Μια εικόνα + μια πρόκληση = μια φανταστική ιστορία που κρύβει αλήθειες…

Με αφορμή την πρόσκληση/πρόκληση του Σπιτόγατου να σκαρφιστώ μια ιστορία κοιτώντας την παραπάνω εικόνα , έκατσα και έγραψα το ακόλουθο κείμενο:

Η χθεσινή νύχτα ήταν αρκετά έντονη, εγώ , οι φίλοι, η κοπελιά που φλέρταρα όλο το βράδυ, συνένοχοι στην τρέλα της βραδιάς. Κάτι η δυνατή μουσική, κάτι το λίγο αλκοόλ παραπάνω καταλήξαμε όλοι τεζαρισμένοι πάνω στα κρεβάτια μας στο ξενοδοχείο. Τι έγινε ακριβώς δεν ξέρω και δεν με νοιάζει να θυμηθώ για να πω την αλήθεια… Ήταν μια έντονη βραδιά “διασκέδασης” όπως και τόσες άλλες πριν από αυτήν και πολύ λιγότερες που θα επέλθουν… Βλέπεις μεγαλώνω και έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι λίγο τη ματαιότητα αυτής της επαναλαμβανόμενης νυχτερινής κραιπάλης… δε με γεμίζει πια… όπως κάποτε, τώρα ζητάω άλλα πράγματα… παρόλαυτά έχω καλή παρέα όπότε δεν παραπονιέμαι… Το μόνο σίγουρο είναι ότι χθες τους την έφερα κανονικά! Ήπια πολύ λιγότερο από ότι όλοι νόμιζαν γιατί αυτό το πρωινό ήθελα να ζήσω τη δική μου στιγμή, πίνοντας καφεδάκι απέναντι στο κύμα, χαμένος στις σκέψεις μου. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να το βιώνω… αυτή την αέναη μοναξιά της ψυχής μου απέναντι στο κύμα, όπου οι σκέψεις μου παιχνιδίζουν ανέμελα μέσα στο μυαλό, απαλλαγμένες από τα χαβαλεδιάρικα πειράγματα των φίλων ή την ζεστή θολούρα του πάθους ενός περιστασιακού ή μόνιμου φλερτ.

Ετοιμάζω στα γρήγορα ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ στο καμινέτο της πλάκας που υπάρχει στο δωμάτιο, ρίχνω κι ένα φακελάκι ζάχαρη στο τσεπάκι του T-shirt που φοράω και με το κουτάλι στο στόμα ξεκινάω αυτή την μικρή πρωινή εποποιία προσωπικής λύτρωσης… Αθόρυβα γλιστράω ανάμεσα σε έπιπλα και ναρκωμένα κορμιά και φτάνω στην έξοδο του δωματίου… Βγαίνω έξω και αντικρύζω το γλυκό φως της μέρας να μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα. Με πιστό συντροφό μου ένα λευκό πλαστικό σκαμπό της πλάκας, διασχίζω ανέμελος τη μικρή απόσταση που με χωρίζει από την άκρη της παραλίας, εκεί που το όριο της αμμουδιάς συναντά την υγρή αγκαλιά της θαλασσας. Κάθομαι χάμω πάνω στα πετραδάκια της παραλίας και βάζω το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ πάνω στο σκαμπό. Ρίχνω τη ζάχαρη μέσα και την βλέπω να βυθίζεται ράθυμα στον πάτο του φλιτζανιού, ανακατεύω αργά και πίνω την πρώτη γουλιά… Η αίσθηση του καφέ στον ουρανίσκο παρασύρει και τις υπόλοιπες αισθήσεις μου μακριά από τα όποια ψήγματα υπνηλίας τίς δέσμευαν. Τώρα μπορώ πλέον να απολάυσω την ομορφιά της στιγμής σε όλο της το μεγαλείο.Το κύμα σκάει στα πόδια μου, κάτι γλαροπούλια πετούν ανέμελα ψάχνοντας το πρωινό τους στα καταγάλανα νερά, το λιγοστό αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά μου, όλα και όλοι συνηγορούν στο να βιώσω τη στιγμή ιδανικά. Κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω τη συγχορδία της φύσης που εκτυλίσσεται γύρω μου… Η σκέψη μου τέτοιες ώρες πάντα ταξιδεύει, σε παλιές ανέμελες διακοπές με την οικογένειά μου, σε πλατωνικούς και μη έρωτες που έφυγαν και άφησαν το στίγμα τους στην ψυχή μου, σε απογοητεύσεις και αποτυχίες που με έκαναν δυνατότερο, σοφότερο και καλύτερο. Τόσες και τόσες εικόνες εναλλάσσονται στο μυαλό μου, με ιδανικό σάουντρακ την πανδαισία ήχων που η φύση μου προσφέρει απλόχερα αυτό το πρωινό. Για λίγα λεπτά παραμένω έτσι, ακίνητος με κλειστά μάτια, να απολαμβάνω λαίμαργα τη μαγεία της στιγμής. Σε κάποιους ίσως να ακουστεί μοναχικό και ιδιόρρυθμο, δείγμα ενός ανθρώπου εσωστρεφή και μόνου, πως βρίσκω την απόλαυση σε πράγματα τόσο απλά που έχουν καταντήσει πια τόσο σπάνια. Για εμένα πάλι το να χάνομαι στις σκέψεις μου είναι από τις αγαπημένες μου συνήθειες που κουβαλώ από παιδί. Ξαφνικά ακούω φωνές πίσω μου, η παρέα ξύπνησε και κάποιος έβαλε μουσική για να φύγει η γλυκιά θαλπωρή της νύστας από τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των φίλων. Ανοίγω τα μάτια μου και η μαγική στιγμή τελειώνει, ώρα να φορέσω ένα καλό χαμόγελο και μια πειραχτίρικι διάθεση και να επιστρέψω στον πολιτισμό των πολλών αφήνοντας πίσω την ιδιαιτερότητα του ενός. Σηκώνομαι από το έδαφος τινάζοντας ανεπαίσθητα μικρά πετραδάκια από το σορτς μου, ρίχνω μια τελευταία μελαγχολική ματιά στην άπλετη φυσική ομορφιά που απλώνεται γύρω μου και μετά κατευθύνομαι προς το μέρος του ξενοδοχείου. Τα πρώτα γέλια της υπόλοιπης συμμορίας αντηχούν ήδη από μακριά.

Μια καινούρια μέρα μόλις ξεκίνησε και ανυπομονώ να τη ζήσω…

Υ.Γ.: Η ιστορία είναι απολύτως φανταστική και δεν βασίζεται σε κάποια ανάμνηση/βίωμα, τουλάχιστον όχι άμεσα…

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!