Πρωινό ξύρισμα....η τελική αναμέτρηση (μέχρι την επόμενη...)

Κάθε πρωί (ή δεύτερο πρωί) η ίδια ιστορία χρόνια τώρα. Εγώ, ο καθρέφτης του μπάνιου, το ξυράφι, ο αφρός ξυρίσματος και χίλιοι δυο άλλοι κομπάρσοι στο μελό του πρωινού ξυρίσματος. "Πω, ρε πούστη μου πάλι ξύρισμα ..." ξεφυσάω βαριεστημένα. Αναπολώ για μια στιγμή το πως ξεκίνησαν όλα, όταν στα 16-17 (μπορεί και νωρίτερα) άρχισαν τα πρώτα γένια να αχνοφαίνονται στο ανάγλυφο του προσώπου μου. Λίγο αργότερα, είχα τη φαεινή ιδέα να αφήσω μουστάκι και μούσι. Φιλόδοξο το σχέδιο μιας και τα γένια φύτρωναν πιο αργά και από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην λεωφόρο Κηφισίας. Τι λίπασμα σκέφτηκα να ρίξω να πάρουν τα πάνω τους, τι δεήσεις σε όλους τους μουσάτους θεούς έκανα να βοηθήσουν να βγει καμία τρίχα , τίποτα. Οι τρίχες του προσώπου μού έβγαιναν με το πάσο τους... Τότε ξυριζόμουν τόσο συχνά όσο συχνά κάνει σεξ ένας 70άρης άντρας χωρίς Viagra.

Τα χρόνια πέρασαν, τα γένια θέριευαν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και άρχισα να παίζω με το πάχος του μουστακιού και με το σχήμα του μουσιού. Επειδή δεν είμαι και γεννημένος καλλιτέχνης πολλές φορές η περιπέτεια του ξυρίσματος κατέληγε με εμένα να μοιάζω περισσότερο με πίνακα του Πικάσο παρά με φάτσα νορμάλ ανθρώπου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά, που το ξυράφι σάρωσε τα πάντα στο διάβα του, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και μην αντέχοντας την νεοσύστατη ρεμπέτικη φάτσα που έβλεπα μπροστά μου είπα "αϊ σιχτίρ θα τα ξυρίσω όλα!". Έτσι και έπραξα... Μόλις ολοκλήρωσα το μακελειό, βγήκα έξω από το μπάνιο και κατευθύνθηκα προς τους γονείς μου που έπαιζαν τάβλι στην κουζίνα. Ο πατέρας μου απορροφημένος στο παιχνίδι δεν πολυπρόσεξε την παρθένα από γένια φάτσα μου, αλλά το σχόλιο της μάνας μου ήταν καίριο "Δεν μ' αρέσεις καθόλου έτσι, σαν φλώρος είσαι...". Για να με πει η μάνα μου φλώρο, μια γυναίκα που βρίζει κάθε μιλλένιουμ, τα πράγματα πρέπει να ήταν όντως τραγικά...

Να μαι λοιπόν και σήμερα, χρόνια μετά, μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Το άναρχο μούσι και μουστάκι παλαιοτέρων ετών έχει πάρει πια την τελική του μορφή. Μην φαντάζεστε τίποτα κολοκοτρωνέικα μουστάκια και μούσια σε στυλ Φιντέλ Κάστρο(Viva la revolution! παρεπιπτόντως, μιας και φοριέται πολύ τελευταία...). Επί του παρόντος "φοράω" μια εκδοχή του στυλ "οι τρεις σωματοφύλακες" στο πολύ πιο light του.

Με αυτά και μ' αυτά βρίσκω και πάλι σήμερα τον εαυτό μου σαν σταυροφόρο ταγμένο σε ένα μάταιο στόχο: Να ξυριστώ χωρίς να σφαχτώ μέσα στη νύστα μου (σ.σ. τουλάχιστον να αποφύγω τα ζωτικά όργανα βρε αδερφέ, έτσι για το γαμώτο...). Κοιτάζω το ξυράφι που κρατάω στο δεξί μου χέρι και συλλογίζομαι "ε ρε τι τραβάς κι εσύ κάθε μέρα...".

