G(kantemia)-Files : Η γκαντεμιά βρίσκεται εκεί έξω…

Κάτι που πήρε το μάτι μου τον Μητσοτάκη στην τηλεόραση τις προάλλες, κάτι που η Λίβερπουλ έκανε τις ευκαιρίες στον αγώνα με τη Μίλαν και η δεύτερη έβαζε τα γκολ, κάτι που οι πλανήτες βρίσκονται στη σωστή θέση, είπα να γράψω για το χρονικό της γκαντεμιάς όπως το έζησα στην προσωπική μου ζωή μέσα από 3 χαρακτηριστικές ιστορίες-ντοκουμεντα(εγώ και ο Παπαχελάς χρησιμοποιούμε πλέον αυτή τη λέξη χα, χα, χα). Στη μία από αυτές ήμουν πρωταγωνιστής, στην άλλη θύμα της και στην τρίτη απλός κομπάρσος στο μεγαλείο της. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και ας δούμε χρονολογικά τις τρεις στιγμές που η γκαντεμιά έσπασε στη συνείδησή μου το φράγμα της αόριστης ιδέας και πέρασε στην αντίπερα όχθη ως απτή πραγματικότητα… Πιάστε και κανένα φραπέ καλού κακού γιατί είναι μεγαλούτσικο το αρθράκι, πιστεύω πάντως ταπεινά ότι έχει αρκετή πλάκα.

ΤΟ ΘΥΜΑ….

1) Αυτό το περιστατικό διαδραματίστηκε στα χρόνια που πήγαινα Γυμνάσιο στη Λαμία. Ήμουν που λέτε αραχτός στο γραφείο μου και έπαιζα κάποιο παιχνίδι στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή. Ωραίες εποχές τότε, όλα απλά κι ωραία σε μια καθημερινότητα ένα κλικ πριν από τις γυναίκες και όλα τα άλλα δύσκολα και γοητευτικά που περιπλέκουν και ομορφαίνουν τη ζωή μας σαν ενήλικες. Το καταδιασκέδαζα που λέτε, ώσπου ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Πάω να ανοίξω την πόρτα και να σου μπροστά μου ο κολλητός μου, εως και σήμερα, ο Γιάννης Κ. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ αν τον πήρα τηλέφωνο ή ήρθε μόνος του, μάλλον το πρώτο ίσχυε. Όπως και να χει η γκαντεμιά με έβαλε στο στόχαστρό της από τη στιγμή που ο Γιάννης πέρασε το κατώφλι της κεντρικής εισόδου του διαμερίσματος. Βλέπετε ο Γιάννης σαν πιστός συνοδοιπόρος μου στο gaming - εκείνη την εποχή - είχε έρθει να παίξουμε κανένα διπλό παιχνίδι στον υπολογιστή και να γουστάρουμε. Πάω λοιπόν να ανοίξω και πάλι τον υπολογιστή και να “φορτώσω” όπως λέμε στην αργκό των gamers το αγαπημένο μας παιχνίδι (ανάθεμα κι αν θυμάμαι ποιο ήταν χα,χα,χα). Ο υπολογιστής που πριν από μερικές στιγμές “κελαηδούσε” στους ρυθμούς της διασκέδασής μου, άρχισε να βογγάει (κι αν όχι να βογγάει, ήταν ο κοντινότερος ήχος που μπορεί να κάνει ένας υπολογιστής στο να μοιάζει με βογγητό…). Το αμέσως επόμενο μήνυμα που εμφανίστηκε στην οθόνη μου ήταν πάνω κάτω το ακόλουθο : “Failure to read disk in drive: Ignore, Retry or Cancel”. Επειδή αυτά συνέβαιναν που και που, πάτησα θρασύτατα το κουμπί που αντιστοιχούσε στο Retry και περίμενα να ξεπεραστεί ακαριαία αυτό το εμπόδιο στην ψηφιακή μου διασκέδαση και να αρχίσω να παίζω πάλι. Μάταια όμως, το ίδιο και το ίδιο μήνυμα εμφανιζόταν συνεχώς στην οθόνη μου. Κοίταξα τον φίλο μου με ένα βλέμμα απελπισίας που κάθε λεπτό που περνούσε γινόταν όλο και πιο καχύποπτο ως προς τον ρόλο που αυτός είχε διαδραματίσει στη μικρή αυτή ηλεκτρονική τραγωδία : “Αφού ρε γαμώτο έπαιζε το παιχνίδι πριν από λίγο τι έγινε?”. Με αυτή την απορία να στροβιλίζει στο μυαλό μου συνέχισα να πατάω το κουμπί για το Retry, με το ίδιο μήνυμα λάθους να εμφανίζεται συνεχώς στην οθόνη. Θυμήθηκα όλες εκείνες τις αμερικάνικες ταινίες όπου κάποιοι προσπαθούν να απενεργοποιήσουν έναν υπολογιστή που τα ελέγχει όλα για να αποτρέψουν κάποιο πυρηνικό ολοκαύτωμα. Πιθανώς τις επόμενες μέρες αναρωτιόμουν ”Τι πυρηνικό ολοκαύτωμα και πράσινα άλογα, εδώ πέρασε από το σπίτι ο Γιάννης…”. Να σημειωθεί ότι ένας κοινός μας φίλος τότε, έπαθε πάνω κάτω το ίδιο με την οθόνη του υπολογιστή του , μόλις –σωστά το μαντέψατε- μπήκε στο δωμάτιο του ο Γιάννης… Είναι να μην σου βγει το όνομα τελικά ….

