Μια παρτίδα τάβλι, η “μητέρα” όλων των μαχών…

Περίεργο πράγμα οι συγκυρίες στη ζωή. Αλλού περιμένεις να βρίσκεσαι μια δεδομένη περίοδο κι αλλού ο δρόμος σε φέρνει… Έτσι κι εγώ βρίσκομαι αυτή τη χρονική περίοδο, λόγω κάποιας απρόοπτης εξέλιξης, κοντά στους γονείς μου. Δεν παραπονιέμαι, τους πετυχαίνω σε μια πιο χαλαρή περίοδο της ζωής τους, ειδικά τον πατέρα μου, και απολαμβάνω αδηφάγα τις μικρές καθημερινές στιγμές που στερηθήκαμε στο παρελθόν λόγω της φύσης της δουλειάς τους. Μικροκοντρίτσες και αντίθετες απόψεις θα υπάρχουν πάντα, αλλά τι είναι η ρημάδα η ζωή χωρίς λίγο κόντρα, φαγητό χωρίς αλάτι.

Με αφορμή το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, πεταχτήκαμε λοιπόν οι τρεις μας εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας σε παραθαλάσσιο μέρος, όπου ο ερχομός του καλοκαιριού δεν θα έμοιαζε με μια ουτοπική εικασία αλλά θα ήταν μια όμορφη πραγματική εικόνα. Όπως και να έχει με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει συνεχώς, εντείνονται και οι κόντρες και τι καλύτερος τρόπος να λύσει κάποιος τις διαφορές του με τον άλλο από μία παρτίδα τάβλι στα 7 παιχνίδια.

"Τέτοια αυτοσυγκέντρωση πια ούτε πανελλήνιες να έδιναν..."

Σας παρουσιάζω λοιπόν τη “μητέρα των μαχών”: στη μία γωνία η κυρία Β. (σ.σ. γεια σου ρε μάνα) μέσα στη γλύκα και την στωικότητα με ένα φονικό ζάρι ως μεγάλο ατού της. Στην άλλη γωνία ο κύριος Γ. (σ.σ. ο πατέρας, αυτό τα λέει όλα), γνωστός και ως “ο τσαντίλας ταβλαδόρος” ο οποίος προσπαθεί με τη στρατηγική σκέψη του να ανταπεξέλθει σε κάθε δυσκολία του αγώνα. Το σύνηθες έπαθλο για το νικήτη αυτής της αναίμακτης μονομαχίας είναι να πικάρει τον αντίπαλο μέχρι τελικής πτώσεως μετά τον αγώνα και ενίοτε πέφτει και κανένα πεντάευρο στο τραπέζι για να ανάψει λίγο το παιχνίδι. Όπως και να έχει η μάχη ξεκίνησε με εμένα απόντα, μα όταν τελικά εγώ και η φραπεδιά μου μπήκαμε στην παρέα το ματς είχε ανάψει για τα καλά.

"Έρχομαι κι εγώ παιδιά, περιμένετε..."

Η Β. προηγούνταν 4-2 ή κάπου τόσο, ενώ ο Γ. είχε αρχίσει να απελπίζεται με το δράμα που ζούσε. Οι “διπλές” της Β. στα ζάρια έπεφταν η μία μετά την άλλη με ρυθμό πολυβόλου και ο Γ. - που δεν φημίζεται και για την υπομονή του ως άτομο γενικώς - προσπαθούσε να αμυνθεί σε αυτό το ανεπανάληπτο μπαράζ κωλοφαρδίας βρίζοντας θεούς και δαίμονες . Μόνο “Μα τον Τουτατίς” και θα “πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας” δεν αναφώνησε από την απελπισία του(σ.σ. για τους ανίδεους, διαβάστε και κανένα Αστερίξ ρε παιδιά).

"Κάπως έτσι έμοιαζαν οι "διπλές" της Β. για τον δύστυχο Γ.

Τα κανόνια του Ναβαρόνε σε πλήρη στοίχιση..."

Όπως όμως λέει και ο σοφός λαός “θα γυρίσει ο τροχός θα γαμ… και ο φτωχός” μία ρήση που στο τάβλι βρίσκει συχνά εφαρμογή ειδικά όταν ο αριθμός των παρτίδων που θα παιχτούν καθορίζεται σε ένα υψηλό αριθμό όπως το “7”. Ο Γ. ήξερε ότι αυτό το κονσέρτο για πολυβόλα που είχε εξαπολύσει η Β. εναντίον του δεν θα κρατούσε για πολύ ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζε. Έβαλε κι αυτός το χεράκι του με τις γνωστές αγαπημένες τακτικές που ακολουθεί κάποιος ταβλαδόρος όταν το φάσμα της ήττας ορθώνεται απειλητικό μπροστά του… Λίγο να καθυστερήσεις να δώσεις τα ζάρια στον άλλο όταν έρθει η σειρά του, λίγο να τον κατηγορήσεις ότι έκλεψε στην προηγούμενη κίνηση, λίγο να αμφισβητήσεις το πόσο γρήγορα μαζεύει τα πούλια στο τελικό μάζεμα… Με αυτά και με αυτά κάποιος έμπειρος ταβλαδόρος προσπαθεί να σπάσει το ρυθμό του αντιπάλου στο ζάρι και έτσι να αντισταθμίσει το προσωπικό φτύσιμο που δέχεται από τη θεά τύχη όταν δεν σταυρώνει ο ίδιος καλό ζάρι ούτε για πλάκα. Μετά από αυτό το ιδιαίτερο μάθημα στα μυστικά της ταβλαδόρικης τέχνης επιστρέφουμε και πάλι στον αγώνα μας….

