Το κούφιο το κεφάλι μας - Σύμπαν, σημειώσατε Χ ...

Είναι κάτι ημέρες σαν τη σημερινή που θαρρείς και όλο το σύμπαν ασχολείται με την πάρτη σου. Δεν έχει τι να κάνει ρε παιδί μου και λέει "ας πρήξω λίγο εκείνο το αγαπημένο ζευγαράκι στο Ηράκλειο, να περάσει η ώρα βρε αδερφέ". Από το πρωί, ως ζευγάρι έχουμε περάσει τέτοια τρελά πάνω και κάτω, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο, που μία πέφτει ο ένας ,μία τον ανεβάζει ο άλλος, και τούμπαλιν. Εκτός από πράγματα που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, η πλειοψηφία των προβληματισμών απαρτίζεται από το σύνολο των προσωπικών μας ανασφαλειών που μας έκαναν "ένα ομαδικό ντου" αυτό το βροχερό πρωινό της Τετάρτης. Το μενού είχε ποικιλία δεν μπορώ να πω, παράπονο δεν έχω: νεύρα, φωνές(όχι μεταξύ μας απαραίτητα), κλάματα, πτώση στο κρεβάτι, σήκωμα από το κρεβάτι, στιγμές σιωπής και στιγμές απλά... χαζές. Μία άκρα υπερβολή σε όλες μας τις αντιδράσεις που μας τσάκισε και μας άφησε εξαντλημένους.

Τώρα το μεσημέρι, ένα γλυκόπικρο χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στο προσωπό μας, αφού φάγαμε και ο κόσμος έγινε λίγο πιο ανεκτός μετά το πρωινό παραλήρημα...Ίσως κάτι τέτοια ξεσπάσματα χρειάζονται για εκτόνωση που και που, έτσι για να εκτιμήσει κάποιος καλύτερα τι έχει, τι πραγματικά χρειάζεται και να αλλάξει πιθανώς τακτική σε στόχους και προσδοκίες που μοιρολατρικά είχε υιοθετήσει. Η σημερινή μέρα ονομάζεται λοιπόν με δόξα και τιμή (και ολίγον βλακωδώς είναι η αλήθεια) "ημέρα ριζικής ανασυγκρότησης". Φυσικά έτσι την βαφτίζουμε μέχρι την επόμενη 'psycho day' αλλά ΟΚ, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε... Α, ναι, αγαπητή πανσέληνο φώτισε και κανέναν αλλο σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα μας "τιμήσεις" με την παρουσία σου, εμάς μας υποχρέωσες...

Αυτα τα ότι να ναι για σήμερα, κι αύριο μέρα είναι, να είστε όλοι καλά!

Σ'ευχαριστώ Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, τόσο απλά...

Προκριθήκαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ξανά μετά από 16 χρόνια ( τότε ήταν το 1994 και τώρα θα είναι το 2010) και για δεύτερη φορά στην ιστορία μας. Σαν λάτρης του ποδοσφαίρου, αυτού του υπέροχου δευτερεύοντος πράγματος που μέσα στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μου, μού χαρίζει μικρές εναλλαγές "χαράς" και "λύπης", συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα με την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μας, με το πάθος στο παιχνίδι τους, με την αυταπάρνηση παιδιών που ενώ ήταν τραυματίες συνέχισαν να παίζουν για την ομάδα κουτσαίνοντας. Να και κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε εύκολο ε; Nα συνεργαζόμαστε "αρμονικά"...

Ή μήπως όχι. Μήπως μας έχει τυφλώσει τόσο η παραζάλη του βιοπορισμού και το άγχος μας για να επιβιώσουμε, που όταν βλέπουμε συμπατριώτες μας να πάνε καλά σε κάτι όσο "ανούσιο" κι αν είναι πρέπει να τους "ρίξουμε" από εκεί. Γιατί "εμείς" σπουδάσαμε και αυτοί όχι, γιατί "εμείς" δουλεύουμε και "αυτοί" παίζουν μπάλα... Πρέπει να το δηλητηριάσουμε... Πρέπει να πούμε "το κάνουν για τα λεφτά", "κοίτα πόσα παίρνουν αυτοί που κλωτσάνε μια μπάλα", "μα είναι δυνατόν να τους αποκαλούν ήρωες στις εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ";

Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή την κωλοχώρα πρέπει να είναι κυνικοί όλη την ώρα. Χέστηκα αν εσένα που δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο σε "ξενερώνει" ο ντόρος γύρω από αυτό. Είμαστε λαός της υπερβολής σε όλα μας και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο όταν πανηγυρίζουμε όσο κι όταν κατακρίνουμε... Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος βγάζει λιγότερα χρήματα από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό ξέρουν να κάνουν και για τον αλφα ή βήτα λόγο αυτό πληρώνεται καλά (σ.σ. αυτό ισχύει για πολύ λίγους από το σύνολο των ποδοσφαιριστων). Ετυχε να έχουν μια ικανότητα, δεξιότητα που πληρώνεται καλά γιατί να φταίνε σε εμένα... Γούστο και καπέλο τους...

Ας μην μιζεριάζουμε όμως, εγώ σήμερα το καταχάρηκα όπως και τόσοι Έλληνες που σε ένα ακόμα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό ραντεβού ο εκπρόσωπος της χώρας μου θα δώσει παρών. Θα ακούσω τον Εθνικό Ύμνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής και θα το καταευχαριστήθώ. Αύριο κι εγώ θα πάω στη δούλειά μου και τα προβλήματα της ζωής μου θα μου βαραίνουν πάλι τις πλάτες. Σήμερα όμως πανηγυρίζω την επιτυχία της Εθνικής μου ομάδας.

Σας ευχαριστούμε παιδιά, μας κάνατε περήφανους πάλι!

Eπιβίωσε από ένα ζόμπι ολοκαύτωμα, μπορείς!!!

"4 άνθρωποι, μερικά όπλα και αμέτρητα ζόμπι. Αυτή είναι η βασική ιδέα. Συνεργάσου για να πας στο επόμενο ασφαλές δωμάτιο και να συνεχίσεις τον αγώνα για επιβίωση".

Ειλικρινά πρεπει να είναι ένα από τα πιο "υγρά" όνειρα κάτι τύπων σαν κι εμένα, που καλώς ή κακώς μεγάλωσαν με ηλεκτρονικά παιχνίδια στέλντοντας τους απέθαντους νεκραναστημένους συμπολίτες μας "στον αγύριστο" όπως λέει και το trailer της ταινίας "Το Κακό στην εποχή των ηρώων" (σ.σ. μεταξύ μας πηγαίνετε να το δείτε, για να στηρίξουμε και κάτι διαφορετικό, γιατί ώρες ώρες νομίζεις ότι ελληνικός κινηματογράφος είναι πια μόνο η Μακρυπούλια να περιφέρει την ομορφιά της και όλοι να της την πέφτουν...). Όπως είπε χιουμοριστικά και ο σκηνοθέτης Γιώργος Νούσιας "Ο Μπιλι Ζέην ερμηνεύει τον καλύτερο ρόλο του...", έστω κι αν, διάολε, ο ανταγωνισμός μετά τον "Τιτανικό¨ είναι πρακτικά ανύπαρκτος για το συγκεκριμένο ηθοποιό...


Ένα πραγματικά "εναλλακτικό" τρέηλερ:)!

Το ποστ αυτό δεν είναι αφιερωμένο όμως στην συγκεκριμένη ταινία, αλλα εντρυφεί βλακωδώς σε μια "κοινωνική μελέτη" γύρω από το gaming φαινόμενο Left 4 dead (σ.σ. αν και θα μπορούσε να είναι και το μότο του ΚΚΕ τώρα που το σκέφτομαι...). To βασικό concept του παιχνιδιού, το έγραψα παραπάνω, δεν είναι δα και αστροφυσική. Το έβαλα και σε bold και σε italics μάλιστα, αυτά είναι χλίδες! Το σημαντικό όμως δεν είναι για εσάς πως μέχρι τώρα έχω μακελέψει αρκετές χιλιάδες ζόμπι στο παιχνίδι συνεργαζόμενος με άλλους 3 τυχαίους ή μη τυπάδες on-line (σ.σ. Άλλο που εγώ σκέφτομαι να το βάλω ως προσόν και στο βιογραφικό μου, "Ειδικός στο να επιβιώνει σε ζόμπι ολοκαυτώματα", δεν είναι κακό... αν θες να σε προσλάβουν τελικά στον ΟΑΕΔ επειδή έχουν βαρεθεί να σε βλέπουν εκεί χα,χα,χα).

Για να πας από το σημείο Α στο σημείο Β στο παιχνίδι χωρίς να γίνεις ζόμπαπ (σ.σ. ζομπί + κεμπάπ, για όποιον θέλει να δοκιμάσει να το μαγειρέψει, αν και η ακρίβεια δεν έχει φτάσει ,ελπίζω ακόμα, σε σημείο ώστε να ψωνίζουμε από τον κανίβαλο της γειτονιάς μας ...) δεν είναι εύκολο, αν το επιχειρήσεις θέλει πλάτες. Επίσης θέλει συνεργασία, κάτι σαν το ΣΥΡΙΖΑ αλλά με καραμπίνες και με λιγότερα λόγια. Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην εξίσωση η προσωπικότητα του κάθε παίχτη και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι... Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι επιρρεπείς στην "χωρίς όρους" συνεργασία. Μπορεί να συνεργαστούν μόνο με ένα γνωστό ή και καθόλου και να κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Αυτή η τάση τους αντικατοπτρίζεται στον τρόπο παιχνιδιού τους όσο και η μπριγιανταρισμένη χωρίστρα του Άδωνη στον τηλεοπτικό φακό, πριν διαβάσει συγκινημένος αρχαία στην "σταυροφορική διάλεκτο" του ΛΑΟΣ. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο συνεργασίας με το Γιώργο σαν άλλος Μέσι, ώστε να ΠΑΕΙ μαζί του σε αυτό το παιχνίδι.Δεν υπάρχουν de facto δεσμεύσεις τέτοιου είδους, τα πράγματα είναι απλά, αν δεν συνεργαστείς δεν επιβιώνεις. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα να παίξω μια παρτίδα Left 4 Dead με τον τέως πρωθυπουργό μας, αφού και να χάναμε θα έπαιρνε την ευθύνη για όλα, θα έκλαιγε γονυπετής για μια δεύτερη και τρίτη παρτίδα, χωρίς να έχει κάνει απολύτως τίποτα στη διάρκεια των προηγούμενων.

Κι έτσι για μία ακόμα φορά πήγαμε να ψηφίσουμε...:).

Μετά από το παραπάνω "ζομπολιτικό" σχόλιο, γροθιά στο απέθαντο κατεστημένο, ας παρουσιασω μερικά κλασικά παραδείγματα παιχτών του Left 4 Dead που προτιμούν να γίνουν μεζεδάκια στις ορέξεις των πεινασμένων τεζαρισμένων παρά να συνεργαστούν.

1)Η ομάδα δέχεται επίθεση και ο τύπος τρέχει μόνος του για το επόμενο ασφαλές δωμάτιο αδιαφορώντας για τους άλλους. Ειλικρινά ο Ουσέϊν Μπολτ θα ήταν περήφανος για αυτόν με τέτοιο σπριντ και αν το παιχνίδι λεγόταν "Ο μαλακ... στους Ολυμπιακούς Αγώνες" θα ήμουν ο πρώτος που θα τον επεφημούσα. Δε λέγεται έτσι όμως, "it is called Left 4 dead, and getting dead is what he does best...". Λίγο πριν φτάσει στην αμπαρωμένη σουίτα των ζόμπι ονειρώξεών του, του επιτίθονται πολλά ζομπι και τεζάρει ακαριαία. Στον επόμενο γύρο κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και τεζάρει πάλι... Στον επόμενο γύρο κάνει... νομίζω καταλάβατε πως πάει το πράγμα.

