Μην έχεις ενοχές, χαμογέλασε...:)

Μέσα στη γενικότερη κατακραυγή για τα γεγονότα των ημερών, υπάρχει κι ένας φαντάρος ο οποίος διανύει τις τελευταίες ημέρες της θητείας του, μέσα σε μια χρονιά φοβερών μεταπτώσεων στη ζωή και την ψυχολογία του. Και ξέρετε κάτι, πριν με πιάσει το μετα-φανταρικό μου άγχος για την επιστροφή στον πλανήτη "Ελλάδα 2008", θέλω απλά να ηρεμήσω, να περάσω ΟΚ (σ.σ. γιατί το ΟΚ είναι καλό και δεν χρειάζεται όλη την ώρα να γκρινιάζουμε για το άλλο το παραπάνω) και να γελάσω. Ας δούμε λοιπόν τους απλοϊκούς άκρως Πικοαπίκικους "στόχους" μου για αυτές τις γιορτές :

Στόχος 1 : Έχω γεμίσει παιχνίδια XBOX360, για αυτό καλέ μου Αη Βασίλη ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙΣ άλλα!!! Ας μην ξεχνάμε το ένα κοστίζει γύρω στα 56 ευρώ -στην Ελλάδα 70 φεύγα- (σ.σ. σ'αγαπάω PLAY.COM, πολύ όμως χα,χα,χα) και επειδή τα DVD που τα περιέχουν δεν πάνε καλά με μαγιονέζα λέω να κρατήσω κανένα φράγκο και για φαγητό... Ο βλακώδης στόχος μου για αυτές τις γιορτές είναι να τερματίσω κάποια από αυτά για να έχω την ακόμη πιο βλακώδη ικανοποίηση ότι το έκανα! Εμπρός λοιπόν γενναία μου δάχτυλα, αρπάξτε το χειριστήριο της κονσόλας και πάμε να κατακτήσουμε το κάστρο της Virtual gaming ηδονής!!! Ναι, αλλά από που ξεκινάμε; Τι να διαλέξω ανάμεσα σε μυστηριώδεις τυχοδιώκτες των σταυροφοριών, διαγαλαξιακές όπερες επιστημονικής φαντασίας, ζομπομακελειά χωρίς έλεος, πρίγκηπες από την Περσία και αγώνες επιβίωσης κάτω από τη θάλασσα; Aυτά είναι διλήμματα αντάξια της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι ενός Πίκου Απίκου...Πιάνω το χειριστήριο και δεν ξέρω τι να παίξω, πρόβλημα κι αυτό. ..Σαν να μην έφτανε η παρούσα κατάντια μου, βγαίνουν συνεχώς και καινούρια γαμάτα παιχνίδια τα οποία το πορτοφόλι μου με εκπλιπαρεί με αναφιλητά να μην διανοηθώ να αγοράσω . Βλέπετε, νιώθει τρελές μοναξιές χωρίς τα αγαπημένα του ευρουδάκια...

Ως και ο ποντικός παίζει... Αααα, όλα κι όλα θέλω κι εγώ λέμε:).

Στόχος 2 : Aφού εξάντλησα τον παλιμπαιδισμό μου με τον στόχο 1, ας περάσουμε στο στόχο 2. Ο στόχος 2 συνίσταται από την εποποιία της μάσας που με περιμένει, ΚΑΙ σε αυτές τις γιορτές, και το κατά πόσο μπορώ να συγκρατήσω τις λιχουδιάρικες ορμές μου. Εγώ φταίω ρε γμτ που ο μεταβολισμός μου είναι διαρκώς σε απεργία υπερ των δικαιωμάτων ενός υγιούς οργανισμού. Τον πουστ... δεν καίει τίποτα... Άσε που νομίζω τελευταία ότι οι άλλοι τρώνε γύρω μου και τις θερμίδες τις παίρνω εγώ!!! Είπαμε αλτρουιστής ο Απίκος ,αλλά όχι κι έτσι. Με τόσες προσωπικές γιορτές στον ορίζοντα, συν το ότι είναι γενικότερα μια περίοδος που τρώμε όλοι δεξιά κι αριστερά, άντε να συγκρατηθω ο λιχούδης ο μπλογκερ. Αχχχχ..., το χω δει το όνειρο λέμε, θα βάλω πόρτες αλά Σαλούν στο σπίτι, πρώτα θα μπαίνει η κοιλιά μου στο δωμάτιο θα συστήνεται και μετά θα μπαίνω εγώ ρε παιδί μου. Βλέπεις και κάτι άτομα που τρώνε σαν βόδια γύρω σου και δεν παίρνουν δράμι και αφηνιάζεις ακόμα περισσότερο με την όλη κατάσταση. Εγκράτεια Πϊκο παιδί μου, το μυστικό είναι η εγκράτεια... (σ.σ. Ποιος όμως την έχασε για να τη βρω εγώ ... γκρρρ...)


Σίγουρα δεν ήμουν ΕΓΩ αυτό το παιδάκι:). Yπήρξα από ανέκαθεν, πως να το πω, πιο φαγανός:).

Στόχος 3: OK θα παίξω μέχρι τελικής πτώσεως και θα τρώω όταν δεν παίζω το οποίο είναι πάντα ένα καλό σχέδιο, ένα πλάνο κομμένο και ραμμένο στο εγωκεντρικό σαρκίο μου... Πραγματικά ώρες ώρες τρομάζω από την ευρηματικότητα μου! Αλλά για μια στιγμή, έχω την αίσθηση ότι κάτι ξέχασα... Φτου!!! Έχω και κοπέλα με την οποία μάλιστα είμαι τρελά ερωτευμένος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περάσω και πολύ χρόνο μαζί της, να κάνουμε τα γούτσου γούτσου και τα φίκι φίκι μας, να πάμε τις βόλτες μας και, και, και... Ρε τι έπαθα ο άνθρωπος, πρέπει να είμαι σκεύος ηδονής, πιστός σύντροφος, καλύτερος φίλος και με μια πιστωτική κάρτα ανά χείρας έτοιμη για αποστολές "καταναλωτικής αυτοκτονίας". Αυτές δεν θα ναι γιορτές για το πορτοφόλι μου αλλά το Πέρλ Χάρμπορ των οικονομικών μου... Τουλάχιστον θα χορτάσω από αγάπη και το καλύτερο, ΧΩΡΙΣ ΘΕΡΜΙΔΕΣ (σ.σ. αυτά είναι τα ωραία!!! Γιούπι!!!).

Α ρε ροζ πανδαισία τι μου κάνεις...Άτιμο πράγμα ο έρωτας βρε παιδί μου, πέφτεις με τα μούτρα και όποιον πάρει ο χάρος... Μωρό, δώσε κανένα φιλάκι τουλάχιστον να αντέξω τον λογαριασμό της πιστωτικής...:).

Φαντάζομαι όσοι από εσάς φτάσατε ως αυτό το σημείο του ποστ θα αναρωτιέστε σε κάποιο βαθμό που "κολλάει" ο τίτλος του ποστ. Ο τίτλος του ποστ κολλάει στο ότι έχω αποφασίσει αυτό το μπλογκ συνειδητά να διαφέρει από τον όποιο μέσο όρο της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Να μπαίνουν αυτοί οι λίγοι αναγνώστες που μπαίνουν στο μπλογκ μου και να διαβάζουν κάτι που τους διασκεδάζει και κάνει το μυαλό τους να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που διαρκώς δίνει στον πολίτη αφορμές για να απογοητεύεται. Δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αλλά σίγουρα θέλω να τον κάνω ένα λιγότερο κυνικό μέρος. Ναι ξέρω, ουτοπικός στόχος, δε βαριέσαι, ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν πάντα ο Δον Κιχώτης...

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

"Tα κλεμμένα διαμάντια" by Πίκος Απίκος ("προπολεμική" έκδοση)

Καμιά φορά όταν σκαλίζεις κανένα συρτάρι από τα πολύ ακατάστατα έρχεσαι προ εκπλήξεων. Έχω ένα τέτοιο συρτάρι στο σπίτι μου το οποίο το λέω το "συρτάρι των αναμνήσεων". Ξέρω ότι αυτό ακούγεται αθεράπευτα ρομαντικό αλλά η ουσία του πράγματος είναι ότι εκεί μέσα "πετάω" πράγματα που ούτε θέλω ολοκληρωτικά να τα ξεφορτωθώ, αλλά ούτε και να πιάνουν άσκοπα χώρο στο σπίτι. Παλιές φωτογραφίες, συλλεκτικές κάρτες με τους ήρωες της Marvel Comics, κάτι αναμνηστικά από διάφορες αθλητικές και μη εκδηλώσεις του παρελθόντος βρίσκονται καταχωνιασμένα εκεί μέσα. Μια άπο αυτές τις μέρες άνοιξα το εν λόγω συρτάρι ψάχνοντας ένα έγγραφο που είχα φάει τον κόσμο να βρω. Ψαχουλεύοντας με μανία τον πάτο του συρταριού έπιασα ένα λεπτό πάκο χαρτιά, αποτελούμενο κυρίως από σελίδες τετραδίων (σ.σ. των κλασσικών μαθητικών μπλε). Μιας και ο γραπτός λόγος πάντα με ελκύει, παράτησα αυτό που έκανα και άρχισα να χαζεύω τα χαρτιά, περίεργος για το περιεχόμενό τους. Στην πλειοψηφία τους οι σελίδες αποτελούσαν δικές μουμονοσέλιδες εκθέσεις από κάποιες από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Υπήρχαν όμως και δύο σελίδες που είχαν το μέγεθος μεγάλου μπλοκ ζωγραφικής. Στην πρώτη από αυτές διάβασα τον τίτλο : "ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ" . Θαρρώ ότι αυτό ήταν το προσχέδιο μιας σχολικής εφημερίδας που σχεδίαζα να φτιαξω με τρεις φίλους μου και στην οποία ήμουν ένας από τους "συντάκτες". Ας αφήσω όμως τα γραπτά μου να "μιλήσουν" για μένα (σ.σ. Νόμπελ λογοτεχνίας σου ρχομαι!!!). Δεν έχω διορθώσει τίποτα - ούτε καν κάποιο ορθογραφικό λάθος αν αυτό υφίσταται - και παραθέτω το κείμενο αυτούσιο όπως το έγραψα ως ένα παιδί τρίτης με τετάρτης δημοτικού αν και δεν θυμάμαι για να μαι ειλικρινής. Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν :

ΣΕΡΛΟΚ ΧΟΛΜΣ

Μάλιστα ο αήττητος ντετέκτιβ επιστρέφει σε νέες περιπέτειες.

ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Eπιμέλεια : Χρήστος

Το τηλέφωνο χτύπησε, μα κανείς δεν ήταν μέσα. Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ έλειπε. Το μεσημέρι λίγο μετά την επιστροφή του, ξεκίνησε για το αστυνομικό τμήμα. Πήρε το διαπλανητικό του αμάξι και ξεκίνησε. Συνάντησε την κυρία Βαρβέσα μια Αρειανή, τη χαιρέτησε.Τότε πρόσεξε πως όλες οι κυρίες δεν φόραγαν τα κοσμήματά τους. Έφτασε στο τμήμα παρκάρησε και μπήκε μέσα. Ο Βιδούλας ο Κρονιανός διευθυντής της αστυνομίας του ζήτησε να καθίσει. Καθώς κάπνιζε την πίπα του ο διευθυντής διηγόταν : "Σέρλοκ έχω μεγάλο πρόβλημα. Ο κόσμος με γέμισε μηνύσεις, επειδή λέει τα κοσμήματα εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Μα τον Πλούτωνα έχω τρελαθεί, θα μου στρίψει. Μπορείς να το αναλαβεις;" Ο Σέρλοκ πήρε μια γερή ρουφηξιά και απάντησε ξερά: "Nαι". Βγήκε από το Τμήμα και τράβηξε ξαφνικά το ηλεκτροπίστολό του. Η ακτίνα χτύπησε ένα περαστικό με παραφουσκωμένες τσέπες. Το αδιάβροχο σκίστηκε και πετάχτηκαν κοσμήματα. Ο άνθρωπος συνελλήφθη. Ο διευθυντής είπε στον Σέρλοκ : "Είναι μεγάλη σπείρα".

Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...

Το μόνο που "αναρωτιέμαι" πλέον είναι αν πρέπει να συνεχίσω την ιστορία α,χα,χα,χα!!!

POST'S SPECIAL FEATURES

• Είχα ξεκινήσει να μεταφέρω στο μπλογκ αυτό το κείμενο που έγραψα σαν παιδί μαζί με τωρινά δικά μου χιουμοριστικά σχόλια, σε παρένθεση. Μετά από λίγο όμως συνειδητοποίησα ότι απλά... δεν τα χρειάζεται:).

• Αυτό όμως που ήταν πραγματικά απίστευτο και με άφησε με το στόμα ανοιχτό είναι ότι σε μία σελίδα που είχα ζωγραφίσει κάτι σκίτσα της κακιάς ώρας υπέγραφα ως εξής:

Για κοιτάξτε λίγο πιο προσεχτικά κάτω δεξιά...



Ω ναι, Πίκος Απίκος στις υπηρεσίες σας κυρίες και κύριοι, από τότε χα,χα,χα!!!

• "Στοιχειώδες αγαπητέ μου Γουότσον και τιμημένοι αναγνώστες αυτού του μπλογκ":).

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Κάντο όπως ο Μέσι, χωρίς... μέση:).

Κοιτάξτε αγαπημένοι μου αναγνώστες είχα 8+ χρόνια να παίξω ποδόσφαιρο... Καλό το PRO, αλλά άλλο να τρέχουν virtual παίχτες για την πάρτη σου κι άλλο να σηκώνεις τον πισινό σου από τον πολύπαθο καναπέ, που έχει πάρει το σχήμα του, για να παίξεις ποδόσφαιρο ο ίδιος. Η παρέα ήταν καλή, η θέληση υπήρχε, κάποτε πριν χρόνια που έπαιζα με φίλους με έλεγες και "καλό", οπότε η μεγάλη απόφαση πάρθηκε μάλλον εύκολα. Στη συνέντευξη τύπου των ονείρων μου (σ.σ. αν υπήρχε τέτοιο παρανοϊκό πράγμα) θα έλεγα πιθανώς ότι "επιστρέφω στην ενεργό δράση για τη χαρά του παιχνιδιού", ενώ παίχτες κλάσης όπως ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα έτρωγαν νευρικά τα νύχια τους μπροστά στο ενδεχομένο να με αντιμετωπίσουν, χωρίς να ξεφτιλιστούν μπροστά στο μεγαλείο του ταλέντου μου. Κι ας μην πιάσω στο στόμα μου τους σπόνσορες που θα με θερμοπαρακαλούσαν για ένα γλυκό βλέμμα, ένα χαμόγελο Colgate και την πολυπόθητη τζίφρα μου για να διαφημίσω τα πάντα, από αλοιφές για κάλους μέχρι σέξι σωβρακοφανέλες (σ.σ. Μα τι λέω η ψωνάρα χα,χα,χα!).

Ω μα ελάτε τώρα δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι...:).

Ας επιστρέψουμε όμως στην ποδοσφαιρική "πανδαισία" (ΟΚ, πανδαισία δεν το λες...) που ενέπνευσε τη συγγραφή αυτού του ποστ. Ντυμένος με ένα μαύρο Τ-shirt, μια λευκή φόρμα με κόκκινη ρίγα στο πλάι (σ.σ. αααα...., όλα κι όλα για τα ακριβή χρώματα μην με ανακατεύεται, ως γνήσιος άντρας "βλέπω" μόνο τα βασικά) και το all time classic λευκό αθλητικό παπούτσι του ελληνικού στρατού, εισέβαλλα με παιδικό ενθουσιασμό στο "πράσινο χαλί" του γηπέδου 5χ5. Η πρώτη επαφή με τη μπάλα με έκανε να να σκάσω ένα χαμόγελο άκρας ικανοποίησης και κάθε στιγμή που περνούσε πατούσα καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Μετά από κάποια λεπτά υποτυπώδους προθέρμανσης (σ.σ. μα πολύ υποτυπώδους όμως χα,χα,χα) οι φιλόδοξοι ποδοσφαιριστές χωριστήκαμε σε δύο όμαδες των 5 ατόμων και χωρίς άλλη χρονοτριβή ο αγώνας ξεκίνησε. Το ίδιο και το δράμα της φυσικής μου κατάστασης με εμένα πρωταγωνιστή.

Πως καταντήσαμε λοχία... (επίκαιρο έτσι χα,χα,χα)!!!

Ξεκίνησα δυνατά, έκανα κανά δυο αξιοπρεπή σπριντ σε όλο το μήκος του γηπέδου και όποτε ερχόμουν σε επαφή με τη μπάλα όλο και κάτι καλό έκανα (σ.σ. αν και μεταξύ μας πρέπει να φαγα και κανα δυο περαστικά περιστέρια στην αρχή τουλάχιστον...). Πάνω που ξεκινούσα το τρίτο τιμημένο σπριντ, το σώμα μου άρχισε να διαμαρτύρεται. Φαντάζομαι αν είχε φωνή θα αναφωνούσε: " Δεν το χεις ρε μαλάκα, δεν το χεις! Άσε τα σπριντ και κοίτα να επιβιώσεις... Είναι κρίμα, νέος είσαι ακόμα, πρόσεχε να μην είναι το πρώτο σου ματς μετά από 8 χρόνια και το τελευταίο σου...". Στην αρχή αγνόησα τις "προειδοποιήσεις" και έκανα δύο σπριντ ακόμα, έτσι για να σπάσω τον τσαμπουκά στο αγύμναστο σαρκίο μου που δεν συνεργαζόταν. Ώσπου στο τελευταίο από αυτά, πήγα μπροστά αλλά δεν... γύρισα:). H ανάσα μου έβγαινε με το ρυθμό πολυβόλου και η κόπωση είχε ακινητοποιήσει το σώμα μου. Έλα όμως που θα ήταν ολίγον τι ξεφτίλα να ζητήσω να μπω τερματοφύλακας τόσο νωρίς στο παιχνίδι... Είχε φτάσει λοιπόν η ώρα να εφαρμόσω την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή του "βαδίσματος αλά... σπριντ" προσπαθώντας να ξεκουραστώ "μέσα στο παιχνίδι". Επί της ουσίας περπατούσα και όταν τα βλέμματα έπεφταν πάνω μου έκανα μια απόπειρα να τρέξω, έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ! Κανά δυο συμπαίχτες μου έδειξαν να παραξενεύονται με τη ν προκλητική στατικότητα μου, αλλά πάλι που να ξεραν οι κακόμοιροι ότι: "To μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη¨. Αφού συνέχισα για μερικά λεπτά αυτό το άτυπο κρυφτούλι με την ανύπαρκτη φυσική μου κατάσταση, ζήτησα να μπω τερματοφύλακας. Βλέπετε καλό το ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχα καμία πρόθεση να αφήσω τα τεμπέλικα κόκκαλά μου στο τερέν ενός γηπέδου 5 χ 5 ανεπιστρεπτί.

Όπως έλεγε και ένας παλιός και "ολίγον πρωτόγονος" συμπολεμιστής στη Ρόδο: " Δεν την παλεύω μπρε, εγώ φεύκιο!!!". Μου βγήκε η γλώσσα έξω λέμε:).

Η θέση του τερματοφύλακα σε ένα τέτοιο ματς "επιπέδου" έχει δύο πλεονεκτήματα: 1) Τεμπελιάζεις ανελέητα και με το νόμο και 2) Έχεις την ευχέρεια να παρακολουθήσεις το παιχνίδι καλύτερα όντας περισσότερο θεατής παρά συμμέτοχός του. Όχι ότι υπήρχε και τίποτα αξιόλογο να παρακολουθήσω δηλαδή... Άλλοι ήθελαν μια μπάλα μόνοι τους, έβαζαν το κεφάλι κάτω και έτρεχαν άσκοπα ως όψιμοι τράγοι που εντόπισαν το στόχο τους και θέλουν μανιωδώς να τον κουτουλήσουν. Άλλοι είχαν τρέξει τόσο πολύ στα πρώτα λεπτά του αγώνα που έβλεπες ότι όσο περνούσε η ώρα έσερναν όλο και περισσότερο το δήθεν μπαλαδόρικο σαρκίο τους - αντί να παίζουν μπάλα- περιμένοντας το λυτρωτικό σφύριγμα της λήξης ενός αόρατου διαιτητή που δεν ερχόταν ποτέ. Το τρίπτυχο: πολύ αλκοολ, πολύ τσιγάρο, πολύ φαγητό δέσποζε μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο. Και άλλοι απλά "δεν το χαν"... Ήταν μαλωμένοι από κούνια με κάθε έννοια ορθόδοξου χειρισμού της μπάλας, ήταν υπερήφανοι κάτοχοι δύο αριστερών ποδιών, επιχειρούσαν να σουτάρουν και κλωτσούσαν τα πάντα ΕΚΤΟΣ από τη μπάλα. Ο Μπρους Λη θα ήταν πραγματικά περήφανος για αυτούς:).


Μερικά highlights από τον αγώνα αλά Mπρους Λη:).

'Oσο κυλούσε ο χρόνος υπήρχε όλο και πιο συχνή εναλλαγή όλων μας στη θέση του τερματοφύλακα (σ.σ. έλα τώρα που δεν το περιμένατε αγαπητοί αναγνώστες χα,χα,χα) καθαρά για λόγους επιβίωσης. Λίγο πριν από τη λήξη, ένας από τους πιο "ενθουσιώδεις" ανάμεσά μας απλά κατέρρευσε... Οριζοντιώθηκε, έγινε ένα με το χλοοτάπητα και "ξέχασε" να σηκωθεί. Δεν είναι ότι δεν ήθελε απλά η μέση του είχε διαφορετική "γνώμη". Αααα... αυτή η περιβόητη "μέση" του τίτλου ήταν η πέτρα του σκανδάλου που έριξε τους τίτλους του τέλους του ματς. Το τελικό σκορ ήταν 4-2 και εγώ ήμουν μέλος της ομάδας των ηττημένων. Για μια στιγμή, "ηττημένων"; Χμμ, δε νομίζω, άλλωστε δεν ήμουν εγώ που με έβγαζαν σηκωτό οι συμπαίχτες μου από το γήπεδο. Ω ναι, το προσωπικό μου στοίχημα να φύγω από το ματς τόσο αρτιμελής όσο το ξεκίνησα είχε κερδηθεί και με το παραπάνω! Γεμάτος αυτάρεσκη ικανοποίηση μπήκα στο αυτοκίνητο μαζί με ένα φίλο μου και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Ενώ οδηγούσα, για μια στιγμή έσκασα ένα χαμόγελο στη σκέψη ότι: "Το χω ακόμα..."(σ.σ. έστω και οριακά χα,χα,χα).

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Για ένα αγόρι και το κορίτσι του...

