Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας θάλαμος VIP...

H Άρτα αποτελεί πλέον μια ανάμνηση... Καθώς προχωρώ σαν άλλος Λούκι Λουκ σε μέρη νέα, γεμάτα φρέσκιες (σ.σ. ενίοτε βαρετές μέχρι λιποθυμίας...) παραστάσεις, το μυαλό μου γυρίζει λίγες μέρες πίσω... Συνειδητοποιώ ότι για κάθε κύκλο που κλείνει ένας καινούριος ανοίγει, αλλά υπάρχουν αρκετές μπλογκικές εκκρεμότητες από το πέρασμα μου από τη λεβεντομάνα Ήπειρο (σ.σ. φυσικά δεν συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου στους 'καραλεβέντες', άντε να με πεις 'demi-λεβέντη' με ολίγον από blogger) μέχρι να κλείσει οριστικά ο παλιός κύκλος. Όπως και να έχει δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο "παράδοξο" του θαλάμου στον οποίο συνύπαρξα μαζί με άλλα 8 άτομα για ενάμιση μήνα. Ήταν μια περίοδος αναγνωριστική ακόμα, όταν όλοι ξεκινήσαμε για τη 'χακί μας περιπέτεια'. 7 τύποι - που στην πορεία έγιναν 9 - εκ διαμέτρου αντίθετοι ως χαρακτήρες και ποικιλόμορφης ιδιοσυγκρασίας, αναγκασμένοι να συνυπάρξουν -θέλοντας και μη- σε ένα χώρο όχι αφιλόξενο, αλλά όπως και να έχει, ξένο. Κι όμως σαν ένα μαγικό ραβδάκι να έφερε τα συγκεκριμένα άτομα μαζί, έτσι για να μας αποδείξει ότι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, άτομα που φαινομενικά δεν θα έκαναν ποτέ παρέα στον 'έξω κόσμο', εδώ θα έβρισκαν κάτι κοινό για να τους ενώσει... Να στηρίξει ο ένας τον άλλο σε μια δύσκολη στιγμή, να γελάσουν μαζί με το παράδοξο της όλης κατάστασης, να γκρινιάξουν, να κοροϊδέψουν καταστάσεις και πρόσωπα, απλά για να κάνουν την προσαρμογή και διαβίωσή τους ένα κλικ πιο ευχάριστη.



Θα με πείτε μελαγχολικό τώρα αλλά ειλικρινά αυτό είναι απλά ένα τραγουδάκι που μου αρέσει πολύ... Μα "ειλικρινά" τώρα...:)


Αυτό ξέρετε δεν είναι ένα μελαγχολικό ποστ. Είναι ένα ποστ εμπνευσμένο από τραγελαφικές καταστάσεις που στην πορεία έγιναν όμορφες αναμνήσεις. Είναι ένα κειμενάκι αφιερωμένο σε ανθρώπους με προσωπικότητα και μια υπέροχη μοναδικότητα χαρακτήρα, που βρέθηκαν στο διάβα του Πίκου Απίκου και με τον τρόπο τους άφησαν ένα στίγμα... Αυτό είναι ένα ποστ αφιερωμένο:

...στον Αντρέα, που ροχάλιζε σαν τρένο κάθε βράδυ, που είναι απαίσιος loser στο σκάκι και βρίσκεται δίπλα σου πάντα όταν τον χρειάζεσαι,
...στον Βασίλη, τον γεμάτο ζωή, τον ΄ποτισμένο' στη μουστάρδα λόγω μαγειρείων και την τσαχπίνικη 'ποτο-λαγνεία' του,
...στον Λάζαρο, με την υπερμεγέθη σκελέα, που ξέρει να κρατάει μυστικά, κάνει φοβερή 'σαλονικιώτικη' παρέα και ήταν η 'ήρεμη δύναμη' του θαλάμου,
...στον άλλο Βασίλη, που έχει μια καρδιά από χρυσάφι και ήταν ο 'κατάσκοπός' μας στο μέρος που βρισκόμαστε, τα ήξερε όλα πριν από εμάς για εμάς,
... στον "στρατηγό" Χάρη, με το τζάκετ αλά Ναπολέων Βοναπάρτης, έναν υπέροχο άνθρωπο που θεωρώ τιμή μου που τον γνώρισα,
... στον "μοναδικό" από όλες τις απόψεις Νίκο και στα κίλερ πόδια του (σ.σ. και δεν αναφέρομαι σε θέματα οσμής αλλά... 'πολεμικών τεχνών', ξέρει αυτός χα,χα,χα)
... στον άλλο Νίκο και την κιθάρα του (που μας συντρόφεψε όμορφα, ειδικά τις τελευταίες μέρες), έναν άνθρωπο δυναμικό όσο και ρομαντικό στην καρδιά...
... στον Σπύρο (ή Spiros the virus όπως αυτοαποκαλείται η ψωνάρα χα,χα,χα), που έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του για να κάνει τον θάλαμο μοναδικό με το χιούμορ του και την αδιάκοπη μουρμούρα του (σ.σ. χαράς τη γυναίκα που θα σε πάρει χε,χε,χε)
... και φυσικά στην αρχοντομουτσουνάρα μου (Μr. Christos at your service ladies and gentlemen!) της οποίας τα ελαττώματα και τα προτερήματα γεύτηκαν στο φουλ οι λοιποί 8 του θαλάμου (oh the horror, oh the pain!!!).

Γελάσαμε πολύ και καλή μας συνέχεια!!! That's all folks!!!

Περάσαμε καλά, παιδιά και ο καθένας ακολουθεί πλέον το δρόμο του, αλλά όλοι μας ξέρουμε ότι όπου και να πάμε, όσο καλά και να περάσουμε "αυτός ο θάλαμος δεν θα ξαναγίνει". Με όπλο τις ωραίες αναμνήσεις συνεχίζουμε το μοναχικό μας δρόμο και που ξέρεις, φιλίες που πραγματικά αξίζουν να επιβιώσουν μπορεί και να το κάνουν:).

Σε όσους δεν ξαναδώ λέω "χάρηκα που σας γνώρισα" και σε όσους ξανασυναντήσω αργότερα στη ζωή μου "εις το επανιδείν"...

Αυτά τα δήθεν επικολυρικά από τον μεσιέ Πίκο και όποτε επανέλθω στην μπλογκογωνιά μου θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε μπλογκοφιλαράκια μου:).

Να είστε όλοι καλά!