος ήταν ένα κλικ πιο "ανάλαφρος", όπως και οι σκέψεις μου.

Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι σε τρεις μήνες από τώρα θα μπω στην πιο ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μου χωρίς ουσιαστικά να προγραμματίσω κάτι επ' αυτού. Με "σκοτώνει" αυτό, τον Αιγόκερο, αλλά γλυκά...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Ένα ζάπινγκ στις 11.45 π.μ. δεν είναι ακίνδυνο...

Ένα από τα καλά(;) του να είσαι "επαγγελματικά διαθέσιμος" (σ.σ. ή "επιλεκτικά ημιαπασχολούμενος", αυτή είναι ορολογία έτσι, το "άνεργος" είναι so last decade χα,χα,χα) είναι ότι που και που το πρωί μπορείς να ανοίξεις την τηλεόραση και να "απολαύσεις" την πανδαισία ποικίλων προγραμμάτων που προσφέρει. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως...

OK πήρα το τηλεκοντρόλ μου και είμαι έτοιμος, ξεκινάμε το ζάπινγκ!

Ξεκινάμε με τη συγκινητική προσπάθεια της ΕΤ1 να μας ξεναγήσει σε ένα κόσμο κουλτούρας και διανόησης (σ.σ. που ως γνωστόν ανθεί στην Ελλάδα όπου οι μανάδες ψάχνουν γαμπρούς για τους γιους τους στην τηλεόραση με τις ευλογίες της "ιέρειας" Καραβάτου...) με μία γεύση από αρχαία μνημεία γιατί είμαστε και τέρατα πατριδογνωσίας. Κάτι ελαφρύ για πρωινό δηλαδή, μη βαρυστομαχιάσουμε κιόλας... Στην ΕΤ2 έχει μία πολλή όμορφη κοπέλα που μου αρέσουν πολύ τα πόδια της και λέει και τις ειδήσεις κιόλας, οπότε το βγάζει το μεροκάματο και με το παραπάνω αν θέλετε τη γνώμη μου (σ.σ. μόλις απέφυγα μια σφαλιάρα από το άλλο μισό που κάθεται δίπλα μου, η οποία πάντως συμφωνεί ότι η κοπέλα έχει ωραία πόδια, γυναίκες, δεν τις πιάνεις πουθενά ρε παιδί μου...). Στην ΕΤ3 ένας τύπος με μούσια γυρίζει μέσα στις ζούγκλες και ψάχνει κάτι, κι ένας Έλληνας που αφηγείται του σπάει τα νεύρα λέγοντας αοριστολογίες. Τετοιο "πάθος" σε αφήγηση έχω να δω από τους ήχους των ζόμπι στη "Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών"... Α, εμπνευσμένα πρωινά ντοκιμαντέρ τι θα κάναμε χωρίς εσάς. Πως αλλιώς θα αλλάζαμε κανάλι χωρίς τύψεις:).

Τόσες "θαυμάσιες" επιλογές τι να πρωτοδώ! Αγχώθηκα:).

Στο MEGA έχει τα "¨Μυστικά της Εδέμ",από ότι μου λέει η πεθερά μου, σε επανάληψη φαντάζομαι. Αν αντί για τους ηθοποιούς είχαν κέρινα ομοιώματα δεν νομίζω να το πρόσεχε κανείς, όλοι και όλα κοιτάζουν στο άπειρο για κάποιο λόγο... Ο Ζουγανέλης (σ.σ. τον οποίο συμπαθώ ιδιαίτερα και δεν κάνω πλάκα) εκφέρει τις ατάκες του σε αργή κίνηση λες και κάνει μάθημα σε τρίχρονα για κάποιο λόγο. Επίσης ο Κατρανίδης ζορίζεται συνέχεια, εδώ και τρία σήριαλ θέλει να πάει τουαλέτα και δεν τον αφήνουνε, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο ζόρι. Ώρα να πάμε στον ΑΝΤ1... Εδώ προβάλλει ένα σήριαλ που δεν το ξέρω και είναι όλοι αγουροξυπνημένοι. Ειδικά ο Μαρίνος (σ.σ. όχι αυτός που σπάει τη μέση του και ψάχνει τσαούσες, ο άλλος , ο ηθοποιός ντε , για τον οποίο δεν ξέρουμε ακόμα αν τη "μελώνει τη φλογέρα" και το χω παίξει "οβερ" στο στοίχημα). Καιρός να το γυρίσουμε στην ποιότητα, όπως καταλάβατε ήρθε η ώρα για το STAR... Στο STAR έχει κάτι Α.Τ.Α.Η (σ.σ. Αγνώστου Ταυτότητας Άθλιους Ηθοποιούς ντε) που κουνάνε το στόμα τους και μιλάνε... Ελληνικά! Δε νομίζω ότι έχουν τίποτα ψευδαισθήσεις για Όσκαρ με τις πούλιες και τους αυγερινούς που φοράνε πρωινιάτικα, αλλά φαίνεται να το διασκεδάζουν. Εγώ πάντως όχι, οπότε αλλάζω κανάλι και πάω στον Αlpha...

Με τα παράλογα που συμβαίνουν στη χώρα μας, μην σας πω πως θα έπρεπε να ναι η πρώτη εκπομπή σε θεαματικότητα στην Ελλάδα, και μόνο λόγω τίτλου...

