Η ζωή είναι σαν μια παρτίδα Pro Evo...

Πριν από κάποιους μήνες, το Μάρτιο συγκεκριμένα, έγραψα το παρακάτω κείμενο

http://typingontherun.blogspot.com/2007_03_01_archive.html.

Ήταν ένα από τα πρώτα κείμενα αυτής της φρουτοπικής μπλογκογωνιάς όταν ακόμα όλα ήταν πολύ φρέσκα και καινούρια. Πραγματικά δεν νομίζω να έχω διασκεδάσει περισσότερο γράφοντας κείμενο και η όλη συγγραφική απόπειρα δεν πήρε πάρα πολύ ώρα γιατί όλα μου έρχονταν πολύ φυσικά και αυθόρμητα. Είχα μείνει τότε με δύο παράπονα θυμάμαι :

1)Το κείμενο το είχαν διαβάσει, ή τουλάχιστον σχολιάσει δύο μόνο άτομα ο φίλος μου ο Decoding που ήταν αυτός που με προέτρεψε να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες μου on-line και η κοπέλα του η danah.Θυμάμαι με είχε τσαντίσει το γεγονός αυτό αρκετά, όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί πιστεύω ότι το συγκεκριμένο κείμενο είναι πραγματικά ευχάριστο και δεν χρειάζεται να αρέσει σε κάποιον τρελά και παλαβά το ποδόσφαιρο για να το απολαύσει. Κοινώς, πιστεύω ότι άξιζε περισσότερους αναγνώστες για αυτό και το αναφέρω υποθέτω...

2) Σαν να μην έφτανε αυτό, η danah είχε γράψει στο σχόλιό της μεταξύ άλλων "Δεν ξέρω πολλά από ποδόσφαιρο, αλλά αυτό με τον τραμπούκο πολύ μου άρεσε!!". Η κοπέλα είχε φυσικά απόλυτο δίκιο από την πλευρά της, αλλά σαν άντρας πραγματικά αναρωτιέσαι με κάτι τέτοια αν μπορείς ποτέ να γράψεις ένα άρθρο "σχετικά ποδοσφαιρικό" και να το διαβάσουν και γυναίκες αναγνώστες χωρίς να νιώθουν αποκομμένες ή να βαρεθούν. Να σημειωθεί ότι στο συγκεκριμένο άρθρο είχα ως και εξηγήσεις για κάποια πρόσωπα και καταστάσεις, καθαρά ποδοσφαιρικά, για να αποφύγω αυτόν ακριβώς το σκόπελο...

Φτάσαμε λοιπόν επιτέλους στην δεύτερη απόπειρά μου να γεφυρώσω το χάσμα μεταξύ ποδοσφαιρικής λογικής και γυναικείας αδιαφορίας με ένα κείμενο που θα ικανοποιεί και τους δύο αυτούς αντίθετους φαινομενικά κόσμους. Με την ελπίδα οι άντρες να το καταευχαριστηθούν και οι γυναίκες έστω να χαμογελάσουν ξεκινάω...



Η μόνη ορολογία που χρειάζεται να ξέρετε για να το απολαύσετε είναι η εξής:

Pro Evolution Soccer (για τους φανς Pro Evo) : Ηλεκτρονικό παιχνίδι ποδοσφαίρου το οποίο προσομοιώνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την αίσθηση του να παίζεις ποδόσφαιρο.

Γυναίκες : Ανάγκη για κάθε άντρα και γενικά ευχάριστα όντα, μην τους πεις μόνο για ποδόσφαιρο...χάνετε ο κόσμος από κάτω τους και τρομοκρατημένες μπαίνουν σε θέση αυτοάμυνας ή λεκτικού διαπληκτισμού για να αλλάξουν θέμα στα γρήγορα.

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο έτσι...

