Για ένα αγόρι και το κορίτσι του...

Πριν από ένα χρόνο και κάτι ήταν ένα μπερδεμένο αγόρι. Ένα αγόρι που χαμογελούσε χωρίς να το εννοεί, που προβληματιζόταν χωρίς να πράττει, που έβλεπε το μέλλον να ορθώνεται μπροστά του σαν αφιλόξενο, δύσβατο βουνό και δείλιαζε μπροστά στην πρόκληση να κατακτήσει την κορυφή του. Οι μέρες περνούσαν η μία μετά την άλλη, 'βουτηγμένες' μέσα σε μία επαναλαμβανόμενη γκρι απόχρωση. Το αγόρι δεν είχε πρόβλημα με αυτό, άλλωστε είχε συνηθίσει το 'γκρι' στη ζωή του. Το χρώμα της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης , των αποφάσεων που δεν πάρθηκαν ποτέ και των ονείρων που αχνοφαίνονταν στο τέλος του ομιχλώδους δρόμου της ζωής του. Πάντα αρκετά κοντά ώστε να μοιάζουν προσιτά και πάντα να γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά του σαν άϋλα δημιουργήματα της φαντασίας , προορισμένα αέναα να σκοτώνουν την ελπίδα του. Κι έτσι περνούσαν οι μήνες και το αγόρι έχωνε το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του, προσπαθώντας να σχεδιάσει ένα μέλλον ρεαλιστικό, βατό, προβλέψιμο που θα χε ως γνώμονα τη λογική και ως μικρή υποσημείωση, χαμένη στη μετάφραση, το συναίσθημα. Κάθε μέρα που περνούσε, το αγόρι έσκυβε ακόμα περισσότερο το κεφάλι, χαμένο στις αβέβαιες μουντές σκέψεις του.



Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, το αγόρι άνοιξε για πολλοστή φορά τις κουρτίνες του δωματίου του. Το φως του ήλιου πλημμύρισε το δωμάτιο όπως και τόσες μέρες πριν από αυτή και η θέρμη του ζωοδότη χάϊδεψε το πρόσωπο του αγοριού. Ενώ απολάμβανε τη στιγμή, το βλέμμα του έπεσε σε μια ηλιαχτίδα. Η λάμψη της επισκίαζε όλες τις άλλες και η έντονη κόκκινη απόχρωσή της, τής έδινε μια απόκοσμη, ονειρική μορφή. Μαγεμένο, το αγόρι δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του από πάνω της. Η ματιά του χόρευε πλέον στους ρυθμούς του παιχνιδίσματός της ανάμεσα στις γρίλιες του παντζουριού. Με μια ορμητική κίνηση το αγόρι άνοιξε άπλετα την κουρτίνα και η κοκκινωπή ηλιαχτίδα εισέβαλλε με ορμή στο δωμάτιο, "βολτάροντας" γεμάτη περιέργεια, επίμονα, κεφάτα ανάμεσα στα έπιπλα. Όσο περνούσε η ώρα το αγόρι και η ηλιαχτίδα πλησίαζαν ο ένας τον άλλο. Στην αρχή διστακτικά, διερευνητικά, με τον κρυμμένο φόβο του άγνωστου και του πρωτόγνωρου να καθορίζει την άτυπη χορογραφία της κίνησής τους. Εκεί που φαινόταν ότι και οι δύο θα παρέμεναν αέναοι παρατηρητές μια ένωσης που δεν έγινε ποτέ, θύματα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που πρεσβεύει κάθετι το καινούριο, η περιέργεια τους, τούς νίκησε... "Γιατί να μην το ζήσουμε;", σκέφτηκαν και πλησίασαν ο ένας τον άλλο γοργά... Σαν να ήταν γραφτό από καιρό, αγόρι και ηλιαχτίδα έσμιξαν... Η γλυκιά θαλπωρή του οικείου αγκάλιασε την καρδιά του αγοριού και μια πληθώρα συναισθημάτων τό κυρίευσε. Έτσι σε μια στιγμή, το αγόρι έγινε άντρας, λουσμένος στο φως της κόκκινης ηλιαχτίδας. Οι σκιές του παρελθόντος διαλύθηκαν μονομιάς και στη θέση τους εμφανίστηκε η γλυκιά προσμονή της επόμενης μέρας. Πάντα παρέα με την κόκκινη ηλιαχτίδα. Ξαφνικά το μέλλον φαινόταν ένα πολύ πιο όμορφο μέρος να ζήσει κανείς...



Υ.Γ.: Στις 15 Σεπτεμβρίου έκλεισα ένα χρόνο σχέσης με τη γυναίκα που αγαπάω. Λόγω συνθηκών, το κείμενο καθυστέρησε λίγο αλλά ένιωσα την ανάγκη να το γράψω όπως και να χει. Τής το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη και εύχομαι να ευοδωθούν τα όνειρα μας για ένα υπέροχο κοινό μέλλον.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!