2)Δύο από τους τέσσερις που παίζουν είναι φίλοι, πρεπει να ναι κολλητοί στην πραγματική ζωή,ίσως να υπάρχει και κάποιος λανθάνων ερωτισμός κάπου εκεί μέσα. Διάολε αν δεν τους έβλεπαν θα το έκαναν επί της οθόνης εν μέσω ζόμπι και άλλων τερατουργημάτων. Το βλέπεις αυτό στον τρόπο που παίζουν, κλείνονται σε ένα δωμάτιο μαζί (σ.σ. kinky) και περιμένουν να έρθει το ελικόπτερο να τους σώσει. Μόνο που τα ζόμπι τους εξολοθρεύουν άνετα... Αυτοί δεν πτοούνται και στις επόμενες νιοστές απόπειρες να επιβιώσουν κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα και έχοντας ακριβώς την ίδια κατάληξη... Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να μοιράζονται και τον ίδιο κενό εγκέφαλο...

3)Η ομάδα πάει καλά συνεργάζεται και προχωράει ενωμένη, μόνο που ένας ή δύο πυροβολούν παντού. Έχει δεν έχει ζόμπι... Εδώ οι απόψεις διίστανται... Είναι τόσο χέστηδες που θολώνουν και τα βλέπουν όλα ζόμπι κάνοντας σουρωτήρι στις σφαίρες ΚΑΙ τους συμπαίχτες τους ή η παντόφλα στο σπίτι πάει σύννεφο οπότε τα παιδιά θέλουν να ξεσπάσουν virtually γιατί στην πραγματικότητα δεν τους παίρνει... Με αυτή την απορία μένω κι εγώ κάθε φορά που ένας τέτοιος πανικόβλητος τυπάς αρχίζει να πυροβολεί τον πισινό του αβατάρ μου (σ.σ. του virtual χαρακτήρα που ελέγχω στο παιχνίδι) μέχρι τελικής πτώσεως...


Mία σύντομη παρωδία των "αδυναμιών" του παιχνιδιού όταν ένας άνθρωπος πρέπει να "συνεργαστεί" με 3 χαρακτήρες που ελέγχει το παιχνίδι και όχι με άλλους ανθρώπους on-line. Έχει πλάκα και είναι μικρό, ρίξτε του μια ματιά:).

Και με αυτούς τους βλακώδεις αμπελοφιλοσοφισμούς αφήνω μια ακόμα φορά την μπλογκόσφαιρα για να ρίξω καμία μπαλωθιά με την λατρεμένη μου επαναληπτική καραμπίνα στις απέθαντες ορδές του Left 4 Dead. Τώρα που το σκέφτομαι, εκείνο το τρίτο ζόμπι δεξιά μου θυμίζει μια πρώην, για έλα εδώ πουλάκι μου... ΜΠΑΜ!!! Φτου αστόχησα κι έχω μείνει από σφαίρες, τρεχάτε ποδαράκια μου!!!

Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλιά σας για αυτό το ποστ μιας και δοκίμασα κάτι διαφορετικό.

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Eξομολογήσεις ενός αθεράπευτου b-μουβά: Προσεχώς στις οθόνες σας...

Καιρό τώρα το σκεφτόμουν αλλά δεν το αποφάσιζα (σ.σ. βασικά το σκέφτηκα μόλις τώρα αλλά αυτό δεν είναι τόσο kinky ως εισαγωγή χα,χα,χα). Υπάρχει ένα είδος χιούμορ στη λόγια φαρέτρα μου (σ.σ. τι γράφω ρε ο πουστ... όχι δεν θα το πω) το οποίο απλά δε συνάδει με την ελληνική γλωσσα και το είδος χιούμορ που χρησιμοποιούμε κατά κανόνα στη χώρα μας. Λίγο η αγγλική επιρροή τόσων χρόνων στην Αγγλία, λίγο οι δευτεράτζες αμερικανιές που γουστάρω τρελά και με τις οποίες μεγάλωσα(b-movies, comics) έχουν δημιουργήσει, συν τω χρόνω, μια ιδιαίτερη αίσθηση του τι είναι "αστείο" στο μυαλό μου. Τα κείμενα μου στο αγγλόφωνο μπλογκ (σ.σ. διαφήμιση ενόψει... μουχαχαχα) αντικατοπτρίζουν πολύ περισσότερο αυτή την πτυχή της προσωπικότητάς μου οπότε για μια ιδέα μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εκεί(Κάντε κλικ στην εικόνα για να πάτε στο ξένο μπλογκ):

Καλωσήρθατε...

Συνειδητοποίησα όμως, ότι στο πλαίσιο της αλλαγής της προσέγγισης μου στο μπλογκιγκ (σ.σ. πάντα με απαράβατη αρχή να μην γκρινιάζω και να μην μιζεριάζω) θα αποτελούσε μια πολύ ωραία πρόκληση για εμένα να μεταφέρω που και που αυτή την b-movie αισθητική των πραγμάτων και στο ελληνόφωνο κοινό των μυριάδων ανύπαρκτων αναγνωστών μου. Έτσι με μεγάλη μου χαρά και ακόμα μεγαλύτερη παλαβιά εγκαινιάζω τη στήλη : Εξομολογήσεις ενός αθεράπευτου b-μουβά, η οποία θα αναφέρεται όχι απαραίτητα σε ταινίες του είδους αλλά σε μια προσωπική προσέγγιση των πραγμάτων που έχουν μια b-movie αισθητική ή είναι εμπνευσμένα από αυτή. Αρκετά όμως με τις βαρύγδουπες εισαγωγές , προσεχώς έρχεται το πρώτο ποστ της σειράς... Αφήνω και ένα trailer/spoiler ( σ.σ. ω ναι το μπάτζετ μας είναι πολύ high διαθέτουμε και trailers τώρα χα,χα,χα) του προσεχούς ποστ ...

Ας γίνουμε επικίνδυνοι (*)...

(*) για την πνευματική σας υγεία, τι άλλο:).

Αν αυτός ο τίτλος δεν τράβηξε κόσμο στο σχεδόν εγκαταλελειμένο και ερημωμένο μου μπλογκ θα σκίσω τα πτυχία μου (σ.σ. όχχχχιιιι, ακούγεται να φωνάζει η παραζαλισμένη μάνα μου κάπου, κάπως, κάποτε). Δεν υπάρχει πλάνο για αυτό το ποστ, το οποίο εξυπηρετεί μόνο το σκοπό να αποδείξω ότι: 1) Δεν βλέπω τα ραδίκια ανάποδα ακόμα, οπότε υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα , 2) Το μπλογκ δεν πέθανε από "δημιουργική ασιτία" αλλά ζει και βασιλεύει, 3) Αφού διαβάζετε ακόμα αυτό το ελεεινό κείμενο και φτάσατε στο 3, έχω ακόμα κάποιους αναγνώστες στη μπλογκόσφαιρα ή μόλις έχασα και τους 2-3 που τσέκαραν που και που αν έγραφα κάτι .

Μπήκαμε λοιπόν στο φθινόπωρο και πριν τα πρωτοβρόχια στάξουν το μένος τους στην πλούσια κόμη μας (σ.σ. συγνώμη "ξεσκέπαστοι" αναγνώστες μου αλλά αφού το έχω το άφρο γιατί να μην το διαφημίσω) ανακοινώθηκαν εθνικές εκλογές. Δεν μπορώ να πω ότι σείστηκε και το "είναι" μου με αυτή την αποκάλυψη αλλά δεν είμαι και απαξιωτικός για το φαινόμενο "εκλογές". Πολλές φορές σαν παιδί και νέος ενήλικας καραδιασκέδαζα με το μπούγιο και τις υπερβολές της περιόδου αυτής. Τώρα πια ο Έλληνας δεν την πολυπαλεύει με τέτοιες φιέστες και φανφάρες και το πράγμα έχει γίνει (excusez moi) πιο "ντεκαυλέ" σε όλα τα επίπεδα, αλλά πάλι θα τη ρίξω τη ρημάδα την ψήφο τιμώντας τον θεσμό (σ.σ. give the man an Oscar, or not, χα,χα,χα). Γιατί, κακά τα ψέματα φίλοι μου, οι εκλογές για τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο είναι σαν τη συμμετοχή του Βύντρα σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Όσο φιλότιμος και να είναι, ξέρεις μέσα σου ότι στη διάρκεια του 90λεπτου θα την κάνει την μαλ... και θα πάρει στο λαιμό του την ομάδα. Α, ο λατρεμένος Λουκάς, τώρα και σε βελτιωμένη έκδοση που παίρνει στο λαιμό του και την Εθνική ομάδα, φταίει δεν φταίει...


O Έλληνας ψηφοφόρος πάντα βάζει 'αυτογκολ στα όνειρά του' με τις εκλογές ,αλλά τι να κάνουμε... Πάρτε 10 πραγματικά αυτογκολ για "παρηγοριά":).

Από την άλλη πλευρά σαν νέο παιδί κι εγώ, ψάχνομαι στα επαγγελματικά έχοντας μια προσωρινή καβάντζα που φιλοδοξώ να γίνει μόνιμη. Δυστυχώς, οι εκλογές επηρεάζουν τα πάντα και τα πάνε πίσω, αλλά ως ο φιλόδοξος ονειροπόλος βλάκας που είμαι πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλιώς θα γίνω επαγγελματίας παίχτης στο PRO και η μάνα μου θα σκίσει μόνη της όλα μου τα πτυχία πριν αυτοπυρποληθεί ως άλλη Mπουμπουλίνα (σ.σ. το κανε αυτό δεν το κανε η λεγάμενη; Καταραμένη ιστορία της τρίτης δημοτικού έπρεπε να σε προσέχω περισσότερο, αλλά χάζευα τη Γιούλη στο μπροστινό θρανίο). Όπως κάθε Σεπτέμβριο, μετά την καλοκαιρινή κραιπάλη, η ζυγαριά μου παίζει άσχημο παιχνίδι και με φέρνει προ των υπέρβαρων ευθυνών μου. Πρέπει να χάσω βάρος γιατί αλλιώς ποιος θα βγάζει κάθετες πάσες στο Σισέ για να βάλει 50 γκολ φέτος (σ.σ. τελικά το πολύ PRO με έχει πειράξει στο κεφάλι...). Έθεσα λοιπόν βέτο στη συμβία να σταματήσει να φτιάχνει γλυκά για το επόμενο δίμηνο, το ψυγείο έχει μόνο τα απολύτως απαραίτητα και πρέπει επιτέλους να βρω ένα τρόπο γυμναστικής πιο "παραγωγικό" από το να πατάω τα κουμπιά στο χειριστήριο του XBox360 χυμένος στην πολυθρόνα μου. Περιμένετε εξελίξεις στο θέμα αυτό κι ένα σχετικό ποστ σε κανα τρίμηνο, όταν εγώ και τα -όχι και τόσο παλιά- παντελόνια μου φιλοδοξώ να ξανασυσφίξουμε τις σχέσεις μας, μιας και θα ξαναχωράω σε κάποια από αυτά.

Έλα χοντρούλη σήκω από τον καναπέ σου επιτέλους...:).

Κατά τα άλλα ηρεμία τάξης και ασφάλεια στον πλανήτη Πίκος Απίκος , τον άρχοντα των 3 εναπομείναντων ελληνικών μπλογκς. Την υγεία μας την έχουμε και δεν έχω θέσει σε καραντίνα το σπίτι λόγω έξαρσης της νέας γρίπης. Ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, της γρίπης όπως την αγαπήσαμε τόσα χρόνια, με τα ίδια συμπώματα, την ίδια θνητότητα και απλά μεγαλύτερη μεταδοτικότητα που όμως δεν οδηγεί σε τεζάρισμα αρκεί κάποιος να μείνει στο σπιτάκι του με υψηλό πυρετό και να μη γυρνάει σαν άλλος Ξανθόπουλος στις ρούγες και στις γειτονιές κλαίγοντας τη μάνα τους μέσω 1188... κάτι. Δυστυχ'ως, τα μίντια μας λένε κάτι και πάμε και χορεύουμε "μπρεϊκ δανς" (σ.σ. όπως θα έλεγε και η ελεεινή διαφήμιση της κάρτας "Δαϊνάμικ") στο ρυθμό τους σ'αυτή τη χώρα. Μην παρασύρεστε από την τρομολαγνεία των καναλιών και το απλανές βλέμμα της μούμ... της Τρέμη εννοώ. Ζω με νοσηλεύτρια της εντατικής που πρακτικά ζει και δουλεύει με τον ιό και ακόμα δεν έχω τρία κεφάλια και πέντε αυτιά (σ.σ. φυσικά ποτέ δεν είναι αργά για νέες εμπειρίες αλλά προς το παρόν λέω να μείνω ως έχω).

