Πηγαίνοντας από το σημείο Α στο σημείο Β, ένας θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης...

Η μέρα ξεκίνησε τόσο καλά… Πρωινό ξύπνημα, καφεδάκι, ξύρισμα, ντους και βουρ για το αυτοκίνητο με προορισμό το γνωστό παραθαλάσσιο μέρος που έχει γίνει το καταφύγιό μου τα τελευταία χρόνια.

Η μέρα ξεκίνησε σαν ταινία της Ντίσνεϋ, με ωραίο καιρό και παιχνιδιάρικη διάθεση

Το Σάββατο προβλεπόταν ιδιαίτερα θερμό και στο μυαλό μου στροβίλιζε συνέχεια η προοπτική του πρώτου μου καλοκαιρινού μπάνιου. Φτάνοντας στον παραλιακό συνοικισμό το θαλασσινό αεράκι χάιδεψε απαλά το πρόσωπό μου και η διάθεση ανέβηκε κατακόρυφα όπως σε όλους τους ανθρώπους που αποδράν από το γκρίζο της πόλης στο φωτεινό πόλύχρωμο φόντο της ελληνικής εξοχής κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Σύντομη στάση στο κατάλυμμα, μαγιό και σφαίρα για την παραλία για το πρώτο μπάνιο. Η ζέστη, με κάθε λεπτό που περνούσε γινόταν πιο έντονη, οπότε οποιοσδήποτε ενδοιασμός τύπου “η θάλασσα είναι κρύα” πήγε περίπατο. Βούτηξα λοιπόν στα καταγάλανα νερά με την χάρη ενός ναυαγοσώστη του Μπέηγουοτς (χα,χα,χα, συγνώμη γελάω και μόνο που το γράφω αυτό…). Κολύμπησα μέσα στο κατάκρυο νερό, δάγκωσα το κ…..ί μου από το κρύο και βγήκα θριαμβευτής και αναζωογονημένος μετά από μισή ώρα περίπου.

Ααααχχ το ευχαριστήθηκα.... ε, ναι ήταν λίγο κρύο το νερό, αλλά τι είναι η ζωή χωρίς το σασπένς αν θα επιβιώσεις ή όχι (προφανώς ασφαλέστερη χα,χα,χα...)

Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που έκανα το πρώτο μου μπάνιο απολύτως μόνος και αυτό είχε και την καλή του πλευρά γιατί επιτέλους κολύμπησα! Πάντα όταν είχα παρέα, ανεξαρτήτως φύλου, στο πρώτο μπάνιο της καλοκαιρινής περιόδου έκανα όλα τα άλλα εκτός από το να κολυμπήσω (ευτυχώς η κυρά άνωση με γουστάρει ακόμα…). Όπως και να έχει, γύρισα πίσω στο κατάλυμα, έκανα λίγο χαβαλέ με τους περίοικους και στη συνέχεια άρχισα να τρώω με βουλιμία το μεσημεριανό μου γεύμα (για όσους καίγονται να μάθουν, ναι σε εσάς τους δύο που διαβάζετε αυτό το κείμενο και ξερογλύφεστε… το μενού είχε κάτι ζουμερά μπιφτέκια με γαρνίρα ρύζι και μπόλικη σαλάτα, γιαμ, γιαμ…). Τέρμα το φαγητό και το βλέμμα άρχισε να γλαρώνει, οπότε έφυγα σφαίρα για το κρεβάτι μου, για να κοιμηθώ καμιά ώρα να κάνω επιδερμίδα χα,χα,χα… έλα όμως που δεν μου κόλλαγε ύπνος (τι μεσολάβησε στο ταξιδάκι μεσημεριανό τραπέζι – κρεβάτι, με ενδιάμεσο σταθμό στην τουαλέτα, και μου έφυγε η νύστα, ένας θεός ξέρει…). Διάβασα λίγο ένα περιοδικό για βίντεογκεημς (σαν γνωστός “παιχνιδιάρης” που είμαι… χε,χε,χε), έπαιξα λίγο και με ένα γκατζετάκι που απέκτησα πρόσφατα και κάπως έτσι πέρασε η ώρα ευχάριστα. Τότε άρχισε να βρέχει…

