Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 1 : Armia)

Άλλοι κάνουν επέτειο στα 100 ποστ, άλλοι στον 1 χρονο μπλογκαρίσματος... Επειδή ούτε το ένα όριο βλέπω να πιάνω ούτε το άλλο είπα να γράψω κάτι για τα άτομα που έχουν μπει στην λίστα επικηρυγμένων μου(αυτό θα πει να εκτιμάς τον άλλο και να του το λες ευθέως χα,χα,χα) και διαβάζω τακτικά τα μπλόγκ τους. Έτσι σαν ένα κεφάτο αφιέρωμα σε ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν και προφανώς έχουν και μια σχετική τρέλα μιας και όλο και περνάνε από το "Έκτακτο Παράρτημα" και σκάνε και κανένα χαμόγελο. Όπως λένε ξενέρωτα οι τραγουδιστές στις πίστες "Δικό σας!!!". Η ιστορία προσεγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας οπότε θεωρείστε τους εαυτούς σας με καμάρι πρωταγωνιστές ενός άτυπου blockbuster αρκετών επεισοδίων (Τέτοιες στιγμές χαίρομαι που δεν έχω πάρα πολλούς αναγνώστες, σκέψου να είχα εκατοντάδες, oh my god, το μνημειώδες αυτό έπος θα το ολοκλήρωναν τα εγγόνια μου πλέον χα,χα,χα).

Με τέτοιο super duper λεωφορείο που ναύλωσα το πάρκινγκ δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα... όχι παίζουμε... χα,χα,χα

Είπα σήμερα να ναυλώσω ένα λεωφορείο και να πάω μια εκδρομή όλο το μπλογκοσυφερτό που μαζεύτηκε στο "Έκτακτο Παράρτημα". Ο προορισμός δεν έχει σημασία αλλά καλού κακού ελπίζω να έχουν κάνει τα μπλογκόπαιδα καμιά ασφάλεια ζωής. Το ωραίο(ή μοιραίο όπως το πάρει κανείς...) είναι ότι θα δω κάποιους από αυτούς για πρώτη φορά για να δω ρε παιδί μου τι καπνό φουμάρουν και εν τέλει να αξιολογήσω την παλαβιά τους με τα δικά μου παρανοϊκά κριτήρια. Οι στάσεις του λεωφορείου θα γίνουν με τη σειρά που αυτοί αναγράφονται στη λίστα των τρελών... εεεε... εννοώ στη λίστα με τα μπλογκς που μου αρέσουν. Φοράω λοιπόν το μουράτο κοντομάνικο πουκαμισάκι μου με το Σπάιντερμαν (τι περιμένατε κοστούμι....έλεος δηλαδή...χα,χα,χα), διπλοτσεκάρω ότι τα "μαγαζιά μου" δεν είναι ανοιχτά (να μην σοκάρω και το πανελλήνιο καλοκαιριάτικα αρκετές φωτιές είχαμε για φέτος) και επιστρατεύω το καλύτερο μου χαμόγελο (κάτι ανάμεσα στον Τζοκερ από το Μπάτμαν και τον Αλογοσκούφη πριν αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών όταν έπαιζε ως και κιθάρα σαν άλλο παιδί των λουλουδιών).

Πρώτη στάση η Armia την οποία συμπάθησα από το πρώτο της κείμενο οφείλω να πω.... Σταματάω το λεωφορείο στην ομώνυμη στάση και περιμένω με ανυπομονησία να δω τι εστι Armia. Σαν κλασική γυναίκα αργεί λίγο στο ραντεβού της αλλά δε βαριέσαι "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια" σκέφτομαι. ¨Οπως και να έχει κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου η εν λόγω μπλογκού ή - για να ακριβολογώ - τα σινε περιοδικά και τα DVD από ταινίες που κουβαλάει εμφανίζονται πρώτα, ενώ το προσωπό της αγνοείται πίσω από την άμορφη μάζα σινεφιλ υλικού που κουβαλάει. "Γεια σου Πίκο είμαι η Armia" λέει όλο γλύκα και εγώ απαντώ "Γεια σου και σενα αλλά μήπως το παράκανες με τις ταινίες, ξέρεις ότι δεν μπορώ να οδηγήσω όταν παίζει καλή ταινία θα βγούμε από τον δρόμο από την πρώτη στροφή".