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ…

2) Αρκετά χρόνια αργότερα, έκανα foundation/προετοιμασία στην Θεσσαλονίκη για να φύγω τον επόμενο χρόνο στην Αγγλία για σπουδές. Μια μέρα, εκεί που καθόμουν στο θρανίο με ένα φιλαράκι, κάνω λίγο πίσω την καρέκλα μου (αν θυμάμαι καλά ήταν ένα θρανίο με δύο καρέκλες ενωμένες μαζί του) για να βολευτώ καλύτερα. Το “ΚΚΡΡΑΑΚΚΚ” που άκουσα πίσω μου, μετά από αυτή την “γεμάτη χάρη” κίνηση, με έκανε να καταλάβω ότι πέρα από τον πισινό μου βόλεψα και ένα τζάμι του παραθύρου που βρισκόταν ακριβώς πίσω μου σπάζοντάς το… Μετά από μερικές στιγμές αμηχανίας τα πράγματα κύλισαν φυσιολογικά για το υπόλοιπο της ημέρας μου στη σχολή. Τέλειωσα λοιπόν το μάθημά μου, έκανα λίγο χαβαλέ με φιλαράκια στη σχολή και στη συνέχεια έφυγα σφαιράτος για το σπίτι να λαδώσω το εντεράκι μου… Μπαίνω στο σπίτι και πάω να πιω ένα ποτήρι νερό. Παίρνω το ποτήρι, το γεμίζω νερό και πριν προλάβω να πιω, το ποτήρι γλιστράει από το χέρι μου και γίνεται θρύψαλα στο πάτωμα…Δύο στα δύο σπασίματα γυαλικών λοιπόν αλλά πάλι δεν πτοήθηκα, “ε, αυτά συμβαίνουν σκεφτηκα” και καθάρισα στωικά τα νερά και τα γυαλιά που είχαν γίνει μια άμορφη μάζα στο πάτωμα. Ελαφρώς μουδιασμένος από το ρεσιτάλ μου στην καταστροφή γυαλιού, άρχισα να ψάχνω το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης για να δω καμια χαζομαρούλα να χαλαρώσω. Αφού άρχισα να ψάχνω στο σαλόνι για το τηλεκοντρόλ, περισσότερο με τη χάρη ενός Κλουζώ παρά με την παρατηρητικότητα ενός Σέρλοκ Χόλμς είναι η αλήθεια, εντόπισα το “αντικείμενο του πόθου μου”. Το τηλεκοντρόλ ήταν στο πάτωμα κάτω από ενα τραπέζι στο κέντρο του δωματίου… ένα γυάλινο τραπέζι… (το έπιασες το υπονοούμενο μεγάλε μεγάλε αναγνωστη….χαχαχα). Σκύβω να το πάρω και δεν ξέρω ποια σατανική δύναμη με έκανε να στηριχτώ με το δεξί μου χέρι στη γυάλινη επιφάνεια του τραπεζιού και όχι μόνο αυτό, αλλά να το κάνω με τέτοιο τρόπο που όλο το βάρος του κορμιού μου έπεσε πάνω στο χέρι αυτό… Το αποτέλεσμα: Πίκος Απίκος – Γυάλινο τραπέζι 1-0… Φυσικά το γυαλί διαλύθηκε ολοσχερώς και εγώ σε κατάσταση σοκ πλέον (πάλι καλά που δεν τραυματίστηκα να λες) κάθισα σε μια πολυθρόνα του σαλονιού με ένα κενό βλέμμα απορίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου…(κάτι σαν να βλέπεις ταινία του Αγγελόπουλου ένα πράγμα…). Εκείνη την ημέρα ήμουν ο serial killer των υαλικών και τίποτα δεν με σταματούσε, είμαι πλέον πεπεισμένος για αυτό.

