Ολύμπιοι θεοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Επεισόδιο 1)

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αρκετά πιασμένος. Όλο το κορμί μου είχε γίνει σαν καλλιτεχνικό Σίγμα. "Το ξερα θα πιαστώ γμτ μου" μουρμούρισα. "Τέλοσπαντων... να είχα ένα φραπέ τούλάχιστον να ανοίξει το μάτι μου, θα παλευόταν η κατάσταση" συμπλήρωσα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάποιον ή κάτι να μου σκουντάει το πόδι, κοιτάζω κάτω και τι να δω τον παπα Στρουμφ! Φρικαρισμένος υποχώρησα παραληρώντας "Δεν θα ξαναδώ καρτούν το σαββατοκύριακο...δεν θα ξαναδώ καρτούν το σαββατοκύριακο". Ο παπα-Στρουμφ άρχισε να χαχανίζει με το θέαμα του ενήλικου ανθρώπου που ούρλιαζε σαν κοριτσάκι μπροστά στα στρουμφομάτια του και μου μίλησε "Χαλάρωσε δεν είμαι αυτός που νομίζεις, είμαι ο Πάνας το κολλητάρι και βοηθός του θεού Διόνυσου. Στις υπηρεσίες σου θνητέ...".

Τελικά ήταν ο Πάνας...τώρα αυτό είναι καλό ή κακό...?

Η ηρεμία στον τόνο της φωνής του με έκανε να σταματήσω να συντάσσω τη διαθήκη που ήδη είχα αρχίσει να γράφω, φοβούμενος ότι δεν θα είχα σώας τας φρένας μου για πολύ καιρό ακόμα με αυτά που έβλεπα. Μετά από παύση λίγων δευτερολέπτων ρώτησα "Καλά και γιατί έχεις αυτή τη μορφή?". "Θα προτιμούσες να έρθω μεταμορφωμένος σαν τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, δηλαδή?". "Όχι, αλλά δεν θα με χάλαγε να ήσουν μεταμορφωμένος σε Παπαρίζου, ούτε καφέ δεν θα χρειαζόμουν πια". "Κρυάδες" αποκρίθηκε. "Απλά το περιβάλλον εδώ είναι πολύ μονότονο μέσα στην ασπρίλα και είπα να δώσω μια πολύχρωμη πινελιά στο χώρο". Εντελώς χαλαρός πλέον ρώτησα "Μα ποιος είσαι, αυτός που αλλάζει τη διακόσμηση στα σπίτια στον Alpha?". O Πάνας εμφανώς εκνευρισμένος είπε "Θες τον κωλοφραπέ ή όχι , γαμ... θνητοί πάντα η ίδια ιστορία...κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά πια. Για όλα φταίει εκείνη η κωλοσειρά που έβαζαν πριν χρόνια στην ΤV, με τον μαλ... τον Ηρακλή να μοιάζει με μέλος των BackStreet Boys." Ο Πάνας έκανε μια χορευτική φιγούρα αλα Michael Jackson και άρχισε να τραγουδάει το τραγούδι Thriller σε αρχαιοελληνική έκδοση (ανατρίχιασα ο Απίκος...).





Παραθέτω την original εκδοχή του Thriller, η εκδοχή του Πάνα παραείναι hardcore και δεν θέλω να υποστείτε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη αγαπητοί αναγνώστες...




