Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Για το μπαμπά μου...

Πάντα γυρίζω πίσω εκεί,  σε εκείνη τη φωτογραφία, σε εκείνη τη στιγμή, που εσύ απλά γελούσες σαν παιδί.

Δεν τη θυμάμαι, πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό,  ήσουν για πρώτη και μόνη φορά μπαμπάς, κι εγώ νεογέννητο μωρό.

Τα μάτια σου έλαμπαν, αστέρια στο δικό μου ουρανό, κι εγώ, μια ύπαρξη καινούρια, στο φως τους λούστηκα, κουρνιάζοντας στη γλυκιά σου αγκαλιά.

Από τότε η ζωή μας είχε πολλά, ασφάλεια, αγάπη, συμβουλή, ενίοτε φωνές, διαφωνίες κι αντιπαράθεση θερμή. Όμως εσύ πάντα εκεί, σημείο αναφοράς στο παζλ της ζωής μου σταθερό... σκατά...  μακάρι να σουν ακόμα εδώ...

Δεν ήταν τέλεια, λάθη κάναμε και οι δυο, θέλω να πιστεύω ότι για σένα μετρούσε το δικό μου "σ'αγαπώ".

Υπέφερες κι υπόμεινες πολλά, άλλαξες πόνεσες το πάλεψες καλά. Κι ας έγινες φίλος με της απελπισίας το θεριό, κι ας πλήγωσες, κι ας πληγώθηκες, βάλσαμο δεν υπάρχει, άστο να πάει στο καλό...

Όχι ότι έχει σημασία πια αυτό, μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω, έστω για ένα γαμημένο λεπτό...

Είναι σαν να φυγες για ταξίδι μακρινό, αφήνοντας πίσω το πονεμένα βασανισμένο σου κορμί. Κοιμήθηκες ήρεμα, χωρίς φόβο, πόνο και θυμό, λουσμένος στο φως το ένα, το δικό σου το μοναδικό.

Όσο για μένα, κρατώ τη λάμψη στα μάτια σου όταν με πρωτοπήρες αγκαλιά, τα δάκρυα κάνω λέξεις για να μην πω "αντίο μπαμπά"...

Είσαι παντού και δεν είσαι πουθενά, μόνιμο σπίτι σου η δική μου η καρδιά. Δε σε ξεχνώ και προχωρώ, είμαι ο Χρήστος σου μπαμπά, σ' ευχαριστώ...

Υ. Γ.  Σιχαίνομαι τη γαμημένη την ποίηση (αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι ποίημα...),  με πάθος όμως...

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Το βιβλίο προχωράει , το μυαλό τρέλες γεννάει...



Αν και σχετικά στην αρχή ακόμα , σε σχέση με το συνολικό όγκο του βιβλίου όπως τον έχω στο μυαλό μου, είμαι σε ένα καλό σημείο ώστε να μπορώ να μοιραστώ μαζί σας  κάποιες από τις σκέψεις που έχω κάνει και τις γενικότερες  καταστάσεις που έχω συναντήσει  στην εως τώρα πορεία της συγγραφής του . 

1) Το βιβλίο αλλάζει συνέχεια...   

Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο έχει μεταλλαχθεί το περιεχόμενο του βιβλίου κατά την πρώιμη αυτή φάση της συγγραφής. Όσο προχωράω κατασταλάζω σε κάποιες σταθερές και πριν επαναπαυτώ σε αυτές η ίδια η πορεία της αφήγησης με αναγκάζει να τροποποιήσω πράγματα, κυρίως τους χαρακτήρες - κεντρικούς και περιφερικούς-  και τα κίνητρα τους. Με διασκεδάζει αφάνταστα το ότι στο μυαλό μου εμφανίζονται ως διά μαγείας  ιδέες και εξελίξεις που δεν τις είχα οραματιστεί στο αρχικό μου υποτυπώδες πλάνο . Αυτό κρατάει τα πράγματα φρέσκα και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω...

2. Γράφω κάτι πραγματικά φιλόδοξο ...

Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι χωρίς να βάζω στον εαυτό μου καμία ταμπέλα "συγγραφέα". Γράφω κάτι πολύ φιλόδοξο. Δεν γράφω για να το διαβάσουν συγγενείς και φίλοι  μόνο , ούτε για να περιοριστεί στα στενά περιθώρια της χώρας μας και να χαθεί στο σωρό. Έχω μεγάλα όνειρα για αυτό που δημιουργώ και πιστεύω ότι θα βρει το κοινό του ΚΑΙ έξω από την Ελλάδα ποικιλοτρόπως. Αν μη τι άλλο θα το κυνηγήσω, την υγειά μου να έχω. Κάποιος μπορεί να το πει αυτό " έπαρση"  και κάποιος "ψώνιο". Προτιμώ να το βαφτίσω "όραμα" και "φιλοδοξία". Πιστεύω πολύ στην κεντρική μου ιστορία και, όσο περισσότερο γράφω, στην ικανότητά μου να την αποδώσω σωστά σε γραπτή μορφή. Νομίζω ότι δεν είναι μεμπτό να έχει κάποιος όνειρα και στόχους , ανεξάρτητα αν υλοποιηθούν ή όχι, και με αυτή τη λογική πορεύομαι. 

3. "Γράφεις βιβλίο;"

Με διασκεδάζει πολύ η αντίδραση των ανθρώπων όταν, αν το φέρει η κουβέντα, πω "Γράφω και ένα βιβλίο αυτό τον καιρό". Είναι σαν να έρχονται για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με εξωγήινο και δεν ξέρουν τι να του πουν. Όταν δε πω, "Μυθιστόρημα", υπάρχει πάντα μία αμήχανη παύση και ένα βλέμμα του τύπου "Με δουλεύει τώρα ή μιλάει σοβαρά;". Πρέπει να πληροφορήσω τον κόσμο ότι οι άνθρωποι που γράφουν βιβλία είναι από αυτόν τον πλανήτη, έχουν μια κανονική ζωή και δουλεύουν για να ζήσουν . Επίσης δεν κυκλοφορούν μόνο κάθε πανσέληνο και κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να κάνουν και κανένα μπάνιο που και που(σ.σ. ονόματα δε λέμε , υπολήψεις δεν θίγουμε).  Την επόμενη φορά λοιπόν, όταν σας πω ότι "γράφω κι ένα βιβλίο" μην φωνάξετε τους κυρίους με τα άσπρα να με μαζέψουν άρον άρον, στα αλήθεια συμβαίνει , ΟΚ ;

4. "Δεν αφιερώνω όσο χρόνο πρέπει, να τα λέμε αυτά, αλλά..."

Η γυναίκα μου αν μπορούσε να με μαντρώσει στο δωμάτιο να γράφω σαν τον παλαβό 24 ώρες το εικοσιτετράωρο , 7 ημέρες την εβδομάδα θα το έκανε με σαδιστική ευχαρίστηση και απόλυτη συνέπεια. Αφού το κορίτσι μου είναι γλυκός άνθρωπος και με κατανόηση (σ.σ.  αν θέλω ας πω κι αλλιώς μπουχαχαχα). Για κάποιο δικό της λόγο(σ.σ. πέρα της αθεράπευτης αμφίδρομης καψούρας που μας δέρνει και τους δυο), πιστεύει πολύ σε εμένα και σε αυτό που θέλω να κάνω (και ενίοτε κάνω) με το βιβλίο. Επίσης ("spoilers alert bitches", όπως λέμε και στο Ελλάντα) δεν παύει να είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει μέσες άκρες την κεντρική ιστορία, αλλά και το φινάλε. Όπως και να χει, είμαι μπαμπάς μικρών παιδιών , άλλαξα και καριέρα απότομα μετά τα 30 (σ.σ. συγνώμη δεν άλλαξα απλά, "εκτέλεσα" την παλιά και ξεκίνησα από το μηδέν, για να ακριβολογούμε), ε δεν είναι και εύκολα πράγματα αυτά. Δεν μπορώ να γράφω, να γράφω, να γράφω και να μην κάνω τίποτα άλλο. Ωραίο και ρομαντικό , αλλά δεν πληρώνει το ρημάδι (σ.σ. ελπίζω μόνο στην παρούσα φάση χαχαχα).Έχω ποικίλες υποχρεώσεις και στόχους και σε άλλα πεδία και ναι, έχω και τα εφηβικά μου γούστα που τα συνεχίζω απτόητος εδώ και χρόνια. Και να σας πω κάτι, ευτυχώς!!!