Στον Αlpha έχει μια ελληνική σειρά αγνώστων λοιπών στοιχείων. Η Βλαντή πάντως είναι hot όπως και να χει ακόμα και σακί να φοράει. Οι ηθοποιοί φαίνονται καλοί αλλά ένας ζορίζεται πολύ και νομίζεις ότι θέλει να μετακινήσει πράγματα στην οθόνη σαν άλλος Jedi χρησιμοποιώντας "τη Δύναμη" για τέτοιο ζόρι μιλάμε(σ.σ. λες να έχει συγγένεια με τον Κατρανίδη και να ναι οικογενειακό τους, να θυμηθώ να το ψάξω). Στο ΑLTER ένας τύπος που δε σταματάει να μιλάει και μια γυναίκα που φοράει μίνι και δε μιλάει ποτέ, με ενημερώνουν ότι δε θα πάρω σύνταξη ποτέ και ότι η εφορία θα μου πάρει και τα σώβρακα (σ.σ. ελπίζω να τα ράψει κιόλας μιας και δεν πιάνουν τα χέρια μου με αυτά τα "μερεμέτια"). Στο ΣΚΑΪ η αδυναμία μου η Τσαπανίδου κάνει one woman show. Μιλάμε για κανονικό οχτάωρο όχι αστεία. Πάντως η αλήθεια είναι πως της έχω αδυναμία κι ας μην την παλεύει μερικές ημέρες γενικώς. Για να λέμε πάντως τα πράγματα με το όνομα τους μόνο στο "Κάστρο του Τακέσι" δεν την έχω δει να παίζει στο ΣΚΑΪ και απορώ πως της ξέφυγε. Εγώ πάντως θα το βλεπα άμα έπαιζε κι εκεί, όλα κι όλα. Στο Μακεδονία TV ένας τύπος μας λέει να χακέψουμε τα ηλεκτρολογικά του σπιτιού χρησιμοποιώντας ένα... δονητή! Ή τουλάχιστον μοιάζει με δονητή αυτό που πουλάει, όπως και με φριτέζα και με μηχάνημα γυμναστικής... Δεν μπορεί αυτό που πουλάει να είναι από αυτόν τον πλανήτη και μάλιστα σε τέτοια "προνομιακή" τιμή. Ενθουσιασμένος από το εύρημά μου αλλάζω κανάλι...

Δυστυχώς δεν έπαιζε την αγαπημένη μου σειρά στα τοπικά κανάλια, κρίμα...:).

Α, τα τοπικά τσι Κρήτης. Το Κρήτη TV βάζει καρτούν που θυμάμαι ότι τα βλεπα κι εγώ παιδί. Ας πούμε απλά ότι ο χρόνος δεν τους έχει χαριστεί ιδιαίτερα αν και η μεταγλώτισση είναι all time classic(σ.σ. αυτές οι τσιριχτές φωνούλες έχουν σώσει πολλούς "τσιριχτούς" και μη ηθοποιούς τελικα). Και το επόμενο κανάλι το 4u (σ.σ. όχι δεν είναι γυναικείο άρωμα, κανάλι είναι, αλήθεια σας λέω) έχει κι αυτό καρτούν με ένα πειρατή που τα χει κοπανήσει και τραγουδά μαζί με μια πειρατίνα (σ.σ. ότι ξέρετε ξέρω...). Παίζει επίσης ένας παπαγάλος με μοϊκάνα και κάτι σαν δεινόσαυρος με άφρο. Μάλιστα, ότι χρειάζεται κάθε παιδί για να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα δηλαδή... Το ΤV Creta πουλάει μια συσκευή για την οποία θα ήταν περήφανος ο Μαγκάϊβερ και μοιάζει με αποχυμωτή (σ.σ. μόνο το σκύλο βόλτα δε βγάζει, θα τους κάνω παράπονα κι ας μην έχω σκύλο). Το Κύδων (σ.σ. όχι το φρούτο βρε,το κανάλι της περιοχής Κυδωνίας Χανίων, του ομφαλού της παγκόσμιας ενημέρωσης δηλαδή) δείχνει μια τύπισα - την κοιλιά μιας τύπισας συγκεκριμένα - που τη μετράει συνέχεια με τη μεζούρα σαν το νεκροθάφτη στο Λούκι Λουκ. ΟΚ, όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Αντί για το πρόγραμμα του Τηλεάστυ είδα αυτό στη θέση του κι ένα δάκρυ κύλησε στο τηλεκοντρόλ μου...

Στο κανάλι της Βουλής μιλάει ο Γείτονας (σ.σ. όχι ο δικός μου, ο βουλευτής) και αυτομάτως η τηλεόραση πέρασε στη σίγαση (σ.σ. δεν ξέρω μόνη της το έκανε πριν πατήσω το τηλεκοντρόλ, το "ορκίζομαι"...). Στο MyTelevision έχει συνέχεια ξένη μουσική και αρχίζω να χορεύω με τον αντίχειρα γιατί έτσι και με πιάσει το τσακίρ κέφι και αρχίσω το break dance στο σαλόνι δε θα αφήσω έπιπλο για έπιπλο στη θέση του, είμαι και "χορευταράς" πανάθεμά με χα,χα,χα. Οι σύντροφοι στο 902 έχουν teleshopping, αυτό κι αν είναι σοκ! Φαντάζομαι είναι όλα προϊόντα εγκεκριμένα από την Αριστερά, ευλογημένα από το Στάλιν και υπερ της διανομής του πλούτου στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Το Tηλεάστυ δεν πιάνει (σ.σ. σίγουρα δάκτυλος των ξένων συμφερόντων που θέλουν να φρενάρουν την παγκόσμια υπερδύναμη Ελλάδα των 120,000,000 πολιτών σε όλο τον κόσμο, δεν εξηγείται αλλιώς, το Τηλεάστυ πιάνει ΠΑΝΤΑ!) οπότε η πρωινή μου γυμναστική με τον Άδωνη θα πρέπει να περιμένει για μια άλλη φορά, τι κρίμα... Ρε βάλτε τη Μανωλίδου με ένα σφιχτό κορμάκι να κάνει γυμναστική να δείτε τι νούμερα θα χτυπήσετε, τ'ακούς Πρόεδρε; Mα όλα έγώ πρέπει να τους τα λέω ρε παιδί μου...

