Πενταήμερη... διαρκείας:)

Ναι είναι αλήθεια... Κανείς μας δεν θέλει να είναι εδώ. Έξω περιμένουν μια δουλειά, μια κοπέλα, μια νύχτα έξω με φίλους, μια πληθώρα επιλογών σε υποχρεωτικό stand by. Κι όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γκρινιάξω μέσω του μπλογκ μου για όλη τη διάρκεια της θητείας μου (σ.σ. είναι βαρύς ο όρκος λέμε χα,χα,χα). O λόγος; Υπάρχει αρκετή γκρίνια "εκεί έξω" και χωρίς τα υπαρξιακά διλήμματα του Πίκου Απίκου οπότε ποιος ο λόγος να γίνω ένα ακόμα μπλογκικό κλισέ:). Ας επικεντρωθώ λοιπόν σε πιο ουσιώδη και απείρως διασκεδαστικότερα πράγματα. Άλλωστε όπως και κάθε εμπειρία στη ζωή έτσι και αυτή έχει και τα θετικά της που είναι αρκετά πιστέψτε με.

H χαρά στη ζωή είναι στις μικρές απολαύσεις και όπως ο Τζακ "τη βρίσκει" με το ρούμι του, έτσι κι εγώ κάνω χαβαλέ με φίλους και γράφω σε κάθε ευκαιρία... Είμαι αθεράπευτος ο μπλόγκερ λέμε:).

Πρώτα από όλα είναι η παρέα. Άτομα διαφορετικά, ενδιαφέροντα, ενίοτε γραφικά, που στην κανονική τους ζωή δεν θα περνούσαν ποτέ αρκετό χρόνο μαζί για να βρουν αυτά που τους ενώνουν, εδώ "βρίσκονται". Τούς ενώνει ένα κοινό βίωμα, κουραστικό στη ρουτίνα του αλλά γεμάτο ανέλπιστες όμορφες στιγμές. Η θητεία είναι στην ουσία μια πενταήμερη διαρκείας χωρίς το φλερτ με τα κορίτσια και με πιο αυστηρούς "καθηγητές". Αυτό που διαπιστώνω όσο καιρό είμαι "η ελληνική απάντηση" στον Ράμπο (σ.σ. ναι ΟΚ, LOL!!!) είναι ότι τα αγόρια πάντα μένουν αγόρια. Αν βγάλεις τον παράγοντα γυναίκα από την "εξίσωση της τεστοστερόνης" (σ.σ. μπλιαχ, σιχαίνομαι τα μαθηματικά χα,χα,χα) που όλοι οι αρσενικοί πασχίζουμε να λύσουμε μια ζωή, οι άντρες ποτέ δεν "μεγαλώνουν". Και εδώ που βρισκόμαστε όλοι ντυμένοι με το ίδιο συνολάκι "χακί 2008" έχουμε μια καλή δικαιολογία να παιδιαρίζουμε, να γελάμε και να "αλληλοπαρηγοριόμαστε" μιας και σε αυτή τη φάση της ζωής μας βρεθήκαμε μαζί (σ.σ. πρέπει να διευκρινίσω ότι είμαι η "χαρά της ετεροσεξουαλικότητας" προς αποφυγή παρεξηγήσεων χα,χα,χα). Το νιώθω ήδη ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες χτίζονται φιλίες που θα κρατήσουν καιρό, αν όχι για πάντα...