Σύντομα σε ένα κινηματογράφο κοντά σας!!! Αυτές είναι υπερπαραγωγές, χαμός γίνεται παγκοσμίως για το φαινόμενο "Swine - Fu" : ).

Και με αυτά τα "σοφά λόγια" άκρατης βλακείας και αμπελοφιλοσοφίας(σ.σ. Έλληνας φανατικός γαρ) σας αφήνω.


I'll be back:).

Να είστε όλοι καλά!

Λίγο γέλιο περιμενοντας τη ρεβανς... (ω ναι, για τον ΠΑΟ λέω)!

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα στο ποδόσφαιρο είναι η υπερβολή που το περιβάλλει, ειδικά στη χώρα μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρόσφατη ήττα του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη (σ.σ. τον οποίο υποστηρίζω με καμάρι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) η οποία ήταν βούτυρο στο ψωμί του οπαδικού και μη αθλητικού τύπου. Στη συνέχεια του ποστ θα καταγράψω κάποια από τα γεγονότα που σημάδεψαν τις επόμενες μέρες του αγώνα. Ή μάλλον θα "παραφράσω" και θα "διανθίσω" τις λιτές δηλώσεις των πρωταγωνιστών με αυτά που αν ειπώνονταν θα έπεφταν οι servers των αθλητικών portals από την πολλή επισκεψιμότητα:

- Ο ποδοσφαιριστής Γαβρίλος Σισέ που έχασε στο συγκεκριμένο ματς πέναλτι και μια καλή ευκαιρία(σ.σ. ω ναι, μόλις τον έδωσα στεγνά χα,χα,χα) δήλωσε με πόνο καρδιάς: "Συγνώμη που με πληρώνετε με 2,5 εκ ευρώ το χρόνο και εγώ έχασα για αντάλλαγμα 2,5 ευκαιριες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από τις τύψεις. Το βράδυ έφαγα ένα ταψί μουσακά για να ηρεμήσω και ήρθα στα ίσα μου. Δίνω όρκο νίκης για τον επαναληπτικό αγώνα και μάλιστα ξύρισα και τη μοϊκάνα μου για να αποκτήσω αεροδυναμικό σχήμα και να είμαι γρήγορος σαν κονκόρντ στο ματς (σ.σ. κάποιος να του πει ότι η εν λόγω εταιρεία δεν υπάρχει πια για να μην φάει κι αυτός τα μούτρα του αναλόγως).

Ρε τι κάνει ένα ταψί μουσακά και μια μοϊκάνα λιγότερη... Welcome Cissernator!!!

- Ο προπονητής Τεν Κάτε δήλωσε: " Φταίνε οι παίχτες είναι φανερό. Δεν αντέχω άλλο πια. Τους συμπεριφέρομαι με τον καλύτερο τρόπο... Τους βάζω να παίξουν με ένα σύστημα που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ στην προπόνηση στο πρώτο επίσημο ματς, έτσι για έκπληξη βρε παιδί μου!!! Τον Λουκά(σ.σ. ενας είναι ο Λουκάς) τον πιστεύω πάρα πολύ! Τόσο που σκέφτομαι να τον παντρέψω με την κόρη μου για να μην χάσουμε το κελεπούρι και να μείνει για πάντα στην οικογένεια (και του ΠΑΟ;). Και ποιο είναι το ευχαριστώ αχάριστοι Έλληνες... που είμαι 100 χρόνια μπροστά και βάζω τους παίχτες σε θέσεις που δεν έχουν παίξει ποτέ για να μπερδέψω τον αντίπαλο. ΟΚ, τρακάρουν μεταξύ τους οι δικοί μας σαν συγκρουόμενα στο Allou Fan Park αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, θα στρώσει η ομάδα ακόμα κι αν χρειαστεί να πέσει Β'εθνική πρώτα. Και τότε θα δούμε ποιος θα γελάει...".

Ο προπονητής μας πάντα ξέρει να ανεβάζει το ηθικό των παιχτών με ... γκουχ ,γκουχ... "κομψό τρόπο":).

-Ο μάνατζερ της ομάδας Κ. Αντωνίου δήλωσε μετά την ήττα: "Τίποτα που δεν μπορεί να φτιάξει με 20 εκ ευρώ μεταγραφές ακόμα... Τώρα ας ηρεμήσουμε, ας πάμε να κλειστούμε στο προπονητήριο της Παιανίας με λίγο νεράκι και ξηρά τροφή και να περνάει ο πρόεδρος να μας ρίχνει κανα μαστιγωματάκι που και που, μπας και εξιλεωθούμε...".

- Ο Πρόεδρος Πατέρας είπε: " Aς έρθουμε όλοι προ των ευθυνών μας. Εγώ πρώτος θα πάρω το κότερο να κάνω μια βόλτα και να δώσω το καλό παράδειγμα στους παίχτες. Περιμένω αποτελέσματα αλλιώς θα πέσουν κατάρτια.... εννοώ κεφάλια! Κανείς δεν είναι ασφαλής όπως αποδεικνύει και η απώλεια της μοϊκάνας του Γαβρίλου! Εμπρος να πάρουμε τη Σπάρτα (Πράγας)!!!".

Δεν ξέρω ποιος είναι ο παίχτης αλλά φαίνεται καλό παλικάρι. Ας τον πάρουμε κι αυτόν να αναγεννηθεί η ομάδα...έλεος με τις υπερβολές πια:).

-Οι οπαδοί του ΠΑΟ δήλωσαν: "Όλοι είναι άχρηστοι... Να φύγουν όλοι με πρώτο τον προπονητή και να πάρουμε άλλους 25 παίχτες και μετά πάμε για διηπειρωτικό... Παύλο θεέ πάρε την ΠΑE, που σαι ρε Βαζέχα να μας σώσεις..."

- Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δήλωσαν: O Σισέ δεν ξέρει μπάλα και δεν θα γίνει ποτέ Μήτρογλου... Μακάρι να μείνει ο Τεν Κάτε για να είστε πάλι δεύτεροι. Είδατε εμάς ,νικήσαμε το "μεγαθήριο" της Ευρώπης Σλόβαν (σ.σ. σείστηκε το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με τέτοια νίκη...).

Είπαμε στον επαναληπτικό περιμένει τον αντίπαλο μας "άγριο σεξ" (σ.σ. τώρα που κοψε και ο Σισέ τη μοϊκάνα ανέβηκε η λίμπιντο ρε παιδί μου) αλλά αυτό παραπάει...

Και κάπως έτσι μέσα στην παράνοια του οπαδικού τύπου με τον κάθε οπαδό να λέει το μακρύ του και το κοντό του θα προχωρήσει η εβδομάδα μέχρι τον επαναληπτικό αγώνα της ερχόμενης Τρίτης. Πέρα από την πλάκα, χαίρομαι να νικάνε όλες οι ελληνικές ομάδες έξω ,γιατί αλλιώς η βαθμολογία μας σαν χώρα θα είναι χειρότερη από τις βάσεις του τμήματος ΤΕΙ ζωϊκής παραγωγής, μια μοίρα που δεν τη θέλει ούτε θεός, ούτε βάζελος...

Καλή επιτυχία στις ομάδες μας την άλλη εβδομάδα!

Υ.Γ.: Έλα τώρα να μην τα παίρνουμε όλα και πολύ σοβαρά, είπαμε το ποδόσφαιρο είναι από τα ωραιότερα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή, αλλά ως εκεί. Πάω να παίξω PRO τώρα να στανιάρω χα,χα,χα!!!

Σπάστο κι εσύ, μπορείς!!!

Ήταν μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα στην πόλη του Ηρακλείου. Ένα δροσερό αεράκι έπνεε στην ατμόσφαιρα, χαϊδεύοντας τις αισθήσεις και χαλαρώνοντας το ζευγάρι. Φαινομενικά ένα ακόμα ράθυμο απόγευμα Τετάρτης απλωνόταν ναζιάρικα στα πόδια μας. Όπως κάθε ηρεμία πριν την καταιγίδα, αυτή η γαλήνια αποθεώση νεοελληνικής λούφας έμελλε να διακοπεί από τον επερχόμενο σίφουνα. Ξέραμε ότι έρχεται, απλά ως γνήσιοι αφελείς οικοδεσπότες δεν περιμέναμε την ακριβή ένταση του "φυσικού"¨φαινομένου που θα έμπαινε στο σπίτι μας... Το θυροτηλέφωνο χτύπησε και σε χρόνο dt η χαρούμενη πενταμελής κομπανία των φίλων μας ανέβηκε στο σπίτι. Η ροκ τσικ τσαμπουκαλού, ο ψηλός μποεμ τύπος, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ μαζί με την μικρή (μπέμπα) αμαζόνα αδερφή τους, διαβήκαν το κατώφλι του διαμερίσματος με χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Σαν κερασάκι στην τούρτα ροβόλησε στην παρέα και η sister of no mercy (σ.σ. η αδελφή της κοπέλας μου) για να τσοντάρει τον λεκτικό οβολό της στο επικείμενο μπούγιο που αναπόφευκτα θα ακολουθούσε.

Καλώστους...!!!

Όλοι είχαν το στόχο τους σε αυτή την παρέα... Οι ενήλικες γυναίκες της παρέας θα κουτσομπόλευαν ότι κινούνταν, θα πείραζαν η μία την άλλη σαν σχολιαροκόριτσα και θα πρότασσαν το συνολικό μητρικό τους ένστικτο στη μπέμπα της παρέας, γελώντας με τα καμώματά της. Από την άλλη πλευρά οι άντρες της παρέας, άνω του 1 μέτρου και μη, θα έκαναν αυτό που γενεές αντρών στο παρελθόν λαχταρούσαν αλλά μόνο οι παρούσες απολαμβάνουν. Θα "έπαιζαν" μπάλα στα virtual γήπεδα των ονείρων τους, βγάζοντας όλη την κοιμώμενη τεστοστερόνη τους πάνω στα γρασίδια του PRO. Όσο για τη μπέμπα, αυτοί φίλοι μου είναι μια σταρ, δεν ασχολείται με κοινούς θνητούς σαν εμάς, εκείνοι ασχολούνται μαζί της και την αποθεώνουν, ω ναι! Η οικοδέσποινα ετοίμασε τους καφέδες και άπαντες κατέλαβαν τα "πόστα" τους στο σαλόνι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές. Ο στρατηγικός στόχος: όλοι να περάσουν καλά και η μπέμπα να βρίσκεται μέσα σε ένα νοητό κλοιό σωμάτων και φωνών ώστε να μην κάνει κανένα κασκαντεριλίκι με καμία kinky γωνία του σαλονιού ή κανένα τσαχπίνικο καλώδιο που θα προεξείχε.

Γεια σου τσαχπίνα μπέμπα και εμείς σε αγαπάμε!

