Ολύμπιοι θεοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Επεισόδιο 3)

Το επόμενο πρωί ξύπνησα απότομα από τις φωνές που άκουσα κάποια μέτρα μακριά μου. Άλλαξα πλευρό και προσπάθησα να συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά μάταια… το έντονο βουητό ενός αόρατου - σε εμένα - όχλου, συνέχισε να γαργαλάει τα αυτιά μου, επίμονα και ενοχλητικά.Σαν ένα κουνούπι που περιτριγυρίζει το αυτί κάποιου, έτσι για να σπάσει πλάκα, πριν τσιμπήσει το άμοιρο θύμα του στο πιο σπαστικό σημείο που μπορεί. “Θα κοιμηθώ όταν τεζάρω” σκέφτηκα και σηκώθηκα πιασμένος από το ανάκλιντρο. Έριξα λίγο νερό στα μούτρα μου, έτσι για να τηρήσω τα προσχήματα του καθωσπρεπισμού, και κατευθύνθηκα γοργά προς μέρος της φασαρίας. Λίγα μέτρα πιο κάτω είδα ένα χαρούμενο μελίσσι θεοτήτων β’ κατηγορίας (κάτι σέξι νύμφες, κάτι ημίτρελοι μυθικοί ήρωες, κάτι σάτυροι με προκοίλια ξέρετε τώρα, τα γνωστά…) να χαχανίζει ακατάπαυστα μπροστά σε μια γιγαντοοθόνη . “Τι να δείχνουν άραγε ?” αναρωτήθηκα… “Μπας και βγήκε κανένα ριάλιτι τύπου Big Brother με έγκλειστους πολιτικούς αρχηγούς και έπαθλο την εξουσία?” ήταν η πρώτη παρανοϊκή μου εικασία. “Τι στα κομμάτια λέω, αυτά παθαίνω όταν δεν πιω καφέ το πρωί, μα που είναι κι αυτός ο εκβιαστής-μπιμπελό ο Πάνας με τον καφέ μου?” συμπλήρωσα με απόγνωση. “Ρε παιδιά τι δείχνει και γελάτε όλοι έτσι? Ούτε ο Πολύδωρας να μίλαγε...” ρώτησα ένα γκοθά μαστούρη σάτυρο. “Καλά μεγάλε, μιλάμε ΤΟ γέλιο , ο Ηρακλής έχει στριμώξει τον Πάνα στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και παρακολουθούμε τα καθέκαστα σε δορυφορική σύνδεση από το Δωδεκάθεο TV”.

Καλά ε... παραδέχομαι τον Ήφαιστο, τεράστιο Πικο-Respect!!! Δεύτερος Μακ Γκάϊβερ ο μπαγάσας... Εδώ κοίτα επινοητικότητα, έφτιαξε δορυφορικό πιάτο με τα παλιοσίδερα. Και από εικόνα καμπάνα... είναι όντως Θ-Ε-Ο-Σ!!!

Κοίταξα στην οθόνη και είδα όντως έναν μουσάτο κρεμανταλά με περίσσευμα σε μούσκουλα και χαμόγελο Crest να σπρώχνει ένα κοντούλικο πανκιό που έτρεμε σαν φορολογούμενος που μόλις πήρε τον φάκελο που περιέχει το εκκαθαριστικό σημείωμα της εφορίας και φοβάται να τον ανοίξει… Στο επόμενο πανοραμικό πλάνο (“θεϊκός” σκηνοθέτης ο άτιμος ο Ίκαρος …) διέκρινα ότι οι δύο πρωταγωνιστές της κωμικοτραγικής σκηνής που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου βρίσκονταν όντως στην κορυφή του ηφαιστείου της Σαντορίνης (γνωστού και ως "WC των θεών", βλέπε επεισόδιο: "Η Αρχή...") με τον Ηρακλή να σπρώχνει αργά αλλά σταθερά τον Πάνα προς το χείλος της καλντέρας. Κάτω απλωνόταν το χάος… Το audio αυτής της κλισαρισμένης πανδαισίας μάτσο ανδρισμού vs θηλυπρεπούς μελούρας αποτελούνταν από τον παρακάτω διάλογο:

Πάνας Το μόνο που ζητάω είναι να δείξεις λίγο έλεος, ω ημίθεε Ηρακλή με κοιλιακούς σαν πέτρα και μπράτσα φουσκωτά σαν τα βυζ…. της Πάμελα Άντερσον, άκου τη δέηση του ταπεινού σου δούλου Πάνα και μην προχωράς άλλο!!!

Ηρακλής Δεν θα σε σώσουν οι κολακείες παλιογλυφτρόνι! Έχεις ένα καθήκον να επιτελέσεις και περιμένω να το φέρεις σε πέρας με αξιοπρέπεια και ανδρεία, σαν τον συνταξιούχο στην ουρά του ΙΚΑ που επιμένει να εξεταστεί από γιατρό ακόμα κι αν πεθάνει προσπαθώντας.

Πάνας Μα αυτό που μου ζητάς είναι απάνθρωπο, είναι εξωπραγματικό , είναι σαν να ζητάς να τραγουδήσει η Έφη Θώδη "Τα παιδιά του Πειραιά" και να μην σηκωθεί από τον τάφο ο Χατζηδάκης να την πνίξει, είναι σαν να απαιτείς από τον Γιούρκα Σεϊταρίδη να τραγουδήσει φωναχτά τον εθνικό ύμνο στα ματς της εθνικής ομάδας αντί να ξεροκαταπίνει σαν χάνος προσπαθώντας να θυμηθεί τα λόγια, είναι σαν να ζητάς ο Ρουσόπουλος να πει αλήθεια σε συνέντευξη τύπου… είναι απλά Α-Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Ο!!!

Ηρακλής Τι είπες μωρή παρακατιανή λούγκρα? Τι είπες ρε ρεντίκολο της κοινωνίας? Τι είπες ρε μίασμα του Ολύμπου? Τι ξεστόμισες ρε Αρτέμη Μάτσα τον αθανάτων?

Πάνας Κοίτα… δεν με ρίχνεις με κοπλιμέντα. Δεν πρόκειται να κάνω αυτό που ζητάς…

Ηρακλής (Ουρλιάζοντας μανιασμένα...) Τολμάς να φέρεις αντίρρηση στον Τομ Κρούζ των θεών ? Στον ημίθεο που έκανε τον Όλυμπο πάλι trendy. Διάολε, κάποτε με ενσάρκωσε κοτζάμ Σβαρτζενέγκερ στο ξεκίνημα της καριέρας του απαιτώ σεβασμό παρακατιανό καθίκ…

Η ταινία που απογείωσε τον Άρνι και τον Ηρακλή ονομαζόταν "Ο Ηρακλής στη Νέα Υόρκη". Θα μου πείτε τώρα "μα καλά πως τους απογείωσε αφού ήταν ελεεινή..." Μα ακριβώς για αυτό το λόγο απογειώθηκαν οι show biz καριέρες και των δύο... ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έκαναν, ΜΕΤΑ από αυτήν την ταινία, ήταν απείρως καλύτερο!!!

Πάνας Σιγά την ταινία (σ.σ. Ο Ηρακλής στη Νέα Υόρκη...)... Η παρέα με τον Αριστοφάνη σε έχει κάνει πολύ αθυρόστομο, όλο βρίζεις , να το προσέξεις αυτό…

Ηρακλής Αρκετά έπαιξα μαζί σου ήρθε η ώρα να επιτελέσεις τη μοναδική δουλειά για την οποία είσαι άξιος…

Πάνας Αυτό είναι βλασφημία, είναι τρέλα! Κανείς θεός – έστω και μια δευτεράντζα σαν εμένα- δεν έχει αναγκαστεί ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο…

Ο Ηρακλής γυρίσε μια στιγμή το κεφάλι του προς την κάμερα και έκλεισε πονηρά το μάτι, γνωρίζοντας ότι το κοινό του στον Όλυμπο κρέμόταν από τα χείλη του… όλοι περίμεναν την επόμενη ατάκα του που ενδεχομένως θα γινόταν T-shirt και θα περνούσε στη σφαίρα του μύθου . Aμέσως μετά, έστρεψε το βλέμμα του πάλι προς τον Πάνα και συνέχισε :

Ηρακλης (Φωνάζοντας σαν ντοπαρισμένος Παβαρότι) Τρέλα…? THIS IS SKATA !!! (σ.σ. ο τόνος στο SΚΑ, χα,χα,χα)

Η ταινία 300 ήταν τελικά μεγάλη επιτυχία και στον Όλυμπο. Προσωπικά προτιμώ την δική μου εκδοχή της επίμαχης σκηνής ("Ψωνάρα ε ψωνάρα" λέω στον εαυτό μου κοιτάζοντάς τον στον καθρέφτη... χα,χα,χα)

Με μια κλωτσιά σε αργή κίνηση - που θα ζήλευε και ο Τσακ Νόρις στις φόρμες του- έστειλε τον Πάνα αδιάβαστο, στα βάθη της καλντέρας. Μετά από λίγο ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος, όπως όταν ο Πάγκαλος κάθεται στα έδρανα της Βουλής, και στη συνέχεια απόλυτη σιωπή. Πριν κοπεί η ζωντανή σύνδεση, αντήχησαν από τα βάθη του ηφαιστείου τα γεμάτα παράπονο και αηδία λόγια του Πάνα “Πω ρε πούσ... μου πως θα καθαρίσω όλες αυτές τις ακαθαρσίες του Ηρακλή, δύο ολόκληρες μέρες ήταν εδω μέσα”. “Σκατά κι απόσκατα” συμπληρώσε απογοητευμένος από την ξαφνική “προαγωγή του” σε exexutive shit cleaner του WC των θεών (σ.σ. τελικά άμα βάλεις τη λέξη executive μπροστά σε οποιοδήποτε επάγγελμα ακούγεται αυτομάτως δέκα φορές πιο cool από πριν χα,χα,χα). Κάπου εκεί διακόπηκε η σύνδεση με το ηφαίστειο και ξεκίνησε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση ο αγώνας ράγκμπι “Ολύμπιων Θεών εναντίον Τιτάνων” live από το Olympus Arena (σ.σ. κρατάει αιώνες αυτή η κόντρα…).