Μόλις τέλειωσε το χορευτικό του με ρώτησε "Τελικά να φέρω τη φραπεδιά κι ένα σάντουιτς, να στανιάρεις?". Συμβιβασμένος πλέον με την παράνοια της στιγμής έγνεψα καταφατικά. "Πριν το κάνω όμως πρέπει κάτι να μου δώσεις για ανταμοιβή, no deal, no meal". Εκνευρισμένος με τον μίνι Αλογοσκούφη που είχα μπροστά μου είπα "Τι θες ρε ζουμπά από εμένα?". Ο Πάνας γελώντας απάντησε "Ένα Playstation 3". "Μα καλά είσαι τρελός. Εδώ δεν μπορώ να αγοράσω εγώ ένα. Ακόμα και να πουλήσω το κορμί μου, να δουλεύω σαν σκυλί μέχρι τα 120, να πουλήσω σπίτι, αυτοκίνητο και να κερδίσω τρία σερί τζάκποτ στο τζόκερ πάλι δεν θα μπορώ να αγοράσω ένα!". Ο Πάνας έκανε ένα μορφασμό αποδοκιμασίας και παρέμεινε σιωπηλός. Απελπίστηκα, χρειαζόμουν τον καφέ διάολε, γιατί ως γνωστόν πρωινός καφές και Απίκος πάνε πακέτο, κάτι σαν το βύσμα και το στρατό, τον πολιτικό και το ρουσφέτι, τον Καρβέλα και τη Βίσση, τους Bee Gees και τα ρεμίξ και ούτω καθεξής. Σε μια κορυφαία αναλαμπή της ανθρώπινης διανόησης, θυμήθηκα το κουπόνι για την κλήρωση του Seven Videonet που είχα στην τσέπη μου. "Κοίτα, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω...ένα κουπόνι για την κλήρωση του Seven για Playstation 3. Οι πιθανότητες σου είναι πολύ καλές...". "Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι" είπε ο Πάνας αρπάζοντας το κουπόνι με μανία, "απλά μην περιμένεις ζάχαρη στον καφέ..." συμπλήρωσε φεύγοντας.

Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά...δύο κόσμοι που δεν συναντιούνται πουθενά...

Με την αστεία σκέψη ότι "πιο πιθανό είναι να σου κάτσει η Μπελούτσι παρά να κερδίσεις κλήρωση στο Seven" ακολούθησα την υπόδειξη μιας πινακίδας που βρήκα μπροστά μου "Προς αίθουσα συνεντεύξεων, απαγορεύεται η είσοδος σε θνητούς, σκύλους, πλασιέ και ιεχωβάδες". Συνέχισα προς αυτή την κατεύθυνση, ώσπου λίγα μέτρα αργότερα και προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισα να ακούω το τραγούδι Firestarter των Prodigy. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου μια ρεσεπτιόν (το έπιπλο) καπάκι με ένα χαμογελαστό γενειοφόρο κύριο. "Γεια σου Πίκο, είμαι ο Προμηθέας. Πέρασε γρήγορα στην αίθουσα συνεντεύξεων έχεις αργήσει.". "Show off (φιγουρατζή)..." σκέφτηκα και του απάντησα "Καλά, καλά πάω μην μου πρήζεις τα συκώτια". "Αστειάκια..." είπε και εξαφανίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Προφανώς δεν ήταν ακόμα ψυχολογικά έτοιμος για το μαύρο μου χιούμορ, που του θύμισε τις kinky καταστάσεις που πέρασε αιώνες κρεμασμένος με αλυσίδες στον Καυκασο, παρέα με ένα γύπα με αδυναμία στις συκωταριές...

Ώστε ο Προμηθέας είναι φαν των Prodigy... Tο έζησα κι αυτό...

