Ολύμπιοι θεοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Η Αρχή...)

Πριν από λίγες μέρες είχε ξεσκιστεί ο καιρός να βρέχει. Αγανακτισμένος κι εγώ, - όπως και τόσοι άλλοι φαντάζομαι ανά την επικράτεια - βγήκα στο μπαλκόνι του διαμερίσματός μου, σήκωσα τα χέρια μου στον ουρανό και αναφώνησα “Είπαν στο γέρο να χέσ… και αυτός ξεκωλώθηκε…μα τι καιρός είναι αυτός γαμηθ… να βρέχει”.

Δεν ήταν κατάσταση αυτή...Μπήκε καλοκαίρι και εν τούτοις ξεσκίστηκε να βρέχει...είπα λοιπόν να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου

Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου τυλίχτηκα από ένα λευκό φως (προς στιγμήν νόμισα ότι ξεκινάει η εκπομπή της Νικολούλη “Φως στην άκρη του τούνελ” αλλά δεν…) και έβαλα τα καινούρια μου γυαλιά ηλίου για να προστατευτώ. Μόλις ανέκτησα κάποιο ανεκτό επίπεδο οπτικής επαφής με το περιβάλλον, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πλέον στη βεράντα του σπιτιού μου. Πυκνά σύννεφα ομίχλης τύλιγαν το κάθε μου βήμα, σαν όλοι οι κατατρεγμένοι καπνιστές του μάταιου τούτου κόσμου να μαζεύτηκαν στον ίδιο χώρο - ως άλλοι κρυπτοχριστιανοί - και να του έδιναν να καταλάβει φουμάρωντας μανιασμένα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα “Όνειρο θα είναι, δε βαριέσαι ας το διασκεδάσω…”. Προχωρώντας και σκασμένος από τη μονοτονία του λευκού τοπίου αναφώνησα εμφανώς τσαντισμένος “Μα καλά τι ελεεινά εφέ είναι αυτά, κανείς δεν έχει δει τον Άρχοντα του Δαχτυλιδιού εδω πέρα?”.

Σιγά τα εφέ...κάτσε να πάρω το George (Lucas) ένα τηλέφωνο να βάλει ένα χεράκι...

(Παίρνω τηλέφωνο) "Hello, George old chap...Pikos speaking..."

Προφανώς η αντίδρασή μου τράβηξε την προσοχή κάποιου καθώς τα επόμενα λόγια που άκουσα ήταν “Δεν μας φτάνει το μπάτζετ…”. Πάγωσα. “Τι διάολο, αυτό είναι δικό μου όνειρο, ποιος μίλησε?” αναρωτήθηκα σιωπηλά και εμφανώς ταραγμένος… “Τις ει?” ψέλλισα… Η φωνή συνέχισε ατάραχη “Πίκο αγόρι μου, βρίσκεσαι στον Όλυμπο, στο βασίλειο των θεών”. Μόλις άκουσα να με λέει Πίκο και όχι με το πραγματικό μου όνομα αναθάρρησα… “Θα μου κάνουν καμιά πλάκα τα παιδιά της μπλογκόσφαιρας” σκέφτηκα χαρωπά και ρώτησα εμφανώς περιπαικτικά “Κι εσύ ποιος είσαι, ο tzonakos?”. Η σιωπή της στιγμής διακόπηκε απότομα από τον εμφανώς ανεβασμένο τόνο της άγνωστης φωνής : “Ο Δίας είμαι ηλίθιε!”. Κάπως ταραγμένος, είπα : “Είσαι από τη γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ ?”. Η φωνή ακόμα πιο αγριεμένη συνέχισε : “Ο Δίας βρε ζώον, ο άρχοντας των Ολύμπιων θεών!!!! “. Κρύος ιδρώτας με έλουσε ξαφνικά… Εγώ, ο δαιμόνιος Πίκος Απίκος που μόλις ακούσω “Όλυμπος” σκέφτομαι – σαν γνήσιος κοιλιόδουλος που είμαι - πρώτα το ομώνυμο τυρί φέτα και μετά το βουνό, συνειδητοποίησα με τρόμο την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. “Και τι θες από εμένα, Ψινάκη των αιθέρων? “ ψέλλισα τρομοκρατημένος. “Ηρέμησε θνητέ… Το βασίλειο των θεών περνάει μεγάλη κρίση και χρειάζεται τη βοήθειά σου…”. Με αυτό το κατευναστικό σχόλιο γύρισε και η ψυχή μου πίσω στο σώμα μου μετά το στιγμιαίο weekend της στην Κούλουρη. Εμφανώς πιο ψύχραιμος ρώτησα “Ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα?”.

