Προκριθήκαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ξανά μετά από 16 χρόνια ( τότε ήταν το 1994 και τώρα θα είναι το 2010) και για δεύτερη φορά στην ιστορία μας. Σαν λάτρης του ποδοσφαίρου, αυτού του υπέροχου δευτερεύοντος πράγματος που μέσα στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μου, μού χαρίζει μικρές εναλλαγές "χαράς" και "λύπης", συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα με την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μας, με το πάθος στο παιχνίδι τους, με την αυταπάρνηση παιδιών που ενώ ήταν τραυματίες συνέχισαν να παίζουν για την ομάδα κουτσαίνοντας. Να και κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε εύκολο ε; Nα συνεργαζόμαστε "αρμονικά"...
Ή μήπως όχι. Μήπως μας έχει τυφλώσει τόσο η παραζάλη του βιοπορισμού και το άγχος μας για να επιβιώσουμε, που όταν βλέπουμε συμπατριώτες μας να πάνε καλά σε κάτι όσο "ανούσιο" κι αν είναι πρέπει να τους "ρίξουμε" από εκεί. Γιατί "εμείς" σπουδάσαμε και αυτοί όχι, γιατί "εμείς" δουλεύουμε και "αυτοί" παίζουν μπάλα... Πρέπει να το δηλητηριάσουμε... Πρέπει να πούμε "το κάνουν για τα λεφτά", "κοίτα πόσα παίρνουν αυτοί που κλωτσάνε μια μπάλα", "μα είναι δυνατόν να τους αποκαλούν ήρωες στις εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ";
Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή την κωλοχώρα πρέπει να είναι κυνικοί όλη την ώρα. Χέστηκα αν εσένα που δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο σε "ξενερώνει" ο ντόρος γύρω από αυτό. Είμαστε λαός της υπερβολής σε όλα μας και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο όταν πανηγυρίζουμε όσο κι όταν κατακρίνουμε... Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος βγάζει λιγότερα χρήματα από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό ξέρουν να κάνουν και για τον αλφα ή βήτα λόγο αυτό πληρώνεται καλά (σ.σ. αυτό ισχύει για πολύ λίγους από το σύνολο των ποδοσφαιριστων). Ετυχε να έχουν μια ικανότητα, δεξιότητα που πληρώνεται καλά γιατί να φταίνε σε εμένα... Γούστο και καπέλο τους...
Ας μην μιζεριάζουμε όμως, εγώ σήμερα το καταχάρηκα όπως και τόσοι Έλληνες που σε ένα ακόμα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό ραντεβού ο εκπρόσωπος της χώρας μου θα δώσει παρών. Θα ακούσω τον Εθνικό Ύμνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής και θα το καταευχαριστήθώ. Αύριο κι εγώ θα πάω στη δούλειά μου και τα προβλήματα της ζωής μου θα μου βαραίνουν πάλι τις πλάτες. Σήμερα όμως πανηγυρίζω την επιτυχία της Εθνικής μου ομάδας.
Σας ευχαριστούμε παιδιά, μας κάνατε περήφανους πάλι!
Ή μήπως όχι. Μήπως μας έχει τυφλώσει τόσο η παραζάλη του βιοπορισμού και το άγχος μας για να επιβιώσουμε, που όταν βλέπουμε συμπατριώτες μας να πάνε καλά σε κάτι όσο "ανούσιο" κι αν είναι πρέπει να τους "ρίξουμε" από εκεί. Γιατί "εμείς" σπουδάσαμε και αυτοί όχι, γιατί "εμείς" δουλεύουμε και "αυτοί" παίζουν μπάλα... Πρέπει να το δηλητηριάσουμε... Πρέπει να πούμε "το κάνουν για τα λεφτά", "κοίτα πόσα παίρνουν αυτοί που κλωτσάνε μια μπάλα", "μα είναι δυνατόν να τους αποκαλούν ήρωες στις εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ";
Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή την κωλοχώρα πρέπει να είναι κυνικοί όλη την ώρα. Χέστηκα αν εσένα που δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο σε "ξενερώνει" ο ντόρος γύρω από αυτό. Είμαστε λαός της υπερβολής σε όλα μας και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο όταν πανηγυρίζουμε όσο κι όταν κατακρίνουμε... Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος βγάζει λιγότερα χρήματα από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό ξέρουν να κάνουν και για τον αλφα ή βήτα λόγο αυτό πληρώνεται καλά (σ.σ. αυτό ισχύει για πολύ λίγους από το σύνολο των ποδοσφαιριστων). Ετυχε να έχουν μια ικανότητα, δεξιότητα που πληρώνεται καλά γιατί να φταίνε σε εμένα... Γούστο και καπέλο τους...
Ας μην μιζεριάζουμε όμως, εγώ σήμερα το καταχάρηκα όπως και τόσοι Έλληνες που σε ένα ακόμα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό ραντεβού ο εκπρόσωπος της χώρας μου θα δώσει παρών. Θα ακούσω τον Εθνικό Ύμνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής και θα το καταευχαριστήθώ. Αύριο κι εγώ θα πάω στη δούλειά μου και τα προβλήματα της ζωής μου θα μου βαραίνουν πάλι τις πλάτες. Σήμερα όμως πανηγυρίζω την επιτυχία της Εθνικής μου ομάδας.
