Μια αρχή σαν σκοτάδι, ένα τέλος σαν όνειρο...

Αυτό το τραγουδάκι πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση:) Καλή Χρονιά σε όλους!

Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να γράψω για το δικό μου 2007... Ίσως γιατί ήταν μια χρονιά γεμάτη διακυμάνσεις για την ψυχολογία και τη ζωή μου. Μια χρονιά που ξεκίνησε με ένα "σοκ" που τίναξε τον όποιο προγραμματισμό μου στον αέρα και με έφερε αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω. Είναι περίεργη η αίσθηση όταν βρίσκεσαι παγιδευμένος ανάμεσα στις στιγμές και δεν πας ούτε μπρος, ούτε πίσω, απλά επειδή δεν είναι στο χέρι σου και όχι γιατί συμβιβάστηκες... Αρκετά όμως με το σκοτάδι...

Η χρονιά έφερε μια μεγάλη θετική αλλαγή σε προσωπικό επίπεδο, μια αλλαγή που την ώθησαν οι συνθήκες να συντελεστεί ξεπερνώντας τη συνήθη αναβλητικότητά μου. Καμία φορά είναι καλό να σε πιέζουν οι καταστάσεις γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που την είχες θαμμένη στο πίσω μέρος του μυαλού και την κρατούσες εκεί κρυμμένη προβάλλοντας φθηνές δικαιολογίες για την "στασιμότητά" σου, τόσο στον εαυτό σου όσο και στους γύρω σου. Όπως και να έχει με μια σωστή και συντονισμένη προσπάθεια μια υπέροχη αλλαγή συντελέστηκε σε εμένα. Μια αλλαγή που θα με βοηθήσει να αντιμετωπίσω με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον μου...

Στα θετικά της χρονιάς καταγράφεται και η ενασχόλησή μου με το μπλόγκινγκ. Πάντα είχα μια έμφυτη κλίση στο γράψιμο που ποτέ δεν καλλιέργησα και επιτέλους βρήκα το κατάλληλο μέσο να την εκφράσω δημιουργικά. Πιθανώς αυτή η αρχική ενασχόληση να με οδηγήσει σε πιο "οργανωμένα ταξίδια" στο γραπτό λόγο μελλοντικά. Αν μη τι άλλο "τρώγοντας έρχεται η όρεξη" που λέει και ο λαός... Είναι αλήθεια ότι λόγω συνθηκών αυτή η συνήθεια γέμισε αρκετό από το χρόνο μου ευχάριστα και δημιουργικά. Το πιο σημαντικό που αποκόμισα είναι ότι ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που μένουν μακριά, που μιλούν άλλη γλώσσα, που ζει ο καθένας στο μικρόκοσμό του και τους οποίους ποτέ δεν θα συναντούσα αν δεν ξεκινούσα να γράφω στα μπλογκάκια μου. Με ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, ιδιαίτερους, με άποψη, χιούμορ, πράγματα να πουν και εμπειρίες ζωής να μοιραστούν. Δεν με νοιάζει που δεν έχω καθημερινή επαφή μαζί τους, αλλά μου αρέσει να ξέρω ότι είναι εκεί έξω...



Ένα από τα πιο cool videoclips ever! Έτσι για παρέα για το υπόλοιπο του ποστ:)

Το 2007 έφερε μαζί του και μια σημαντική απόφαση για το επαγγελματικό μου μέλλον. Ένα προσωπικό όραμα για το που θέλω να βρίσκομαι σε αυτόν τον τομέα σε βάθος χρόνου, χτίζοντας πετραδάκι πετραδάκι το μωσαϊκό των φιλοδοξιών μου. Αναμφισβήτητα θα έχει ενδιαφέρον να κυνηγήσω αυτόν τον μακροπρόθεσμο στόχο και να προσπαθήσω όσο μπορώ να τον υλοποιήσω. Θέληση υπάρχει, διάθεση για δουλειά άφθονη, συναίσθηση των δυσκολιών και υπομονή θα είναι πολύτιμοι αρωγοι στην προσπάθειά μου να μετατρέψω την ιδέα σε μια χειροπιαστή πραγματικότητα αντάξια των φιλοδοξιών μου. Όπως σε όλα τα πράγματα ο χρόνος θα δείξει και φυσικά υπάρχει πάντα και το "σχέδιο Β" για τις δύσκολες ώρες:)

