Ο Πίκολο Τζόουνς διασκεδάζει με την αστεία πλευρά της μέρας των Εκλογών (Μέρος 1 από 2)

Είναι γνωστό ότι ο Πίκολο Τζόουνς(PJ) είναι ένας ατρόμητος, σούπερ σέξυ τυχοδιώκτης που έχει την ευχή και την κατάρα να μένει στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κυνηγάει την περιπέτεια σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς μιας και σε αυτή την χώρα η "περιπέτεια" γραπώνει τον κάθε πολίτη από τα γνωστά κι αγαπημένα της κάτω εύκρατης ζώνης των αντρών (σ.σ. είμαι σίγουρος ότι ο Ασκητής μόλις έσκισε τα πτυχία του με τον χαρακτηρισμό μου για τα αρχ... χα,χα,χα, δεν πειράζει Θάνο αγόρι μου το να ανοίξεις σουβλατζίδικο είναι μια χαρά δουλειά και εξίσου kinky σε διαβεβαιώ, lol). Μετά από αυτόν τον απολύτως μάταιο πρόλογο ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα πριν στείλω τους αναγνώστες μου σε κατάσταση φρενοβλαβούς έκστασης από την απόγνωσή τους.

Όλα άρχισαν στις 16 του Σεπτέμβρη... Ήταν μια Κυριακή διαφορετική από τις άλλες.... Ο Πίκολο Τζόουνς σηκώθηκε ράθυμα από το κρεβάτι του με βλέμμα αποφασιστικό(σ.σ. καλά ο ορισμός του 'φάσκω και αντιφάσκω' είμαι χα,χα,χα). Η μέρα ήταν γεμάτη προκλήσεις με κορυφαία να εγκαταλείψει τη θαλπωρή του κρεβατιού του και να πάει στο μπάνιο (σ.σ. είναι γνωστό άλλωστε ότι του αρέσει να ζει επικίνδυνα...). Με βήμα αργό και σταθερό σαν ζόμπι ακολούθησε όλη τη μυσταγωγία του πρωινού ξυπνήματος... Ένα κατούρημα, ένα ξύρισμα κι ένα καφέ μετά, ήταν έτοιμος να πιάσει τη ζωή από τα αρχ... και να γράψει μια ακόμη ένδοξη σελίδα τρέλας στην όμορφη παράνοια που είναι η ζωή του. Για μια στιγμή χαμογέλασε σατανικά αλλά αμέσως μετά σκοτείνιασε... σήμερα ήταν η μέρα να ψηφίσει...


To μυστικό για να επιβιώσεις στην Ελλάδα είναι να ξεκινήσεις τη μέρα σου με τη σωστή ψυχολογία... και η μέρα των εκλογών δεν αποτελεί εξαίρεση :)

Το εκλογικό κέντρο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι του οπότε παρέα με τον πατέρα PJ ακολούθησε τη γνωστή και αγαπημένη ανηφόρα προς το παλιό δημοτικό σχολείο του οποίου ήταν κάποτε μαθητής. Το σχολείο υπάρχει ακόμα και συνέχισε να υπάρχει παρά τις ομαδικές αυτοκτονίες δασκάλων που επακολούθησαν μετά την αποχώρηση του PJ από αυτό. Μέσα του ο Πίκολο Τζόουνς ποτέ δεν κατάλαβε αν οι εν λόγω "κολοσσοί" της ελληνικής εκπαίδευσης έκαναν τέτοιο θεαματικό φινάλε στο life story τους από απόγνωση που έφυγε από το σχολείο ή από ευγνωμοσύνη στον Ύψιστο που τα χρόνια πέρασαν και ο PJ ανέβηκε στην επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης να βασανίσει την φτωχή πλην τίμια φάρα των καθηγητών.

Στην είσοδο του εκλογικού κέντρου, ο Πίκολο Τζόουνς αντιμετώπισε την πρώτη πρόκληση της ημέρας. Ένας μανιασμένος γέρος (σ.σ. ναι OK, ένας παππούλης ήταν αλλά τον έκανα πιο hip) με βήμα όλο "σφρίγος" και "αποφασιστικότητα" εξερχόταν από το εκλογικό κέντρο με τέτοια όρεξη να "αδράξει τη μέρα" όσο και κάποιος που ακολουθεί τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο συγκεκριμένος φιλότιμος, πλην υπέργηρος, "νεανίας" έτρεμε σαν τον Έλβις σε συναυλία και κάθε του βήμα αποτελούσε μια κατάκτηση ζωής... Ο PJ έκανε ένα βήμα πίσω για να εξέλθει ο παππούς σε ένδειξη σεβασμού για τον βετεράνο της ζωής που παρόλο που με το ζόρι στεκόταν όρθιος ήθελε να ψηφίσει κάτι κι ας ήταν και η Ένωση Κέντρου... άλλωστε η προσπάθεια μετράει. Σε ένδειξη σεβασμού προς το ποιόν του ανδρός που είχε μπροστά του, ο Πίκολο Τζόουνς σκέφτηκε : "A ρε καημένε ποιος ξέρει που θα είσαι την επόμενη τετραετία... εν τόπο σκιερό, εν τόπο χλοερό, εν τόπο αναπαύσεως...". Αφού απότισε φόρο τιμής στον παππού και ντρίπλαρε με μαεστρία το γκρουπ των ΚΑΠΗ που εξέρχονταν από το σχολείο επελαύνοντας και αλλαλάζοντας σαν Βίκινγκς με μασέλες, κατάφερε να μπει στο χώρο του εκλογικού κέντρου και να βρει τον PJ Senior ο οποίος είχε μπει πιο τσαμπουκαλεμένα μέσα δίνοντας το καλό παράδειγμα.

Εμπρός τιμημένα γηρατειά της πατρίδας να βγάλουμε κυβέρνηση! Και όχι, για πολλοστή φορά σας λέω, ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν είναι πια υποψήφιος...

Πατέρας και υιός ψήφιζαν στον πάνω όροφο του σχολείου. Φτάνοντας στην είσοδο της αίθουσας αντίκρυσαν ένα αποτρόπαιο θέαμα. Όχι, όχι δεν σφάζονταν τίποτα παλιοί hardcore ΚΚΕδες με τα βλαστάρια του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι πιο αριστερός, απλά η αίθουσα ήταν άδεια από λοιπούς ψηφοφόρους. Τίποτα, ναδα, νιέντε... τα νεκροταφεία έχουν περισσότερο παλμό ρε παιδί μου... Ο Πι Τζέι πήρε τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων και χώθηκε στο παραβάν απόλυτα συγκεντρωμένος για την κρισιμότητα της κατάστασης και την ευθύνη που βρισκόταν στα χέρια του. Η φαντασίωση ότι μαζί του πίσω από το παραβάν ήταν η Eva Mendes και τον παρακαλούσε να την "ψηφίσει" δείχνει αν μη τι άλλο το υψηλό αίσθημα ευθύνης του PJ απέναντι στους θεσμούς και την εκλογική διαδικασία... Μιας και υπήρχε χρόνος ο Πίκολο άρχισε να ξεφυλλίζει τα διάφορα ψηφοδέλτια των μικρότερων συνδυασμών...

Miss Eva Mendes... δεν έχει καμία σχέση με το ποστ - εκτός κι αν κάποιος ταυτίζει το κόκκινο αποκλειστικά με την Αριστερά- αλλά πάντα υπάρχει χώρος για μια φωτογραφία της:)

Σε μια στιγμή το βλέμμα του έπεσε σε κάτι που έκανε το αίμα του να παγώσει... Υπήρχε ένα ψηφοδέλτιο "KKE (μ.λ.)" κι ένα άλλο ψηφοδέλτιο "(Μ.Λ.) ΚΚΕ". Όταν η ιδεολογική διαφορά δύο εκλογικών συνδυασμών είναι ένα CAPS LOCK ξέρεις ότι ψηφίζεις στην Ελλάδα... Σαν γνωστός αδαής που είναι ο PJ απέδωσε τον εν λόγω διαχωρισμό στο ότι το μικρό μ.λ. συμβολίζει τι πίστευαν ο Μαρξ και ο Λένιν όσο ήταν ντζόβενα ακόμα, ενώ τα κεφαλαία είναι αντιπροσωπευτικά των απόψεών τους όταν πούρεψαν... Όπως και να έχει η παράνοια της συνύπαρξης στον ελληνικό γραπτό Τύπο δύο εφημερίδων με ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο όνομα, του "Αδέσμευτου Τύπου" του Μήτση και του "Αδέσμευτου Τύπου" του Ρίζου είχε επιστρέψει για τα καλά στο ενσυνείδητο του Πι Τζεϊ. God bless Greece...


H ενότητα και η σύμπνοια στην ελληνική Αριστερά είναι ομολογουμένως συγκινητικές...:)


H διαδικασία της ψηφοφορίας τελείωσε και βγαίνοντας από το παραβάν ο Τζόουνς τζούνιορ έγινε μάρτυρας του εξής διαλόγου:

Άγνωστη γυναίκα (ΑΓ): Έχω μια γιαγιά 100 χρονών κάτω και θέλει να ψηφίσει αλλά δεν μπορεί να ανέβει τα σκαλιά.

Εκλογικός αντιπρόσωπος (ΕΑ) : Eίστε σίγουρη ότι δεν μπορεί να ανέβει ? (σ.σ. για αυτά τα καίρια ερωτήματα ζω και αναπνέω σε αυτή τη χώρα χα,χα,χα)

ΑΓ : Με τίποτα...

ΕΑ(δείχνοντας έναν μάλλον νυσταγμένο τύπο) : Mr X , κατέβα κάτω με τα ψηφοδέλτια και πάρε και την υπογραφή της και έλα πάλι πάνω για να ψηφίσει η γυναίκα.

Mr X: .... (σ.σ. Σκίστηκε να εξυπηρετήσει χα,χα,χα)

ΑΓ: Σας ευχαριστώ η μαμά μου θέλει πολύ να ψηφίσει!


Μετά από το τέλος αυτού του διαλόγου που συντάραξε συθέμελα την ιστορία της στιχομυθίας της μικρής πλην ένδοξης χώρας μας το μόνο που μπόρεσε ο PJ να σκεφτεί ήταν : "Eλπίζω η γιαγιά να ξέρει ότι ο στρατηγός Πλαστήρας δεν ζει πια για να τον ψηφίσει...".

