Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Το βιβλίο προχωράει , το μυαλό τρέλες γεννάει...



Αν και σχετικά στην αρχή ακόμα , σε σχέση με το συνολικό όγκο του βιβλίου όπως τον έχω στο μυαλό μου, είμαι σε ένα καλό σημείο ώστε να μπορώ να μοιραστώ μαζί σας  κάποιες από τις σκέψεις που έχω κάνει και τις γενικότερες  καταστάσεις που έχω συναντήσει  στην εως τώρα πορεία της συγγραφής του . 

1) Το βιβλίο αλλάζει συνέχεια...   

Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο έχει μεταλλαχθεί το περιεχόμενο του βιβλίου κατά την πρώιμη αυτή φάση της συγγραφής. Όσο προχωράω κατασταλάζω σε κάποιες σταθερές και πριν επαναπαυτώ σε αυτές η ίδια η πορεία της αφήγησης με αναγκάζει να τροποποιήσω πράγματα, κυρίως τους χαρακτήρες - κεντρικούς και περιφερικούς-  και τα κίνητρα τους. Με διασκεδάζει αφάνταστα το ότι στο μυαλό μου εμφανίζονται ως διά μαγείας  ιδέες και εξελίξεις που δεν τις είχα οραματιστεί στο αρχικό μου υποτυπώδες πλάνο . Αυτό κρατάει τα πράγματα φρέσκα και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω...

2. Γράφω κάτι πραγματικά φιλόδοξο ...

Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι χωρίς να βάζω στον εαυτό μου καμία ταμπέλα "συγγραφέα". Γράφω κάτι πολύ φιλόδοξο. Δεν γράφω για να το διαβάσουν συγγενείς και φίλοι  μόνο , ούτε για να περιοριστεί στα στενά περιθώρια της χώρας μας και να χαθεί στο σωρό. Έχω μεγάλα όνειρα για αυτό που δημιουργώ και πιστεύω ότι θα βρει το κοινό του ΚΑΙ έξω από την Ελλάδα ποικιλοτρόπως. Αν μη τι άλλο θα το κυνηγήσω, την υγειά μου να έχω. Κάποιος μπορεί να το πει αυτό " έπαρση"  και κάποιος "ψώνιο". Προτιμώ να το βαφτίσω "όραμα" και "φιλοδοξία". Πιστεύω πολύ στην κεντρική μου ιστορία και, όσο περισσότερο γράφω, στην ικανότητά μου να την αποδώσω σωστά σε γραπτή μορφή. Νομίζω ότι δεν είναι μεμπτό να έχει κάποιος όνειρα και στόχους , ανεξάρτητα αν υλοποιηθούν ή όχι, και με αυτή τη λογική πορεύομαι. 

3. "Γράφεις βιβλίο;"

Με διασκεδάζει πολύ η αντίδραση των ανθρώπων όταν, αν το φέρει η κουβέντα, πω "Γράφω και ένα βιβλίο αυτό τον καιρό". Είναι σαν να έρχονται για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με εξωγήινο και δεν ξέρουν τι να του πουν. Όταν δε πω, "Μυθιστόρημα", υπάρχει πάντα μία αμήχανη παύση και ένα βλέμμα του τύπου "Με δουλεύει τώρα ή μιλάει σοβαρά;". Πρέπει να πληροφορήσω τον κόσμο ότι οι άνθρωποι που γράφουν βιβλία είναι από αυτόν τον πλανήτη, έχουν μια κανονική ζωή και δουλεύουν για να ζήσουν . Επίσης δεν κυκλοφορούν μόνο κάθε πανσέληνο και κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να κάνουν και κανένα μπάνιο που και που(σ.σ. ονόματα δε λέμε , υπολήψεις δεν θίγουμε).  Την επόμενη φορά λοιπόν, όταν σας πω ότι "γράφω κι ένα βιβλίο" μην φωνάξετε τους κυρίους με τα άσπρα να με μαζέψουν άρον άρον, στα αλήθεια συμβαίνει , ΟΚ ;

4. "Δεν αφιερώνω όσο χρόνο πρέπει, να τα λέμε αυτά, αλλά..."

