Ωδή στον b-movie "θεό" Μπρους Κάμπελ και όποιος αντέξει...

Κάπου ανάμεσα στα όρια των πολυχρωμων φώτων του Χόλυγουντ και στις ανεξάρτητες αμερικανικές παραγωγές όπως "διαμαντάκια" τύπου Ηalf Nelson και Little Miss Sunshine, υπάρχει ένα "άλλο" αμερικάνικο σινεμά. Ένα σινεμά με ελάχιστο μπάτζετ, πολύ ψεύτικο αίμα, ατάκες που είναι τόσο κακές που είναι "καλές" και ένα τσούρμο αφανείς "ηρωες" με κακή εώς μέτρια υποκριτική ικανότητα, αλλά μπόλικη διάθεση να αυτοσαρκαστούν και να "παίξουν" με την κάμερα και τα τερτίπια της. Ένας τέτοιος τύπος είναι και ο Μπρους Κάμπελ (Bruce Campbell). "O Bruce ποιος;" θα αναρωτηθείτε εύλογα σχεδόν όλοι από εσάς. Άλλωστε γιατί να γνωρίζετε τον πρωταγωνιστή τέτοιων "τεράστιων" επιτυχιων όπως: "Bubba Ho Tep", "Τhe Evil Dead", "My name is Bruce" κλπ. Ο Βruce Campbell για τους περισσότερους (ή όχι χα,χα,χα) από εσάς είναι "εκείνος ο τύπος που έπαιζε τον κλέφτη Αυτόλυκο στη σειρά "Ζήνα" ή ο τύπος που εμφανίστηκε και στις τρεις ταινίες Σπάιντερμαν πότε σαν παρουσιαστής αγώνων πυγμαχίας "βαφτίζοντας" τον Σπάϊντυ, πότε σαν ενοχλητικός ταξιθέτης που δεν άφηνε τον πρωταγωνιστή να μπει στο θέατρο και πότε σαν εξυπνάκιας "Γάλλος" σερβιτόρος στο εστιατόριο που γευμάτιζε ο πρωταγωνιστής και ετοιμαζόταν να ζητήσει σε γάμο την καλή του. ΟΚ, τώρα που πιστοποιήσαμε ότι δεν τον θυμάται κανείς σας ας περάσουμε στο παρασύνθημα του ποστ. Μην νομίζετε κι εγώ τυχαία ανακάλυψα τον τυπά -πριν χρόνια- στο Λονδίνο, ανάμεσα στο ξενύχτι του διαβάσματος, πλεόνασμα καφεϊνης στον οργανισμό και την παρανοϊκή έμπνευση της στιγμής να ανοίξω την τηλεόραση στο κανάλι 4 αν θυμάμαι καλά. Η ταινία που έδειχνε ήταν το "Εvil Dead 2"και η σκηνή ήταν όταν ο Bruce.. ω μα γιατί να μην αφήσω την εικόνα να μιλήσει μόνη της όμως...(σ.σ. πολύ κακό γούστο και μπόλικο ψεύτικο αίμα ενόψει, για να μην λέτε ότι δεν σας προειδοποίησα χα,χα,χα)


Ο Αsh (Bruce Campbell) μόλις έχει κόψει το ένα του δαιμονισμένο χέρι με αλυσοπρίονο και το κυνηγάει στο σπίτι... Αυτά είναι σενάρια:).

Περιττό να σας πω πως με την παραπάνω σκηνή έκλαιγα από τα γέλια. Μετά από αυτό το τηλεοπτικό ευτύχημα ή δυστύχημα (σ.σ. όπως το πάρει κανείς) η απίστευτη βλακεία που με δέρνει να μαθαίνω τις πιο άχρηστες πληροφορίες για τον κινηματογράφο με χτύπησε κατακούτελα. Ποιος ήταν αυτός ο b-movie god που ξεδίπλωσε τόσο "γενναιόδωρα "το ταλέντο του μπροστά στα ξάγρυπνα μάτια μου, κάπου ανάμεσα στο παραζάλισμα της νύστας και την ανάγκη να τελειώσω την εργασία μου; Έπρεπε να μάθω... βλακωδώς μεν... αλλά έπρεπε. Ας είναι καλά το ίντερνετ λοιπόν. Η πρώτη έκπληξη ήταν ότι ο Bruce Campbell είναι κολλητός φίλος του σκηνοθέτη Σαμ Ράϊμι (Σπάϊντερμαν 1-3, Ένα απλό σχέδιο, Ντάρκμαν κλπ) ενός πολύ καλού σκηνοθέτη. Μάλιστα το πρώτο Evil Dead ήταν και η πρώτη ταινία του εν λόγω σκηνοθέτη και αυτή που του άνοιξε το δρόμο για το Χόλυγουντ στην πορεία της καριέρας του. Το Evil Dead 3 (Αrmy of Darkness) ήταν μάλιστα η πρώτη(και τελευταία, έλα δεν θέλω κακεντρεχή γελάκια... ή μάλλον, ΘΕΛΩ!!! χα,χα,χα) ταινία που ο Bruce Campbell ήταν πρωταγωνιστής χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Εκεί πάνω στο μεταίχμιο της υστεροφημίας του ο συγκεκριμένος ηθοποιός κάτι λόγω κακών επιλογών, κάτι λόγω κακού τάϊμινγκ , κάτι εξαιτίας κακού μανατζμεντ του εαυτού του δεν μπήκε ποτέ στα ονόματα ηθοποιών που όλοι ξέρουμε. Από εκεί και πέρα ξεκινάει το οδοιπορικό του σε ταινίες που δεν τις ξέρει όχι η μάνα τους αλλά ούτε το φιλμ πάνω στο οποίο τυπώθηκαν...