Βγαίνοντας από το εκλογικό κέντρο περίχαρος ο PJ κοίταξε κάτι γυναίκες που κάθονταν πίσω από κάτι ψιλογύφτικες κάλπες με την ετικέτα exit polls. Στο μυαλό του ήρθε αυτομάτως η αγαπημένη ατάκα που του είχε μεταφέρει ο κολλητός του ο Air Βoy από κάποιο άλλο εκλογικό κέντρο. Σε εκείνη την περίπτωση μια γυναίκα ρώτησε κάποιον ψηφοφόρο "Θα συμμετάσχετε στα Exit Polls?" και αυτός με μία πρωτοφανή αβρότητα και λεπτότητα τής αποκρίθηκε : "Eυχαρίστως να πάρεις τα Exit Balls μου!". Α, οι εκλογές στην Ελλάδα, δε βαριέσαι ποτέ ρε παιδί μου...


(Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο δεύτερο μέρος)

“Παλιέ φίλε καλωσόρισες πίσω…”

Έχεις ποτέ την αίσθηση ότι δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου? Κοιτάζεσαι μερικά πρωϊνά στον καθρέφτη και βλέπεις έναν γνωστό τύπο αλλά δεν είσαι και τελείως σίγουρος. Ζεις, δουλεύεις, διαβάζεις, ερωτεύεσαι, τραγουδάς, παίζεις, ταξιδεύεις και τόσα άλλα κι όμως το νιώθεις βαθιά μέσα σου ότι δεν είσαι εσύ. Δεν συμβαίνει κάτι το συνταρακτικό ή το μη αναστρέψιμο αλλά κινείσαι σαν να χεις αυτόματο πιλότο σε πολλά πράγματα. Δεν είσαι δυστυχισμένος αλλά δεν νιώθεις και τελείως καλά… Κανείς γύρω σου δεν το βλέπει μιας και γελάς και διασκεδάζεις, περνάς καλά, αλλά βαθιά μέσα σου το ξέρεις, δεν είσαι εσύ. Οι άλλοι δεν σε καθορίζουν απλά περνάνε από τη ζωή σου και αφήνουν άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο το σημάδι τους. Εσύ προχωράς χωρίς να φιλοσοφείς πολύ τα πράγματα , παίρνεις αποφάσεις εν θερμώ ή με λάθος κριτήρια και συνεχίζεις. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι σου γίνονται όλοι μια ασυνάρτητη θολούρα και απλά ζεις την κάθε μέρα όπως έρθει. Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα με αυτό… εγώ όμως δεν είμαι έτσι…

Πήρα μια απόφαση το 2005 με όλα τα λάθος κριτήρια. Από εκεί και πέρα άρχισα να αλλάζω… Οι γύρω μου δεν το αντιλαμβάνονταν όχι γιατί δεν έχουν μυαλό αλλά γιατί είχα κι εγώ πείσει τον εαυτό μου για κάποια πράγματα. Ήρθαν αρκετά χαστούκια στην πορεία , κάτι ασθένειες στο οικογενειακό περιβάλλον , προβλήματα άλλων που με αποσπούσαν από το να αντιμετωπίζω τα δικά μου με την προσοχή που έπρεπε. Δεν ήμουν δυστυχισμένος ή χαρούμενος, απλά προχωρούσα σαν μηχανή και ο μακροπρόθεσμος στόχος μου όλο και απομακρυνόταν μέχρι που όυτε πια κι εγώ δεν τον αναγνώριζα σαν δικό μου στόχο. Η ζωή συνέχισε να προχωράει, προσπάθησα για κάποια πράγματα, άλλα περπάτησαν άλλα όχι… και πάλι όμως η ουσία ήταν ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Το ένιωθα εγώ και το μόνο άλλο άτομο που το καταλάβαινε ήταν η μητέρα μου που με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο… Πότε δεν έχασε την πίστη της σε εμένα και για αυτό την ευχαριστώ…

Ο χρόνος κύλησε και φτάσαμε στο 2007… Είχα τις καλές και τις κακές μου στιγμές αλλά αυτό δεν είναι η ουσία…η ουσία είναι ότι κάτι έλειπε. Μέχρι που πριν από μερικές εβδομάδες είδα μια αλλαγή στον εαυτό μου… δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός ή ένα πρόσωπο ή κάτι που με ταρακούνησε από μόνο του. Ήταν μια συνισταμένη πραγμάτων… Χθες μίλησα με ένα πολύ καλό φίλο από το εξωτερικό, τον Άλαν. O Άλαν είναι ένας Κινέζος που από 11 χρονών είναι στην Αγγλία και πιστέψτε με δεν έχει καμία σχέση με τον τυπικό Κινέζο στη συμπεριφορά (κι έχω γνωρίσει αρκετούς). Υπό μια έννοια είναι ο πιο “Έλληνας - Κινέζος” που ξέρω… Ένας άνθρωπος με τον οποίο για μια και μόνο χρονιά είμαστε συγκάτοικοι… ένας άνθρωπος που με είδε στη χειρότερη φάση της ζωής μου και δεν γύρισε την πλάτη, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε… Κανείς δεν με έχει δει τόσο χάλια όσο αυτός και κανείς δεν θα με δει ξανά –ήταν πριν αρκετά χρόνια άλλωστε-. Χθες που μιλούσα μαζί του στο ΜSN -μετά από κάποιους μήνες- για εντελώς άσχετα πράγματα, συνειδητοποίησα τι ήταν αυτή η αίσθηση οικείου που ένιωθα τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες και δεν μπορούσα να την ορίσω… Επέστρεψα στο πως ένιωθα στην καλύτερη φάση της ζωής μου (στο τέλος του 2004), τότε που ήταν όλα ξεκάθαρα στο μυαλό μου για το που πάω και τι κάνω σε βάθος χρόνου, κι όχι μόνο αύριο. Χαμογέλασα… Δεν είμαι πια ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος για το μέλλον… είμαι απλά και πάλι ο εαυτός μου. Παλιέ φίλε καλωσόρισες πίσω, σε είχα πεθυμήσει…

Υ.Γ.1 ΟΚ, αρκετά με τα ενδοσκοπικά και βαθυστόχαστα ποστ, έλεος δηλαδή χα,χα,χα. Την επόμενη φορά υπόσχομαι θα γελάσουμε:)

Y.Γ. 2 Σας ευχαριστώ όλους παιδιά, όλοι παίξατε το ρόλο σας με τον τρόπο σας.

Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλω και ΜΑΣ αξίζει...

Aν και αδικώ το προηγούμενο ποστ μου- που πιστεύω έχει πολλή μεγαλύτερη σημασία από αυτό εδώ - ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας:

Αυτό είναι το σημερινό εξώφυλλό της αθλητικής εφημερίδας SPORTDAY.

Στην ένθετη φωτογραφία (εκεί που γράφει "Μάγκες Αποτύχαμε") είναι το εξώφυλλο που είχε ετοιμάσει η εφημερίδα με βάση την κατάσταση στο ματς 3 λεπτά πριν το τέλος... Ήταν ένα εξώφυλλο ήττας, ένα εξώφυλλο χαμένων ευκαιριών...

Η Εθνική "γύρισε το ματς" και νίκησε με το δραματικό τρόπο που το έκανε... Οι άνθρωποι της εφημερίδας δεν κρύφτηκαν πίσω από ξύλινες γυαλιστερές θριαμβολογίες και λαμπερά εξώφυλλα... Αλλά είχαν το θάρρος (ναι ΘΑΡΡΟΣ , γιατί στην Ελλάδα του 2007 εκεί καταντήσαμε το να ζητά κάποιος συγνώμη να θεωρείται βλακεία και ένδειξη αδυναμίας...) να βγάλουν το εξώφυλλο που είχαν έτοιμο, λίγο πριν το τέλος του ματς, μην πιστεύοντας ότι η ομάδα θα νικήσει, μαζί με το εξής συνοδευτικό κείμενο:

"To εύστοχο τρίποντο του Λάκοβιτς (61-49) μας ανάγκασε να ετοιμάσουμε αυτό το πρωτοσέλιδο 2' και 40'' πριν από τη λήξη του παιχνιδιού. Ακόμα και εμείς δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε οτι τα παιδιά του Γιαννάκη θα έφταναν στη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του μπάσκετ. Τους το αφιερώνουμε μαζί με μια συγνώμη..." SPORTDAY


Ένα βιντεάκι με δηλώσεις του Παπαλουκά σε δημοσιογράφο μετά το τέλος του νικηφόρου αγώνα με τη Σλοβενία, προσέξτε τι λέει γύρω στο 0:27, εκεί είναι "το ζουμί της υπόθεσης":




Και φυσικά το καλύτερο για το τέλος...

Το συμπέρασμα? Υπάρχει ένα κομμάτι της Ελλάδας που αντιστέκεται... που αντιστέκεται στη μιζέρια και στη μοιρολατρεία.... που μεγάλωσε με κάποιες βασικές αρχές και που πεισμώνει όταν όλοι γύρω του του λένε : "Είσαι βλάκας, η Ελλάδα δεν λειτουργεί έτσι, η Ελλάδα είναι μόνο μιζέρια, λαμογιά και κέρδος πατώντας επί πτωμάτων...Οι αρχές είναι για τους ηλίθιους και τους ονειροπόλους". Για να επιβιώσουμε σε αυτή τη χώρα όλοι κάνουμε μικρούς ή μεγάλους συμβιβασμούς αλλά όλα έχουν και τα όρια τους. Υπάρχει ένα ΚΑΛΟ κομμάτι της Ελλάδας πέρα από τα παράθυρα και την τηλεοπτική βλακεία... Πέρα από κάποιους ανθρώπους που ξέρω προσωπικά είχα απογοητευτεί δεν σας το κρύβω. Πίστευα πως είμαι μια παραφωνία στην παράνοια της χώρας μας, μόνος σαν την καλαμιά στον κάμπο να πιστεύει πως αυτή η χώρα που ζούμε αξίζει κάτι καλύτερο. Το μόνο μου ¨αμάρτημα" ήταν ότι βγήκα από τα σύνορα της χώρας μας και άνοιξα τους ορίζοντές μου, είδα κάτι καλύτερο - σε κάποιους βασικούς τομείς- και σκέφτηκα "Γιατί να μη γίνει και σε εμάς?".

