Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 2 : Danah )

Το ταξίδι συνεχιζόταν κανονικά προς τον επόμενο σταθμό όπου θα επιβιβαζόταν η δεσποινίς danah (ω τι gentleman που είμαι χα,χα,χα). Κατά τη διάρκεια της διαδρομής έριχνα κλεφτές ματιές στην Armia που καθόταν στις πίσω θέσεις βλέποντας μια ταινία στο φορητό της DVD Player. Είναι αλήθεια πως μια σχετική ανασφάλεια την είχα, αφού ενδόμυχα σκεφτόμουν ότι θα φάω κανένα ροζ στιλετάκι πισώπλατα αν τύχαινε να παρακολουθήσει κάποια ταινία που της είχα συστήσει και ήταν για τα μπάζα (διάολε, εδώ εγώ ο ίδιος σκέφτηκα να μακελέψω όλους τους συντελεστές της ταινίας Underworld, καθαρά για λόγους αρχής, μόλις την παρακολούθησα, αλλά τελικά η λογική πρυτάνευσε… με αρκετή δυσκολία πάντως χα,χα,χα). Όπως και να έχει το μπλογκ αυτό είναι για τη danah οπότε ας επιστρέψουμε εκεί. Η ιδιαιτερότητα με τη danah – όχι δεν τραγουδάει το “ντου από παντού” στο je t’ aime της Αννίτας Πάνια μην ανησυχείτε- όπως και με δύο τρία άτομα στην λίστα των αγαπημένων μου μπλογκ είναι ότι την ξέρω προσωπικά. Μοιραία αυτό επηρεάζει και το κείμενο που γράφω για αυτή, ελπίζω αυτό να βγει σε καλό μιας κι έναν μικρό φόβο τον έχω ότι κάποια που θα γράψω θα “τα πιάσει” μόνο η ίδια και όχι οι υπόλοιποι. Όπως και να έχει με αυτές τις πρόστυχες – άκου πρόστυχες… α,χα,χα,χα- σκέψεις έφτασα στην στάση της danah. Παραδόξως για γυναίκα, ήταν συνεπής στο ραντεβού της οπότε αυτομάτως σκέφτηκα ότι για να συμβαίνει αυτό “κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε” κατά την καθομιλουμένη – ξύπνησε το φιλολογικό τέρας μέσα μου ή νομίζω… άκου καθομιλουμένη… ώπα ρε Ζουράρη-λάιτ Πίκο…-. Η danah όπως πάντα λικνιστή και κουνιστή – όχι δεν είναι ψωνάρα να περνάει κάθε πεζοδρόμιο για πασαρέλα αν και για μετά τα μεσάνυχτα δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά χα,χα,χα… απλά αυτό το κορίτσι έχει τη μουσική και κατ’ επέκταση το ρυθμό μέσα του- πλησίασε την πόρτα του λεωφορείου έτοιμη να επιβιβαστεί. Σήμερα η χορογραφία της περιλάμβανε ένα best of Michael Jackson dance moves και λίγο από Σακίρα μιας και καλοκαίριασε. Αφού ολοκλήρωσε αυτή τη χορευτική πανδαισία με ένα τριπλό σάλτο αλά Ιωάννης Μελλισανίδης (προσοχή μην τον πείτε Γιάννη γιατί δεν θα είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, κατά δήλωσή του…) αποφάσισε να επιβιβαστεί στο λεωφορείο.

Καλές οι χορευτικές σου απόπειρες danah αλλά διάλεξες δύσκολα πρότυπα ρε παιδί μου... Όταν ο Michael ήταν στις δόξες του δεν υπήρχε δεύτερος, απόλαυση πραγματικά!