Μπόρα είναι θα περάσει...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Με κάθε σταγόνα βροχής που έπεφτε , έφευγε και λίγη από την ενεργητικότητά μου από ότι φαίνεται. Η καταιγίδα συνεχίστηκε για λίγα λεπτά και με το πέρας της δεν ήμουν πια ο ίδιος… Πείτε το νωθρότητα, πείτε το οκνηρότητα, πείτε το τεμπελιά ή ανίατο zombie syndrome, μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι κάτι από εμένα έμεινε μαζί του. Κατέβηκα τα σκαλιά για το σαλόνι σαν γέρος που θέλει να πάει για την ανάγκη του αλλά βαθιά μέσα του ξέρει ότι δεν θα προλάβει, παρόλαυτα προσπαθεί… Έφτασα στο σαλόνι “φανερά καταπονημένος” αλλά συνέχισα το μάταιο μου “ταξίδι” υπνοβατώντας αργά και σταθερά προς το μπροστινό μπαλκόνι. Σωριάστηκα στην πρώτη καρέκλα σκηνοθέτη που βρήκα μπροστά μου…

Άρχισα να ρεμβάζω στην καρέκλα σκηνοθέτη με το σώμα μου σε γωνίες και θέσεις που δεν πίστευα ότι είναι ανατομικά δυνατές για έναν άνθρωπο εκτός κι αν δουλεύει σε τσίρκο...

Λίγα λεπτά αργότερα, ένας γνωστός που έτυχε να περνάει μου είπε αν θέλω να πάμε για καφέ. Από μέσα μου σκέφτηκα “no way motherfucker…” αλλά στο μιλητό αρνήθηκα ευγενικά (γιατί πάνω από όλα είμαι ΚΑΛΟ παιδί χα,χα,χα). Μετά από αυτό το extreme happening άρχισα να χαζεύω τη φύση γύρω μου… τα μηνύματα που λάμβανα δεν ήταν ενθαρρυντικά… τα πτηνά κουτσομπόλευαν τεμπέλικα πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, οι γάτες ρέμβαζαν ράθυμα κάτω από τον απογευματινό ήλιο, κάτι σκουληκάκια περπάταγαν σε αργή κίνηση προς τον μάταιο προορισμό τους. Γενικά όλοι και όλα μου ενέπνεαν τα πάντα εκτός από διάθεση να σηκωθώ από τον πισινό μου και να πιάσω τη ζωή από τα αρχ… Μπήκα πάλι μέσα στο σπίτι, με μια τιτάνια προσπάθεια γραπώθηκα από την κοντινότερη πολυθρόνα , “το πράγμα χειροτερεύει” σκέφτηκα. Άρπαξα το τηλεκοντρόλ που κείτονταν άψυχο στη διπλανή πολυθρόνα και πάτησα το ΟΝ. Οι εικόνες άλλαζαν μπροστά μου με ρυθμό εξίσου νωχελικό με τη διάθεσή μου, μια ελληνική ταινία, μια επανάληψη από το όχι τόσο μακρινό παρελθόν, ευτυχώς πέτυχα στο ΣΚΑΙ το Top Gear και έβγαλα το επόμενο μισάωρο χαμογελώντας με την ωραία παλαβιά του Τζέρεμι Κλάρκσον και της παρέας του. Το πρόγραμμα τελείωσε και μαζί του έφυγαν και οι τελευταίες αντοχές μου ως τηλεθεατή και ως ανθρώπου γενικώς .

Ποτέ ένας πισινός και ένας καναπές δεν ταίριαξαν τόσο αρμονικά...όσο ο δικός μου πωπός και ο καναπές στο σαλόνι το περασμένο Σάββατο...

Έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να χαζεύω το ταβάνι με ένα βλέμμα ανάμεσα στη βλακεία, τη μαστούρα και την απελπισία. Μια φωνή από το υπερπέραν (συγκεκριμένα από το διπλανό δωμάτιο χα,χα,χα) διέκοψε τη βλακώδη μυστικιστική μου εμπειρία. Ήταν ο πατέρας μου αλλά θα μπορούσε να είναι και ο Όμπι Ουάν Κενόμπι, ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος…

Όμπι Ούαν Κενόμπι Χρησιμοποίησε τη Δύναμη Πίκο αγόρι μου και σήκω από τον τεμπέλικο πισινό σου!!!

Πίκος Απίκος Λυπάμαι μάστερ Κενόμπι... το μεν πνέυμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη...

