Αυτή η πολή δεν μας χωράει και τους δύο…. (Μέρος Πρώτο)

Η ιδέα για αυτή την σύντομη ιστορία μου δόθηκε πριν από μερικές εβδομάδες όταν από τα σαρκώδη χείλη της παρουσιάστριας του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων στο κανάλι ΑLTER εκστομίστηκε η λέξη “πιστολέρο”, αναφερόμενη σε ένα περιστατικό στο Ωραιόκαστρο όπου ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός - σε περιοχή εκτός της δικαιοδοσίας του – έβγαλε πιστόλι και πυροβόλησε στο πόδι πολίτη μετά από αψιμαχία των δύο. Ο λόγος? Ο πολίτης είχε διπλοπαρκάρει και είχε κλείσει το – νομίζω - ιδιωτικό αυτοκίνητο του αστυνομικού και αρνήθηκε να το μετακινήσει. Όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να κάνω τις σκόρπιες μου ιδέες ένα συμπαγές κείμενο και να γράψω κάτι για αυτό. Είπα λοιπόν σήμερα που έχω τη διάθεση να το κάνω, να γράψω και ότι βγει… η επιείκειά σας καλοδεχούμενη… Πάμε λοιπόν...

Αυτή τα ξεκίνησε όλα... Wanted nude or alive... χα,χα,χα

Βρισκόμαστε στην πόλη Ωραιόκαστρο Σίτυ της Άγριας Δύσης… Είναι μεσημέρι, η ζέστη είναι ανυπόφορη για την εποχή και οι κάτοικοι διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους, όπως κάθε μέρα, με ιδιαίτερα νωχελικούς ρυθμούς. Όλα τα κλισέ της άγριας Δύσης συνθέτουν το ποικολόμορφο ανάγλυφο ανθρώπων αυτής της πόλης. Αναμεσά τους χαρακτηριστικές φιγούρες αποτελούν, ο Κινέζος που καθαρίζει και κολλάρει τα πουκάμισα των βρώμικων καουμπόϊδων, ο αλμπίνος νεκροθάφτης που χτενίζει το αγαπημένο του όρνεο, ο δήθεν κουτσός στραβοκάνης που ζητιανεύει έξω από το σαλούν και ο μεξικανός Πεπίτο που κοιμάται κάτω από κάποιο υπόστεγο με το σομπρέρο του να φτάνει μέχρι τον αφαλό. Οι δρόμοι της πόλης είναι σχετικά άδειοι και η μοναδική πηγή θορύβου που σπάει την ησυχία της μεσημεριανής ραστώνης προέρχεται από τη μουσική και τις φωνές που αντηχούν από το Σαλούν της πόλης… Μέσα στο Σαλούν, ένας θίασος παρακμιακών χαρακτήρων περνά το μίζερο αυτό μεσημέρι την ώρα του πνίγοντας την βαρεμάρα του σε λίτρα ουϊσκυ, παρτίδες πόκερ ή χαζεύοντας το Καν Καν μπαλέτο που χορεύει στους ρυθμούς του μισότρελου πιανίστα Στέφανο Κορκολίνι.

Άραγε θα τη γλιτώσει ο πιανίστας? Όπως και να έχει " οι ζημιές θα είναι στατιστικά μικρές" όπως είπε κάποτε ο μεγάλος μέντορας/σερίφης Victor Polydor...

Παρά τη σχετική βαβούρα, το κλίμα στο Σαλούν είναι μάλλον ήρεμο και τίποτα δεν θυμίζει την συγκλονιστική μονομαχία των πιστολέρο George Papandreoulo και Kost Karamanlone η οποία κατέληξε και με τους δύο να μεταφέρονται εσπευσμένα τραυματισμένοι στο αναβαθμισμένο ιατρείο του Δρ Dimi Abramops (τουλάχιστον έτσι λέει αυτός… γιατί με βάση την πρόσφατα απολυθείσα νοσοκόμα του Μιλένα Αποστολακσεν καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης έχεις σε φέρετρο του αλμπίνου, παρά στο χειρουργικό κρεβάτι του ντόκτορ) . Αυτές όμως είναι παλιές ιστορίες και εν τέλει και οι δυο πιστολέρο θα επιβιώσουν γιατί “κακό σκυλί ψόφο δεν έχει”, πως να το κάνουμε…

Το νέο λαγωνικό που προσλήφθηκε για να βρει ψήφους για τον Παπαθεμελή, δεν είχε φέρει ακόμα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, γιατί αράγε...( ε, διαβάστε και κανένα Λούκι Λουκ να ξεστραβωθείτε χα,χα,χα).

Η νηνεμία δράσης στο Σαλούν διακόπτεται ξαφνικά από την ορμητική είσοδο μέσα στο Σαλούν του γνωστού αιμοδιψή χαφιέ Tziortzio Karatzafs, η οποία συνοδεύεται από την εξής επίκληση “Θέλω να μιλήσω στον Σερίφη της Ντοτζ Σίτι , Μάσιμο Μακαρόνε, ξέρω ότι είναι κάπου εδώ και πίνει μέχρι να έρθει το Πόνι Εξπρές ACS και να του φέρει ένα δέμα”.