Και φτάνουμε στην προσωπική ζωή, έναν τομέα που στην πορεία των χρόνων είχε τα πάνω του και τα κάτω του χωρίς να αγγίξει κανένα από τα δύο άκρα. Κυριολεκτικά "από το πουθενά" γνώρισα μια γυναίκα που με κάνει ευτυχισμένο, μια γυναίκα πρόθυμη να παλέψει μαζί μου για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν στη σχέση μας -και είναι αρκετές- μια γυναίκα που με εμπνέει να γίνω καλύτερος για ΕΜΑΣ και όχι μόνο για ΕΜΕΝΑ. Εγγυήσεις στη ζωή δεν υπάρχουν για τίποτα και αυτό που σήμερα φαντάζει ιδανικό, αύριο μπορεί να φαντάζει ένα απατηλό όνειρο που ξεπήδησε από το σεντούκι με τις πιο κρυφές μου επιθυμίες και τις πιο τρελές μου προσδοκίες για τη σύντροφό μου. Ας είναι, είμαι πολύ τυχερός που το ζω αυτό και αν μη τι άλλο θα το παλέψω, για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεν το κάνω θα αδικήσω τον εαυτό μου... τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα...

Πλησιάζοντας προς το τέλος του ποστ, εύλογα μπορεί κάποιος από εσάς να αναρωτιόταν : " Τελικά τη γεύση αφήνει στον Πίκο Απίκο αυτή η χρονιά;". Ο Πίκος Απίκος τότε θα χαμογελούσε, θα σας έκλεινε το μάτι συνομωτικά και θα αποκρινόταν: "Ήταν μια χρονιά που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ ανυπομονώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου και πόσο μετράει το να ζεις την κάθε στιγμή. Όχι γιατί κάτι τέτοιο είναι ένα ουτοπικό κλισέ, αλλα γιατί μόνο έτσι θα τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, με τα λάθη σου και τα σωστά σου, στην πορεία του χρόνου".

Το 2007 πλησιάζει με γοργά βήματα προς την πόρτα της εξόδου και ένας καινούριος χρόνος περιμένει καρτερικά στο κατώφλι του σπιτιού μας την σειρά του να λάμψει. Θα τον υποδεχτούμε κι αυτόν με ένα χαμόγελο ελπίδας -όπως και τόσους άλλους πριν- και που ξέρεις, καμια φορά μπορεί να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Αν πάλι δεν γίνει αυτό, δεν βαριέσαι "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια", υπάρχει πάντα το 2009!!!

Εύχομαι σε όλους σας καλή χρονιά και να έχετε την υγεία σας, τα άλλα λιγότερο ή περισσότερο είναι στο χέρι σας!

Μέχρι την επόμενη φορά...

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος πέμπτο)

Φτάσαμε λοιπόν και στα Επινιανά που βρίσκονται σε ένα υψόμετρο σημαντικά μεγαλύτερο από το χωριό των Αγράφων με αποτέλεσμα η θέα των γύρω βουνών να είναι σαφώς καλύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον. Με το που μπήκαμε στον μοναδικό ξενώνα του χωριού, μάς υποδέχτηκε -πολύ εγκάρδια είναι η αλήθεια- η ιδιοκτήτρια, κερνώντας μας πίτα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κανείς άλλος στον ξενώνα οπότε μπορούσαμε να χαζολογήσουμε με την ησυχία μας δίπλα στην αναμμένη ξυλόσομπα μέχρι να ετοιμαστούν τα δωμάτια μας. Ως γνωστοί κοιλιόδουλη παρέα εξαφανίσαμε την πίτα σε χρόνο dt (σ.σ. εμείς πια να μην δούμε φαγητό πρέπει να το εξαφανίσουμε, τελικά τα "κατοχικά σύνδρομα" των προηγούμενων γενεών καλά κρατούν και στις επόμενες χα,χα,χα). Αφήσαμε τις αποσκευές στα δωμάτια και μιας και το φως της μέρας κρατούσε ακόμα είπαμε να πάρουμε τα όρη τα άγρια βουνά για μια κοντινή διαδρομή με το Terios (σ.σ. αυτές οι φαεινές ιδέες είναι σε μόνιμη βάση του Γιάννη, αλλά προφανώς και οι υπόλοιποι δεν είμαστε και πολύ σόι στο μυαλό γιατί σχεδόν πάντα ακολουθούμε...). Κλασικά λοιπόν, ο Γιάννης όταν βρίσκεται σε κάποιο υψόμετρο δεν είναι πολύ ευχαριστημένος για τον πολύ απλό λόγο ότι υπάρχει πάντα κάποιο ψηλότερο μέρος να πάει από αυτό που βρίσκεται και πρέπει να το πατήσει, να το εξερευνήσει, πιθανώς να ρίξει και ένα κατούρημα για να το "μαρκάρει" ως δική του περιοχή και αφού "το έχει ζήσει "και είναι ικανοποιημένος, μετά αποχωρεί με το χαμόγελο του θριαμβευτή που "δάμασε τη φύση" ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