Είμαι ρεαλιστής, η κοινωνία μας έχει δομηθεί πάνω σε κάποιες αρρωστημένες αντιλήψεις και αναχρονιστικές προδιαγραφές και είναι δύσκολο να αλλάξει. Παρόλα αυτά μέσα μου διατηρώ μια ελπίδα ότι αυτός ο τόπος που αγαπώ αξίζει κάτι καλύτερο και προοδευτικά ίσως αποκτήσει κάτι καλύτερο. Κι αν μη τι άλλο, όσο βρίσκω ανθρώπους σαν εσάς που συχνάζετε σε αυτό εδώ το μπλογκ με καθαρό μυαλό και λογικά επιχειρήματα εξακολουθώ να ελπίζω... Δεν είναι κακό ρε γμτ κάποιος να ονειρεύεται(κι ας του λέει άλλα η "λογική"), εξάλλου είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μας έχουν φορολογήσει ακόμα:)

Βγήκα από τη θεματολογία του μπλογκ αυτές τις μέρες, αλλά νομίζω ότι ήταν για καλό.

Υ.Γ. Θα το πω γιατί θα σκάσω... Αυτοί οι δύο τύποι που περιέγραφαν τον αγώνα μπάσκετ χθες, είναι δυνατόν να γίνουν πιο εκνευριστικοί(σε όλα τα ματς η ίδια απαράδεκτη κατάσταση...)? Έλεος πια!!! Στο παζάρι τους ψωνίζουν τους αθλητικούς εκφωνητές ή είναι Made in China...

Αυτά και να είστε όλοι καλά, συμφωνούντες και διαφωνούντες.

Τι σημαίνουν Εκλογές... μια άλλη άποψη.

Αν είστε τίποτα μηδενιστές κάφροι ή εντελώς "πορωμένοι" με κάποιο κόμμα επειδή τα συμφέροντά σας είναι εκεί σταματήστε να διαβάζετε τώρα... Δεν έχω καμία διάθεση να μπω σε αυτό το τριπάκι όπου όλοι τα μηδενίζουν και τα ισοπεδώνουν όλα. Ώρες ώρες μερικοί γράφουν ένα μπλογκ και μου φαίνεται νομίζουν ότι έπιασαν τον "πάπα από τα αρχ...". Στην διαδικασία της εύκολης κριτικής του καναπέ και των "όλοι είναι ίδιοι" δεν θα μπω, βρίσκω την όλη διαδικασία μια παρωδία. Αλλά σε μια χώρα που το τελευταίο που κάνει ο καθένας μας είναι την αυτοκριτική του περισσότερη τύχη έχω να πείσω ένα ντουβάρι για κάτι, παρά έναν πορωμένο που φοράει παρωπίδες από παιδί.


Δεν σκόπευα να γράψω κάτι αλλά χθες έκανα μια βόλτα στην πόλη μου και ένιωσα για μια ακόμη φορά στο πετσί μου αυτό το πανηγυράκι της προεκλογικής περιόδου. Μια πραγματική παρωδία του καιρού που οι ιδεολογίες σήμαιναν κάτι. Κενά βλέμματα παλιών αγωνιστών που δεν αναγνωρίζουν πια το όραμα για το οποίο πάλεψαν. Δεν είμαι "απολιτικό ον", δεν ήμουν σε καμιά κομματική νεολαία να με χαλιναγωγούν σα μαλάκα, δεν με διόρισε ποτέ κόμμα, δε το παιξα ποτέ επαναστάτης , ούτε έχω καμία ιδιαίτερη καυλ... να αλλάξω τον κόσμο όπως πολλούς τους έπιασε ο πόνος ξαφνικά... Ειλικρινά αν οι τίτλοι που διαβάζω σε πολλά μπλογκς για τις εκλογές είναι η "νεολαία" του 2007, καλύτερα να πάω να αλλάξω υπηκοότητα... Σκληρά λόγια? Μπορεί... μπορεί να είμαι μια αναχρονιστική παραφωνία και ένας σκεπτόμενος βλάκας... δεν πάει στα κομμάτια, υπάρχουν και μεγαλύτερα ελαττώματα από αυτό (γιατί στην Ελλάδα πια η κοινή λογική είναι παραξενιά και ελάττωμα και όλοι και όλα πάνε να μας πείσουν για αυτό).

Βγήκα με τον πατέρα μου μια βόλτα στην πόλη. Κάποτε θυμάμαι η προεκλογική περίοδος σήμαινε κάτι , όταν οι ιδεολογίες "κινούσαν βουνά" και έδιναν ελπίδα. Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα μου που αγωνίστηκε όπως νόμιζε για αυτό που πίστευε κι ας μην πήγαν όλα καλά στην πορεία. Είμαι πολύ περήφανος για εκείνον που είχε κάποιες στοιχειώδεις αρχές και επέμεινε σε αυτές κι ας ήταν τα συμφέροντά του ως επαγγελματία με τους "άλλους". Ο άνθρωπος είχε αρχ... και του το αναγνωρίζω. Συμμετείχε στις εξελίξεις και δεν κρυβόταν πίσω από την ανωνυμία ενός μπλογκ να γράφει πίπ..ς (όπως καλή ώρα ο γιος του χα,χα,χα). Για αυτούς τους λόγους βγήκα μαζί του χθες, γιατί αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν τη ζωή τους πάνω σε μια ιδέα αξίζουν το σεβασμό και την αγάπη μας. Δεν είναι κατάλοιπα του παρελθόντος ούτε ρομαντικοί ηλίθιοι που κάποτε υπήρξαν νέοι και κανείς από εμάς τους νεότερους δεν το πιστεύει. Διαφωνώ με τον πατέρα μου σε πολλά και νομίζω ότι η κυριότερη διαφορά μας έγκειται στο ότι έζησα αρκετά χρόνια στο εξωτερικό οπότε είδα και μια άλλη άποψη για τα πράγματα. Παρόλαυτά τον καταλαβαίνω, καταλαβαίνω γιατί πάλεψε, καταλαβαίνω γιατί ψηφίζει ακόμα αυτό που ψηφίζει κι ας έχει μεγάλη πικρία μέσα του για πολλά.

Για μένα πάντα η ψήφος ήταν και θα είναι ιερό πράγμα. Κάποιοι πέθαναν, βασανίστηκαν, υπέφεραν για να μπορώ να ψηφίζω εγώ, και επειδή δεν το έδειξαν στο Youtube δεν σημαίνει ότι δεν συνέβη! Βλέπω σε πολλούς μικρότερους μια αδιαφορία, μια απαξίωση του θεσμού, μια αηδία... Πολλοί λένε: "δεν θα ψηφίσω, θα ζωγραφίζω πάνω στα ψηφοδέλτια "Λόλα σε αγαπώ" και "Ζητω ο Πανσεραϊκός" , θα ρίξω λευκό, θα τα γράψω όλα στα αρχ... μου. " Εγώ τα σέβομαι όλα.Δεν κρίνω κανένα, ούτε είμαι ο φωτεινός παντογνώστης να νουθετήσω κόσμο να ψηφίσει εκείνο ή το άλλο(ευχαριστώ το Θεό που δεν με έκανε ένα ημιμαθή ξερόλα, thank you god, και που ακόμα λέω για πράγματα "Δεν ξέρω" όταν δεν τα ξέρω και όχι απλά να λέω ότι μου ρθει...). Το μόνο που έχω να πω είναι το εξής:

"Εσύ που αδιαφορείς για τις εκλογές, που απαξιώνεις το θεσμό, που λες 'ουφ εκλογές πάλι' . Αύριο μεθαύριο μην σε ακούσω να κάνεις κριτική για τίποτα, να κάτσεις σε μια γωνία και να μην βγάζεις άχνα. Γιατί τότε που έπρεπε να μιλήσεις -μια φορά στα 4 χρόνια διάολε- εσύ ζωγράφιζες στα ψηφοδέλτια καρδούλες.... Είσαι ένοχος όσο κι αυτοί κι ας έχεις πείσει τον εαυτό σου για το αντίθετο... γιατί βρε αδερφέ 'δεν είναι δική σου δουλειά'..."

Ήθελα να γράψω ένα ξεκαρδιστικό ποστ σήμερα με πολλά ευτράπελα που είδα στη χθεσινή βόλτα μου στην πόλη της Λαμίας. Τα έλεγα χθες με μια φίλη μου στο ΜSN και γελούσαμε με την παράνοια των πραγμάτων... Μερικές φορές όμως καλό είναι να αφήνεις ένα στίγμα...κάτι το δικό σου έτσι να υπάρχει... Όπως είπα, δεν είμαι "απολιτικό ον" και μερικά ηλίθια debate και τηλεοπτικές υπερβολές δεν πρόκειται να με κάνουν να αλλάξω. Αυτά είναι ένα περιτύλιγμα...τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο...

Ας παίξουμε Fantasy Football, το Champions League αρχίζει!

Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος ξέρεις καλά τι σημαίνει Champions League... είναι το ποδόσφαιρο στα καλύτερά του. Αν δεν είσαι ποδοσφαιρόφιλος δεν θα γίνεις με αυτό το ποστ:)




Εδώ και μερικά χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, ξεκινάει η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ποδοσφαίρου το Champions League(φέτος αρχίζει στις 18 Σεπτεμβρίου). Πάλι, ανά δύο εβδομάδες, η Τρίτη και η Τετάρτη το βράδυ είναι αφιερωμένες στο να απολαύσουμε όμορφο ποδόσφαιρο εμείς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το αγαπάμε. Πέρα από την παρακολούθηση αγώνων εδώ και μερικές σεζόν υπάρχει κι ένας συμπληρωματικός τρόπος να απολαύσει κάποιος την γιορτή του Champions League ακόμα παραπάνω. Ένα παιχνίδι που λέγεται Fantasy Football.



Το Fantasy Football είναι ένα on-line δωρεάν (σας ξέρω τι τσαμπατζήδες είστε όλοι χα,χα,χα) παιχνίδι στο οποίο ο κάθε παίχτης φτιάχνει τη δική του virtual ομάδα αποτελούμενη από ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν στους πραγματικούς αγώνες. Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι η virtual ποδοσφαιρική σου ομάδα να μαζέψει αθροιστικά περισσότερους πόντους από τις αντίστοιχες virtual ομάδες, άλλων συμμετεχόντων στο παιχνίδι. Οι πόντοι απονέμονται με την εξής απλή λογική : Αν έχεις επιλέξει στη virtual ομάδα σου έναν επιθετικό που παίζει σε ένα συγκεκριμένο(πραγματικό) ματς και αυτός σκοράρει, τότε παίρνει κάποιους πόντους. Πόντοι αποδίδονται στους ποδοσφαιριστές για διάφορους λόγους όπως αν έδωσαν κάποια τελική πάσα για γκολ(assist), αν κράτησαν το μηδέν στην άμυνα οι αμυντικοί κλπ. Επίσης υπάρχουν και αρνητικοί πόντοι αν κάποιος παίχτης αποβληθεί, αν χάσει πέναλτι, αν φάει κίτρινη κάρτα κλπ.

