Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος πρώτο)

Το ταξίδι είχε κανονιστεί από καιρό. Εγώ, ο Νίκος, ο Γιάννης και ο Κώστας θα πηγαίναμε στα 'Αγραφα της Ευρυτανίας. Σε αυτό το σημείο θέλω να γραφτεί στα πρακτικά του μπλογκ ότι έχω καημό στη ζωή μου να πάω με τον κολλητό μου το Γιάννη μια φορά σε μέρος που βρίσκεται υψομετρικά στο επίπεδο της θάλασσας και όχι εκεί που τα τα αγριοκάτσικα κάνουν "vegeterian μπάρμπεκιου". Ο Κώστας και ο Γιάννης ξεκίνησαν από την Αθήνα με το ταλαίπωρο πλην τίμιο Terios, με άγριες διαθέσεις. Δεν υπήρχε ραχούλα που δεν θα ανέβαιναν, δεν υπήρχε πέτρα που δεν θα κοίταζαν από κάτω, δεν υπήρχε κατσίκα που δεν θα... έτρωγαν ( σ.σ. το σωσα, το σωσα ε? χα,χα,χα). Ναι κυρίες και κύριοι τέτοιος ήταν "ο πόθος" των φίλων μου που κατοικούν στην Αθήνα να δουν πράσινο αντί για μαύρο και πέτρες αντί για μπετόν. Από την άλλη πλευρά, εγώ και ο Νίκος ως τιμημένοι πολίτες του δοξασμένου "κόμβου" της Λαμίας, θέλαμε να πάμε τη βόλτα μας, να φάμε τα κοψίδια μας και να κάνουμε χαβαλέ. Αφού η φύση είναι γύρω μας εδώ ούτως η άλλως, δεν μπορώ να πω ότι είχαμε κανένα ιδιαίτερο καημό να την κυνηγήσουμε στα απάτητα των Αγράφων.

Πανέτοιμοι για περιπέτεια, προετοιμασμένοι να αδράξουμε τη μέρα, πραγματικοί αίλουροι και θιασώτες της δράσης, ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε τα μαγευτικά Άγραφα!!! ΟΚ, παιδιά μην τα παίρνετε και όλα τοις μετρητοίς γράφω και καμία μαλ... να περάσει η ώρα:)

Όπως και να έχει, οι "Αθηναίοι" της παρέας (σ.σ. όλοι Λαμιώτες είμαστε στην καταγωγή, μαζί πήγαμε Γυμνάσιο/Λύκειο, κάποιοι από εμάς το θεωρούν κατάρα και ατυχή συγκυρία αλλά δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ , χα,χα,χα) ήρθαν και πήραν εμάς τους "πιο πρωτόγονους" και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το Άγραφα. Εγώ και ο Κώστας στο πίσω κάθισμα, ο Γιάννης να οδηγάει και ο Νίκος να είναι ο συνοδηγός που έβαζε τα CD των άλλων στο CD Player (σ.σ. νομίζω τέτοια καταλυτική συμμετοχή συνοδηγού σε ταξίδι πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια βιβλιογραφία των συνοδηγών...). Η ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο είχε ως εξής: O Γιάννης οδηγούσε και με τη γνωστή "τύχη" που τον συνοδεύει από τότε που τον ξέρω, συνάντησε στο δρόμο τα πιο ογκώδη οχήματα που μπορούσε(σ.σ. μόνο τανκς δεν συναντήσαμε...).¨Έτσι κάθε λίγα λεπτά παρουσιαζόταν η πρόκληση να τα προσπεράσει, ενώ η καρδιά των υπολοίπων πήγαινε στην Κούλουρη για το αν θα το κάνει και πόσοι θα ζήσουμε για να θυμόμαστε τη εμπειρία. Ο Νίκος ήταν ο "επί της μουσικής" και σχολίαζε τις μουσικές επιλογές με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που "δεν έφερε μουσική στο ταξίδι οπότε μπορεί να θάψει τη μουσική όλων των άλλων". Ο Κώστας για κάποιο λόγο ενώ ήταν ως επί το πλείστον φυσιολογικότατος (σ.σ. για τα δικά του πολύ χαμηλά στάνταρ anyway...), ξαφνικά άρχιζε να μαρσάρει (σ.σ. ναι να μαρσάρει, ίσως γεννήθηκε μέσα σε Φεράρι , δεν ξέρω, μάλλον του έμεινε κουσούρι τι να πω) και έχω αρκετά βιντεάκια τραβηγμένα με την ψηφιακή που "καταστράφηκαν", επειδή την είδε πιλότος της φόρμουλα 1, χωρίς αυτοκίνητο. Όσο για εμένα, σε αυτό το αρχικό κομμάτι του ταξιδιού είχα συνεχώς την αίσθηση ότι ζούσα το δικό μου "Blair Witch Project" με αυτούς που έμπλεξα, οπότε το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να γελάσω όσο μπορώ και να καταγράψω ψηφιακά ψήγματα αυτής της εποποιίας για να μαθαίνουν οι επόμενες γενιές τι μαλ... έδερνε τις προηγούμενες.




Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη μουσική. Το ταξίδι ξεκίνησε με ακούσματα από κάποιους που λέγονται "Πουτουμάγιο". Εγώ και ο Νίκος είμαστε τόσο "ενθουσιασμένοι" που βρήκαμε επιτέλους τη μουσική που θα παίζει δίπλα στο νεκροκρέβατό μας, όταν έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα και αφήσουμε τα εγκόσμια(σ.σ. ευχαριστούμε Κώστα...). Νομίζω αν δεν ξανακούσω στη ζωή μου αυτή τη μουσική, που κάνει το Λουδοβίκο των Ανωγείων να μοιάζει με χεβ μετάλά μπροστά της, θα θεωρήσω τον εαυτό μου πραγματικά τυχερό εώς απίστευτα κωλόφαρ.... Στη συνέχεια περάσαμε στα ακούσματα του Γιάννη ο οποίος μας ταξίδεψε (σ.σ. η σωστή λέξη είναι "εξολόθρευσε"...) με ένα γκρουπ που λεγόταν "Blackmore's Knights" ή κάπως έτσι, σε μια εποχή όπου το να πάρεις ένα σπαθί και να ανοίξεις το κεφάλι του άλλου στα δύο ήταν της μόδας... "Το βασίλειο μου για ένα σπαθί" σκεφτόμουν μέσα μου - μετά από κάθε τραγούδι- και η επιθυμία να γίνω Χαϊλάντερ στη θέση του Χαϊλάντερ, με ότι συνεπάγεται αυτό για το κεφάλι του οδηγού, γινόταν με κάθε νέο(?) άκουσμα και πιο έντονη. Μετά από κάποιους πειραματισμούς με τα CD του Γιάννη και αφού ο Νίκος άλλαζε τα CD απελπισμένος, πιο γρήγορα και από όσο ο Λούκι Λουκ πυροβολεί τη σκιά του, καταλήξαμε σε κάτι που μας ικανοποιούσε σχεδόν όλους.Βέβαια δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία γιατί ο μόνος που είχε κάποια ένσταση το είχε ρίξει και πάλι στο μαρσάρισμα, οπότε κατά κάποιον τρόπο δημιουργούσε τη δική του "μουσική". Κάπως έτσι φτάσαμε στο Καρπενήσι...

"Χρόνια και ζαμάνια" είχα να μπω σε αυτή την εκκλησία... Τι να λέμε τώρα μια φορά(ΟΚ υπερβάλλω) μπήκα και αυτή "σηκωτός"... Κυριολεκτώ σας διαβεβαιώ:)

Στο Καρπενήσι έμενα με την οικογένεια μου μέχρι να γίνω 6 ετών οπότε έχω ένα μικρό δέσιμο με την πόλη, η οποία έχει αλλάξει φοβερά από τότε. Για κάποιο λόγο(σ.σ. όχι δεν έφταιγε η οδήγηση του Γιάννη χα,χα,χα) με έπιασε η επιθυμία να πάω να ανάψω ένα κερί στην Αγία Τριάδα την εκκλησία στην κεντρική πλατεία της πόλης. Είχα βαφτιστεί εκεί(σ.σ. ότι ξέρετε εσείς, ξέρω κι εγώ για αυτό χα,χα,χα) και προφανώς επειδή μάλλον είχα να πατήσω στην εν λόγω εκκλησία από τότε, είπα να ανάψω ένα κερί (σ.σ. ελπίζω να μην το ξανακάνω όταν θα έχω εγγόνια πλέον, αλλά νωρίτερα). Στο Καρπενήσι, εμένα και το Γιάννη μας έπιασε μια άλφα "κοιλιοδουλίαση" (σ.σ. ανίατο το νόσημα σας διαβεβαιώ) οπότε μπουκάραμε στον πρώτο φούρνο που βρέθηκε στο διάβα μας και πήραμε έως και λίγα μελομακάρονα! (σ.σ. πείνα καταραμένη χα,χα,χα). Πρέπει να κάνω ειδική μνεία στο σταφιδόψωμο του συγκεκριμένου αρτοποιείου το οποίο κόλαζε και άγιο (σ.σ. εμένα απλά με κόλασε χωρίς να χρειάζομαι φωτοστέφανο για κάτι τέτοιο). Αφού μαζέψαμε τα άλλα κοπρόσκ.... εννοώ τους λατρεμένους μου φίλους και συνοδοιπόρους από την πλατεία της πόλης, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο. Κοίταξα λίγο με νοσταλγία γύρω μου την πόλη, πριν αρχίσω και πάλι το χαβαλέ με τους φίλους μου... Επόμενη στάση τα Άγραφα και όποιος αντέξει άντεξε γενικώς...

(Συνεχίζεται)