5. ¨Κάτι που με κάνει να γελάω, έτσι σαν μελλοντική σκέψη..".

Δεν σας έχει τύχει καμιά φορά σε μία οικογενειακή συζήτηση να ακουστεί ότι κάποιος είναι "ηθοποιός/συγγραφέας/ ότι άλλο μη συμβατικό στα μάτια των πολλών" ή ότι ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι τέτοιο, και στους παρευρισκόμενους να γυρίσει το μάτι ανάποδα; Αυτόματα - ειδικά οι μεγαλύτεροι - θεωρούν ότι όποιος κάνει κάτι τέτοιο "είναι τρελός , με τι πάει κι ασχολείται έχει οικογένεια και παιδιά" ή  "από παιδί ήταν λίγο βλαμμένος αλλά δεν περιμέναμε να εξελιχθεί κι έτσι και να πέσει τόσο χαμηλά". Μετά , στις λίγες περιπτώσεις που κάποιος πετύχει στον εκκεντρικό τομέα που διάλεξε, η συζήτηση αλλάζει άρδην και μαζί της και τα σχόλια " Πάντα του έλεγα να ασχοληθεί με αυτό, είχε ταλέντο. Έγραφε ωραίες εκθέσεις στο σχολείο και/ή είχε απαγγείλει όλη τη Μπουμπουλίνα απέξω στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, βέβαια" . Και φυσικά , αυτές οι συζητήσεις κλείνουν πάντα με το ρητορικό ερώτημα που ταλανίζει γενιές και γενιές σογιών (sic) " Mα είχαμε ποτέ συγγραφέα ή ηθοποιό στην οικογένεια; Από πού πήρε αυτό το παιδί τελοσπάντων;" Δεν σας το κρύβω λοιπόν ότι θέλω να έχω τέτοιες συζητήσεις στην οικογένειά μου - με την ευρύτερη έννοια -, είτε με εμένα παρόντα, είτε με εμένα απόντα και απλά να απολαύσω τη στιγμή που θα ανακαλύψει το σόι έναν ξεχασμένο "τέταρτο ξάδερφο" από την πλευρά του παππού , που έγραφε στιχάκια, ρητά και "τσιτάτα" σε βρύσες και πλατάνια και το 99% του χωριού τον έλεγε "τρελό". Ε ναι, τότε θα τα έχω πραγματικά καταφέρει ως δημιουργός βιβλίων και το όνομα του άμοιρου "τρελού" του χωριού θα αποκατασταθεί για πάντα στις συνειδήσεις όλων μας:).

Μέχρι την επόμενη φορά , να είστε όλοι καλά!

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Δευτέρα βράδυ παρέα με κομματικά σποτ, λέγε με και, πώς να ξεκινάς με κωμωδία και να τελειώνεις με θρίλερ



                               



Δευτέρα βράδυ. Μετά από μία γεμάτη μέρα, με τα παιδιά κοιμισμένα σχετικά νωρίς να ροχαλίζουν στα κρεβάτια τους με τέμπο πραγματικά αξιοζήλευτο (σ.σ. ανάθεμα κι αν ξέρω γιατί το χαρακτηρίζω "αξιοζήλευτο", χαζομπαμπάς παιδί μου , μη δίνετε σημασία...), λες θα το διαπράξεις. Θα ανοίξεις την τηλεόραση και θα δεις , έτσι δειγματοληπτικά βρε παιδί μου, ένα "Κάτω Παρτάλι" και στο καπάκι "Ράδιο Αρβύλα" στο τσακίρ κέφι. Ποπ κορν δεν παίρνεις γιατί είσαι και σε δίαιτα (σ.σ. τ'ακούς Μαρία διαιτολόγε μου, κύριος ο δικός σου, να τα λέμε αυτά), αλλά λίγο που το αμόρε σβουρίζει στα πέριξ χαρωπά και σου ανεβάζει το ηθικό (σ.σ. και σταματάμε σε αυτό για να μη γίνει το κείμενο ακατάλληλο), λίγο που από τις 9 και κάτι ψιλά, τα δύο παιδιά να έχουν πέσει για ύπνο συμβαίνει μόνο σε έκλειψη ηλίου, έχεις κάθε λόγο να έχεις το χαμόγελο του ανθρώπου που "το έζησε κι αυτό" και θα το διηγηθεί μια μέρα στις επόμενες γενιές ως υπέρτατο ορόσημο κωλοφαρδίας ανδρός και γονιού, βεβαίως,βεβαίως.

                                  
Αυτά είναι τα ωραία..

Βλέπεις το "Κάτω Παρτάλι" (σ.σ. το οποίο βρίσκω περιστασιακά ευρηματικό, χωρίς να είμαι και ιδιαίτερος φαν, αλλά πάλι εμένα μου άρεσε και η επική ταινία  "Αβραάμ Λίνκολν εναντίον ζόμπι" οπότε μην με παίρνετε και πολύ στα σοβαρά),  γελάς με τα αστεία και κοροϊδεύεις τις κρυάδες και τις υπερβολές. Όπως δηλαδή κάνεις με κάθε ταινία και σειρά , διότι είσαι Έλληνας, άρα εξ'ορισμού κυνικός και ξερόλας. Σίγουρα εσύ θα "το έγραφες καλύτερα", αλλά ας όψονται "τα κυκλώματα που δεν σε άφησαν να προχωρήσεις και εκείνο το άτιμο το Όσκαρ σεναρίου θα το δεις μόνο στο ίντερνετ σε live streaming(σικ)". Πάει λοιπόν αυτό, τελειώνει. Να σου μετά από λίγο ξεκινάει το "Ράδιο Αρβύλά" με άφθονο υλικό λόγω πολιτικών διαφημίσεων. Παραδόξως η εκπομπή δεν έχει πολλές ενδιάμεσες διαφημίσεις και ο χρόνος κυλάει γρήγορα σαν νερό σε μπαζωμένο ρέμα ελληνικής πόλης (σ.σ. είμαι ρομαντικός τύπος το ξέρω και δυστυχώς η γυναίκα μου δεν πρόλαβε να το καταλάβει πόσο και την πάτησε... ). Εκεί λοιπόν που πλησιάζει το τέλος της εκπομπής, πέφτει και το απαραίτητο διάλειμμα για διαφημίσεις (σ.σ. διάρκειας "Μπεν Χουρ", να σημειωθεί αυτό στα πρακτικά παρακαλώ) . 

Έρχεται σύντομα σε μία χώρα πολύ κοντά σας, ψηφίστε για την καλύτερη θέση τώρα(σ.σ. όλα κι όλα , τα κομματικά τρέηλερς το λένε, όχι εγώ )...

"Ωραία" λέω, "έχει διαφήμιση για την ταινία που ακολουθεί" , συμπληρώνω ο αδαής με το χαμόγελο του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να δει ΚΑΙ την ταινία που ακολουθεί για ΠΕΝΤΕ ολόκληρα λεπτά, πριν ερωτοτροπήσει με το κρεβάτι του και παραδοθεί αμαχητί στην "καταραμένη την νύστα". Πέφτει λοιπόν το πρώτο τρέηλερ(σ.σ. γιατί η "διαφήμιση" είναι πολλή μικρή σαν λέξη να αποδώσει το τηλεοπτικό "έπος" που παρακολούθησα ...) . Μέσα από μία αλληλουχία  καταστροφολογικών πρωτοσέλιδων εφημερίδων(σ.σ. μισό να πάρω ανάσα, πολυσύλλαβη λεξη overload) βλέπω ότι τον Φεβρουάριο (σ.σ. γιατί ο Ιανουάριος τελειώνει και δεν προλαβαίνουμε, όχι τίποτα άλλο) δεν θα έχουμε συμφωνία με την Ευρώπη, τον Μάρτιο δεν θα έχουμε χρήματα, τον Απρίλιο δεν θα έχουμε φάρμακα, τον Μάιο δεν θα έχουμε βρακί να φορέσουμε, τον Ιούνιο δεν θα έχουμε πετρέλαιο θέρμανσης (σ.σ. άλλο που θα σκάει ο τζίτζικας), τον Ιούλιο πιθανώς θα μας τελειώσει το πιτόγυρο και το τζατζίκι (σ.σ. άρα το πράγμα σοβαρεύει) και τον Αύγουστο δεν θα έχουμε παχιές μύγες (σ.σ. οπότε πλέον ήρθε η ώρα για επανάσταση, γιατί με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν). Πριν συνέλθω, στο επόμενο τρέηλερ βλέπω "έναν να καμακώνει μία" (σ.σ. συγνώμη τον ήχο της τηλεόρασης τον είχα χαμηλά, αλλά ότι "τής την έπεφτε, τής την έπεφτε", έλα τώρα δεν είμαι και χθεσινός) και μετά εκείνη να απομακρύνεται χαρωπά με το ποδήλατό της μακριά του, αφού μόλις του έριξε "χυλόπιτα" (;). Στο μεταξύ, πολύχρωμα γκραφίτι σχηματίζονται στον τοίχο πίσω της που λένε "η ελπίδα έρχεται". Δεν νομίζω ότι ο τύπος που έφαγε χυλόπιτα από τον κορίτσαρο συμφωνεί (σ.σ.  ως ένδειξη αντρικής αλληλεγγύης , εγώ είμαι μαζί του, όλα κι όλα) κι ας τον παράτησε ΚΑΙ ο καμεραμάν - εν ριπή οφθαλμού - για να φιλμάρει την ξανθιά πασαρέλα. Εδώ το παιδί έχει το νταλκά του και υποφέρει, κι εσείς μιλάτε για "ελπίδα" , άκαρδοι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ.