Πριν από ένα χρόνο και κάτι ήταν ένα μπερδεμένο αγόρι. Ένα αγόρι που χαμογελούσε χωρίς να το εννοεί, που προβληματιζόταν χωρίς να πράττει, που έβλεπε το μέλλον να ορθώνεται μπροστά του σαν αφιλόξενο, δύσβατο βουνό και δείλιαζε μπροστά στην πρόκληση να κατακτήσει την κορυφή του. Οι μέρες περνούσαν η μία μετά την άλλη, 'βουτηγμένες' μέσα σε μία επαναλαμβανόμενη γκρι απόχρωση. Το αγόρι δεν είχε πρόβλημα με αυτό, άλλωστε είχε συνηθίσει το 'γκρι' στη ζωή του. Το χρώμα της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης , των αποφάσεων που δεν πάρθηκαν ποτέ και των ονείρων που αχνοφαίνονταν στο τέλος του ομιχλώδους δρόμου της ζωής του. Πάντα αρκετά κοντά ώστε να μοιάζουν προσιτά και πάντα να γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά του σαν άϋλα δημιουργήματα της φαντασίας , προορισμένα αέναα να σκοτώνουν την ελπίδα του. Κι έτσι περνούσαν οι μήνες και το αγόρι έχωνε το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του, προσπαθώντας να σχεδιάσει ένα μέλλον ρεαλιστικό, βατό, προβλέψιμο που θα χε ως γνώμονα τη λογική και ως μικρή υποσημείωση, χαμένη στη μετάφραση, το συναίσθημα. Κάθε μέρα που περνούσε, το αγόρι έσκυβε ακόμα περισσότερο το κεφάλι, χαμένο στις αβέβαιες μουντές σκέψεις του.



Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, το αγόρι άνοιξε για πολλοστή φορά τις κουρτίνες του δωματίου του. Το φως του ήλιου πλημμύρισε το δωμάτιο όπως και τόσες μέρες πριν από αυτή και η θέρμη του ζωοδότη χάϊδεψε το πρόσωπο του αγοριού. Ενώ απολάμβανε τη στιγμή, το βλέμμα του έπεσε σε μια ηλιαχτίδα. Η λάμψη της επισκίαζε όλες τις άλλες και η έντονη κόκκινη απόχρωσή της, τής έδινε μια απόκοσμη, ονειρική μορφή. Μαγεμένο, το αγόρι δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του από πάνω της. Η ματιά του χόρευε πλέον στους ρυθμούς του παιχνιδίσματός της ανάμεσα στις γρίλιες του παντζουριού. Με μια ορμητική κίνηση το αγόρι άνοιξε άπλετα την κουρτίνα και η κοκκινωπή ηλιαχτίδα εισέβαλλε με ορμή στο δωμάτιο, "βολτάροντας" γεμάτη περιέργεια, επίμονα, κεφάτα ανάμεσα στα έπιπλα. Όσο περνούσε η ώρα το αγόρι και η ηλιαχτίδα πλησίαζαν ο ένας τον άλλο. Στην αρχή διστακτικά, διερευνητικά, με τον κρυμμένο φόβο του άγνωστου και του πρωτόγνωρου να καθορίζει την άτυπη χορογραφία της κίνησής τους. Εκεί που φαινόταν ότι και οι δύο θα παρέμεναν αέναοι παρατηρητές μια ένωσης που δεν έγινε ποτέ, θύματα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που πρεσβεύει κάθετι το καινούριο, η περιέργεια τους, τούς νίκησε... "Γιατί να μην το ζήσουμε;", σκέφτηκαν και πλησίασαν ο ένας τον άλλο γοργά... Σαν να ήταν γραφτό από καιρό, αγόρι και ηλιαχτίδα έσμιξαν... Η γλυκιά θαλπωρή του οικείου αγκάλιασε την καρδιά του αγοριού και μια πληθώρα συναισθημάτων τό κυρίευσε. Έτσι σε μια στιγμή, το αγόρι έγινε άντρας, λουσμένος στο φως της κόκκινης ηλιαχτίδας. Οι σκιές του παρελθόντος διαλύθηκαν μονομιάς και στη θέση τους εμφανίστηκε η γλυκιά προσμονή της επόμενης μέρας. Πάντα παρέα με την κόκκινη ηλιαχτίδα. Ξαφνικά το μέλλον φαινόταν ένα πολύ πιο όμορφο μέρος να ζήσει κανείς...



Υ.Γ.: Στις 15 Σεπτεμβρίου έκλεισα ένα χρόνο σχέσης με τη γυναίκα που αγαπάω. Λόγω συνθηκών, το κείμενο καθυστέρησε λίγο αλλά ένιωσα την ανάγκη να το γράψω όπως και να χει. Τής το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη και εύχομαι να ευοδωθούν τα όνειρα μας για ένα υπέροχο κοινό μέλλον.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Ο "δαίμων" μπαρμπέρης της οδού Κρατερού... (Μέρος δεύτερο και τελευταίο)

Αυτό θα πονέσει...:).

Με το μάτι να γυαλίζει επικίνδυνα ο κουρέας σήκωσε το στήριγμα κεφαλιού της κομμωτικής καρέκλας και έσπρωξε με ορμή το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω του. Κατόπιν άρπαξε την αυτόματη ξυριστική μηχανή, κατέπνιξε με δυσκολία τους πολεμικούς αλλαλαγμούς που ήθελε να βροντοφωνάξει και "επιτέθηκε" με μένος στο αξύριστο πρόσωπό μου. Η μάχη ήταν εκ των πραγμάτων άνιση και τα γένια μου δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στις τρεις, κυκλικού σχήματος, περιστρεφόμενες ξυριστικές κεφαλές της μηχανής. Σε κάθε επαφή των λεπίδων με το δέρμα μου ένιωθα τα γένια μου να πέφτουν "ηρωϊκά" κατά κύματα. Ταυτόχρονα , η "θέρμη της μάχης" είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαιτέρως αισθητή στον γραφόντα (σ.σ. κοινώς λαμπάδιασα ο άνθρωπος από την τριβή χα,χα,χα). Μετά από αρκετά λεπτά ο "δαίμων" της μπαρμπερικής το γύρισε στο χειροκίνητο σύστημα... Με το κλασσικό ξυράφι - κάθε μπαρμπέρη που σέβεται τον εαυτό του- ανά χείρας άρχισε να ξυρίζει "κόντρα", κάποια σημεία του προσώπου μου που ακόμα αντιστέκονταν σθεναρά στον κατακτητή (σ.σ. αυτό δεν ήταν πια ξύρισμα αλλά το Hostel 3...). Νιώθοντας το ξυράφι να "θερίζει" το δέρμα της μουτράκλας μου, άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν άραγε η ζωή με ένα αυτί και αν τυχόν πρέπει να επιλέξω, όταν έρθει η ώρα, ένα διδακτορικό πάνω στα βλαστοκύτταρα για να έχω καβάτζα μερικά σε περίπτωση που το δέρμα μου δεν θα την πάλευε πια μετά το πέρας της σεμνής ξυριστικής τελετής της οποίας ήμουν μέτοχος...

Μερικοί θέλουν να ξυριστούν με οποιοδήποτε τίμημα και ο μπαρμπέρης μου δεν διέφερε στις εμμονές και τις μεθόδους του:).

Προς μεγάλη μου έκπληξη επιβίωσα της εμπειρίας αρτιμελέστατος με λίγες μόνο αμυχές "πταίσματα" να μαρτυρούν τι είχε προηγηθεί. Εκεί που έκανα να ανασηκώσω ο αφελής το κεφάλι μου, ο "μπαρμπέρης της κολάσεως" το εσπρωξε πάλι πίσω και άρχισε να ψεκάζει το πρόσωπό μου με μία από τις πρώτες λοσιόν προσώπου που επινόησε ο άνθρωπος (σ.σ. αν όχι ΤΗΝ πρώτη...). Εκείνες τις κρίσιμες ομολογουμένως στιγμές που η λοσιόν, λέγε με θειϊκό όξύ light- έκαιγε το δέρμα μου, είδα με την άκρη του δεξιού μου ματιού την ροζ πανδαισία μου να χασκογελάει "κομψά" (σ.σ. το σωσες μωρό, το σωσες, χα,χα,χα). Μόλις τέλειωσε η "ζιζανοκτονία" με τη μορφή ψεκασμού, διέπραξα το μοιραίο λάθος... να αποπειραθώ να σηκώσω το κεφάλι μου... Ποιος είδε τον μπαρμπέρη και δεν τον φοβηθηκε; Με μια αστραπιαία κίνηση ο περι ου ο λόγος με έβαλε στη θέση μου (σ.σ. κυριολεκτικά σας διαβεβαιώ χα,χα,χα) πριν περάσει στο επόμενο στάδιο της "ξυριστικής ελεγείας" του. Βγάζοντας ένα πιστολάκι μαλλιών (σ.σ. και γκατζετάκιας ο κύριος λοιπόν...χα,χα,χα), άρχισε να μού εξαπολύει ένα μπαράζ κρύου αερα στην "φλεγόμενη" επιδερμίδα μου (σ.σ. τώρα πια ξέρω πως "ένιωθαν" τα επιταχυνόμενα σωματίδια στο πείραμα του Cern, ω ναι!!!). Μετά από το κρύο "αερο- ντους" ακολούθησε ένα έντονο μασαζ στο πρόσωπο με -τι άλλο..- Νivea (σ.σ. γιατί απλά ο χρόνος σταμάτησε εκεί...), κατά τη διάρκεια του οποίου έφαγα και τα χαστουκάκια μου (σ.σ. μέσα στο πλαίσιο του fair play πάντα...) έτσι για να στρώσω επιδερμίδα. Αφού έφαγα τα "μπαρμπερομπουνίδια" ο "ακατανόμαστος" (σ.σ. αυτός κι εκείνος από το Χαρι Πότερ ένα πράγμα...) έβγαλε από το θηκάρι του όχι γιαταγάνι (σ.σ. όπως ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα κάνει...) αλλά... λευκό βουρτσάκι για να καθαρίσει το "πεδίο της μαχης" από τα "κουφάρια "των πεσόντων γενιών, τριχών και λοιπών θυμάτων ανά την φράπα μου.

Eίχε φτάσει η ώρα για την "ανάπαυση του πολεμιστή". Άραγε ποιος θα ήταν ο επόμενος μετά από εμένα...; Καλή του τύχη όπως και να χει!

"Έτοιμος! Με γεια!" βροντοφώναξε ο βαρυκόκκαλος "φονευς των τριχών" . Για πότε σηκώθηκα, για πότε χαιρέτησα, για πότε πλήρωσα και για πότε βρέθηκα εκτός κουρείου ούτε κι εγώ ο ίδιος το κατάλαβα. Θυμάμαι όμως ότι με έπιασε νευρικό γέλιο λόγω της κάπως σουρεαλιστικής και συνάμα διασκεδαστικής εμπειρίας που μόλις είχα βιώσει. Το πρώτο φιλί της κοπέλας μου στο μάγουλο για το "Με γεια!" και η υπέροχη αίσθηση των χειλιών της πάνω στην φρεσκοξυρισμένη μου επιδερμίδα, με έκανε να σκεφτώ ασυναίσθητα: "Χαλάλι η μίνι-ταλαιπωρία... Ευχαριστώ μεσιέ μπαρμπέρη! Αποστολή εξετελέσθη!!!".

Υ.Γ. : Όπως βλέπετε... επέστρεψα:). Καλώς σας βρίσκω και πάλι λοιπόν!!!.

Mέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Ο "δαίμων" μπαρμπέρης της οδού Κρατερού... (Μέρος πρώτο)

Ξέρετε κάτι; Το μαλλί αφάνα και τα τιμημένα ελληνικά στρατά δεν πάνε μαζί. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με καθαρά στυλιστική επιλογή (σ.σ. λέμε τώρα χα,χα,χα), με την ανάγκη του στρατού για πλήρη ομοιομορφία ή με το γεγονός ότι το αφανέ κούρεμα δεν προσδίδει το απαραίτητο αεροδυναμικό σχήμα στο κρανίο του Έλληνα φαντάρου. Σχήμα απαραίτητο για να αποκτήσει το μέσο "τρελό μαχίμι" περισσότερη ταχύτητα, που θα του χρησιμεύσει σε "άθλους" όπως: το να σπριντάρει γρήγορα στην τουαλέτα πριν το συμπολεμιστή του και να καταθέσει ακολούθως τον "οβολό" του (σ.σ. οβολό το λέμε τώρα, χα,χα,χα) και να μπει πρώτος στην ουρά του ΚΨΜ (σ.σ. Ουρά;Ποια ουρά; Edo einai balkania...). Πάνω από όλα όμως, η ταχύτητα του φαντάρου χρησιμεύει στο να αρπάξει το πολυπόθητο "εξοδόχαρτο" από τα χέρια του έντρομου αξιωματικού υπηρεσίας που κάθε μέρα βλέπει ένα τσούρμο βαρβάρων να ορμά πάνω του με λύσσα στο δρόμο για μια νέα έξοδο του Μεσολογγίου. Όποιος είπε ότι οι νεότερες γενιές Ελλήνων δεν έχουν σθένος και γενναιότητα πλανάται πλάνην οικτράν:). Aς περάσουμε όμως στο ψητό της υπόθεσης...

Είχε έρθει πλέον η ώρα να κουρευτω, δεν θα μπορούσα να ξεγελάω για πολύ ακόμα τους ανωτέρους μου με τέτοιο μαλλί τι λέτε; χα,χα,χα.

Σχετικά πρόσφατα, κοντά στο πέρας της αδείας μου, βρέθηκα ο "αφανοφόρος" στην Αθήνα και στην περιοχή των Ιλισίων (σ.σ. όχι των πεδίων, των άλλων των πιο low budget...). Μιας και το μαλλί είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο χωρίς επιστροφή προς τα πάνω κι ένα κλικ πριν αρχίσει να ξεσκονίζει όλα τα χαμηλοτάβανα σπίτια που έμπαινα, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κουρευτώ (σ.σ. γάτα ο δικός σου, βουλωμένο γράμμα διάβασα σάς λέω, χα,χα,χα). Με αυτά και με αυτά και με την καλή μου για παρέα, μπούκαρα σε ένα συνοικιακό μπαρμπέρικο με την ελπίδα ενός επικείμενου "νορμάλ" κουρέματος να φωτίζει το βλέμμα μου. Καθώς ανέμενα τη σειρά μου να κουρευτώ , πρόσεξα ότι ο προηγούμενος πελάτης ζήτησε κούρεμα και ξύρισμα από τον τιμημένο "βαρυκόκκαλο" γενειοφόρο μπαρμπέρη. Πριν τιναχτώ από τη θέση μου και βροντοφωνάξω "Θέλω κι εγώ!!!" η -πάντα σε εγρήγορση- κοπέλα μου με συγκράτησε, σώζοντας την αξιοπρέπεια του ζευγαριού από βέβαιη ξεφτίλα και με μπόλικη αμηχανία για γαρνιτούρα (σ.σ. τιμή και δόξα στα γατίσια αντανακλαστικά του μωρακίου μου λοιπόν, χα,χα,χα).

Το ψαλίδι του εν λόγω "τιτάνα της κομμωτικής" δεν μου φαινόταν και τόσο σέξυ αλλά τι να κάνεις... :).

Μετά από αρκετή αναμονή και ενώ πλησίαζα στο να ξεχάσω για ποιον ακριβώς λόγο μπήκα στο κουρείο, έφτασε η σειρά μου να δεχτώ τις περιποιήσεις αυτού του πρωτόγονου, όψιμου Βιντάλ Σασούν που δέσποζε μπροστά μου. Κάθισα λοιπόν στην κομμωτική καρέκλα και ζήτησα από αυτόν τον "ογκόλιθο της κομμωτικής" να μη δείξει κανένα έλεος απέναντι στο πυκνό και αφιλόξενο για κάθε σώφρων ψαλίδι "δάσος" των μαλλιών μου. Σαν άλλος ψαλιδοχέρης, ο κουρέας άρχισε την κατά μέτωπο επίθεση στην αφάνα μου με μόνα όπλα την αυτόματη μηχανή κουρέματος και τη γενναιότητα του φτασμένου κομμωτή μπροστά σε μια πρόκληση ζωής... Άλλωστε ποιος ξέρει τι πιθανοί κίνδυνοι ελόχευαν ανάμεσα στις πυκνές καστανές μπούκλες μου(σ.σ. εντάξει, εντάξει δεν έχω και τόσο πυκνό μαλλί αλλά αν το αφήσω καιρό ακούρευτο φουντώνει το ρημάδι, φουντώνει χα,χα,χα). Με το που ολοκληρώθηκε αυτή η "μπαρμπερική μυσταγωγία", έριξα την ακόλουθη λεκτική "βόμβα" : " Θέλω και ξύρισμα...". Τι το ήθελα ρε γαμώτο... Το μάτι του τυπά γυάλισε λες και ξεστόμισα τις κωδικές λέξεις που τον μεταμορφώνουν από ένα απλό συνοικιακό μπαρμπέρη στον Έλληνα Sweeney Todd... Οι επόμενες στιγμές στην καρέκλα του κουρέα προβλέπονταν δραματικές, απλά δεν ήξερα ακόμα πόσο...


Αυτό είναι κούρεμα! Πάντα γελάω με το παραπάνω βιντεάκι:).

(Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο δεύτερο μέρος)

Άκυρο ψαρούλη...:)

Πρώτη φορά σκέφτηκα ένα τίτλο για ποστ πριν καν μπω στη διαδικασία να σκαρφιστώ το περιεχόμενό του... Για κάποιο παρανοϊκό λόγο έπρεπε να γράψω ένα ποστ με αυτόν τον συγκεκριμένο τίτλο ακόμα κι αν ήταν το πιο ελεεινό ποστ απο καταβολής ποστ (σ.σ. καμία ¨πίεση" λοιπόν για τον γραφόντα χε,χε,χε). Κάθομαι λοιπόν στο ίντερνετ καφέ και μπλογκο-διαλογίζομαι βλακωδώς, τρόπους να γεμίσω ένα ποστ χωρίς να κοιμήσω τις "ορδές" των ανθρώπων που ξημεροβραδιάζονται στους υπολογιστές τους περιμένοντας την επόμενη καταχώρηση στο μπλογκ μου(σ.σ. ξέρω ότι σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν υπάρχετε χα,χα,χα).

Ω μα ελάτε τώρα λατρεμένοι μου αναγνώστες... το ποστ βελτιώνεται παρακάτω...Αναγνώστες; Αναγνώστες; Πού είστε οεο;

Ας ξεκινήσουμε όμως με την προέλευση της φράσης "άκυρο ψαρούλη"... Όταν ήρθα λοιπόν στην στρατιωτική μονάδα -στην οποία υπηρετώ μέχρι τούτη την αποφράδα μέρα- ήμουν ακριβώς αυτό, ένας δασύτριχος, ζαβλακωμένος "ψαρούλης". Ένα τιμημένο "υδρόβιο ον" που έπρεπε να προσαρμοστεί στην καινούρια του "γυάλα" μέχρι - με την πάροδο του χρόνου- να εγκλιματιστεί και να μετακομίσει στο "μεγάλο ενυδρείο" της στρατιωτικής θητείας, μόλις οι επόμενοι μικροί και ταπεινοί ψαρούληδες θα έρχονταν με το καλό... Ανά την άφιξή μου εδώ , ήρθα αντιμέτωπος με τους "πρώην ψαρούληδες" της προηγούμενης σειράς οι οποίοι έχοντας "κάψει ασφάλειες" λίγο από το δικό τους δράμα μερικούς μήνες πριν , λίγο επειδή απλά δεν την "πάλευαν" γενικώς μας έριχναν συνεχώς "άκυρα". Το "άκυρο" στο στρατό μπορεί να περιγραφεί ως εξής: ένα ¨καμμένο εγκεφαλικά άτομο" λέει σε ένα άλλο "καμμένο εγκεφαλικά άτομο to be" κάτι. O "to be", γυρίζει να δει ποιος τον φώναξε και ο νυν- καμμένος λέει "άκυρο ψαρούλη", "ψαρά" ή κάτι της ευγενούς συνομωταξίας των θαλάσσινών (σ.σ. όπως βλέπετε το I.Q. της ελληνικής στρατευμένης νεολαίας "ανεβαίνει" με κάθε μέρα θητείας σε νέα δυσθεώρητα ύψη χα,χα,χα). Αυτή η "πανδαισία" στιχομυθίας που μόλις σας περιέγραψα αποτελεί ένα στρατιωτικό "αστείο¨ απείρου κάλλους και ανείπωτης καφρίλας το οποίο είτε το πιστεύετε είτε όχι, κάνει κόσμο και κοσμάκη να γελάει... (σ.σ. ως γνωστόν η καφρίλα δεν είναι ντροπή ή μάλλον είναι, αλλά ποτέ δεν άφησα τέτοιες λεπτομέρειες savoir vivre να με σταματήσουν, οπότε γιατί να αρχίσω τώρα χα,χα,χα)

Έχετε φτάσει ως εδώ και το νόημα της ύπαρξης αυτού του ποστ σάς διαφεύγει ακόμα... Πιστέψτε με δεν είστε μόνοι, κι εγώ ακόμα το φιλοσοφώ το θέμα:). Aφού το κάνετε το "ψυχικό", συνεχίστε να διαβάζετε σε μια άκρατη επίδειξη φιλανθρωπο-μπλογκικού μεγαλείου:).

Ας περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης το οποίο ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο είναι (σ.σ. πλάκα, πλάκα μόλις γέμισα άλλη μια σειρά του ποστ με το απόλυτο τίποτα, πραγματικά είμαι ένας φανταστικός μπλογκερ χα,χα,χα) . Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο "ζουμί" στην όλη υπόθεση και εσείς σαν καλοί αναγνώστες θέλετε να κάνετε την virtual "παπάρα" σας σε αυτό, θα στοιχημάτιζα στο τι είδους άκυρα έχω βιώσει ο φαντάρος ή έχω δει άλλους φαντάρους να εισπράτουν... Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το νήμα της θητείας μου σε σχέση με την έννοια του "ακυρου". Μόνη μου φιλοδοξία να σας κάνω να γελάσετε ενώ "την παλεύετε δεν την παλεύετε" ανάμεσα στα αναβράζοντα αιρκοντίσιον των σπιτιών σας, στις ατέλειωτες εξεταστικές περιόδους, στις άδειες που θέλετε να πάρετε από τη δουλειά και όλο και απομακρύνονται από το διάβα σας -αντί να πλησιάζουν- και γενικώς σε όλα τα μικρά και μεγάλα προσωπικά σας "άκυρα". Bουρ στον μπλογκοπατσά λοιπόν!!!

Κι αν η virtual παπάρα στα άδυτα του ποστ απέτυχε, "μη φοβού", υπάρχει πάντα η original... Ψωμάκι, λαδάκι, εμπρος μαρς!!! Δεν είναι ώρα για καλούς τρόπους λέμε, καλοκαιράκι γαρ:).

- Ο φαντάρος Πίκος περίμενε, για κάποια δουλειά που έκανε στο στρατόπεδο, να πάρει αρκετές μέρες άγραφης άδειας από τον προϊστάμενό του... Εκείνος με "πόνο καρδίας" και τρεμάμενα χείλη τού δίνει τρεις ολόκληρες μέρες, όταν άλλοι πέρνουν δέκα, απλά επειδή υπάρχουν, και τιμούν με την βυσματική παρουσία τους το στρατόπεδο. Ένα 'άκυρο αλά κρεμ' μόλις σερβιρίστηκε στον Πίκο με ανείπωτη χάρη και περισσή μαεστρία, γιούπι!!! (σ.σ. μα καλά λέει κανείς "γιούπι" πέρα από τα κόμιξ, έλεος βρε Πίκο, κράτησε ένα επίπεδο αγόρι μου ή ρίξε ένα μπλογκο-άκυρο στον εαυτό σου προσπαθώντας...)