Ο Πάνας επί τω έργον, κι αυτή είναι μόνο η αρχή... Άσπλαχνε Ηρακλή, το φαγες το παλικάρι...

Με τα τελευταία λόγια του Πάνα καρφωμένα ακόμα στο μυαλό μου και σκεφτόμενος ότι “το Παν είναι να εκφράζεσαι μέσα από τη δουλειά σου” κατευθύνθηκα με ταχύ βήμα προς την αίθουσα συνεντεύξεων. Με το που μπήκα μέσα διαπίστωσα ότι είχε γίνει μια ακόμη προσθήκη στον χώρο και τώρα ένα μίνι μπαρ κοσμούσε την γωνία απέναντι από την είσοδο. “Ίσως αργότερα πιω κάτι να πάνε τα φαρμάκια κάτω… έτσι να διασκεδάσω λίγο τον πόνο μου που είμαι ακόμα εδώ πάνω αποκομμένος από γονείς, φίλους και το Playstation μου…” σκέφτηκα. Πλησιάζοντας την πολυθρόνα μου, πρόσεξα ότι ο φάκελος του επόμενου θεού ήταν τοποθετημένος πάνω της. Σήκωσα το φάκελο και διάβασα το όνομα του θεού που αναγραφόταν πάνω…. Την αμέσως επόμενη στιγμή ο φάκελος έπεσε από τα χέρια μου και όρμηξα προς το μίνι μπαρ όπως ο Αρναούτογλου στις μετρήσεις της AGB, βάζοντας ένα μαρτίνι (σ.σ. shaken not stirred αλά James Bond, χα,χα,χα ψωνάρα που είμαι ο Απίκος ώρες ώρες…). “Ήταν ανάγκη να είναι αυτός…. Τώρα … τόσο νωρίς… δεν είμαι έτοιμος για κάτι τόσο hardcore… και όχι τίποτα άλλο δεν έχω και δεύτερη αλλαξιά σώβρακα εδώ πάνω…” μονολόγησα τρομοκρατημένος… Έτοιμος ή όχι, η έλευση του συγκεκριμένου θεού ήταν αναπόφευκτη, οπότε όπλισα τον εαυτό μου με κουράγιο, κατέβασα τις τελευταίες γουλιές από το ποτό μου και θρονιάστηκα στην πολυθρόνα μασάζ ρυθμίζοντας τη στην ένδειξη “Η ζωή εδώ τελειώνει…”. Έτσι ανακινούμενος σαν φραπές σε beach bar, άρχισα να διαβάζω το φάκελο του θεού, περιμένοντας τον να διαβεί το κατώφλι της αίθουσας συνεντεύξεων…

(Συνεχίζεται…)

Σάββατο πρωί προς μεσημέρι : High Score ή Game Over?

Τo Παιχνίδι Ο Πίκος Απίκος πρέπει να επιβιώσει από μία βόλτα στο κέντρο της Λαμίας με την ζέστη να έχει χτυπήσει κόκκινο. Βασικοί στόχοι του παιχνιδιού αποτελούν κάποια λίγα ψώνια σε φαγώσιμα πριν φτάσει η ώρα 12 + και “λαλήσει” τελείως ο κεντρικός χαρακτήρας από το επερχόμενο σαραντατριάρι στη θερμοκρασία, καθώς και η συγκέντρωση τουλάχιστον 100 πόντων συνολικά. Λατρεύω τις προκλήσεις...

Πάτησέ το, το γαμ.... δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω...

Όπως σε κάθε ηλεκτρονικό παιχνίδι ξεκινάω με εύκολη πίστα για να μάθω τις κινήσεις καλά. Βγαίνω δηλαδή από το σπίτι - χωρίς να πολυνοιάζομαι ακόμα για τη ζέστη μιας και είναι πρωϊ - και μπροστά μου συναντάω κατηφόρα οπότε περισσότερο τσουλάω παρά περπατάω κατευθυνόμενος προς το κέντρο της πόλης. “Ε καλά δεν κάνει και τόση ζέστη… πάλι τα φούσκωσαν οι μετεωρολόγοι…” σκέφτομαι και συνεχίζω το δρόμο μου χαμογελώντας. Φτάνω στον κεντρικό πεζόδρομο, την οδό Ρήγα Φεραίου, και είμαι ακόμα ντούρος και φρέσκος από το ντους που έκανα φεύγοντας από το διαμέρισμα (Διατήρηση φρεσκάδας επιδερμίδας σαν τον πισινό μωρού: 10 πόντοι).

Είναι πραγματικά θαύμα το πόσο καλά νιώθεις μετά από ένα δροσερό ντους... συμφωνεί και ο μπέμπης της εικόνας... εδώ κοίτα χαρά... χα,χα,χα

Λίγα μέτρα παρακάτω μπαίνω σε ένα πρακτορείο τύπου για να πάρω την εφημερίδα της ημέρας η οποία μιας και είναι Σάββατο είναι αρκετά πιο βαριά από ότι τις καθημερινές ημέρες, βάλε και κανα δυο περιοδικά που μου τράβηξαν την προσοχή, βγαίνω από το μαγαζί ελαφρώς φορτωμένος (Βγαίνω αλώβητος από την πρώτη “δουλειά” της ημέρας : 5 ποντοι).

Καμία αποστολή δεν είναι αρκετά επικίνδυνη για τον δαιμόνιο Πίκο Απίκο.. όχι παίζουμε...

Μόλις βγω έξω, με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι ο γυναικείος πληθυσμός της πόλης έχει εναρμονιστεί πλήρως με τον ”κ.ο.κ. ένδυσης” του καλοκαιριού και κυκλοφορεί ντυμένος με τα απολύτως απαραίτητα και κατά προτίμηση σε λευκό χρώμα. Αδιαφορώντας για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των γυναικών, επικεντρώνω πρόσκαιρα το βλέμμα μου στα σημεία της ανατομίας τους που με ενδιαφέρουν (έλα τώρα που δεν ξέρετε... αθώες περιστέρες όλες χα,χα,χα), χαμογελάω με το υπερθέαμα και συνεχίζω ακάθεκτος το δρόμο μου για την επόμενη δουλειά μου (Oφθαλμόλουτρο γυναικείου κάλλους : 10 πόντοι) .

Άντρας είμαι ρε παιδιά, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου χε,χε ... Go Eva go !!!

Μπαίνω στο σουπερμάρκετ να αγοράσω μερικά γαλακτοκομικά προϊόντα και αναψυκτικά και έρχομαι αντιμέτωπος με την πρώτη σημαντική πρόκληση, να ψωνίσω μέσα στο ποικιλόμορφο χάος που επικρατεί στο χώρο. Σφίγγω τις γροθιές μου, αρπάζω το πλησιέστερο καλάθι και ξεκινάω την αποστολή μου φουριόζος… Με άψογο στυλ ντριμπλάρω κάτι γριές και λοιπές ταλαιπωρημένες υπάρξεις ελλισσόμενος αιθέρια, ως άλλος Μελισσανίδης χωρίς τις gay ακρότητες, ανάμεσα στα ράφια, τα καροτσάκια και τους ανθρώπους που μια κουτουλάν μεταξύ τους από τη ζέστη και μια φιλοσοφούν τη ζωή μπροστά στα ράφια, κάνοντας “δέκα ώρες” να αγοράσουν ένα γιαούρτι… Αεράτος και με στυλ “άμα είσαι μάγκας ο ήλιος λάμπει πάνω σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο” φτάνω στα ταμεία και πληρώνω το αντίτιμο των αγορών μου στην εμφανώς σκεπτόμενη “πως στο διάoλο έφτασα καλοκαιριάτικα να κάνω ταμείο σε σουπερμάρκετ…υποφέρω…” υπάλληλο. Με τα ψώνια μου ανά χείρας βγαίνω θριαμβευτής από το “σουπερμάρκετ της κολάσεως” (Ολοκλήρωση πρώτης βασικής αποστολής : 20 πόντοι).