Που τέτοια τύχη...:)

Κατάκοπος αφήνω το τηλεκοντρόλ στο τραπεζάκι και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. Επικινδυνο σπορ το ζαπινγκ των 11.45 τελικά...

Mέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Eπιτέλους Μουντιάλ, καλή επιτυχία στην Ελλάδα!

Μερικές φορές δεν χρειάζονται πολλά λόγια... Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βιντεάκι σαν κι αυτό. Όπως λέει και ο τίτλος, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ MΟΥΝΤΙΑΛ!

Τα "σπάει" το βιντεάκι, το συνιστώ ανεπιφύλακτα:).

Για όποιον πραγματικά αγαπάει το άθλημα του ποδοσφαίρου και δεν είναι απλά ένας δογματικός οπαδός μιας ομάδας, αυτή είναι η μεγαλύτερη γιορτή του σπορ. Με τόσα έκτροπα τελευταία σε αγώνες μπάσκετ εως και χάντμπολ(!) καλό είναι με τη σημερινή αφορμή να θυμηθούμε ότι ο αθλητισμός δεν υπάρχει για να μας χωρίζει αλλά για να μας ενώνει. Ας απολαύσουμε λοιπόν τη γιορτή του ποδοσφαίρου για τον επόμενο μήνα σε πείσμα των δυσκολιών που όλοι μας βιώνουμε.Εξάλλου, τελευταία φορά που τσέκαρα δεν φορολόγησαν ακόμα τη μπαλίτσα οπότε υπάρχει ελπίδα χα,χα,χα! Άντε καλά ματσάκια μας λοιπόν και με τις ευχές μας η Εθνική ομάδα να μας εκπροσωπήσει επάξια. Πάααααμμμμεεε!!!

Καλη επίτυχία παιδιά!

Y.Γ. :Όσοι δεν την παλεύουν με τη μπαλίτσα, υπομονή... Ένας μήνας είναι θα περάσει:). (Σας "καθάρισα" τώρα αλλά τι να κάνουμε...)

Tελικά αυτός ο λογαριασμός του ΟΤΕ δεν παλεύεται...

Eίπα να προστατευτώ από τις χρεώσεις αλλά μάταια...:).

Όπως κάθε δίμηνο ήρθε και τώρα η "λυπητερή" από τον ΟΤΕ... Με βλέμμα αγριεμένο και χέρι τρεμάμενο από συγκίνηση έσκισα το φακελάκι για να αποκαλύψω το λιτό σε εμφάνιση πριν περιεκτικότατο (ωιμέ!) χαρτί του λογαριασμού. Ήμουν αποφασισμένος αυτή τη φορά να αναλύσω τις χρεώσεις μέχρι τελικής πτώσεως και να δω πως διάολο χρεώνουν από 100 διαφορετικές μεριές το ίντερνετ και γιατί τα νουμεράκια που αναγράφονται είναι "τόσο" διαφορετικά από αυτά που διαφημίζουν. Καημό το χω βρε παιδιά, να μου πουν χρέωση για ίντερνετ 22 ευρώ και να το δω το νουμεράκι γραμμένο στο χαρτί. Ας είναι και με γραμματοσειρά μεγέθους 4!!! Αλλά αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός...

Ένα "παιδί" μετράει τις χρεώσεις...:).

Aς αναλύσουμε όμως αυτή την τραγωδία για την τσέπη μας με λόγια απλά και κατανοητά που θα έκαναν τον μεσιέ Όλι Ρεν(σ.σ. πoυ ως γνωστόν "δε θα μας πάρει τα Καγιέν") να σκίσει τα όποια πτυχία του (σ.σ. άσε Όλι "παλιόφιλε", έχουμε μπόλικα από δαύτα εδώ και είμαστε έτοιμοι να τα σκίσουμε ή να τυλίξουμε μ'αυτά κανένα κοψίδι πάνω στο τσακίρ κέφι). Ξεκινάμε με τις χρεώσεις για τηλέφωνο, οι οποίες προς μεγάλη μου έκπληξη είναι μεν απλές και κατανοητές για το απλό "αμάθευτο" στα μαθηματικά δευτεροδεσμίτικο μυαλό μου, αποτελούν δε μόλις το 1/4 του συνολικού ποσού του λογαριασμού (σ.σ. μας κακομαθαίνετε κύριε ΟΤΕ, εσείς και ο πρέσβης της διαφήμισης, είμαι και σε δίαιτα). Μάλιστα, καλά ξεκινήσαμε, ο κύριος λόγος που υπάρχει ο ΟΤΕ, το τηλέφωνο, είναι μια κουτσουλιά στο λογαριασμό, μια απομακρυσμένη βραχονησίδα σε μια θάλασσα από νούμερα και kinky χρεώσεις. Α, ρε λογαριασμέ τηλεφώνου κατάντησες σαν το Καστελόριζο, υπέροχο και γραφικό αλλά τόσο αποκομμένο από την σύγχρονη πραγματικότητα.

