Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος δεύτερο)


H στιγμή της συνειδητοποίησης της ακύρωσης της πτήσης μας ήρθε κι έφυγε, χωρίς κάποιο άλλο ντράβαλο, οπότε κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της αεροπορικής εταιρείας για λίγη τρυφερότητα, αγάπη και φροντίδα (σ.σ. TLC που λένε και στο Αμέρικα). Η υπάλληλος, μέσα στο χαμόγελο, μας έδωσε δύο τηλέφωνα για να βρούμε άκρη με την αεροπορική εταιρεία και μάλιστα μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να τηλεφωνήσουμε τσάμπα από τα καρτοτηλέφωνα του αεροδρομίου. Ως γνωστόν όμως "ο Τσάμπας πέθανε" και δεν τον βλέπω να ανασταίνεται στο άμεσο μέλλον, οπότε και τα τηλέφωνα σκέφτηκαν να τον ακολουθήσουν. Αιτία "θανάτου"; H βλάβη 158 (σ.σ. ότι ξέρετε ξέρω). Άντε Θεός σχωρέστα λοιπόν και πάμε για άλλα. "Τα άλλα" ήταν, να παραλάβουμε την αποσκευή μας που μας περίμενε στωικά σε κάποια αποθήκη μετρώντας τα λεπτά σαν φαντάρος πριν την απόλυση και μετά να ακυρώσουμε την κράτηση στο ξενοδοχείο στην Πράγα, μιας και ήταν τόσο πιθανό να πάμε την ημέρα που την κάναμε, όσο και να μη βουτήξει ο Καραγκούνης να πάρει πέναλτι όταν φυσήξει αεράκι( σ.σ. κοινώς αυτά τα πράγματα είναι "νόμοι της φύσης" και δεν αλλάζουν). Επιστράτευσα λοιπόν την πιο ΒΒC προφορά μου (σ.σ. όπως μου είπε κι ένας συμπαίχτης μου στο Xbox Live "your accent is fucking awesome!" κι άσε την συμβία μου να λέει ότι μιλάω "βλαχοαγγλικά" χα,χα,χα) και καθαρίσαμε με το ξενοδοχείο, με χρέωση μιας νύχτας για ακυρωτικά (σ.σ. oh mama it hurts so much, make the pain go away...). Aφού σφιχταγκάλιασα στοργικά την βαλίτσα μας και της είπα ότι εμείς οι δυο δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά, μέχρι την επόμενη βαλίτσα φυσικά, κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της Ολυμπιακής για να δούμε τι θα κάνουμε με το "κακό εισιτήριο" του τίτλου.

'Ενα, θα μαστε για πάντα εμείς, δε θα μας χωρίσει κανείς καρδιά (βαλίτσα) μου:).


Στο γκισέ της Ολυμπιακής γινόταν της "ιεροδούλου το κάγκελο" (σ.σ. άνευ kinky ιερόδουλων ευτυχώς ή δυστυχώς, αναλόγως πόσο λιγούρης είσαι) μιας και όλοι οι πονεμένοι ταξιδιώτες είχαν έρθει για να ακυρώσουν ή να μεταθέσουν τα εισιτήριά τους. Άλλωστε τη συγκεκριμένη ημέρα μόνο ως υπέρβαροι σελιδοδείκτες τούς χρησίμευαν. Ήταν τέτοιο το πλήθος σε σχέση με τους υπαλλήλους, που για μια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η ταινία "300" και πιστέψτε με ήμουν ένας από τους Πέρσες, γκαραντί αυτό... Ενώ περιμέναμε στην ουρά, το κορίτσι μου έπαιζε πινγκ πονγκ με την airtickets.gr και την Czech airlines, μέσω τηλεφώνου (σ.σ. νομίζω ότι μόλις αυτοκτόνησε ένα i-phone από το κακό του που δεν έχει τόσο καλό ping pong game) μιας και ο ένας την παρέπεμπε στον άλλο για την μετάθεση ή ακύρωση του εισιτηρίου. Τελικά, συμφώνησαν και οι δύο ότι τα "σκατά" έπρεπε να τα σφιχταγκαλιάσει και να τα καθαρίσει η Ολυμπιακή και μας είπαν να αλλάξουμε σε πρώτη φάση την επιστροφή του εισιτηρίου μας, Αθήνα - Ηράκλειο, στο γκισέ της.

