Επιβιώνοντας από το "τέρας" του γυναικείου accessorizing, αρσενικά σε θέση άμυνας...

Αν είσαι άντρας όπως ο γραφών σου έχει συμβεί... Δεν υπάρχει περίπτωση.... Είτε με αμόρε, είτε με φίλη, είτε με συγγενή θηλυκού γένους, κάποια στιγμή (αν είσαι τυχερός μόνο μία, αλλά κακά τα ψέματα για τους περισσότερους από εμάς η πρόκληση αυτή έχει υπάρξει επαναλαμβανόμενη...). Για τι πράγμα μιλάω? Μα φυσικά για τις αποφράδες εκείνες στιγμές που σαν άντρας συνοδεύεις μια κυρία σε ένα κατάστημα (και καλά άμα είναι ένα πάει στο διάολο, είσαι τυχερός χα,χα,χα) το οποίο πουλάει πράγματα απολύτως γυναικείου ενδιαφέροντος. Πόσες και πόσες φορές δεν μπήκα σε τέτοιους "οίκους ματαιοδοξίας των γυναικών" (καλά ντε μην βαράτε όλες μαζί δεν σας είπα και καμπούρες...) σαν τον ιππότη που μπαίνει στη σπηλιά περιμένοντας να μακελέψει κάποιο άγνωστο σε αυτόν τέρας για το οποίο έχει ακούσει τόσα και τόσα αλλά δεν το έχει δει.

Έτοιμος για μάχη με το "τέρας" του γυναικείου accessorizing... "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας" που έλεγε και ο Χαϊλάντερ:)

Συνθέτοντας διάφορα στοιχεία από τις αρκετές φορές που πάτησα το πόδι μου σε αυτά "τα ναρκοπέδια γυναικείας κατανάλωσης" θα προσπαθήσω να παρουσιάσω πως ένας άντρας βιώνει την όλη αυτή extreme εμπειρία (μιλάμε για άντρα άντρα και όχι για κάτι λούγκρες τύπου "Λάκη με το στρινγκάκι" που ψωνίζουν εκεί...επιτέλους χρησιμοποίησα τη λέξη "λούγκρα" σε ποστ, ένα ακόμα βλακώδες συγγραφικό μου απωθημένο μόλις πέρασε στο παρελθόν α,χα,χα,χα). Πίσω στο θέμα μας όμως... Η τυπική "μέρα της Μαρμότας" (συστήνω ανεπιφύλακτα την ομώνυμη ταινία με το Bill Murray) για τον άντρα ξεκινάει συνήθως με την γυναίκα να λέει κάτι όπως "θα μπω πέντε λεπτά σε αυτό το μαγαζί να δω κάτι", "μια ματιά θα ρίξω, δεν θα αργήσω" και άλλα συναφή.




Ζώντας την ίδια μέρα/εμπειρία ξανά και ξανά... α ρε μεγάλε Μπιλ Μάρεϊ προφητικό το τρέηλερ σου:)