Κάθε μικρή νίκη, ένα βήμα κοντύτερα στη θάλασσα... είναι να μην πανηγυρίζω :)

Η ώρα έχει προχωρήσει κάπως και η ζέστη έχει γίνει ακόμα πιο έντονη, μια αίσθηση που γίνεται ακόμα πιο κραυγαλέα, αφού μόλις βγήκα από τον καλά κλιματιζόμενο χώρο του σουπερμάρκετ. Η πρώτη σταγόνα ιδρώτα σχηματίζεται στο μέτωπό μου και με τη σκέψη “πρέπει να βιαστώ…” προχωράω αποφασιστικά προς τον την σημαντικότερη αποστολή της ημέρας “την αγορά ψητού κοτόπουλου”. Με γοργό βήμα πλησιάζω προς την ψησταριά όπου το ψητό κοτόπουλο που θα γλυκάνει θεσπέσια τον ουρανίσκο μου, το μεσημέρι, με περιμένει καρτερικά. Μόλις φτάσω στο δρόμο που βρίσκεται το ψητοπωλείο, συναντάω μπροστά μου μια αναπάντεχη έκπληξη… πλανόδιους πάγκους απλωμένους κατά μήκους του δρόμου με μανιασμένους πωλητές να διαλαλούν μισότρελοι από τη ζέστη την πραμάτεια τους που περιλαμβάνει "από ζαρζαβατικά μέχρι παιχνίδια για το παιδί και κυλότες για την κυρία…" “Πω ρε πούστη μου Σάββατο είναι, έχει λαϊκή σήμερα, το ξέχασα” σχολιάζω χαμηλόφωνα και συνεχίζω το δρόμο μου με αποφασιστικό βήμα (Διατήρηση ακμαιότατου ηθικού του στυλ” δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά…” : 15 πόντοι).

Η ζέστη δεν θα με κατέβαλε χωρίς μάχη. "Η ταν ή επι τας" σκέφτηκα τελειώνοντας τον πρώτο "άθλο" της ημέρας...

Φτάνω στην ψησταριά και εισέρχομαι με σταθερό βήμα στα ενδότερα αυτής της “χαβούζας ζέστης και τσίκνας”, ειδικά μια ζεστή μέρα όπως η αποψινή. Ο τύπος έχει τρελές παραγγελίες και παρατηρώ, με δέος ομολογουμένως, καμιά εξηνταριά και πλέον κοτόπουλα να χορεύουν μανιασμένα το αέναο ταγκό τους με τις σούβλες. Η ζέστη εκεί μέσα είναι αφόρητη και για μια μόνο στιγμή αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο τυχερός εγώ που ζω ή τα κοτόπουλα που άφησαν μεν αυτόν τον μάταιο κόσμο αλλά δεν υποφέρουν από τους επερχόμενους 43 βαθμούς που πλησιάζουν απειλητικά την πόλη της Λαμίας. Πληρώνω το αντίτιμο στον μαγαζάτορα και με το κοτόπουλο ανά χείρας εφορμώ προς την έξοδο (Εξασφάλιση τροφής για την Πικοφαμίλια : 25 πόντοι).

Τώρα που σε βρήκα, τώρα θα σε φάω... που έλεγε κι ένα παλιό ανέκδοτο...

Η θερμοκρασία έχει όντως ανέβει υπερβολικά πλέον και σε αυτό συνηγορούν και τα πρώτα “μπαλώματα” ιδρώτα που σχηματίζονται στο μπροστινό μέρος του μπλε T-shirt μου (δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι συμβαίνει στο θέμα αυτό κατά πλάτη μεριά, αφήστε με ευτυχισμένο στην άγνοιά μου χα,χα,χα). Κάπου ανάμεσα στο “κάτι σαν σπριντ, κάτι σαν δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν” βηματισμό μου, μια γλυκιά κοπέλα που πουλάει την πραμάτεια της σε ένα πάγκο, μου χαμογελάει. Μάλλον το λουκ του “ιδρωμένου τύπου με μαύρο γυαλί και τέσσερις σακούλες στα χέρια του να διασχίζει τη λαϊκή αγορά παρασύροντας γριές, παιδιά , σκυλιά και οτιδήποτε έμβιο και άβιο βρεθεί στο δρόμο του” φοριέται πολύ αυτόν τον καιρό αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως πάλι να ήταν σόι με τον Joker η κοπελιά και να χαμογελούσε γενικώς… Όπως και να έχει κάτι τα πράγματα που κουβαλούσα κάτι ο ιδρώτας που γινόταν όλο και περισσότερος, δεν ανταπέδωσα και συνέχισα το δρόμο μου (Μη ανταπάντηση σε γυναικείο χαιρετισμό : –20 πόντοι).

"Μίλα στο χέρι" που λένε και οι ξένοι... δεν έχω κουράγιο για χαμόγελα καρδιά μου...

Φτάνω στην πλατεία Πάρκου… Η πρώτη σταγόνα ιδρώτα κυλάει πλέον αργά και βασανιστικά μέσα στο μάτι μου αφήνοντάς με στιγμιαία ημίτυφλο πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά. Διασχίζοντας την πλατεία, ένας εξίσου αποτρελαμένος από τη ζέστη μεσήλικας εμφανίζεται μπροστά μου , κάνω δεξιά να τον περάσω κάνει κι αυτός δεξιά, πάω αριστερά πάει κι αυτός αριστερά… για μια στιγμή σταματάμε τη γελοία χορογραφία μας και κοιταζόμαστε αμήχανα. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα και οι δύο σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα “γαμημένη ζέστη…”. Την αμέσως επόμενη στιγμή με μια ντρίμπλα που θα ζήλευε και ο Ροναλντινιο αφήνω άγαλμα τον μπάρμπα που με εμπόδιζε και συνεχίζω το δρόμο μου (Ντρίμπλα σε περαστικό και συνέχιση πορείας : 20 πόντοι ).

Καλός ο Ροναλντίνιο δε λέω, αλλά όταν η ντρίμπλα γίνεται πλέον θέμα επιβίωσης ... τρώει τη σκόνη μου...

Η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται πλέον ήδη μπροστά μου καθώς αντικρίζω μοιρολατρικά την πρώτη από τις δύο ανηφόρες που πρέπει να ανέβω για να φτάσω στο σπίτι μου. Τα μέτρα που πρέπει να διασχίσω δεν είναι πολλά αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις αντοχές μου. Τα ψώνια που κουβαλάω μοιάζουν ήδη με βαρίδια , “κάπως έτσι θα ένιωθε και ο Πύρρος στους αγώνες…” σκέφτομαι και αρχίζω και πάλι το περπάτημα. Ο ιδρώτας πλέον σχηματίζει ρυάκια τόσο στο μέτωπό μου όσο και στο στήθος μου και το μπλε T-shirt μου μοιάζει πια με μπλε “αλα σκυλάκια Δαλματίας “ από τις ιδρωμένες στάμπες που το κοσμούν με την παρουσία τους. Φτάνω επιτέλους στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, μπαίνω μέσα και με συνοπτικές διαδικασίες προσεγγίζω το ασανσέρ και την αρχή των σκαλοπατιών για τους πάνω ορόφους, στο μυαλό μου έρχεται εκείνη τη στιγμή το τραγούδι “Stairway to Heaven”(Ξεπέρασμα ανηφόρας υπό αντίξοες συνθήκες : 20 πόντοι).

Ο Παράδεισος του air condition ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής... κάποια σκαλιά χώριζαν τη σωτηρία από τη θερμοπληξία... ευτυχώς που υπάρχουν και τα ασανσέρ χα,χα,χα

Μπαίνω στο ασανσέρ, ανεβαίνω στον όροφο που μένω και αλαφιασμένος πλέον από τη ζέστη διασχίζω τα τελευταία μέτρα του διαδρόμου και φτάνω στην πόρτα του διαμερίσματος. Συνήθως στα videogames στο τέλος του παιχνιδιού ο κεντρικός χαρακτήρας αποχωρεί χαρωπός παρέα με μια εξίσου χαρωπή γκόμενα στο πλάι του. Εγώ μόλις μπήκα αντίκρισα τον πατέρα μου… αλλά πάλι εκείνη τη στιγμή δεν είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο, αλλά τον “άγιο air condition” μιας και είχε προνοήσει να ανοίξει τα κλιματιστικά του σπιτιού ενόσω έλειπα. Ο πατέρας μου πήγε να πει κάτι , αλλά τον διέκοψα αμέσως πριν αρθρώσει έστω μια λέξη λέγοντας “Μην το πεις θα γίνει χαμός…”. Περίμενα βλέπετε να με ρωτήσει κάποιο φιλοσοφικό ερώτημα του τύπου “Κάνει ζέστη έξω?” όπως ακριβώς κάνει καμιά φορά όταν με βλέπει ξύπνιο μπροστά του και με ρωτάει “Ξύπνησες?”. Ήμουν άλλωστε καταϊδρωμένος πλέον, η εικόνα μιλούσε από μόνη της…. Ο πατέρας μου με κοίταξε για μια στιγμή απορημένος και μετά αρχίσαμε και οι δύο να γελάμε… “Πάω για ντους “ είπα και χάθηκα μέσα στα άδυτα του μπάνιου. Μετά το κάτι σαν ντους, κάτι σαν χορογραφία του Φωκά Ευαγγεληνού (που διάολο τον θυμήθηκα αυτόν τώρα… χα,χα,χα) που έκανα στην μπανιέρα εξαιτίας του παγωμένου νερού, βγήκα από το μπάνιο εμφανώς ανανεωμένος. Πατέρας και γιος μαζέψαμε τα λιγοστά μπαγκάζια μας και φύγαμε γοργά για το αυτοκίνητο με το μυαλό μας ήδη στην θάλασσα που μας περίμενε λίγα χιλιόμετρα μακριά. (Τέλος καλό, όλα καλά... : 50 πόντοι!).