Ένα ανέλπιστα θετικό σημείο της όλης εμπειρίας είναι επίσης η απλότητα της ζωής εδώ μέσα. Ακούγεται παράξενο ίσως (σ.σ. αλλά πάλι εδώ είναι το "Έκτακτο Παράρτημα" οπότε τίποτα δεν είναι "αρκετά παράξενο" χε,χε,χε) ειδικά σε εκείνους ανάμεσά σας που είτε δεν έχουν βιώσει είτε δεν θα βιώσουν ποτέ αυτή την εμπειρία (σ.σ. ναι τιμήμενες αναγνώστριες και "σούπερ-βύσματα" όλου του κόσμου σε εσάς απευθύνομαι χα,χα,χα). Είναι ωραίο να ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου δεν σε κυνηγούν οι λογαριασμοί κάθε μήνα, η τιμή της βενζίνης δεν έχει καμία απολύτως σημασία και τρως τζάμπα. Eπίσης, γλιτώνεις από τις βλακείες με τις οποίες σε βομβαρδίζει καθημερινά η τηλεόραση. Βλέπετε για "εμάς", καμία είδηση δεν έχει σημασία πέρα από αυτές που μεταδίδει το "ράδιο αρβύλα":). Α ναι, για όσους έχουν αυτοκίνητο διαθέτουμε και άφθονο δωρεάν πάρκιγκ. ΟΚ, boys and girls που διαβάζετε το μάταιο τούτο μπλογκ συγκρατηθείτε και μην καταταγείτε ακόμα, όσο κι αν το το δωρεάν πάρκιγκ είναι από μόνο του λόγος να γίνουμε όλοι μόνιμοι χακιοφόροι:).

H τελευταία σπεσιαλιτέ του μάγειρα στα μαγειρεία προκάλεσε "ποικίλες" αντιδράσεις στο στράτευμα... Για να δούμε που θα πετάξω αυτόν τον godzila:)

Ένας ακόμα βραχνάς της καθημερινότητας που δεν μας αγγίζει εδώ που βρίσκομαι είναι το θέμα της αισθητικής και των "στυλιστικών" επιλογών. Όλοι κοντοκουρεμένοι, ντυμένοι με την τελευταία λέξη της περιβόητης 'παραλλαγής', φρεσκοξυρισμένοι, δεν ανησυχούμε ποτέ για την επιλογή ρούχων. Οι πανάκριβες φίρμες της αγοράς δεν μας αγγίζουν και το γελοίο άγχος του να ταιριάξουμε το 'σωστό παντελόνι με το σωστό πουκάμισο' δεν μας απασχολεί(σ.σ. το χειρότερο που μπορεί να συμβεί εδώ και να εκληφθεί ως στυλιστικό ατόπημα είναι να μην κουμπώσεις κανένα κουμπί που πρέπει ή να κουμπώσεις κάποιο που δεν πρέπει, LOL). Όχι κυρίες και κύριοι, η τιμημένη - και πολλή πονεμένη είναι η αλήθεια- πιστωτική μου κάρτα μένει στο θηκάρι της και τα λίγα 50ευρα που με κόπο αποταμίευσα στην πολιτική μου ζωή "αραχνιάζουν" σε κάποιο ξεχασμένο τραπεζικό λογαριασμό. Τελικά μου πήρε 29 ολόκληρα χρόνια αλλά επιτέλους γνωρίζω τη "χαρά της αποταμίευσης" όπως μου έλεγε παλιά κάποιος δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο χα,χα,χα!!!

Μετά από τέτοια "ανεβαστικά" σχόλια από μέρους μου, εύλογα μπορεί κάποιος από εσάς να αναρωτηθεί: "Mα καλά δεν σε ενοχλεί τίποτα εκεί που βρίσκεσαι;". H απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι τόσο εύκολη, όσο και το να τραγουδήσει η Θώδη αγγλόφωνο τραγούδι με προφορά BBC (σ.σ. για μια στιγμή, αυτό είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟ, χα,χα,χα!!!). Στο καίριο αυτό υποθετικό ερώτημά σας έχω να απαντήσω το εξής : "Aυτά που με ενοχλούν και που ενδεχομένως θα με κουράσουν σε βάθος χρόνου είναι πάνω κάτω αυτά που ενοχλούν τους περισσότερους που περνούν αυτή την 'εμπειρία ζωής' ¨. Δεν έχει νόημα η γκρίνια λοιπόν, εξάλλου μέρα με τη μέρα πλησιάζω και πάλι στην 'κανονική' μου ζωή και έτσι προχωράω. Είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα νοσταλγώ τις καλές στιγμές από αυτή τη φάση της ζωής μου και θα μένω πάντα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα για την τελευταία φορά που είχα "και με το νόμο" το δικαίωμα να είμαι παιδί...

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και μην ανησυχείτε για τον Private Πίκο, μια χαρά είναι!

Εμπρός λοιπόν για το υπόλοιπο της θητείας!!!