Σαν καλός οικοδεσπότης, αφού τράβηξα μια super duper ρουφηξιά από τον φραπέ μου ξεκίνησα να παίζω PRO με τον πρώτο μικρό virtual μπαλαδόρο που βρήκα μπροστά μου. Προηγουμένως ακούμπησα το ποτήρι στο πάτωμα, δίπλα στο πόδι της sister of no mercy εφιστώντας την προσοχή να μην το κλωτσήσει γιατί θα έχουμε δράματα στο μικρό πλην φιλόξενο σπίτι μας. Εκείνη μου αποκρίθηκε με ύφος και μπρίο : "Δεν είμαι εγώ που σπάω πράγματα εδώ μέσα" και έστρεψε την προσοχή της στη μπέμπα που χόρευε (σ.σ. με μόνιμη τετρακίνηση φυσικά) κάτι ανάμεσα σε ζεϊμπέκικο και break dance στο σαλόνι μας (σ.σ. νομίζω ο Φωκάς Ευαγγεληνός πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί πλέον για τη δουλειά του χα,χα,χα). Δεν πέρασαν λίγες στιγμές, κι εκεί που ξετίναζα για πολλοστή φορά τα virtual δίχτυα του κοντού πλην τίμιου αντιπάλου μου, ξαφνικά ακούω δίπλα στο πόδι μου κάτι να σπάει. Koιτάζω κάτω και οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται, o τιμημένος φραπές μου δεν βρίσκόταν πια αναμεσά μας... Από όσο κατάλαβα, ένα περίτεχνο γκαζιάρικο σπριντ της μπέμπας προς την αγκαλιά της sister of no mercy είχε ως αποτέλεσμα εκείνη να κλωτσήσει ως άλλος Kακά το ποτήρι μου και να το στείλει στο "γάμα" της λήθης της υπόστασής του. Sister of Mercy - Φθηνό πλην καινούριο ποτήρι 1-0, με γκολ από τα αποδυτήρια παρακαλώ και το κοινό να παραληρεί στις κερκίδες με ενθουσιασμό...

Frapes, no more...:).

Αφού αποκαταστάθηκε η ηρεμία, η τάξη και ασφάλεια με την ροζ πανδαισία μου, σαν την ακούραστη μελισσούλα που είναι, να μεταμορφώνει το πάτωματάκι μας από φρεντοτσίνο σε ντικάφ, το "ματς της παρέας" πέρασε στο δεύτερο ημίχρονο. Η μπέμπα έτρεχε δεξια και αριστερά κουτρουβαλώντας αμήχανα από αγκαλιά σε αγκαλιά, μοιράζοντας χαμόγελα, δήθεν κλάματα και νάζια (σ.σ. γυναίκες, μας πουλάν και μας αγοράζουν boys, sad but true...). Οι μάχες στο PRO συνεχίζονταν, ενώ οι κοπέλες της παρέας διασκέδαζαν με τα τερτίπια του μωρού(σ.σ. όχι ότι εμείς τα "σκληρά αντράκια" πηγαίναμε πίσω χα,χα,χα). Πάνω στο τσακίρ κέφι λοιπόν, ακούγεται κι ένα δεύτερο μεγαλειώδες ΚΡΑΤΣ!!! από την κουζίνα... Το κορίτσι μου "είπε" να δείξει στην αδερφή της πως "όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να την κάνεις καλά". Έτσι έσπασε ένα μπουκάλι κρασί στο πάτωμα της κουζίνας για να πιει και αυτό το καημένο κάτι στην υγειά μας. Δεύτερος γύρος γέλιου από την παρέα... "Εϊ, όποιος κάνει δουλειές κάνει και ζημιές" ήχησαν στο μυαλό μου τα σοφά λόγια της λατρεμένης ΠικοΑπικο μάνας μου:). Η υπόθεση σήκωνε "ατάκα αλ Πίκο" , οπότε δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη: "Βρε αγάπη μου, δεν φέρνεις και κανένα από εκείνα τα πιάτα της ξαδέρφης σου τώρα που γυρίζει!" . Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, τόσο πολύ μας αρέσουν...

Πάει και το κρασί στον αγύριστο...Ώρα να βγάλουμε τα πλαστικά να σώσουμε ότι σώζεται:).

Με αυτά και με αυτά το απόγευμα κύλησε έτσι ευχάριστα και "μελωδικά" με ένα πολύβουο τζέρτζελο να δονεί το σαλόνι μας. Υπέροχες, μικρές, καθημερινές στιγμές που δίνουν λίγο χρώμα στην ζωή μας. Άντε παιδιά, σύντομα να το ξανακάνουμε και προσοχή στα γυαλικά (σ.σ. καλού κακού, όταν ξαναφάμε καρπούζι θα το σερβίρω στα πιάτα της ξαδέρφης, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να φανούμε τυχεροί χα,χα,χα).

Υ.Γ.1: To καρπούζι και το πεπόνι τα σερβίραμε πάντως σε πλαστικά σκεύη, η "γενοκτονία" των υαλικών δεν συνεχίστηκε (σ.σ. έχουμε όμως απογεύματα μπροστά μας, οπότε δώστε μας λίγο χρόνο, θα σπάσουμε το ρεκόρ μας που θα πάει χα,χα,χα).

Υ.Γ.2: Την μέρα πριν την επίσκεψη των φίλων μας, ένα από τα γυάλινα ράφια του ψυγείου ξαφνικά θρυμματίστηκε και το πήραμε χαμπάρι λίγες ώρες πριν έρθει η παρέα. Νομίζω εκείνες οι "χοντροκώλικες" μπύρες και το "βαρυκόκκαλο" καρπούζι όλο και έβαλαν το "χεράκι" τους να συντελεστεί το "μοιραίο"...

Y.Γ.3: Πέμπτη πρωί και πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ μου στο μπαλκόνι... Δεν θα υπάρξει δεύτερη... η κοπέλα μου σκοντάφτει στο πλαστικό τραπεζάκι της βεράντας και ρίχνει μεγαλειωδώς τον καφέ μου στο πάτωμα, ευτυχώς άνευ σπασίματος και λοιπών ηχητικών εφέ. Δεν το χω με τον καφέ αυτές τις μέρες,ρε μωρό...:).

Τελικά για να πιω καφέ σαν άνθρωπος πρέπει να τον πάρω και να φύγω, δεν το χω αλλιώς... Μην σου πω θα έχω κι ένα καφέ καβάτζα για παν ενδεχόμενο:).

Καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...

Κάποτε ξεκίνησε με ένα στόχο πολύ ασαφή που αχνοφαινόταν πάνω από τα μετεφηβικά του χνούδια. Μια φοιτητική ζωή γεμάτη, ευχάριστη πλούσια σε εμπειρίες... Ο καιρός προχωρούσε και αυτό που σπούδαζε άρχισε να τον ενδιαφέρει όλο και περισσότερο. Μετά ήρθε το μεταπτυχιακό και καινούριοι δρόμοι ανοίχτηκαν φαινομενικά μπροστά του. Δρόμοι συναρπαστικοί και με απαραίτητο στοιχείο μια ρομαντική βλακεία για να τους διαβείς. Με εφόδιο την πεποίθηση ότι μπορούσε να βάλει το λιθαράκι σου και να κάνει κάτι χρήσιμο που πολλοί δεν θα μάθαιναν αλλά εκείνος θα ήταν περήφανος που συμμετείχε. Το μεταπτυχιακό τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά ο δρομέας της ζωής είχε μείνει από δυνάμεις κι αντοχές.Φθαρμένος από μία πραγματικότητα που δεν ήθελε να είναι μια εικόνα της μελλοντικής του ζωής, σε μια ξένη χώρα. Γύρισε λοιπόν πίσω... Απογοητεύτηκε, συμβιβάστηκε, έχασε το δρόμο του, έχασε το κίνητρό του, δοκίμασε να προσαρμοστεί σε άλλα πράγματα που δεν του πήγαιναν. Βαθιά μέσα του όμως, η παλιά φλόγα ακόμα σιγόκαιγε...

Κάπου στην πορεία συνάντησε μια κοπέλα... Είχε χάσει κι εκείνη κάπου το δρόμο της κι έψαχνε ένα λιμάνι να ξαποστάσει, να αναθεωρήσει, να ονειρευτεί και να προχωρήσει στην επόμενη φάση της ζωής της. Δεν πήρε πολύ καιρό και τα φαινομενικά αταίριαστα έδεσαν, συμπληρώθηκαν υπέροχα και η κοινή τους ζωή απέκτησε μια αγόγγυστη ισορροπία που δεν είχαν ξαναζήσει. Άρχισαν να ονειρεύονται για το μέλλον και να φαντασιώνονται πότε σοβαρά και πότε αστεία πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για αυτούς. Εκείνος όμως πάντα είχε ένα αγκάθι μέσα του... Εκείνη την παλιά ενόχληση που του θύμιζε ότι έχει συμβιβαστεί σε δρόμους που δεν του ταιριάζουν... Ο καιρός είχε περάσει λίγο αλλά όχι αρκετά για να μην υπάρξει άλλη ευκαιρία... Η κοπέλα τον πίστευε, πάντα τον πίστευε, ίσως περισσότερο από όσο πίστευε και ο ίδιος τον εαυτό του. Άρχισε λοιπόν και πάλι το κυνήγι του ονείρου με μία νέα πεποίθηση ότι αυτό είναι προορισμένος να κάνει ή έστω να προσπαθήσει να κάνει... Λίγο, λίγο βήμα-βήμα, συνάντηση, συνάντηση, η ελπίδα άρχισε να γεννιέται πάλι μέσα του: "Λες;" αναρωτήθηκε, "λες τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα καμιά φορά;" συνέχισε ακόμα δύσπιστος για την θετική εξέλιξη που διαφαινόταν μπροστά του. Και τελικά έφτασε η μέρα που η θεωρία έγινε πράξη και η αμυδρή ελπίδα απτή πραγματικότητα...

Επιτέλους ξεκινάει...

Υ.Γ.: Αφιερώνω αυτό το κείμενο σε αυτούς που πραγματικά πίστεψαν σε εμένα και ιδιαίτερα στη μητέρα μου και στην κοπέλα μου. Σας ευχαριστώ που είστε πάντα δίπλα μου!

3 και κάτι μήνες μετά το στρατό....

Δεν ξέρω βρε παιδιά αλλά όλη αυτή η εμπειρία με το στρατό μου φαίνεται τόσο μακριά πια. Ζω με την κοπέλα μου, μπαίνω σιγά σιγά σε μια σειρά στα επαγγελματικά, κάνω κοιλιακούς φέτες (σ.σ. οκ, λέμε και καμία μαλακ... να περάσει η ώρα χα,χα,χα) και γενικά η ζωή έχει επιστρέψει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Κι όμως, 3 και κάτι μήνες πριν, οι έννοιες μου - όπως και του κάθε φαντάρου- ήταν πότε θα πάρω άδεια, αν θα κάνω σκοπιά, πώς θα κοιμηθώ περισσότερο για να περάσει ο χρόνος ανώδυνα, πάντα "κρυμμένος" από τα μάτια των ανωτέρων κι αν σήμερα θα έχει "πάλι" κοτόπουλο ή μακαρόνια. Άσε που είχα και τον καημό πότε θα ξαναδώ το κορίτσι μου επιτέλους (σ.σ. είπαμε ερωτευμένος φουλ). Ζούσα σε ένα "χακί οικοσύστημα" με το δικό του τρόπο ζωής, τόσο αποκομμένος από την πραγματικότητα της χώρας (σ.σ. το οποίο δεν είναι απαραίτητα και κακό εδώ που τα λέμε χα,χα,χα) που οι προκλήσεις που αντιμετωπίζω σήμερα μου φαίνονταν σαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που αφορούσαν άλλους ανθρώπους, "αυτούς εκεί έξω". Είναι περίεργο, κάτα κάποιο τρόπο ήμουν εγώ και δεν ήμουν εγώ, "εκείνος ο Χρήστος".

Ήμουν τρελό "μαχίμι" πάντως σας λέω!!! Ναι πως... χα,χα.χα!!!