Να και μια τζουρίτσα Καστελόριζο, πλησιάζει και καλοκαιράκι, παρασύρθηκα ο χριστιανός και βγήκα εκτός θέματος (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε αυτό το ποστ χα,χα,χα).

Αφού έκανα ένα πιτ στοπ για μια γουλιά φραπέ, να πάρω κουράγιο ο νεοέλληνας για τη συνέχεια, κατέβηκα στην "εμπόλεμη ζώνη" του λογαριασμού. Αν ήταν πρόγραμμα για την τηλεόραση θα ήταν σίγουρα ακατάλληλο για ανηλίκους (σ.σ. αν κι εμείς οι "ντεμέκ" ενήλικες δεν θα την παλεύαμε και πολύ καλύτερα χα,χα,χα). Έχουμε και λέμε λοιπόν... To κομμάτι αυτό του λογαριασμού αποτελείται από 6 διαφορετικές χρεώσεις, με 6 φορές τον ίδιο ΦΠΑ τυπωμένο, και κάθε χρέωση να έχει τουλάχιστον ένα 6άρι ή κάποιον άλλο συνδυασμό που βγάζει 6. Έχουμε λοιπόν 666... Τυχαίο; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ! Με βάση την αναλυτική κατάσταση του "σατανικού" πραγματικά αυτού λογαριασμού, χρεώνομαι από τον ΟΤΕ, για: 1) να μη χάνω καμία κλήση, 2) αναδρομικά, 3) ADSL OTE, 4) πάλι αναδρομικά, 5) για ΟnDSL Home και για 6) βασικά τέλη. Με μια πρώτη ματιά το νούμερο 1 δεν καταλαβαίνω τι είναι, το 2 και το 4 είναι αδερφάκια που τα χουν σπάσει για κληρονομικά και δεν μιλιούνται, το 3 και το 5 είναι μάλλον το ίδιο αλλά το 3 είναι η έκδοση με τις ζάντες αλουμινίου και το δερμάτινο σαλόνι γιατί είναι αρκετά πιο ακριβό και το 6 είναι για να κλείσουμε τις χρεώσεις με ένα -δυστυχώς- πολύ grand finale... Σύνολο 77 euros. Κι ότι καταλάβατε, κατάλαβα... Ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο νούμερο αντιστοιχεί σε τι... Παρόλο που γμτ, τον 'μέσο νου' έστω, θέλω να πιστεύω ότι τον έχω.

Ιδού η ρίζα του "κακού", ένας λογαριασμός βγαλμένος από τα "καζάνια του Πανκακότατου", με πολύ "θερμές χρεώσεις", αχ κάηκα:).

Πλησιάζουμε πλέον προς το τέλος του λογαριασμού κι ένα "δροσερό αεράκι" από μικρόποσά που αφαιρούνται για τον α) ή β) λόγο, φύσηξε το ιδρωμένο πρόσωπό μου. "Καλά το πάει ο ποιητής" σκέφτομαι, "δώσε μου να βλέπω μείον του Αιγόκερου λεβεντοΟΤΕ μου κι εγώ αιώνιος σκλάβος σου θα μείνω, χαλάλι", καταλήγει ο λογισμός μου. Κι εκεί που πάει να ανεβεί το ηθικό μου και να κάνω έξοδο από το λογαριασμό - τουλάχιστον με "άλμα Μελισσανίδη" από την έστω μικρή ανακούφιση - έρχεται ο κύριος ΦΠΑς και μου τραβάει το αυτί. "Ποιος είναι αυτός ο ΦΠΑς, δεν τον ξέρω, δεν τον πληρώνω" σκέφτομαι, αλλά αυτός από ότι φαίνεται με παρακολουθεί καιρό ο μπαγάσας και με "κερνάει" κι ένα 20άρικο να χω να πορεύομαι! Αποκαμωμένος πλέον φτάνω στην τελική χρέωση για το δίμηνο, η οποία είναι φυσικά τριψήφια γιατί οι Ελληνάρες είμαστε extra large και έχουμε ΚΑΙ την τηλεπικοινωνία που μας αξίζει.

Μία είναι η ουσία...:)

Συμπέρασμα, αν είσαι καρδιακός μην τον ανοίγεις το ρημάδι καθόλου κι αν δεν είσαι θα γίνεις σύντομα με αυτά που θα διαβάσεις. Πού θα πάει, μια μερα θα τον κατανοήσω πλήρως το ρημάδι το λογαριασμό του ΟΤΕ. Ίσως πρέπει να πάθω κανένα Aλτσχαϊμεράκι πρώτα για να σκέφτομαι λίγο " outside the box " που λένε "στο Μεγάλο Βρετανία" γιατί με κοινή λογική δεν καταλαβαίνω τίποτα... Διευκρινίσεις από ευγενείς αναγνώστες δεκτές, εννοείται!

Aς σκοτώσουμε το Bill(=λογαριασμό) όλοι μαζί λοιπόν:).

Να είστε όλοι καλά!

Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος τρίτο και τελευταίο)

Το χέρι άνηκε στην κοπέλα, στο γκισέ της Ολυμπιακής, που βλέποντας την Πίκαινα στα πρόθυρα εγκεφαλικού και τον Πίκο στην απόλυτη αφασία, αποφάσισε να αναλάβει δράση.