Πίσω από την παρανοϊκή κεντρική ιδέα(υπέργηρος Έλβις και μαύρος πρόεδρος Κένεντι, εναντίον φονικής μούμιας καουμπόι με φόντο ένα απομονωμένο γηροκομείο) υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία σχετικά με το πως οι άνθρωποι της τρίτης ηλικιας περνάνε στο περιθώριο της κοινωνίας ξεχασμένοι από όλους, το τι σκέφτονται και για ποια πράγματα μετανιώνουν λίγο πριν το τέλος... Αυτά όπως είπα ΠΙΣΩ από την κεντρική ιδέα, αν με εννοείτε:).



Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι η συμμετοχή του στις ταινίες Εvil Dead δημιούργησε ένα φανατικό και αρκετά μεγάλο πυρήνα θαυμαστών, ο οποίος τον παρακολουθεί φανατικά σε ΟΤΙ κι αν παίζει.Είτε σε τηλεοπτικές σειρές, είτε σε ταινίες πολύ μικρού μπάτζετ που βγαίνουν απευθείας σε DVD ή βρίσκουν δύσκολα διανομέα σε λίγες κινηματογραφικές αίθουσες της Αμερικής πριν εξαφανιστούν στη b-movie λήθη για πάντα. Και ο ίδιος έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τους φαν του. Πάει στα "συνέδρια" που διοργανώνουν μαζί με άλλους φαν των ταινιών φαντασίας, αλληλεπιδρά μαζί τους, αυτοσαρκάζεται βιτριολικά για την καριέρα του μπροστά στα μάτια τους με ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ, διόλου προσβλητικό για τη νοημοσύνη κανενός. Σε ένα κινηματογραφικό σύστημα που ανεβάζει και κατεβάζει είδωλα τυλιγμένα μέσα σε παχυλά συμβόλαια και κατασκευασμένες εικόνες, αυτός ο τύπος είναι ένα ευχάριστο παράδοξο. Ένας "επώνυμος/ανώνυμος" που ξέρουν όλοι στην Αμερική και στην Αγγλία αλλά ποτέ δεν θα τον δεις στις καλύτερες ταινίες. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένας μέτριος προς το καλό ηθοποιός, σίγουρα πολύ καλύτερος από αρκετά ονόματα που προωθεί η βιομηχανία θεάματος της Αμερικής αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο. Ένας ευχάριστος συνηθισμένος άνθρωπος με αίσθηση του χιούμορ που ποτέ δεν πήρε και φοβερά σοβαρά αυτό που κάνει, αλλά πάντα τον συνέπαιρνε η ιδέα να βρίσκεται μπροστά στην κάμερα και να διασκεδάζει τον κόσμο με όποιον τρόπο μπορεί άμεσα ή έμμεσα, ηθελημένα ή άθελά του.


Κι ένα "μουσικό βιντεάκι" για να σας αποτελειώσω λατρεμένοι μου αναγνώστες:).

Αυτό το ποστ το έγραψα μετά από προτροπή της κοπέλας μου που με "πιέζει" να παραδεχτώ ότι ο Bruce Campbell είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και εγώ ενοχικά πάντα αρνούμαι. Ξέρετε κάτι όμως, μπορεί και να ναι αλήθεια τελικά, χα,χα,χα...

Υ.Γ.: Σσσσ... αυτό θα ναι το μυστικό μας, αν το πάρει χαμπάρι το κορίτσι μου θα με δούλευει για... πάντα!!! Ουπς, τώρα θυμήθηκα, διαβάζει το μπλογκ μου χα,χα,χα!!!


Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!