Η μεγάλη διαφορά του "τώρα" με το "τότε" είναι η δυνατότητα επιλογής στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που τότε δεν υπήρχε. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας από μία κατάσταση που ήταν παραφύση για την φυσιολογική μου υπόσταση ως νέου ανθρώπου και άντρα. Από την αλλη πλευρά, αυτό που "κατάφερε" η στρατιωτική θητεία ήταν να με κάνει να εκτιμήσω την πραγματική αξία των απλών πράγματων που έχουμε οι περισσότεροι από εμάς ως δεδομένα. Μια βόλτα με την κοπέλα μου, μια έξοδο για σινεμά, ένα ποτό με φίλους, όλα αποκτούσαν μεγαλύτερη αξία όταν ήμουν φαντάρος (σ.σ. ναι τόσο "παλιά" χα,χα,χα). Αλλά πάει αυτό πέρασε και είμαι εδώ και 3 και κάτι μήνες πολίτης του κόσμου και πάλι. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή ρε παιδί μου... Η Κρήτη την οποία είχα επισκεφτεί μια φορά στη ζωή μου για διακοπές, γύρω στα 18, μπορεί να είναι το σπίτι μου για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Τι να κάνω, με τύλιξε η Κρητικοπούλα μου και πολύ μου άρεσε να σας πω την αλήθεια,χα,χα,χα. Ανεξάρτητα που θα καταλήξω τελικά, διανύω μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου όσο κι αν το επαγγελματικό κομμάτι αποτελεί ακόμα "μια δουλειά σε εξέλιξη".Επίσης πρέπει επιτέλους να ρίξω τα περιττά κιλά με τα οποία με "προίκισε" η μαμά πατρίδα (σ.σ. και δεν το χω με τη γυμναστική, μα καθόλου όμως χα,χα,χα).


Και τώρα τρέξιμο:).

Αυτά τα ολίγα για την ώρα, έτσι για να ζωντανέψει λίγο και το ρημάδι το μπλογκ μου !Αν και αν κρίνω από τα λινκς μου, το έχουμε λίγο "κόψει στον ύπνο" με το μπλόγκιγκ γενικώς. Δε βαριέσαι καλά να περνάμε και υπόσχομαι ένα πιο διασκεδαστικό επόμενο ποστ, όταν κι όποτε.

Να είστε όλοι καλά!

PRO εναντίον ροζ πανδαισίας σημειώσατε 1...

PRO Evolution Soccer (known in Japan and the Americas as Winning Eleven and known in most non English-speaking Europe as PES) is a football (soccer) video game series developed by Konami (KCET). It is very popular in Europe [1].

O "έρωτας" ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια όταν δοκίμασα για πρώτη φορά να παίξω το Pro Evolution Soccer στο πρώτο Playstation. Είχα ακούσει τόσα για αυτό θυμάμαι. Ότι είναι "δύσκολο, θυμίζει πολύ το πραγματικό ποδόσφαιρο, θέλει χρόνο να το μάθεις και όταν σκοράρεις νιώθεις πραγματικά μια αίσθηση ικανοποίησης". Απηυδισμένος με τα τυποποιημένα γκολ του αντίπαλου δέους FIFA (σ.σ. Μποοοουυυυυυ...) είπα να δοκιμάσω ο gamer αυτό το καινούριο "φρούτο¨ στο χώρο του ηλεκτρονικού ποδοσφαίρου. Οι πρώτες εντυπώσεις αρνητικές... Χειρότερα γραφικά από το FIFA, δύσκολος έλεγχος της μπάλας, οι παίχτες να στρίβουν σαν τανκς και τα σουτ μου να έχουν καλύτερες πιθανότητες να πετύχουν κανά πουλί παρά να μπουν γκολ.Κι όμως, κάτι με γοήτευε με ένα περίεργο μαζοχιστικό τρόπο να επιμείνω, να δω γιατί τόσοι ποδοσφαιρόφιλοι ανα τόν κόσμο είχαν σαγηνευτεί από τα virtual θέλγητρα του εν λόγω βιντεοπαιχνιδιού. Και έτσι, επέμεινα...


Ήταν το μόνο "σχετικό" βιντεάκι που βρήκα με αυτό το "ανεβαστικό" τραγουδάκι:).

Να μαι τώρα το σωτήριον έτος 2009, να επιμένω να παίζω το Pro Evolution (την έκδοση 2009 συγκεκριμένα) στην κονσόλα Xbox360. Το Fifa έχει βελτιωθεί πάρα πολύ αλλά κάτι που μεγάλωσα και βαριέμαι να αλλάζω συνήθειες, κάτι η μοναδικότητα που προσεγγίζει το ποδόσφαιρο το PRO ,εξακολουθώ να είμαι πιστός φαν. Φυσικά με άλλες έννοιες στο μυαλό μου αυτή την περίοδο αλλά και με την σχέση μου, την "ροζ πανδαισία" του τίτλου , μια "δουλειά πλήρους απασχόλησης", το τάϊμινγκ του να παίξω PRO έχει εξελιχθεί σε μια μορφή τέχνης από μόνο του. Πρέπει να λείπει αν είναι δυνατόν η κοπέλα μου( σ.σ. αν και προς τιμήν της ποτέ δεν με έπρηξε για τις gaming συνηθειές μου, πώς να μην την λατρεύω λοιπόν χα,χα,χα), να είμαι σχετικά ξεκούραστος για να αποδώσω ο παίχτης στο μάξιμουμ και αν πετύχω on-line και τον αγαπημένο μου ξάδερφο ακόμα καλύτερα, να σμίξουμε τις PROμανίες μας! Σήμερα, Κυριακή, μετά από ενα μεγαλειώδες μεσημεριανό τραπέζι σε ένα φιλικό σπίτι και με την κοπέλα μου απούσα το απόγευμα λόγω δουλειάς (είναι νοσηλεύτρια) το πλάνο της ημέρας είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου σαν τηλεγράφημα από κάποιον ανύπαρκτο PROμανή αποστολέα: "Επιστρέφω από τραπέζι ΣΤΟΠ. Κοιμάμαι δύο ώρες για να στρώσω επιδερμίδα και να μαι φρέσκος ΣΤΟΠ. Παίζω PRO μέχρι τελικής πτώσεως και βάλε ΣΤΟΠ. ", Έτσι κι έγινε και κατά το απογευματάκι ξεκίνησα να παίζω...

Ξεκίνησα λοιπόν να κατακτήσω τα εικονικά τρόπαια των ονείρων μου... Η βραδιά δεν θα εξελισσόταν ακριβώς έτσι, βέβαια:).

Στην αρχή έπαιξα με την virtual ομάδα μου στο πρωτάθλημα που συμμετέχω στο παιχνίδι offline, μέτα μπήκε ο ξάδερφος και του δώσαμε και κατάλαβει on-line (σ.σ. για ένα δύο ματσάκια βρε παιδιά έτσι για να ανάψουν τα αίματα) και ως κερασάκι στην τούρτα είπα να δοκιμάσω να παίξω οn-line με κάποιον άγνωστο για να μετρήσω τις δυνάμεις μου. Το παιχνίδι ξεκίνησε ,εγώ επέλεξα την Τσέλσι και αυτός την Μπαρτσελόνα. Το ματς ήταν δυνατό και εγώ χαμένος μέσα σε αυτό αγωνιζόμουν βλακωδώς μεν παθιασμένα δε, για ένα high score για μια Ιθάκη που θα έλεγε και ο Καβάφης αν ήταν gamer (σ.σ. αυτός έχασε χα,χα,χα...). Όπως και να έχει με το σκορ να είναι 3-1 υπέρ μου χτύπάει το ρημάδι το ασύρματο το τηλέφωνο. Εγώ απορροφημένος στο ματς δεν το σήκωσα και μιας και το να κάνεις παύση σε παιχνίδι που παίζεται on-line είναι λίγο προβληματικό , προσπάθησα να το αγνοήσω. Έλα ντε που ο "ασύρματος διάολος" συνέχισε να κουδουνίζει και να μου σπάει τα νεύρα!!! "Μα ποιος διάολο είναι τέτοια ώρα δεν σέβονται τίποτα πια!" (σ.σ. δύο φορές είπα διάολος ξημερώματα Μεγάλης Εβδομάδας... καλά το πάω ο χριστιανός χα,χα,χα) έκραξα με αγανάκτηση και σήκωσα το ασύρματο να απαντήσω. Πολύ αργά... ο καλών είχε παραδώσει πνέυμα και σταμάτησε να επιμένει.

Το καλό που σου θέλω να σκοράρεις αλλιώς θα σε στείλω να φέρνεις νερά στον πάγκο, ακους!:).

Σαν να μην έφτανε που ο άγνωστος τηλεφωνικός κανάγιας με έβγαλε για δευτερόλεπτα από τη virtual PRO μυσταγωγία μου, η στιγμιαία έλλειψη συγκέντρωσης από μέρους μου στο παιχνίδι είχε ως αποτέλεσμα ο on-line αντίπαλός μου να μειώσει σε 3-2 και το ματς να γίνει ντέρμπι. Αφού μουρμούρισα για λίγο με αυτή την εξέλιξη, ξαφνικά συνειδητοποίησα ποιος είχε πάρει τηλέφωνο... Η κοπέλα μου που μου είχε δώσει νωρίτερα τα κλειδιά της από το σπίτι, μόλις είχε γυρίσει από τη βάρδια της κουρασμένη και δεν μπορούσε να μπει μέσα(σ.σ. κοινώς την πουτσ... ΟΚ δεν θα το πω, αλλά το πιάσατε το υπονοούμενο μεγάλοι μεγάλοι χα,χα,χα). Πατώντας με μανία το κουμπί της παύσης έτρεξα προς την πόρτα αλλά ήταν ήδη πολύ αργά... Η ροζ πανδαισία μου είχε φτάσει μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού με τη βοήθεια της αδερφής της, και με τη διάθεσή της εμφανώς "μη ροζ". Είχε όλα τα δίκια του κόσμου, μου μουρμούρισε με το γνωστό της χαριτωμένο ομολογουμένως τρόπο (σ.σ. εντάξει ρε παιδιά είμαι πολύ ερωτευμένος όλα "¨χαριτωμένα" τα βλέπω πάνω της, δώστε μου λίγο χρόνο θα "επανέλθω"... χα,χα,χα) και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Αφού ψέλισα ένα απίστευτα νωχελικό "Συγνώμη κορίτσι μου έχεις δίκιο..." έφυγα σφαίρα για το Χbox360. Είχαμε κι ένα ματς να τελειώσουμε κυρία μου και δεν μου αρέσει να αφήνω μισές δουλειές... Περιττό να πω ότι ήμουν τσατισμένος ,τόσο που δεν άνοιξα εγκαίρως την πόρτα, όσο και με το γεγονός ότι μου έκοψαν την παρτίδα PRO στο κρισιμότερο σημείο της. Με αυτά και με αυτά ο αντίπαλος μου δεν είχε πραγματικά καμία ελπίδα. Το τελικό σκορ 5-2 υπέρ μου, μια πραγματική συντριβή για τον αντίπαλο. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη τη στιγμή αν μπορούσα να τον δω θα τον έβλεπα να μοιρολογεί σε κάποια άκρη του διαδικτυακού κόσμου "για το κακό που τον βρήκε". Σαφώς ικανοποιημένος με τον εαυτό μου και με την PRO λιμπιντό μου στα ύψη, έσβησα το Xbox360 και κατευθύνθηκα προς το "αναβράζων" κορίτσι μου. Όπως θα έλεγε και η κοπέλα μου, εκεί μπήκα πλέον σε "πουστριλίτσες" mode μιας και άρχισα τις γλύκιες και τα χαδάκια να σώσω ότι σώζεται. Και που στε παιδιά, έπιασε:).

Έλα δε θέλω ηττοπάθεια στην ομάδα, ο τύπος έχασε το οn-line ματς και η καλή μου δεν μου κράτησε μούτρα. Συνολικά η βραδιά κρίνεται πετυχημένη λοιπόν χα,χα,χα!!!

Τελικά η ζωή είναι σαν τα βιντεοπαιχνίδια, μπορεί να χάνεις μερικές φορές αλλά ο επιμένων νικά ή τουλάχιστον έτσι θέλει να νομίζει...

Με αυτά τα λόγια που αποπνέουν την εμπειρία χρόνων στα γήπεδα του PRO σας αφήνω για σήμερα.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και καλό Πάσχα να έχουμε!

Υ.Γ.1: Αυτό το ποστ το αφιερώνω στην Ενεσούλα μου. Λυπάμαι μωρό μου, μπορείς να βγάλεις τον άντρα από το PRO αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το PRO από τον άντρα:).


Το μόνο φινάλε που θα μπορούσε να έχει αυτό το ποστ, δε νομίζετε;

Y.Γ.2: Τελικά με βάση το τραγούδι μόνο οι μπάφοι μου λείπουνε χα,χα,χα!!!