Τελικά άμα δεν τα χώνεις όλη την ώρα σαν Ελληνάρας, τέτοιες εκπληξούλες καλής συμπεριφοράς εμφανίζονται ως διά μαγείας πολύ πιο συχνά, δε νομίζετε...

H κοπέλα άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο με τη συνάδελφό της, χρησιμοποιώντας ορολογία που στα αυτιά μου ακουγόταν σαν τη γλώσσα των Navi (εκείνα τα υπερανεπτυγμένα χίπικα στρουμφάκια στο Avatar ντε, ε πάτε και κανένα σινεμά ρε παιδιά όλα εγώ θα σας τα λέω...). Αν και δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε ακριβώς ανάμεσα στις Avatarούχες υπαλλήλους, το πράγμα σε σχέση με το εισιτήριο επιστροφής μας στο Ηράκλειο φαινόταν να ξεκαθαρίζει. Διάολε, θα επιστρέφαμε στο σπίτι μας με τη βραδινή πτήση της Ολυμπιακής, χωρίς καμία έξτρα χρέωση, και ως Αιγόκερως που λέει και η καλή μου, ήμουν πολύ ευγνώμων για αυτό. Εκείνη τη στιγμή και μέσα στο γενικότερο χαμό που επικρατούσε, αυτή - στα μάτια μου- ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση στην ιστορία της αεροπλοϊας, από τότε που οι αδερφοί Ράιτ ήπιαν "δυο ποτηράκια παραπάνω" (σ.σ. έλα τώρα, όλο και θα τα είχαν "κοπανήσει" για να επιχειρήσουν τέτοια παλαβομάρα και δε με πείθετε εύκολα για το αντίθετο) και αποφάσισαν μέσα στην τρέλα τους, να φτιάξουν την πρώτη ιπτάμενη μηχανή. Αφού ευχαριστήσαμε την υπάλληλο και "ενώσαμε τις κοτσίδες μας" σεμνά και ταπεινά με το έτερον ήμισυ για να το γιορτάσουμε, κατευθυνθήκαμε προς το check-in της Ολυμπιακής για να "ξεπροβοδίσουμε" την ηρωική μας βαλίτσα ώστε να επιστρέψει ανέγγιχτη, άσπιλη και παρθένα στο Ηράκλειο. Παρόλο που υπήρχε μία πτήση πριν από τη δική μας και το check-in μας τυπικά έπρεπε να περιμένει, ένα αστραφτερό χαμόγελο Colgate της εκεί υπαλλήλου κι ένα τηλεφώνημα όλο νάζι κι όλο γλύκα μετά στον προϊστάμενο, έστειλαν τη βαλίτσα μας στη γλυκιά αγκαλιά του ιμάντα για Ηράκλειο.

Κάπως έτσι παρακολουθούσαμε "μαγεμένοι" τον διάλογο ανάμεσα στις υπαλλήλους των αεροπορικών εταιρειών για τη μοίρα του εισιτηρίου μας... Πολύ ορολογία ρε παιδί μου:).

Απαλλαγμένοι από το υπέρβαρο (μακάρι και τα παραπάνω κιλάκια μου να έφευγαν το ίδιο εύκολα, ουφ!) και συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι την Πράγα θα την βλέπαμε μόνο στο Google Earth, κινηθήκαμε προς τη μόνη λογική λύση για Ελληνάρες που θέλουν να γεμίσουν το χρόνο τους "εποικοδομητικά", το "The Mall" στο Μαρούσι. Στο μεταξύ, με το airtickets.gr "επικοινωνούσαμε" με διαφορά φάσης... Όταν μιλούσαμε με κάποιον άλλο στο τηλέφωνο, μας έπαιρνε το airtickets.gr και όταν παίρναμε εμείς τηλέφωνο η γραμμή τους ήταν κατειλλημένη. Να σημειωθεί στα πρακτικά του "Έκτακτου Παραρτήματος" ότι:
1) συννενοηθήκαμε με μία συγκεκριμένη υπάλληλο για τα βασικά του εισιτηρίου Αθήνα- Πράγα/Πράγα- Αθήνα και συμφωνήσαμε να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες από Δευτέρα,
2) μετά από λίγο μας πήρε τηλέφωνο μία άλλη υπάλληλος -στο άσχετο- και την ενημερώσαμε ότι έχουμε ήδη συννενοηθεί με συγκεκριμένη υπάλληλο για το θέμα,
3) σε λίγα λεπτά μας πήρε τηλέφωνο η υπάλληλος που είχαμε ήδη συννενοηθεί, για να ρωτήσει αν υπήρχε πρόβλημα μιας και μιλήσαμε με την υπάλληλο που στρογγυλοκάθεται στο νούμερο 2 της λίστας μου,

και γενικά είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα και κάναμε ακόμα πιο χαρούμενη την Cosmote με την πληθώρα των ανούσιων τηλεφωνημάτων μας (σ.σ. παρεπιπτόντως θέλω το πακέτο ομιλίας της airtickets.gr ΤΩΡΑ, προφανώς συμφέρει πολύ).

Από ένα σημείο και μετά μια γλυκιά παράνοια άρχισε να κυριαρχεί στο ζευγάρι... Η λέξη "ΣΠΙΤΙ" στροβίλιζε συνεχώς στο μυαλό μας και ήταν η μόνη με κάποιο ουσιαστικό νόημα:).