- Η κοπέλα του Πικοφάνταρου επισκέπτεται το νησί και τη μέρα εκείνη υπάρχει επιθεώρηση οπλισμού... Ο ανεκδιήγητος κορυφαίος λοχίας (σ.σ. ένας τύπος με I.Q. ραδικιού και virtual γαλόνια στρατηγού Πάτον...) ρίχνει κράτηση στον Πίκο και σε άλλους τρεις απλά επειδή μπορεί... Ο Πίκος αλλάζει εκατό χρώματα γιατί η προοπτική να δει την κοπέλα του εξανεμίζεται και φαντάζει πιο απίθανη από το να πάρει η ΑΕΚ πρωτάθλημα... Ξαφνικά ο λοχίας με στεντόρεια φωνή φωνάζει από την άλλη άκρη του θαλάμου "ΑΚΥΡΟ" σε όλες τις κρατήσεις... ΟΚ, Πίκο ηρέμησε αγόρι μου, το γλίτωσες το έμφραγμα... κάλμαρε λεβέντη μου σου λέω!!!



Εντάξει ρε παιδιά, ο αναμάρτητος μπλόγκερ πρώτος "τω λίθω βαλέτω":). Αυτό είναι ένα "ατυχές" ποστ, μην λιθοβολείτε το φαντάρο:).


- Κάποιο άλλο παιδί σε συγκεκριμένο πόστο μαθαίνει ότι ο μοναδικός αντικαταστάτης του θα πάρει απόσπαση σε άλλο νησί... Πράγμα που σημαίνει ότι αυτός δεν θα μπορέσει να πάρει άδεια... Το αποτέλεσμα; Ο συγκεκριμένος "shinobi" να είναι όλη μέρα σαν 'θλιμμένη παναγιά' και να αναστενάζει κοιτάζοντας το υπερπέραν σαν άλλος Γαλιλαίος αναζητώντας κάπου στο σύμπαν την χαμένη του άδεια... Όλα αυτά, μέχρι να του πουν οι υπόλοιποι φαντάροι ότι όλα ήταν μια φάρσα... Είμαι σίγουρος ότι ο Σεφερλής θα την έβρισκε ξεκαρδιστική και όλοι ξέρουμε ότι όταν με κάτι γελάει ο Σεφερλής, τα καλά παιδιά αλλάζουν κανάλι:)

- Ένα παλικάρι της συνομωταξίας "έχει λάχει, έχει λάχει να σε κυνηγούν οι βλάχοι" έχει συμπληρώσει 7 ώρες μιας συγκεκριμένης υπηρεσίας στην πύλη του στρατοπέδου, όταν τον παίρνουν στο τηλέφωνο και του λένε ότι ο αντικαταστάτης του "θέλει μεν, δεν μπορεί δε". Αυτομάτως η υπηρεσία στην πύλη μετατρέπεται σε camping στην πύλη... Ας πούμε απλά ότι αν οι βρισιές ανά λεπτό ήταν ολυμπιακό άθλημα ο φίλος μας θα είχε το χρυσό μετάλλιο στο τσεπάκι... Τελικά, μόλις ξέμεινε από κοσμητικά επίθετα για τα επίγεια και τα θεία και το μάτι του θόλωσε σαν άλλου Λεωνίδα στους 300, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε... Η φωνή στην άλλη άκρη αναφώνησε... ναι σωστά το μαντέψατε... "ΑΚΥΡΟ ΨΑΡΟΥΛΗ!!!". (σ.σ. γάτες με πέταλα οι αναγνώστες μου, όχι παίζουμε...).

Κουράγιο, τελειώνει...:).

Στον επίλογο αυτού του ποστ που δεν συγκλόνισε τον κόσμο σας, αλλά βρε αδερφέ σας δεν αναφώνησε και ο υπολογιστή σας ¨have mercy Pikos", ολοκληρώνω με την κορυφαία ατάκα της ροζ πανδαισίας που αποκαλώ ταίρι μου και που πάντα με κάνει να γελάω...


Πίκος: "Ώστε μωρό μου θα έρθεις τελικά στο νησί. Τι ωραία!!!" (σ.σ. ερωτευμένος είμαι παιδιά, είναι το τέλος της προσωπικής μου αξιοπρέπειας 'as we know it' για να παραφράσω άθλια το γνωστό τραγούδι των REM χα,χα,χα).

Ενεσούλα: "Δεν σε χάλασε ψαρούλη!!!"

OK, δεν έφαγα "άκυρο" αυτή τη φορά, ο θεός του boy meets girl ήταν φιλεύσπλαχνος μαζί μου χα,χα,χα!!!


Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

The σιρόπι chronicles: Καημένη Ελληνική γλώσσα τι σου 'μελε να πάθεις...

Αυτό δεν είναι ένα ποστ για άτομα με περίεργες προφορές και ιδιώματα που συνάντησα στο χωνευτήρι της Ελληνικής στρατιωτικής ζωής. Δε λέω βέβαια.... Αυτή η ρημάδα η θητεία με έφερε σε επαφή με "αξάν" που σπάνε κόκαλα και εκφράσεις πιο "εκρηκτικές" από τα βλήματα των όπλων μας.Παρ' όλα αυτά ο Πίκος Απίκος επιβιώνει αξιοπρεπέστατα μέσα σε αυτόν τον "κυκεώνα" γλωσσικών μαργαριταριών που αντιμετωπίζει καθημερινά (σ.σ. Έγραψα τη λέξη "κυκεώνας"...ουάου...I'm not braindead just yet, χαχαχα). Μετά από αυτό το ανούσιο παραλήρημα του γράφοντος που, όπως και να έχει, δοκίμασε τις αντοχές των όποιων αναγνωστών του (σ.σ. Ζέστη καταραμένη παιδιά...Τι περιμένατε; Κυκλοφορούμε μέσα στις τριαντάρες Κελσίου ντυμένοι με την "ελίτ" των καραβόπανων...) ας περάσουμε στο θέμα μας.

Όσοι περιμένατε ένα μάθημα σωστών ελληνικών από ένα trendy δάσκαλο ατυχήσατε...Λεκτικές "βαρβαρότητες" εν όψει και όποιος αντέξει:).

Το "κακό" ξεκίνησε όταν μπήκε εκείνη στη ζωή μου... Aν και στην αρχή επικοινωνούσαμε, ο Πίκος και η Πίκα του, με νορμάλ εκφράσεις του ελληνικού λεξιλογίου που τιμούν τη δημοτική και την καθιέρωσή της, το πράγμα γρήγορα άλλαξε... Στη ζωή μας μπήκαν σαν σίφουνας τα υποκοριστικά, οι κομμένες λέξεις και γενικώς η επικοινωνία με το έτερον ήμισυ πέρασε σε άλλο επίπεδο (σ.σ. Ποτέ δεν είπα σε επίπεδο ανώτερο του προηγούμενου, έτσι...χαχαχα).Ξαφνικά, ένα ολόκληρο λεξιλόγιο, αποκλειστικά "δικό μας", δημιουργήθηκε από το πουθενά."Λέξεις" όπως: "βουπ βουπ", "γούτσου γούτσου", "λίνι", "μωό", "κοΐτσι" και άλλα τέτοια εισέβαλλαν στην καθημερινότητά μας ανεβάζοντας τον "σόρολοπ factor" σε δυσθεώρητα ύψη στην "ρομ-κωμική" κλίμακα. Τόσο σιρόπι, εμείς και τα γλυκά του κουταλιού ένα πράγμα:) .

Πολύ σιρόπι βρε παιδί μου... μα δηλαδή έλεος... δεν κρατάμε ούτε τα προσχήματα πια το ζευγάρι... Πείνα καταραμένη γενικώς:).


Και καλά εμείς, τα δυό ερωτευμενάκια μέχρι τελικής πτώσεως εις την ν. Δικό μας το γήπεδο της σχέσης, δική μας και η μπάλα για να ντριμπλάρουμε ως άλλοι Κριστιάνο Ρονάλντο τα "βαρετά" (πλην νορμάλ, χαχαχα) στερεότυπα της ελληνικής γλώσσας. Οι "τρίτοι" τι φταίνε, μου λες; Για παράδειγμα, η αδερφή της ροζ πανδαισίας που έχω την τιμή ν' αποκαλώ σύντροφό μου (σ.σ. Και όχι, δεν είμαστε μέλη του Κ.Κ.Ε., δεν κάνουμε τέτοια "συναρπαστικά" πράγματα ως ζευγάρι...). Η εν λόγω αδερφή άνευ χαρτοφυλακίου και με ουδεμία σχέση με το πρόσφατο "αδερφομάνι"της Τήλου, έχει ιδιότυπες αντιδράσεις στα λεκτικά ατοπήματα και τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του ερμαφρόδιτου "τέρατος" που λέγεται "Πικενεσούλα". Με άκρως ιατρικούς όρους το λες και αλλεργία. Αλήθεια σας λέω!!! Μόλις το μπαράζ των σιροπιαστών στιχομυθιών του ζευγαριού αρχίζει, η "sister of no mercy" ξεκινά ν' ανεβάζει στροφές και το μάτι της περνά σε "μη χέσω..." mode. Αυτό είναι κάτι το παροδικό βέβαια και απλά ο προπομπός του επερχόμενου "μην ξεράσω" mode. Αν και φαν των γλυκών, γενικώς, μάλλον τα σιροπιαστά δεν είναι το φόρτε της, δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς (σ.σ. Παρεπιπτόντως, μόλις υπέγραψα τη θανατική μου καταδίκη, αλλά, όπως έλεγαν και οι Queen: "who wants to live forever", χαχαχα).

Aδερφή Μάρίνα και λοιπές "αντιδραστικές δυνάμεις" δείξτε οίκτο στις ακρότητες ενός βαριά ερωτοχτυπημένου φαντάρου και της ροζέ αποχρώσεων νοσηλεύτριας της καρδιάς του. Η "ασθένεια" είναι ανίατη η ρημάδα:).

Μεταξύ μας τώρα, καταλαβαίνω απόλυτα ότι ένας "τρίτος" ανεβάζει ζάχαρο - στα όρια διαβητικού κώματος, - για να μην κάνουμε και μισές δουλειές όταν υπερβάλλουμε - όταν ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι επικοινωνεί με τη δική του "άθλια" προσωπική αργκό, γράφοντας οποιοδήποτε καθωσπρεπισμό στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Συνειδητοποιώ ότι μιλάω και ενεργώ όπως ποτέ πριν στη ζωή μου και το "pink overdose" κορίτσι μου βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατάσταση... Ευτυχώς!!! Αλλιώς θα κυκλοφορούσα με μια χάρτινη σακούλα στο κεφάλι, για να κρύψω τη "δήθεν" ντροπή μου για το μονόπλευρο του πράγματος. Και ας μη μιλήσουμε για το ότι δεν τηρώ τίποτα από τον must δωδεκάλογο του "ιδανικού" - και καλά - άντρα των life style περιοδικών με τους αγαμ*, ξερόλες συντάκτες.

Έτσι που λέτε παιδιά, δηλώνω "guilty as charged" και συνεχίζω ακάθεκτος το "ερωτοχτυπημένο" μου οδοιπορικό, παρέα με το πάντα χαμογελαστό κορίτσι μου!

