Γεια σου, γεια σου, γύρνα πίσω μυαλό μου στα συγκαλά σου…

Η σχέση μου με τη μουσική είναι μάλλον ιδιόρρυθμη. Έχω κάποιες μπάντες και τραγουδιστές –κυρίως ξένους- που ακολουθώ τη δουλειά τους χρόνια τώρα και από εκεί και πέρα ακούω ότι υποπέσει στην αντίληψή μου και για τον άλφα ή βήτα λόγο μου αρέσει. Συνήθως αυτή η δεύτερη κατηγορία ακουσμάτων περιλαμβάνει τραγούδια που τα ακούω μια φορά, περνάνε μερικές μέρες χωρίς να τα σκεφτώ καθόλου και μετά - λες και το υποσυνείδητό μου μού κάνει πλάκα – αρχίζω να τα σιγοτραγουδάω ακατάπαυστα (τουλάχιστον το ρεφρέν τους...) για κάποιες μέρες ή εβδομάδες αδιαφορώντας για τον τρόμο που σκορπάω στα πλήθη γύρω μου. Πριν από μερικόυς μήνες μια τέτοια παράκρουση την είχα πάθει με το τραγούδι “Φοβάμαι” της Αμαρυλλίς (Αμαρυ… ποια? Ορθώς αναρωτιέστε…) το οποίο πάντως εξακολουθεί να μου αρέσει. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για το δράμα που ζω τώρα…

"Στην αναζήτηση για το Φοβάμαι, το Youtube μου έβγαλε κάτι νταλκαδιασμένους Σφακιανάκηδες και αυτοκαταστροφικούς Νίνους, οπότε πάρτε μια φώτο της Αμαρυλλίς να μην σαλτάρουμε τελείως..."

Πριν από μερικές εβδομάδες πήρε το μάτι μου το βίντεοκλιπ του τραγουδιού “Γεια σου” (ή όπως αλλιώς διάολο λέγεται…) το οποίο τραγούδούσε ή ο Κοργιαλάς και μια περιέργως σέξι κοπελιά ή τα κομπιούτερ τους μιας και από την παραμόρφωση στις φωνές δεν μπορούσα να είμαι απολύτως σίγουρος… Το τραγούδι είχε τα μπιτάκια του και ένα πιασάρικο ρυθμό με το ίδιο μονότονο μοτίβο να επαναλαμβάνεται στους στίχους. Προσωπικά στην διάρκεια του βιντεοκλίπ προσπαθούσα να καταλάβω αν η κοπέλα με την στυλ γιαπωνέζικου manga μαθητική στολή είχε νοτίως του κάτω χείλους της piercing ή κρεατοελιά (ότι και να ήταν δεν της πήγαινε πάντως…) και το τραγούδι ως τραγούδι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Πέρασαν λίγες εβδομάδες από τότε και δεν ξανασκέφτηκα το τραγούδι αυτό, προφανώς γιατί το είχα ρίξει στον κάδο ανακύκλωσης του μυαλού μου. Όπως και όλα τα καλά πράγματα στη ζωή έτσι κι αυτό δεν κράτησε για πολύ... Κάποιος ή κάτι φαίνεται ότι πάτησε το κουμπί επαναφοράς στον εγκέφαλό μου, και ξαφνικά εδώ και κάποιες μέρες έχω αρχίσει να σιγοτραγουδάω το εν λόγω τραγούδι ακατάπαυστα… Στην αρχή σκέφτηκα “μπόρα είναι θα περάσει”… αλλά το κακό δεν έλεγε να σταματήσει οπότε πήγα σε έναν παθολόγο γιατρό να δω τι μπορεί να γίνει πριν η νόσος γίνει ανίατη… Μεταξύ μας διαδραματίστηκε ο παρακάτω απολαυστικός διάλογος

Πίκος Απίκος (ΠΑ) Γιατρέ μου έχω ένα σοβαρό πρόβλημα…

Γιατρός της Συμφοράς (ΓΣ) Δεν θέλω αερολογίες, εγώ θα το κρίνω αυτό… Για πες μου τι σου συμβαίνει?

