Κάντο όπως ο Μέσι, χωρίς... μέση:).

Κοιτάξτε αγαπημένοι μου αναγνώστες είχα 8+ χρόνια να παίξω ποδόσφαιρο... Καλό το PRO, αλλά άλλο να τρέχουν virtual παίχτες για την πάρτη σου κι άλλο να σηκώνεις τον πισινό σου από τον πολύπαθο καναπέ, που έχει πάρει το σχήμα του, για να παίξεις ποδόσφαιρο ο ίδιος. Η παρέα ήταν καλή, η θέληση υπήρχε, κάποτε πριν χρόνια που έπαιζα με φίλους με έλεγες και "καλό", οπότε η μεγάλη απόφαση πάρθηκε μάλλον εύκολα. Στη συνέντευξη τύπου των ονείρων μου (σ.σ. αν υπήρχε τέτοιο παρανοϊκό πράγμα) θα έλεγα πιθανώς ότι "επιστρέφω στην ενεργό δράση για τη χαρά του παιχνιδιού", ενώ παίχτες κλάσης όπως ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα έτρωγαν νευρικά τα νύχια τους μπροστά στο ενδεχομένο να με αντιμετωπίσουν, χωρίς να ξεφτιλιστούν μπροστά στο μεγαλείο του ταλέντου μου. Κι ας μην πιάσω στο στόμα μου τους σπόνσορες που θα με θερμοπαρακαλούσαν για ένα γλυκό βλέμμα, ένα χαμόγελο Colgate και την πολυπόθητη τζίφρα μου για να διαφημίσω τα πάντα, από αλοιφές για κάλους μέχρι σέξι σωβρακοφανέλες (σ.σ. Μα τι λέω η ψωνάρα χα,χα,χα!).

Ω μα ελάτε τώρα δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι...:).

Ας επιστρέψουμε όμως στην ποδοσφαιρική "πανδαισία" (ΟΚ, πανδαισία δεν το λες...) που ενέπνευσε τη συγγραφή αυτού του ποστ. Ντυμένος με ένα μαύρο Τ-shirt, μια λευκή φόρμα με κόκκινη ρίγα στο πλάι (σ.σ. αααα...., όλα κι όλα για τα ακριβή χρώματα μην με ανακατεύεται, ως γνήσιος άντρας "βλέπω" μόνο τα βασικά) και το all time classic λευκό αθλητικό παπούτσι του ελληνικού στρατού, εισέβαλλα με παιδικό ενθουσιασμό στο "πράσινο χαλί" του γηπέδου 5χ5. Η πρώτη επαφή με τη μπάλα με έκανε να να σκάσω ένα χαμόγελο άκρας ικανοποίησης και κάθε στιγμή που περνούσε πατούσα καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Μετά από κάποια λεπτά υποτυπώδους προθέρμανσης (σ.σ. μα πολύ υποτυπώδους όμως χα,χα,χα) οι φιλόδοξοι ποδοσφαιριστές χωριστήκαμε σε δύο όμαδες των 5 ατόμων και χωρίς άλλη χρονοτριβή ο αγώνας ξεκίνησε. Το ίδιο και το δράμα της φυσικής μου κατάστασης με εμένα πρωταγωνιστή.

Πως καταντήσαμε λοχία... (επίκαιρο έτσι χα,χα,χα)!!!

Ξεκίνησα δυνατά, έκανα κανά δυο αξιοπρεπή σπριντ σε όλο το μήκος του γηπέδου και όποτε ερχόμουν σε επαφή με τη μπάλα όλο και κάτι καλό έκανα (σ.σ. αν και μεταξύ μας πρέπει να φαγα και κανα δυο περαστικά περιστέρια στην αρχή τουλάχιστον...). Πάνω που ξεκινούσα το τρίτο τιμημένο σπριντ, το σώμα μου άρχισε να διαμαρτύρεται. Φαντάζομαι αν είχε φωνή θα αναφωνούσε: " Δεν το χεις ρε μαλάκα, δεν το χεις! Άσε τα σπριντ και κοίτα να επιβιώσεις... Είναι κρίμα, νέος είσαι ακόμα, πρόσεχε να μην είναι το πρώτο σου ματς μετά από 8 χρόνια και το τελευταίο σου...". Στην αρχή αγνόησα τις "προειδοποιήσεις" και έκανα δύο σπριντ ακόμα, έτσι για να σπάσω τον τσαμπουκά στο αγύμναστο σαρκίο μου που δεν συνεργαζόταν. Ώσπου στο τελευταίο από αυτά, πήγα μπροστά αλλά δεν... γύρισα:). H ανάσα μου έβγαινε με το ρυθμό πολυβόλου και η κόπωση είχε ακινητοποιήσει το σώμα μου. Έλα όμως που θα ήταν ολίγον τι ξεφτίλα να ζητήσω να μπω τερματοφύλακας τόσο νωρίς στο παιχνίδι... Είχε φτάσει λοιπόν η ώρα να εφαρμόσω την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή του "βαδίσματος αλά... σπριντ" προσπαθώντας να ξεκουραστώ "μέσα στο παιχνίδι". Επί της ουσίας περπατούσα και όταν τα βλέμματα έπεφταν πάνω μου έκανα μια απόπειρα να τρέξω, έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ! Κανά δυο συμπαίχτες μου έδειξαν να παραξενεύονται με τη ν προκλητική στατικότητα μου, αλλά πάλι που να ξεραν οι κακόμοιροι ότι: "To μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη¨. Αφού συνέχισα για μερικά λεπτά αυτό το άτυπο κρυφτούλι με την ανύπαρκτη φυσική μου κατάσταση, ζήτησα να μπω τερματοφύλακας. Βλέπετε καλό το ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχα καμία πρόθεση να αφήσω τα τεμπέλικα κόκκαλά μου στο τερέν ενός γηπέδου 5 χ 5 ανεπιστρεπτί.

