Καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...

Κάποτε ξεκίνησε με ένα στόχο πολύ ασαφή που αχνοφαινόταν πάνω από τα μετεφηβικά του χνούδια. Μια φοιτητική ζωή γεμάτη, ευχάριστη πλούσια σε εμπειρίες... Ο καιρός προχωρούσε και αυτό που σπούδαζε άρχισε να τον ενδιαφέρει όλο και περισσότερο. Μετά ήρθε το μεταπτυχιακό και καινούριοι δρόμοι ανοίχτηκαν φαινομενικά μπροστά του. Δρόμοι συναρπαστικοί και με απαραίτητο στοιχείο μια ρομαντική βλακεία για να τους διαβείς. Με εφόδιο την πεποίθηση ότι μπορούσε να βάλει το λιθαράκι σου και να κάνει κάτι χρήσιμο που πολλοί δεν θα μάθαιναν αλλά εκείνος θα ήταν περήφανος που συμμετείχε. Το μεταπτυχιακό τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά ο δρομέας της ζωής είχε μείνει από δυνάμεις κι αντοχές.Φθαρμένος από μία πραγματικότητα που δεν ήθελε να είναι μια εικόνα της μελλοντικής του ζωής, σε μια ξένη χώρα. Γύρισε λοιπόν πίσω... Απογοητεύτηκε, συμβιβάστηκε, έχασε το δρόμο του, έχασε το κίνητρό του, δοκίμασε να προσαρμοστεί σε άλλα πράγματα που δεν του πήγαιναν. Βαθιά μέσα του όμως, η παλιά φλόγα ακόμα σιγόκαιγε...

Κάπου στην πορεία συνάντησε μια κοπέλα... Είχε χάσει κι εκείνη κάπου το δρόμο της κι έψαχνε ένα λιμάνι να ξαποστάσει, να αναθεωρήσει, να ονειρευτεί και να προχωρήσει στην επόμενη φάση της ζωής της. Δεν πήρε πολύ καιρό και τα φαινομενικά αταίριαστα έδεσαν, συμπληρώθηκαν υπέροχα και η κοινή τους ζωή απέκτησε μια αγόγγυστη ισορροπία που δεν είχαν ξαναζήσει. Άρχισαν να ονειρεύονται για το μέλλον και να φαντασιώνονται πότε σοβαρά και πότε αστεία πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για αυτούς. Εκείνος όμως πάντα είχε ένα αγκάθι μέσα του... Εκείνη την παλιά ενόχληση που του θύμιζε ότι έχει συμβιβαστεί σε δρόμους που δεν του ταιριάζουν... Ο καιρός είχε περάσει λίγο αλλά όχι αρκετά για να μην υπάρξει άλλη ευκαιρία... Η κοπέλα τον πίστευε, πάντα τον πίστευε, ίσως περισσότερο από όσο πίστευε και ο ίδιος τον εαυτό του. Άρχισε λοιπόν και πάλι το κυνήγι του ονείρου με μία νέα πεποίθηση ότι αυτό είναι προορισμένος να κάνει ή έστω να προσπαθήσει να κάνει... Λίγο, λίγο βήμα-βήμα, συνάντηση, συνάντηση, η ελπίδα άρχισε να γεννιέται πάλι μέσα του: "Λες;" αναρωτήθηκε, "λες τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα καμιά φορά;" συνέχισε ακόμα δύσπιστος για την θετική εξέλιξη που διαφαινόταν μπροστά του. Και τελικά έφτασε η μέρα που η θεωρία έγινε πράξη και η αμυδρή ελπίδα απτή πραγματικότητα...

Επιτέλους ξεκινάει...

Υ.Γ.: Αφιερώνω αυτό το κείμενο σε αυτούς που πραγματικά πίστεψαν σε εμένα και ιδιαίτερα στη μητέρα μου και στην κοπέλα μου. Σας ευχαριστώ που είστε πάντα δίπλα μου!