Ένας φαινομενικά σκληροτράχηλος άντρας γύρω στα πενήντα, που κάθεται στο μπαρ, γνέφει στον ιδρωκοπημένο αγγελιοφόρο να πλησιάσει. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος

Μάσιμο Μακαρόνε (Μ) Γιατί διακόπτεις την διασκέδασή μου χαφιέδικο σκουλίκι? Έψηνα την σερβιτόρα Μπέτυ Λου Γιαννάκου να πάμε στο δωμάτιο της να αναλύσουμε τα της παιδείας στην περιοχή και ότι προκύψει …

Tziortzio Karatzafs (ΤΚ) (Ακόμα λαχανιασμένος) Έπρεπε να σας προλάβω τα νέα κύριε, γιατί είναι πατριωτικό μου καθήκον.

Μ Μίλα δωσίλογο μίασμα γιατί η υπομονή μου εξαντλείται…

ΤΚ Έχει να κάνει με το άλογο σας κύριε …

Μ (Αναστατωμένος) Έπαθε τίποτα ο Σκουφ, το άλογό μου? Αφού τον τάιζα μεγάλες ποσότητες από το υστέρημα βρώμης των ντόπιων αγροτών, δεν μπορεί να είναι από έλλειψη δυνάμεων (για τον Σκουφ δεν ξέρω αλλά οι “αγρότες” υποφέρουν πάντως…). Μίλα προδοτικό σκυλί τι τρέχει?

ΤΚ (Φοβισμένος) Δεν έχει να κάνει με την υγεία του κύριε αλλά…

Μ Τι τρέχει σκουλίκι, μίλα μην σου ρίξω το 10% από τις σφαίρες μου και σε στείλω αδιάβαστο!

ΤΚ Και με 3% είμαι ευχαριστημένος, μπαίνω εκεί που θέλω…. Τελοσπάντων, δεν υπάρχει λόγος για βία, τουλάχιστον όχι εναντίον μου. Κάποιος ντόπιος διπλοπάρκαρε το μουλάρι του δίπλα στον Σκουφ κύριε και δεν μπορείτε να τον μετακινήσετε πλέον

Μ Τι είπες σκύλου γέννα? Τι ξεστόμισες? Έκλεισε ένας ΠΟΛΙΤΗΣ το δικό μου άλογο! Μα ποιος νομίζει ότι είναι … ο ΝΟΜΟΣ είμαι εγώ διάολε…

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο αλμπίνος νεκροθάφτης Αλεκσι Παπαρηγοφσκι “Να ετοιμάζω την κρεμάλα σιγά σιγά?” ρώτησε με έκδηλο ενδιαφέρον . “Όλοι ξέρουμε ότι μετά το φιάσκο της δίκης των πράσινων σπιρουνιών όπου ο αδύνατος Ιβαν Κουκουλοφ που ήταν φανερά ένοχος αθωώθηκε εις βάρος του γεματούλη Μπιλ Φοιτητ, ο οποίος ακόμα σαπίζει σε ένα κελί, η μόνη λύση είναι η κρεμάλα”. “Η τραμπάλα?” πετάχτηκε ο κουφός πλην τίμιος Τζεικ Σουφλιόμπερτσον. “Δεν μιλάμε για την ανάθεση των δημοσίων έργων της πόλης από εργολάβο σε εργολάβο, Τζεικ, μιλάμε για την ανάγκη να ανέβει το ποσοστό κρεμασμένων πολιτών στην πόλη (και ταυτόχρονα και ο τζίρος του αριστερά του πεζοδρομίου μαγαζιού μου, σκέφτηκε χαμογελώντας χαιρέκακα ο Αλέκσι).

Ή ΚΚΕ way ή the highway...

Ο Μάσιμο Μακαρόνε ήταν όμως ήδη στον κόσμο του , οργισμένος από την ασυδοσία του απλού πολίτη όρμησε προς την έξοδο του Σαλούν με αποφασιστικό βήμα φωνάζοντας “Δεν θα υπάρξει κρεμάλα… θα τον φάω ζωντανό και θα ταϊσω το πτώμα του στα τσακάλια”. Η Μπέτυ Λου προσπάθησε, διστακτικά είναι η αλήθεια, να τον συγκρατήσει “Μα Μάσιμο είσαι εκτός δικαιοδοσίας… θα βρεις το μπελά σου…make love not war”.

Το πάλεψε η Μπέτυ Λου να συγκρατήσει το Μάσιμο δε λέω... αλλά βρε κορίτσι μου λίγο περισσότερο μπούτι κι ένα αλά Ελεονώρα Μελέτη ντεκολτέ δε θα έβλαπτε... τώρα που το ξανασκέφτομαι άστο καλύτερα...μπρρρ...

Ο Μάσιμο όμως ήταν πλέον εκτός εαυτού στο μυαλό του ηχούσαν ήδη τα λόγια του μέντορά του στη σχολή Σερίφηδων, του Victor Polydor “Εμείς οι σερίφηδες είμαστε οι άρχοντες της πόλης και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει…”. Μέτα από αυτή τη σκέψη ο Σερίφης της Ντοτζ Σίτι φίλησε ευλαβικά το αστέρι – σύμβολο της εξουσίας του – που είχε καρφιτσωμένο στο πέτο και βγήκε χτυπώντας με μανία της διπλές ξύλινες πόρτες του Σαλούν…

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο δεύτερο μέρος σύντομα - ελπίζω - κοντά σας…