ΠΑ Τραγουδάω συνέχεια ένα τραγούδι που το λένε “Γεια σου” ή κάπως έτσι και το λέει ο Κοργιαλάς και μια ωραία μεγαλόμικρη παιδούλα.

ΓΣ O Σαρμπέλ δεν το λέει αυτό? Πήρε την έβδομη θέση στη Eurovision ξέρεις… καθόλου άσχημα αν σκεφτείς ότι τραγούδησε φορώντας τις πυτζάμες του…

ΠΑ Δεν εννοώ αυτό το “Γεια σου”, εδώ μιλάμε για τον Κοργιαλά του Comme ci , comme ca. Αυτόν που ντύνεται σαν κλώνος του Brandon Lee στην ταινία “Το Κοράκι”…

Δυστυχώς έφυγε νωρίς...

... αλλιώς όλο και κάποια κιθάρα θα έσπαγε στο κεφάλι του Κοργιαλά (ή στο δικό μου) μπας και γλιτώσω από τον "Γεια σου" virus...

ΓΣ Δεν το έχω ακούσει… για τραγούδησέ το λίγο να καταλάβω περι τίνος πρόκειται

ΠΑ (Σιγοτραγουδά ελεεινά…)

ΓΣ Καλά αυτό δεν είναι τραγούδι του Κώστα Τουρνά? (ενημερωμένος ο doctor…)

Μόλις το άκουσα αυτό με έλουσε κρύος ιδρώτας , άλλωστε μιλάμε για τον ίδιο Κώστα Τουρνά που έχει γράψει τέτοιους βαθυστόχαστους και με νόημα στίχους όπως “Κάτω από την Ακρόπολη, παίζαμε Μονόπολι”. Τελικά η κατάσταση μου ήταν περισσότερο σοβαρή από όσο νόμιζα αρχικά. Ξεροκατάπια - επώδυνα είναι η αλήθεια - με τη σκέψη αυτή και ο διάλογος μας συνεχίστηκε :

ΠΑ Γιατρέ πείτε μου την αλήθεια, πώς τα βλέπετε τα πράγματα (περίμενα να μου πει “τη βγάζεις δεν τη βγάζεις Πίκο αγόρι μου” αλλά τα επόμενα λόγια του με γέμισαν με ελπίδα…)

ΓΣ Κοίτα θα μπορούσε να είναι και χειρότερα (όχι πολύ όμως…), θα μπορούσε να τραγουδάς κάποιο τραγούδι του Φλωρινιώτη…

ΠΑ Μα τότε θα ήμουν ήδη νεκρός… συμπλήρωσα με εμφανή τρόμο στη φωνή μου

ΓΣ Κοίτα θα το συζητήσω και με τους άλλους ειδικούς και θα σου πω τι πρέπει να κάνεις αύριο...

ΠΑ Ευχαριστώ γιατρέ, you are da man. Τα λέμε αύριο λοιπόν…

Η νύχτα που πέρασε ήταν μαρτυρική καθώς ονειρεύομουν ότι έκανα pre-order το “Βest of Korgialas” στο Amazon.

Με το που πλήρωσα στο Amazon το CD "Best of Korgialas" η πιστωτική μου κάρτα αυτοαναφλέχθηκε σε μια κορυφαία στιγμή αυτοκριτικής διάθεσης... Πάντως ήταν σίγουρα όνειρο μιας και εγώ "Gold" πιστωτική έχω δει μόνο στις εικόνες του Google... Φιου, φτηνά τη γλίτωσα, όνειρο ήταν και πάει...

Το επόμενο πρωινό πήγα πάλι στον ίδιο γιατρό (μα που τον βρήκα αυτόν τον τσαρλατάνο…τέλοσπαντων ήταν ή αυτός ή ο Τζιίμης Πανούσης αλλά ο Τζίμης είχε κλεισμένα τα ραντεβού του μέχρι το 2012...). Με το που μπήκα στο ιατρείο του και αφου φιληθήκαμε σταυρωτά (Μα ποιος είναι? Ο Νονός? Χα,χα,χα) μπήκαμε στο θέμα και πάλι...