H αγάπη της Armia για το σινεμά την είχε οδηγήσει σε κάποιες στυλιστικές ακρότητες... κοίτα ποιος μιλάει... ένας τύπος που κυκλοφορεί στην πιάτσα με πουκάμισο Σπάιντερμαν χα,χα,χα

"Μην ανησυχείς μπορώ πάντα να φιλοσοφήσω τη ζωή με τις ώρες χωρίς να γίνομαι κουραστική. Έτσι και παρέα θα έχεις και συγκεντρωμένος θα είσαι στην οδήγηση" μου λέει. "Καλό ακούγεται (ναι έχω και επισήμως αυτοκτονικές τάσεις, χα,χα,χα) και αν μη τι άλλο αυτό που μου αρέσει σε εσένα είναι ότι δεν φλυαρείς ακατάπαυστα και όποιον πάρει ο χάρος". Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είσαι και η μοναδική γυναίκα που ξέρω με αυτό το προσόν...". Με αυτό τον φιλοσοφημένο επίλογο (είδες τι έκανες Armia ακόμα δεν μπήκες στο λεωφορείο και είμαι έτοιμος να φορέσω ένα χιτώνα και να αρχίσω να ρητορεύω στην Πνύκα κραυγάζοντας με στεντόρεια φωνή και κοιτάζοντας με μισότρελο βλέμμα τους απορημένους περαστικούς χα,χα,χα). Όπως και να έχει η Αrmia μου έκλεισε τσαχπίνικα το μάτι και κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του λεωφορείου για να τακτοποιήσει τα πράγματά της σιγοτραγουδώντας "Η ζωή είναι σαν ταινία πότε δράμα πότε κωμωδία, με τον Πίκο οδηγό πέφτουμε και στο γκρεμό (αυτό θα πει να περιβάλλεις τον οδηγό του οχήματος με εμπιστοσύνη και να τον κάνεις να νιώθει άνετα και χαλαρά... μπράβο Armia η πίστη σου στις οδηγικές μου ικανότητες είναι ομολογουμένως συγκινητική χα,χα,χα)". Ξεκινώντας και πάλι το λεωφορείο της μπλογκοσυμφοράς άκουσα από πίσω να παίζει το μουσικό θέμα της μονομαχίας από την ταινία "Ο Καλός, ο κακός και ο άσχημος". Κοίταξα για μια στιγμή πίσω και είδα την Armia να ακονίζει τα σινεφίλ στιλέτα της, μια ανατριχίλα διέσχισε ανοδικά την σπονδυλική μου στήλη πριν τρακάρει άκομψα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. "Aμάν, αυτή ανέβηκε στο λεωφορείο με άγριες διαθέσεις... ούτε ο Δανίκας (σ.σ. κριτικός κινηματογράφου στα "ΝΕΑ") δεν έσφαξε το Σπάιντερμαν 3 στην κριτική του τόσο... ας έχω το νου μου καλού κακού...", σκέφτηκα και χαμογελώντας στο κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο και την ομολογουμένως εντυπωσιακή συλλογή από ροζ στιλέτα, έστρεψα και πάλι το βλέμμα μου στο δρόμο.





H Armia σε δράση... ΟΚ, έχω πολλή φαντασία και τι έγινε... θα μου κάνετε μήνυση μήπως? LOL

Με αυτά και με αυτά συνέχισα την οδήγηση προς τον επόμενο προορισμό μου, την δεσποινίς "γιατί να περπατάς όταν μπορείς να χορεύεις " Danah...

Υ.Γ. 1 Αυτό για την Armia! Σε αδίκησα λίγο σε έκταση λόγω του προλόγου αλλά θα επανέρχεσαι τακτικά εφόσον συνεχιστεί η σειρά...
Υ.Γ. 2 Οι χαρακτηρισμοί είναι πολύ επιφανειακοί και έχουν να κάνουν περισσότερο με τη θεματολογία και το ύφος των μπλογκ σας δοσμένα μέσα από το παρανοϊκό μου πρίσμα, οπότε μην τα παίρνετε όλα και πολύ πατριωτικά αν σε κάτι πέσω έξω χα,χα,χα
Υ.Γ. 3 Περιμένω εντυπώσεις...
Υ.Γ.4 Εφόσον συνεχιστεί το παρόν μπλογκοπόνημα θα ολοκληρωθεί σχετικά σύντομα όσο για τους Ολύμπιους θεούς, εκείνοι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...