Όταν ακούσεις κάτι τέτοιο αγαπητέ φίλε και συναγωνιστή άντρα να ξέρεις ότι είσαι σε μπελάδες και για να ρίξω και την αμερικανιά μου "welcome to a world of pain". Το τι πουλάει το κατάστημα όπου η συνοδός σου θέλει να μπουκάρει δεν έχει σημασία, όλα παίζουν, από γυναικεία microaccessories, μέχρι εσώρουχα (όχι όσο συχνά θα έπρεπε πάντως χε,χε,χε), άλλα ρούχα και παπούτσια (εδώ πλέον δικαιούμαι να ουρλιάξω από απόγνωση α,χα,χα,χα). Το πρώτο πράγμα που κάνει ένας άντρας όταν μπαίνει σε τέτοια επικίνδυνα για τη λογική του μέρη είναι να καταμετρήσει τον πληθυσμό των άλλων αντρών στο μαγαζί (αν δεν είσαι ο μοναδικός, είσαι και πολύ κωλόφαρδος...) και μετά να τσεκάρει που βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου, άντε και τα παράθυρα έτσι για να πεταχτεί έξω σαν άλλος Τζον Μακλέϊν ( τελικά τόσα "Die Hard" είχαν και εκπαιδευτικό όφελος για τον υποφαινόμενο από ότι φαίνεται χα,χα,χα) σε μια ώρα ανάγκης βρε αδερφέ. Όπως και να έχει όταν οι άντρες βρισκόμαστε σε τέτοιο χώρο ξυπνάει μέσα μας αντί για το κτήνος η συμπόνια και η αλληλεγγύη για τα άλλα μέλη του αρσενικού πληθυσμού στον περιβάλλοντα χώρο... Πόσες και πόσες φορές δεν είδα άλλους άντρες με πονεμένο βλέμμα και αληθινή αυταπάρνηση να "υποφέρουν" κάτω από την "υποχρέωση" να σχολιάσουν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια για πολλοστή φορά με κάτι ανάμεσα σε ψεύτικο ενθουσιασμό και συγκρατημένη οργή... Μια δύο φορές ήμουν κι εγώ σε τέτοια θέση και όλα τα άλλα αρσενικά της περιοχής με πλησίασαν είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά και με ακούμπησαν ελαφρά στον ώμο δίνοντάς μου κουράγιο. Η έννοια "η ισχύς εν τη ενώσει" σε όλο της το μεγαλείο χα,χα,χα. Εκείνοι πάντως που βγαίνουν μισότρελοι από την όλη διαδικασία είναι κάτι άμοιροι φύλακες που κάθονται στην πόρτα μερικών τέτοιων καταστημάτων και σε κοιτούν με πονεμένο βλέμμα (ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν τέτοιο τύπο στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονική, ίδιος ο Βασίλης Καϊλας σε ταινία τύπου "μάνα γιατί με γέννησες") σαν να σου λένε "πάρε ένα πιστόλι και ρίξε μου μία να με βγάλεις από τη μιζέρια μου", άστα να πάνε, ήρωες οι τύποι...




Ο παπουτσωμένος γάτος σε μεγάλα κέφια... ότι συναίσθημα βλέπεται ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του το βιώνουμε οι άντρες λιγότερο ή περισσότερο όταν μπαίνουμε σε μαγαζί γκουχ, γκουχ "γυναικείου ενδιαφέροντος":)



Όπως και να έχει πάντως, έχει και την πλάκα του το όλο πράγμα... Παρακολουθούσα ας πούμε μια φορά σε ένα μικρό κατάστημα accessorize πως οι γυναίκες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους σε τόσο περιορισμένο χώρο. Σπρώχνονταν και διεκδικούσαν το ζωτικό τους χώρο με πάθος και αυταπάρνηση, κοιτάζοντας η μία να βρει ψεγάδι στην άλλη για να νιώσει καλύτερα για τον εαυτό της (ελάτε τώρα που δεν είναι αλήθεια, παναγίτσες όλες χα,χα,χα ...). Και αλίμονο αν δύο γυναίκες έβαζαν στο μάτι τους το ίδιο αντικείμενο (είναι αυτό που είπε σε ένα αστείο σκετς κάποτε ο Χάρι Κλυν, "αγάπη μου σκάσε...τώρα μιλάνε τα μάτια" χα,χα,χα...) οι φονικές ματιές έδιναν και έπαιρναν... το θέμα δεν ήταν πια καταναλωτισμός απλά για να καταναλώσουν, το θέμα είχε γίνει πλέον προσωπικό χα,χα,χα. Πάντως όσο οι γυναίκες είναι απασχολημένες σε τέτοιες "χαριτωμενιές" μεταξύ τους και η πιστωτική κάρτα του άντρα σφιχτά δεμένη στο ζωνάρι του όλα βαίνουν καλώς. Το δράμα αρχίζει όταν οι γυναίκες ζητάνε τη γνώμη του συνοδού τους για κάτι, παρόλο που την έχουν παντελώς "γραμμένη στα παλιά τους Prada"...



Όταν σκέφτομαι γυναίκες να πλακώνονται μεταξύ τους (δεν συμβαίνει συχνά μην ανησυχείτε κορίτσια του μάταιου τούτου μπλογκ χα,χα,χα) αυτό το βίντεοκλιπ της Μαράϊα Κάρεϊ έρχεται στο μυαλό μου... Go Mariah , go!!!