Ωδή στον b-movie "θεό" Μπρους Κάμπελ και όποιος αντέξει...

Κάπου ανάμεσα στα όρια των πολυχρωμων φώτων του Χόλυγουντ και στις ανεξάρτητες αμερικανικές παραγωγές όπως "διαμαντάκια" τύπου Ηalf Nelson και Little Miss Sunshine, υπάρχει ένα "άλλο" αμερικάνικο σινεμά. Ένα σινεμά με ελάχιστο μπάτζετ, πολύ ψεύτικο αίμα, ατάκες που είναι τόσο κακές που είναι "καλές" και ένα τσούρμο αφανείς "ηρωες" με κακή εώς μέτρια υποκριτική ικανότητα, αλλά μπόλικη διάθεση να αυτοσαρκαστούν και να "παίξουν" με την κάμερα και τα τερτίπια της. Ένας τέτοιος τύπος είναι και ο Μπρους Κάμπελ (Bruce Campbell). "O Bruce ποιος;" θα αναρωτηθείτε εύλογα σχεδόν όλοι από εσάς. Άλλωστε γιατί να γνωρίζετε τον πρωταγωνιστή τέτοιων "τεράστιων" επιτυχιων όπως: "Bubba Ho Tep", "Τhe Evil Dead", "My name is Bruce" κλπ. Ο Βruce Campbell για τους περισσότερους (ή όχι χα,χα,χα) από εσάς είναι "εκείνος ο τύπος που έπαιζε τον κλέφτη Αυτόλυκο στη σειρά "Ζήνα" ή ο τύπος που εμφανίστηκε και στις τρεις ταινίες Σπάιντερμαν πότε σαν παρουσιαστής αγώνων πυγμαχίας "βαφτίζοντας" τον Σπάϊντυ, πότε σαν ενοχλητικός ταξιθέτης που δεν άφηνε τον πρωταγωνιστή να μπει στο θέατρο και πότε σαν εξυπνάκιας "Γάλλος" σερβιτόρος στο εστιατόριο που γευμάτιζε ο πρωταγωνιστής και ετοιμαζόταν να ζητήσει σε γάμο την καλή του. ΟΚ, τώρα που πιστοποιήσαμε ότι δεν τον θυμάται κανείς σας ας περάσουμε στο παρασύνθημα του ποστ. Μην νομίζετε κι εγώ τυχαία ανακάλυψα τον τυπά -πριν χρόνια- στο Λονδίνο, ανάμεσα στο ξενύχτι του διαβάσματος, πλεόνασμα καφεϊνης στον οργανισμό και την παρανοϊκή έμπνευση της στιγμής να ανοίξω την τηλεόραση στο κανάλι 4 αν θυμάμαι καλά. Η ταινία που έδειχνε ήταν το "Εvil Dead 2"και η σκηνή ήταν όταν ο Bruce.. ω μα γιατί να μην αφήσω την εικόνα να μιλήσει μόνη της όμως...(σ.σ. πολύ κακό γούστο και μπόλικο ψεύτικο αίμα ενόψει, για να μην λέτε ότι δεν σας προειδοποίησα χα,χα,χα)


Ο Αsh (Bruce Campbell) μόλις έχει κόψει το ένα του δαιμονισμένο χέρι με αλυσοπρίονο και το κυνηγάει στο σπίτι... Αυτά είναι σενάρια:).

Περιττό να σας πω πως με την παραπάνω σκηνή έκλαιγα από τα γέλια. Μετά από αυτό το τηλεοπτικό ευτύχημα ή δυστύχημα (σ.σ. όπως το πάρει κανείς) η απίστευτη βλακεία που με δέρνει να μαθαίνω τις πιο άχρηστες πληροφορίες για τον κινηματογράφο με χτύπησε κατακούτελα. Ποιος ήταν αυτός ο b-movie god που ξεδίπλωσε τόσο "γενναιόδωρα "το ταλέντο του μπροστά στα ξάγρυπνα μάτια μου, κάπου ανάμεσα στο παραζάλισμα της νύστας και την ανάγκη να τελειώσω την εργασία μου; Έπρεπε να μάθω... βλακωδώς μεν... αλλά έπρεπε. Ας είναι καλά το ίντερνετ λοιπόν. Η πρώτη έκπληξη ήταν ότι ο Bruce Campbell είναι κολλητός φίλος του σκηνοθέτη Σαμ Ράϊμι (Σπάϊντερμαν 1-3, Ένα απλό σχέδιο, Ντάρκμαν κλπ) ενός πολύ καλού σκηνοθέτη. Μάλιστα το πρώτο Evil Dead ήταν και η πρώτη ταινία του εν λόγω σκηνοθέτη και αυτή που του άνοιξε το δρόμο για το Χόλυγουντ στην πορεία της καριέρας του. Το Evil Dead 3 (Αrmy of Darkness) ήταν μάλιστα η πρώτη(και τελευταία, έλα δεν θέλω κακεντρεχή γελάκια... ή μάλλον, ΘΕΛΩ!!! χα,χα,χα) ταινία που ο Bruce Campbell ήταν πρωταγωνιστής χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Εκεί πάνω στο μεταίχμιο της υστεροφημίας του ο συγκεκριμένος ηθοποιός κάτι λόγω κακών επιλογών, κάτι λόγω κακού τάϊμινγκ , κάτι εξαιτίας κακού μανατζμεντ του εαυτού του δεν μπήκε ποτέ στα ονόματα ηθοποιών που όλοι ξέρουμε. Από εκεί και πέρα ξεκινάει το οδοιπορικό του σε ταινίες που δεν τις ξέρει όχι η μάνα τους αλλά ούτε το φιλμ πάνω στο οποίο τυπώθηκαν...


Πίσω από την παρανοϊκή κεντρική ιδέα(υπέργηρος Έλβις και μαύρος πρόεδρος Κένεντι, εναντίον φονικής μούμιας καουμπόι με φόντο ένα απομονωμένο γηροκομείο) υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία σχετικά με το πως οι άνθρωποι της τρίτης ηλικιας περνάνε στο περιθώριο της κοινωνίας ξεχασμένοι από όλους, το τι σκέφτονται και για ποια πράγματα μετανιώνουν λίγο πριν το τέλος... Αυτά όπως είπα ΠΙΣΩ από την κεντρική ιδέα, αν με εννοείτε:).



Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι η συμμετοχή του στις ταινίες Εvil Dead δημιούργησε ένα φανατικό και αρκετά μεγάλο πυρήνα θαυμαστών, ο οποίος τον παρακολουθεί φανατικά σε ΟΤΙ κι αν παίζει.Είτε σε τηλεοπτικές σειρές, είτε σε ταινίες πολύ μικρού μπάτζετ που βγαίνουν απευθείας σε DVD ή βρίσκουν δύσκολα διανομέα σε λίγες κινηματογραφικές αίθουσες της Αμερικής πριν εξαφανιστούν στη b-movie λήθη για πάντα. Και ο ίδιος έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τους φαν του. Πάει στα "συνέδρια" που διοργανώνουν μαζί με άλλους φαν των ταινιών φαντασίας, αλληλεπιδρά μαζί τους, αυτοσαρκάζεται βιτριολικά για την καριέρα του μπροστά στα μάτια τους με ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ, διόλου προσβλητικό για τη νοημοσύνη κανενός. Σε ένα κινηματογραφικό σύστημα που ανεβάζει και κατεβάζει είδωλα τυλιγμένα μέσα σε παχυλά συμβόλαια και κατασκευασμένες εικόνες, αυτός ο τύπος είναι ένα ευχάριστο παράδοξο. Ένας "επώνυμος/ανώνυμος" που ξέρουν όλοι στην Αμερική και στην Αγγλία αλλά ποτέ δεν θα τον δεις στις καλύτερες ταινίες. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένας μέτριος προς το καλό ηθοποιός, σίγουρα πολύ καλύτερος από αρκετά ονόματα που προωθεί η βιομηχανία θεάματος της Αμερικής αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο. Ένας ευχάριστος συνηθισμένος άνθρωπος με αίσθηση του χιούμορ που ποτέ δεν πήρε και φοβερά σοβαρά αυτό που κάνει, αλλά πάντα τον συνέπαιρνε η ιδέα να βρίσκεται μπροστά στην κάμερα και να διασκεδάζει τον κόσμο με όποιον τρόπο μπορεί άμεσα ή έμμεσα, ηθελημένα ή άθελά του.


Κι ένα "μουσικό βιντεάκι" για να σας αποτελειώσω λατρεμένοι μου αναγνώστες:).

Αυτό το ποστ το έγραψα μετά από προτροπή της κοπέλας μου που με "πιέζει" να παραδεχτώ ότι ο Bruce Campbell είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και εγώ ενοχικά πάντα αρνούμαι. Ξέρετε κάτι όμως, μπορεί και να ναι αλήθεια τελικά, χα,χα,χα...

Υ.Γ.: Σσσσ... αυτό θα ναι το μυστικό μας, αν το πάρει χαμπάρι το κορίτσι μου θα με δούλευει για... πάντα!!! Ουπς, τώρα θυμήθηκα, διαβάζει το μπλογκ μου χα,χα,χα!!!


Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Η εκδίκηση του gamer... (Μέρος τρίτο: Παίξτε πειραματόζωα, παίξτε μουχαχαχα!!!)

Από το ημερολόγιο του τρελοεπιστήμονα του gaming (και όχι μόνο) Πίκου Απίκου:

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 6.30 μ.μ : Είμαι ο Πίκος Απίκος και το μεγάλο gaming πείραμα είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Οι συνθήκες είναι ιδανικές για gaming (σ.σ. όπως πάντα άλλωστε), το Wii και το Wii board συνδεδεμένα και το μόνο που απομένει είναι να προσέλθουν τα "πειραματόζωα" γνωστά και ως non-gamers (NGs). Επειδή πρόκειται για απρόβλεπτους χαρακτήρες γνωστούς και ως μεγάλους "γιωτόμπαλους" (σ.σ. καταραμένη φανταρική καφρίλα άσε με ήσυχο!!!) καμία πρόβλεψη ως προς τις αντιδράσεις τους δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή. Ελπίζω οι θεοί του gaming να δεήσουν ώστε να προσηλυτιστούν όλοι οι εμπλεκόμενοι στον ιερό στόχο του μεγαλύτερου high score σε όλα τα παιχνίδια. Αυτά για την ώρα, πάω να τσιμπήσω κάτι γιατί ακόμα και μια ευφυία πρέπει να τουλουμιάσει και επιστρέφω με τις επόμενες παρατηρήσεις μου. Απίκος τέλος..."

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 7.00 μ.μ: To πρώτο πειραματόζωο γένους θηλυκού(σ.σ. κωδικός: ζουμερή χουζουρλού) έχει προσέλθει στον χώρο και χώνεται στην πρώτη πολυθρόνα που βρήκε μπροστά του. Με ένα ύφος ανάμεσα στην αδιαφορία, στον σαρκασμό, στην βαρεμάρα και στην περιέργεια ρωτάει την βοηθό μου Ενεσούλα "Τι είναι το Wii;". Η Ενεσούλα τινάζει τις κόκκινες μπούκλες της και απαντάει "Θα δεις..." κοιτάζοντας με νόημα τον επιστήμονα Απίκο. Το πειραματόζωο δείχνει βαριεστημένο. Η πρώτη επαφή με το Wii θα είναι μέσω ενός καρτουνίστικου ραλακίου όπου ο παίχτης κρατάει το χειριστήριο οριζόντια και το στρίβει για να στρίψει το αυτοκίνητο που ελέγχει. Στην πρώτη προσπάθεια του πειραματόζωου διακρίνω μια ελεγχόμενη ικανοποίηση "ότι τα καταφέρνει", όχι αρκετή για να κρατήσει το ενδιαφέρον του για πολύ πάντως. Πρέπει να επισπεύσω το πρόγραμμα αλλιώς το πείραμα θα πάει στράφι πριν καν ξεκινήσει..."

Αυτή την εικόνα ήθελα να αντικρίσω στο τέλος της βραδιάς... Άραγε θα τα κατάφερνα ή οι ελπίδες μου για τη γέννηση μιας καινούριας γενιάς casual gamers θα έμενε απλά ένα ανεκπλήρωτο χαζό όνειρο. H συνέχεια επί της οθόνης...:).

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 7.30 μ.μ. : To δεύτερο πειραματόζωο γένους αρσενικού (σ.σ. κωδικός: φαλακρός ροκάμπιλας) μόλις έχει εισέλθει στο εργαστήριο. Καιρός να τεστάρω την θεωρία μου ως προς την ευεργετική επίδραση του ανταγωνισμού ως διεγερτικό των gamers. Δίνω ένα χειριστήριο στο φαλακρό ροκάμπιλα και μετά από τις απαραίτητες διευκρινίσεις των βάζω να παίξει ένα διπλό ραλάκι με την ζουμερή χουζουρλού. Κατά τη διάρκεια της κούρσας, τούς τσιγκλάω για να πορωθούν λιγάκι και αυτοί σαν καλοί "ψαράδες" (σ.σ. άντε πάλι αυτή η καφρίλα του στρατού νισάφι πια!) τσιμπάνε!!! Το ζευγάρι των πειραματόζωων αρχίζει να ενθουσιάζεται, συγκρατημένα μεν, αλλά ενθουσιάζεται. Εκστασιασμένος από το ως τώρα αποτέλεσμα, τούς παροτρύνω να παίξουν μία-δύο παρτίδες ακόμα στο ραλάκι. Το σατανικό μου μυαλό (σ.σ. λέγε με ΜΟΥΧΑΧΑΧΑ!!!) παίρνει στροφές σαν διαολεμένο. Η βοηθός μου Ενεσούλα κατεβάζει ένα σοκολατοειδές αυτάρεσκα και μου χαμογελάει. Πλέον έχουν μπει όλα στο "σωστό" δρόμο, μένει να έρθει το τρίτο πειραματόζωο (κωδικός:λατρεμένος πιγκουϊνος) για να περάσει το πείραμα στην πραγματικά ενδιαφέρουσα φάση του..."

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 8.15 μ.μ : Μόλις αφίχθει και ο λατρεμένος πιγκουϊνος οπότε μπορούμε να περάσουμε στην φάση που αποκαλώ "Κούνα το κορμάκι σου τεμπέλη" (σ.σ. πολύ επιστημονικό ομολογουμένως χα,χα,χα). Το ζευγάρι των δύο πρώτων πειραματόζωων έχει κορεστεί από την εμπειρία του ραλακίου και είναι έτοιμο να τα παρατήσει. Δεν ξέρουν όμως ότι η gaming μοίρα τους υπαγορεύει άλλα, για απόψε και ίσως και για περισσότερο... Από το μανίκι της επιστημονικής μου ποδιάς(σ.σ. το τσαντάκι του Sport Billy το πρόλαβε άλλος στο E-Bay βλέπετε) "βγάζω" το Wii board και δηλώνω αθώα: "Τι λέτε να ρίξουμε μια ματιά και σε αυτό το γκατζετάκι;". Tα τρία πειραματόζωα συσπειρώνονται γύρω από το board και το περιεργάζονται με βλέμμα γεμάτο περιέργεια. "Κάπως έτσι πρέπει να αντέδρασε και ο πρωτόγονος προ-προ μπάρμπας μας όταν πρωτοείδε τη φωτιά..." σκέφτομαι και αρχίζω να ετοιμάζω το Wii board για δράση με το "παιχνίδι" Wii Fit. Mε την άκρη του ματιού βλέπω την Ενεσούλα μου, να χαμογελάει σατανικά τρίβοντας τα χέρια της ανυπόμονα. Χαμογελάω ένα κλικ πιο σατανικά (σ.σ. το χω, το χω) και ξεκινάω το παιχνίδι..."


Έτσι για να πάρετε μια ιδέα πως λειτουργεί το γκατζετάκι:).


"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 8:45 μ.μ. : Τα πρωτόγονα μάτια των NGs προσαρμόζονται ακόμα στη λάμψη του νέου γκάτζετ. Καλή στιγμή να τους εξηγήσω μερικά πραγματάκια για το πως δουλεύει. Το πρώτο παιχνίδι που δοκιμάζουμε είναι το χουλα χουπ και η Ενεσούλα μου κάνει ένα μικρό βήμα στο σαλόνι κι ένα μεγάλο βήμα για την non-gaming ανθρωπότητα ανεβαίνοντας στο Wii board. Aμέσως μετά αρχίζει να "κωλοχτυπιέται" (σ.σ. αυτή η " θα μας φάει σήμερα χα,χα,χα) πάνω στο board με τις κόκκινες μπούκλες της να ανεμίζουν σαν τρελές (σ.σ. μμμ, σέξι ...). Η ζουμερή χουζουρλού παίρνει σειρά και κωλοχτυπιέται κι εκείνη με μανία (σ.σ. το χει το σόι φαίνεται...) για να κάνει το μεγαλύτερο high score. Τα δύο άλλα πειραματόζωα δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Καιρός να περάσουμε στο παιχνίδι ισορροπίας με τις μπίλιες. Κινείς το κορμάκι σου πάνω στο Wii board και οι κινήσεις σου αντιστοιχούν στην κίνηση ενός επιπέδου με τρύπες, στις οποίες πρέπει να βάλεις μπίλιες δίνοντας του κλίση με το σώμα σου. Μετά από μια δοκιμαστική παρτίδα για το κάθε πειραματόζωο βλέπω στο βλέμμα τους αυτό που ήθελα: Την λάμψη της gaming παράνοιας.! Τους έχω πια και δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής...".

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 9.45 μ.μ. : Μετά από αλλεπάλληλες παρτίδες σε διάφορα παιχνίδια διακρίνω στα μάτια των πειραματόζωων την γλυκιά μανία του εθισμού. Θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν λικνίζοντας το κορμί τους πάνω στο Wii board καθένας με το δικό του μοναδικό στυλ. Η χουζουρλού πιο ναζιάρικα, ο ροκάμπιλας νευρικά σαν μανιακός κλώνος του Elvis, o πιγκουϊνος μηχανικά με τα χεράκια του κολλημένα στο πλάι (σ.σ. αν τον έκαναν ταινία θα λεγόταν Lazy feet). Εγώ και το κορίτσι μου έχουμε αρχίσει να γελάμε μανιακά καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση στο μικρό μας πείραμα και σίγουρα όχι τέτοιες "καταπληκτικές χορογραφίες" πάνω στο Wii board από τους εμπλεκόμενους. Για μια στιγμή πάω στην κουζίνα σηκώνω τα χέρια στον ουρανό και βροντοφωνάζω σαν άλλος Dr. Frankestein : " It's alive, it's alive!!! Casual gamer is alive!!!".

Οι ορδές των casual gamers είναι πια πέρα από κάθε έλεγχο μυημένες σε ένα virtual κόσμο γεμάτο fun!!!

"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 10.30 μ.μ. : Η ώρα έχει περάσει και τα πειραματόζωα δεν λένε να ξεκουμπιστούν από το σπίτι. Ξέρετε παιδιά έχουμε και άλλες αθλοπαιδιές να κάνουμε πέρα από το Wii. Ρε μπας και να κλείσω το γενικό διακόπτη... Μα για μια στιγμή, σαν να διάβασαν τη σκέψη μου, παρατηρώ τα πειραματόζωά να σωριάζονται αποκαμωμένα στον καναπέ και τις πολυθρόνες του σαλονιού. Μάλλον οι κανόνες του Savoir vivre πρυτάνευσαν και συνειδητοποιούν ότι πρέπει να την κάνουν σιγά σιγά. Μας αποχαιρετούν, βγαίνουν από το σπίτι. Ο ροκάμπιλας εκλιπαρεί για μια τελευταία προσπάθεια στις μπίλιες να σπάσει το ρεκόρ του. Πολύ αργά, το μόνο που θα καταφέρει είναι να γνωριστεί καλύτερα με την εξώπορτα που μόλις έκλεισε στα μούτρα του. Φιου!!! Το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία αν και παρολίγο το πράγμα να ξεφύγει από τον έλεγχο μου..."


"2 Ιανουαρίου 2009/ Ώρα 11.45 μ.μ : Πέφτω για ύπνο με το κορίτσι μου. Η καλύτερη στιγμή μιας υπέροχης ημέρας γεμάτης γέλιο και παιχνίδι. Λίγο πριν παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα ανοίγω τα μάτια μου. Μέσα μου γελάω με ένα γέλιο τρελό, παρανοϊκό που θαρρείς το κρατούσα μέσα μου για μια περίσταση σαν αυτή. Οι παραδοσιακοί gamers όπως κι εγώ δικαιωθήκαμε.Eίμαστε εκεί που είστε εσείς τώρα, καιρό πριν... Δεν είμαστε τίποτα παρανοϊκοί τυπάδες που όλοι μας κοιτούσαν σαν τρελούς όταν ασχολούμαστε με games με τις ώρες ακόμα και ως -άκουσον άκουσον- ενήλικοι. Δεν ζούμε σε σπηλιές και ξέρουμε να ζούμε και την υπόλοιπη ζωή μας στο maximum πέρα από τα pixels των παιχνιδιών. Αυτό δεν ήταν ένα απλό πείραμα ήταν η γέννηση του casual gamer.Kαλωσήρθατε στον κόσμο της ηλεκτρονικής διασκέδασης "άπιστοι" NGs, το virtual μέλλον σας κρύβει πολλές εκπλήξεις".

Σβήνω το φως, φιλαώ το κορίτσι μου για καληνύχτα και με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπό μου κλείνω τα μάτια μου να κοιμηθώ. Η εκδίκηση του gamer μόλις έχει συντελεστεί...

Tα Wii ζόμπι είναι πια ανάμεσά μας...

Ελπίζω να γελάσατε, να είστε όλοι καλά!

H εκδίκηση του gamer... (Μέρος δεύτερο: Λίγα λόγια για το Wii...)

Καλή η ιστορική αναδρομή του προηγούμενου ποστ αλλά πριν περάσουμε στο "ζουμί" της υπόθεσης, τον πραγματικό λόγο που με ώθησε να γράψω αυτό το σετάκι ποστ, καλό είναι να εξοικειωθούμε όλοι με το Wii με απλούς όρους (σ.σ. σαν ντοκιμαντέρ του BBC γράφω χα,χα,χα). Η κοπέλα μου μού αγόρασε ως δώρο μια κονσόλα Wii μαζί με το περιφερειακό Wii board. Η κονσόλα αυτή έχει κάποιες θεμελιώδεις διαφορές σε σχέση με "τα αδερφάκια" της, της Microsoft και της Sony και η φιλοσοφία με την οποία φτιάχτηκε είναι αυτό που με γοήτευσε στο συγκεκριμένο μηχάνημα. Ας δούμε λοιπόν τις δύο βασικές αρχές του Wii με βάση τον gamer Απίκο:

1) Σημασία έχει να παίξουν όλοι και όχι μερικοί και για αυτό το λόγο ο χειρισμός των παιχνιδιών απλοποιήθηκε. Το χειριστήριο του Wii μοιάζει στην ουσία με ένα τηλεκοντρόλ με πολύ λιγότερα κουμπιά. Αντί λοιπόν για ένα χειριστήριο με πολλά κουμπιά που "φοβίζει" τον αδαή έχουμε ένα χειριστήριο με μια μορφή οικεία σε όλο τον κόσμο. Έξυπνη ιδέα για να προσελκύσεις άτομα που δεν θα έπαιζαν ποτέ, αν μη τι άλλο να πάρουν στα χέρια τους το χειριστήριο και να το περιεργαστούν.