ΟΚ Γιάννη,την είδαμε και αυτή τη ραχούλα... μπορούμε να φύγουμε τώρα; Ακούω κάτι τσακάλια να πλησιάζουν...

Αυτά τα "αλπινιστικά βίτσια" μας έφεραν πολύ σύντομα -και ενώ είχε πέσει το σκοτάδι- σε ένα υψίπεδο όπου "δέσποζε" μια καλύβα από αυτές που μένουν οι τσοπάνοι όταν ξεμένουν χειμωνιάτικα μακριά από το σπίτι τους και πρέπει μαζί με τον εαυτό τους να σώσουν και το βιός τους (σ.σ. "το βιός τους" πάντα ήθελα να το γράψω αυτό... άλλη μια λογοτεχνική ανησυχία μου πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ανεπιστρεπτί χα,χα,χα). Ο Κώστας ανέβηκε σε ένα ύψωμα μέσα στην πίσσα σκοτάδι,ο Γιάννης εισέβαλε στην καλύβα, εγώ τον ακολούθησα με την πρόθεση να τον "λιντσάρω" και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα και ο Νίκος "χουχούλιασε" στο αυτοκίνητο γιατί έκανε όντως αρκετό κρύο (σ.σ. τιμή και δόξα στο Νίκο και στην λατρεία του για καλοπέραση, κι εγώ μαζί σου φίλε!!!).

Αυτό το κτίσμα(?) είδαμε μπροστά μας μόλις σταματήσαμε το αυτοκίνητο... Έτσι για να σας δώσω μια ιδέα της "χλιδής" που βιώσαμε, θα σας πω απλά ότι μπροστά στην καλύβα που περιγράφω είναι σκέτο Hilton:)

Η καλύβα ήταν τόσο αυτοσχέδια και πρακτική που μόνο ο Μαγκάϊβερ θα μπορούσε να την είχε σχεδιάσει και για να πω την αλήθεια για μια στιγμή συλλογίστηκα πως θα ήταν να μένει ένας άνθρωπος εκεί μέσα -για ένα βράδυ- αποκομμένος από όλους και από όλα... Μετά από αυτή τη στιγμή κορυφαίας πνευματικής δημιουργίας πού ήρθε και παρήλθε και κατά την οποία φιλοσόφησα τη ζωή και αναρωτήθηκα αν το Wireless internet πιάνει στα Άγραφα και κατ' επέκταση στην συγκεκριμένη καλύβα (σ.σ. αυτοί οι σουρεαλιστικοί συλλογισμοί είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου αν μη τι άλλο) , ήρθα στα συγκαλά μου και κατέφυγα στην ζεστασιά του Terios. Γιατί δε λέω, καλή η εκδρομή, αλλά δεν έλεγε να είναι και η τελευταία μου... Ενώ εγώ με το Νίκο ρεμβάζαμε στο Terios, o Κώστας την είχε δει Indiana Jones με night vision και ο Γιάννης απλά φορούσε κοντομάνικο(!) οπότε ότι άλλο και να σας πω για τις λοιπές δραστηριότητες του εκείνες τις "ιστορικές στιγμές" ωχριά μπροστά στο ειδικό βάρος του αντρός...