Πραγματική απόλαυση! Άτιμο ποδόσφαιρο, πως μας ξεσηκώνεις μερικές φορές:) Κυρίες και κύριοι ένα από τα ωραιότερα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή, το ποδόσφαιρο, στις καλύτερες στιγμές του! Enjoy:)


Ξεκινάς λοιπόν να φτιάξεις την ομάδα σου (σχεδιάζεις την εμφάνισή της/διαλέγεις όνομα), και σου δίνει το Fantasy Football κάποια virtual χρήματα, με τα οποία επιλέγεις συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές οι οποίοι πιστεύεις ότι θα διακριθούν στους πραγματικούς αγώνες ποδοσφαίρου της κάθε αγωνιστικής οπότε θα δώσουν και περισσότερους πόντους στη virtual ομάδα σου! (Φιου! Μάλλιασε η γλώσσα μου, τι εξαντλητική πρόταση χα,χα,χα) Καθόλου άσχημα έτσι:)

Αν και όλες οι virtual ομάδες που συμμετέχουν στο παιχνίδι είναι μέρος μια συνολικής βαθμολογίας αυτό που κάνει το παιχνιδάκι πραγματικά απολαυστικό είναι η δυνατότητα να κάνεις το δικό σου πρωταθληματάκι και να καλέσεις άτομα που εσύ θέλεις να παίξουν! Το κάθε league έχει και το forum του οπότε μπορεί να "τη λέει" ο ένας στον άλλο άφοβα και να χαβαλεδιάζουμε όλοι μαζί με το ποδόσφαιρο. Έχει πλάκα πιστέψτε με:)

Εγώ έκανα και φέτος το δικό μου λιγκ που λέγεται "Shoot the bloody ref" ("πυροβολήστε το διαιτητή" χα,χα,χα, ναι δίνω πάντα το καλό παράδειγμα χα,χα,χα) και σκέφτηκα να καλέσω όποιο/όποια από εσάς, τα διαδικτυακά μου φιλαράκια θέλει να συμμετάσχει. Αν έχετε φίλους, γνωστούς κλπ που ξέρετε ότι ασχολούνται με net και μπαλίτσα είναι όλοι επίσης ευπρόσδεκτοι!

Σας παραθέτω τώρα ένα link για να κάνει όποιος θέλει register στο final fantasy football game και να φτιάξει την ομάδα του:

http://en.uclfantasy.uefa.com

Από τη στιγμή που θα κάνετε register και θα επιλέξετε ποδοσφαιριστές, εμφάνιση και όνομα για την ομάδα σας μπορείτε πλέον να συμμετάσχετε στο πρωταθληματάκι μου επιλέγοντας την επιλογή Join league που βρίσκεται στο δεξί sidebar και στη συνέχεια να γράψετε τον κωδικό 37930-7734 στο αντίστοιχο λευκό κουτάκι. Μετά απλά πατήστε το κουμπί Join League και είστε πλέον μέλος του League. Αν υπάρχει κάποια δυσκολία ή απορία επικοινωνήστε μαζί μου στο: we.love.football@hotmail.com

Ας μάθουμε "τα βασικά" του Fantasy Football τώρα, παρέα με τον Κυρ Νικόλα τον Αλέφαντο. Τον άνθρωπο που είναι τόσο "γουρλής" που όποτε κοούτσαρε τον Ολυμπιακό πήρε ο Παναθηναϊκός double! Γύρνα πίσω κυρ Νικόλα, σαν αγνός Βάζελος σε εκλιπαρώ:)

Μερικά tips για αρχή, όταν φτάσετε πλέον στο σημείο να επιλέγετε παίχτες, για να γίνει η ζωή σας ευκολότερη:

- Η επιλογή του Captain (Aρχηγού) της ομάδας είναι πολλή σημαντική γιατί οι πόντοι του διπλασιάζονται στο τέλος κάθε αγωνιστικής. Οπότε βάλτε κάποιον ποδοσφαιριστή που πιστεύετε πολύ ότι θα σκίσει! Έναν μέσο ή επιθετικό που θα βάλει γκολ ή θα δώσει τελική πάσα(assist) για γκολ ας πούμε ή έναν αμυντικό που προωθείται ή είναι ικανός να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα σε ένα εύκολο (στα χαρτιά) ματς για την ομάδα του.

-Για κάθε αγωνιστική υπάρχει μία προθεσμία μέσα στην οποία μπορείτε να υποβάλλετε τη σύνθεση της ομάδας σας. Aν υποβάλλετε εκπρόθεσμα τη σύνθεση της ομάδας δεν θα δεχτεί τις αλλαγές σας το παιχνίδι. Καλό είναι όταν θα κάνετε register να τσεκάρετε το κουτάκι που σας ρωτάει αν θέλετε να παίρνετε ενημερώσεις για το παιχνίδι από τo UEFA.COM. Στην ουσία μια μέρα πριν κλείσει η προθεσμία για την επόμενη αγωνιστική ένα e-mail έρχεται να σας υπενθυμίσει ότι ήρθε η ώρα να κάνετε ομάδα για την επερχόμενη αγωνιστική αν δεν το έχετε κάνει ήδη ή απλά το ξεχάσατε.

-Την πρώτη αγωνιστική οι μεταγραφές είναι τσάμπα οπότε δώστε του να καταλάβει! Τις επόμενες αγωνιστικές και μέχρι τη φάση των νοκ αουτ παιχνιδιών, η πρώτη μεταγραφή(νομίζω και η δεύτερη) είναι τσάμπα, αλλά για κάθε παραπάνω αλλαγή παίχτη σας αφαιρούνται δύο βαθμοί από το συνολικό σκορ. Καλό είναι να κοιτάτε τι ματς έρχονται και κάποιους παίχτες που θα πάρετε να τους πάρετε με προοπτική αρκετών αγώνων(δηλαδή αγώνων στους οποίους πιστεύετε ότι μπορούν να διακριθούν). Για παράδειγμα, αν παίζει η Μπαρτσελόνα με την Στεάουα Βουκουρεστίου μην πάρετε για τερματοφύλακα αυτόν της Στεάουα γιατί το το πιο πιθανό είναι να μην σταματήσει να μετράει γκολ στο συγκεκριμένο αγώνα:) Αντιθέτως παίχτες μεγάλων ομάδων, κάποια αστέρια, και μεγάλες ομάδες με ευνοϊκό αγωνιστικό πρόγραμμα (όταν δηλαδή παίζουν αρκετές φορές με ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας) είναι καλοί λόγοι για να επιλέξετε παίχτες από εκεί γιατί πιθανώς δεν θα χρειαστεί να τους αλλάξετε άμεσα.

- Το σύστημα της ομάδας καθορίζεται από τη θέση των παιχτών που παίζουν. Για να αλλάξετε παίχτη της ομάδας σας με άλλον που είναι αναπληρωματικός απλά κάντε κλικ στο βελάκι δίπλα στο όνομά του και μετά κάντε κλικ στο αντίστοιχο βελάκι αυτού που θέλετε να μπει βασικός και voila ! έγινε η αλλαγή. Aπλό. Παίξτε και θα τα βρείτε όλα. Όταν είστε ετοιμοι και ευχαριστημένοι για τις επιλογές σας πατήστε απλά Confirm Selection που αναγράφεται σε ένα κουμπάκι κάτω από την ομάδα σας.

- Τέλος προσοχή όταν η ένδειξη "i" δίπλα στο όνομα κάθε παίχτη χρωματιστεί κόκκινη! Αυτό σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος παίχτης είναι ή τραυματίας ή τιμωρημένος οπότε δεν παίζει σε επερχόμενους αγώνες. Αν τον έχετε στη virtual ομάδα σας διώξτε τον και πάρτε άλλον, κι αν σκεφτόσαστε να τον αγοράσετε για κάποια συγκεκριμένη αγωνιστική θα κλαίτε τα λεφτά σας μιας και δεν θα παίξει:)

Αυτά είναι πάνω κάτω τα πιο σημαντικά που πρέπει να προσέξει ένας πρωτόπειρος του Fantasy Football και εν τέλει πειραματιστείτε και παίξτε με τις διαθέσιμες επιλογές, ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ:)

Φυσικά είναι ευπρόσδεκτες και ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ που αν μη τι άλλο με "καράφλιασαν" με τη συμμετοχή τους και τις ποδοσφαιρικές τους γνώσεις σε προηγούμενο ποδοσφαιρικό ποστ μου:)

Ακόμα εδώ είστε ποδοσφαιρόφιλοι αναγνώστες? Τς, τς, τς... μα καλά δεν τα είπαμε είναι ώρα για FANTASY FOOTBALL και θα χαρώ πολύ να διασκεδάσουμε μαζί!

Να είστε καλά και για οποιαδήποτε απορία μη διστάσετε να μου στείλετε e-mail στο we.love.football@hotmail.com , δεν δαγκώνω:)

Ο Θεός έχει πολλή περίεργη αίσθηση του χιούμορ φίλε...

Η σημερινή μέρα είχε τόσα πολλά πάνω και κάτω στη διάθεσή μου που αν δεν γράψω κάτι θα σκάσω...