Ο Πίκος Απίκος προχωρά δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά... (συνεχίζεται στο δέυτερο κομικ)

...ΚΑΙ Ο ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ

3) Την επόμενη χρονιά ακριβώς, βρέθηκα στο Λονδίνο για τον πρώτο χρόνο των πανεπιστημιακών σπουδών μου. Διέμενα τότε σε μια πανεπιστημιακή εστία στο κέντρο της πόλης. Οι συγκατοικοί μου ήταν διαφόρων εθνικοτήτων και αναμεσά τους κι ένας βέρος ψιλολέλεκας Άγγλος που νομιίζω τον έλεγαν Henry(δεν παίρνω και όρκο…). Μια μέρα λοιπόν ρέμβαζα βαριεστημένος στον κοινόχρηστο χώρο του ορόφου που έμενα (σκεφτέιτε ένα σαλόνι χωρίς τα cool έπιπλα, φωτιστικά και άλλα διακοσμητικά και είστε μέσα…) και χάζευα κάτι στην μικρή τηλεόραση του δωματίου. Καθόμουν σε ένα καναπέ της πλάκας που εξυπηρετούσε πάντως ικανοποιητικά τον σκοπό της μάταιης ζωής του, να κάνει φοιτητικούς πισινούς να νιώθουν άνετα. Μπροστά μου ένα ξύλινο τραπέζι και παραπέρα η τηλεόραση ενώ στα αριστερά μου υπήρχε ένα κοινόχρηστο ψυγείο. Μέσα σε αυτό το “ειδυλλιακό” περιβάλλον μπουκάρει ξαφνικά ο Αγγλος μέσα τυλιγμένος με μια πετσέτα νομίζω από τη μέση και κάτω (thank god, δεν είχα όρεξη για θρίλερ μεσημεριάτικα). Ανοίγει το ψυγείο να πάρει κάτι να πιει, του πέφτει κάτω και σπάει η συσκευασία ή χύθηκε πάνω του η μπύρα δεν θυμάμαι τώρα. Μετά πάει να κάτσει στον καναπέ δίπλα μου και βάζει τα πόδια του στο ξύλινο τραπέζι μπροστά μας . Μεγάλο λάθος ! Το τραπέζι έγινε κομμάτια σε χρόνο dt! Πάει να δει τι γίνεται με το τραπέζι , απελπίζεται και καθώς πάει προς την τηλεόραση σκοντάφτει σε ένα καλώδιο (στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ καλώδιο…) με αποτέλεσμα να πέσει η εξωτερική κεραία της πλάκας που ήταν πάνω στην τηλεόραση και να καταστραφεί. Όλα αυτά μέσα σε ένα διάστημα λίγων δευτερολέπτων… Θυμάμαι που με κοίταξε αμήχανα για μια στιγμή και χαμογέλασε εξίσου αμήχανα την αμέσως επόμενη σαν να μου έλεγε νοερά “Ρε μαλάκα δεν γίνονται αυτά…”. Μετά χάθηκε στο διάδρομο… και εγώ, ο κομπαρσος της υπόθεσης, χάζευα χαζογελώντας τα απομεινάρια της, ολίγων δευτερολέπτων, επέλασης του “ τυφώνα Henry “ στο σαλονάκι.

Mετά από όλα αυτά άντε μετά να με πείσεις ότι η γκαντεμιά δεν είναι εκεί έξω….αγαπητέ αναγνώστη.

...μα σαν η πείνα τον χτυπήσει, η γκαντεμιά θα τον γαμ... εεε, φιλήσει (πονηρά μυαλά που πήγε ο νους σας χε,χε,χε).

Γραμματεύς φέρε μου τον επόμενο G(kantemia) – File και κάνε κι ένα φραπεδάκι…

Αν οι αφεντιές σας έχουν κάποιο γκαντεμοπεριστατικό να αφηγηθούν, τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα. Απλά φτύστε στον κόρφο σας δύο φορές πριν καταθέσετε τις ιστορίες σας… ποτέ δεν ξέρεις… χε,χε,χε.

Τα λέμε σύντομα!