Κινούμενος σε ένα παράλληλο "χακί-free" σύμπαν...

Καθόμουν που λέτε αραχτός ένα ωραίο πρωινό απολαμβάνοντας τον καφέ μου και συζητούσα με το κορίτσι μου "περί ανέμων και υδάτων". Δεν ξέρω πως το έφερε η κουβέντα και μιλήσαμε λίγο για τα μπλογκ μας (σ.σ. οι μεγάλες ψωνάρες συναντιούνται...).Τότε η δεσποινίς Ενεσούλα μου πετάει το "καρφί" που έμελε να συνταράξει το μπλογκικό μου "είναι": "Darling" μου λέει, "καλές και χρυσές οι "inspired by the glorious greek army" ιστορίες σου αλλά ο κόσμος θέλει ποικιλία και όχι μόνο φανταρολάγνες μπλογκικές φαντασιώσεις" (σ.σ. ΟΚ δεν το έθεσε έτσι το "babe to end all babes" αλλά η ουσία είναι η ίδια). Κρύος ιδρώτας με έλουσε (σ.σ. χα,χα,χα not really... αλλά το σασπένς σε μία ιστορία είναι το Α και το Ω, άσε που αυξάνεται και το word count για να γίνει τούτο εδώ ένα αξιοπρεπές σε μέγεθος ποστ). Καταλάβατε κυρίες και κύριοι, εκεί που έχεις μπει σε ένα ρυθμό με την ζωή σου και μπλογκάρεις αραιά και που, έρχεται μια "ροζ πανδαισία" και σου λέει : "Όχι κύριε, δεν είσαι αρκετά αστείος, δεν έχεις ποικιλία, τι έγινε στον άντρα που αγάπησα και πότε ακριβώς μετατράπηκε σε έναν "μουρόχαυλο λάτρη της παραλλαγής" με ολίγον από μπλόγκερ (σ.σ. αυτό θα πει να στηρίζεις το ταίρι σου στα δύσκολα... μπράβο woman συνέχισε έτσι χα,χα,χα). Επειδή οι μέρες όπου ο άντρας έπαιρνε το ροπαλό του και κοπανούσε μια στην κεφάλα της γυναίκας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (σ.σ. life is not fair, fact, χα,χα,χα) είπα να απαντήσω με έργα. Συνήθως αυτού του τύπου τα ποστ τα φυλάω για το αγγλόφωνο μπλογκ ενώ το ελληνικό έχει ένα άλλο στυλ, αλλά μιας και με προκαλέσαν δεν μπορούσα να μην ανταποκριθώ αναλόγως...

Oύτε ένα καφέ δεν μπορώ να πιω σαν άνθρωπος -με τους φίλους μου- πια... Α ρε woman με προκάλεσες και έπρεπε να απαντήσω. Άμεσα μεν , βλακωδώς δε:).Ως γνωστόν η αυτοκριτική μου σπάει κόκκαλα χα,χα,χα.

Μετά από αυτόν τον ομολογουμένως επικό πρόλογο προχωράω στο παρασύνθημα (σ.σ. για μια στιγμή δεν είμαι σε σκοπιά ή μήπως είμαι..., ουφ μπερδεύτηκα). Για εμάς τους "κολασμένους χακιοφόρους" ο έξω κόσμος μοιάζει με ένα παράλληλο σύμπαν που δεν μας αφορά και πολύ. Κινούμαστε σε αυτόν όταν έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε , αλληλεπιδρούμε με αυτόν σαν καλά ζομπάκια, αλλά δεν του δίνουμε και πολλή σημασία. Έχει και την πλάκα της η όλη εμπειρία, μέσα στη σουρεαλιστική ματαιότητα της (σ.σ. Δώστε μου ένα Νομπελ λογοτεχνίας, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ!!!, άκου "σουρεαλιστική ματαιότητα" χα,χα,χα). Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στις ειδήσεις έχει βουίξει ο τόπος με το Μακεδονικό και πως πρέπει να λέγονται τα Σκόπια και αν θα τα λένε Μακ Μακ ή Big Mac ή δεν ξέρω κι εγώ πως. Μείζον εθνικό ζήτημα και στις ειδήσεις ο ένας παρουσιαστής τα χώνει στον άλλο γιατί για αυτό το λόγο πληρώνονται εξάλλου. Οι πολιτικοί χορεύουν πεντοζάλι στο ρυθμό των εξελίξεων και γενικά "δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα" όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Σε εμένα, τον "προστάτη της χώρας", όλα αυτά ακούγονται σαν ένα τσούρμο μικρά παιδιά που μαλώνουν στο προαύλιο ενός σχολείου για αφορμές τύπου "Ο Μάκης φίλησε τη Λόλα αλλά αυτή είναι το κορίτσι μου, θα τον πλακώσω στο ξύλο!", "¨Ασε κάτω το PSP μου μη γίνει του Pro το κάγκελο...." και άλλες τέτοιες "ομορφιές" που συντελούνται στα ελληνικά σχολεία και πραγματικά τιμούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα (σ.σ. όχι όμως και το Μάκη του παραδείγματος που φίλησε ξένο κορίτσι...). Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες έγω, ο Private Πίκος - και ο κάθε Private Πίκος εδώ που τα λέμε- έχω "σημαντικότερα πράγματα" να με προβληματίζουν.

