Όταν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας σου προξενεί τόσο έντονα συναισθήματα όσο το Ελλάς - Τουρκία 1-4, τότε επιβάλλεται και για λόγους εκτόνωσης να bloggareis για το θεματάκι. Αρχικά σκέφτηκα να κάνω μια σχετική ανάλυση του πως βλέπω το όλο θέμα από διάφορες οπτικές γωνίες και μάλιστα να επεκταθώ αρκετά και επί παντός επιστητού. Συνειδητοποίησα σύντομα όμως ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς κοινότοπο στην χώρα των 10+ αθλητικών εφημερίδων και επίσης ότι για μένα πιο ουσιαστικό θα ήταν να βγάλω γέλιο μέσα από το όλο θέμα παρά να κουράζω με ανούσιες αναλύσεις. Χωρίς λοιπόν περαιτέρω καθυστερήσεις σας παρουσιάζω τους Κερκιδοβλεψίες (ή αλλιώς τις κατηγορίες οπαδών) του αγώνα Ελλάδος - Τουρκίας.
Ο Παράγκας (η αλλιώς ο Mister Πάμε Στοίχημα)
Αυτός το είχε δει το έργο. Υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία από τα γραφεία στοιχημάτων να διασυρθεί η Ελλάδα από την Τουρκία στον ποδοσφαιρικό αγώνα. "Θα χάσουμε με πολλά γκολ. Στο William Hill (σ.σ. γνωστό στοιχηματικό κολοσσό στην Μεγάλη Βρετανία) το διπλό πληρώνει χρυσάφι" έλεγε στους κολλητούς του, πριν τον αγώνα, στο πρακτορείο ΟΠΑΠ που είναι το στέκι του. Πάντα με το ένα χέρι στο ραδιοφωνάκι και με το άλλο στο δελτίο του στοιχήματος προσεύχεται να πάει ταμείο και όχι στον κουβά. Τόσο κουβά ούτε οι καθαρίστριες στις πολυκατοικίες δεν τον αντέχουν. Όλοι γύρω του στην κερκίδα φωνάζουν για την Ελλάδα αλλά αυτός με στεντόρεια φωνή ακούγεται να λέει "Α, ρε πουτάνα Αγγλία με το 0-0 σου μας το έκλεισες το σπίτι". Είπαμε ο άνθρωπος είναι μπροστά, πολύ μπροστά, βλέπει ήδη τον επόμενο αγώνα και ζει από τώρα στην μελλοντική ουτοπία μιας καλής στοιχηματικής μπάζας.
Ο Ξερόλας (επίσης γνωστός ως ο Κόουτς)
Αυτός δεν πήρε σημαία στον αγώνα παρά μόνο στυλό και μπλοκάκι. Στο γκολ του Κυργιάκου μουρμούρισε "Αυτό ήταν δουλεμένο στην προπόνηση" και κούνησε με νόημα το κεφάλι. Στο πρώτο γκολ της Τουρκίας άρχισε να κελαηδάει για την "πιο αργή και από την σκιά της άμυνα" και για τον "Δέλλα που δεν στρίβει ούτε με αίτηση". Στο δεύτερο γκολ της Τουρκίας ξεχνιέται προς στιγμή και δίνει το χαρτί της αλλαγής στον διπλανό του που παρακολουθεί τον αγώνα: "Χαλκιάς αντί Νικοπολίδη και γρήγορα" λέει στον απορημένο συμπατριώτη του που προς στιγμήν έχει μεταμορφωθεί σε δεξί του χέρι στον πάγκο, κι ας ήπιε μια ρουφηξιά από την Coca Cola του όταν δεν έβλεπε. Με το τρίτο γκολ της Τουρκίας αρχίζει να ρίχνει τα πρώτα τηλέφωνα σε γνωστούς του για να βρει το τηλέφωνο του Γκαγκάτση (σ.σ. Πρόεδρος της ΕΠΟ και αφεντικό του Ότο) γιατί σίγουρα "ο Ρεχάγκελ δεν μπορεί να μείνει μετά από τέτοια ολέθρια λάθη". Μετά το τέταρτο γκολ φεύγει βιαστικός και τρέχει να προλάβει να σώσει μερικά screenshots από το Football Manager (σ.σ. γνωστό βιντεοπαιχνίδι - ή μάλλον εθισμός - όπου οι κοινοί θνητοί κοουτσάρουν -sic- ποδοσφαιρικές ομάδες και βγάζουν τα απωθημένα τους). Τα screenshots το δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο εν λόγω Ξερόλας πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Ελλάδα το 2025, οπότε ποιος καταλληλότερος να αναλάβει και την πραγματική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου?