Καθώς ανέβηκε τα πρώτα σκαλιά του λεωφορείου ένα εκκωφαντικό “Άσε κάτω τα σι ντί μην σε κάνω μπουγιουρντί” διέκοψε την επέλασή της προς τα ενδότερα. Αυτή η παρανοϊκή προειδοποίηση προερχόταν από το νέο υπερσύγχρονο σύστημα ασφαλείας που είχα εγκαταστήσει στο λεωφορείο για την αποφυγή εισαγωγής στο όχημα κάποιας μουσικής που θα με αποσπούσε αρνητικά από την οδήγηση. Σκεφτείτε ας πούμε, σε κάποια δύσκολη στροφή να άκουγα από τα πίσω καθίσματα κάποιο τραγούδι του Φλωρινιώτη ή της Θώδη, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μείνει το αυτοκίνητο στο δρόμο μετά από τέτοιο σοκ… Μόλις ο συναγερμός ολοκλήρωσε το θεάρεστο έργο του, ο παρακάτω διάλογος εκτυλίχθηκε ανάμεσα σε εμένα και τη danah:

Π(Πίκος) : Πρέπει να παραδώσεις όλα τα CD σου για έρευνα και αξιολόγηση πριν επιβιβαστείς, αναγράφεται καθαρά στο εγχειρίδιο του λεωφορείου…

Δ(Δανάη) : Απαιτώ να το δω!

Π: Μεταξύ μας δεν υπάρχει ακόμα τέτοιο εγχειρίδιο αλλά θα έπρεπε… όπως και να έχει αυτό είναι μεν ένα άκρως δημοκρατικό λεωφορείο αλλά ας πούμε απλά ότι παρόλη την ισότητα, κάποιοι εδώ μέσα είναι “περισσότερο ίσοι” από κάποιους άλλους, αν με εννοείς…

Δ: Κάτι σαν τα γαλάζια παιδιά στο δημόσιο δηλαδή…

Π: Μπήκες στο νόημα… Χωρίς άλλες χρονοτριβές δείξε μου όλα τα CD, memory sticks και εξωτερικούς σκληρούς δίσκους που κουβαλάς γεμάτα μουσική… Άντε, άντε δεν θα περιμένω και όλη μέρα…

Δ: Μα αυτό θα μας πάρει μήνες… έχω μουσική αποθηκευμένη ακόμα και στα εσώρουχά μου, αφού ξέρεις και από το μπλογκ ότι η μουσική είναι το πάθος μου!

Π: Τόσο το χειρότερο για εσένα… λυπάμαι (όχι και πολύ εδώ που τα λέμε χε,χε) πρέπει να προβώ σε σωματική έρευνα…

Δ: Κάτω τα χέρια σου αχρείε… δεν θα το έκανες αυτό σε μια κυρία… εξάλλου εσύ είσαι gentleman από όσο ξέρω… άσε που με τέτοια χυδαία συμπεριφορά δεν θα διαβάζει το μπλογκ σου ούτε θηλυκή γάτα από εδώ και πέρα…χα,χα,χα

Π: “Γαμώ τις αρχές μου γαμώ” αναφώνησα απελπισμένος. Αφού θέλεις να παίξεις βρώμικα, θα παίξω το παιχνίδι σου μουσικόφιλε εκβιαστή, σου έδωσα μια πολιτισμένη διέξοδο αλλά δεν τη δέχτηκες, ώρα για τα μεγάλα μέσα… Armia!!!

Δεν ολοκλήρωσα τη φράση μου κι ένα ροζ στιλέτο πέρασε λίγα εκατοστά από τη μύτη της danah και καρφώθηκε στο παρμπρίζ του οχήματος…

A(Armia) : Ο άνθρωπος σου είπε κάτι… ή παρέδωσε τα μουσικόφιλα συμπράγκαλά σου στον Πίκο ή το επόμενο στιλέτο μου δεν θα έχει προειδοποιητικό χαρακτήρα… και πίστεψέ με μόλις είδα τα “Ιπτάμενα Στιλέτα” δεν πρόκειται να αστοχήσω…

H Armia μόλις είδε την ταινία έγινε εξπέρ στη ρίψη στιλέτων (ή μήπως ήταν πάντα...) αυτό θα πει είσαι οπτικός τύπος χα,χα,χα

Δ: Καλά, καλα, δεν αξίζει τον κόπο τόση φασαρία, εξάλλου ήδη ξέρω τι φταίει…

Με μια κίνηση, η danah έβγαλε από την κωλότσεπη του τζην της το best of του Bon Jovi καθώς και το καινούριο του album…

Π: Μα καλά εσύ έχεις αυτοκτονικές τάσεις δεν εξηγείται αλλιώς… μουσική Bon Jovi στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ λεωφορείο!!! Αφου ξέρεις δεν τον πάω τον πουσ…, όλα τα τραγούδια του ίδια είναι…