Δεν είμαι για πολλούς προβληματισμούς παιδιά, να περνάνε οι ημερούλες χωρίς πολλά ερωτηματικά... Ναι, είναι το καλύτερό μου και 9/10 φαντάρους συμφωνούν, ο άλλος βγήκε Ι5:).

-Πώς θα φορτίσω το κινητό μου με μια μπρίζα για 200 άτομα? Kαιρός όλα τα επεισόδια Μακγκάιβερ των παιδικών μου χρόνων να μου φανούν επιτέλους χρήσιμα:).

-¨Εχω αρκετά λουκέτα για να κλειδώσω ότι κλειδώνεται ή θα ξυπνήσω καμία μέρα φορώντας μόνο το σωβρακό μου και με κρεμασμένη την ταμπέλα "ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ"?

-Πότε θα δω το κορίτσι μου, και θα γίνει αυτό εγκαίρως ή μια ωραία πρωία θα μου έρθει ένα MMS στο κινητό με δύο κέρατα ταράνδου και το μήνυμα "Welcome to the club!".

-Πάλι θα έχω υπηρεσία σαν άλλος Van Helsing μετά τα μεσάνυχτα κυνηγώντας έναν Δράκουλα που δεν έρχεται ποτέ... ή θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος και θα λέω ότι "το έζησα κι αυτό, αυτή την εβδομάδα".

-Είμαι γυαλισμένος, ξυρισμένος και όχι demi-χεσμ... ή με εμένα ξεκινάει η αναβίωση του γκράντζ κινήματος και απλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι?

-Γιατί μου φαίνεται ότι έχει σταματήσει ο χρόνος? Μήπως τελικά το Lost που μπήκε σε τέτοια λούμπα -κι άντε να βγει χα,χα,χα- είναι κάτι περισσότερο από ένα σήριαλ?

-Άραγε στα πόσα σώβρακα που χρειάζονται πλύσιμο πλησιάζουμε στην επικίνδυνη ζώνη από άποψη υγιεινής και μήπως το να γυρίζεις το σώβρακο σου ανάποδα 'saves time on washing' όπως έλεγε κάποτε χιουμοριστικά σε ένα εθιστικό videogame...

-Το φαγητό σήμερα θα τρώγεται ή θα πρέπει να κυνηγήσω -τον delivera- για την τροφή μου?

- Πως θα είναι άραγε να είσαι καλοκαίρι σε νησί με την παραλλαγή και μήπως πρέπει να αλλάξω το όνομά μου σε Private Pikos Barbecue?

Kαι φυσικά το πιο σημαντικό ερώτημα, "υπαρξιακό δίλημμα", ουσιαστικό πρόβλημα, για να μην πω θέμα επιβίωσης και νούμερο 1 στις προτεραιότητες κάθε χακιοφόρου που σέβεται τον εαυτό του και τον - γκουχ, γκουχ - πωπό του... Μας έχει μείνει κανένα ρολό χαρτί υγείας?

Αλλιώς? Αλλιώς... MAJOR CRISIS BABY!!!

Όπως έλεγε και το Γκόλουμ στον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών", MY PRECIOUS!!!

Με ρυθμό πολυβόλου έγραψα αυτό το ποστάκι από το πουθενά και εξίσου γρήγορα αποχωρώ από την μπλογκόσφαιρα... μέχρι την επόμενη φορά φυσικά:).

Να είστε όλοι καλά!