Σάββατο πρωί προς μεσημέρι : High Score ή Game Over?

Τo Παιχνίδι Ο Πίκος Απίκος πρέπει να επιβιώσει από μία βόλτα στο κέντρο της Λαμίας με την ζέστη να έχει χτυπήσει κόκκινο. Βασικοί στόχοι του παιχνιδιού αποτελούν κάποια λίγα ψώνια σε φαγώσιμα πριν φτάσει η ώρα 12 + και “λαλήσει” τελείως ο κεντρικός χαρακτήρας από το επερχόμενο σαραντατριάρι στη θερμοκρασία, καθώς και η συγκέντρωση τουλάχιστον 100 πόντων συνολικά. Λατρεύω τις προκλήσεις...

Πάτησέ το, το γαμ.... δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω...

Όπως σε κάθε ηλεκτρονικό παιχνίδι ξεκινάω με εύκολη πίστα για να μάθω τις κινήσεις καλά. Βγαίνω δηλαδή από το σπίτι - χωρίς να πολυνοιάζομαι ακόμα για τη ζέστη μιας και είναι πρωϊ - και μπροστά μου συναντάω κατηφόρα οπότε περισσότερο τσουλάω παρά περπατάω κατευθυνόμενος προς το κέντρο της πόλης. “Ε καλά δεν κάνει και τόση ζέστη… πάλι τα φούσκωσαν οι μετεωρολόγοι…” σκέφτομαι και συνεχίζω το δρόμο μου χαμογελώντας. Φτάνω στον κεντρικό πεζόδρομο, την οδό Ρήγα Φεραίου, και είμαι ακόμα ντούρος και φρέσκος από το ντους που έκανα φεύγοντας από το διαμέρισμα (Διατήρηση φρεσκάδας επιδερμίδας σαν τον πισινό μωρού: 10 πόντοι).

Είναι πραγματικά θαύμα το πόσο καλά νιώθεις μετά από ένα δροσερό ντους... συμφωνεί και ο μπέμπης της εικόνας... εδώ κοίτα χαρά... χα,χα,χα

Λίγα μέτρα παρακάτω μπαίνω σε ένα πρακτορείο τύπου για να πάρω την εφημερίδα της ημέρας η οποία μιας και είναι Σάββατο είναι αρκετά πιο βαριά από ότι τις καθημερινές ημέρες, βάλε και κανα δυο περιοδικά που μου τράβηξαν την προσοχή, βγαίνω από το μαγαζί ελαφρώς φορτωμένος (Βγαίνω αλώβητος από την πρώτη “δουλειά” της ημέρας : 5 ποντοι).

Καμία αποστολή δεν είναι αρκετά επικίνδυνη για τον δαιμόνιο Πίκο Απίκο.. όχι παίζουμε...

Μόλις βγω έξω, με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι ο γυναικείος πληθυσμός της πόλης έχει εναρμονιστεί πλήρως με τον ”κ.ο.κ. ένδυσης” του καλοκαιριού και κυκλοφορεί ντυμένος με τα απολύτως απαραίτητα και κατά προτίμηση σε λευκό χρώμα. Αδιαφορώντας για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των γυναικών, επικεντρώνω πρόσκαιρα το βλέμμα μου στα σημεία της ανατομίας τους που με ενδιαφέρουν (έλα τώρα που δεν ξέρετε... αθώες περιστέρες όλες χα,χα,χα), χαμογελάω με το υπερθέαμα και συνεχίζω ακάθεκτος το δρόμο μου για την επόμενη δουλειά μου (Oφθαλμόλουτρο γυναικείου κάλλους : 10 πόντοι) .

Άντρας είμαι ρε παιδιά, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου χε,χε ... Go Eva go !!!