Στη ζωή μου έχω υπάρξει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ερωτευμένος μία φορά. Ήμουν αρκετά μικρότερος, άπειρος γενικά και μπορεί να πει κανείς ότι "έπεσα με τα μούτρα" που λένε. Η πλάκα του πράγματος είναι ότι με τη μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκα εντελώς δεν έκανα απολύτως τίποτα χα,χα,χα. Θυμάμαι μόλις είχα ανακαλύψει το Ίντερνετ και έμπαινα στο IRC τότε, όλα καινούρια και φρέσκα, με τον ενθουσιασμό ενός λαίμαργου μπόμπιρα που μπαίνει σε ζαχαροπλαστείο και δεν ξέρει τι γλυκό να πρωτοδιαλέξει. Μετά από κάποιο καιρό παίζοντας με όλα τα καλούδια του chat έπεσα πάνω σε μια κοπελιά λίγο μεγαλύτερη από εμένα με το ψευδώνυμο "Ήρα" (αυτή τη στιγμή ο decoding σκάει ένα χαμόγελο είμαι σίγουρος... χα,χα,χα). Για να μην τα πολυλογώ η επικοινωνία μας ήταν υπέροχη, έπιανε τα αστεία μου , έπιανα τα δικά της, μου άρεσε ο τρόπος που σκεφτόταν και γενικά κινούμασταν στο ίδιο μήκος κύματος. Όπως και να έχει το πράγμα πέρασε κάποιος καιρός με αυτό το "μακρινής απόστασης" αλισβερίσι. Στο μεταξύ η ζωή μου προχωρούσε κανονικά είχα και μια κοπέλα στην εστία που έμενα οπότε υπήρχαν διαστήματα που δεν τα λέγαμε και πολύ πλέον. Η Ήρα ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υποθέτω, τώρα που τα αναπολώ...

Μετά από 1-2 χρόνια περίπου, μια μέρα που κατέβηκα Αθήνα από Λονδίνο λέω "δεν πάει στο διάολο, ας τη συναντήσω κι από κοντά". Την παίρνω τηλέφωνο και προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε να με συναντήσει αμέσως. Θυμάμαι που την περίμενα στο Μετρό στο Σύνταγμα.Περίμενα έναν άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί σαν το κουτάβι τον αφέντη του, είχα και τα λουλουδάκια μου ανά χείρας η χαρά της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου ήμουν χα,χα,χα. Όπως και να έχει η κοπέλα ήρθε και μόλις την είδα "έμεινα"! Ήταν ακριβώς όπως την ήθελα(περίμενα?) να είναι και το χαμόγελό της μου δήλωνε (τόσο ήξερα τόσο καταλάβαινα ίσως...) ότι δεν είχε κι εκείνη απογοητευτεί (τουλάχιστον όχι εμφανώς... μιας και είναι γυναίκα οπότε δεν παίρνω και όρκο ως άντρας χα,χα,χα). Είμαι σίγουρος ότι αν είχα δαχτυλίδι μαζί μου θα την παντρευόμουν μπροστά στα Αρχαία του Σταθμού Μετρο του Συντάγματος με κουμπάρο κανένα εισπράκτορα και παπά τον πρώτο αξύριστο μαυροφορεμένο τυπά της ΚΝΕ. Πήγαμε θυμάμαι στην Ερμού για καφέ και τα είπαμε σε καλό κλίμα, εμφανώς μουδιασμένοι και οι δύο, που η διαδικτυακή μας φαντασίωση είχε πάρει σάρκα και οστά. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, με φίλησε και έφυγε όπως ήρθε, αθόρυβα. Από εκείνο το σημείο και μετά ακολούθησαν μερικά τηλέφωνα, εξάλλου εγώ δεν έμενα στην Αθήνα, και μετά τίποτα, η απόλυτη σιωπή εκατέρωθεν. Ίσως "μεγαλώσαμε" και οι δύο απότομα, ίσως συνειδητοποιήσαμε ότι η απόσταση και οι προτεραιότητες του καθενός ήταν διαφορετικές εκείνη την περίοδο. Όπως και να έχει ένα ρομάντζο έληξε πριν καν ξεκινήσει. Είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του δε λέω, αλλά ακόμα και τώρα με απόσταση αρκετών χρόνων πλέον, νιώθω ότι δεν έχω αγαπήσει γυναίκα σε αυτό το βαθμό ξανά. Από την άλλη πλευρά και να την έβλεπα την Βάσω τώρα δεν θα μου προξενούσε καμία εντύπωση μιας και έχω αλλάξει από τότε πολύ σαν άνθρωπος (και φαντάζομαι κι αυτή... οπότε ας μείνω με την παλιά της ανάμνηση για παν ενδεχόμενο χα,χα,χα).

Θα μου πείτε τώρα "που τα θυμήθηκες όλα αυτά?", "περσινά ξινά σταφύλια" και άλλα τέτοια. Καμία φορά η ιστορία πάει να επαναληφθεί βλέπετε και όταν αυτό συμβαίνει, με την ωριμότητα των χρόνων σου πλέον, επικρατεί η λογική , μιας και υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Δεν παύεις πάντως να αναρωτιέσαι ότι "ο Θεός έχει περίεργη αίσθηση του χιούμορ φίλε και μερικές φορές παίζει με τους ανθρώπους να περάσει κι αυτός την ώρα του ευχάριστα...". Δε βαριέσαι, η ζωή είναι πολλή μικρή για να χαλιέμαι για τέτοια πράγματα πια, αλλά όπως και να έχει, καμία φορά αυτό το παρολίγον deja vu σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα...

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι...(Επεισόδιο 5 : Dunno)

Είχε πια νυχτώσει… έριξα μια ματιά πίσω μου και είδα τους υπόλοιπους να κοιμούνται μακάριοι τον ύπνο του δικαίου. Ακόμα κι ο Decoding που ήταν τόσο αναστατωμένος πριν, ροχάλιζε εύθυμα στον ήχο του start up των Windows…Μόνο εγώ, ξύπνιος, οδηγούσα… Μόνος? Ε καλά, όχι και τελείως μόνος, ποτέ δεν είμαι τελείως μόνος… όσο ο Deadpoolite κάνει τα δικά του μέσα στο μυαλό μου. Είχε ώρα να με πρήξει και αυτό ήταν καλό… αλλά τον ξέρω καλά… περιμένε να γίνει κανένας χαμός για να ξεπηδήσει από το υποσυνειδητό μου και πάλι. Οπλισμένος με το βιτριολικό του χιούμορ και χωρίς αναστολές…

Aν δεν συμμετείχε ο Deadpoolite (DP) στο κείμενο, θα έπεφταν κεφάλια...

Κοίταξα μια στιγμή τη λίστα των αγαπημένων μου μπλογκς, επόμενος επιβάτης ήταν ο Dunno. “Επιτέλους και κάτι πιο mainstream ρε γμτ, διάολε ο τύπος γράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο για ταινίες και φαίνεται καλό παιδί! Ήρεμη νύχτα θα έχουμε…” σκέφτηκα. “Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι…” σχολίασε ο DP μέσα στο κεφάλι μου… “Καλά ξύπνιος είσαι εσύ?” ρώτησα. “Ναι μωρέ θέλω να δω πόσο θα ξεφτιλιστείς ακόμα με τις μαλ… που γράφεις και μόλις χάσεις και τον τελευταίο σου αναγνώστη να σε βγάλω φωτογραφία. Άλλη μια στιγμή KODAK που έλεγε παλιά και μια διαφήμιση…”. Αγνοώντας επιδεικτικά το τελευταίο του σχόλιο, συνέχισα την οδήγηση. Μετά από λίγες στιγμές έφτασα στην προκαθορισμένη στάση, άνοιξα τις διπλές πόρτες και περίμενα… Πίσω άκουσα την Armia να ξεφυσάει μελωδικά σαν το σάουντρακ της Αμελί με τη Danah να κάνει “δεύτερη φωνή”… Εκεί που παρακολουθούσα τους επιβάτες μου να δίνουν ένα χουζουρλίδικο ρεσιτάλ ρεμίξ γνωστών κομματιών της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, άκουσα ένα γδούπο… Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα τύπο, που προφανώς μόλις είχε σκοντάψει, να σηκώνεται βιαστικά ξεσκονίζοντας την καμπαρντίνα του… “Τι είναι τούτο…?” σχολίασε ο DP, διασκεδάζοντας εμφανώς με το θέαμα.Άρχισα να παρατηρώ εξεταστικά τον επισκέπτη που στεκόταν στην είσοδο του λεωφορείου. Φορούσε μια μακριά καμπαρντίνα σε χρώμα μπεζ, ένα καπέλο τύπου Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου που έκρυβαν τα μάτια του…

Dunno? Δεν μπορείς να πεις ότι περνάει και απαρατήρητο το παλικάρι...:)

Τότε με χτύπησε σαν την AGB τα κανάλια η εξής διαπίστωση : “Μα, για μια στιγμή είναι νύχτα! Και ο τύπος φοράει γυαλία ηλίου μέσα στο απόλυτο σκοτάδι? Κάτι μυστήριο συμβαίνει εδώ…”. “Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις…πάντα έτσι διορατικός είσαι ή πρέπει να ευθυγραμμιστούν κατάλληλα οι πλανήτες για να δουλέψει το ρημάδι το μυαλό?” είπε ο DP γελώντας. “Σκάσε και πιάσε το μπαλτά που έχω για τέτοιες περιπτώσεις αυτοάμυνας…” είπα. “Καλή ιδέα! Υπάρχει όμως ένα μικρό προβλημα, τον πούλησα χθες στο E-Bay τότε που είχες κοιμηθεί…” απολογήθηκε ο DP. “Τιιιιι!!! Πώς έκανες τέτοιο πράγμα? Και καλά ποιος τον αγόρασε ένα παλιόπραμα ήταν…” είπα εμφανώς αγανακτισμένος αλλά και συνάμα απορημένος. “Είπα ότι ήταν ο μπαλτάς που κρατούσε ο Τζακ Νίκολσον στη “Λάμψη” και κάποιο κορόϊδο τον πήρε…Αμερικάνοι… τι να πεις…”. Πριν χάσω τελείως το μυαλό μου έστρεψα, για μια ακόμη φορά, το βλέμμα μου στον άγνωστο επισκέπτη…

Ρε λες να είχα στην κατοχή μου τέτοιο τεφαρίκι μπαλτά και τον "σκότωσε" ο DP στο E-Bay για ψίχουλα? Μπα... αυτά δεν γίνονται ούτε στο μπλογκ μου:)

