3 και κάτι μήνες μετά το στρατό....

Δεν ξέρω βρε παιδιά αλλά όλη αυτή η εμπειρία με το στρατό μου φαίνεται τόσο μακριά πια. Ζω με την κοπέλα μου, μπαίνω σιγά σιγά σε μια σειρά στα επαγγελματικά, κάνω κοιλιακούς φέτες (σ.σ. οκ, λέμε και καμία μαλακ... να περάσει η ώρα χα,χα,χα) και γενικά η ζωή έχει επιστρέψει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Κι όμως, 3 και κάτι μήνες πριν, οι έννοιες μου - όπως και του κάθε φαντάρου- ήταν πότε θα πάρω άδεια, αν θα κάνω σκοπιά, πώς θα κοιμηθώ περισσότερο για να περάσει ο χρόνος ανώδυνα, πάντα "κρυμμένος" από τα μάτια των ανωτέρων κι αν σήμερα θα έχει "πάλι" κοτόπουλο ή μακαρόνια. Άσε που είχα και τον καημό πότε θα ξαναδώ το κορίτσι μου επιτέλους (σ.σ. είπαμε ερωτευμένος φουλ). Ζούσα σε ένα "χακί οικοσύστημα" με το δικό του τρόπο ζωής, τόσο αποκομμένος από την πραγματικότητα της χώρας (σ.σ. το οποίο δεν είναι απαραίτητα και κακό εδώ που τα λέμε χα,χα,χα) που οι προκλήσεις που αντιμετωπίζω σήμερα μου φαίνονταν σαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που αφορούσαν άλλους ανθρώπους, "αυτούς εκεί έξω". Είναι περίεργο, κάτα κάποιο τρόπο ήμουν εγώ και δεν ήμουν εγώ, "εκείνος ο Χρήστος".

Ήμουν τρελό "μαχίμι" πάντως σας λέω!!! Ναι πως... χα,χα.χα!!!

Η μεγάλη διαφορά του "τώρα" με το "τότε" είναι η δυνατότητα επιλογής στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που τότε δεν υπήρχε. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας από μία κατάσταση που ήταν παραφύση για την φυσιολογική μου υπόσταση ως νέου ανθρώπου και άντρα. Από την αλλη πλευρά, αυτό που "κατάφερε" η στρατιωτική θητεία ήταν να με κάνει να εκτιμήσω την πραγματική αξία των απλών πράγματων που έχουμε οι περισσότεροι από εμάς ως δεδομένα. Μια βόλτα με την κοπέλα μου, μια έξοδο για σινεμά, ένα ποτό με φίλους, όλα αποκτούσαν μεγαλύτερη αξία όταν ήμουν φαντάρος (σ.σ. ναι τόσο "παλιά" χα,χα,χα). Αλλά πάει αυτό πέρασε και είμαι εδώ και 3 και κάτι μήνες πολίτης του κόσμου και πάλι. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή ρε παιδί μου... Η Κρήτη την οποία είχα επισκεφτεί μια φορά στη ζωή μου για διακοπές, γύρω στα 18, μπορεί να είναι το σπίτι μου για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Τι να κάνω, με τύλιξε η Κρητικοπούλα μου και πολύ μου άρεσε να σας πω την αλήθεια,χα,χα,χα. Ανεξάρτητα που θα καταλήξω τελικά, διανύω μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου όσο κι αν το επαγγελματικό κομμάτι αποτελεί ακόμα "μια δουλειά σε εξέλιξη".Επίσης πρέπει επιτέλους να ρίξω τα περιττά κιλά με τα οποία με "προίκισε" η μαμά πατρίδα (σ.σ. και δεν το χω με τη γυμναστική, μα καθόλου όμως χα,χα,χα).


Και τώρα τρέξιμο:).

Αυτά τα ολίγα για την ώρα, έτσι για να ζωντανέψει λίγο και το ρημάδι το μπλογκ μου !Αν και αν κρίνω από τα λινκς μου, το έχουμε λίγο "κόψει στον ύπνο" με το μπλόγκιγκ γενικώς. Δε βαριέσαι καλά να περνάμε και υπόσχομαι ένα πιο διασκεδαστικό επόμενο ποστ, όταν κι όποτε.

Να είστε όλοι καλά!