Ας γυρίσουμε πίσω στα παιδικά σου χρόνια...πότε έριξες τον πρώτο σου κεραυνό?

Ο Δίας κόμπιασε για μια στιγμή και μετά μου περιέγραψε γλαφυρά την κρισιμότητα της κατάστασης “Κανείς δεν πιστεύει πια σε εμάς… κάτι τα ανέκδοτα του Χριστόδουλου, κάτι τα περι μεταθανάτιας ζωής, κάτι τα ροζ εκκλησιαστικά σκάνδαλα, κάτι ο cool Παπα- Τσάκαλος, ο χριστιανισμός στην Ελλάδα έγινε trendy ενώ εμείς είμαστε πλέον για τα μπάζα στην ιεραρχία των θρησκειών. Από τους 300 του Λεωνίδα έχει κάποιος να μπει στο σάιτ μας στο Ίντερνετ και αυτό έγινε γιατί ο Λέο ήταν απελπισμένος με την αδιαφορία των συμπατριωτών του και έψαχνε να αγοράσει κανέναν οπλίτη στο e-bay… Κατά λάθος μπήκε στο δικό μας, φαίνεται το είχε στα αγαπημένα του στο Firefox”. Σοκαρισμένος από τη σουρεαλιστική περιγραφή πήγα να μιλήσω…. Ο Δίας όμως συνέχισε το παραλήρημά του “Να σκεφτείς ήθελα να σε ειδοποιήσω με MMS και μου τέλειωσε η κάρτα, για τέτοια κατάντια μιλάμε…”.

Με κάτι τέτοια ο Όλυμπος δεν βγάζει ούτε βουλευτή πια στην πλατυτέρα των ουρανών...

“Εμένα τι με θέλεις?” ρώτησα απορημένος. “Κοίτα, το έχουμε πάρει απόφαση πια, το θεϊλίκι δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, οπότε αποφασίσαμε να κατέβουμε στην Ελλάδα και να ενταχθούμε σαν θνητοί πια στην ελληνική κοινωνία, έτσι να αλλάξουμε παραστάσεις ρε αδερφέ…”. Σκεφτόμενος “Καλά μαλ…ς είστε…”, ρώτησα : “Και από εμένα τι θέλετε?”… “Θέλουμε, μιας και είσαι θνητός, να ενεργήσεις ως σύμβουλος για το τι καριέρα πρέπει να ακολουθήσει ο καθένας μας στην Ελλάδα και να λύσεις τυχόν απορίες μας για τη ζωή εκει κάτω γενικότερα”. Καθαρά ειρωνικά αποκρίθηκα “Καλά εδώ δεν έχω λύσει τις μπουνάτσες στα δικά μου εργασιακά και θα ασχοληθώ με εσάς ? Και καλά αυτό, αλλά για το ψυχολογικό μέρος πως να βοηθήσω δεν είμαι καν τρελογιατρός… Mήπως να τα έλεγες με κανέναν ειδικό επιστήμονα, πάρε ας πούμε τη Δρούζα τηλέφωνο, για αυτήν η ζωή είναι παιχνίδι...". Ο Δίας οργισμένος ούρλιαξε "Μην μου τη θυμίζεις τη ρουφιάνα, μια φορά είπα να κάνω μια συνταγή μακαρονόπιτας σαν αυτές που έχει κατά καιρούς στην εκπομπή της και παραλίγο να ξεκληριστούμε όλοι! Άσε που ήταν πολύ spicy και λαμπαδιάσαμε οι αθάνατοι, ένα Βόσπορο νερό ήπια να μου φύγει η κάψα. Ο ημίθεος Ηρακλής ακόμα να βγει από το ηφαίστειο της Σαντορίνης...". "Μα τι κάνει εκεί μέσα?" ρώτησα απορημένος. Ο Δίας φανερά διστακτικός είπε "Ε, κάπου πρέπει να τα κάνουμε κι εμείς αν με εννοείς...την τελευταία φορά που ήταν ενεργό το ηφαίστειο είχε μαγειρέψει η Ήρα και μας έπεσε πολύ βαρύ το φαγητό...".

Το ηφαίστειο της Σαντορίνης και με βάση το Δία το "WC των θεών". Ο Ηρακλής "το παλεύει ακόμα" για τον 13ο άθλο του εκεί μέσα... Ποτέ πια δεν θα δω το νησί με το ίδιο μάτι...