Ο Σταυροφόρος
Για τούτο τον τυπά το ματς Ελλάς - Τουρκία δεν ήταν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, ήταν μία σύγκρουση πολιτισμών. Εμείς "οι πολιτισμένοι" Έλληνες απέναντι σε αυτούς τους βάρβαρους απόγονους των Οθωμανών Σελτζούκων Τούρκων. Το θέμα είναι εθνικό κυρίες και κύριοι, το γκολ του Κυργιάκου δεν ήταν ένα απλό γκολ, ήταν μία οβίδα στην καρδιά της Τουρκιάς. Ο εν λόγω οπαδός δεν το πανηγύρισε απλά, αλλά ούρλιαξε "Εμπρός να πάρουμε την Πόλη ωρέ" σηκώνοντας επιδεικτικά την φρεσκοσιδερωμένη φουστανέλα του για να κομπλάρει τους "γνωστούς μικροπούληδες" Τούρκους ποδοσφαιριστές. Μόλις όμως η Τουρκία άρχισε να γυρίζει το ματς, η τρικυμία πατριωτισμού στα στήθη του μετατράπηκε σε οργή. Σαν άλλος Κανάρης λοιπόν πέταξε τη φωτοβολίδα του στο γήπεδο να πυρπολήσει τη νέα τουρκική ναυαρχίδα που "τόλμησε με περίσσιο θράσος" να προηγηθεί μέσα στο γήπεδο του αγωνιστή Γεώργιου Καραισκάκη. Όταν δε η τουρκική ομάδα σκόραρε το τέταρτό της γκολ, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αγαπημένοι αναγνώστες. Ο Σταυροφόρος απηυδισμένος βγάζει την σημαία - που του έδωσαν στην αρχή του ματς οι διοργανωτές - από το πλαστικό κονταράκι της, την διπλώνει ευλαβικά και εκτοξεύει το κονταράκι με μένος εναντίον των Τούρκων ποδοσφαιριστών αλαλάζοντας "Μολών Λαβέ ρε πούστηδες!" (σ.σ. αυτόν τον καιρό ζούμε στη φρενίτιδα των "300" όπως και να χει ) . Ναι, ναι, ναι κυρίες και κύριοι ποιος είπε ότι ο "ηρωισμός" και η "ανδρεία" έχει πεθάνει στις μέρες μας. Δεν πέθαναν απλά ζουν ανάμεσα μας κρυμμένα μέσα στο ανώνυμο πλήθος, εκεί που η ανωνυμία των πολλών κρύβει επιμελώς την δειλία του ενός.
Ο Πειρατής
Καλά αυτός έμεινε στην Πορτογαλία. Μπαίνει στο γήπεδο με τον αέρα του πρωταθλητή Ευρώπης, έχει βαμμένο το πρόσωπο στα χρώματα της γαλανόλευκης, φωνάζει συνθήματα υπέρ του αγαπημένου του "Χερακλή" (σ.σ. Προσωνύμιο που έδωσαν οι Γερμανοί στον Ότο μετά την κατάκτηση του Ευρωπαικου πρωταθλήματος από την Ελλάδα το 2004), δοξάζει τους 11 "ημίθεους" που αγωνίζονται με τα χρώματα της Ελλάδος. Δεν έχει σημασία που ο Χαριστέας σκοράρει πια μόνο στο Playstation, ο φιλότιμος Φύσσας κάνει ωτο-στοπ για να προλάβει τα σπριντ των αντιπάλων, ο Μπασινάς παίζει με ένα πόδι και ο Καψής έχει να παίξει μπάλα από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Αυτά είναι λεπτομέρειες, ο Πειρατής ξέρει ότι αργά ή γρήγορα με το γνωστό σύστημα "κλεφτοπόλεμος" θα μπει ένα γκολάκι και μετά η ομάδα θα το κρατήσει με νύχια και με δόντια απέναντι στους επίδοξους κατακτητές της εστίας της. Στο τέλος του αγώνα και μετά το αρνητικό αποτέλεσμα, ο Πειρατής συνεχίζει να χαμογελάει πονηρά κόντρα στην αρνητική ατμόσφαιρα της υπόλοιπης κερκίδας. Ξέρει κάτι που δεν ξέρουν οι υπόλοιποι προφανώς μιας και είναι σίγουρος ότι η ομάδα θα προκριθεί για το επόμενο Euro και έχει κλείσει ήδη τα εισιτήρια για τις χώρες διεξαγωγής του. Η μόνη αγωνία του είναι αν θα προλάβει να βρει εισιτήρια για τον τελικό της διοργάνωσης μιας και οι θεοί της μπάλας συνωμοτούν ώστε η "Αρμάδα του Ρεχακλή" να είναι παρούσα και σε αυτόν τον τελικό. Με την κρυφή ελπίδα ότι το "τέρας φυσικής κατάστασης" Βρύζας, ο "κοντός αλλά έχει άλμα" Νικολαιδης , ο "παρά τρίχα Ζιντάν" Τσιάρτας και "ο captain τεστοστερόνη" Ζαγοράκης θα επανέρθουν στην ενεργό δράση και θα προτάξουν τα δασύτριχα στήθη τους στην νέα πορεία στο επερχόμενο Euro, ο Πειρατής φεύγει από το γήπεδο με την ίδια ψυχολογία που μπήκε, νικητής. Νοερά είναι ήδη στο επόμενο Ευρωπαικό πρωτάθλημα...
Η Άσχετη/ος (ή αλλιώς "τι είναι το οφ-σαιντ αγάπη μου?")