"Σαν άλλος Ναπολέων ο στρατηγός Γ. γύρισε το ματσάκι υπερ του.

Ο κοντούλης Γάλλος αποδείχτηκε λιγότερο τυχερός στο Βατερλώ..."

Το σκορ έγινε 5-3 και κάπου εκεί φάνηκε ότι η ροή του ματς άρχισε να αλλάζει. Μάλλον απέδωσε ο κλεφτοπόλεμος του Γ. απέναντι στο φαινόμενο της φύσης Β. ή υπερθερμάνθηκε το χέρι της Β. από τις πολλές διπλές ζαριές, ίσως και ένας συνδυασμός των δύο. Το θέμα είναι ότι ο αγώνας πήγε εκεί ακριβώς που βόλευε τον Γ. στη στρατηγική. Το σκορ σιγά σιγά γύρισε στο 5-6 υπέρ του Γ. και κάπου εκεί η Β. παρέδωσε πνεύμα μην πιστεύοντας πλέον στη νίκη. Οι κραυγές απελπισίας της μπροστά στο φάσμα της ήττας συμπεριλάμβαναν φράσεις όπως “μα πως γίνεται να χάνω εγώ η κόρη ταβλαδόρου” και “ρε Γ. πήρες ένα πούλι παραπάνω δεν μετράει η κίνηση”. Όπως και να έχει ο Γ. βγήκε θριαμβευτής από τη μονομαχία με σκορ 7-5 με τη Β. να μονολογεί “πως έχασα δικό μου παιχνίδι ρε παιδί μου”.

Δεν είναι ώρα για λόγια...

Σε κάτι τέτοιες ομηρικές μονομαχίες απολαμβάνω περισσότερο το κοντράστ συναισθημάτων και εκφράσεων ανάμεσα στους γονείς μου. Ο Γ. κάνει σαν μικρό παιδί άμα χάνει, σαν κακομαθημένος μπόμπιρας που του έκρυψες το αγαπημένο του παιχνίδι και δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή την πικρή για αυτόν πραγματικότητα. Πάντα φταίει η κωλοφαρδία του αντιπάλου, το ότι ο άλλος πιθανώς κλέβει για να νικήσει και όπως και να έχει για να χάσει ο Γ. χρειάζεται κάποια θεωρία συνομωσίας εναντίον του να βρίσκεται σε ισχύ, αλλιώς δεν εξηγείται. Από την άλλη πλευρά η Β. έχει άλλη προσέγγιση στο θέμα. Το να φέρνει πλέον εξωπραγματικά βολικές ζαριές σε πολλές παρτίδες είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο “ως μέρος του παιχνιδιού” όπως λέει. Όταν προηγείται στο σκορ ενθουσιάζεται εύκολα και μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι στο μυαλό της έχει νικήσει ήδη κι ας έχει ο αγώνας δρόμο μπροστά του ακόμα. Όταν χάνει όμως, η απελπισία της γιγαντώνεται και η αιώνια ατάκα της “να χάσω εγώ η κόρη ταβλαδόρου” απεικονίζει με διάθεση αυτοσαρκασμού την αντιμετώπισή της απέναντι στον όρο “ήττα”.

Έτσι λοιπόν πέρασε ένα χαλαρό απόγευμα στο παραθαλάσσιο μέρος με μουσική υπόκρουση το κελάηδισμα των πουλιών και τον ήχο των ζαριών που χόρευαν στους ρυθμούς άλλης μιας παρτίδας τάβλι…

Υ.Γ. 1: Σειρά στη μάχη πήρα μετά εγώ, ο δαιμόνιος Πίκος Απίκος. Όμως η Β. που με γέννησε, αποδείχτηκε πιο δαιμόνια από εμένα (σ.σ. κοινώς μου πήρε τα σώβρακα) με αποτέλεσμα να πέσω τιμημένα στο πεδίο της μάχης με 8-5…

Υ.Γ. 2: Το ίδιο βράδυ ρώτησα τον Γ. αν είχε παίξει ποτέ τάβλι με τον πατέρα της Β. και εκείνος μου απάντησε με χαμόγελο αυταρέσκειας ότι ο παππούς μου ήταν εξίσου “τσαντίλας στο τάβλι” με αυτόν, οπότε δύσκολα θα τελείωνε παρτίδα μεταξύ τους πολιτισμένα χα, χα, χα…

Η υποθετική παρτίδα τάβλι μεταξύ Γ. και πεθερού Γ.
είχε απρόσμενη εξέλιξη...

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας και χαρά σας!