Κουρασμένος από τις παρλαπίπες του Δία είπα "Τέλοσπαντων… πώς και διαλέξατε εμένα ανάμεσα σε τόσους?”. Ο Δίας ψυχρά αποκρίθηκε “Βγήκε ο αριθμός ταυτότητάς σου στην προηγούμενη κλήρωση του Λόττο…”. Εμφανώς σοκαρισμένος κραύγασα “Μα καλά τι παρανοικό κριτήριο επιλογής είναι αυτό!!! Ούτε η στημένη συνέντευξη για πρόσληψη στο δημόσιο να ήταν… Και εν τέλει δεν μπορούσες να πεις ένα ψέμα, να πεις σε διάλεξε η Πυθία ρε γμτ έτσι να μου τονώσεις το ηθικό!”. Έβγαλα ένα βαθύ αναστεναγμό και στη συνέχεια είπα “Και εγώ τι θα κερδίσω?”. Ο Δίας απάντησε με φούρια “Μα την αιώνια ευγνωμοσύνη μας βέβαια! “. Εμφανώς διεκδικητικά φώναξα “Ο Τζάμπας πέθανε, δεν τα έμαθες μπάρμπα? Κάτι πιο χειροπιαστό σιλ βου πλε?”. Μετά από μια σύντομη πάυση, άκουσα το Δία να λέει “ Καλά θα σου βρω δέκα αναγνώστες για το μπλογκ σου”. “Δέκα έχω και τώρα, και αυτούς τους κυνηγάω με το τουφέκι να διαβάσουν κανένα κείμενό μου ολόκληρο” είπα. Ξαφνικά πίσω μου ακούστηκε ένας γδούπος, γύρισα το κεφάλι μου σαν το κορίτσι στον Εξορκιστή, κοίταξα μια στιγμή και μετά είπα “Κάντους 9, η danah μόλις λιποθύμησε από εξάντληση”. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα περισυλλογής συμφώνησα “ΟΚ θα βοηθήσω, ούτως ή άλλως το Champions League τελείωσε οπότε δεν έχω τι να κάνω”. Ο Δίας εμφανώς ικανοποιημένος αποκρίθηκε “Έξοχα !”.

Πίκος Απίκος to the rescue!!!

Λίγες στιγμές αφότου ολοκλήρωσε τη φράση του, ένας κεραυνός έπεσε και έκαψε το τζην παντελόνι μου αφήνοντάς με, με το μποξεράκι μου. “Γιατί το έκανες αυτό γμτ!” ούρλιαξα. “Αυτό επειδή με είπες μπάρμπα, είμαι ακόμα θεός το κέρατό μου μέσα και απαιτώ σεβασμό!”. “Μα τώρα, έτσι ξεβράκωτος που είμαι, θα γελάνε όλοι μαζί μου αύριο” αποκρίθηκα πονεμένα. “Μην ανησυχείς, εδώ πάνω είμαστε υπερ του γυμνισμού, αιώνες τώρα τσίτσιδοι γυρνάμε… θα είσαι μια χαρά” ανταπάντησε ο Δίας με εμφανώς εύθυμο τόνο στη φωνή του .

Το τελευταίο οχυρό της αξιοπρέπειάς μου...

Φανερά ανακουφισμένος ρώτησα “Και που θα κοιμηθώ? . Δεν τέλειωσα τη φράση μου και τα πυκνά σύννεφα άνοιξαν, σαν ένα αόρατο χέρι να τράβηξε το πυκνό πέπλο ομίχλης που σχημάτιζαν ως εκείνη τη στιγμή. Πίσω τους ξεπρόβαλλε ένα ανάκλιντρο…. “Τα λέμε αύριο, πάλι” μου είπε ο Δίας και βαθιά σιωπή απλώθηκε παντού. Ξάπλωσα στο ανάκλιντρο σκεφτόμενος “Φτηνιάρηδες μπάσταρ..., θα πιαστεί το νεφρί μου σε αυτό το ρημάδι. Χάθηκε ο κόσμος να πάρουν ένα ανατομικό στρώμα, ένα mediastrom ρε γμτ”. Έκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα στον ύπνο εξουθενωμένος. “Όπως και να χει, η αυριανή μέρα θα έχει πολύ ενδιαφέρον” αντήχησε η τελευταία μου σκέψη στην απόλυτη σιωπή που με περιέβαλλε…

(Συνεχίζεται, σύντομα ελπίζω...)

Αυτή ήταν μόνο η αρχή αγαπητοί αναγνώστες...αλλά έτσι λέω εγώ...περιμένω τα σχόλιά σας να δω τι λέτε κι εσείς.

Να είστε όλοι καλά!