Δ: Λες και οι U2 είναι καλύτεροι, όλο τα ίδια και τα ίδια…

Π: “Armia!!! “, ούρλιαξα με μανία…

Πίσω μου άκουσα την Armia να οπλίζει και πάλι και αυτό συνέτισε την danah, προς στιγμήν όπως αποδείχτηκε…

Δ: “Οι U2 είναι και θα είναι οι καλύτεροι!!!,” φώναξε με κάτι ανάμεσα σε ψεύτικο ενθουσιασμό και εμφανή ανησυχία για το αν η Armia θα συγκρατούσε τις στιλετοφονικές της τάσεις….

Π: “Τώρα μιλάς σωστά κορίτσι μου, καλωσήρθες στο λεωφορείο!!!”, αποκρίθηκα με στόμφο.

Δ: Ξέρω ότι θα διασκεδάσω στην εκδρομούλα, αλλά μην νομίζεις ότι νίκησες… έχω ακόμα εκείνη τη φωτογραφία σου που γράφεις μέσα στη νύχτα πάνω στο Λευκό Πύργο “Ο Πίκος αγαπάει τη Βάσω, θέλω όλα να τα σπάσω…”. Και ξέρω όλους τους κατάλληλους ανθρώπους για να τη στείλω…

Ήξερα ότι δεν αστειεύεται… μια ματιά στο μπλογκ της θα σας πείσει ότι η danah είναι αστέρι στο να τραβάει φωτογραφίες με την ψηφιακή της μηχανή και μιας και διαθέτει και night vision (η ψηφιακή, όχι η danah, αλλά πάλι δεν είμαι και εντελώς σίγουρος χα,χα,χα) ήξερα ότι αυτό που ξεστόμισε δεν ήταν μια κούφια απειλή…

Π (χαμηλόφωνα) : "Καλά πάρε τα τραγούδια “It’s my life” και “Something for the pain” μαζί σου, αλλά παίζε τα σε χαμηλή ένταση μην καρφωθούμε, έχω και ένα image να διατηρήσω…" αποκρίθηκα συγκαταβατικά.

Η danah εμφανώς ικανοποιημένη από αυτή τη μικρή νίκη προχώρησε χορεύοντας προς το πίσω μέρος του λεωφορείου για να την αράξει σε κάποιο κάθισμα. Εγώ, από την άλλη πλευρά, συνέχισα να οδηγώ σκεφτόμενος ότι η μέρα που θα επιβληθώ 100% σε μια γυναίκα θα είναι η μέρα που θα πρωταγωνιστήσω στο επόμενο Τζέημς Μπόντ και πιστέψτε με αυτή η μέρα αργεί ακόμα…

Danah σε δράση, τι άλλο... το βιντεάκι είναι λίγο μεγάλο οπότε δείτε όσο αντέξετε... έχει πλάκα πάντως (ήξερα ότι τόσα χρόνια videogaming θα με έβγαζαν ασπροπρόσωπο κάποτε α,χα,χα,χα)

Ο επόμενος επιβάτης αναμένεται άκρως παλαβός, κι όποιος αντέξει, άντεξε… σε αναμονή λοιπόν του Deadpoolite , του πολυλογά μισθοφόρου…

Υ.Γ. 1 Αυτό για τη danah!!! Ελπίζω να διασκέδασε όπως και όλοι σας… αν πάλι δεν της άρεσε θα την πληρώσει το ταίρι της ο decoding με καμιά ξεγυρισμένη παντοφλιά, οπότε πάλι κερδισμένος βγαίνω χα,χα,χα… Για εμένα είναι μια “Win Win Situation” που λένε και οι Αμερικάνοι χε,χε,χε…

Υ.Γ. 2 Δανάη είσαι ακόμα μαζί μας? Ξέρω ότι όταν τα κείμενά μου είναι μεγάλα σε έκταση (σχεδόν πάντα δηλαδή χα,χα,χα) παθαίνεις ένα σοκ και έχεις λιποθυμικές τάσεις. Πάντως με τόσα κειμενάκια μου που έχεις διαβάσει πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί καλά πλέον… όπως και να έχει κουράγιο χε,χε,χε…