Υ.Γ.1: Αδερφή Μαρίνα υπομονή!!! Καψούρα είναι (δεν) θα περάσει:)
Υ.Γ.2: Καθόλου άσχημα για κάποιον με 3 ώρες ύπνο, ε; χα,χα,χα!!!

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!!!

Όταν το μπλογκ σου, σού φαίνεται ένα "εξωτικό" μέρος...

To μπλογκ μου?

Ε ναι λοιπόν το παραδέχομαι... Είχα καιρό να μπω στο "Έκτακτο Παράρτημα" και να δω τι κάνουν τα μπλογκοφιλαράκια μου, πόσο μάλλον να γράψω κάτι σε αυτή την ταπεινή μπλογκογωνιά. Η αλήθεια είναι ότι πέρασα ένα μήνα με αρκετά σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου και όχι κατά κύριο λόγο εξαιτίας του φανταρικού. Μια προσωπική περιπέτεια με ένα θέμα ύγειας ενός αγάπημένου μου προσώπου, δοκίμασαν τις αντοχές μου ως ανθρώπου σε βαθμό μεγαλύτερο του συνηθισμένου... Το μεγάλο σοκ μιας εφιαλτικής αλλαγής στα δεδομένα της ζωής μου αποφεύχθηκε, "πέρασα" τις εξετάσεις μου σαν στήριγμα μιας οικογένειας σε κρίση και συνεχίζω ακάθεκτος τη θητεία μου ευρισκόμενος πλέον στο νησί των Φαιάκων.


Μιας και δεν γράφω κάτι αστείο δικής μου επινόησης είπα να το γυρίσω σε αγαπημένες "συνταγές" επιτυχίας :).

Πολλές αλλαγές σε λίγο χρόνο και όπως καταλαβαίνετε το μπλογκιγκ πέρασε σε δεύτερη μοίρα αυτό τον τελευταίο μήνα. Μάλλον αυτή θα είναι και η θέση του στις προτεραιότητές μου καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά από την άλλη πλευρά το όνομα αυτού του μπλογκ δεν επιλέχθηκε τυχαία υποψιασμένοι μου αναγνώστες, οπότε ποτέ δεν ξέρεις... Είναι αλήθεια ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές και μπαίνοντας στο dashboard του μπλογκ μου μετά από καιρό, το μέρος δεν μου φαντάζει τόσο οικείο και "δικό μου" εξού και ο τίτλος του ποστ αυτού. Όπως και να έχει δηλώνω ένα βροντερό "ΠΑΡΩΝ" μακριά από μια ρουτίνα επαναλαμβανόμενη που ώρες ώρες κουράζει αφόρητα, αλλά και στην οποία βρίσκεις συχνές 'οάσεις' χαβαλέ και συντροφικότητας που σε κρατάν αισιόδοξο για την τελική έκβαση του αγώνα με το χρόνο στον οποίο έχεις υποχρεωτικά συμμετάσχει.


Ένα ακόμα κλασσικό βιντεάκι που πάντα με κάνει να γελάω... Σχεδόν 6 χρόνια στην Αγγλία είναι αυτά παιδιά και άφησαν τα 'Αγγλοσαξωνικά' τους κατάλοιπά πάνω μου:).

Να είστε όλοι καλά και υπόσχομαι να επιστρέψω δριμύτερος και πιο κεφάτος όταν πραγματικά θα έχω κάτι να πω με τον τρόπο που συνηθίζω και χαρακτηρίζει αυτό το ταπεινό μπλογκοστέκι που λέγεται "Έκτακτο Παράρτημα".

Αυτά για την ώρα...

Y.Γ.: Έτσι για να κλείσουμε το ποστάκι αισιόδοξα:).

Κινούμενος σε ένα παράλληλο "χακί-free" σύμπαν...

Καθόμουν που λέτε αραχτός ένα ωραίο πρωινό απολαμβάνοντας τον καφέ μου και συζητούσα με το κορίτσι μου "περί ανέμων και υδάτων". Δεν ξέρω πως το έφερε η κουβέντα και μιλήσαμε λίγο για τα μπλογκ μας (σ.σ. οι μεγάλες ψωνάρες συναντιούνται...).Τότε η δεσποινίς Ενεσούλα μου πετάει το "καρφί" που έμελε να συνταράξει το μπλογκικό μου "είναι": "Darling" μου λέει, "καλές και χρυσές οι "inspired by the glorious greek army" ιστορίες σου αλλά ο κόσμος θέλει ποικιλία και όχι μόνο φανταρολάγνες μπλογκικές φαντασιώσεις" (σ.σ. ΟΚ δεν το έθεσε έτσι το "babe to end all babes" αλλά η ουσία είναι η ίδια). Κρύος ιδρώτας με έλουσε (σ.σ. χα,χα,χα not really... αλλά το σασπένς σε μία ιστορία είναι το Α και το Ω, άσε που αυξάνεται και το word count για να γίνει τούτο εδώ ένα αξιοπρεπές σε μέγεθος ποστ). Καταλάβατε κυρίες και κύριοι, εκεί που έχεις μπει σε ένα ρυθμό με την ζωή σου και μπλογκάρεις αραιά και που, έρχεται μια "ροζ πανδαισία" και σου λέει : "Όχι κύριε, δεν είσαι αρκετά αστείος, δεν έχεις ποικιλία, τι έγινε στον άντρα που αγάπησα και πότε ακριβώς μετατράπηκε σε έναν "μουρόχαυλο λάτρη της παραλλαγής" με ολίγον από μπλόγκερ (σ.σ. αυτό θα πει να στηρίζεις το ταίρι σου στα δύσκολα... μπράβο woman συνέχισε έτσι χα,χα,χα). Επειδή οι μέρες όπου ο άντρας έπαιρνε το ροπαλό του και κοπανούσε μια στην κεφάλα της γυναίκας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (σ.σ. life is not fair, fact, χα,χα,χα) είπα να απαντήσω με έργα. Συνήθως αυτού του τύπου τα ποστ τα φυλάω για το αγγλόφωνο μπλογκ ενώ το ελληνικό έχει ένα άλλο στυλ, αλλά μιας και με προκαλέσαν δεν μπορούσα να μην ανταποκριθώ αναλόγως...

Oύτε ένα καφέ δεν μπορώ να πιω σαν άνθρωπος -με τους φίλους μου- πια... Α ρε woman με προκάλεσες και έπρεπε να απαντήσω. Άμεσα μεν , βλακωδώς δε:).Ως γνωστόν η αυτοκριτική μου σπάει κόκκαλα χα,χα,χα.

Μετά από αυτόν τον ομολογουμένως επικό πρόλογο προχωράω στο παρασύνθημα (σ.σ. για μια στιγμή δεν είμαι σε σκοπιά ή μήπως είμαι..., ουφ μπερδεύτηκα). Για εμάς τους "κολασμένους χακιοφόρους" ο έξω κόσμος μοιάζει με ένα παράλληλο σύμπαν που δεν μας αφορά και πολύ. Κινούμαστε σε αυτόν όταν έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε , αλληλεπιδρούμε με αυτόν σαν καλά ζομπάκια, αλλά δεν του δίνουμε και πολλή σημασία. Έχει και την πλάκα της η όλη εμπειρία, μέσα στη σουρεαλιστική ματαιότητα της (σ.σ. Δώστε μου ένα Νομπελ λογοτεχνίας, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ!!!, άκου "σουρεαλιστική ματαιότητα" χα,χα,χα). Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στις ειδήσεις έχει βουίξει ο τόπος με το Μακεδονικό και πως πρέπει να λέγονται τα Σκόπια και αν θα τα λένε Μακ Μακ ή Big Mac ή δεν ξέρω κι εγώ πως. Μείζον εθνικό ζήτημα και στις ειδήσεις ο ένας παρουσιαστής τα χώνει στον άλλο γιατί για αυτό το λόγο πληρώνονται εξάλλου. Οι πολιτικοί χορεύουν πεντοζάλι στο ρυθμό των εξελίξεων και γενικά "δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα" όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Σε εμένα, τον "προστάτη της χώρας", όλα αυτά ακούγονται σαν ένα τσούρμο μικρά παιδιά που μαλώνουν στο προαύλιο ενός σχολείου για αφορμές τύπου "Ο Μάκης φίλησε τη Λόλα αλλά αυτή είναι το κορίτσι μου, θα τον πλακώσω στο ξύλο!", "¨Ασε κάτω το PSP μου μη γίνει του Pro το κάγκελο...." και άλλες τέτοιες "ομορφιές" που συντελούνται στα ελληνικά σχολεία και πραγματικά τιμούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα (σ.σ. όχι όμως και το Μάκη του παραδείγματος που φίλησε ξένο κορίτσι...). Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες έγω, ο Private Πίκος - και ο κάθε Private Πίκος εδώ που τα λέμε- έχω "σημαντικότερα πράγματα" να με προβληματίζουν.

Δεν είμαι για πολλούς προβληματισμούς παιδιά, να περνάνε οι ημερούλες χωρίς πολλά ερωτηματικά... Ναι, είναι το καλύτερό μου και 9/10 φαντάρους συμφωνούν, ο άλλος βγήκε Ι5:).

-Πώς θα φορτίσω το κινητό μου με μια μπρίζα για 200 άτομα? Kαιρός όλα τα επεισόδια Μακγκάιβερ των παιδικών μου χρόνων να μου φανούν επιτέλους χρήσιμα:).

-¨Εχω αρκετά λουκέτα για να κλειδώσω ότι κλειδώνεται ή θα ξυπνήσω καμία μέρα φορώντας μόνο το σωβρακό μου και με κρεμασμένη την ταμπέλα "ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ"?

-Πότε θα δω το κορίτσι μου, και θα γίνει αυτό εγκαίρως ή μια ωραία πρωία θα μου έρθει ένα MMS στο κινητό με δύο κέρατα ταράνδου και το μήνυμα "Welcome to the club!".

-Πάλι θα έχω υπηρεσία σαν άλλος Van Helsing μετά τα μεσάνυχτα κυνηγώντας έναν Δράκουλα που δεν έρχεται ποτέ... ή θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος και θα λέω ότι "το έζησα κι αυτό, αυτή την εβδομάδα".

-Είμαι γυαλισμένος, ξυρισμένος και όχι demi-χεσμ... ή με εμένα ξεκινάει η αναβίωση του γκράντζ κινήματος και απλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι?

-Γιατί μου φαίνεται ότι έχει σταματήσει ο χρόνος? Μήπως τελικά το Lost που μπήκε σε τέτοια λούμπα -κι άντε να βγει χα,χα,χα- είναι κάτι περισσότερο από ένα σήριαλ?

-Άραγε στα πόσα σώβρακα που χρειάζονται πλύσιμο πλησιάζουμε στην επικίνδυνη ζώνη από άποψη υγιεινής και μήπως το να γυρίζεις το σώβρακο σου ανάποδα 'saves time on washing' όπως έλεγε κάποτε χιουμοριστικά σε ένα εθιστικό videogame...

-Το φαγητό σήμερα θα τρώγεται ή θα πρέπει να κυνηγήσω -τον delivera- για την τροφή μου?

- Πως θα είναι άραγε να είσαι καλοκαίρι σε νησί με την παραλλαγή και μήπως πρέπει να αλλάξω το όνομά μου σε Private Pikos Barbecue?

Kαι φυσικά το πιο σημαντικό ερώτημα, "υπαρξιακό δίλημμα", ουσιαστικό πρόβλημα, για να μην πω θέμα επιβίωσης και νούμερο 1 στις προτεραιότητες κάθε χακιοφόρου που σέβεται τον εαυτό του και τον - γκουχ, γκουχ - πωπό του... Μας έχει μείνει κανένα ρολό χαρτί υγείας?