“Ποιος είσαι μεγάλε?” ρώτησα γεμάτος περιέργεια. “Το όνομά μου είναι Dunno, Σινέ Dunno” απάντησε με στόμφο. “Δεν είναι δυνατόν… περίμενα κάτι πιο…κάτι πιο… κάτι πιο νορμάλ βρε αδερφέ…” αποκρίθηκα. Ο dunno δεν απάντησε. “Μα καλα γιατί είσαι ντυμένος σαν κλώνος του Κλουζώ?” ρώτησα και πάλι. Καμία απάντηση… Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται πιο γρήγορα κι από τη δημοτικότητα του Μπους, παρόλαυτα έπρεπε να ρωτήσω κάτι ακόμα “ΟΚ. Το πιάσαμε το υπονοούμενο είσαι μυστηριώδής τύπος… αλλά λύσε μου μια απορία…. Γιατί φοράς γυαλιά ηλίου βραδιάτικα μέσα στην πίσσα σκοτάδι? “. Ο dunno χαμογέλασε αινιγματικά και είπε “Γιατί όταν είσαι μάγκας , ο ήλιος λάμπει πάνω σου 24 ώρες το 24ωρο!!!”. Έμεινα άγαλμα να τον κοιτάζω αποσβολωμένος… Μέσα στο κεφάλι μου ο DP σχολίαζε : “Τη γαμάτη ατάκα! Εύχεσαι να την είχες σκεφτεί εσύ έτσι δεν είναι?” . “Ναι γμτ… είναι αλήθεια….μα για μια στιγμή εγώ γράφω το κείμενο…οπότε αυτή η ατάκα μου ανήκει όσο και του dunno!”. “Με βάση το καταστατικό του μπλογκ ότι εκστομίζει ένας από τους χαρακτήρες των κειμένων σου είναι πνευματική του ιδιοκτησία. Το λέει εδώ στα μικρά γράμματα κάτω κάτω…” συνέχισε ο DP. “Μα καλά αυτό το είχα γράψει μετά από hangover! Εξάλλου είχα κάψει όλα τα αντίγραφα του καταστατικού πριν κάτι μήνες” είπα. “Όλα εκτός από ένα από ότι φαίνεται…χα,χα,χα” απάντησε ο DP. “Άντε χάσου! Αυτό είναι το κείμενο του dunno! Τι πετάγεσαι σαν πορδ… όλη την ώρα! ” ούρλιαξα. “Adios motherfucker!” είπε ο DP και σιώπησε…. Όλο αυτό το διάστημα ο dunno ήταν απασχολημένος με το να παίρνει cool πόζες από ταινίες δράσης και να ξεστομίζει ατάκες όπως “Θέλω το Martini μου αναδευμένο και όχι ανακατωμένο” και άλλα τέτοια cine κλασικά και αγαπημένα.

Προσπάθησα να τον σταματήσω... ειλικρινά... αλλά είχε ξυπνήσει το Bond τέρας μέσα του, οπότε απλά παρακολούθούσα μην πιστεύοντας στα μάτια μου...Go Dunno go!!!

Κάποια στιγμή ηρέμησε και είδα ότι πήγε να ανοίξει την έως τότε κουμπωμένη καμπαρντίνα του… Κρύος ιδρώτας με έλουσε!Ήξερα τις επιρροές του βλέπετε… Στις ταινίες του Ηοllywood όποιος ανοίγει καμπαρντίνα είναι ή διεστραμμένος επιδειξίας ή βγάζει κοντόκαννη καραμπίνα… δεν υπάρχει άλλο ενδεχόμενο. “Όχι μην το κάνεις!Δεν θέλω να αφήσω το μάταιο τούτο κόσμο με τελευταία μου ανάμνηση το debate των πολιτικών αρχηγών… Δείξε έλεος άνθρωπε! Μπορεί η ψήφος μου να καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα! Θες η χώρα να μείνει ακυβέρνητη που λέει και ο Μπουλμαν?”. Με το που ολοκλήρωσα την ατάκα μου έκανα ένα σάλτο σαν την Δεβετζή και βρέθηκα σωριασμένος φαρδύς πλατύς στα πίσω καθίσματα. Ο Dunno γέλασε τρανταχτά και άκουσα την Armia στο βάθος του λεωφορείου να ξυπνάει (πάντα ακούγεται ένας ήχος στιλέτου που καρφώνεται όταν συμβαίνει αυτό, δεν ξέρω πως το κάνει…). Ο Dunno έβγαλε από το βάθος της καμπαρντίνας του (μάλλον την είχε αγοράσει από τον ίδιο τύπο που έφτιαξε και το τσαντάκι του Sport Billy…) ένα DVD με τον τίτλο : “H αέναη ματαιότητα του blogging”.

Όταν βλέπει ταινία ο dunno δεν τον αποσπά τίποτα...ούτε γυναίκες...ούτε γιγαντιαία ρομπότ... "Ζει" την ταινία ρε παιδί μου:)

“Τι είναι αυτό?” ρώτησα αναθαρρημένος. “Μια κορεάτικη ταινία με βαθιά νοήματα και μηδαμινό μπάτζετ! Αφού με ξέρεις μου αρέσει να βρίσκω και να βλέπω τέτοια σινεφίλ διαμαντάκια! Είπα να δούμε κάτι light σήμερα στο φορητό μου DVD player”, δήλωσε ενθουσιασμένος ο dunno. “Δεν την ξέρω… Μα καλά πόσοι την έχουν δει αυτή την ταινία?” ρώτησα καθώς σηκωνόμουν από το πάτωμα του λεωφορείου μπας και διασώσω λίγη από την αξιοπρέπειά μου. “Γύρω στα 100 άτομα μαζί με το συνεργείο που την έφτιαξε και τους συγγενείς του… “ συμπλήρωσε ο σινεφιλ επιβάτης μου. “Κατάλαβα…πάλι το ρίξαμε στα blockbusters…” είπα λίγο περιπαικτικά αλλά μιας και εμπιστεύομαι το γούστο του στις ταινίες συμπλήρωσα “Ας παέι και το παλιάμπελο, εδώ είδα to Blade 3 στο cinema και ακόμα ζω –αν και κλαίω τα λεφτά μου-, το κορεάτικο σινεμά μπορεί και να μ’αρέσει…” σταυρώνοντας τα δάχτυλά μου πίσω από την πλάτη μου… O Dunno εμφανώς ικανοποιημένος προχώρησε στο βάθος του λεωφορείου για να τακτοποιήσει τα πραγματά του και να καθίσει στη θέση του. Καθώς προχωρούσε πέρασε για μια στιγμή μπροστά από την - τώρα ξυπνητή - Armia εκείνη του έριξε μια βλοσυρή ματιά, πιάνοντας τη λαβή του σαμουράϊ σπαθιού της (πάλι τις δύο ταινίες της “Azumi” είδε, φτου!!!). Ήμουν σίγουρος, ΚΑΝΕIΣ δεν ξυπνάει την Armia πριν την ώρα της χωρίς συνέπειες, κανείς…

Όχι ρε γαμώτο... ξύπνησε η Armia και είναι τσαντισμένη...:)

“Τα λεφτά μου στην Armia… “ είπα στον DP, “είναι πάλι σε killing blogger mode” συμπλήρωσα. Ο DP γέλασε και με συνομωτικό ύφος είπε “Όταν ξυπνήσει ο Decoding θα ψάξει διαδικτυακώς το καλύτερο μέρος για on-line στοίχημα. Θα γίνουμε πλούσιοι μαλ…. , πάντα το έλεγα εγώ ότι είσαι επιχειρηματικό μυαλό!”. “Mα ο decoding δεν έχει διαθέσιμη σύνδεση internet εδώ μέσα?” αποκρίθηκα απορημένος. “Και πότε τον σταμάτησε αυτό?…Ο Decoding είναι ΠΑΝΤΑ on-line alter ego μου Πίκο… πάντα…”. “Καλά, κανόνισέ το…” είπα ξερά. Έβαλα μπρος το λεωφορείο και ξεκίνησα να οδηγώ μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με μία και μόνο σκέψη να στριφογυρίζει στο μυαλό μου “Ή θα βρω ένα μέρος να πιω καφέ μπας και συνέλθω ή θα μπλογκάρω/πεθάνω προσπαθώντας…”.

Εφιάλτης στο δρόμο με τις πεντάρες… μια ιστορία τρόμου βγαλμένη απ’το ποδόσφαιρο…

Πως τα φέρνει η άτιμη η έμπνευση, μύριες όσες ιδέες στροβιλίζουν στο μυαλό σου για το τι θα γράψεις στο επόμενο κείμενο κι εκεί που λες θα γράψω αυτό “Μπαμ!” έρχεται η άτιμη η επικαιρότητα, σου ρίχνει μια γροθιά σαν άλλος Ρόκι Μπαλμπόα και η κυρά έμπνευση σε πάει αλλού… Όπως έχω δηλώσει επανειλλημένως στο μπλογκ “το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα” ακόμα και για κάποιον που δεν έχει ιδέα για τους κανόνες και τις αγωνιστικές τακτικές του (εξάλλου έχουμε 13 αθλητικές εφημερίδες να ασχολούνται καθημερινά με αυτό οπότε ποιος ο λόγος να κουραστώ εγώ χα,χα,χα). Όλα είναι θέμα προσέγγισης και οπτικής γωνίας, άλλωστε νομίζω οτι αν μη τι άλλο ο γραφών από φαντασία άλλο τίποτα. Ας γελάσουμε λοιπόν με την μπαλίτσα, κι ας μην τη φοβούνται όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι…Απλά ας δουν το πράγμα με ανοιχτό μυαλό. Πρέπει όμως να είμαι ειλικρινής μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο δεν είναι κωμωδία αλλά σκέτο θρίλερ (μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το κενό και αποτρόπαιο βλέμμα του λείπει για να κρεμάσω την ετικέτα “ακατάλληλο για ανηλίκους” στο ποστάκι).

Tο κείμενο είναι κατάλληλο για άντρες και για γυναίκες :) Kαι αυτό είναι δέσμευση α,χα,χα,χα.