Καλές βουτιές σε όλους!!!

Τελικά έσπασα το High Score στο videogame της ζωής μου με 145 ολόκληρους πόντους!

Καθόλου άσχημα, Πίκος Απίκος Wins! Xα,χα,χα...

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας και να στε καλά!

Ολύμπιοι θεοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Επεισόδιο 2)

Μετά από λίγα λεπτά αναμονής, στην αίθουσα συνεντεύξεων μπήκε ένας άντρας νέος γύρω στα 25, με φακίδες στο πρόσωπο και ατημέλητο μαλλί σαν μέλος των Oasis. Από το ρολόι του σε σχήμα άρπας και το T-shirt με στάμπα "POP MUSIC" υπέθεσα ότι ήταν ο Απόλλωνας. Ο τύπος ξάπλωσε στον καναπέ απέναντί μου και η συνεδρία μας ξεκίνησε...

Κάτι τέτοιο περίμενα εμφανισιακά για το συγκεκριμένο θεό, κι αντί για αυτό είδα τον Justin Timberlake σε αρχαιοελληνική έκδοση... άτιμα εικονογραφημένα των παιδικών μου χρόνων με προδώσατε γκρρρ...

Απόλλωνας (Α) Γεια σου κ. Απίκο είμαι ο θεός Απόλλωνας αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Τόλη. Σου επιτρέπω να το κάνεις κι εσύ.
Πίκος (Π) Γεια σου και σένα. Ευχαριστώ για την παραχώρηση αλλά δεν θα πάρω... Τόλης είναι μόνο ένας (ο Βοσκόπουλος)!
Α Μα εγώ είμαι θεός!
Π Το ίδιο κι εκείνος στα μάτια μου, αφού παντρεύτηκε την Γκερέκου ο μπαγάσας! Λοιπόν τι σκέφτεσαι για το επαγγελματικό σου μέλλον κάτω στην Ελλάδα?
Α Σαν θεός-προστάτης των τεχνών που είμαι έχω μια έμφυτη καλλιτεχνική ανησυχία οπότε θα στραφώ προς τα εκεί. Λέω να γίνω τραγουδιστής.
Π (Γέλια) Καλά τρελός είσαι?
Α (Απορημένος) Μα γιατί που είναι το αστείο?
Π Στην Ελλάδα δύο τρόποι υπάρχουν πλέον να γίνει κανείς τραγουδιστής, ή να συμμετάσχει στο Fame Story ή να τον/την μανατζάρει ο Ψινάκης. Δυστυχώς ατύχησες και στα δύο, το Fame Story τελείωσε και ο Ψινάκης είναι κομπλέ από πελάτες. Εξάλλου...
Α Εξάλλου τι?
Π Στη χώρα μας οι μισοί είναι και καλά τραγουδιστές και οι άλλοι μισοί τους ακούνε, η αγορά είναι κορεσμένη. Όλοι κατεβάζουν μουσική από το ίντερνετ πλέον, για αυτό οι δισκογραφικές ανοίγουν σαμπάνιες αν πουλήσουν κανένα original CD. Όσο για τα νυχτερινά μαγαζιά εκεί μπορείς να βγάλεις χρήματα, αν επιβιώσεις βέβαια από τα μαλλιοτραβήγματα με τους άλλους τραγουδιστές του σχήματος για το όνομα στη μαρκίζα.

Κάποια στιγμή ο θεός Απόλλων μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήθελε να φτιάξει ως και δική του μπάντα. "Σε βλέπω να κάνεις το σκ... σου παξιμάδι για να ζήσεις με τόσους νέους τραγουδιστές που υπάρχουν.." του είπα και του έφυγε η ιδέα για καριέρα στο πεντάγραμμο με μιας...

Α Δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα , άσε που δεν μπορώ τα αίματα... τι άλλο επάγγελμα προτείνεις?
Π Τώρα τελευταία στη μόδα ήρθε ο χορός...
Α (Aποφασισμένος) Θα γίνω χορευτής τότε!
Π So you think you can dance?
Α Δεν χορεύω πολύ γενικά αλλά έχω πάει σε αρκετά ρεηβ πάρτι του θεού Διόνυσου και διαθέτω φωτογραφική μνήμη.
Π Μα καλά είσαι τρελός! Θα τα βάλεις με το Ζαν Πιερ !?
Α Ποιος είναι αυτός?
Π Δεν ξέρω εγώ βλέπω το σόου για την Καγιά, μόλις αρχίσει η μουσική αλλάζω κανάλι. Μια φίλη μου, μού είπε πως είναι άπαιχτος χορευτής πάντως...
Α Κι όμως μπορώ να τα καταφέρω το ξέρω!
Π Μα ακόμα κι αν διακριθείς θα πρέπει να ακούς τις πιπ...ς του Μεταξόπουλου για μια ολόκληρη ώρα! Τόσες βλακείες μαζεμένες δεν τις αντέχει ούτε θεός ούτε άνθρωπος...
Α (Συγκαταβατικά) Ναι όντως δεν αξίζει το ρίσκο...
Π Αλήθεια πότε χόρεψες για τελευταία φορά?
Α Νομίζω την εποχή που στην κορυφή των τσαρτς ήταν το σουξέ "Γρίβα μου σε θέλει ο βασιλιάς".
Π ( Φανερά έκπληκτος) Μα αυτό το τραγουδούσαν επί χούντας οι υποστηρικτές της δικτατορίας στα διάφορα γλέντια τους!
Α Ουπς! (Χαμογελά εμφανώς ντροπιασμένος)




Ήταν αναπόφευκτο, οι διαγωνιζόμενοι του "So you think you can dance?" θα έφταναν σε ακραίους τρόπους για να κερδίσουν την εύνοια των κριτών. Κάτι τέτοια τον φρίκαραν τον Απόλλωνα...


Π Τίποτα εσύ είσαι μόνο για υψηλή τέχνη. Μοντέρνα ζωγραφική ας πούμε...
Α Είσαι σίγουρος...? Πρόσφατα κατέκριναν και σιώπησαν έναν καλλιτέχνη γιατί στο έργο του είχε συνδυασμένα των γυναικείο οργασμό και τον εθνικό ύμνο...
Π Παραήταν μοντέρνος για την μικρή μας Μπανανία (γέλια). Εσύ θα κάνεις κάτι πιο κλασικό.
Α Σαν τι δηλαδή?
Π Ζωγράφισε, ας πούμε, ένα μεγάλο όρθιο αγγούρι με την άκρη του χωμένη σε ένα άδειο πορτοφόλι.
Α (Έκπληκτος με γουρλωμένα μάτια) Μα καλά τι θα συμβολίζει αυτό το έκτρωμα!?
Π Το δράμα του Έλληνα φορολογούμενου.
Α (Σοκαρισμένος σιωπά...)
Π Άντε άμα βάλεις και ως μουσική υπόκρουση τα σάουντρακ των ταινιών του Γκουσγκούνη σε βλέπω να πας για διεθνή καριέρα.
Α Αλήθεια πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω διεθνή καριέρα έτσι?
Π Όσο έκανε και η Βίσση...

Αυτό είναι ένα γλυπτό μοντέρνας τέχνης στο Σικάγο... τι θέλει να πει ο ποιητής? Εμένα πάντως κάτι σε παράκρουση από τα πρόστιμα του νέου κ.ο.κ μου κάνει...

Α (Ενθουσιασμένος) Πίκο μου με σώζεις, νομίζω ότι θα πάνε όλα καλά!
Π (Από μέσα μου...) Έτσι έλεγε και ο Καραμανλής προεκλογικά...

Ο Απόλλωνας πετιέται με μιας από τον καναπέ, ανταλλάσουμε μια στιβαρή χιπ χοπ χειραψία και μετά φεύγει.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ευχάριστα με εμένα και τον Ίκαρο να επιδιδόμαστε σε διάφορα extreme sports...Ειδικά στο Bunjee Jumping είναι άπαιχτος ο μπαγάσας! Μόλις έπεσε το σκοτάδι, και αποκαμωμένος πλέον από τα τεκταινόμενα της ημέρας, βούρτσισα τα δοντάκια μου σαν καλός Πίκος, και καθ' οδόν προς το "ανάκλιντρο του διαβόλου" που χρησιμοποιούσα ως κρεβάτι σκέφτηκα "Καλά τα πήγα για πρώτη μέρα, αναρωτιέμαι τι με περιμένει αύριο...".
Έσβησα το φως και κοιμήθηκα...



(Συνεχίζεται...)