Tι κύβος του Ρούμπικ και μαλακ...ς, τα μεγαλύτερα μυαλά στον πλανήτη είχαν πια μια νέα εμμονή, να ξεκλειδώσουν το "γρίφο" του εισιτηρίου μας... Τake that Rubik!

Με το που φτάνουμε στο γκισέ και εξηγούμε το πρόβλημα, οι δύο ευγενέστατες υπαλληλοι της Ολυμπιακής σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν. Αυτό υποθέτω έγινε, γιατί σε αντίθεση με το μέσο όρο του κωλολαού μας, δεν μπουκάραμε -και καλά με τσαμπουκά-να τους βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο, να μας κάνουν τη δουλειά μας(σ.σ. ένα κοινωνικό μήνυμα του μπλογκ σε όλους τους καφροέλληνες με πολλή "αγάπη"). Ο γρίφος του εισιτηρίου μας δεν θα λυνόταν τόσο εύκολα, μιας και αποδείχτηκε τόσο δαιδαλώδης, που μόνο την ΝΑΣΑ δεν φωνάξανε(σ.σ. δεν παίρνω κι όρκο βέβαια) να δώσει τα φώτα της για να βγεί η επιστροφή μας. Στο μεταξύ, το κορίτσι μου δεχόταν "τηλεφωνικά" πυρά από παντού, μιας και οι δύο εταιρείες (πρακτορείο και αεροπορική) που μας είχαν πει να πάμε στην Ολυμπιακή να βγάλουμε την επιστροφή μας, τα γύριζαν και μας έλεγαν να μην το αγγίξουμε ! Ειλικρινά τέτοια σφαγή έχω να δω από "Τη διάσωση του στρατιώτη Ράϊαν", καθώς έβλεπα το κορίτσι μου να αλλάζει μπροστά μου από ψύχραιμο ον σε νέο Πινατούμπο(σ.σ. άνευ μπινελικίων πάντως γιατί έχουμε και ένα επίπεδο, οπότε ας της σκάσω ένα φιλάκι για το κουράγιο της). "Λες και δεν μας φτάνει ΕΝΑ ηφαιστειο ρε πούστ... μου", σκέφτηκα . Πριν προλάβω να της δώσω ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, ένα λεξικό του Μπαμπινιώτη κάτι ογκώδες βρε παιδί μου, να αντέξει στα λεκτικά πυρά και κατόπιν να βουτήξω ο ίδιος στα χαρακώματα του Ελ. Βενιζέλος, το "χέρι του Θεού" (σ.σ. όχι του Μαραντόνα ρε άρρωστοι ποδοσφαιρόφιλοι έλεος πια χα,χα,χα) πήρε το κινητό από τα χέρια της καλής μου...

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο τρίτο μέρος...


Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος πρώτο)


Δεν είμαι εγώ για ταξίδια βρε παιδιά το λέει και το ζώδιό μου. "Αιγόκερως" ladies and gentlemen, δεν σηκώνεται εύκολα από τον πισινό του, θέλει σταθερά πράγματα και πάνω από όλα ξεκούραστα. Γιατί να πάω στη μαγευτική Πράγα όταν η μαγευτικότερη Κρήτη στην οποία και διαμένω έχει τόσα καλούδια να απολαύσω. Ας έρθουν οι δίμετρες Τσέχες καλλονές στο Ελλάντα να μας δείξουν τα κάλλη τους κι ας παρατήσουν το παραδοσιακό έδεσμα "γκούλας" για μερικά λατρεμένα κοντοσούβλια της πατρίδας μου της Λαμίας.Ξέρετε δεν ήμουν πάντα έτσι... Κάποτε είχα και ριζοσπαστικές ιδέες για το ζώδιό μου, ένα τετραήμερο στην Πράγα με το ταίρι μου έτσι να αλλάξουμε παραστάσεις βρε αδερφέ. Υπολογίσαμε όμως τη μικρή μας απόδραση χωρίς το hangover ενός Ισλανδικού ηφαιστείου που ήπιε μερικά Ursus παραπάνω, δεν την πάλεψε και είπε να μοιραστεί τον "εσωτερικό του κόσμο" με την υπόλοιπη Ευρώπη...

Το ταξίδι μας ξεκίνησε κάπως έτσι από πλευράς διάθεσης...