Η γυναίκα μου αν μπορούσε να με μαντρώσει στο δωμάτιο να γράφω σαν τον παλαβό 24 ώρες το εικοσιτετράωρο , 7 ημέρες την εβδομάδα θα το έκανε με σαδιστική ευχαρίστηση και απόλυτη συνέπεια. Αφού το κορίτσι μου είναι γλυκός άνθρωπος και με κατανόηση (σ.σ.  αν θέλω ας πω κι αλλιώς μπουχαχαχα). Για κάποιο δικό της λόγο(σ.σ. πέρα της αθεράπευτης αμφίδρομης καψούρας που μας δέρνει και τους δυο), πιστεύει πολύ σε εμένα και σε αυτό που θέλω να κάνω (και ενίοτε κάνω) με το βιβλίο. Επίσης ("spoilers alert bitches", όπως λέμε και στο Ελλάντα) δεν παύει να είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει μέσες άκρες την κεντρική ιστορία, αλλά και το φινάλε. Όπως και να χει, είμαι μπαμπάς μικρών παιδιών , άλλαξα και καριέρα απότομα μετά τα 30 (σ.σ. συγνώμη δεν άλλαξα απλά, "εκτέλεσα" την παλιά και ξεκίνησα από το μηδέν, για να ακριβολογούμε), ε δεν είναι και εύκολα πράγματα αυτά. Δεν μπορώ να γράφω, να γράφω, να γράφω και να μην κάνω τίποτα άλλο. Ωραίο και ρομαντικό , αλλά δεν πληρώνει το ρημάδι (σ.σ. ελπίζω μόνο στην παρούσα φάση χαχαχα).Έχω ποικίλες υποχρεώσεις και στόχους και σε άλλα πεδία και ναι, έχω και τα εφηβικά μου γούστα που τα συνεχίζω απτόητος εδώ και χρόνια. Και να σας πω κάτι, ευτυχώς!!!

5. ¨Κάτι που με κάνει να γελάω, έτσι σαν μελλοντική σκέψη..".

Δεν σας έχει τύχει καμιά φορά σε μία οικογενειακή συζήτηση να ακουστεί ότι κάποιος είναι "ηθοποιός/συγγραφέας/ ότι άλλο μη συμβατικό στα μάτια των πολλών" ή ότι ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι τέτοιο, και στους παρευρισκόμενους να γυρίσει το μάτι ανάποδα; Αυτόματα - ειδικά οι μεγαλύτεροι - θεωρούν ότι όποιος κάνει κάτι τέτοιο "είναι τρελός , με τι πάει κι ασχολείται έχει οικογένεια και παιδιά" ή  "από παιδί ήταν λίγο βλαμμένος αλλά δεν περιμέναμε να εξελιχθεί κι έτσι και να πέσει τόσο χαμηλά". Μετά , στις λίγες περιπτώσεις που κάποιος πετύχει στον εκκεντρικό τομέα που διάλεξε, η συζήτηση αλλάζει άρδην και μαζί της και τα σχόλια " Πάντα του έλεγα να ασχοληθεί με αυτό, είχε ταλέντο. Έγραφε ωραίες εκθέσεις στο σχολείο και/ή είχε απαγγείλει όλη τη Μπουμπουλίνα απέξω στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, βέβαια" . Και φυσικά , αυτές οι συζητήσεις κλείνουν πάντα με το ρητορικό ερώτημα που ταλανίζει γενιές και γενιές σογιών (sic) " Mα είχαμε ποτέ συγγραφέα ή ηθοποιό στην οικογένεια; Από πού πήρε αυτό το παιδί τελοσπάντων;" Δεν σας το κρύβω λοιπόν ότι θέλω να έχω τέτοιες συζητήσεις στην οικογένειά μου - με την ευρύτερη έννοια -, είτε με εμένα παρόντα, είτε με εμένα απόντα και απλά να απολαύσω τη στιγμή που θα ανακαλύψει το σόι έναν ξεχασμένο "τέταρτο ξάδερφο" από την πλευρά του παππού , που έγραφε στιχάκια, ρητά και "τσιτάτα" σε βρύσες και πλατάνια και το 99% του χωριού τον έλεγε "τρελό". Ε ναι, τότε θα τα έχω πραγματικά καταφέρει ως δημιουργός βιβλίων και το όνομα του άμοιρου "τρελού" του χωριού θα αποκατασταθεί για πάντα στις συνειδήσεις όλων μας:).

Μέχρι την επόμενη φορά , να είστε όλοι καλά!