Υ.Γ. 1 Αρχικά σκεφτόμουν να βάλω το κειμενάκι αύριο(Παρασκευή) στο μπλογκ, αλλά με τη ζέστη που επικρατεί δεν βλέπω να ανοίγω τον υπολογιστή αύριο...
Υ.Γ. 2 Για τους καινούριους αναγνώστες το κείμενο θα έχει μεγαλύτερο νόημα αν διαβάσετε και τα δύο προηγούμενα (έχω σχετικό label) μιας και αποτελεί συνέχειά τους.
Υ.Γ. 3 Άντε να δούμε πότε θα γράψω το επόμενο...

Γεια σου, γεια σου, γύρνα πίσω μυαλό μου στα συγκαλά σου…

Η σχέση μου με τη μουσική είναι μάλλον ιδιόρρυθμη. Έχω κάποιες μπάντες και τραγουδιστές –κυρίως ξένους- που ακολουθώ τη δουλειά τους χρόνια τώρα και από εκεί και πέρα ακούω ότι υποπέσει στην αντίληψή μου και για τον άλφα ή βήτα λόγο μου αρέσει. Συνήθως αυτή η δεύτερη κατηγορία ακουσμάτων περιλαμβάνει τραγούδια που τα ακούω μια φορά, περνάνε μερικές μέρες χωρίς να τα σκεφτώ καθόλου και μετά - λες και το υποσυνείδητό μου μού κάνει πλάκα – αρχίζω να τα σιγοτραγουδάω ακατάπαυστα (τουλάχιστον το ρεφρέν τους...) για κάποιες μέρες ή εβδομάδες αδιαφορώντας για τον τρόμο που σκορπάω στα πλήθη γύρω μου. Πριν από μερικόυς μήνες μια τέτοια παράκρουση την είχα πάθει με το τραγούδι “Φοβάμαι” της Αμαρυλλίς (Αμαρυ… ποια? Ορθώς αναρωτιέστε…) το οποίο πάντως εξακολουθεί να μου αρέσει. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για το δράμα που ζω τώρα…

"Στην αναζήτηση για το Φοβάμαι, το Youtube μου έβγαλε κάτι νταλκαδιασμένους Σφακιανάκηδες και αυτοκαταστροφικούς Νίνους, οπότε πάρτε μια φώτο της Αμαρυλλίς να μην σαλτάρουμε τελείως..."

Πριν από μερικές εβδομάδες πήρε το μάτι μου το βίντεοκλιπ του τραγουδιού “Γεια σου” (ή όπως αλλιώς διάολο λέγεται…) το οποίο τραγούδούσε ή ο Κοργιαλάς και μια περιέργως σέξι κοπελιά ή τα κομπιούτερ τους μιας και από την παραμόρφωση στις φωνές δεν μπορούσα να είμαι απολύτως σίγουρος… Το τραγούδι είχε τα μπιτάκια του και ένα πιασάρικο ρυθμό με το ίδιο μονότονο μοτίβο να επαναλαμβάνεται στους στίχους. Προσωπικά στην διάρκεια του βιντεοκλίπ προσπαθούσα να καταλάβω αν η κοπέλα με την στυλ γιαπωνέζικου manga μαθητική στολή είχε νοτίως του κάτω χείλους της piercing ή κρεατοελιά (ότι και να ήταν δεν της πήγαινε πάντως…) και το τραγούδι ως τραγούδι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Πέρασαν λίγες εβδομάδες από τότε και δεν ξανασκέφτηκα το τραγούδι αυτό, προφανώς γιατί το είχα ρίξει στον κάδο ανακύκλωσης του μυαλού μου. Όπως και όλα τα καλά πράγματα στη ζωή έτσι κι αυτό δεν κράτησε για πολύ... Κάποιος ή κάτι φαίνεται ότι πάτησε το κουμπί επαναφοράς στον εγκέφαλό μου, και ξαφνικά εδώ και κάποιες μέρες έχω αρχίσει να σιγοτραγουδάω το εν λόγω τραγούδι ακατάπαυστα… Στην αρχή σκέφτηκα “μπόρα είναι θα περάσει”… αλλά το κακό δεν έλεγε να σταματήσει οπότε πήγα σε έναν παθολόγο γιατρό να δω τι μπορεί να γίνει πριν η νόσος γίνει ανίατη… Μεταξύ μας διαδραματίστηκε ο παρακάτω απολαυστικός διάλογος

Πίκος Απίκος (ΠΑ) Γιατρέ μου έχω ένα σοβαρό πρόβλημα…

Γιατρός της Συμφοράς (ΓΣ) Δεν θέλω αερολογίες, εγώ θα το κρίνω αυτό… Για πες μου τι σου συμβαίνει?

ΠΑ Τραγουδάω συνέχεια ένα τραγούδι που το λένε “Γεια σου” ή κάπως έτσι και το λέει ο Κοργιαλάς και μια ωραία μεγαλόμικρη παιδούλα.

ΓΣ O Σαρμπέλ δεν το λέει αυτό? Πήρε την έβδομη θέση στη Eurovision ξέρεις… καθόλου άσχημα αν σκεφτείς ότι τραγούδησε φορώντας τις πυτζάμες του…

ΠΑ Δεν εννοώ αυτό το “Γεια σου”, εδώ μιλάμε για τον Κοργιαλά του Comme ci , comme ca. Αυτόν που ντύνεται σαν κλώνος του Brandon Lee στην ταινία “Το Κοράκι”…

Δυστυχώς έφυγε νωρίς...

... αλλιώς όλο και κάποια κιθάρα θα έσπαγε στο κεφάλι του Κοργιαλά (ή στο δικό μου) μπας και γλιτώσω από τον "Γεια σου" virus...

ΓΣ Δεν το έχω ακούσει… για τραγούδησέ το λίγο να καταλάβω περι τίνος πρόκειται

ΠΑ (Σιγοτραγουδά ελεεινά…)

ΓΣ Καλά αυτό δεν είναι τραγούδι του Κώστα Τουρνά? (ενημερωμένος ο doctor…)

Μόλις το άκουσα αυτό με έλουσε κρύος ιδρώτας , άλλωστε μιλάμε για τον ίδιο Κώστα Τουρνά που έχει γράψει τέτοιους βαθυστόχαστους και με νόημα στίχους όπως “Κάτω από την Ακρόπολη, παίζαμε Μονόπολι”. Τελικά η κατάσταση μου ήταν περισσότερο σοβαρή από όσο νόμιζα αρχικά. Ξεροκατάπια - επώδυνα είναι η αλήθεια - με τη σκέψη αυτή και ο διάλογος μας συνεχίστηκε :

ΠΑ Γιατρέ πείτε μου την αλήθεια, πώς τα βλέπετε τα πράγματα (περίμενα να μου πει “τη βγάζεις δεν τη βγάζεις Πίκο αγόρι μου” αλλά τα επόμενα λόγια του με γέμισαν με ελπίδα…)

ΓΣ Κοίτα θα μπορούσε να είναι και χειρότερα (όχι πολύ όμως…), θα μπορούσε να τραγουδάς κάποιο τραγούδι του Φλωρινιώτη…

ΠΑ Μα τότε θα ήμουν ήδη νεκρός… συμπλήρωσα με εμφανή τρόμο στη φωνή μου

ΓΣ Κοίτα θα το συζητήσω και με τους άλλους ειδικούς και θα σου πω τι πρέπει να κάνεις αύριο...

ΠΑ Ευχαριστώ γιατρέ, you are da man. Τα λέμε αύριο λοιπόν…

Η νύχτα που πέρασε ήταν μαρτυρική καθώς ονειρεύομουν ότι έκανα pre-order το “Βest of Korgialas” στο Amazon.

Με το που πλήρωσα στο Amazon το CD "Best of Korgialas" η πιστωτική μου κάρτα αυτοαναφλέχθηκε σε μια κορυφαία στιγμή αυτοκριτικής διάθεσης... Πάντως ήταν σίγουρα όνειρο μιας και εγώ "Gold" πιστωτική έχω δει μόνο στις εικόνες του Google... Φιου, φτηνά τη γλίτωσα, όνειρο ήταν και πάει...

Το επόμενο πρωινό πήγα πάλι στον ίδιο γιατρό (μα που τον βρήκα αυτόν τον τσαρλατάνο…τέλοσπαντων ήταν ή αυτός ή ο Τζιίμης Πανούσης αλλά ο Τζίμης είχε κλεισμένα τα ραντεβού του μέχρι το 2012...). Με το που μπήκα στο ιατρείο του και αφου φιληθήκαμε σταυρωτά (Μα ποιος είναι? Ο Νονός? Χα,χα,χα) μπήκαμε στο θέμα και πάλι...

ΠΑ Γιατρέ μου σώσε με δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω αυτό το βάσανο για πολύ ακόμα, ήδη έχω αρχίσει να συγκρίνω τον Κοργιαλά με γκρουπ όπως οι U2 και οι Garbage!

ΓΣ (Ουρλιάζοντας) Μα αυτό είναι παρανοϊκό, είναι βλάσφημο! Κοίτα, μεσιέ Απικό... Συμβουλεύτηκα και κάτι συναδέλφους και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο λύσεις για το πρόβλημά σου

ΠΑ Ποιες ?