Μπαίνω στο σουπερμάρκετ να αγοράσω μερικά γαλακτοκομικά προϊόντα και αναψυκτικά και έρχομαι αντιμέτωπος με την πρώτη σημαντική πρόκληση, να ψωνίσω μέσα στο ποικιλόμορφο χάος που επικρατεί στο χώρο. Σφίγγω τις γροθιές μου, αρπάζω το πλησιέστερο καλάθι και ξεκινάω την αποστολή μου φουριόζος… Με άψογο στυλ ντριμπλάρω κάτι γριές και λοιπές ταλαιπωρημένες υπάρξεις ελλισσόμενος αιθέρια, ως άλλος Μελισσανίδης χωρίς τις gay ακρότητες, ανάμεσα στα ράφια, τα καροτσάκια και τους ανθρώπους που μια κουτουλάν μεταξύ τους από τη ζέστη και μια φιλοσοφούν τη ζωή μπροστά στα ράφια, κάνοντας “δέκα ώρες” να αγοράσουν ένα γιαούρτι… Αεράτος και με στυλ “άμα είσαι μάγκας ο ήλιος λάμπει πάνω σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο” φτάνω στα ταμεία και πληρώνω το αντίτιμο των αγορών μου στην εμφανώς σκεπτόμενη “πως στο διάoλο έφτασα καλοκαιριάτικα να κάνω ταμείο σε σουπερμάρκετ…υποφέρω…” υπάλληλο. Με τα ψώνια μου ανά χείρας βγαίνω θριαμβευτής από το “σουπερμάρκετ της κολάσεως” (Ολοκλήρωση πρώτης βασικής αποστολής : 20 πόντοι).

Κάθε μικρή νίκη, ένα βήμα κοντύτερα στη θάλασσα... είναι να μην πανηγυρίζω :)

Η ώρα έχει προχωρήσει κάπως και η ζέστη έχει γίνει ακόμα πιο έντονη, μια αίσθηση που γίνεται ακόμα πιο κραυγαλέα, αφού μόλις βγήκα από τον καλά κλιματιζόμενο χώρο του σουπερμάρκετ. Η πρώτη σταγόνα ιδρώτα σχηματίζεται στο μέτωπό μου και με τη σκέψη “πρέπει να βιαστώ…” προχωράω αποφασιστικά προς τον την σημαντικότερη αποστολή της ημέρας “την αγορά ψητού κοτόπουλου”. Με γοργό βήμα πλησιάζω προς την ψησταριά όπου το ψητό κοτόπουλο που θα γλυκάνει θεσπέσια τον ουρανίσκο μου, το μεσημέρι, με περιμένει καρτερικά. Μόλις φτάσω στο δρόμο που βρίσκεται το ψητοπωλείο, συναντάω μπροστά μου μια αναπάντεχη έκπληξη… πλανόδιους πάγκους απλωμένους κατά μήκους του δρόμου με μανιασμένους πωλητές να διαλαλούν μισότρελοι από τη ζέστη την πραμάτεια τους που περιλαμβάνει "από ζαρζαβατικά μέχρι παιχνίδια για το παιδί και κυλότες για την κυρία…" “Πω ρε πούστη μου Σάββατο είναι, έχει λαϊκή σήμερα, το ξέχασα” σχολιάζω χαμηλόφωνα και συνεχίζω το δρόμο μου με αποφασιστικό βήμα (Διατήρηση ακμαιότατου ηθικού του στυλ” δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά…” : 15 πόντοι).

Η ζέστη δεν θα με κατέβαλε χωρίς μάχη. "Η ταν ή επι τας" σκέφτηκα τελειώνοντας τον πρώτο "άθλο" της ημέρας...