Εμ, δεν πρόλαβε ούτε το παλικάρι στη διαφήμιση, έφυγε το πλάνο...

 Στην πορεία της διαφημιστικής λαίλαπας εμφανίζεται ένα παιδάκι που παίζει με το τρένο του (σ.σ. ΕΝΤΕΛΩΣ συμπτωματικά το λένε "Αλέξη", πονηροί όλοι, που πήγε το μυαλό σας) και κάνει ότι μπορεί για να το εκτροχιάσει, έτσι ώστε ο Σούπερμαν, εεεε... ο Πάνος Καμμένος, να εμφανιστεί και να του μάθει πώς να παίζει με το τρενάκι του σωστά(σ.σ. αν ήταν στην εφηβεία, "το τρενάκι" μπορεί να ήταν "κάτι άλλο", αλλά ας μην μιλήσουμε τόσο επιστημονικά πια). Τα επόμενα σποτ της ίδιας παράταξης , πιθανώς θα έχουν τον Πάνο να δείχνει πως λειτουργούν τα νεροπίστολα για να μην βγάλουμε κανένα μάτι, πώς να ντύνουν τα κοριτσάκια τις κούκλες τους σε 3 λεπτά με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη τους και πως να ζυγοσταθμίζουν τα αγοράκια τα αρχ... (σ.σ. excusez moi) των Gormiti για να νικήσουν στις μάχες τους. Μιλάμε για πραγματικά χρηστικά tips που ο μέσος Έλληνας χρειάζεται στην καθημερινότητα του για να επιβιώσει, μέσα στην δύσκολη ομολογουμένως καθημερινή πραγματικότητα της χώρας. Δεν ξέρω αν ο Καμμένος θα μπει στη Βουλή, το συμβόλαιο με τα Jumbo το έχει στο τσεπάκι πάντως. Εκεί που πάω να ηρεμήσω ο πατέρας , πετάγεται και ένας που έπαιζε στη "Λάμψη" ή στο "Καλημέρα Ζωή" και λέει ότι θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή (σ.σ.προφανώς επηρεασμένος από τα σενάρια του μακαρίτη του Φώσκολου που "ήταν βγαλμένα μέσα από τη ζωή" ) , επειδή είναι πολιτικοί κρατούμενοι σαν τον "Αγαπούλα" (σ.σ. ναι τον Μάκη τον Ψωμιάδη, αυτόν εννοώ, γατάκι Έλληνα με την κοντή μνήμη) ένα πράγμα. 

Μπροστά από την εποχή του... Αυτός και ο Ρακιντζής, με το S.A.G.A.P.O...

Μετά από όλα αυτά τα διδακτικά και ηθικοπλαστικά, ξεκινάει το τελευταίο μέρος του Ράδιο Αρβύλα, αλλά είμαι πλέον τόσο πλήρης από εικόνες και μηνύματα, και τόσο μα τόσο αισιόδοξος για τους ανθρώπους που καλούνται να βγάλουν την χώρα από το τέλμα της  μνημονιακής εποχής, που απλά γέρνω στο μαξιλάρι μου και κοιμάμαι. Η Ελλάδα είναι πραγματικά σε καλά χέρια, βοήθειά μας...