Το σημερινό άρθρο θα αναφερθεί στους παρανοϊκούς(?) παραλληλισμούς μιας παρτίδας Pro Evo με την καθημερινή μας ζωή, για να δούμε λοιπόν:

Το ματς στο Pro Evo είναι έτοιμο να ξεκινήσει, οι δύο αντίπαλοι φίλοι αγριοκοιτάζονται και ο διαιτητής σφυρίζει τη σέντρα. Οι παίχτες στην οθόνη αρχίζουν να τρέχουν μανιασμένοι πίσω από μια μπάλα σαν τον καθημερινό εργαζόμενο στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όπως και σε μια παρτίδα Pro Evo ο διαθέσιμος χρόνος λίγος και οι δουλειές που πρέπει να γίνουν σε αυτόν πολλές...Οι παίχτες τρέχουν να προλάβουν την μπάλα και οι εργαζόμενοι τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Ο ένας από τους δύο φίλους αρχίζει να αποκτάει εδαφική υπεροχή στο παιχνίδι, έχει για περισσότερο χρόνο στην κατοχή του την μπάλα και η πρώτη ευκαιρία δεν αργεί να γίνει. Ένας παίχτης σουτάρει και η μπάλα βρίσκει στο δοκάρι... τα μπινελίκια που ακολουθούν την εξέλιξη αυτή δεν περιγράφονται. Με ανάλογο ακριβώς τρόπο ένας υποψήφιος για εργασία νέος βγαίνει από το χώρο διεξαγωγής της συνέντευξης, βλαστημώντας για το εργασιακό του σουτ στο δοκάρι... Σχεδόν την πήρε την δουλειά και αυτή τη φορά, σχεδόν...




Η μπάλα έχει βγει κόρνερ και οι παίχτες και από τις δύο ομάδες μαζεύονται στην μεγάλη περιοχή περιμένοντας άλλοι από αυτούς να την διώξουν μακριά και άλλοι να την στείλουν στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Τα σπρωξίματα μεταξύ τους πολλά και η αναμονή για την μπάλα ανυπόφορη... Όπως και κάθε μέρα στης δημόσιες υπηρεσίες δηλαδή, όπου οι πολίτες αγανακτισμένοι και νευρικοί σπρώχνονται για να κερδίσουν το πλεονέκτημα και να εξυπηρετηθούν γρηγορότερα έναντι του συμπολίτη τους. Στην αντίπαλη ομάδα οι εργαζόμενοι προσπαθούν απεγνωσμένα να διώξουν την μπάλα της ευθύνης από την κατοχή τους πασάροντας την αρμοδιότητα της εξυπηρέτησης σε κάποιον άλλο ατυχή αμυνόμενο υπάλληλο ή σε κάποια άλλη υπηρεσία.

Η ώρα περνάει και το ματς του Pro Evo έχει ανάψει για τα καλά, με τις ευκαιρίες για γκολ να εναλλάσονται ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες ομάδες. Οι τερματοφύλακες και των δύο ομάδων κάνουν μεγάλο παιχνίδι και αποκρούουν τα σουτ των αντίπαλων επιθετικών. Για πόσο όμως άραγε... ? Κάτι σαν τις κοπέλες που φλερτάρεις σαν άντρας δηλαδή, ελπίζοντας να τις κατακτήσεις.Ξέρεις ότι θα χάσεις πολλές ευκαιρίες είναι αναπόφευκτο αλλά η γλυκιά προσμονή του φλερτικού σου γκολ σε κάνει να επιμένεις. Άλλωστε κανείς τερματοφύλακας, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να αντιστέκεται για πάντα στην πίεση του αντίπαλου επιθετικού...Κάποια στιγμή θα το δεχτεί το γκολ...

Ξαφνικά με μια συνδυασμένη προσπάθεια των παιχτών του ο ένας από τους δύο φίλους καταφέρνει να σκοράρει έναντι του κολλητού του. Το τι επακολουθεί δεν περιγράφεται, ο φίλος που σκόραρε πετάει το χειριστήριο της παιχνιδομηχανής στον αέρα, πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί και αρχίζει να πικάρει τον φίλο του λέγοντας "σε έσκισα, σε γαμ..., ούτε που κατάλαβες πως έφαγες το γκολ" και άλλα τέτοια όμορφα. Έτσι και στην πραγματική ζωή τα γκολ είναι αποτέλεσμα πολλές φορές ομαδικής προσπάθειας και ο σκόρερ κάθε φορά το πανηγυρίζει δεόντως είτε πρόκειται για γκολ "στα σαρκικά άδυτα" (Ουμπέρτο Έκο φάε τη σκόνη μου αχαχαχαχα...) της καλής του, είτε για εργασιακό γκολ του τύπου "πήρα αύξηση στη δουλειά"...