Φαντάζομαι αν το καήμενο είχε φωνή, κάθε πρωί, θα είχαμε έναν διάλογο σαν τον ακόλουθο


Πριν το ξύρισμα

Πίκος (Π) Ποια είναι η κατάσταση στρατιώτη?
Ξυράφι (Ξ) Ο εχθρός έχει αρχίσει να απλώνεται στο πρόσωπό σας κύριε. Νομίζω έχουν και ενισχύσεις σήμερα.
Π Μην ανησυχείς αγόρι μου, θα επικρατήσουμε και σήμερα. Εμπρός λοιπόν να κατακτήσουμε την ουτοπία του τέλειου ξυρίσματος.
Ξ Στις διαταγές σας κύριε !
Π Επίθεση στρατιώτη!!! Είθε ο αφρός ξυρίσματος να προστατεύει το βήμα σου καθώς επιτελείς το ιερό καθήκον σου να μεταμορφώσεις το πρόσωπό μου από γενιοφόρο Γκανταλφικό προτεκτοράτο σε φρεσκοξυρισμένο πρότυπο γοητείας, μαλακό σαν πισινό μωρού....
Ξ Αν δεν τα καταφέρω κύριε... πείτε στις άλλες λεπίδες MACH 3 ότι έπεσα στο πεδίο της μάχης τιμημένα παίρνοντας αρκετούς από αυτούς τους γενιοβαρβάρους μαζί μου στον τάφο...
Π Αμήν στρατιώτη...

Μετά το ξύρισμα

Π Αναφορά στρατιώτη!
Ξ Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι ο εχθρός υποχώρησε ατάκτως και σήμερα.
Π Απώλειες?
Ξ Είχαμε 3 μικρά κοψίματα κι ένα βαθύ κάτω από το αριστερό αυτί.
Π (Ουρλιάζοντας μανιασμένα....) THIS IS FRAPA!!!! Πάλι καλά. Κάποτε η μάχη τελείωνε με εμένα να μοιάζω με τον Φρέντυ Κρούγκερ Επικρατήσαμε και σήμερα στρατιώτη, συγχαρητήρια για την επιμονή και τη μαχητικότητά σου.
Ξ Στρατηγέ μου, προβλέπεται ότι ο εχθρός θα επιστρέψει αύριο, εμφανώς ενισχυμένος.
Π Πάντα επιστρέφει.... Θα τον αντιμετωπίσουμε αύριο και πάλι όπως και τόσα χρόνια τώρα. Ελεύθερος στρατιώτη!

Μετά από αυτό το φανταστικό διάλογο που διαδραματίστηκε νοερά στο ελαφρώς σαλεμένο μου μυαλό, επανέρχομαι στην σκληρή πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να ξυριστώ...για ένα πρωινό ακόμα...



Εγώ και το ξυράφι μου ενάντια στις ορδές των γενιών - το τρέηλερ της ταινίας
(Μεταξύ μας έψαχνα μια δικαιολογία να βάλω αυτό το τρέηλερ στο μπλογκ, το λατρεύω!)



Y.Γ. 1 Αυτό το αρθράκι καθώς και το αμέσως προηγούμενό του έχουν γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό , απλά κάτι οι Ολύμπιοι θεοί κάτι τα λοιπά κειμενάκια που έγραψα, έμειναν λίγο στον πάγο... δε βαριέσαι... κάλλιο αργά παρά ποτέ:)
Υ.Γ. 2 Η επιστροφή μου στην μπλογκόσφαιρα αναβάλλεται για την άλλη εβδομάδα οπότε και θα ενημερωθώ για τα καθέκαστα στα μπλογκ εχθρών, φίλων και αναποφάσιστων:) Ως τότε να είστε καλά!
Υ.Γ. 3 Σήμερα, απλά είδα PC μπρος μου και μπήκα... για λίγα λεπτά μόνο... μιας και θέλω να ξεφύγει το μυαλό μου... αυτό θα πει εγκράτεια χα,χα,χα