“Πάμε μια βόλτα γιε μου να ξεμουδιάσουμε?”. Η πρώτη μου σκέψη ήταν “somebody kill me, NOW, please!!!” αλλά επειδή ο πατέρας είναι πατέρας έγνεψα καταφατικά (τουλάχιστον αυτό νομίζω έκανα…). Σε μια κορυφαία επίδειξη ανθρώπινης θέλησης και αυταπάρνησης κατάφερα να ντυθώ όσο αξιοπρεπώς χρειαζόταν για να μην με μπουζουριάσουν οι τύποι με τα άσπρα αν τυχόν περνούσαν από τη γειτονιά.

Μιας και είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος τύπος, περίμενα η βόλτα με τον πατέρα μου να καταλήξει κάπως έτσι για μένα, Dead Cool!!!

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας (τουλάχιστον αυτό ήταν για τον ένα από τους δύο, γιατί εγώ ήμουν σαν τον διψασμένο στην έρημο, κάθε βήμα ήταν και μια κατάκτηση ζωής…). Ευτυχώς δεν πήγαμε μακριά οπότε δεν άρχισα να χάνω ζωτικά μέλη του σώματος από την εξάντληση… Μιλήσαμε λίγο με τον πατέρα μου “περί ανέμων και υδάτων” και αφεθήκαμε απόλυτα στην ομορφιά της νύχτας που απλωνόταν πλέον μπροστά μας. Με το που γυρίσαμε πίσω στο κατάλυμα, τα συστήματα του οργανισμού μου λειτουργούσαν πλέον με τη “γεννήτρια”. Ήμουν πλέον ένας άνθρωπος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μια μηχανή χωρίς λάδια, ένας απόκληρος της ζωής που παρατηρούσε και δεν ενεργούσε. Κάθε μου κίνηση ένας θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης, κάθε μπουκιά από το βραδινό μου γεύμα μια παράταση προθεσμίας των ζωτικών μου λειτουργιών. Με αργό βήμα προχώρησα προς το δωμάτιο μου, τα σαλιγκάρια δίπλα μου με προσπερνούσαν σφαιράτα σαν να πήγαιναν με 5η ταχύτητα, ενώ εγώ με το ζόρι προχωρούσα(ή σερνόμουν εξαρτάται τι έχεις ως σημείο αναφοράς χα,χα,χα) με την 1η...

Η λάμψη από την οθόνη του λάπτοπ, ήταν για μένα τόσο ευχάριστη όσο και το φως για τον τυφλοπόντικα... Πριν τα τεμπέλικα μάτια μου τυφλωθούν τελείως, φόρεσα τα γυαλιά ηλίου και άρχισα να πληκτρολογώ...

Άνοιξα το λαπτοπ και το φως της οθόνης του με έβγαλε στιγμιαία από τον επερχόμενο λήθαργο… “πρέπει να καταγράψω αυτή την κορυφαία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, την μέρα που ο Πίκος Απίκος είδε στον καθρέφτη την πιο παρακμιακή και τεμπέλικη εικόνα του και επιβίωσε” σκέφτηκα ή παραλήρησα, δεν είμαι πια σίγουρος. Ξεκίνησα να πληκτρολογώ και κάθε πάτημα κουμπιού στο πληκτρολόγιο ήταν μια κατάκτηση πέρα από κάθε λογική. Τελειώνοντας το κείμενο που διαβάζετε, και στα πρόθυρα μιας γλυκιάς παράνοιας πλέον, θυμήθηκα το διάλογο ανάμεσα σε εμένα και σε έναν παλιό συμμαθητή μου

Πίκος Απίκος Τι κάνεις Βαγγέλη ?

Βαγγέλης Πέφτω.

Πίκος Απίκος Πέφτεις? Πού?

Βαγγέλης Πέφτω... από τον καναπέ στο κρεβάτι και από το κρεβάτι στον καναπέ…

Τώρα πια ξέρω τι εννοούσε….

Αυτά και για σήμερα, πάω να λιποθυμήσω στο κρεβάτι μου (επιτέλους… χα,χα,χα)

Τελικά είμαι πολύ πάρτι άνιμαλ, το παράκανα με τις κραιπάλες μου και την τόση κινητικότητα...απαπαπα, ώρα για ξεκούραση...

Τα λέμε σύντομα... εφόσον επιβιώσω...