Σηκώνομαι που λέτε την Παρασκευή (16/4) με μία διάθεση άλλο πράγμα. Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, το κοριτσάκι μου να τιτιβίζει χαρωπά που "θα πάμε ταξίδι" και το πρώτο μας δρομολόγιο "Ηράκλειο - Αθήνα" προ των πυλών. Στο αεροδρόμιο η υπάλληλος στο γκισέ δεν είναι και πολλή σίγουρη ότι το επόμενο δρομολόγιο μας "Αθήνα - Πράγα" θα γίνει λόγω του "μαύρου νέφους". Σκέφτομαι ότι "κάποιος βλέπει πολύ LOST στο γκισέ της Ολυμπιακής και να το κόψει γιατί τον χαλάει", αλλά το αντιπαρέρχομαι με χαμόγελο και καλή διάθεση. Εξίσου χαμογελαστή και κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης (ουαου τι εφεύρεση ρε παιδιά!) η γκισεδιάρα της Ολυμπιακής μας δίνει το ΟΚ να πάμε Αθήνα γιατί η λεβεντομάνα Πράγα δεν έχει κλείσει το αεροδρομιό της σε πείσμα του "κακού μαύρου νέφους" (μπουυυυυυ!!!). Με αυτά και με αυτά και με την πτήση μας να έχει τη συγκλονιστική διάρκεια των 30 λεπτών (μας φάγανε οι αποστάσεις ρε παιδί μου!) φτάσαμε στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" εις τας Αθήνας οφ Γκρις...

Ποτέ ένα βιβλίο κι ένας αναγνώστης δεν ταίριαξαν τόσο πολύ :).

Η πτήση για Πράγα αργούσε ακόμα (σ.σ. 15:55 και ήταν ακόμα πρωί διάολε...), οπότε Πίκος και Πίκαινα κατευθυνθήκαμε με βήμα ταχύ προς τα καταστήματα του αεροδρομίου για ποικίλης μορφής ανεφοδιασμό... Ξέρετε τώρα φαγητό για τις μπάκες μας, περιοδικά και εφημερίδες για να ακονίσουμε το ρημάδι το νου, γυαλιά ηλίου για το μωρό μπας και μ'αφήσει να παίξω Pro (σ.σ. μεταξύ μας τώρα παράπονο δεν έχω, παίζω όσο Pro θέλω, φωτιά θα πέσει να με κάψει με τα ψέματα που διαδίδω) και όλα τα συναφή. Πάντως βρε παιδί μου άνθρωπο δεν αφήσαμε παραπονεμένο, όταν φεύγαμε από κάποιο μαγαζί υπήρχε μια όμορφη διάθεση στον αέρα και μια σειρά χαμόγελα Colgate να μας ξεπροβοδίσουν στην έξοδο (σ.σ. τι καλοί άνθρωποι αν και ο μπαμπάς μου μού έχει πει ότι στην εποχή του τους λέγανε "φραγκοφονιάδες" και να προσέχω). Το προσωπικό highlight των αγορών μου ήταν μια σειρά 4 βιβλίων/κόμικ με τον λατρεμένο τίτλο " Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα" (σ.σ. κυκλοφορεί σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία μόνο με 11 ευρώ το κομμάτι, δε σας χάλασε καθόλου όμως). Mεταξύ μας τώρα, πολύ θα θελα να δω μερικούς από εσάς να το ζητάνε φωναχτά μέσα σε ένα κυριλάτο βιβλιοπωλείο των καιρών μας και όλοι οι παριστάμενοι να χασκογελάνε, πως "κοτζάμ μαντράχαλος" διαβάζει τέτοια αναγνώσματα, αντί για Έκο και λοιπούς υπερτιμημένους αμπελοφιλόσοφους... Αρκετά όμως με την εικονική υποθετική ξεφτίλα σας , τα πράγματα έχουν πλέον επισήμως σοβαρέψει, στον πίνακα αναχωρήσεων η τιμημένη πτήση για την Πράγα έχει μόλις ακυρωθεί. Ωιμέ!!! Που να το ξέραμε οι καψεροί (σ.σ. τιμή και δόξα για τη συγκεκριμένη σοφιστεία στην συχωρεμένη τη γιαγιά μου την Αγγελική) ότι οι περιπέτειες μας μόλις είχαν ξεκινήσει...

Συνεχίζεται...