Σας ευχαριστούμε παιδιά, μας κάνατε περήφανους πάλι!
Ξέρω γιατι δεν παίρνεις τόσα σχόλια όσα αξίζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες εκει : 0 φάσκελα.
Μα κανείς δεν θέλει να σε φασκελώσει. Γιατι να το κάνει ;
Με την κουλτούρα της υπερβολής διαφωνώ. Ο λόγος ειναι οι αρνητική κριτική. Οταν την κάνουμε, υπερβάλλουμε άσχημα, αδικούμε ανθρώπους, κι αυτο αξίζει φάσκελο.
Οταν πανηγυρίζουμε, πάλι δύσκολα ξεχωρίζεις σωστό πανηγυρισμό που δεν ειναι τύπου πανηγυριού. Αλλα οκ γι αυτο είμαστε μερακλήδες και ξέρουμε να απολαύσουμε τα ουζάκια μας στη θάλασσα με καλή παρέα.
Οταν όμως φίλε μου ακούω ( ή διαβάζω ) κρίσεις κι επικρίσεις απο ελληνάρες, με πιάνει κάτι, γιατι ενας στους 10 μόνο, κρίνει σωστά και ψύχραιμα. Οι περισσότεροι συμπεριφέρονται ως " ορμάτε, Τούρκοι ! Στ' άρματα ! "
Γι αυτο και δεν μπορώ να πανηγυρίσω την πρόκριση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου όπως θα ήθελα, γιατι ξέρω οτι σε ενδεχόμενες αποτυχίες θα αρχίσουν τις γκρίνιες με τρόπο αναγούλα style και με χαλάει.
Οι ίδιοι πατριώτες που βάφτισαν το ευρωπαϊκό τρόπαιο "γαμημένο" ... αυτοί δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο απο περιφρόνηση.
Ομως θα πάνε καλά τα παιδιά εκει στην Αφρική, το εύχομαι, το θέλω και πανηγυρίζω μόνος ή εδω, μαζι σου.
Καλό ξημέρωμα φίλε μου.
Νομίζω πως απλά βαρέθηκα να γράψω κάποιο σχόλιο παρά αδιαφόρησα για το συγκεκριμένο post σου(πέραν των όποιων υποχρεώσεων που με κρατάνε απασχολημένο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το post σου bro και σίγουρα συζητήσιμο!
Μπορώ να πω πως χάρηκα την πρόκριση αυτή μόνο και μόνο γιατί πολλά από τα παλικάρια της Εθνικής μας, όπως κάθε ποδοσφαιριστής, είχαν ως όνειρο ζωής(έστω κι αν υπερβάλλω) να ζήσουν την συμμετοχή τους σε ένα Mudial. Από κει και πέρα με χαροποιεί που θα έχω κι ένα "εδνιαφέρον" να δω τη χώρα μου να αγωνίζεται σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση ανεξαρτήτως αν θα πάρει τον μπ...λο ή όχι. Εξάλλου, μετά τον άθλο στη Πορτογαλία, θα πρέπει να μαι αχάριστος για να ζητήσω κάτι παραπάνω από αυτά τα παιδιά(Θεέ μου τι στιγμές!!!).
Υπήρξαν πολλές οι φορές που απογοητεύτηκα τόσο με το αντι-ποδόσφαιρο της εθνικής μας όσο και με τις επιλογές του προπονητή μας. Η αλήθεια είναι ότι έφαγαν ουκ ολίγες φορές μπινελίκι απ'το ανθηρό μου στοματάκι. Πιστεύω ωστόσο ότι είναι θεμιτό κάτι τέτοιο από τη στιγμή που έχουμε κρίση ως άνθρωποι και βλέπουμε το θέαμα που βλέπουμε.Δε μπορούμε να κάνουμε και τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις αδιαφορίας των ποδοσφαιριστών ή τρανταχτών προπονητικών λαθών. Προπονητές δεν είμαστε αλλά ποδοσφαιρό ξέρουμε...
Από την άλλη είδαμε εντονότατη κριτική αλλά και τρελά πανηγύρια από τα Media, μια κατάσταση τρομερά αντιφατική και ακραία πολλές φορές.
Η αντιφατική και κυκλοθυμική συμπεριφορά των ΜΜΕ, μπορώ να πω πως με θύμωσε περισσότερο κι από την εμμονή του Ρεχάγκελ στο πρόσωπο του (Α)Χαριστέα. Διότι, δεν είναι δυνατόν την μια μέρα να αποκαλείς κάποιους Ημίθεους και την επόμενη να τους βρίζεις και να τους βγάζεις άχριστους. Στο κάτω κάτω, άλλη η προσωπική κριτική κι άλλη η δημόσια.
Αυτά είχα να παραθέσω για την Εθνική μας και την πρόκρισή της στο Mudial του 2010.
Δεν πανηγυρίζω. Εύχομαι όμως τα καλύτερα για την συγκεκριμένη ομάδα, μια και έχει ανανεωθεί αρκετά κι έχει μέσα και παιδιά όπως ο Νίνης και ο Μήτρογλου(ελπίζω να τους πάρει μαζί του στη Ν.Αφρική), που πραγματικά διψούν για ποδόσφαιρο και διακρίσεις!