Δεν ξέρω σε ποιον ταιριάζει περισσότερο αυτή η εικόνα(σ.σ. οι "αμαθείς" να ανοίξουν και κανένα Λουκι Λουκ να μορφωθούν χα,χα,χα) ...Στον "Natural Born Leader" Γιάννη ή σε εμάς που εξίσου "naturally" τον ακολουθούμε:)

Αφού και οι πιο γενναίοι ανάμεσά μας δαγκώσαν το καυλ... τους από το κρύο επέστρεψαν στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Επινιανά και την φιλόξενη θαλπωρή του ξενώνα. Μπαίνοντας στον ξενώνα διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτος κόσμο (σ.σ. 10-15 άτομα μην φανταστείτε καμία λαοθάλασσα...) και πέρα από την οικοδέσποινα όλοι γένους αρσενικού. Παππούδες, μεσήλικες και λίγοι νεότεροι αλληλεπιδρούσαν αρμονικά, τόσο μεταξύ τους όσο και μαζί μας και μάς έκαναν αβίαστα και καθόλου προσποιητά να νιώσουμε σαν να επισκεπτόμαστε το μέρος εκείνο για χρόνια και όχι για πρώτη φορά. Φάγαμε ένα καλό βραδινό που χαρακτηριζόταν από άκρα κρεατοφαγία (σ.σ. οι vegetarians ανάμεσά σας καλύτερα να κλείσετε μάτια και αυτιά τώρα) και ένα βήμα πριν αρχίσουν τα κουμπιά να πετάγονται από τα πουκάμισα και οι ζώνες να αρχίσουν να λύνονται για να αναπνεύσουμε σταματήσαμε την επίθεσή μας στους μεζέδες... Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε αυτό το "τέρας αδρεναλίνης και τεστοστερόνης" που λέγεται Γιάννης και ο οποίος όσο διαπράττει "ηρωικά κατορθώματα" στον έξω κόσμο και στη φύση, τόσο "μαστουρώνει" εντός των τειχών... Ναι κυρίες και κύριοι ο Γιάννης κοιμήθηκε στην καρέκλα του και δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η "ψυχή της παρέας εκείνο το βράδυ"...

Αν ήταν σκηνή στους "300" θα συνοδευόταν σίγουρα από την πειναλέα πολεμική κραυγή : "THIS IS MASAAA!!!!"

Αυτός ήταν ο τελευταίος ηρωϊκός κεφτές στο πιάτο μου... "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας!" που έλεγε και ο Highlander:). Mεταξύ μας δεν έμεινε κανένας, πως θα μπορούσε άλλωστε, το πιάτο ΜΟΥ ήταν, χα,χα,χα!!!

Σαν καλά παιδιά και σκεφτόμενοι ότι η αυριανή μέρα θα είχε καινούριες προκλήσεις αποσυρθήκαμε διακριτικά στα δωμάτια αποχαιρετώντας τους φιλόξενους - και στην πλειοψηφία Παναθηναϊκούς, yeah baby yeah- ντόπιους. Λίγο πριν κοιμηθούμε και αφού τα ντουέτα για την ξάπλα χωρίστηκαν με βάση τα ιστορικά κολλητηλίκια ετών (εγώ με το Γιάννη και ο Νίκος με τον Κώστα, όλοι purely heterosexual males για να μην σας μπαίνουν ιδέες χα,χα,χα) δώσαμε με το Γιάννη ιερό όρκο ότι η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με μία φάρσα στους δίπλα έτσι για να ξεκινήσει η Κυριακή μας με χαμόγελο βρε αδερφέ...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Υ.Γ.1: H εποποιία των Αγράφων made by Πίκος Απίκος θα ολοκληρωθεί σε 7 ποστ τελικά. Άντε κουράγιο μπλογκοσυντρόφια μου, δύο ποστ έμειναν!

Υ.Γ.2: Το επόμενο ποστ πιστεύω ότι αξίζει πραγματικά για τις φωτογραφίες του και μόνο, θα μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας όταν έρθει η ώρα του.

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος τέταρτο)

Πείνα καταραμένη λοιπόν... δίπλα μου στο πίσω κάθισμα καθόταν ο Κώστας ή μήπως ο Γιάννης? Όποιος και να ήταν είχε αρκετό ψαχνό για να με συντηρήσει σε περίπτωση που τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο... Εκεί που είχαν αρχίσει να με πιάνουν τα στομαχικά-υπαρξιακά μου διλήμματα, για το αν ο Γιάννης είναι πιο τραγανός και αν ο Κώστας έχει περισσότερο ψαχνό (σ.σ. ο Νίκος καθόταν στο μπροστινό κάθισμα σε μια σχετική απόσταση ασφαλείας τηρουμένων των αναλογιών...) ο δρόμος μας έφερε πάνω από ένα ξέφωτο. Το ξέφωτο ως ξέφωτο, έστω και με το ποτάμι που το διέσχιζε δεν ήταν δα και είδηση ειδικά στα όρη στα άγρια βουνά που διασχίζαμε... Όταν όμως το ξέφωτο είναι γεμάτο με τζιπ, ανθρώπους που φωνάζουν και γελούν, δυνατή μουσική και ένα λαχταριστό μπουφέ από όλα τα καλούδια ε τότε δεν μπορείς παρά να ευχαριστείς τον "θεό της μάσας" που ήταν τόσο καλός μαζί σου. Αφού τσίμπησε ο ένας τον άλλο για να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο παραισθήσεων και αφού "θάψαμε" τους αγνώστους που γλεντούσαν από κάτω μας αποκαλώντας τους από Μασόνους έως κανίβαλους κατευθυνθήκαμε προς το μέρος τους.