ΓΣ Ή θα κάνεις μουσικοθεραπεία ακούγοντας όλη τη δισκογραφία του Καρβέλα non- stop.

ΠΑ Μα αυτό είναι τρέλα Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να αντέξει τέτοιο μαρτύριο κι ας είναι και κουφός . Μα καλά πως θα θεραπευτώ έτσι?

ΓΣ Θα πάθει τέτοιο σοκ ο οργανισμός σου από την όλη εμπειρία που θα ακούς μόνο καλή μουσική από εδώ και πέρα. Βέβαια το ποσοστό επιτυχίας της μεθόδου είναι αμφιλεγόμενο, ένας ασθενής που την ακολούθησε κατάντησε να τραγουδάει ακατάπαυστα το τραγούδι “Ο Σκύλος μου είναι γκέι”.

Καταζητείται για εγκλήματα κατά της μουσικής... αναρωτιέμαι πάντως αν εμπνεύστηκε το τραγούδι "Ο σκύλος μου είναι γκέϊ" από προσωπικό του βίωμα... με αυτή την απορία θα "πάω" ο Απίκος...

ΠΑ Θεέ μου, δεν αξίζει τον κόπο να πάρω τέτοιο ρίσκο. Η άλλη λύση ποια είναι?

ΓΣ Να υποβληθείς σε μια μίνι-λοβοτομή.

ΠΑ Τι παρενέργειες έχει η διαδικασία?

ΓΣ Θα ξεχάσεις όλα τα χόμπι που εξασκείς ως τώρα και πιθανώς να χρειαστείς επανεκπαίδευση στο να κατουράς όρθιος, αλλά κατά τα άλλα θα είσαι μια χαρά (λέμε τώρα…)

ΠΑ Και το μπλόγκιγκ?

ΓΣ Ειδικά αυτό ξέχασέ το… καλά, καλά μόνο το όνομά σου θα μπορείς να γράψεις πια.

ΠΑ Ε, όχι, "no blogging, no rocking!", αναφώνησα και ρώτησα: 'Τώρα τι γίνεται γιατρέ?

Ρε μπας και είναι η μόνη λύση στο "πρόβλημά" μου... καλού κακού αγόρασα το βιβλίο : "Η τέχνη του να κατουράς όρθιος" έτσι να βρίσκεται...

ΓΣ Θα περιμένεις να σου περάσει μόνο του. Πιστεύω μετά το καλοκαίρι το αργότερο θα είσαι περδίκι.

ΠΑ Μας υποχρέωσες… Και πόσο πάει το μαλλί για τις “κορυφαίες” συμβουλές σου?

ΓΣ Θα τα βρεις με το λογιστή μου για αυτά…Καλού κακού πάρε κι ένα ρημαδοδάνειο να βρίσκεται...

ΠΑ (Κάνοντας πως δεν άκουσα…) Ευχαριστώ για όλα γιατρέ.

ΓΣ Η επιστήμη έκανε για μια ακόμη φορά το καθήκον της. Adios motherfucker!

Βγαίνοντας από το ιατρείο, εμφανώς μπερδεμένος, άρχισα ασυναίσθητα να σιγοτραγουδάω “Γεια σου, γεια σου…” . “Δε βαριέσαι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή…” σκέφτηκα, και συνέχισα το δρόμο μου σφυρίζοντας εύθυμα στο ρυθμό του εν λόγω άσματος…

Πηγαίνοντας από το σημείο Α στο σημείο Β, ένας θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης...

Η μέρα ξεκίνησε τόσο καλά… Πρωινό ξύπνημα, καφεδάκι, ξύρισμα, ντους και βουρ για το αυτοκίνητο με προορισμό το γνωστό παραθαλάσσιο μέρος που έχει γίνει το καταφύγιό μου τα τελευταία χρόνια.

Η μέρα ξεκίνησε σαν ταινία της Ντίσνεϋ, με ωραίο καιρό και παιχνιδιάρικη διάθεση

Το Σάββατο προβλεπόταν ιδιαίτερα θερμό και στο μυαλό μου στροβίλιζε συνέχεια η προοπτική του πρώτου μου καλοκαιρινού μπάνιου. Φτάνοντας στον παραλιακό συνοικισμό το θαλασσινό αεράκι χάιδεψε απαλά το πρόσωπό μου και η διάθεση ανέβηκε κατακόρυφα όπως σε όλους τους ανθρώπους που αποδράν από το γκρίζο της πόλης στο φωτεινό πόλύχρωμο φόντο της ελληνικής εξοχής κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Σύντομη στάση στο κατάλυμμα, μαγιό και σφαίρα για την παραλία για το πρώτο μπάνιο. Η ζέστη, με κάθε λεπτό που περνούσε γινόταν πιο έντονη, οπότε οποιοσδήποτε ενδοιασμός τύπου “η θάλασσα είναι κρύα” πήγε περίπατο. Βούτηξα λοιπόν στα καταγάλανα νερά με την χάρη ενός ναυαγοσώστη του Μπέηγουοτς (χα,χα,χα, συγνώμη γελάω και μόνο που το γράφω αυτό…). Κολύμπησα μέσα στο κατάκρυο νερό, δάγκωσα το κ…..ί μου από το κρύο και βγήκα θριαμβευτής και αναζωογονημένος μετά από μισή ώρα περίπου.

Ααααχχ το ευχαριστήθηκα.... ε, ναι ήταν λίγο κρύο το νερό, αλλά τι είναι η ζωή χωρίς το σασπένς αν θα επιβιώσεις ή όχι (προφανώς ασφαλέστερη χα,χα,χα...)

Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που έκανα το πρώτο μου μπάνιο απολύτως μόνος και αυτό είχε και την καλή του πλευρά γιατί επιτέλους κολύμπησα! Πάντα όταν είχα παρέα, ανεξαρτήτως φύλου, στο πρώτο μπάνιο της καλοκαιρινής περιόδου έκανα όλα τα άλλα εκτός από το να κολυμπήσω (ευτυχώς η κυρά άνωση με γουστάρει ακόμα…). Όπως και να έχει, γύρισα πίσω στο κατάλυμα, έκανα λίγο χαβαλέ με τους περίοικους και στη συνέχεια άρχισα να τρώω με βουλιμία το μεσημεριανό μου γεύμα (για όσους καίγονται να μάθουν, ναι σε εσάς τους δύο που διαβάζετε αυτό το κείμενο και ξερογλύφεστε… το μενού είχε κάτι ζουμερά μπιφτέκια με γαρνίρα ρύζι και μπόλικη σαλάτα, γιαμ, γιαμ…). Τέρμα το φαγητό και το βλέμμα άρχισε να γλαρώνει, οπότε έφυγα σφαίρα για το κρεβάτι μου, για να κοιμηθώ καμιά ώρα να κάνω επιδερμίδα χα,χα,χα… έλα όμως που δεν μου κόλλαγε ύπνος (τι μεσολάβησε στο ταξιδάκι μεσημεριανό τραπέζι – κρεβάτι, με ενδιάμεσο σταθμό στην τουαλέτα, και μου έφυγε η νύστα, ένας θεός ξέρει…). Διάβασα λίγο ένα περιοδικό για βίντεογκεημς (σαν γνωστός “παιχνιδιάρης” που είμαι… χε,χε,χε), έπαιξα λίγο και με ένα γκατζετάκι που απέκτησα πρόσφατα και κάπως έτσι πέρασε η ώρα ευχάριστα. Τότε άρχισε να βρέχει…

Μπόρα είναι θα περάσει...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Με κάθε σταγόνα βροχής που έπεφτε , έφευγε και λίγη από την ενεργητικότητά μου από ότι φαίνεται. Η καταιγίδα συνεχίστηκε για λίγα λεπτά και με το πέρας της δεν ήμουν πια ο ίδιος… Πείτε το νωθρότητα, πείτε το οκνηρότητα, πείτε το τεμπελιά ή ανίατο zombie syndrome, μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι κάτι από εμένα έμεινε μαζί του. Κατέβηκα τα σκαλιά για το σαλόνι σαν γέρος που θέλει να πάει για την ανάγκη του αλλά βαθιά μέσα του ξέρει ότι δεν θα προλάβει, παρόλαυτα προσπαθεί… Έφτασα στο σαλόνι “φανερά καταπονημένος” αλλά συνέχισα το μάταιο μου “ταξίδι” υπνοβατώντας αργά και σταθερά προς το μπροστινό μπαλκόνι. Σωριάστηκα στην πρώτη καρέκλα σκηνοθέτη που βρήκα μπροστά μου…

Άρχισα να ρεμβάζω στην καρέκλα σκηνοθέτη με το σώμα μου σε γωνίες και θέσεις που δεν πίστευα ότι είναι ανατομικά δυνατές για έναν άνθρωπο εκτός κι αν δουλεύει σε τσίρκο...