Αφού φτάσαμε στο εμπορικό κέντρο με την καλή μου, αρχίσαμε τα σχόλια τύπου : "Bρε τους μπαγάσηδες τους Πραγιώτες ίδιο Mall με εμάς στην Αθήνα έχουν, ακόμα και τα μαγαζιά στην ίδια θέση είναι", "ποιες δίμετρες ξανθιές Τσέχες λένε όλοι, όλες κοντοκώλες μελαχρινές είναι" και "κοίτα που μιλάνε και στην Τσεχία ελληνικά"... Τελικά μετά από μερικά λεπτά που περιδιαβήκαμε τη Malland άσκοπα και ανούσια, σαν τα άκρως καταναλωτικά πλην άφραγκα αρπακτικά που είμαστε, σωριαστήκαμε σε ένα καναπέ φαρδιά πλατιά και προβήκαμε σε ένα γενικότερο "ανεφοδιασμό της ομάδας", αν με εννοείτε εξίσου κοιλιόδουλοι Έλληνες φίλοι μου. Μετά από αυτό το παρατεταμένο πιτ στοπ και αφού το ταξιδιωτικό πρακτορείο μου έστειλε κι ένα sms να 'χω για καβάντζα, ότι υπάρχει πρόβλημα με το εισιτήριο (μιλάμε πάντα για το θέμα που είχαμε ήδη διευθετήσει...), πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αεροδρόμιο. Πλέον σέρνοντας το βήμα μας ως άλλοι βαρυποινίτες (σ.σ. οι Ντάλτον θα ήταν περήφανοι για εμάς), φτάσαμε στην πύλη αναχώρησής μας και παραδώσαμε πνεύμα στις καρέκλες αναμονής. Με τα πολλά, μια χαρά πετάξαμε, μια χαρά γυρίσαμε σπίτι, παράπονο να μην έχουμε. Και σαν ένα τελευταίο καληνύχτα, έτσι μια ευχή για όνειρα γλυκά βρε αδερφέ, ένα διπλό e-mail τόσο σε εμένα όσο και στην καλή μου από την airtickets.gr (σ.σ. να σημειωθεί ότι μας αντιμετώπιζαν σαν διαφορετικά εισιτήρια σε αυτό το εναλλακτικό σύμπαν που διαβίωνε πλέον η περίπτωσή μας). Δε βαριέστε βρε παιδιά, ήταν μία δύσκολη ημέρα για όλους, εξάλλου με λίγο σπρώξιμο από την καλή μου κι ένα πολύ kinky e-mail από μέρους της, όλα διευθετήθηκαν και θα αποζημιωθούμε για το εισιτήριο σε βάθος χρόνου βεβαίως, βεβαίως. Τελικά καλή η "Πράγα", αλλά από το Ηράκλειο δεν ξαναφεύγω εύκολα, παρά μόνο για δουλειά χα,χα,χα...

Eξαιρετικά αφιερωμένο στο ταξιδιωτικό γραφείο μας, ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ:)

Υ.Γ. : Να ευχαριστήσω την νέα φίλη μας την Κατερίνα, που ασχολήθηκε με την περίπτωσή μας και βοήθησε με τις συμβουλές της στο να γλιτώσουμε οποιαδήποτε χρέωση από το ξενοδοχείο, όλα κι όλα, "καθάρισε" :).

Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος δεύτερο)

H στιγμή της συνειδητοποίησης της ακύρωσης της πτήσης μας ήρθε κι έφυγε, χωρίς κάποιο άλλο ντράβαλο, οπότε κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της αεροπορικής εταιρείας για λίγη τρυφερότητα, αγάπη και φροντίδα (σ.σ. TLC που λένε και στο Αμέρικα). Η υπάλληλος, μέσα στο χαμόγελο, μας έδωσε δύο τηλέφωνα για να βρούμε άκρη με την αεροπορική εταιρεία και μάλιστα μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να τηλεφωνήσουμε τσάμπα από τα καρτοτηλέφωνα του αεροδρομίου. Ως γνωστόν όμως "ο Τσάμπας πέθανε" και δεν τον βλέπω να ανασταίνεται στο άμεσο μέλλον, οπότε και τα τηλέφωνα σκέφτηκαν να τον ακολουθήσουν. Αιτία "θανάτου"; H βλάβη 158 (σ.σ. ότι ξέρετε ξέρω). Άντε Θεός σχωρέστα λοιπόν και πάμε για άλλα. "Τα άλλα" ήταν, να παραλάβουμε την αποσκευή μας που μας περίμενε στωικά σε κάποια αποθήκη μετρώντας τα λεπτά σαν φαντάρος πριν την απόλυση και μετά να ακυρώσουμε την κράτηση στο ξενοδοχείο στην Πράγα, μιας και ήταν τόσο πιθανό να πάμε την ημέρα που την κάναμε, όσο και να μη βουτήξει ο Καραγκούνης να πάρει πέναλτι όταν φυσήξει αεράκι( σ.σ. κοινώς αυτά τα πράγματα είναι "νόμοι της φύσης" και δεν αλλάζουν). Επιστράτευσα λοιπόν την πιο ΒΒC προφορά μου (σ.σ. όπως μου είπε κι ένας συμπαίχτης μου στο Xbox Live "your accent is fucking awesome!" κι άσε την συμβία μου να λέει ότι μιλάω "βλαχοαγγλικά" χα,χα,χα) και καθαρίσαμε με το ξενοδοχείο, με χρέωση μιας νύχτας για ακυρωτικά (σ.σ. oh mama it hurts so much, make the pain go away...). Aφού σφιχταγκάλιασα στοργικά την βαλίτσα μας και της είπα ότι εμείς οι δυο δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά, μέχρι την επόμενη βαλίτσα φυσικά, κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της Ολυμπιακής για να δούμε τι θα κάνουμε με το "κακό εισιτήριο" του τίτλου.