Όλα ξεκίνησαν τη Δευτέρα το βράδυ. Το MEGA έδειχνε τον αγώνα ΑΕΚ-Σεβίλλη. Τηρουμένων των αναλογιών η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων είναι σαν να παλεύουν σε αγώνα σούμο ο Πάγκαλος με τον Παπαθεμελή, με τον πρώτο να αντιπροσωπέυει στο παρανοϊκό μου παράδειγμα την ισπανική ομάδα. Όπως και να το κάνουμε μια τέτοια σύγκρουση θα αποτελούσε πιθανότατα και τον πιο σύντομο αγώνα στην ιστορία του ευγενούς αθλήματος του Σούμο, αλλά ας επιστρέψουμε και πάλι στο ποδόσφαιρο… Πριν από έναν τέτοιο ποδοσφαιρικό αγώνα, ο μέσος οπαδός της πιο αδύναμης ομάδας έχει δύο σκέψεις στο μυαλό του:

1)Την ελπίδα πως ο Θεός θα παρατήσει όλα τα παγκόσμια προβλήματα και θα ασχοληθεί με το να νικήσει η ομάδα του, η βαρύτητα θα πάψει να ισχύει μόνο για τον αντίπαλο, θα τραυματιστούν όλοι οι παιχταράδες του αντιπάλου και ο τερματοφύλακας των ‘εχθρών’ θα πιάνει τη μπάλα λιγότερο σταθερά και από ασθενή με Πάρκινσον… Όλα αυτά είναι κατά κανόνα ευσεβείς πόθοι τόσο πιθανο να πραγματοποιηθούν όσο και το να γίνει η Έφη Σαρρή Υπουργος (σ.σ. Φυσικά στην Ελλάδα ζούμε οπότε κρατάω και μια πισινή…) Η δεύτερη σκέψη είναι πιο σημαντική και εδώ αρχίζει το θρίλερ…

2)Ο οπαδός πάνω από όλα φοβάται να μην διασυρθεί η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί ως γνωστόν “ότι γράφει δεν ξεγράφει” και η δυστυχία του ενός είναι η ευτυχία του άλλου ή των άλλων οπαδών αντιπάλων ομάδων…

Σε παρακαλώ ας μη φάμε άλλο γκολ θεούλη μου... λυπήσου μας...:)

Το τι θεωρείται διασυρμός στο ποδόσφαιρο θα το δούμε στην πορεία… Όπως και να έχει, τη Δευτέρα η ΑΕΚ μπήκε φοβισμένη στο ματς και πριν περάσουν μερικά λεπτά πέρασε σε παθητικό ρόλο σε μια βραδιά αχαλίνωτου ποδοσφαιρικού σεξ…Το κοντέρ έγραψε 4-1 υπερ των Ισπανών με την ευγενή ομάδα της Σεβίλλης να παραδίδει μαθήματα ποδοσφαιρικού savoir vivre και να μην κάνει το σκορ 14-1… Αυτό θα πει εγκράτεια κατά τη σεξουαλική πράξη παρεπιπτόντως… Όπως και να έχει το θέμα δεν είναι να πειράξω τους ΑΕΚτζήδες για το κάζο που έπαθαν αλλά το ότι το συγκεκριμένο ματς μου θύμησε ένα ματς θρίλερ με πρωταγωνιστή την ομάδα μου τον Παναθηναϊκό…

Ήταν πριν μερικά χρόνια όταν και ο ΠΑΟ έπαιζε με την ομάδα της Μπαρτσελόνα στο ιστορικό γηπεδό της το Καμπ Νου. Οι παίχτες της ομάδας μου ήταν μικρά παιδιά και άδολα, χωρίς πολλές σεξουαλικές εμπειρίες, ενώ οι παίχτες της Μπαρτσελόνα ήταν οι “φτασμένοι” πορνοστάρ της βραδιάς… Το ματς ξεκίνησε νωθρά και για πέντε ολόκληρα λεπτά ο Παναθηναϊκός δεν δέχτηκε γκολ… Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας διαρκεί ενενήντα λεπτά αυτό δεν είναι δα και αφορμή για άκρατους πανηγυρισμούς αλλά ρε γμτ είναι μια αρχή…Και ως γνωστόν η αρχή είναι το ήμισυ του παντώς…. Πραγματικά ήθελα να ξέρω ποιος αρχαίος πρόγονός μας, είπε αυτή την ξερολίστικη αμπελοφιλοσοφία για να τον επιβραβεύσω με το παράσημο της ανοιχτής παλάμης γνωστό και ως φάσκελο… Μετά το πρώτο πεντάλεπτο… το παιχνίδι άρχισε να γίνεται hardcore και ακατάλληλο για Βάζελους με καρδιακά προβλήματα.

Στο έκτο λεπτό η Μπαρτσελόνα σκόραρε, στο 15 ξανασκόραρε και γύρω στο 30 το σκορ είχε γίνει πλέον 3-0… Με αυτά και με αυτά το ημίχρονο τελείωσε με την Μπαρτσελόνα να επιτίθεται κατά κύματα και τους παίχτες του ΠΑΟ να αντιστέκονται σθεναρά σαν άλλοι Αστερίξ και Οβελίξ ενάντια στον ‘κατακτητή’. Η μόνη διαφορά… ο ΠΑΟ δεν είχε μαγικό φίλτρο. Στα 15 λεπτά που μεσολαβούν ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο με είχαν ζώσει τα φίδια… τρία γκολ είναι πολλά στο ημίχρονο και βάση απόδοσης μόνο αν η ομάδα μου ναρκοθετούσε την μεγάλη της περιοχή(σ.σ. το μεγάλο ορθογώνιο όπου βρίσκεται το τέρμα που υπερασπίζεται ο τερματοφύλακάς της… είπαμε η μπάλα δεν είναι αστροφυσική χα,χα,χα) ή έχτιζε με τούβλα το τέρμα της δεν θα δεχόταν άλλα γκολ. Εμείς δεν χρειαζόμασταν πια ποδοσφαιριστές έτσι που πήγαινε το πράγμα αλλά το συνεργείο κατασκευών του Πετζετάκη (σ.σ. αυτόν θυμήθηκα αυτόν είπα …)…

Η Μπαρτσελόμα επιτίθεται!!! Αξίζει τον κόπο να το δείτε τουλάχιστον μέχρι το 3 λεπτό το βιντεάκι:)

Νομίζω ότι όσες γυναίκες έφτασαν ως αυτό το σημείο –ένας αξιοσημείωτος άθλος της ανθρώπινης θέλησης πραγματικά- ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος της επικείμενης καταστροφής… Για να το κάνουμε λιανα λοιπόν… Όταν παίζεις εκτος έδρας και η ομάδα σου χάνει με 1-0 τότε νιώθεις τόσο cool όσο και ο Ζαμπούνης όταν κάνει βόλτες στα παλιά ανάκτορα στο Τατόϊ … Άμα χάνεις 2-0 είσαι ακόμα αξιοπρεπής αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου αρχίζεις να σκέφτεσαι τα χειρότερα(σ.σ. όπως ο Χατζηνικολάου όταν ήταν ακόμα καθ’ οδόν για το ALTER)…Στο 3-0 έχεις αρχίσει να ιδρώνεις γιατί είσαι πλέον στο μεταίχμιο της αξιοπρεπούς ήττας με το demi-ρεζιλίκι, άσε που τέλειωσε και η μπύρα από την τσαντίλα σου και αφυδατώθηκες… Στο 4-0 έχει αρχίσει να ανεβαίνει η πίεση ενώ ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι η ελληνική γλώσσα έχει απύθμενο πλούτο σε μπινελίκια και είναι κρίμα να πάει χαμένος και αχρησιμοποίητος… Στο 5-0 προσφωνείς κάθε παίχτη της ομάδας σου με το χαϊδευτικό ‘μαλάκας’ ενώ σιγά σιγά είσαι έτοιμος να ξαναρχίσεις το κάπνισμα κι ας είναι και BF… Στο 6-0 έχεις πλέον σκίσει τα μισά σου ρούχα, έχεις βάλει μια μαύρη κουκούλα σαν όψιμος Αρτέμης Μάτσας και καταδίδεις όλα τα κακώς κείμενα της ομάδος σου σε έναν άγνωστο κατακτητή δημιούργημα της φαντασίας σου…. Στο 7-0 κάνεις πλέον κράτηση στο Δαφνί για να περάσεις εκεί το υπόλοιπο της ζωής σου παρέα με άλλους ασπροφορεμένους παράφρονες οπαδούς παλιότερων ποδοσφαιρικών διασυρμών. Για οτιδήποτε πανω από επτα γκολ υπάρχει – όχι η Mastercard, άτιμες γυναίκες το μυαλό σας όλο εκεί- η γοητευτική προοπτική της Ρώσικης ρουλέτας μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το συμβολαιογράφο για τα τυπικά της διαθήκης…

Λατρεύω αυτή τη διαφήμιση, μου θυμίζει τόσα πολλά:)

Ο ήρωας της βραδιάς... Μάριο Γκαλίνοβιτς, προσωρινά πεσμένος αλλά ποτέ νικημένος... Και ναι η φωτογραφία είναι από το συγκεκριμένο ματς... Βάστα Μάριο!!! LOL

Τώρα που τελειώσαμε με τις χρονοβόρες εξηγήσεις ας επιστρέψουμε στο συγκεκριμένο ματς. Οι παίχτες του ΠΑΟ μπήκαν για το δεύτερο ημίχρονο στον αγωνιστικό χώρο με την ίδια προθυμία που πάει κάποιος ειδικός για να αφοπλίσει νάρκες. Ο φόβος κυριαρχούσε… Μέσα σε αυτό το κολαστήριο μια ηρωϊκή μορφή δέσποζε με βλέμμα αποφασιστικό… Ο τερματοφύλακας του ΠΑΟ ο σερ Μάριο Γκαλίνοβιτς. Το ματς ξεκίνησε, η Μπαρτσελόνα άρχισε πάλι να επιτίθεται, οι 10 από τους 11 παίχτες του ΠΑΟ αγωνίζονταν σαν συγκαμμένοι μπούληδες και μόνο ο Μάριο πάλευε σαν λιοντάρι ενάντια στον εισβολέα. Τα σουτ έπεφταν βροχή... από το Saving Private Ryan έχω να δω τέτοια σφαγή. Ο Μάριο χοροπηδούσε και βούταγε δεξιά και αριστερά σαν κατσίκι που του έβαλαν νέφτι στον πισινό, αποκρούοντας μανιωδώς σουτ με όποιο μέρος της ανατομίας του μπορούσε … Η ατμόσφαιρα μύριζε διασυρμό, ο προπονητής του ΠΑΟ στα πρόθυρα εγκεφαλικού, οι οπαδοί του στα πρόθυρα του αυτοπυρπολισμού από την απελπισία τους και μόνο εκείνος, ο Μάριο, πάλευε σαν παλαβός να σώσει ότι σωζόταν. Τα 45 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου έμοιαζαν αιώνες, όλοι οι Βάζελοι ανά την επικράτεια βγάλαμε τα ρολόγια μας. Με ένα στόμα μια ψυχή φωνάξαμε «Σφύριξε το τέλος γαμ.. διαιτητή!!!». Το ματς πλησίαζε στο τέλος του κι εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι τον εαυτό μου να φωνάζει έντρομος μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού «Βάστα Μάριο!!!». Το ματς έληξε. Χάσαμε 5-0 κι εγώ άρχισα να ζωγραφίζω την αγιογραφία του Μάριο Γκαλίνοβιτς για να τιμήσω τον άνθρωπο που έσωσε κάπως την αξιοπρέπειά μας. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το ματς πρέπει να σημάδεψε και το Μάριο ανεξίτηλα… από τότε έχει να πιάσει σουτ…

Ο Μάριο σε δράση... ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Υ.Γ. 1 Σας το πα "το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα" αλλά δεν με πιστεύατε… χα,χα,χα

Υ.Γ. 2 Η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της διοργάνωσης ήταν το 7-0 που έχασε ο Ολυμπιακός από την ιταλική Γιουβέντους (σιγά μην δεν το έλεγα,α,χα,χα,χα)

Υ.Γ.3 Όρεξη να έχω, ακολουθούν το επόμενο επεισόδιο του μπλογκολεωφορείου και μια ιστορία του Πίκολο Jones . Έστω ένα από τα δύο ελπίζω να το γράψω μέσα στο ΣαββατοκύριακοJ

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Eυρωμπάσκετ 2007... το σύνθημά μας είναι ένα : "THIS IS SPASTA (τα στεφάνια)"!!!