Δεν θέλαμε ούτε να λύσουμε το θέμα των Σκοπίων, ούτε να διαπραγματευτούμε το πολύκροτο ασφαλιστικό ζήτημα... Tα αιτήματα μας προς τους " χορτάτους άρχοντες του ξέφωτου" ήταν απλά και κατανοητά και συνοψίζονταν στη φράση : " Tαϊστε μας!":)

Με το που ακινητοποιήσαμε το αυτοκίνητο στείλαμε το Γιάννη να ανιχνεύσει τις προθέσεις των ιθαγενών, εν τέλει και να τον έτρωγαν δεν θα επερχόταν κανένα ρήγμα στο χωροχρόνο ούτε καμία κοσμοϊστορική αλλαγή θα συντελούνταν για την ανθρωπότητα (σ.σ. μα τιμώ τόσο πολύ το θεσμό της φιλίας που τρομάζω κι εγώ ο ίδιος πιστέψτε με χα,χα,χα). Ο Γιάννης επέστρεψε αρτιμελέστατος χωρίς εμφανείς μώλωπες και αμυχές με το εξής ιστορικό -για τα στομάχια μας- τελεσίγραφο: "Οι άνθρωποι μας κάλεσαν να φάμε και να πιούμε όσο θέλουμε και να συμμετάσχουμε στο γλέντι τους". Για πότε βγήκαμε από το αυτοκίνητο, για πότε χαιρετήσαμε τους ανθρώπους, για πότε αρχίσαμε να τρώμε θα σας γελάσω.... Με θυμάμαι να βγαίνω από το αυτοκίνητο και αμέσως μετά να έχω ένα τυροπιτάκι στο στόμα μου, όλα τα άλλα είναι μια θολούρα μέσα στο μυαλό μου (σ.σ. το εν λόγω τυροπιτάκι πιθανώς τηλεμεταφέρθηκε εκεί αυτοβούλως για να γνωριστεί καλύτερα με τα δόντια μου μιας και δεν θυμάμαι καν να το ακουμπάω χα,χα,χα). Αφού φάγαμε, ήπιαμε και αποκτήσαμε το χαμόγελο του ανθρώπου του δυτικού πολιτισμού που έχει πολύ περισσότερο φαγητό από όσο χρειάζεται και απλά του αρέσει να το κοιτάει, στρέψαμε το βλέμμα μας στους, τηρουμένων των αναλογιών, "σωτήρες" μας.

Όταν οι παραισθήσεις της πείνας υποχώρησαν καταφέραμε να δούμε το πραγματικό πρόσωπο των "σωτήρων" μας και έπαψαν να μοιάζουν όλοι -στα μάτια μας- με τα τερατάκια της Sesame Street όπως πριν:)