Φτάνω στην ψησταριά και εισέρχομαι με σταθερό βήμα στα ενδότερα αυτής της “χαβούζας ζέστης και τσίκνας”, ειδικά μια ζεστή μέρα όπως η αποψινή. Ο τύπος έχει τρελές παραγγελίες και παρατηρώ, με δέος ομολογουμένως, καμιά εξηνταριά και πλέον κοτόπουλα να χορεύουν μανιασμένα το αέναο ταγκό τους με τις σούβλες. Η ζέστη εκεί μέσα είναι αφόρητη και για μια μόνο στιγμή αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο τυχερός εγώ που ζω ή τα κοτόπουλα που άφησαν μεν αυτόν τον μάταιο κόσμο αλλά δεν υποφέρουν από τους επερχόμενους 43 βαθμούς που πλησιάζουν απειλητικά την πόλη της Λαμίας. Πληρώνω το αντίτιμο στον μαγαζάτορα και με το κοτόπουλο ανά χείρας εφορμώ προς την έξοδο (Εξασφάλιση τροφής για την Πικοφαμίλια : 25 πόντοι).

Τώρα που σε βρήκα, τώρα θα σε φάω... που έλεγε κι ένα παλιό ανέκδοτο...

Η θερμοκρασία έχει όντως ανέβει υπερβολικά πλέον και σε αυτό συνηγορούν και τα πρώτα “μπαλώματα” ιδρώτα που σχηματίζονται στο μπροστινό μέρος του μπλε T-shirt μου (δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι συμβαίνει στο θέμα αυτό κατά πλάτη μεριά, αφήστε με ευτυχισμένο στην άγνοιά μου χα,χα,χα). Κάπου ανάμεσα στο “κάτι σαν σπριντ, κάτι σαν δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν” βηματισμό μου, μια γλυκιά κοπέλα που πουλάει την πραμάτεια της σε ένα πάγκο, μου χαμογελάει. Μάλλον το λουκ του “ιδρωμένου τύπου με μαύρο γυαλί και τέσσερις σακούλες στα χέρια του να διασχίζει τη λαϊκή αγορά παρασύροντας γριές, παιδιά , σκυλιά και οτιδήποτε έμβιο και άβιο βρεθεί στο δρόμο του” φοριέται πολύ αυτόν τον καιρό αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως πάλι να ήταν σόι με τον Joker η κοπελιά και να χαμογελούσε γενικώς… Όπως και να έχει κάτι τα πράγματα που κουβαλούσα κάτι ο ιδρώτας που γινόταν όλο και περισσότερος, δεν ανταπέδωσα και συνέχισα το δρόμο μου (Μη ανταπάντηση σε γυναικείο χαιρετισμό : –20 πόντοι).

"Μίλα στο χέρι" που λένε και οι ξένοι... δεν έχω κουράγιο για χαμόγελα καρδιά μου...

Φτάνω στην πλατεία Πάρκου… Η πρώτη σταγόνα ιδρώτα κυλάει πλέον αργά και βασανιστικά μέσα στο μάτι μου αφήνοντάς με στιγμιαία ημίτυφλο πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά. Διασχίζοντας την πλατεία, ένας εξίσου αποτρελαμένος από τη ζέστη μεσήλικας εμφανίζεται μπροστά μου , κάνω δεξιά να τον περάσω κάνει κι αυτός δεξιά, πάω αριστερά πάει κι αυτός αριστερά… για μια στιγμή σταματάμε τη γελοία χορογραφία μας και κοιταζόμαστε αμήχανα. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα και οι δύο σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα “γαμημένη ζέστη…”. Την αμέσως επόμενη στιγμή με μια ντρίμπλα που θα ζήλευε και ο Ροναλντινιο αφήνω άγαλμα τον μπάρμπα που με εμπόδιζε και συνεχίζω το δρόμο μου (Ντρίμπλα σε περαστικό και συνέχιση πορείας : 20 πόντοι ).

Καλός ο Ροναλντίνιο δε λέω, αλλά όταν η ντρίμπλα γίνεται πλέον θέμα επιβίωσης ... τρώει τη σκόνη μου...