Λίγα λεπτά αργότερα, ένας γνωστός που έτυχε να περνάει μου είπε αν θέλω να πάμε για καφέ. Από μέσα μου σκέφτηκα “no way motherfucker…” αλλά στο μιλητό αρνήθηκα ευγενικά (γιατί πάνω από όλα είμαι ΚΑΛΟ παιδί χα,χα,χα). Μετά από αυτό το extreme happening άρχισα να χαζεύω τη φύση γύρω μου… τα μηνύματα που λάμβανα δεν ήταν ενθαρρυντικά… τα πτηνά κουτσομπόλευαν τεμπέλικα πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, οι γάτες ρέμβαζαν ράθυμα κάτω από τον απογευματινό ήλιο, κάτι σκουληκάκια περπάταγαν σε αργή κίνηση προς τον μάταιο προορισμό τους. Γενικά όλοι και όλα μου ενέπνεαν τα πάντα εκτός από διάθεση να σηκωθώ από τον πισινό μου και να πιάσω τη ζωή από τα αρχ… Μπήκα πάλι μέσα στο σπίτι, με μια τιτάνια προσπάθεια γραπώθηκα από την κοντινότερη πολυθρόνα , “το πράγμα χειροτερεύει” σκέφτηκα. Άρπαξα το τηλεκοντρόλ που κείτονταν άψυχο στη διπλανή πολυθρόνα και πάτησα το ΟΝ. Οι εικόνες άλλαζαν μπροστά μου με ρυθμό εξίσου νωχελικό με τη διάθεσή μου, μια ελληνική ταινία, μια επανάληψη από το όχι τόσο μακρινό παρελθόν, ευτυχώς πέτυχα στο ΣΚΑΙ το Top Gear και έβγαλα το επόμενο μισάωρο χαμογελώντας με την ωραία παλαβιά του Τζέρεμι Κλάρκσον και της παρέας του. Το πρόγραμμα τελείωσε και μαζί του έφυγαν και οι τελευταίες αντοχές μου ως τηλεθεατή και ως ανθρώπου γενικώς .

Ποτέ ένας πισινός και ένας καναπές δεν ταίριαξαν τόσο αρμονικά...όσο ο δικός μου πωπός και ο καναπές στο σαλόνι το περασμένο Σάββατο...

Έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να χαζεύω το ταβάνι με ένα βλέμμα ανάμεσα στη βλακεία, τη μαστούρα και την απελπισία. Μια φωνή από το υπερπέραν (συγκεκριμένα από το διπλανό δωμάτιο χα,χα,χα) διέκοψε τη βλακώδη μυστικιστική μου εμπειρία. Ήταν ο πατέρας μου αλλά θα μπορούσε να είναι και ο Όμπι Ουάν Κενόμπι, ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος…

Όμπι Ούαν Κενόμπι Χρησιμοποίησε τη Δύναμη Πίκο αγόρι μου και σήκω από τον τεμπέλικο πισινό σου!!!

Πίκος Απίκος Λυπάμαι μάστερ Κενόμπι... το μεν πνέυμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη...

“Πάμε μια βόλτα γιε μου να ξεμουδιάσουμε?”. Η πρώτη μου σκέψη ήταν “somebody kill me, NOW, please!!!” αλλά επειδή ο πατέρας είναι πατέρας έγνεψα καταφατικά (τουλάχιστον αυτό νομίζω έκανα…). Σε μια κορυφαία επίδειξη ανθρώπινης θέλησης και αυταπάρνησης κατάφερα να ντυθώ όσο αξιοπρεπώς χρειαζόταν για να μην με μπουζουριάσουν οι τύποι με τα άσπρα αν τυχόν περνούσαν από τη γειτονιά.

Μιας και είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος τύπος, περίμενα η βόλτα με τον πατέρα μου να καταλήξει κάπως έτσι για μένα, Dead Cool!!!

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας (τουλάχιστον αυτό ήταν για τον ένα από τους δύο, γιατί εγώ ήμουν σαν τον διψασμένο στην έρημο, κάθε βήμα ήταν και μια κατάκτηση ζωής…). Ευτυχώς δεν πήγαμε μακριά οπότε δεν άρχισα να χάνω ζωτικά μέλη του σώματος από την εξάντληση… Μιλήσαμε λίγο με τον πατέρα μου “περί ανέμων και υδάτων” και αφεθήκαμε απόλυτα στην ομορφιά της νύχτας που απλωνόταν πλέον μπροστά μας. Με το που γυρίσαμε πίσω στο κατάλυμα, τα συστήματα του οργανισμού μου λειτουργούσαν πλέον με τη “γεννήτρια”. Ήμουν πλέον ένας άνθρωπος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μια μηχανή χωρίς λάδια, ένας απόκληρος της ζωής που παρατηρούσε και δεν ενεργούσε. Κάθε μου κίνηση ένας θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης, κάθε μπουκιά από το βραδινό μου γεύμα μια παράταση προθεσμίας των ζωτικών μου λειτουργιών. Με αργό βήμα προχώρησα προς το δωμάτιο μου, τα σαλιγκάρια δίπλα μου με προσπερνούσαν σφαιράτα σαν να πήγαιναν με 5η ταχύτητα, ενώ εγώ με το ζόρι προχωρούσα(ή σερνόμουν εξαρτάται τι έχεις ως σημείο αναφοράς χα,χα,χα) με την 1η...

Η λάμψη από την οθόνη του λάπτοπ, ήταν για μένα τόσο ευχάριστη όσο και το φως για τον τυφλοπόντικα... Πριν τα τεμπέλικα μάτια μου τυφλωθούν τελείως, φόρεσα τα γυαλιά ηλίου και άρχισα να πληκτρολογώ...

Άνοιξα το λαπτοπ και το φως της οθόνης του με έβγαλε στιγμιαία από τον επερχόμενο λήθαργο… “πρέπει να καταγράψω αυτή την κορυφαία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, την μέρα που ο Πίκος Απίκος είδε στον καθρέφτη την πιο παρακμιακή και τεμπέλικη εικόνα του και επιβίωσε” σκέφτηκα ή παραλήρησα, δεν είμαι πια σίγουρος. Ξεκίνησα να πληκτρολογώ και κάθε πάτημα κουμπιού στο πληκτρολόγιο ήταν μια κατάκτηση πέρα από κάθε λογική. Τελειώνοντας το κείμενο που διαβάζετε, και στα πρόθυρα μιας γλυκιάς παράνοιας πλέον, θυμήθηκα το διάλογο ανάμεσα σε εμένα και σε έναν παλιό συμμαθητή μου

Πίκος Απίκος Τι κάνεις Βαγγέλη ?

Βαγγέλης Πέφτω.

Πίκος Απίκος Πέφτεις? Πού?

Βαγγέλης Πέφτω... από τον καναπέ στο κρεβάτι και από το κρεβάτι στον καναπέ…

Τώρα πια ξέρω τι εννοούσε….

Αυτά και για σήμερα, πάω να λιποθυμήσω στο κρεβάτι μου (επιτέλους… χα,χα,χα)

Τελικά είμαι πολύ πάρτι άνιμαλ, το παράκανα με τις κραιπάλες μου και την τόση κινητικότητα...απαπαπα, ώρα για ξεκούραση...

Τα λέμε σύντομα... εφόσον επιβιώσω...

Ολύμπιοι θεοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Επεισόδιο 1)

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αρκετά πιασμένος. Όλο το κορμί μου είχε γίνει σαν καλλιτεχνικό Σίγμα. "Το ξερα θα πιαστώ γμτ μου" μουρμούρισα. "Τέλοσπαντων... να είχα ένα φραπέ τούλάχιστον να ανοίξει το μάτι μου, θα παλευόταν η κατάσταση" συμπλήρωσα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάποιον ή κάτι να μου σκουντάει το πόδι, κοιτάζω κάτω και τι να δω τον παπα Στρουμφ! Φρικαρισμένος υποχώρησα παραληρώντας "Δεν θα ξαναδώ καρτούν το σαββατοκύριακο...δεν θα ξαναδώ καρτούν το σαββατοκύριακο". Ο παπα-Στρουμφ άρχισε να χαχανίζει με το θέαμα του ενήλικου ανθρώπου που ούρλιαζε σαν κοριτσάκι μπροστά στα στρουμφομάτια του και μου μίλησε "Χαλάρωσε δεν είμαι αυτός που νομίζεις, είμαι ο Πάνας το κολλητάρι και βοηθός του θεού Διόνυσου. Στις υπηρεσίες σου θνητέ...".

Τελικά ήταν ο Πάνας...τώρα αυτό είναι καλό ή κακό...?

Η ηρεμία στον τόνο της φωνής του με έκανε να σταματήσω να συντάσσω τη διαθήκη που ήδη είχα αρχίσει να γράφω, φοβούμενος ότι δεν θα είχα σώας τας φρένας μου για πολύ καιρό ακόμα με αυτά που έβλεπα. Μετά από παύση λίγων δευτερολέπτων ρώτησα "Καλά και γιατί έχεις αυτή τη μορφή?". "Θα προτιμούσες να έρθω μεταμορφωμένος σαν τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, δηλαδή?". "Όχι, αλλά δεν θα με χάλαγε να ήσουν μεταμορφωμένος σε Παπαρίζου, ούτε καφέ δεν θα χρειαζόμουν πια". "Κρυάδες" αποκρίθηκε. "Απλά το περιβάλλον εδώ είναι πολύ μονότονο μέσα στην ασπρίλα και είπα να δώσω μια πολύχρωμη πινελιά στο χώρο". Εντελώς χαλαρός πλέον ρώτησα "Μα ποιος είσαι, αυτός που αλλάζει τη διακόσμηση στα σπίτια στον Alpha?". O Πάνας εμφανώς εκνευρισμένος είπε "Θες τον κωλοφραπέ ή όχι , γαμ... θνητοί πάντα η ίδια ιστορία...κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά πια. Για όλα φταίει εκείνη η κωλοσειρά που έβαζαν πριν χρόνια στην ΤV, με τον μαλ... τον Ηρακλή να μοιάζει με μέλος των BackStreet Boys." Ο Πάνας έκανε μια χορευτική φιγούρα αλα Michael Jackson και άρχισε να τραγουδάει το τραγούδι Thriller σε αρχαιοελληνική έκδοση (ανατρίχιασα ο Απίκος...).