Πολλές φορές γένους θηλυκού (σ.σ. συγνώμη κορίτσια χε,χε), ο οπαδός αυτός ήρθε στο γήπεδο ως μέρος μιας συμφωνίας, πολλές φορές με το έτερον ήμισυ, του τύπου " 90 λεπτά είναι θα περάσουν και μετά αμέσως στο Ρέμο να γουστάρουμε". Στον μικρόκοσμο αυτού του οπαδού, οι σταθερές αξίες δεν είναι αν θα μπει γκολ, ποιος θα το βάλει, να εκτονωθεί ή οτιδήποτε άλλο της συνωμοταξίας των ποδοσφαιροειδών. Κάθε άλλο, τα θέματα ουσίας είναι να τσεκαριστούν κωλαράκια ποδοσφαιριστών, να αποθεωθούν τα καλλίγραμμα κορμιά των παιχτών ΄- μιας και μπούχτισαν από τις αγυμνασιές των ταιριών τους - , να θαυμάσουν τις καινούριες coup των αθλητών και το πιο σημαντικό από όλα να πουν την άλλη μέρα στο γραφείο ή το κομμωτήριο "Ήμουν κι εγώ εκεί". Το πρώτο γκολ του Κυργιάκου δεν προξενεί καμία εντύπωση πέρα του σχολίου "Καλά ρε Γιάννη τι φωνάζεις σαν χαζό" (σ.σ. όπου "Γιάννης" το κάθε άρρεν έτερον ήμισυ), ενώ μόλις η τουρκική ομάδα παίρνει τα πάνω της και βάζει το ένα γκολ μετά το άλλο, η Άσχετη οπαδός γελάει χαιρέκακα με τη σκέψη "Τι πανηγυρίζετε λιγδιάρηδες, δε βλέπετε τα χάλια σας με αυτό το ντεμοντέ κοκκινάκι που φοράτε μην πω για το μαλλί καμία σχέση με το "the last samurai" μαλλί του Κυργιάκου ή με τις -μόλις που επιβιώνουν- ξανθιές ανταύγειες του Γκέκα" . Μετά το ματς ο άρρεν δεν έχει όρεξη για Ρέμο και η οπαδός αυτής της συνομοταξίας παρηγορείται στη σκέψη ότι ο Σαμαράς δεν έχει γκόμενα αυτό τον καιρό οπότε "ποτέ δεν ξέρεις"...
Ο Τραμπούκος
Για αυτόν τον οπαδό ο αγώνας Ελλάδα - Τουρκία ήταν άλλη μια αφορμή να εξασκήσει το αγαπημένο του χόμπυ. Ξεκινώντας από το σπίτι του και πριν συναντήσει τα άλλα τσουτσέκια έχει με βαθιά κατάνυξη ετοιμάσει τα σύνεργα της δουλειάς (σιδερογροθιά, κουκούλα, κανένα χαπάκι διεγερτικό για τις δύσκολες ώρες κλπ) και με χαρούμενη διάθεση και προσμονή συναντάει την υπόλοιπη παρέα και όλοι μαζί πάνε στο γήπεδο. Μέχρι να φτάσουν εκεί συζητάνε μεταξύ τους για θέματα "δουλειάς" όπως πόσα παιδάκια θα τρομάξουν σήμερα στο γήπεδο και για την κακή ποιότητα κατασκευής των καθισμάτων που "δεν ξεκολλάνε από το τσιμέντο της κερκίδας τόσο εύκολα όσο παλιά". Τα συνδικαλιστικά τους θέματα έχουν επίσης περίοπτη θέση σε αυτές τις συζητήσεις με την διαχρονική ανησυχία "πότε θα μπει επιτέλους το επάγγελμα στα βαρέα και ανθυγιεινά". Στον τυπικό σωματικό έλεγχο πριν την είσοδο στο γήπεδο καλαμπουρίζουν με τους κολλητούς τους τους αστυνομικούς με καλαμπούρια του τύπου ¨Μάκη μην μας τρέξετε πολύ σήμερα με έχει πιάσει η μέση μου πάλι και όταν σηκώνω το κλόμπ πονάω λίγο" "Μην στενοχωριέσαι κύρ Αστυνόμε έχουμε να τα σπάσουμε στην πορεία των φοιτητών αύριο και θα κρατήσουμε δυνάμεις για εκεί". Με το που παίρνει τη θέση του στο γήπεδο ο εν λόγω οπαδός αρχίζει να βρίζει, να βρίζει μανάδες, Τούρκους, το κατεστημένο, την Τζούλια Αλεξανδράτου που όλο γυμνή φωτογράφιση κάνει και όλο κάτι καλύπτει και γενικά ότι κατεβάσει ο κουλοχέρης του μυαλού του εκείνη τη στιγμή. Με το γκολ του Κυργιάκου παγωμάρα κυριεύει τον ευγενή Τραμπούκο. "Ελπίζω να αναστραφεί το κλίμα να ρίξουμε κι εμείς καμία ψιλή". Οι Τούρκοι ποδοσφαιριστές δεν του χαλάνε το χατήρι και σύντομα ισοφαρίζουν το ματς και περνάνε μπροστά στο σκορ. Κατήφεια και ένταση στην πλειοψηφία των οπαδών, και ο καλοκάγαθος Τραμπούκος με ένα δάκρυ χαράς να κυλάει στο μάγουλό του ξέρει ότι ήρθε η στιγμή του. Εξοπλίζεται λοιπόν κατάλληλα και αρχίζει να βαράει με την χάρη ενός Chuck Norris, να βρίζει με την "μαγκιά" ενός Πανούση και να εκτοξεύει αντικείμενα όπως ο Γκατσιούδης το ακόντιο. Αυτός δεν είναι ένας απλός τραμπούκος αγαπημένοι αναγνώστες, είναι δεκαθλητής και κακά τα ψέματα είναι και το απόλυτο celebrity αυτής της χώρας. Πάλι θα "διαφημίσει" τη χώρα μας στα πέρατα της οικουμένης μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια όλου του κόσμου και θα στείλει σαν άλλος Λεωνίδας (σ.σ. είπαμε είμαστε σε ρυθμούς "300" αυτό τον καιρό γέμισε ο τόπος κοιλιακούς και προ-κοιλιακούς) το πανανθρώπινο μήνυμα : "Tonight we dine in Hell!!!"
Ο Οπαδός
Δεν φταίει ο άνθρωπος φίλοι μου. Όλα ήταν μία παρεξήγηση. Άκουσε Γήπεδο Καραισκάκη, Ευρωπαικός αγώνας, η μια ομάδα φοράει κόκκινα, ε δεν θέλει πολύ να παρασυρθεί ο άνθρωπος. Νόμιζε ότι παίζει ο Ολυμπιακός στο Champions League, βέβαια παραξενεύτηκε για την εποχή του αγώνα μιας και δεν έχει συνηθίσει την ομάδα του να φοράει κοντομάνικα μπλουζάκια στην Ευρώπη. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες και αφού η ομάδα παίζει πρέπει να τη στηρίξει. Φοράει λοιπόν τη φανέλα του Rivaldo και σφαίρα για το γήπεδο. Φτάνοντας εκεί μια έκπληξη τον περιμένει, όλοι φοράνε λευκά και μερικοί γαλάζια. Αν και αρχικά παραξενεύεται στην πορεία λύνει το γρίφο "Θα έφερε ο πρόεδρος κανένα παιχταρά απο τη Ρεάλ Μαδρίτης και ήρθαν να τον υποδεχτούν όλοι με τα χρώματα της παλιάς του ομάδας για να προσαρμοστεί ευκολότερα". Μπαίνοντας στο γήπεδο ρίχνει τα πρώτα συνθήματα υπέρ του Ολυμπιακού να στανιάρει και περιμένει να αρχίσει το ματς. Με το που βγαίνουν οι ομάδες βλέπει την ομάδα με τα κόκκινα αλλά δεν αναγνωρίζει κανένα! Ξαφνικά όμως όλα βγάζουν νόημα και με ένα πλατύ χαμόγελο φτάνει στο ιστορικό συμπέρασμα "Ρε τον μπαγάσα τον Πρόεδρο το είπε και το έκανε, είπε θα κάνει ανανέωση στην ομάδα και τους άλλαξε τα φώτα δεν κράτησε ούτε έναν!". Την ιδιοφυή πραγματικά αυτή σκέψη έρχεται να συμπληρώσει η εικόνα του Νικοπολίδη να παίζει με την φανέλα της άλλης ομάδας και μάλιστα να δέχεται 4 γκολ από τον ηρωικό "Ολυμπιακο"! Ο οπαδός αρχίζει να γελάει τρανταχτά - παρά τα αποδοκιμαστικά βλέμματα των γύρω του- σκεφτόμενος προφανώς ότι "Α, ρε Πρόεδρε είσαι γάτα ήξερες ότι ο Νικοπολίδης τα έφαγε τα ψωμιά του και τον έδωσες μεταγραφή!". Το παιχνίδι τελειώνει 4-1 υπέρ της ομάδος με τα κόκκινα και ο Οπαδός αναχωρεί χαρούμενος με μία και μοναδική απορία : "Πότε θα γίνει η επόμενη κλήρωση του Champions League και με ποιον άραγε θα κληρωθούμε? ". Καθώς η νύχτα τυλίγει το Φαληρικό Στάδιο μια φωνή - προφανώς κάποιου άλλου Οπαδού - ακούγεται να αντηχεί μέσα στο άδειο πλέον γήπεδο "Λευτεριά στον ΠΑΟΚ ρε πούστηδες !!!!!!!!!".
Υπάρχει και μια τελευταία κατηγορία οπαδών η οποία δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Είναι η κατηγορία των Γιακουμάτων. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που στις επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας είναι πάντα πρώτοι στις φωτογραφίες με τους παίχτες και τους ραίνουν με κοπλιμέντα και επαίνους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που στην πρώτη στραβή φτύνουν αυτούς που αποθέωναν και αποκαθηλώνουν αυτούς που χαρακτήριζαν ως "Ήρωες του Έθνους". Και όλα αυτά για μια γαμημένη ψήφο παραπάνω... Ε, δεν αξίζει να τους αφιερώσω ούτε μια γραμμή παραπάνω, δε νομίζετε...
Υ.Γ. Θα το εκτιμούσα πολύ όποιος έχει τη διάθεση, αφού διαβάσει το παραπάνω άρθρο, να μου γράψει κάποιο σχόλιο για το αν του άρεσε αλλά πολύ περισσότερο για το αν διακρίνει κάποια άλλη κατηγορία Κερκιδοβλεψιών που εγώ να παρέλειψα.
Να είστε όλοι καλά και ελπίζω να γελάσατε λίγο με το αρθράκι μου. Εγώ πάντως διασκέδασα αφάνταστα όταν το έγραφα. Τα λέμε σύντομα!
Ο Παράγκας (η αλλιώς ο Mister Πάμε Στοίχημα)
Αυτός το είχε δει το έργο. Υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία από τα γραφεία στοιχημάτων να διασυρθεί η Ελλάδα από την Τουρκία στον ποδοσφαιρικό αγώνα. "Θα χάσουμε με πολλά γκολ. Στο William Hill (σ.σ. γνωστό στοιχηματικό κολοσσό στην Μεγάλη Βρετανία) το διπλό πληρώνει χρυσάφι" έλεγε στους κολλητούς του, πριν τον αγώνα, στο πρακτορείο ΟΠΑΠ που είναι το στέκι του. Πάντα με το ένα χέρι στο ραδιοφωνάκι και με το άλλο στο δελτίο του στοιχήματος προσεύχεται να πάει ταμείο και όχι στον κουβά. Τόσο κουβά ούτε οι καθαρίστριες στις πολυκατοικίες δεν τον αντέχουν. Όλοι γύρω του στην κερκίδα φωνάζουν για την Ελλάδα αλλά αυτός με στεντόρεια φωνή ακούγεται να λέει "Α, ρε πουτάνα Αγγλία με το 0-0 σου μας το έκλεισες το σπίτι". Είπαμε ο άνθρωπος είναι μπροστά, πολύ μπροστά, βλέπει ήδη τον επόμενο αγώνα και ζει από τώρα στην μελλοντική ουτοπία μιας καλής στοιχηματικής μπάζας.
Ο Ξερόλας (επίσης γνωστός ως ο Κόουτς)
Αυτός δεν πήρε σημαία στον αγώνα παρά μόνο στυλό και μπλοκάκι. Στο γκολ του Κυργιάκου μουρμούρισε "Αυτό ήταν δουλεμένο στην προπόνηση" και κούνησε με νόημα το κεφάλι. Στο πρώτο γκολ της Τουρκίας άρχισε να κελαηδάει για την "πιο αργή και από την σκιά της άμυνα" και για τον "Δέλλα που δεν στρίβει ούτε με αίτηση". Στο δεύτερο γκολ της Τουρκίας ξεχνιέται προς στιγμή και δίνει το χαρτί της αλλαγής στον διπλανό του που παρακολουθεί τον αγώνα: "Χαλκιάς αντί Νικοπολίδη και γρήγορα" λέει στον απορημένο συμπατριώτη του που προς στιγμήν έχει μεταμορφωθεί σε δεξί του χέρι στον πάγκο, κι ας ήπιε μια ρουφηξιά από την Coca Cola του όταν δεν έβλεπε. Με το τρίτο γκολ της Τουρκίας αρχίζει να ρίχνει τα πρώτα τηλέφωνα σε γνωστούς του για να βρει το τηλέφωνο του Γκαγκάτση (σ.σ. Πρόεδρος της ΕΠΟ και αφεντικό του Ότο) γιατί σίγουρα "ο Ρεχάγκελ δεν μπορεί να μείνει μετά από τέτοια ολέθρια λάθη". Μετά το τέταρτο γκολ φεύγει βιαστικός και τρέχει να προλάβει να σώσει μερικά screenshots από το Football Manager (σ.σ. γνωστό βιντεοπαιχνίδι - ή μάλλον εθισμός - όπου οι κοινοί θνητοί κοουτσάρουν -sic- ποδοσφαιρικές ομάδες και βγάζουν τα απωθημένα τους). Τα screenshots το δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο εν λόγω Ξερόλας πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Ελλάδα το 2025, οπότε ποιος καταλληλότερος να αναλάβει και την πραγματική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου?
Ο Σταυροφόρος
Για τούτο τον τυπά το ματς Ελλάς - Τουρκία δεν ήταν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, ήταν μία σύγκρουση πολιτισμών. Εμείς "οι πολιτισμένοι" Έλληνες απέναντι σε αυτούς τους βάρβαρους απόγονους των Οθωμανών Σελτζούκων Τούρκων. Το θέμα είναι εθνικό κυρίες και κύριοι, το γκολ του Κυργιάκου δεν ήταν ένα απλό γκολ, ήταν μία οβίδα στην καρδιά της Τουρκιάς. Ο εν λόγω οπαδός δεν το πανηγύρισε απλά, αλλά ούρλιαξε "Εμπρός να πάρουμε την Πόλη ωρέ" σηκώνοντας επιδεικτικά την φρεσκοσιδερωμένη φουστανέλα του για να κομπλάρει τους "γνωστούς μικροπούληδες" Τούρκους ποδοσφαιριστές. Μόλις όμως η Τουρκία άρχισε να γυρίζει το ματς, η τρικυμία πατριωτισμού στα στήθη του μετατράπηκε σε οργή. Σαν άλλος Κανάρης λοιπόν πέταξε τη φωτοβολίδα του στο γήπεδο να πυρπολήσει τη νέα τουρκική ναυαρχίδα που "τόλμησε με περίσσιο θράσος" να προηγηθεί μέσα στο γήπεδο του αγωνιστή Γεώργιου Καραισκάκη. Όταν δε η τουρκική ομάδα σκόραρε το τέταρτό της γκολ, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αγαπημένοι αναγνώστες. Ο Σταυροφόρος απηυδισμένος βγάζει την σημαία - που του έδωσαν στην αρχή του ματς οι διοργανωτές - από το πλαστικό κονταράκι της, την διπλώνει ευλαβικά και εκτοξεύει το κονταράκι με μένος εναντίον των Τούρκων ποδοσφαιριστών αλαλάζοντας "Μολών Λαβέ ρε πούστηδες!" (σ.σ. αυτόν τον καιρό ζούμε στη φρενίτιδα των "300" όπως και να χει ) . Ναι, ναι, ναι κυρίες και κύριοι ποιος είπε ότι ο "ηρωισμός" και η "ανδρεία" έχει πεθάνει στις μέρες μας. Δεν πέθαναν απλά ζουν ανάμεσα μας κρυμμένα μέσα στο ανώνυμο πλήθος, εκεί που η ανωνυμία των πολλών κρύβει επιμελώς την δειλία του ενός.
Ο Πειρατής
Καλά αυτός έμεινε στην Πορτογαλία. Μπαίνει στο γήπεδο με τον αέρα του πρωταθλητή Ευρώπης, έχει βαμμένο το πρόσωπο στα χρώματα της γαλανόλευκης, φωνάζει συνθήματα υπέρ του αγαπημένου του "Χερακλή" (σ.σ. Προσωνύμιο που έδωσαν οι Γερμανοί στον Ότο μετά την κατάκτηση του Ευρωπαικου πρωταθλήματος από την Ελλάδα το 2004), δοξάζει τους 11 "ημίθεους" που αγωνίζονται με τα χρώματα της Ελλάδος. Δεν έχει σημασία που ο Χαριστέας σκοράρει πια μόνο στο Playstation, ο φιλότιμος Φύσσας κάνει ωτο-στοπ για να προλάβει τα σπριντ των αντιπάλων, ο Μπασινάς παίζει με ένα πόδι και ο Καψής έχει να παίξει μπάλα από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Αυτά είναι λεπτομέρειες, ο Πειρατής ξέρει ότι αργά ή γρήγορα με το γνωστό σύστημα "κλεφτοπόλεμος" θα μπει ένα γκολάκι και μετά η ομάδα θα το κρατήσει με νύχια και με δόντια απέναντι στους επίδοξους κατακτητές της εστίας της. Στο τέλος του αγώνα και μετά το αρνητικό αποτέλεσμα, ο Πειρατής συνεχίζει να χαμογελάει πονηρά κόντρα στην αρνητική ατμόσφαιρα της υπόλοιπης κερκίδας. Ξέρει κάτι που δεν ξέρουν οι υπόλοιποι προφανώς μιας και είναι σίγουρος ότι η ομάδα θα προκριθεί για το επόμενο Euro και έχει κλείσει ήδη τα εισιτήρια για τις χώρες διεξαγωγής του. Η μόνη αγωνία του είναι αν θα προλάβει να βρει εισιτήρια για τον τελικό της διοργάνωσης μιας και οι θεοί της μπάλας συνωμοτούν ώστε η "Αρμάδα του Ρεχακλή" να είναι παρούσα και σε αυτόν τον τελικό. Με την κρυφή ελπίδα ότι το "τέρας φυσικής κατάστασης" Βρύζας, ο "κοντός αλλά έχει άλμα" Νικολαιδης , ο "παρά τρίχα Ζιντάν" Τσιάρτας και "ο captain τεστοστερόνη" Ζαγοράκης θα επανέρθουν στην ενεργό δράση και θα προτάξουν τα δασύτριχα στήθη τους στην νέα πορεία στο επερχόμενο Euro, ο Πειρατής φεύγει από το γήπεδο με την ίδια ψυχολογία που μπήκε, νικητής. Νοερά είναι ήδη στο επόμενο Ευρωπαικό πρωτάθλημα...
Η Άσχετη/ος (ή αλλιώς "τι είναι το οφ-σαιντ αγάπη μου?")
Πολλές φορές γένους θηλυκού (σ.σ. συγνώμη κορίτσια χε,χε), ο οπαδός αυτός ήρθε στο γήπεδο ως μέρος μιας συμφωνίας, πολλές φορές με το έτερον ήμισυ, του τύπου " 90 λεπτά είναι θα περάσουν και μετά αμέσως στο Ρέμο να γουστάρουμε". Στον μικρόκοσμο αυτού του οπαδού, οι σταθερές αξίες δεν είναι αν θα μπει γκολ, ποιος θα το βάλει, να εκτονωθεί ή οτιδήποτε άλλο της συνωμοταξίας των ποδοσφαιροειδών. Κάθε άλλο, τα θέματα ουσίας είναι να τσεκαριστούν κωλαράκια ποδοσφαιριστών, να αποθεωθούν τα καλλίγραμμα κορμιά των παιχτών ΄- μιας και μπούχτισαν από τις αγυμνασιές των ταιριών τους - , να θαυμάσουν τις καινούριες coup των αθλητών και το πιο σημαντικό από όλα να πουν την άλλη μέρα στο γραφείο ή το κομμωτήριο "Ήμουν κι εγώ εκεί". Το πρώτο γκολ του Κυργιάκου δεν προξενεί καμία εντύπωση πέρα του σχολίου "Καλά ρε Γιάννη τι φωνάζεις σαν χαζό" (σ.σ. όπου "Γιάννης" το κάθε άρρεν έτερον ήμισυ), ενώ μόλις η τουρκική ομάδα παίρνει τα πάνω της και βάζει το ένα γκολ μετά το άλλο, η Άσχετη οπαδός γελάει χαιρέκακα με τη σκέψη "Τι πανηγυρίζετε λιγδιάρηδες, δε βλέπετε τα χάλια σας με αυτό το ντεμοντέ κοκκινάκι που φοράτε μην πω για το μαλλί καμία σχέση με το "the last samurai" μαλλί του Κυργιάκου ή με τις -μόλις που επιβιώνουν- ξανθιές ανταύγειες του Γκέκα" . Μετά το ματς ο άρρεν δεν έχει όρεξη για Ρέμο και η οπαδός αυτής της συνομοταξίας παρηγορείται στη σκέψη ότι ο Σαμαράς δεν έχει γκόμενα αυτό τον καιρό οπότε "ποτέ δεν ξέρεις"...
Ο Τραμπούκος
Για αυτόν τον οπαδό ο αγώνας Ελλάδα - Τουρκία ήταν άλλη μια αφορμή να εξασκήσει το αγαπημένο του χόμπυ. Ξεκινώντας από το σπίτι του και πριν συναντήσει τα άλλα τσουτσέκια έχει με βαθιά κατάνυξη ετοιμάσει τα σύνεργα της δουλειάς (σιδερογροθιά, κουκούλα, κανένα χαπάκι διεγερτικό για τις δύσκολες ώρες κλπ) και με χαρούμενη διάθεση και προσμονή συναντάει την υπόλοιπη παρέα και όλοι μαζί πάνε στο γήπεδο. Μέχρι να φτάσουν εκεί συζητάνε μεταξύ τους για θέματα "δουλειάς" όπως πόσα παιδάκια θα τρομάξουν σήμερα στο γήπεδο και για την κακή ποιότητα κατασκευής των καθισμάτων που "δεν ξεκολλάνε από το τσιμέντο της κερκίδας τόσο εύκολα όσο παλιά". Τα συνδικαλιστικά τους θέματα έχουν επίσης περίοπτη θέση σε αυτές τις συζητήσεις με την διαχρονική ανησυχία "πότε θα μπει επιτέλους το επάγγελμα στα βαρέα και ανθυγιεινά". Στον τυπικό σωματικό έλεγχο πριν την είσοδο στο γήπεδο καλαμπουρίζουν με τους κολλητούς τους τους αστυνομικούς με καλαμπούρια του τύπου ¨Μάκη μην μας τρέξετε πολύ σήμερα με έχει πιάσει η μέση μου πάλι και όταν σηκώνω το κλόμπ πονάω λίγο" "Μην στενοχωριέσαι κύρ Αστυνόμε έχουμε να τα σπάσουμε στην πορεία των φοιτητών αύριο και θα κρατήσουμε δυνάμεις για εκεί". Με το που παίρνει τη θέση του στο γήπεδο ο εν λόγω οπαδός αρχίζει να βρίζει, να βρίζει μανάδες, Τούρκους, το κατεστημένο, την Τζούλια Αλεξανδράτου που όλο γυμνή φωτογράφιση κάνει και όλο κάτι καλύπτει και γενικά ότι κατεβάσει ο κουλοχέρης του μυαλού του εκείνη τη στιγμή. Με το γκολ του Κυργιάκου παγωμάρα κυριεύει τον ευγενή Τραμπούκο. "Ελπίζω να αναστραφεί το κλίμα να ρίξουμε κι εμείς καμία ψιλή". Οι Τούρκοι ποδοσφαιριστές δεν του χαλάνε το χατήρι και σύντομα ισοφαρίζουν το ματς και περνάνε μπροστά στο σκορ. Κατήφεια και ένταση στην πλειοψηφία των οπαδών, και ο καλοκάγαθος Τραμπούκος με ένα δάκρυ χαράς να κυλάει στο μάγουλό του ξέρει ότι ήρθε η στιγμή του. Εξοπλίζεται λοιπόν κατάλληλα και αρχίζει να βαράει με την χάρη ενός Chuck Norris, να βρίζει με την "μαγκιά" ενός Πανούση και να εκτοξεύει αντικείμενα όπως ο Γκατσιούδης το ακόντιο. Αυτός δεν είναι ένας απλός τραμπούκος αγαπημένοι αναγνώστες, είναι δεκαθλητής και κακά τα ψέματα είναι και το απόλυτο celebrity αυτής της χώρας. Πάλι θα "διαφημίσει" τη χώρα μας στα πέρατα της οικουμένης μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια όλου του κόσμου και θα στείλει σαν άλλος Λεωνίδας (σ.σ. είπαμε είμαστε σε ρυθμούς "300" αυτό τον καιρό γέμισε ο τόπος κοιλιακούς και προ-κοιλιακούς) το πανανθρώπινο μήνυμα : "Tonight we dine in Hell!!!"
Ο Οπαδός
Δεν φταίει ο άνθρωπος φίλοι μου. Όλα ήταν μία παρεξήγηση. Άκουσε Γήπεδο Καραισκάκη, Ευρωπαικός αγώνας, η μια ομάδα φοράει κόκκινα, ε δεν θέλει πολύ να παρασυρθεί ο άνθρωπος. Νόμιζε ότι παίζει ο Ολυμπιακός στο Champions League, βέβαια παραξενεύτηκε για την εποχή του αγώνα μιας και δεν έχει συνηθίσει την ομάδα του να φοράει κοντομάνικα μπλουζάκια στην Ευρώπη. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες και αφού η ομάδα παίζει πρέπει να τη στηρίξει. Φοράει λοιπόν τη φανέλα του Rivaldo και σφαίρα για το γήπεδο. Φτάνοντας εκεί μια έκπληξη τον περιμένει, όλοι φοράνε λευκά και μερικοί γαλάζια. Αν και αρχικά παραξενεύεται στην πορεία λύνει το γρίφο "Θα έφερε ο πρόεδρος κανένα παιχταρά απο τη Ρεάλ Μαδρίτης και ήρθαν να τον υποδεχτούν όλοι με τα χρώματα της παλιάς του ομάδας για να προσαρμοστεί ευκολότερα". Μπαίνοντας στο γήπεδο ρίχνει τα πρώτα συνθήματα υπέρ του Ολυμπιακού να στανιάρει και περιμένει να αρχίσει το ματς. Με το που βγαίνουν οι ομάδες βλέπει την ομάδα με τα κόκκινα αλλά δεν αναγνωρίζει κανένα! Ξαφνικά όμως όλα βγάζουν νόημα και με ένα πλατύ χαμόγελο φτάνει στο ιστορικό συμπέρασμα "Ρε τον μπαγάσα τον Πρόεδρο το είπε και το έκανε, είπε θα κάνει ανανέωση στην ομάδα και τους άλλαξε τα φώτα δεν κράτησε ούτε έναν!". Την ιδιοφυή πραγματικά αυτή σκέψη έρχεται να συμπληρώσει η εικόνα του Νικοπολίδη να παίζει με την φανέλα της άλλης ομάδας και μάλιστα να δέχεται 4 γκολ από τον ηρωικό "Ολυμπιακο"! Ο οπαδός αρχίζει να γελάει τρανταχτά - παρά τα αποδοκιμαστικά βλέμματα των γύρω του- σκεφτόμενος προφανώς ότι "Α, ρε Πρόεδρε είσαι γάτα ήξερες ότι ο Νικοπολίδης τα έφαγε τα ψωμιά του και τον έδωσες μεταγραφή!". Το παιχνίδι τελειώνει 4-1 υπέρ της ομάδος με τα κόκκινα και ο Οπαδός αναχωρεί χαρούμενος με μία και μοναδική απορία : "Πότε θα γίνει η επόμενη κλήρωση του Champions League και με ποιον άραγε θα κληρωθούμε? ". Καθώς η νύχτα τυλίγει το Φαληρικό Στάδιο μια φωνή - προφανώς κάποιου άλλου Οπαδού - ακούγεται να αντηχεί μέσα στο άδειο πλέον γήπεδο "Λευτεριά στον ΠΑΟΚ ρε πούστηδες !!!!!!!!!".
Υπάρχει και μια τελευταία κατηγορία οπαδών η οποία δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Είναι η κατηγορία των Γιακουμάτων. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που στις επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας είναι πάντα πρώτοι στις φωτογραφίες με τους παίχτες και τους ραίνουν με κοπλιμέντα και επαίνους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που στην πρώτη στραβή φτύνουν αυτούς που αποθέωναν και αποκαθηλώνουν αυτούς που χαρακτήριζαν ως "Ήρωες του Έθνους". Και όλα αυτά για μια γαμημένη ψήφο παραπάνω... Ε, δεν αξίζει να τους αφιερώσω ούτε μια γραμμή παραπάνω, δε νομίζετε...
Υ.Γ. Θα το εκτιμούσα πολύ όποιος έχει τη διάθεση, αφού διαβάσει το παραπάνω άρθρο, να μου γράψει κάποιο σχόλιο για το αν του άρεσε αλλά πολύ περισσότερο για το αν διακρίνει κάποια άλλη κατηγορία Κερκιδοβλεψιών που εγώ να παρέλειψα.
Να είστε όλοι καλά και ελπίζω να γελάσατε λίγο με το αρθράκι μου. Εγώ πάντως διασκέδασα αφάνταστα όταν το έγραφα. Τα λέμε σύντομα!