Η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται πλέον ήδη μπροστά μου καθώς αντικρίζω μοιρολατρικά την πρώτη από τις δύο ανηφόρες που πρέπει να ανέβω για να φτάσω στο σπίτι μου. Τα μέτρα που πρέπει να διασχίσω δεν είναι πολλά αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις αντοχές μου. Τα ψώνια που κουβαλάω μοιάζουν ήδη με βαρίδια , “κάπως έτσι θα ένιωθε και ο Πύρρος στους αγώνες…” σκέφτομαι και αρχίζω και πάλι το περπάτημα. Ο ιδρώτας πλέον σχηματίζει ρυάκια τόσο στο μέτωπό μου όσο και στο στήθος μου και το μπλε T-shirt μου μοιάζει πια με μπλε “αλα σκυλάκια Δαλματίας “ από τις ιδρωμένες στάμπες που το κοσμούν με την παρουσία τους. Φτάνω επιτέλους στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, μπαίνω μέσα και με συνοπτικές διαδικασίες προσεγγίζω το ασανσέρ και την αρχή των σκαλοπατιών για τους πάνω ορόφους, στο μυαλό μου έρχεται εκείνη τη στιγμή το τραγούδι “Stairway to Heaven”(Ξεπέρασμα ανηφόρας υπό αντίξοες συνθήκες : 20 πόντοι).

Ο Παράδεισος του air condition ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής... κάποια σκαλιά χώριζαν τη σωτηρία από τη θερμοπληξία... ευτυχώς που υπάρχουν και τα ασανσέρ χα,χα,χα

Μπαίνω στο ασανσέρ, ανεβαίνω στον όροφο που μένω και αλαφιασμένος πλέον από τη ζέστη διασχίζω τα τελευταία μέτρα του διαδρόμου και φτάνω στην πόρτα του διαμερίσματος. Συνήθως στα videogames στο τέλος του παιχνιδιού ο κεντρικός χαρακτήρας αποχωρεί χαρωπός παρέα με μια εξίσου χαρωπή γκόμενα στο πλάι του. Εγώ μόλις μπήκα αντίκρισα τον πατέρα μου… αλλά πάλι εκείνη τη στιγμή δεν είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο, αλλά τον “άγιο air condition” μιας και είχε προνοήσει να ανοίξει τα κλιματιστικά του σπιτιού ενόσω έλειπα. Ο πατέρας μου πήγε να πει κάτι , αλλά τον διέκοψα αμέσως πριν αρθρώσει έστω μια λέξη λέγοντας “Μην το πεις θα γίνει χαμός…”. Περίμενα βλέπετε να με ρωτήσει κάποιο φιλοσοφικό ερώτημα του τύπου “Κάνει ζέστη έξω?” όπως ακριβώς κάνει καμιά φορά όταν με βλέπει ξύπνιο μπροστά του και με ρωτάει “Ξύπνησες?”. Ήμουν άλλωστε καταϊδρωμένος πλέον, η εικόνα μιλούσε από μόνη της…. Ο πατέρας μου με κοίταξε για μια στιγμή απορημένος και μετά αρχίσαμε και οι δύο να γελάμε… “Πάω για ντους “ είπα και χάθηκα μέσα στα άδυτα του μπάνιου. Μετά το κάτι σαν ντους, κάτι σαν χορογραφία του Φωκά Ευαγγεληνού (που διάολο τον θυμήθηκα αυτόν τώρα… χα,χα,χα) που έκανα στην μπανιέρα εξαιτίας του παγωμένου νερού, βγήκα από το μπάνιο εμφανώς ανανεωμένος. Πατέρας και γιος μαζέψαμε τα λιγοστά μπαγκάζια μας και φύγαμε γοργά για το αυτοκίνητο με το μυαλό μας ήδη στην θάλασσα που μας περίμενε λίγα χιλιόμετρα μακριά. (Τέλος καλό, όλα καλά... : 50 πόντοι!).

Καλές βουτιές σε όλους!!!

Τελικά έσπασα το High Score στο videogame της ζωής μου με 145 ολόκληρους πόντους!

Καθόλου άσχημα, Πίκος Απίκος Wins! Xα,χα,χα...

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας και να στε καλά!