Παραθέτω την original εκδοχή του Thriller, η εκδοχή του Πάνα παραείναι hardcore και δεν θέλω να υποστείτε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη αγαπητοί αναγνώστες...




Μόλις τέλειωσε το χορευτικό του με ρώτησε "Τελικά να φέρω τη φραπεδιά κι ένα σάντουιτς, να στανιάρεις?". Συμβιβασμένος πλέον με την παράνοια της στιγμής έγνεψα καταφατικά. "Πριν το κάνω όμως πρέπει κάτι να μου δώσεις για ανταμοιβή, no deal, no meal". Εκνευρισμένος με τον μίνι Αλογοσκούφη που είχα μπροστά μου είπα "Τι θες ρε ζουμπά από εμένα?". Ο Πάνας γελώντας απάντησε "Ένα Playstation 3". "Μα καλά είσαι τρελός. Εδώ δεν μπορώ να αγοράσω εγώ ένα. Ακόμα και να πουλήσω το κορμί μου, να δουλεύω σαν σκυλί μέχρι τα 120, να πουλήσω σπίτι, αυτοκίνητο και να κερδίσω τρία σερί τζάκποτ στο τζόκερ πάλι δεν θα μπορώ να αγοράσω ένα!". Ο Πάνας έκανε ένα μορφασμό αποδοκιμασίας και παρέμεινε σιωπηλός. Απελπίστηκα, χρειαζόμουν τον καφέ διάολε, γιατί ως γνωστόν πρωινός καφές και Απίκος πάνε πακέτο, κάτι σαν το βύσμα και το στρατό, τον πολιτικό και το ρουσφέτι, τον Καρβέλα και τη Βίσση, τους Bee Gees και τα ρεμίξ και ούτω καθεξής. Σε μια κορυφαία αναλαμπή της ανθρώπινης διανόησης, θυμήθηκα το κουπόνι για την κλήρωση του Seven Videonet που είχα στην τσέπη μου. "Κοίτα, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω...ένα κουπόνι για την κλήρωση του Seven για Playstation 3. Οι πιθανότητες σου είναι πολύ καλές...". "Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι" είπε ο Πάνας αρπάζοντας το κουπόνι με μανία, "απλά μην περιμένεις ζάχαρη στον καφέ..." συμπλήρωσε φεύγοντας.

Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά...δύο κόσμοι που δεν συναντιούνται πουθενά...

Με την αστεία σκέψη ότι "πιο πιθανό είναι να σου κάτσει η Μπελούτσι παρά να κερδίσεις κλήρωση στο Seven" ακολούθησα την υπόδειξη μιας πινακίδας που βρήκα μπροστά μου "Προς αίθουσα συνεντεύξεων, απαγορεύεται η είσοδος σε θνητούς, σκύλους, πλασιέ και ιεχωβάδες". Συνέχισα προς αυτή την κατεύθυνση, ώσπου λίγα μέτρα αργότερα και προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισα να ακούω το τραγούδι Firestarter των Prodigy. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου μια ρεσεπτιόν (το έπιπλο) καπάκι με ένα χαμογελαστό γενειοφόρο κύριο. "Γεια σου Πίκο, είμαι ο Προμηθέας. Πέρασε γρήγορα στην αίθουσα συνεντεύξεων έχεις αργήσει.". "Show off (φιγουρατζή)..." σκέφτηκα και του απάντησα "Καλά, καλά πάω μην μου πρήζεις τα συκώτια". "Αστειάκια..." είπε και εξαφανίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Προφανώς δεν ήταν ακόμα ψυχολογικά έτοιμος για το μαύρο μου χιούμορ, που του θύμισε τις kinky καταστάσεις που πέρασε αιώνες κρεμασμένος με αλυσίδες στον Καυκασο, παρέα με ένα γύπα με αδυναμία στις συκωταριές...

Ώστε ο Προμηθέας είναι φαν των Prodigy... Tο έζησα κι αυτό...

΄Εφτασα επιτέλους στην αίθουσα συνεντεύξεων. Εκεί με περίμενε μια καινούρια έκπληξη, είδα αντί για κάποιο αρχαιοελληνικού σχεδιασμού κάθισμα να με περιμένει μια πολυθρόνα με κουμπιά, σαν εκείνη που πήρε το μάτι μου τις προάλλες στην μεταμεσονύχτια διαφήμιση της τελεμάρκετινγκ. Θυμόμουν ότι η εν λόγω πολυθρόνα λειτουργούσε με ρεύμα (άραγε πόσο πάει το πάγιο της ΔΕΗ στον Όλυμπο να θυμηθώ να ρωτήσω πριν γυρίσω σπίτι, κάτω στις ελληνικές πόλεις μας έχουν πιάσει τον κωλ...) και έκανε μασάζ σε όλα τα σημεία του σώματος ανάλογα με το πρόγραμμα που διάλεγες. Μια γνώριμη φωνή διέκοψε τη σκέψη μου "Κοιμήθηκες καλά Πίκο Απίκο?". "Το πάλεψα πανκεραυνότατε..." αποκρίθηκα τρίβοντας ακόμα τον πονεμένο μου αυχένα. "Τι κυριλίκια είναι αυτά με την πολυθρόνα για μασάζ?" ρώτησα γεμάτος περιέργεια. "Τι να κάνω πιάστηκε ο κωλ... μου τόσα χρόνια στον θρόνο που μου έφτιαξε ο Ήφαιστος. Μερικές φορές είναι τόσο παλιομοδίτης που νομίζω ότι έχει μείνει στην εποχή του χαλκού" γέλασε τρανταχτά ο Δίας. " Μα καλά αυτή κάνει μια περιουσία..." είπα συνεχίζοντας "πως τα καταφέρατε και την αγοράσατε?" . "Πήρα μια από αυτές τις πιστωτικές κάρτες που με κάθε αγορά έχεις επιστροφή ένα χρηματικό ποσό. Τους την έφερα Πίκο αγόρι μου, νίκησα το τραπεζικό σύστημα!". "Καλά κάτσε να έρθει ο εκκαθαριστικός της κάρτας στο τέλος του μήνα και σε βλέπω να κάνεις κόλπα με φωτιές και κεραυνούς στην Ερμού για να βγάλεις κανένα φράγκο να ξεχρεώσεις" σκέφτηκα.

Πολυθρόνα για απαιτητικούς πισινούς (καλού κακού πάρτε και κανένα δάνειο να βρίσκεται...)

Εκείνη τη στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου ένα στρογγυλό ελαστικό μαξιλαράκι με μια τρύπα στην μέση, σαν κουλούρι, ακουμπισμένο δίπλα στην πολυθρόνα. "Μα αυτό είναι...." αλλά πριν ολοκληρώσω τη φράση μου ένας φανερά οργισμένος Δίας κραύγασε με στεντόρεια φωνή "...ε ναι ρε γμτ , είναι μαξιλαράκι για τις αιμορροϊδες! Τόσους αιώνες καθισιό στο θρόνο είχαν και κάποιο τίμημα για τον πισινό μου. Και μην ακούσω καμία εξυπνάδα για αυτό θα σε κάνω μπάρμπεκιου. Έχω και άλλους κεραυνούς ξέρεις...".

Για όσους ενδιαφέρεστε βγαίνουν ακόμα σε κόκκινο, πορτοκαλί και galactic grey...

Όσο κι αν με έτρωγε να τον πειράξω, κατέπνιξα τη γενετήσια ορμή μου να κάνω χαβαλέ και ρώτησα φοβισμένος είναι η αλήθεια "Και τώρα?". "Τώρα είναι η ώρα για την πρώτη σου συνέντευξη... ο φάκελος του πρώτου θεού βρίσκεται πάνω στο τραπεζάκι, δίπλα στην πολυθρόνα" είπε ένας φανερά πιο ήρεμος Δίας, συμπληρώνοντας "θα τα ξαναπούμε πλέον όταν έρθει και η σειρά μου, πάω για μπόουλινγκ στο μαντείο των Δελφών". Την ίδια στιγμή ο Πάνα-στρούμφ έφερε και τον φραπέ μου...Πήρα το φάκελο, κάθισα στην πολυθρόνα, ήπια μια γουλιά καφέ (φαρμάκι τον έκανε...) και διάβασα το όνομα του πρώτου θεού πάνω πάνω στο φάκελο..."Μια καρδιά που είναι να βγει ας βγει... " σκέφτηκα, και γύρισα σελίδα...