Επρόκειτο για μία παρέα 40-50 ατόμων, άντρες και γυναίκες, μεταξύ 40-65 ετών. Η αμεσότητα που είχαν μεταξύ τους, το πόσο πείραζαν ο ένας τον άλλο σαν να ήταν σε σχολική εκδρομή και γενικά η "δημοκρατία" της όλης παρέας, ήταν η καλύτερη πρόσκληση για να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους πιο χαλαρά χωρίς δήθεν καθωσπρεπισμούς. Άλλος πουλούσε σκάφη αναψυχής, άλλος είχε αντιπροσωπεία με ελαστικά αυτοκινήτων και πάει λέγοντας, άλλα όταν βρίσκονταν μαζί η ιδιότητα του καθενός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, ήταν απλά όλοι "μεγάλα παιδιά". Όπως και να έχει ήταν μια παρέα που είναι μαζί περίπου 10 χρόνια και έκαναν συχνά πυκνά εκδρομές κυρίως στη θάλασσα.Για μια στιγμή έκλεισα πονηρά το μάτι στο "θεό της μάσας" που προνόησε να έρθουν στο βουνό αυτή τη φορά (σ.σ. μάλλον πρέπει να θυσιάσω ένα σουβλάκι ίσα με το μπόι μου για να τον ευχαριστήσω... το βάζω στην "to do list"...). Από τις ιστορίες όλων των ανθρώπων της συντροφιάς περισσότερο μας έμεινε στο μυαλό εκείνη του Μr "πρωην καταδρομέας και νυν συλλέκτης εμφραγμάτων". Αν σαν ιδιότητα σας ξενίζει αφήστε με να σας εξηγήσω αγαπητοί αναγνώστες. Επρόκειτο λοιπόν για ένα πρώην στέλεχος ειδικών δυνάμεων του στρατού που προφανέστατα είχε να ξυριστεί από τότε που άφησε το στρατό και με το που αποστρατεύθηκε το έριξε στα κοψίδια για να μετατρέψει τους "κοιλιακούς πέτρα" που προφανώς είχε κάποτε σε "προκοιλιακούς τιμή μου και καμάρι μου" τους οποίους και καμαρώναμε εμείς τα 4 Λαμιωτάκια:). O άνθρωπος αυτός ήταν πολύ ευθύς στη συμπεριφορά του και γενικά είχε ένα δυναμισμό στο βλέμμα του που μας κέρδισε αμέσως. Παρόλο που είχε πάθει περί τα 6-7 εμφράγματα, κάπνιζε σαν φουγάρο και απολάμβανε κάθε ρουφηξιά του τσιγάρου του με τέτοια λαιμαργία σαν να ήταν η τελευταία του. Όπως και να έχει, η ιστορία του που μας τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ότι κάθε χρόνο ανέβαινε στα βουνά με μόνο εφόδιό του ένα μαχαίρι και περνούσε 10 μέρες έτσι στα δάση, χωρίς άλλες προμήθειες... ΟΚ, εγώ παίζω Pro Evolution αυτός την είχε δει Ράμπο, καθένας με τα χόμπι του... Πάντως έτσι που πάνε οι τιμές στα σουπερμάρκετ, τα καύσιμα και τα πάγια των λογαριασμών, βλέπω πολλούς από εμάς εκεί πάνω να του κάνουμε παρέα στο άμεσο μέλλον και δεν θα είναι μόνο για δέκα μέρες...



Ο Έλληνας απόστρατος Ράμπο, απαλλαγμένος από την πειθαρχία του ελληνικού στρατού, για δέκα μέρες κάθε χρόνο επιβίωνε στα "αφιλόξενα ελληνικά δάση¨με μόνη παρέα του ένα μαχαίρι. Αν υπήρχε αμφιβολία ότι τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ θα έσπρωχναν κάποιους ανθρώπους στην τρέλα, τώρα πια ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι μια απλή εικασία έτσι:)

Μετά από κάποιες τελευταίες μπουκιές για το δρόμο και αφού τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά τα γεμάτα κρασί πλαστικά ποτηράκια μας, με τους φιλόξενους Αθηναίους οδοιπόρους, τους αποχαιρετήσαμε. Αν κρίνω από τα βλέμματα τους, όταν φεύγαμε, κάποιοι από αυτούς μάς είχαν συμπαθήσει τόσο που ήταν έτοιμοι να μας υιοθετήσουν, οπότε το timing της αναχώρησής μας ήταν μάλλον σωστό (σ.σ. προφανώς μελαγχόλησαν που δεν ήταν τα δικά τους παιδιά εκεί). Επόμενη στάση τα Επινιανά, όπου και θα διαμέναμε για το βράδυ... Στη διαδρομή "κελαηδούσαμε" σαν πουλάκια(σ.σ. εμφανώς χορτάτοι και από φαγητό και από παραστάσεις) , σχολιάζοντας τις εντυπώσεις μας από τους ανθρώπους που μόλις είχαμε συναντήσει, ενδόμυχα ευχόμενοι ότι όταν φτάσουμε στα χρόνια τους θα επιδεικνύουμε την ίδια όρεξη για ζωή...

(Συνεχίζεται...)

Υ.Γ.: Χάθηκα λίγο από προσώπου γης τις τελευταίες 2 εβδομάδες αλλά ΟΚ επέστρεψα και θα την τελειώσω τη ρημαδοϊστορία σε 2-3 κείμενα από τώρα. Να είστε καλά!