'Ενα, θα μαστε για πάντα εμείς, δε θα μας χωρίσει κανείς καρδιά (βαλίτσα) μου:).

Στο γκισέ της Ολυμπιακής γινόταν της "ιεροδούλου το κάγκελο" (σ.σ. άνευ kinky ιερόδουλων ευτυχώς ή δυστυχώς, αναλόγως πόσο λιγούρης είσαι) μιας και όλοι οι πονεμένοι ταξιδιώτες είχαν έρθει για να ακυρώσουν ή να μεταθέσουν τα εισιτήριά τους. Άλλωστε τη συγκεκριμένη ημέρα μόνο ως υπέρβαροι σελιδοδείκτες τούς χρησίμευαν. Ήταν τέτοιο το πλήθος σε σχέση με τους υπαλλήλους, που για μια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η ταινία "300" και πιστέψτε με ήμουν ένας από τους Πέρσες, γκαραντί αυτό... Ενώ περιμέναμε στην ουρά, το κορίτσι μου έπαιζε πινγκ πονγκ με την airtickets.gr και την Czech airlines, μέσω τηλεφώνου (σ.σ. νομίζω ότι μόλις αυτοκτόνησε ένα i-phone από το κακό του που δεν έχει τόσο καλό ping pong game) μιας και ο ένας την παρέπεμπε στον άλλο για την μετάθεση ή ακύρωση του εισιτηρίου. Τελικά, συμφώνησαν και οι δύο ότι τα "σκατά" έπρεπε να τα σφιχταγκαλιάσει και να τα καθαρίσει η Ολυμπιακή και μας είπαν να αλλάξουμε σε πρώτη φάση την επιστροφή του εισιτηρίου μας, Αθήνα - Ηράκλειο, στο γκισέ της.

Tι κύβος του Ρούμπικ και μαλακ...ς, τα μεγαλύτερα μυαλά στον πλανήτη είχαν πια μια νέα εμμονή, να ξεκλειδώσουν το "γρίφο" του εισιτηρίου μας... Τake that Rubik!

Με το που φτάνουμε στο γκισέ και εξηγούμε το πρόβλημα, οι δύο ευγενέστατες υπαλληλοι της Ολυμπιακής σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν. Αυτό υποθέτω έγινε, γιατί σε αντίθεση με το μέσο όρο του κωλολαού μας, δεν μπουκάραμε -και καλά με τσαμπουκά-να τους βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο, να μας κάνουν τη δουλειά μας(σ.σ. ένα κοινωνικό μήνυμα του μπλογκ σε όλους τους καφροέλληνες με πολλή "αγάπη"). Ο γρίφος του εισιτηρίου μας δεν θα λυνόταν τόσο εύκολα, μιας και αποδείχτηκε τόσο δαιδαλώδης, που μόνο την ΝΑΣΑ δεν φωνάξανε(σ.σ. δεν παίρνω κι όρκο βέβαια) να δώσει τα φώτα της για να βγεί η επιστροφή μας. Στο μεταξύ, το κορίτσι μου δεχόταν "τηλεφωνικά" πυρά από παντού, μιας και οι δύο εταιρείες (πρακτορείο και αεροπορική) που μας είχαν πει να πάμε στην Ολυμπιακή να βγάλουμε την επιστροφή μας, τα γύριζαν και μας έλεγαν να μην το αγγίξουμε ! Ειλικρινά τέτοια σφαγή έχω να δω από "Τη διάσωση του στρατιώτη Ράϊαν", καθώς έβλεπα το κορίτσι μου να αλλάζει μπροστά μου από ψύχραιμο ον σε νέο Πινατούμπο(σ.σ. άνευ μπινελικίων πάντως γιατί έχουμε και ένα επίπεδο, οπότε ας της σκάσω ένα φιλάκι για το κουράγιο της). "Λες και δεν μας φτάνει ΕΝΑ ηφαιστειο ρε πούστ... μου", σκέφτηκα . Πριν προλάβω να της δώσω ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, ένα λεξικό του Μπαμπινιώτη κάτι ογκώδες βρε παιδί μου, να αντέξει στα λεκτικά πυρά και κατόπιν να βουτήξω ο ίδιος στα χαρακώματα του Ελ. Βενιζέλος, το "χέρι του Θεού" (σ.σ. όχι του Μαραντόνα ρε άρρωστοι ποδοσφαιρόφιλοι έλεος πια χα,χα,χα) πήρε το κινητό από τα χέρια της καλής μου...

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο τρίτο μέρος...

Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος πρώτο)

Δεν είμαι εγώ για ταξίδια βρε παιδιά το λέει και το ζώδιό μου. "Αιγόκερως" ladies and gentlemen, δεν σηκώνεται εύκολα από τον πισινό του, θέλει σταθερά πράγματα και πάνω από όλα ξεκούραστα. Γιατί να πάω στη μαγευτική Πράγα όταν η μαγευτικότερη Κρήτη στην οποία και διαμένω έχει τόσα καλούδια να απολαύσω. Ας έρθουν οι δίμετρες Τσέχες καλλονές στο Ελλάντα να μας δείξουν τα κάλλη τους κι ας παρατήσουν το παραδοσιακό έδεσμα "γκούλας" για μερικά λατρεμένα κοντοσούβλια της πατρίδας μου της Λαμίας.Ξέρετε δεν ήμουν πάντα έτσι... Κάποτε είχα και ριζοσπαστικές ιδέες για το ζώδιό μου, ένα τετραήμερο στην Πράγα με το ταίρι μου έτσι να αλλάξουμε παραστάσεις βρε αδερφέ. Υπολογίσαμε όμως τη μικρή μας απόδραση χωρίς το hangover ενός Ισλανδικού ηφαιστείου που ήπιε μερικά Ursus παραπάνω, δεν την πάλεψε και είπε να μοιραστεί τον "εσωτερικό του κόσμο" με την υπόλοιπη Ευρώπη...

Το ταξίδι μας ξεκίνησε κάπως έτσι από πλευράς διάθεσης...

Σηκώνομαι που λέτε την Παρασκευή (16/4) με μία διάθεση άλλο πράγμα. Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, το κοριτσάκι μου να τιτιβίζει χαρωπά που "θα πάμε ταξίδι" και το πρώτο μας δρομολόγιο "Ηράκλειο - Αθήνα" προ των πυλών. Στο αεροδρόμιο η υπάλληλος στο γκισέ δεν είναι και πολλή σίγουρη ότι το επόμενο δρομολόγιο μας "Αθήνα - Πράγα" θα γίνει λόγω του "μαύρου νέφους". Σκέφτομαι ότι "κάποιος βλέπει πολύ LOST στο γκισέ της Ολυμπιακής και να το κόψει γιατί τον χαλάει", αλλά το αντιπαρέρχομαι με χαμόγελο και καλή διάθεση. Εξίσου χαμογελαστή και κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης (ουαου τι εφεύρεση ρε παιδιά!) η γκισεδιάρα της Ολυμπιακής μας δίνει το ΟΚ να πάμε Αθήνα γιατί η λεβεντομάνα Πράγα δεν έχει κλείσει το αεροδρομιό της σε πείσμα του "κακού μαύρου νέφους" (μπουυυυυυ!!!). Με αυτά και με αυτά και με την πτήση μας να έχει τη συγκλονιστική διάρκεια των 30 λεπτών (μας φάγανε οι αποστάσεις ρε παιδί μου!) φτάσαμε στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" εις τας Αθήνας οφ Γκρις...

Ποτέ ένα βιβλίο κι ένας αναγνώστης δεν ταίριαξαν τόσο πολύ :).

Η πτήση για Πράγα αργούσε ακόμα (σ.σ. 15:55 και ήταν ακόμα πρωί διάολε...), οπότε Πίκος και Πίκαινα κατευθυνθήκαμε με βήμα ταχύ προς τα καταστήματα του αεροδρομίου για ποικίλης μορφής ανεφοδιασμό... Ξέρετε τώρα φαγητό για τις μπάκες μας, περιοδικά και εφημερίδες για να ακονίσουμε το ρημάδι το νου, γυαλιά ηλίου για το μωρό μπας και μ'αφήσει να παίξω Pro (σ.σ. μεταξύ μας τώρα παράπονο δεν έχω, παίζω όσο Pro θέλω, φωτιά θα πέσει να με κάψει με τα ψέματα που διαδίδω) και όλα τα συναφή. Πάντως βρε παιδί μου άνθρωπο δεν αφήσαμε παραπονεμένο, όταν φεύγαμε από κάποιο μαγαζί υπήρχε μια όμορφη διάθεση στον αέρα και μια σειρά χαμόγελα Colgate να μας ξεπροβοδίσουν στην έξοδο (σ.σ. τι καλοί άνθρωποι αν και ο μπαμπάς μου μού έχει πει ότι στην εποχή του τους λέγανε "φραγκοφονιάδες" και να προσέχω). Το προσωπικό highlight των αγορών μου ήταν μια σειρά 4 βιβλίων/κόμικ με τον λατρεμένο τίτλο " Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα" (σ.σ. κυκλοφορεί σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία μόνο με 11 ευρώ το κομμάτι, δε σας χάλασε καθόλου όμως). Mεταξύ μας τώρα, πολύ θα θελα να δω μερικούς από εσάς να το ζητάνε φωναχτά μέσα σε ένα κυριλάτο βιβλιοπωλείο των καιρών μας και όλοι οι παριστάμενοι να χασκογελάνε, πως "κοτζάμ μαντράχαλος" διαβάζει τέτοια αναγνώσματα, αντί για Έκο και λοιπούς υπερτιμημένους αμπελοφιλόσοφους... Αρκετά όμως με την εικονική υποθετική ξεφτίλα σας , τα πράγματα έχουν πλέον επισήμως σοβαρέψει, στον πίνακα αναχωρήσεων η τιμημένη πτήση για την Πράγα έχει μόλις ακυρωθεί. Ωιμέ!!! Που να το ξέραμε οι καψεροί (σ.σ. τιμή και δόξα για τη συγκεκριμένη σοφιστεία στην συχωρεμένη τη γιαγιά μου την Αγγελική) ότι οι περιπέτειες μας μόλις είχαν ξεκινήσει...

Συνεχίζεται...