2)Σημασία έχει η διασκέδαση στο παιχνίδι και το πως αλληλεπιδράς με το παιχνίδι πιθανώς πιο πολύ και από το ίδιο το παιχνίδι . Το πιο σημαντικό είναι να μαζεύεις την παρέα σου και την οικογένειά σου και να παίζεται όλοι και όχι μόνο μερικοί, ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούν αδιάφορα.Όσο για την πρωτοτυπία στο χειρισμό αυτή έγκειται στο ότι η κίνηση του χειριστηρίου ανιχνεύεται στο χώρο (τρισδιάστατα δηλαδή) από την κονσόλα και αυτός είναι ο κύριος τρόπος αλληλεπίδρασης με το παιχνίδι. Στην ουσία παίζεις κάνοντας φυσιολογικές κινήσεις και όχι απομνημονεύοντας κουμπιά.

Wii Board

Όσο για το Wii Board πρόκειται για μια "σανίδα" η οποία ανιχνεύει την θέση του σώματος βασιζόμενη στην πίεση που ασκεί το σώμα σε αυτή. Θες να κάνεις Snowboard απλά κινείσαι αναλόγως, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ. Όλο το concept του Wii είναι από τεχνολογικής απόψεως πολύ μπροστά από οτιδήποτε άλλο υπάρχει, απλά η τεχνολογία δεν φαίνεται στην οθόνη σου (γραφικά) αλλά στην εμπειρία του να παίζεις.

Κλείνοντας αυτό το ενδιάμεσο ποστ παραθέτω μερικές από τις πιο έξυπνες διαφημίσεις της κονσόλας που μου είχαν κάνει εντύπωση όταν πρωτοβγήκε. Το τρίτο και τελευταίο μέρος των ποστ αυτών έχει σκοπό να σας κάνει να κατουρηθείτε από τα γέλια, οπότε λίγο υπομονή...

Mια διαφήμιση που "συγκρίνει" το Wii και το PS3 όχι και τόσο "συμβατικά":).


Με διαφορά η αγαπημένη μου διαφήμιση της κονσόλας, μου αρέσει πολύ η μουσική:).


Y.Γ. 1 : Ευτυχώς βγάλαμε την άχαρη "ορολογία" (σ.σ. ο Θεός να την κάνει ορολογία χα,χα,χα) από τη μέση. Άντε γιατί θέλω να "ξεσπάσω" στο τρίτο ποστ!!!

Υ.Γ. 2 : Ρε πως κατάντησα ο SEGAκιας να λέω καλά λόγια για κάτι που έφτιαξε η Nintendo...:).

H εκδίκηση του gamer... (Mέρος πρώτο: Mια μικρή αναδρομή στο παρελθόν)

Είμαι ένας αμετανόητος videogamer, κάντε μου μήνυση! Έτσι έχουν τα πράγματα και δεν βλέπω το λόγο να αλλάξουν...Από τα μαθητικά μου χρόνια έβρισκα την χαρά του παιχνιδιού σε κόσμους γεμάτους πίξελς πότε σκοράροντας γκολ για την αγαπημένη μου ομάδα, ποτε σώζοντας τον πλανήτη από την επέλαση ορδών ζόμπι, πότε τυλίγοντας τους πολύχρωμους αντιπάλους μου σε φούσκες. Κάθε παιχνίδι καλό και κακό είχε τη δική του ιστορία και κάθε πέρασμα από το ένα επίπεδο στο άλλο με γέμιζε με μια ακατανόητη γλυκιά ικανοποίηση για το επιτευγμά μου. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησαν όλα...


ΑΜSTRAD 6128: O πρώτος μου υπολογιστής...

Α, ο λατρεμένος Αμστραντάκος! Σε μια εποχή που τα PC ήταν της κακιάς ώρας, μια άλλη αγορά υπολογιστών βρισκόταν σε άνθηση, αυτή των home computers. Μέρος της συνομωταξίας αυτής και ο υπολογιστής αυτός που κατέληξε σε εμένα από ένα θείο μου με την ευγενική χορηγία της γιαγιάς Ιφιγένειας(σ.σ. τιμή και δόξα στη γιαγιά Ιφιγένεια λοιπόν!!!). Πράσινη οθόνη, στοιχειώδης γλώσσα BASIC ως προγραμματιστικο εργαλείο και μια πλούσια γκάμα παιχνιδιών τα οποία τίμησα δεόντως. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του υπολογιστή ήταν ένα από τα πρώτα disk drives για υπολογιστή. Έπαιζα με τις ώρες, ερχόταν και ο φίλος μου ο Γιάννης που και που για κανένα διπλό και έτσι πέρασαν αρκετές ώρες από τη ζωή μου εκείνη την περίοδο του Γυμνασίου... Δεν έκανα μόνο αυτό στη ζωή μου, όπως πολλοί non-gamers τείνουν να πιστεύουν για τους gamers, αλλά όταν έπαιζα, ΕΠΑΙΖΑ!!!


O Αmstrad 6128 στα "έγχρωμά" του:).


Sega Megadrive και Sega Game Gear : To πέρασμα στον "θαυμαστό κόσμο" των κονσολών...

Kάποια στιγμή τον τελευταίο χρόνο του γυμνασίου πήγα για πρώτη φορά στην Αγγλία με το φροντιστήριο των Αγγλικών. Ήταν τότε που πρωτοείχε βγει το Jurassic Park και η χώρα ήταν γεμάτη από τα δεινοσαυράκια του Σπήλμπεργκ σε όλα τα μεγέθη και σε όλες τις αποχρώσεις. Στο περιθώριο του μάρκετιγκ αυτής της υπερπαραγωγής, μαινόταν μια άλλη κόντρα ,αυτή ανάμεσα στην κονσόλα Μega Drive της SEGA και την Super NES της Νintendo. Ως gamer έπρεπε να διαλέξω ένα στρατόπεδο και αυτό ακριβώς έκανα... Η επιλογή μου ήταν το Μega Drive που το αγόρασα με το παιχνίδι Sonic the Hedgehog... Tα υπόλοιπα έχουν περάσει στην ιστορία όπως και η κοινωνική μου ζωή εκείνο το φθινόπωρο... Μέχρι και σήμερα αυτή η κονσόλα παραμένει η αγαπημένη μου, απλά και μόνο γιατί τα παιχνίδια της ήταν απίστευτα διασκεδαστικά. Το Game Gear ήταν μια φορητή κονσόλα της Sega που προστέθηκε στην συλλογή μου για ακόμα περισσότερο παιχνίδι... ΟΚ, ΟΚ με παρέσυρε ο ξαδερφός μου ο Γιώργος με τον τρόπο του και το αγόρασα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα:). To τι μπαταρία "έτρωγε" το ρημάδι πάντως...


Sega Megadrive κυρίες και κύριοι,ένας διαχρονικός gaming "έρωτας":).



Playstation 1 : H επέλαση της Sony και η λατρεία μου για το Resident Evil...

Πρωτοετής φοιτητης στην Αγγλία πλεον, έπεσα στα δίχτυα του Playstation της Sony (σ.σ. Και όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό, προφανώς είστε εξωγήινοι και ζείτε ανάμεσά μας για το φαγητό και τις ωραίες γυναίκες/άντρες δεν εξηγείται αλλιώς, ΤΟΣΗ άγνοια!). Το Playstation ήταν η πρώτη κονσόλα που απομυθοποίησε την ενασχόληση με το gaming, το έκανε μια cool ασχολία για τους πολλούς και έβγαλε τους παραδοσιακούς gamers σαν και του λόγου μου από τις geek σπηλιές τους:). Προσωπικά δεν το είχα ανάγκη, ήμουν πολύ απασχολημένος να "επιβιώνω" στο Resident Evil σκοτώνοντας virtual ζομπακια για να το προσέξω... Τώρα αν πέτυχα με τις gaming ριπές μου και κανένα ενοχλητικό συγκάτοικο στην εστία, καθόλου δεν με χάλασε να πω την αλήθεια:). Πολλά τα καλά και πρωτότυπα παιχνίδια και σε αυτήν την κονσόλα.


Η επανάσταση της Sony σε όλο της το μεγαλείο! Τα games και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζει ο πολύς κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια...:).



Playstation 2 (Sony) και Gamecube (Nintendo): Eγώ να αγοράσω κονσόλα της Nintendo, πάει χάλασε ο κόσμος σας λέω!!!

Με τη SEGA "πεθαμένη" πλέον ως κατασκευάστρια κονσολών και με το πολυαγαπημένο μου Resident Evil αποκλειστικό στην κονσόλα της "μισητής" Nintendo ,το Gamecube, έκανα την καρδιά μου πέτρα και το αγόρασα. Σκεφτείτε ότι αντιπαθούσα τόσο τη μασκότ της εταιρείας, τον Μάριο, που ζήτησα από τον πωλητή στο μαγαζί να βγάλει το παιχνίδι δώρο με τον τυπά αυτόν από τη συσκευασία αλλιώς δεν θα αγόραζα την κονσόλα καθόλου:). (σ.σ.τέτοιο μίσος έχει να ζήσει ο κόσμος από τότε που η Αλεξανδράτου δεν βγήκε Σταρ Ελλάς και ξεσηκώθηκε το πανελλήνιο για την αδικία...χα,χα,χα). Τελικά πήρα το Cubaki της Νintendo και μετά τον αρχικό σνομπισμό απέναντί του απόλαυσα μερικά πραγματικά κορυφαία παιχνίδια σε αυτό. Στο μεταξύ το Playstation 2 του συγκατοίκου μου του Alan είχε πάρει κι εκείνο φωτιά, για όλους του λάθος λόγους (σ.σ. βλέπε υπερχρήση πέρα από κάθε φαντασία χα,χα,χα).


Έψαξα για ένα σχετικό βιντεάκι για το Gamecube αλλά μάταια...Aντί για αυτό βρήκα κάτι για το Playstation 2 με μουσική υπόκρουση των αγαπημένων μου Orbital, pas mal:).


Xbox360 : Ήταν πολύ καλή η τιμή για να είναι αληθινή και λύγισα o αμαρτωλός...

Πήγα στο μαγαζί αποφασισμένος να πάρω το Wii της Νintendo (σ.σ. αφού αλλαξοπίστησα που αλλαξοπίστησα είπα να ολοκληρώσω την αμαρτία χα,χα,χα). Αντ' αυτού έφυγα από μαγαζί με το Χbox360 πριν από ενάμισι χρόνο, στην τιμή που το αγοράζει ο κόσμος σήμερα... (σ.σ. λέγε με η αγορά του αιώνα που κανείς άλλος ποτέ δεν έμαθε για αυτή).Έχω πάρει αρκετά παιχνίδια για αυτό αλλά λόγω του φανταρικού έμεινα σε αναγκαστικό stand by ο gamer... Που θα πάει όμως, απολύομαι σε καμια εικοσιπενταριά μέρες και θα αναστενάξουν οι καναπέδες λέμε:).


Kαι η επόμενη γενιά κονσολών είναι εδώ...:).


Aφού λοιπόν ξεμπροστιάστηκα ο gamer και σας παρουσίασα εν ολίγοις τον παλαιότερο αμαρτωλό gaming βίο μου, για να ξέρετε με τι τύπο έχετε να κάνετε, θα περάσω σε λίγες μέρες στο δεύτερο μέρος αυτού του ποστ, με λίγα ενημερωτικά στοιχεία για την κονσόλα Wii. Βλέπετε όταν "ξεσπάσω μπλογκικώς" δεν θέλω τίποτα να συγκρατήσει την εκδικητική μανία του gamer:).

Για ένα ορεκτικό της αφορμής για την οποία γράφω αυτό το σετάκι ποστς σας παραπέμπω στο σχετικό ποστάκι της καλής μου Ενεσούλας.

Σύντομα στις οθόνες σας με το δεύτερο μερος αυτής της gaming madness εποποιίας...

Ως τότε να είστε όλοι καλά!

Y.Γ. : Eίχα σκεφτεί να βάλω απλές εικόνες των κονσολών να συνοδεύσουν το κείμενο αλλά ανακάλυψα στο youtube ορισμένα εμπνευσμένα βιντεάκια και σκέφτηκα, "Δεν βαριέσαι, όποιος τα δει, τα είδε".Aν μη τι άλλο παρουσιάζουν ανάγλυφα την εξέλιξη αυτού του διαδραστικού τρόπου διασκέδασης που λέγεται videogaming.