Ένα λάπτοπ, μια ιστορία...

Σαν χθες μου φαίνεται που κατέβηκα στην Αθήνα στην οδό Σόλωνος και γύριζα στα διάφορα καταστήματα ψάχνοντας για το λάπτοπ που τόσο χρειαζόμουν για τις σπουδές μου στην Αγγλία. Είχα στο μυαλό μου κάποιες προϋποθέσεις για το ποιες ήθελα να είναι οι δυνατότητές του και έκανα μαζί με τον αγαπημένο θείο μου Ηλία μια εκτεταμένη έρευνα αγοράς. Οι επιλογές τότε (το 2000 αν δεν κάνω λάθος μπορεί και λίγο αργότερα) ήταν περιορισμένες σε σχέση με σήμερα. Δύο, τρεις εταιρίες υπήρχαν στην ελληνική αγορά όλες κι όλες. Για να μην τα πολυλογώ κατέληξα σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο που η αλήθεια να λέγεται μου κόστισε “ο κούκος αηδόνι” όπως λέει και ο λαός…

Όπως και να έχει το λαπτοπάκι μου με έβγαλε ασπροπρόσωπο και μαζί βγάλαμε πέρα και το πρώτο πτυχίο και το μεταπτυχιακό. Ατέλειωτες ώρες να γράφω, να ακούω μουσική, να σερφάρω στο ίντερνετ που και που να παίζω και κανένα παιχνιδάκι αν και δεν ήταν για πολλά πολλά. Στην πορεία όλο και έβγαζε προβλήματα, μια που αναβόσβηνε σαν ντισκομπάλα η οθόνη του (την αντικατέστησα αλλά μάταια το λαπτοπάκι μου βγήκε τσαχπίνικο φαίνεται…). Αργότερα, κάποια αριθμητικά πλήκτρα του σταματούσαν κατά διαστήματα να γράφουν μέχρι που βρήκα τον τρόπο να το διορθώνω κι αυτό (ή είσαι χάκερ ή δεν είσαι, εγώ πάντως δεν είμαι οπότε του έριξα ένα χεράκι ξύλο και ήρθε στα ίσα του το μηχάνημα χε, χε). “Χίλια μύρια όσα” μπορώ να σκεφτώ που με έκαναν να βρίζω σαν λιμενεργάτης μπροστά στην οθόνη του και άλλες τόσες στιγμές όπου τα λεπτά έγιναν ώρες, μπροστά σε αυτή, διασκεδάζοντας. Με μια σκέψη, κάποια ενδεικτικά highlights από την βασανισμένη καριέρα του είναι τα εξής:

1) Πάντα θα θυμάμαι πόσο βασάνιζε τους φίλους μου που ασχολούνταν με την πάρτη του είτε για να το συνεφέρουν από κάποια δική μου βλακεία (και ήταν πολλές χα,χα,χα), είτε για να το ρυθμίσουν ώστε να αποδίδει καλύτερα και να μην σέρνει το cyber βήμα του σαν κουλό όταν χρειαζόταν να το χρησιμοποιήσω για κάποια δουλειά. Κατά καιρούς οι φίλοι μου αγανακτούσαν γιατί στην πάροδο των χρόνων δεν το άλλαζα με κάποιο πιο καινούριο μοντέλο μιας και μπορούσα να το κάνω. Άλλες φορές πάλι, απλά διασκέδαζα ενδόμυχα με την απόγνωση τους όταν μια εργασία που προσπαθούσαν να κάνουν σε αυτό έπαιρνε πολλαπλάσιο χρόνο από τον αποδεκτό(σ.σ. πείτε με ερασιτέχνη σαδιστή αλλά είχε πλάκα τόσο ζόρι που τράβαγαν πια…το έπαιρναν πατριωτικά to θέμα ή θα διόρθωναν το λάπτοπ ή θα τα κακάρωναν προσπαθώντας...). Αφού λοιπόν δεν μου το έφεραν στο κεφάλι από απόγνωση, θεωρώ τον εαυτό μου κατά πρώτον ότι κάνω καλή παρέα και κατά δεύτερον ότι είμαι απλά κωλόφαρδος… Ειδική μνεία λοιπόν στον Giannis__ και στον Alan που άντεξαν τις ιδιοτροπίες του λαπτοπακίου αυτού για τόσα μα τόσα χρόνια…

2) Δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης, μια φορά που ταξίδευα αεροπορικώς - με ενδιάμεσο σταθμό - για Αθήνα από Λονδίνο και για κάποιο λόγο καθυστέρησα περισσότερο του αναμενομένου στον ενδιάμεσο σταθμό, στη Ζυρίχη αν δεν κάνω λάθος. Σε αυτή την πτήση δεν είχα παρέα και οι ώρες μέχρι την αναχώρηση δεν περνούσαν με τίποτα. Τότε το λάπτοπ ήταν ακόμα στα ντουζένια του, οπότε και μπαταρία διαθέταμε (σ.σ. μας άφησε χρόνους η καημένη πριν κάποιο καιρό, αιωνία της η μνήμη…) και γενικά το λαπτοπάκι ήταν στα καλύτερα του (σ.σ. κάτι σαν τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ στον “Εξολοθρευτή” αλλά στο πιο cyber-φλώρικό του…). Θυμάμαι ότι κι εκείνη τη μέρα άρχισα να γράφω για να περάσει η ώρα, άκουσα για λίγη ώρα μουσική, έπαιξα και ένα παιχνιδάκι της κακιάς ώρας και γενικά ξόδεψα κάμποσο “πολύτιμο” χρόνο εκτονώνοντας την ανυπόφορη στασιμότητα της αναμονής. Τελικά, η μικρή μου "ελβετική οδύσσεια βαρεμάρας" κατέληξε σε πιο δημιουργικά πράγματα ,μιας και αγόρασα μια αγελάδα κουκλάκι που μου έκλεινε όλο σκέρτσο το μάτι σε μια βιτρίνα του αεροδρομίου και μερικές σοκολάτες Toblerone για κάτι ξαδερφάκια μου και για τις δύσκολες ώρες γενικώς χε,χε.