Για να το ξεκαθαρίσω δεν είμαι από εκείνους τους "Ελληνάρες" που τα ισοπεδώνουν όλα και όλους όταν η ομάδα μας δεν πάει καλά. Δεν έχω καμία πρόθεση να μηδενίσω κανένα παίχτη ή μέλος του τεχνικού επιτελείου της Εθνικής με αυτά που θα γράψω παρακάτω γιατί τους ευγνωμονώ απεριόριστα για αυτά που μου έχουν ήδη προσφέρει. Από την άλλη πλευρά όμως έχω κάθε πρόθεση να γελάσω και ως γνωστόν όταν θέλω να γράψω κάτι που να με διασκεδάζει η παράνοιά μου (κάποιοι το λένε χιούμορ, άκου εκεί συκοφαντίες...χα,χα,χα) δεν γνωρίζει όρια...

Το πρόβλημα της Εθνικής Ελλάδας είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν σκοράρει ούτε με αίτηση. Επί του παρόντος είναι πιο πιθανό να πάρει ο Παπαθεμελής τις εκλογές παρά να βάλει ο Σπανούλης μπάσιμο, για τέτοιες extreme καταστάσεις μιλάμε...




Έτσι θέλω να παίζουμε...


Παρακάτω παραθέτω τις σκέψεις μου για τους παίχτες της Εθνικής μας και μερικές ευχές για το υπόλοιπο του Ευρωμπάσκετ:

Ελπίζω ο Σπανούλης να πάψει να πιστεύει ότι πρωταγωνιστεί στο Ριμέϊκ των "Ελεύθερων Πολιορκημένων" και αντί για "Έξοδο του Μεσολογγίου" να κάνει κανένα νορμάλ μπάσιμο.

Ευελπιστώ ότι όταν έχει τη μπάλα ένας παίχτης μας, οι υπόλοιποι να μην κινούνται στους ελεύθερους χώρους με την σβελτάδα των συνταξιούχων όταν πάνε να πάρουν τη σύνταξη.

Εύχομαι ο Χατζηβρέτας να θυμηθεί κάτι από τον καιρό που ήταν ο πρώτος Έλληνας σκόρερ στο Ελληνικό πρωτάθλημα από την εποχή του Γκάλη, πολύ πριν γίνει ο άβουλος χέστ... ρολίστας που είναι τώρα. Ο συγκεκριμένος παίχτης αντιμετωπίζει κάθε σουτ πλέον, με τόσο άγχος σαν να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς....

Προσμένω ότι ο κάτι μεταξύ "Teddy bear και Τελευταίος Σαμουράι" Παπαδόπουλος θα πάψει να κινείται με τη χάρη ενός "βούβαλου με πατίνια" όπως κάνει στα τελευταία ματς και θα θυμηθεί ότι μπορεί να καρφώσει και "εκτός slow motion" όπως κάνει τώρα και τον έχουν φλομώσει στην τάπα...

Ελπίζω ο Δήμος Ντικούδης να συνεχίσει να παίζει έτσι όπως ακριβώς κάνει τώρα. Είναι ένας παίχτης που ποτέ δεν τον "πήγα" αλλά μου αποδεικνύει με την απόδοσή του ότι πιθανώς έκανα λάθος (σ.σ. είδατε το είπα, όντως δεν είμαι Ελληνάρας χα,χα,χα)

Κώστα Τσαρτσαρή καλό κουράγιο να τρως ξύλο μέσα στη ρακέτα σαν κομπάρσος σε ταινία του Μπαντ Σπένσερ...Όσο μπορείς βάζε και κανένα καλαθάκι γιατί καιγόμαστε...:)




Κι έτσι παίζουμε επί του παρόντος...:)


Θέλω ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς να βρουν ένα ψήγμα αντοχής ακόμα μιας και προέρχονται από μία εξαντλητική σεζόν και οι δύο και να προσφέρουν το κάτι παραπάνω όπως αποδεδειγμένα μπορούν. Α, παιδιά, με ρέγουλα το μπλογκινγκ προέχει το ευρωμπάσκετ:) (Απλά αστειεύομαι χε,χε,χε. Less blogging more scoring please...)

Εύχομαι ο Γιαννάκης να δώσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε Βασιλόπουλο, Ζήση που έχουν και το ταλέντο και τη φρεσκάδα να προσφέρουν και κάποιο χρόνο συμμετοχής στον Πελεκάνο και τον Μπουρούση που πήγαν εκεί ως παίχτες και όχι ως φυσικοθεραπευτές (σ.σ. Δηλαδή έτσι πιστεύω, γιατί αν κρίνω από τα δευτερόλεπτα που έχουν παίξει ως τώρα μπορεί να είναι και διπλοθεσίτες χα,χα,χα)

Τέλος σε εσένα, Μιχάλη Κακιούζη, τον απόλυτο συγγραφέα και βιογράφο αυτής της Εθνικής εύχομαι να γράψεις και δεύτερο βιβλίο με τίτλο : "To μυστικό του να αστοχείς από μέση και μακρινή απόσταση με όλους τους δυνατούς τρόπους και άλλες ιστορίες μπασκετικού τρόμου!"

Αν αυτή η ξηρασία στο σκοράρισμα συνεχιστεί νομίζω ήρθε η ώρα να επαναφέρουμε τον Γκάλη στην ενεργό δράση , δεν παλεύεται αλλιώς η δουλειά:)



Τι να λέμε τώρα...Oυφ, μελαγχόλησα ο Απίκος :)




Καλή συνέχεια στην Εθνική και καλή δύναμη στα παιδιά και όπου φτάσουν βρε αδερφέ!


Υ.Γ.1 Έτσι μου ρθε και το έγραψα αυτό το κειμενάκι, να σπάσω λίγο την προεκλογική βαρεμάρα...

Υ.Γ. 2 Έγραψα και έβαλα αυτό το 'μπασκετικό έπος' (λέμε και καμία μαλ... να περνάει η ώρα χα,χα,χα) στο μπλογκ, στο τσάκα τσάκα, οπότε είναι ψιλό 'ότι να ναι' χα,χα,χα.

Τα λέμε!

To φετινό καλοκαίρι ήταν...

Τρελό παιχνίδι και γέλιο με την αγαπημένη μου δίχρονη ανιψιά στη Δράμα…

Φραπέ στο λιμανάκι της παραλίας Ραχών, καλαμπουρίζοντας με καλή συντροφιά…

Βουτιές στη θάλασσα, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα…

Μια δόση ζόμπι μακελέματος παίζοντας Resident Evil μαζί με τον MOFO –3-… (ναι το μάτι είναι δικό του χα,χα,χα)

Τάβλι μέχρι τελικής πτώσεως και καζούρα από το νικητή στο χαμένο…

Ποδόσφαιρο στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, κλωτσώντας ανέμελα τη μπάλα με φίλους όπως τότε που ήμουν παιδί…

Καθισιό στη βεράντα του σπιτιού στο βουνό, ακούγοντας ΕΡΑ ΣΠΟΡ, γελώντας με το ποδοσφαιρόφιλο κους κους, απαλλαγμένος από τηλεόραση και κομπιούτερ…

Γλυκός ύπνος χωρίς έννοιες, μακριά από τη βουή της πόλης…

Ένας απρόσκλητος επισκέπτης (Ασβός) που ήρθε στον περίβολο του σπιτιού, αργά το βράδυ, για επιδόρπιο (κορόμηλα)

Ευκαιρία για ανασυγκρότηση σκέψεων και λήψη αποφάσεων…

Μέρη οικεία, όμορφα, μικρά, γεμάτα εικόνες που μου θύμισαν εποχές, όπου τα πράγματα ήταν υπέροχα μέσα στην απλότητά τους…

Το φετινό καλοκαίρι δεν είχε τίποτα το σπέσιαλ, το διαφορετικό, ήταν όμως το καλοκαίρι που βρήκα και πάλι τον εαυτό μου μετά από καιρό…

Βλέπετε, εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ…

Κι όμως δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού…

Να είστε καλα!

Υ.Γ. 1 Το παράδοξο της υπόθεσης πάντως είναι ότι με το που γύρισα πίσω στο σπίτι μετά τις διακοπές – γύρω στις 20 Αυγούστου- είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι για το φετινό καλοκαίρι μου στο στυλ που μόλις διαβάσατε . Εκείνη τη μέρα – Δευτέρα αν δεν κάνω λάθος- μπήκα στο μπλογκ της Σοφίας και είχε κάτι σε αυτό το στυλ που μου άρεσε πολύ. Απλά το βρήκα αστείο ως σύμπτωση, λες και ήταν στο μυαλό μου ρε παιδί μου, χα,χα,χα.

Υ.Γ.2 Με "έφαγαν οι φωτιές" και το ποστ καθυστέρησε να μπει γύρω στις 3 εβδομάδες πάνω κάτω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Υ.Γ. 3 Οι φωτογραφίες είναι ένα χαρμάνι πραγματικών φωτογραφιών από τις διακοπές μου και άλλων που βρήκα στο Ίντερνετ. Οι μόνες που είμαι εγώ είναι ο μπόμπιρας στο τέλος και τα παπούτσια του "μπαλαδόρου" :)