Όπως έλεγε και ένας παλιός και "ολίγον πρωτόγονος" συμπολεμιστής στη Ρόδο: " Δεν την παλεύω μπρε, εγώ φεύκιο!!!". Μου βγήκε η γλώσσα έξω λέμε:).

Η θέση του τερματοφύλακα σε ένα τέτοιο ματς "επιπέδου" έχει δύο πλεονεκτήματα: 1) Τεμπελιάζεις ανελέητα και με το νόμο και 2) Έχεις την ευχέρεια να παρακολουθήσεις το παιχνίδι καλύτερα όντας περισσότερο θεατής παρά συμμέτοχός του. Όχι ότι υπήρχε και τίποτα αξιόλογο να παρακολουθήσω δηλαδή... Άλλοι ήθελαν μια μπάλα μόνοι τους, έβαζαν το κεφάλι κάτω και έτρεχαν άσκοπα ως όψιμοι τράγοι που εντόπισαν το στόχο τους και θέλουν μανιωδώς να τον κουτουλήσουν. Άλλοι είχαν τρέξει τόσο πολύ στα πρώτα λεπτά του αγώνα που έβλεπες ότι όσο περνούσε η ώρα έσερναν όλο και περισσότερο το δήθεν μπαλαδόρικο σαρκίο τους - αντί να παίζουν μπάλα- περιμένοντας το λυτρωτικό σφύριγμα της λήξης ενός αόρατου διαιτητή που δεν ερχόταν ποτέ. Το τρίπτυχο: πολύ αλκοολ, πολύ τσιγάρο, πολύ φαγητό δέσποζε μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο. Και άλλοι απλά "δεν το χαν"... Ήταν μαλωμένοι από κούνια με κάθε έννοια ορθόδοξου χειρισμού της μπάλας, ήταν υπερήφανοι κάτοχοι δύο αριστερών ποδιών, επιχειρούσαν να σουτάρουν και κλωτσούσαν τα πάντα ΕΚΤΟΣ από τη μπάλα. Ο Μπρους Λη θα ήταν πραγματικά περήφανος για αυτούς:).


Μερικά highlights από τον αγώνα αλά Mπρους Λη:).

'Oσο κυλούσε ο χρόνος υπήρχε όλο και πιο συχνή εναλλαγή όλων μας στη θέση του τερματοφύλακα (σ.σ. έλα τώρα που δεν το περιμένατε αγαπητοί αναγνώστες χα,χα,χα) καθαρά για λόγους επιβίωσης. Λίγο πριν από τη λήξη, ένας από τους πιο "ενθουσιώδεις" ανάμεσά μας απλά κατέρρευσε... Οριζοντιώθηκε, έγινε ένα με το χλοοτάπητα και "ξέχασε" να σηκωθεί. Δεν είναι ότι δεν ήθελε απλά η μέση του είχε διαφορετική "γνώμη". Αααα... αυτή η περιβόητη "μέση" του τίτλου ήταν η πέτρα του σκανδάλου που έριξε τους τίτλους του τέλους του ματς. Το τελικό σκορ ήταν 4-2 και εγώ ήμουν μέλος της ομάδας των ηττημένων. Για μια στιγμή, "ηττημένων"; Χμμ, δε νομίζω, άλλωστε δεν ήμουν εγώ που με έβγαζαν σηκωτό οι συμπαίχτες μου από το γήπεδο. Ω ναι, το προσωπικό μου στοίχημα να φύγω από το ματς τόσο αρτιμελής όσο το ξεκίνησα είχε κερδηθεί και με το παραπάνω! Γεμάτος αυτάρεσκη ικανοποίηση μπήκα στο αυτοκίνητο μαζί με ένα φίλο μου και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Ενώ οδηγούσα, για μια στιγμή έσκασα ένα χαμόγελο στη σκέψη ότι: "Το χω ακόμα..."(σ.σ. έστω και οριακά χα,χα,χα).

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!