΄Εφτασα επιτέλους στην αίθουσα συνεντεύξεων. Εκεί με περίμενε μια καινούρια έκπληξη, είδα αντί για κάποιο αρχαιοελληνικού σχεδιασμού κάθισμα να με περιμένει μια πολυθρόνα με κουμπιά, σαν εκείνη που πήρε το μάτι μου τις προάλλες στην μεταμεσονύχτια διαφήμιση της τελεμάρκετινγκ. Θυμόμουν ότι η εν λόγω πολυθρόνα λειτουργούσε με ρεύμα (άραγε πόσο πάει το πάγιο της ΔΕΗ στον Όλυμπο να θυμηθώ να ρωτήσω πριν γυρίσω σπίτι, κάτω στις ελληνικές πόλεις μας έχουν πιάσει τον κωλ...) και έκανε μασάζ σε όλα τα σημεία του σώματος ανάλογα με το πρόγραμμα που διάλεγες. Μια γνώριμη φωνή διέκοψε τη σκέψη μου "Κοιμήθηκες καλά Πίκο Απίκο?". "Το πάλεψα πανκεραυνότατε..." αποκρίθηκα τρίβοντας ακόμα τον πονεμένο μου αυχένα. "Τι κυριλίκια είναι αυτά με την πολυθρόνα για μασάζ?" ρώτησα γεμάτος περιέργεια. "Τι να κάνω πιάστηκε ο κωλ... μου τόσα χρόνια στον θρόνο που μου έφτιαξε ο Ήφαιστος. Μερικές φορές είναι τόσο παλιομοδίτης που νομίζω ότι έχει μείνει στην εποχή του χαλκού" γέλασε τρανταχτά ο Δίας. " Μα καλά αυτή κάνει μια περιουσία..." είπα συνεχίζοντας "πως τα καταφέρατε και την αγοράσατε?" . "Πήρα μια από αυτές τις πιστωτικές κάρτες που με κάθε αγορά έχεις επιστροφή ένα χρηματικό ποσό. Τους την έφερα Πίκο αγόρι μου, νίκησα το τραπεζικό σύστημα!". "Καλά κάτσε να έρθει ο εκκαθαριστικός της κάρτας στο τέλος του μήνα και σε βλέπω να κάνεις κόλπα με φωτιές και κεραυνούς στην Ερμού για να βγάλεις κανένα φράγκο να ξεχρεώσεις" σκέφτηκα.

Πολυθρόνα για απαιτητικούς πισινούς (καλού κακού πάρτε και κανένα δάνειο να βρίσκεται...)

Εκείνη τη στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου ένα στρογγυλό ελαστικό μαξιλαράκι με μια τρύπα στην μέση, σαν κουλούρι, ακουμπισμένο δίπλα στην πολυθρόνα. "Μα αυτό είναι...." αλλά πριν ολοκληρώσω τη φράση μου ένας φανερά οργισμένος Δίας κραύγασε με στεντόρεια φωνή "...ε ναι ρε γμτ , είναι μαξιλαράκι για τις αιμορροϊδες! Τόσους αιώνες καθισιό στο θρόνο είχαν και κάποιο τίμημα για τον πισινό μου. Και μην ακούσω καμία εξυπνάδα για αυτό θα σε κάνω μπάρμπεκιου. Έχω και άλλους κεραυνούς ξέρεις...".

Για όσους ενδιαφέρεστε βγαίνουν ακόμα σε κόκκινο, πορτοκαλί και galactic grey...

Όσο κι αν με έτρωγε να τον πειράξω, κατέπνιξα τη γενετήσια ορμή μου να κάνω χαβαλέ και ρώτησα φοβισμένος είναι η αλήθεια "Και τώρα?". "Τώρα είναι η ώρα για την πρώτη σου συνέντευξη... ο φάκελος του πρώτου θεού βρίσκεται πάνω στο τραπεζάκι, δίπλα στην πολυθρόνα" είπε ένας φανερά πιο ήρεμος Δίας, συμπληρώνοντας "θα τα ξαναπούμε πλέον όταν έρθει και η σειρά μου, πάω για μπόουλινγκ στο μαντείο των Δελφών". Την ίδια στιγμή ο Πάνα-στρούμφ έφερε και τον φραπέ μου...Πήρα το φάκελο, κάθισα στην πολυθρόνα, ήπια μια γουλιά καφέ (φαρμάκι τον έκανε...) και διάβασα το όνομα του πρώτου θεού πάνω πάνω στο φάκελο..."Μια καρδιά που είναι να βγει ας βγει... " σκέφτηκα, και γύρισα σελίδα...