3) Η τελευταία ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό ήταν όταν σύνδεσα το λάπτοπ με την οθόνη του υπολογιστή του Alan (σ.σ. για να είμαι ειλικρινής ο φίλος μου τα σύνδεσε, εγώ ήμουν χαμένος κάπου ανάμεσα στην κραιπάλη του να καταβροχθίσω μια λαχταριστή μακαρονάδα και στην υπερπροσπάθεια να βρω μια ανατομικά αποδεκτή, για τον πισινό μου, θέση για να παρακολουθήσω το επερχόμενο υπερθέαμα χα,χα,χα).Όλος αυτός ο ντόρος έγινε για να κάτσουμε να δούμε μία από τις πιο ελεεινές ταινίες από καταβολής κινηματογράφου το “Underworld” με την Κέητ Μπέκινσεηλ. Όταν το μόνο θετικό σε μια ταινία είναι η πρωταγωνίστρια ντυμένη σε μια εφαρμοστή μέχρι ασφυξίας λάτεξ στολή ξέρεις ότι έχασες άδικα δύο ώρες από τη ζωή σου (sorry Kate, I love you but…).

Στο σύστημα αξιών μου, there is cute and then there is Kate Beckinsale cute!

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, χα,χα,χα!

Ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για να αγοράσω το συγκεκριμένο DVD και ειλικρινά αν δεν το είχα χρυσοπληρώσει θα το ανατίναζα, το λιγότερο, για να εξιλεωθώ για την ατυχή επιλογή μου. Μια από αυτές της ημέρες θα το πάρει ο διάολος δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού… Τέτοιο μίσος έχω μόνο για αυτή ταινία και για το πρώτο (και τελευταίο του που αγόρασα) άλμπουμ του Ρίτσαρντ Άσκροφτ. Ειλικρινά μια από αυτές τις μέρες θα τα καταστρέψω και τα δύο αφού τα βασανίσω φρικτά (μωρέ θα βρω τρόπο να βασανίσω κάτι άψυχο που θα πάει, εκεί θα κωλώσουμε…). Εκείνο το βράδυ γελάσαμε πολύ με τον φίλο μου, ήμασταν και σε φάση τέτοια που το είχαμε ανάγκη. Γελάσαμε με το φιάσκο που έπαθα αγοράζοντας το DVD, γελάσαμε με την ηλιθιότητα των δημιουργών της ταινίας, γελάσαμε με την οπτική γωνία που τα βλέπαμε όλα (απερίγραπτη εικόνα πράγματι…) και φυσικά γελάσαμε και με τα ζόρια που τράβαγε το λαπτοπάκι για να παίξει αυτή την μαλακία, ασθμαίνοντας. Ποτέ ένα DVD-ROM δεν ζορίστηκε για να παίξει μια ταινία όσο εκείνο του λάπτοπ μου εκείνο το βράδυ… Κάποιοι θα πουν ότι το μηχάνημα τα “είχε φάει τα ψωμιά του”, εγώ πάλι πιστεύω ότι απλά είχε καλύτερο γούστο στις ταινίες από τον ιδιοκτήτη του χα,χα,χα…

Κι άλλα τέτοια περιστατικά μικρά και μεγάλα, σίγουρα στιγμάτισαν την “ζωή” αυτού του μηχανήματος . Μα νάτο πάλι μπροστά μου σήμερα, σαν ένας γερασμένος σκύλος που θέλει να παίξει μαζί σου αλλά δεν μπορεί να το κάνει με την σπιρτάδα των νεανικών του χρόνων. Δε βαριέσαι, τη δουλειά για την οποία το πήρα την κάνει ακόμα και με το παραπάνω, έστω κι αν με λαχταράει κάθε φορά που το ανοίγω ότι θα είναι η τελευταία του…. Τώρα πια δεν είναι ο κυρίως υπολογιστής μου και το ανοίγω που και που για να δω ότι λειτουργεί ακόμα και πιθανώς να γράψω κάτι σαν αυτό το κειμενάκι που διαβάζετε τώρα. Μια ζωή η ίδια ιστορία, εγώ και το κυκλοθυμικό(σ.σ.. είπε να μοιάσει στον ιδιοκτήτη του βλέπετε...) λαπτοπάκι μου να γράφουμε τις σελίδες της κοινής μας πορείας, σημαντικές κι ασήμαντες, με μουσική υπόκρουση το ασθμαίνων ανεμιστηράκι του…

Αυτά για σήμερα , ώρα για Shut down!