Αλλιώς? Αλλιώς... MAJOR CRISIS BABY!!!

Όπως έλεγε και το Γκόλουμ στον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών", MY PRECIOUS!!!

Με ρυθμό πολυβόλου έγραψα αυτό το ποστάκι από το πουθενά και εξίσου γρήγορα αποχωρώ από την μπλογκόσφαιρα... μέχρι την επόμενη φορά φυσικά:).

Να είστε όλοι καλά!

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας θάλαμος VIP...

H Άρτα αποτελεί πλέον μια ανάμνηση... Καθώς προχωρώ σαν άλλος Λούκι Λουκ σε μέρη νέα, γεμάτα φρέσκιες (σ.σ. ενίοτε βαρετές μέχρι λιποθυμίας...) παραστάσεις, το μυαλό μου γυρίζει λίγες μέρες πίσω... Συνειδητοποιώ ότι για κάθε κύκλο που κλείνει ένας καινούριος ανοίγει, αλλά υπάρχουν αρκετές μπλογκικές εκκρεμότητες από το πέρασμα μου από τη λεβεντομάνα Ήπειρο (σ.σ. φυσικά δεν συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου στους 'καραλεβέντες', άντε να με πεις 'demi-λεβέντη' με ολίγον από blogger) μέχρι να κλείσει οριστικά ο παλιός κύκλος. Όπως και να έχει δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "παράδοξο" του θαλάμου στον οποίο συνύπαρξα μαζί με άλλα 8 άτομα για ενάμιση μήνα. Ήταν μια περίοδος αναγνωριστική ακόμα, όταν όλοι ξεκινήσαμε για τη 'χακί μας περιπέτεια'. 7 τύποι - που στην πορεία έγιναν 9 - εκ διαμέτρου αντίθετοι ως χαρακτήρες και ποικιλόμορφης ιδιοσυγκρασίας, αναγκασμένοι να συνυπάρξουν -θέλοντας και μη- σε ένα χώρο όχι αφιλόξενο, αλλά όπως και να έχει, ξένο. Κι όμως σαν ένα μαγικό ραβδάκι να έφερε τα συγκεκριμένα άτομα μαζί, έτσι για να μας αποδείξει ότι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, άτομα που φαινομενικά δεν θα έκαναν ποτέ παρέα στον 'έξω κόσμο', εδώ θα έβρισκαν κάτι κοινό για να τους ενώσει... Να στηρίξει ο ένας τον άλλο σε μια δύσκολη στιγμή, να γελάσουν μαζί με το παράδοξο της όλης κατάστασης, να γκρινιάξουν, να κοροϊδέψουν καταστάσεις και πρόσωπα, απλά για να κάνουν την προσαρμογή και διαβίωσή τους ένα κλικ πιο ευχάριστη.



Θα με πείτε μελαγχολικό τώρα αλλά ειλικρινά αυτό είναι απλά ένα τραγουδάκι που μου αρέσει πολύ... Μα "ειλικρινά" τώρα...:)


Αυτό ξέρετε δεν είναι ένα μελαγχολικό ποστ. Είναι ένα ποστ εμπνευσμένο από τραγελαφικές καταστάσεις που στην πορεία έγιναν όμορφες αναμνήσεις. Είναι ένα κειμενάκι αφιερωμένο σε ανθρώπους με προσωπικότητα και μια υπέροχη μοναδικότητα χαρακτήρα, που βρέθηκαν στο διάβα του Πίκου Απίκου και με τον τρόπο τους άφησαν ένα στίγμα... Αυτό είναι ένα ποστ αφιερωμένο:

...στον Αντρέα, που ροχάλιζε σαν τρένο κάθε βράδυ, που είναι απαίσιος loser στο σκάκι και βρίσκεται δίπλα σου πάντα όταν τον χρειάζεσαι,
...στον Βασίλη, τον γεμάτο ζωή, τον ΄ποτισμένο' στη μουστάρδα λόγω μαγειρείων και την τσαχπίνικη 'ποτο-λαγνεία' του,
...στον Λάζαρο, με την υπερμεγέθη σκελέα, που ξέρει να κρατάει μυστικά, κάνει φοβερή 'σαλονικιώτικη' παρέα και ήταν η 'ήρεμη δύναμη' του θαλάμου,
...στον άλλο Βασίλη, που έχει μια καρδιά από χρυσάφι και ήταν ο 'κατάσκοπός' μας στο μέρος που βρισκόμαστε, τα ήξερε όλα πριν από εμάς για εμάς,
... στον "στρατηγό" Χάρη, με το τζάκετ αλά Ναπολέων Βοναπάρτης, έναν υπέροχο άνθρωπο που θεωρώ τιμή μου που τον γνώρισα,
... στον "μοναδικό" από όλες τις απόψεις Νίκο και στα κίλερ πόδια του (σ.σ. και δεν αναφέρομαι σε θέματα οσμής αλλά... 'πολεμικών τεχνών', ξέρει αυτός χα,χα,χα)
... στον άλλο Νίκο και την κιθάρα του (που μας συντρόφεψε όμορφα, ειδικά τις τελευταίες μέρες), έναν άνθρωπο δυναμικό όσο και ρομαντικό στην καρδιά...
... στον Σπύρο (ή Spiros the virus όπως αυτοαποκαλείται η ψωνάρα χα,χα,χα), που έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του για να κάνει τον θάλαμο μοναδικό με το χιούμορ του και την αδιάκοπη μουρμούρα του (σ.σ. χαράς τη γυναίκα που θα σε πάρει χε,χε,χε)
... και φυσικά στην αρχοντομουτσουνάρα μου (Μr. Christos at your service ladies and gentlemen!) της οποίας τα ελαττώματα και τα προτερήματα γεύτηκαν στο φουλ οι λοιποί 8 του θαλάμου (oh the horror, oh the pain!!!).

Γελάσαμε πολύ και καλή μας συνέχεια!!! That's all folks!!!

Περάσαμε καλά, παιδιά και ο καθένας ακολουθεί πλέον το δρόμο του, αλλά όλοι μας ξέρουμε ότι όπου και να πάμε, όσο καλά και να περάσουμε "αυτός ο θάλαμος δεν θα ξαναγίνει". Με όπλο τις ωραίες αναμνήσεις συνεχίζουμε το μοναχικό μας δρόμο και που ξέρεις, φιλίες που πραγματικά αξίζουν να επιβιώσουν μπορεί και να το κάνουν:).

Σε όσους δεν ξαναδώ λέω "χάρηκα που σας γνώρισα" και σε όσους ξανασυναντήσω αργότερα στη ζωή μου "εις το επανιδείν"...

Αυτά τα δήθεν επικολυρικά από τον μεσιέ Πίκο και όποτε επανέλθω στην μπλογκογωνιά μου θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε μπλογκοφιλαράκια μου:).

Να είστε όλοι καλά!

Πενταήμερη... διαρκείας:)

Ναι είναι αλήθεια... Κανείς μας δεν θέλει να είναι εδώ. Έξω περιμένουν μια δουλειά, μια κοπέλα, μια νύχτα έξω με φίλους, μια πληθώρα επιλογών σε υποχρεωτικό stand by. Κι όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γκρινιάξω μέσω του μπλογκ μου για όλη τη διάρκεια της θητείας μου (σ.σ. είναι βαρύς ο όρκος λέμε χα,χα,χα). O λόγος; Υπάρχει αρκετή γκρίνια "εκεί έξω" και χωρίς τα υπαρξιακά διλήμματα του Πίκου Απίκου οπότε ποιος ο λόγος να γίνω ένα ακόμα μπλογκικό κλισέ:). Ας επικεντρωθώ λοιπόν σε πιο ουσιώδη και απείρως διασκεδαστικότερα πράγματα. Άλλωστε όπως και κάθε εμπειρία στη ζωή έτσι και αυτή έχει και τα θετικά της που είναι αρκετά πιστέψτε με.

H χαρά στη ζωή είναι στις μικρές απολαύσεις και όπως ο Τζακ "τη βρίσκει" με το ρούμι του, έτσι κι εγώ κάνω χαβαλέ με φίλους και γράφω σε κάθε ευκαιρία... Είμαι αθεράπευτος ο μπλόγκερ λέμε:).

Πρώτα από όλα είναι η παρέα. Άτομα διαφορετικά, ενδιαφέροντα, ενίοτε γραφικά, που στην κανονική τους ζωή δεν θα περνούσαν ποτέ αρκετό χρόνο μαζί για να βρουν αυτά που τους ενώνουν, εδώ "βρίσκονται". Τούς ενώνει ένα κοινό βίωμα, κουραστικό στη ρουτίνα του αλλά γεμάτο ανέλπιστες όμορφες στιγμές. Η θητεία είναι στην ουσία μια πενταήμερη διαρκείας χωρίς το φλερτ με τα κορίτσια και με πιο αυστηρούς "καθηγητές". Αυτό που διαπιστώνω όσο καιρό είμαι "η ελληνική απάντηση" στον Ράμπο (σ.σ. ναι ΟΚ, LOL!!!) είναι ότι τα αγόρια πάντα μένουν αγόρια. Αν βγάλεις τον παράγοντα γυναίκα από την "εξίσωση της τεστοστερόνης" (σ.σ. μπλιαχ, σιχαίνομαι τα μαθηματικά χα,χα,χα) που όλοι οι αρσενικοί πασχίζουμε να λύσουμε μια ζωή, οι άντρες ποτέ δεν "μεγαλώνουν". Και εδώ που βρισκόμαστε όλοι ντυμένοι με το ίδιο συνολάκι "χακί 2008" έχουμε μια καλή δικαιολογία να παιδιαρίζουμε, να γελάμε και να "αλληλοπαρηγοριόμαστε" μιας και σε αυτή τη φάση της ζωής μας βρεθήκαμε μαζί (σ.σ. πρέπει να διευκρινίσω ότι είμαι η "χαρά της ετεροσεξουαλικότητας" προς αποφυγή παρεξηγήσεων χα,χα,χα). Το νιώθω ήδη ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες χτίζονται φιλίες που θα κρατήσουν καιρό, αν όχι για πάντα...

Ένα ανέλπιστα θετικό σημείο της όλης εμπειρίας είναι επίσης η απλότητα της ζωής εδώ μέσα. Ακούγεται παράξενο ίσως (σ.σ. αλλά πάλι εδώ είναι το "Έκτακτο Παράρτημα" οπότε τίποτα δεν είναι "αρκετά παράξενο" χε,χε,χε) ειδικά σε εκείνους ανάμεσά σας που είτε δεν έχουν βιώσει είτε δεν θα βιώσουν ποτέ αυτή την εμπειρία (σ.σ. ναι τιμήμενες αναγνώστριες και "σούπερ-βύσματα" όλου του κόσμου σε εσάς απευθύνομαι χα,χα,χα). Είναι ωραίο να ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου δεν σε κυνηγούν οι λογαριασμοί κάθε μήνα, η τιμή της βενζίνης δεν έχει καμία απολύτως σημασία και τρως τζάμπα. Eπίσης, γλιτώνεις από τις βλακείες με τις οποίες σε βομβαρδίζει καθημερινά η τηλεόραση. Βλέπετε για "εμάς", καμία είδηση δεν έχει σημασία πέρα από αυτές που μεταδίδει το "ράδιο αρβύλα":). Α ναι, για όσους έχουν αυτοκίνητο διαθέτουμε και άφθονο δωρεάν πάρκιγκ. ΟΚ, boys and girls που διαβάζετε το μάταιο τούτο μπλογκ συγκρατηθείτε και μην καταταγείτε ακόμα, όσο κι αν το το δωρεάν πάρκιγκ είναι από μόνο του λόγος να γίνουμε όλοι μόνιμοι χακιοφόροι:).

H τελευταία σπεσιαλιτέ του μάγειρα στα μαγειρεία προκάλεσε "ποικίλες" αντιδράσεις στο στράτευμα... Για να δούμε που θα πετάξω αυτόν τον godzila:)

Ένας ακόμα βραχνάς της καθημερινότητας που δεν μας αγγίζει εδώ που βρίσκομαι είναι το θέμα της αισθητικής και των "στυλιστικών" επιλογών. Όλοι κοντοκουρεμένοι, ντυμένοι με την τελευταία λέξη της περιβόητης 'παραλλαγής', φρεσκοξυρισμένοι, δεν ανησυχούμε ποτέ για την επιλογή ρούχων. Οι πανάκριβες φίρμες της αγοράς δεν μας αγγίζουν και το γελοίο άγχος του να ταιριάξουμε το 'σωστό παντελόνι με το σωστό πουκάμισο' δεν μας απασχολεί(σ.σ. το χειρότερο που μπορεί να συμβεί εδώ και να εκληφθεί ως στυλιστικό ατόπημα είναι να μην κουμπώσεις κανένα κουμπί που πρέπει ή να κουμπώσεις κάποιο που δεν πρέπει, LOL). Όχι κυρίες και κύριοι, η τιμημένη - και πολλή πονεμένη είναι η αλήθεια- πιστωτική μου κάρτα μένει στο θηκάρι της και τα λίγα 50ευρα που με κόπο αποταμίευσα στην πολιτική μου ζωή "αραχνιάζουν" σε κάποιο ξεχασμένο τραπεζικό λογαριασμό. Τελικά μου πήρε 29 ολόκληρα χρόνια αλλά επιτέλους γνωρίζω τη "χαρά της αποταμίευσης" όπως μου έλεγε παλιά κάποιος δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο χα,χα,χα!!!

Μετά από τέτοια "ανεβαστικά" σχόλια από μέρους μου, εύλογα μπορεί κάποιος από εσάς να αναρωτηθεί: "Mα καλά δεν σε ενοχλεί τίποτα εκεί που βρίσκεσαι;". H απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι τόσο εύκολη, όσο και το να τραγουδήσει η Θώδη αγγλόφωνο τραγούδι με προφορά BBC (σ.σ. για μια στιγμή, αυτό είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟ, χα,χα,χα!!!). Στο καίριο αυτό υποθετικό ερώτημά σας έχω να απαντήσω το εξής : "Aυτά που με ενοχλούν και που ενδεχομένως θα με κουράσουν σε βάθος χρόνου είναι πάνω κάτω αυτά που ενοχλούν τους περισσότερους που περνούν αυτή την 'εμπειρία ζωής' ¨. Δεν έχει νόημα η γκρίνια λοιπόν, εξάλλου μέρα με τη μέρα πλησιάζω και πάλι στην 'κανονική' μου ζωή και έτσι προχωράω. Είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα νοσταλγώ τις καλές στιγμές από αυτή τη φάση της ζωής μου και θα μένω πάντα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα για την τελευταία φορά που είχα "και με το νόμο" το δικαίωμα να είμαι παιδί...

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και μην ανησυχείτε για τον Private Πίκο, μια χαρά είναι!

Εμπρός λοιπόν για το υπόλοιπο της θητείας!!!

12 - 3

12 - 3 κι εγώ νυστάζω...

Πίσω από ένα υποτυπώδες γραφείο κάθομαι και περιμένω να με αντικαταστήσει η επόμενη βάρδια. Δίπλα μου ο Κάρολος (σ.σ. όχι ο Παπούλιας, ούτε αυτός που άφησε τη Νταϊάνα για μια...καμήλα) καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πάντα με ένα εφεδρικό τσιγάρο πάνω από τ' αυτί, προσπαθεί να κρατηθεί ξύπνιος... Δεν είναι εύκολο, ξέρετε... Ο Κάρολος περνάει περισσότερη ώρα στο κρεβάτι, παρά καθιστός ή όρθιος. Έχει ένα έμφυτο ταλέντο να ξαπλώνει και να κοιμάται πάνω σε οποιαδήποτε οριζόντια επιφάνεια σε διάστημα δευτερολέπτων. Αν ήταν ένας από τους X-Men, πιθανώς θα λεγόταν "Ξάπλαμαν" και θα είχε την υπερφυσική ικανότητα να κοιμάται ακαριαία, ανεξάρτητα από το θόρυβο και τις ανέσεις του περιβάλλοντος. Άχρηστη ικανότητα για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πολύ χρήσιμη για εδώ που βρίσκομαι:)

12 - 3 και η ώρα δεν περνάει...

Ήταν μια κουραστική μέρα και απλώς θέλω να κοιμηθώ... Πού τέτοια τύχη!
Ξαφνικά στην αίθουσα μπαίνει ο "Τσακ Νόρρις" ή "Φου Μαν Τσου" ή "Τσε" ή "Ακούρευτος Πούρομαν", όπως είναι κάποιες από τις κωδικές του ονομασίες (σ.σ. οι περισσότερες δικής μου επινόησης, τολμώ να πω, χα,χα,χα).
"Δεν κοιμάμαι τόσο νωρίς ποτέ" ανακοινώνει στο "κοιμισμένο" ντουέτο της αίθουσας, πριν ανάψει το πούρο του (σ.σ. βρώμα καταραμένη...). Μετά τις πρώτες ηδονικές ρουφηξιές αρχίζει να εξιστορεί το χρονικό της παράνοιας, τόσο δικής του, όσο και του συστήματος που τον έφερε εδώ σήμερα. Σε μια τέτοια "δύσκολη" νύχτα, οι ιστορίες του είναι βάλσαμο και το μάτι του Απίκου και του Καρόλου ανοίγει από τα τρανταχτά γέλια.
Να 'ναι καλά το παιδί, μας "έσωσε":)

Έχουμε και ¨διασημότητες" εδώ, όπως την μετεμψύχωση του Τσε. Που θα πάει; Θα τον κουρέψουν! Το πούρο δεν ξέρω πως θα ξεφορτωθούμε. Κουράγιο Πίκο!

Η ώρα πήγε μιάμιση και ο "Τσε" αποσύρεται στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του για να ξεραθεί για ύπνο. Εγώ ακουμπάω το κεφάλι στο γραφείο μπροστά μου, έτοιμος να κοιμηθώ, εναλλάξ με τον Κάρολο, που ήδη κοιμάται, απλά, "δεν το ξέρει"! Είναι μια περίεργη "χορογραφία" αυτή, όπου δυο ενήλικοι άνθρωποι (σ.σ. τουλάχιστον σωματικά χα,χα,χα) ακουμπούν τα κεφάλια τους σε ένα γραφείο, πότε ο ένας και πότε ο άλλος...

Σηκώνομαι να περπατήσω μπας και μείνω ξύπνιος, ενώ ο Κάρολος είναι ήδη "ένα" με την καρέκλα.
50 λεπτά αργότερα στέλνω τον Κάρολο να ειδοποιήσει την επόμενη "κολασμένη βάρδια" για να μας αντικαταστήσει, ευχόμενος ότι δε θα σωριαστεί κατάχαμα από τη νύστα διανύοντας τα λίγα μέτρα που τον χωρίζουν από το "στόχο"του.
Μετά από ένα τέταρτο και βέβαιος ότι ο κάρολος δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, παρά μόνο στο κρεβάτι του και αυτό με τα χίλια ζόρια, αναλαμβάνω δράση...
Λίγα "βασανιστήρια" αργότερα χρησιμοποιώντας το φακό μου και η επόμενη βάρδια είναι όρθια στα πόδια της. Αυτή δεν είναι όμως ώρα για πανηγυρισμούς, είναι ώρα για ύπνο.

Κάθε ώρα μετράει, πιστέψτε με:)

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Εγώ είμαι, παρεπιπτόντως, μια χαρά:)

Συγγραφή: Πίκος Απίκος

Δακτυλογράφηση:Ενεσούλα

Να το φάω;

Μιας και οι πρώτες μέρες στο στρατό είναι χαλαρές, έχω την πολυτέλεια να με πιάσουν τα υπαρξιακά μου διλήμματα.
Και τι σημαίνει "υπαρξιακό δίλημμα" εδώ που βρίσκομαι, αγαπητοί αναγνώστες;
Μη φανταστείτε κανένα βαθυστόχαστο προβληματισμό που θα συγκλονίσει το "είναι" σας, ούτε καμιά αναζήτηση υπαρξιακού περιεχομένου που θα αναγάγει το μπλογκ μου σε "must read" των μοντέρνων φιλοσόφων ή αμπελοφιλοσόφων των καιρών μας. (σ.σ. των οποίων τυγχάνω ένας "αμαρτωλός" εκπρόσωπος, χα,χα,χα).
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας - αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο σε αυτό το ποστ -. Είναι γνωστό ότι ο Πίκος είναι λιχούδης. Είναι επίσης γνωστό ότι εδώ που βρίσκομαι μια από τις "υπέρτατες" απολαύσεις είναι το φαγητό. Το φαγητό σε κυνηγά παντού σε αυτό το μέρος. Βρίσκεται συνέχεια μπροστά σου σε οποιαδήποτε μορφή. Πολλές φορές, εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι φαγώσιμο "σουλατσάρει" μπροστά σου και στοιχειώνει το οπτικό σου πεδίο. Δεν έχει τόση σημασία αν είσαι χορτάτος ή όχι, απλά, ότι το μυαλό σου είναι ταγμένο να "ακολουθήσει" ο,τιδήποτε μπορεί να του χαρίσει στιγμές απόλαυσης (σ.σ. το στομάχι φυσικά δεν παύει πίσω του να χορεύει κι αυτό στο ρυθμό της μάσας...).
Σήμερα, η "πέτρα του σκανδάλου" ήταν ένα κουτί με κρουασάν.

Παρουσιάστηκε μπροστά μας ξαφνικά και πρόβαλλε τις "καλλίγραμμες καμπύλες" του με περίσσειο θράσος! Περιθώριο αντίστασης κανένα κι από κανέναν, οπότε - λίγα λεπτά μετά - όποιος βρισκόταν στην εμβέλεια της εν λόγω κούτας χτύπησε από ένα τεμάχιο.
Τα δύσκολα ξεκίνησαν μετά...
Όσο οι ώρες περνούν και η κούτα με τα κρουασάν παραμένει σε κοινή θέα, ο πειρασμός να καταβροχθιστούν ανηλεώς είναι διαρκής. Και ο άμοιρος ο Απίκος άνθρωπος είναι και η λιχούδικη ψυχή του κολάστηκε, κατά διαστήματα, να καταβροχθίσει τα κρουασάν, όπως ο γνωστός "εθνικός σταρ" "καταβροχθίζει τα τηλεοπτικά πάνελ (σ.σ. τουλάχιστον το έκανε την τελευταία φορά που παρακολούθησα τα ελεεινά τηλεοπτικά δρώμενα).
Παρόλες τις "καλοφαγικές" μου ορμές συγκρατήθηκα γιατί, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση: "μετά το ποπ δεν έχει στοπ". Όσο τα κρουασάν "εξολοθρεύονται" από τους λοιπούς κολασμένους, ο κίνδυνος της κραιπάλης απομακρύνεται. Μέχρι η επόμενη "φαγώσιμη κούτα" να βρεθεί στο οπτικό μου πεδίο, φυσικά, οπότε και ο φαύλος κύκλος της μάσας ή της μη-μάσας θα ξαναρχίσει.

Προς το παρόν, ο Απίκος "βράχος" και έτσι θα συνεχίσει (σ.σ. one can only hope, χα,χα,χα)!

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Συγγραφή: Πίκος Απίκος
Δακτυλογράφηση:Ενεσούλα