Ένας τυπικός διάλογος ανάμεσα σε πελάτισσα γένους θηλυκού με μάτι που γυαλίζει επικίνδυνα από καταναλωτική έκσταση και ενός φτωχού πλην τίμιου άρρενος πάει κάπως έτσι:

Γ (Γυναίκα) :Σου αρέσουν αυτά τα παπόυτσια, Μπάμπη? (είπα να τον πω Μπάμπη μιας και το όνομα αποπνέει μια έξτρα βαρβατίλα χα,χα,χα)
Α(Άντρας) : Ναι, είναι πολύ ωραία (χαμογελώντας νευρικά μιας και είναι η τρίτη φορά που τα βλέπει και σχολιάζει...)
Γ : Δεν ξέρω ακόμα... εκείνες οι άλλες γόβες που φόρεσα πριν από λίγο (πριν κάτι ώρες δηλαδή χα,χα,χα) κάτι μου έκαναν¨" παραπάνω
Α : Πάρε εκείνες τότε...
Γ : Ναι, αλλά και αυτές δεν είναι άσχημες...
Α : Ε, πάρε αυτές....
Γ : Αμάν ρε Μπάμπη δε βοηθάς καθόλου... όλο βιάζεσαι να φύγουμε... θα φύγουμε... μια ζωή βιαστικός ρε παιδί μου(πάντα υπονοούν το σεξ με αυτή τη φράση ή μάλλον εμείς οι άντρες νομίζουμε ότι το κάνουν και πέφτει η ψυχολογία μας στα Τάρταρα α,χα,χα,χα) ...Τελικά θα δοκιμάσω εκείνα τα πέδιλα που φόραγε η Carrie στο Sex and the city...
A : (Αγανακτισμένος.., γιατί σε λίγο παίζει μπάλα και η ομάδα του και αυτός μαλακ... με το συμπάθειο, σφίγγει τα δόντια) Ναι μωρό μου ότι θέλεις... Απλά κάνε λίγο γρήγορα σε παρακαλώ (αυτό είναι το best case scenario παρεπιπτόντως χα,χα,χα), το άλλο είναι πιο hardcore και όχι με την "καλή έννοια" χε,χε,χε.




Καλύτερα αυτό από μια ακόμα μάταιη ερώτηση σαν την παραπάνω... Μεταξύ μας λατρεύω αυτή τη σκηνή. Το πιο αστείο στην ταινία πάντως ήταν λίγο αργότερα, όταν κάποιος είδε τα λιωμένα παπούτσια του Τιμ Ρόμπινς (ο ηθοποιός που ¨καίγεται") να βγάζουν καπνούς και του είπε "Πρέπει να είσαι πολύ γρήγορος...". Πεθαίνω στα γέλια με αυτό:)


Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για έναν αρσενικό σε μια τέτοια κατάσταση. Μόνος πίσω από τις γραμμές του "εχθρού", σε ένα μέρος που του είναι άγνωστο, να περιστοιχίζεται από γυναίκες που το μάτι τους γυαλίζει επικίνδυνα. Είναι μια "βρώμικη" δουλειά και θα υπάρξουν ενδεχομένως απώλειες στον άρρενα πληθυσμό, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει χε,χε,χε.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να διαφυλάξω την μπλογκική και, γιατί όχι, σωματική μου ακεραιότητα από τις γυναίκες αναγνώστριες αυτού του μπλογκ (ήδη βλέπω το αγριεμένο πλήθος να συνωστίζεται έξω από το παράθυρό μου, κρατώντας αναμμένους πυρσούς, φωνάζοντας "Στην πυρά, στην πυρά!!!", μπρρρρ..., ανατρίχιασα, δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα...) θα πω ότι οι γυναίκες είναι το αλατοπίπερο της ζωής και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Χμμμ... δεν βλέπω να σώζεται η κατάσταση με τέτοια ερωτιάρικα κλισέ , καιρός για το σχέδιο Β, εκκενώστε τη βάση!!!

(Πίκος Απίκος τρέχει να σωθεί από τον αγριεμένο όχλο... ένα καινούριο παγκόσμιο ρεκόρ στα σπριντ μεγάλων αποστάσεων μόλις έγινε πραγματικότητα... κάποιος να φωνάξει το Γκίνες ρε παιδιά... τουλάχιστον να μείνω στην ιστορία για κάτι χα,χα,χα)



Ελπίζω να διασκεδάσατε!

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας!