Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος τρίτο)

Τέτοιες πανέμορφες εικόνες ήταν πολύ "συνηθισμένες" σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το χωριό των Αγράφων. Η ελληνική φύση στα καλύτερα της, πραγματικά!

Το αμάξι συνέχισε να ανεβαίνει αγκομαχώντας τους ανηφορικούς δρόμους και το αίσθημα της πείνας όλο και γινόταν εντονότερο. Περάσαμε στο δρόμο κάτι κατσίκες και προς στιγμήν σκέφτηκα να το γυρίσω σε "πρωτογόνος κυνηγάει την τροφή του mode".Να πιάσω το πρώτο πράγμα(σ.σ. όχι δεν αναφέρομαι στον Κώστα που καθόταν δίπλα μου αν και είχε ανοιχτό το παράθυρο του οπότε δεν ήταν και απίθανο...) ικανό να καταφέρει καίριο πλήγμα και να το εκτοξεύσω με χειρουργική ακρίβεια εναντίον οποιουδήποτε ζωντανού και φαγώσιμου βρισκόταν σε ακτίνα βολής.

Τέτοιοι υποψήφιοι μεζέδες κολάζουν και vegeterian:)

Εκεί που είχα αρχίσει να οραματίζομαι κοψίδια να χορεύουν γύρω μου, φτάσαμε στο χωριό των Αγράφων και η λογική επικράτησε του ενστίκτου της πείνας, οριακά μεν αλλά επικράτησε. Εδώ να διευκρινίσω ότι το όνομα "Άγραφα" αναφέρεται τόσο σε μια ευρύτερη διοικητική περιφέρεια με πολλά χωριά, όσο και στο χωριό "Άγραφα". Στην ήρεμη ζωή του χωριού αυτού είμαστε έτοιμοι να εισβάλουμε, με τον αέρα των παιδιών της πόλης που ανέβηκαν σε ένα βουνό και νόμισαν ότι "έπιασαν τον Πάπα από τα αρχ..." (σ.σ. ΟΚ, έχουμε ξαναπάει όλοι σε βουνά και ο πατέρας μου κατάγεται από άκρως ορεινό και δύσβατο χωριό, αλλά ποιητική αδεία λέω και καμία υπερβολή χα,χα,χα). Mπαίνουμε λοιπόν στα Άγραφα και αφήνουμε το αυτοκίνητο μπροστά σε κάτι σαν πλατεία με λίγο από δημαρχείο και ΚΕΠ για γαρνιτούρα. Πολύ χαριτωμένα όλα τους φυσικά, αλλά όχι και τόσο για να τα βγάλω φωτογραφία:). Βέβαια στο εν λόγω ΚΕΠ και στις διάφορες υπηρεσίες πιο πιθανό είναι να κάνουν αιτήσεις και να βγάζουν πιστοποιητικά οι κατσίκες(σ.σ. "θέλω μια επιχορήγηση για ζωοτροφές με λίγα λιπαρά και στάνη με αυτόνομη θέρμανση, τώρα λέμε", τάδε έφη κάθε αγανακτισμένο αγριοκάτσικο στην ουρά του ΚΕΠ χα,χα,χα) παρά οι άνθρωποι που είναι πολύ λιγότεροι...

Σίγουρα δεν είναι μια φωτογραφία που θα συγκλονίσει το "είναι" σας... Μα ελάτε τώρα όμως, πως μπορείτε να αντισταθείτε στη σουρεαλιστική σύνθεση μιας κατακόκκινης αποθήκης, μιας ξέμπαρκης κολόνας της ΔΕΗ και του "ναζιάρικου" πράσινου κάδου στο βάθος... :). Ξέρετε σε κάποιες γκαλερί στην Αθήνα αυτή η φωτογραφία πιθανώς θα θεωρούνταν "υψηλή τέχνη" με φοβερούς και τρομερούς συμβολισμούς, χα,χα,χα!!!


Το μάτι μου έπεσε σε ένα πίνακα ανακοινώσεων που είχε κάτι προκηρύξεις για θέσεις εργασίας που δεν νομίζω να συγκινούσαν ιδιαίτερα τους ντόπιους, κάτι λόγω ορίου ηλικίας(σ.σ. εκτός κι αν με τις εξελίξεις στα συνταξιοδοτικά ο 70αρης είναι the new σαραντάρης...) κάτι λόγω του ότι ήταν ελάχιστοι σε αριθμό. Για κάποιο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό οι αφίσες με τους επικηρυγμένους στις ταινίες Western και είχα μια ακατάσχετη επιθυμία να φωνάξω στον πρώτο ντόπιο που θα βρω "Αυτή η πολή δεν μας χωράει και τους δύο κανάγια!!!" αλλά η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επικράτησε.Κατέπνιξα λοιπόν τις υποκουλτουρικές ορμές μου(σ.σ. αποτέλεσμα πολλών ωρών άκριτης "κατανάλωσης" αμερικανιών κάθε είδους, σας διαβεβαιώ, χα,χα,χα) και συγκεντρώθηκα στη βόλτα μου στο χωριό των Αγράφων. Ο Γιάννης ήταν ο πιο κινητικός από τους 4 (σ.σ. να θυμηθώ να τον ρωτήσω "τι πίνει και δεν μας δίνει" και δεν βάζει κώλ... κάτω χα,χα,χα). Ο Νίκος πεινούσε αλλά ήταν αξιοπρεπής και ο Κώστας... ο Κώστας... ο Κώστας ήταν απλά ο Κώστας (σ.σ. καμία ιδιαίτερη βελτίωση δηλαδή...). Περπατήσαμε λίγο στα Άγραφα και ανεβήκαμε σε ένα σημείο όπου βρισκόταν ένα άγαλμα του αγωνιστή του 1821, Κατσαντώνη (σ.σ. εμ ποιον θα είχαν δηλαδή άγαλμα, τον Πολύδωρα? χα,χα,χα). Το highlight της καριέρας του ως αγωνιστή ήταν ότι όταν τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι προφανώς απελπίστηκε τόσο πολύ που πήδηξε σε ένα γκρεμό και γκρεμοτσακίστηκε... Παρόλα αυτά επιβίωσε, οπότε αυτό καταχωρείται στα συν του οπωσδήποτε. Αυτό ήταν το περιβόητο "Πήδημα του Κατσαντώνη"(σ.σ. δεν θέλω πονηρά γελάκια στο αναγνωστικό κοινό λέμε, αν και μεταξύ μας σαν τίτλος τσόντας με τον Γκουσγκούνη ακούγεται... ). Από εκείνο το σημείο τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες, οπότε μέχρι να πιω μια ρουφηξιά καφέ, πάρτε μια μικρή γεύση από το χωριό:

Ο Κατσαντώνης ατενίζει το χωριό από ψηλά... Ο καιρός που έκανε άλματα αυτοθυσίας και ενίοτε γκρεμοτσακιζόταν έχει περάσει ανεπιστρεπτί...

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τι ατημέλητο περίβολο είχε η συγκεκριμένη εκκλησία, ειλικρινά κρίμα μιας και είναι ένα επιβλητικό κτίριο που άξιζε καλύτερης τύχης...

Το χωριό απλώνεται πάνω στην πλαγιά σαν λιωμένο τυρί πάνω σε πίτσα... (σ.σ. πείνα καταραμένη, μόλις κατέστρεψα τη μαγεία της στιγμής έτσι χα,χα,χα)

Πολύ θετικό είναι το γεγονός ότι όπως και σε άλλα μέρη, πολλοί ντόπιοι που ζουν μακριά χτίζουν νέα σπίτια ή αναπαλαιώνουν ήδη υπάρχοντα. Οπότε για κάποιους μήνες το χρόνο, το χωριό έχει ζωή. Η μοίρα των περισσότερων ορεινών χωριών της Ελλάδας στη σημερινή εποχή...

Αφού κατεβήκαμε από το ύψωμα, εγώ και ο Γιάννης ανεβήκαμε λίγο στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Μια εκκλησία αγνώστων λοιπών στοιχείων μιας και το όνομά της δεν αναγραφόταν πουθενά, "άγραφη" προφανώς κι αυτή όπως και το χωριό:). Δύο πράγματα μας τράβηξαν την προσοχή εκεί: 1)Η σκεπή της εκκλησίας ήταν με πέτρα κάτι που το έχω ξαναδεί σε παλιά χωριατόσπιτα, αλλά ποτέ σε εκκλησία να πω την αλήθεια, τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλη, 2) Ο περίβολος της εκκλησίας ήταν τόσο ατημέλητος και γεμάτος μπάζα είναι πραγματικά να απορεί κανείς... Κατεβαίνοντας από την εκκλησια, είδαμε τον Νίκο και τον Κώστα σε στάδιο προχωρημένης "ασιτίας" -καλά εγώ είχα πλέον παραισθήσεις κανονικά- οπότε είπαμε με ένα στόμα μια φωνή: "Aρκετά με τα Άγραφα , πάμε να φάμε τίποτα"(σ.σ. αυτό δεν ήταν δήλωση αλλά γροθιά στο κατεστημένο, μα τόση "πρωτοτυπία πια", έλεος...). Πρέπει να επισημάνω ότι αλγεινή εντύπωση μου έκανε ένας ξενώνας στο χωριό, ο οποίος είχε ως είσοδο του κάτι σαν πολεμίστρα κάστρου! Μια κακοφτιαγμένη, καρακίτς κατασκευή που "έδενε" τόσο πολύ με το υπόλοιπο χωριό όσο θα έδενε και μια μονάδα του ΟΚΑΝΑ μέσα στα Ζωνιανά... Με βήμα, βαρύ, ράθυμο και νυσταλέο κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Έπρεπε να φάμε διάολε, αλλά που κουράγιο να κυνηγήσουμε για την τροφή μας. Η μοίρα είχε ούτως ή άλλως άλλα σχέδια για αυτά τα 4 κοιλιόδουλα παιδιά της πόλης...

(Συνεχίζεται...)