Όπως και στο ποδόσφαιρο/Pro Evo έτσι και στη ζωή, καλό
είναι να προφυλάσσεις τις "ευαίσθητες περιοχές" όσο μπορείς...

Στο Pro Evo για κάθε γκολ που βάζει κάποιος και το πανηγυρίζει, υπάρχει κάποιος που το έχει δεχτεί και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που το δέχτηκε υποκύπτοντας στην ανωτερότητα του αντιπάλου. Τέτοιες ώρες η απελπισία της στιγμής κυριεύει τον παίχτη και αρχίζει να διαμαρτύρεται είτε προς τον άμεσο αντίπαλό του "αντε ρε κωλόφαρδε που έκανες ένα σουτ σε όλο το ματς και έβαλες γκολ..." είτε προς τον διαιτητή που εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης κατακυρώνοντας το γκολ ως κανονικό "άντε γαμήσου και συ μαλάκα αφού το γκολ ήταν αντικανονικό δεν βλέπεις...?". Με ανάλογο τρόπο για κάθε γκολ ζωής που ο ένας πανηγυρίζει κάποιος άλλος παραπονιέται...σκεφτείτε μόνο την κρεβατομουρμούρα στο κρεβάτι όταν το έτερον σας ήμισυ παραπονιέται "δεν με προσέχεις αρκετά", "τελευταία είσαι συνέχεια αφηρημένος μήπως θες να μου πεις κάτι", "μ'αγαπάς ακόμα...?". Δυστυχώς εκεί δεν υπάρχει διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη του ματς και να σε σώσει...

Για να μην αναφερθώ και στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπου όλοι κραυγάζουν και διαμαρτύρονται ότι αδικούνται και κανείς δεν παραδέχεται την δική του προσωπική ανεπάρκεια και συμβολή σε μια αρνητική εξέλιξη. Στο Pro Evo ένα αποτυχημένο τάκλιν του αμυντικού (στην ουσία ένα προσωπικό λάθος...) είναι αρκετό για να σκοράρει ο αντίπαλος και όσο κι αν διαμαρτύρεται ο παθών, το γκολ μετράει...ο παραλληλισμός εμφανής νομίζω...

Ο διαιτητής σφυρίζει στο Pro Evo τη λήξη του αγώνα με 1-0 και οι δύο φίλοι αρχίζουν να πειράζουν ο ένας τον άλλο... ο νικητής κοκορεύεται και πειράζει τον φίλο του και ο χαμένος δεν αποδέχεται το δίκαιο του αποτελέσματος και εκλιπαρεί τον νικητή για μια ακόμα παρτίδα Pro Evo, που θα αποδείξει "αναμφισβήτητα" ποιος είναι ο καλύτερος από τους δύο. Το καινούριο ματς ξεκινάει στα επόμενα δευτερόλεπτα...

Μήπως όμως και στη ζωή υπάρχει κανένας αιώνιος νικητής ή δίνεις μόνο έναν αγώνα επιβίωσης και τελείωσες? Κάθε άλλο, με κάθε μέρα που περνάει για κάθε κύκλο αποτυχίας που κλείνει, ένας άλλος ελπιδοφόρος κύκλος επιτυχίας διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παίξεις μια ακόμα παρτίδα ζωής την επόμενη μέρα και να ελπίζεις ότι στο τέλος της εσύ θα πανηγυρίζεις το γκολ, όπως και στο Pro Evo, μια πρόσκαιρη χαρά μέχρι την επόμενη παρτίδα...



Αυτά από Πίκο και να είστε όλοι καλά!

(Τώρα να πω ότι δεν περιμένω σχόλια θα είναι ψέματα χα,χα,χα)

Y.Γ. Τα βιντεάκια είναι καθαρά χιουμοριστικά και δεν "δαγκώνουν"... όποιον κάνει κλικ σε αυτά για να τα δει. Μπορεί και να χαμογελάσετε αναγνώστριες του μάταιου τούτου μπλόγκ(για τους αναγνώστες είμαι σίγουρος χα,χα,χα), ποτέ δεν ξέρεις ...