ΠΑ Γιατρέ μου σώσε με δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω αυτό το βάσανο για πολύ ακόμα, ήδη έχω αρχίσει να συγκρίνω τον Κοργιαλά με γκρουπ όπως οι U2 και οι Garbage!

ΓΣ (Ουρλιάζοντας) Μα αυτό είναι παρανοϊκό, είναι βλάσφημο! Κοίτα, μεσιέ Απικό... Συμβουλεύτηκα και κάτι συναδέλφους και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο λύσεις για το πρόβλημά σου

ΠΑ Ποιες ?

ΓΣ Ή θα κάνεις μουσικοθεραπεία ακούγοντας όλη τη δισκογραφία του Καρβέλα non- stop.

ΠΑ Μα αυτό είναι τρέλα Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να αντέξει τέτοιο μαρτύριο κι ας είναι και κουφός . Μα καλά πως θα θεραπευτώ έτσι?

ΓΣ Θα πάθει τέτοιο σοκ ο οργανισμός σου από την όλη εμπειρία που θα ακούς μόνο καλή μουσική από εδώ και πέρα. Βέβαια το ποσοστό επιτυχίας της μεθόδου είναι αμφιλεγόμενο, ένας ασθενής που την ακολούθησε κατάντησε να τραγουδάει ακατάπαυστα το τραγούδι “Ο Σκύλος μου είναι γκέι”.

Καταζητείται για εγκλήματα κατά της μουσικής... αναρωτιέμαι πάντως αν εμπνεύστηκε το τραγούδι "Ο σκύλος μου είναι γκέϊ" από προσωπικό του βίωμα... με αυτή την απορία θα "πάω" ο Απίκος...

ΠΑ Θεέ μου, δεν αξίζει τον κόπο να πάρω τέτοιο ρίσκο. Η άλλη λύση ποια είναι?

ΓΣ Να υποβληθείς σε μια μίνι-λοβοτομή.

ΠΑ Τι παρενέργειες έχει η διαδικασία?

ΓΣ Θα ξεχάσεις όλα τα χόμπι που εξασκείς ως τώρα και πιθανώς να χρειαστείς επανεκπαίδευση στο να κατουράς όρθιος, αλλά κατά τα άλλα θα είσαι μια χαρά (λέμε τώρα…)

ΠΑ Και το μπλόγκιγκ?

ΓΣ Ειδικά αυτό ξέχασέ το… καλά, καλά μόνο το όνομά σου θα μπορείς να γράψεις πια.

ΠΑ Ε, όχι, "no blogging, no rocking!", αναφώνησα και ρώτησα: 'Τώρα τι γίνεται γιατρέ?

Ρε μπας και είναι η μόνη λύση στο "πρόβλημά" μου... καλού κακού αγόρασα το βιβλίο : "Η τέχνη του να κατουράς όρθιος" έτσι να βρίσκεται...

ΓΣ Θα περιμένεις να σου περάσει μόνο του. Πιστεύω μετά το καλοκαίρι το αργότερο θα είσαι περδίκι.

ΠΑ Μας υποχρέωσες… Και πόσο πάει το μαλλί για τις “κορυφαίες” συμβουλές σου?

ΓΣ Θα τα βρεις με το λογιστή μου για αυτά…Καλού κακού πάρε κι ένα ρημαδοδάνειο να βρίσκεται...

ΠΑ (Κάνοντας πως δεν άκουσα…) Ευχαριστώ για όλα γιατρέ.

ΓΣ Η επιστήμη έκανε για μια ακόμη φορά το καθήκον της. Adios motherfucker!

Βγαίνοντας από το ιατρείο, εμφανώς μπερδεμένος, άρχισα ασυναίσθητα να σιγοτραγουδάω “Γεια σου, γεια σου…” . “Δε βαριέσαι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή…” σκέφτηκα, και συνέχισα το δρόμο μου σφυρίζοντας εύθυμα στο ρυθμό του εν λόγω άσματος…