Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος δεύτερο)

Αφήνοντας πίσω μας το Καρπενήσι -και υπό μία έννοια τον πολιτισμό του ADSL και της καφετέριας- κατευθυνθήκαμε προς τον προορισμό μας με περίσσεια διάθεση και αρκετά καλούδια από το αρτοποιείο για να κάνουν την όλη εμπειρία ακόμα "χορταστικότερη". Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας πετύχαμε(σ.σ. μεταφορικά πάντα, δεν καρφωθήκαμε πάνω της με το αυτοκίνητο χα,χα,χα) επιτέλους την πολυπόθητη (ή καταραμένη όπως το δει κανείς...) πινακίδα που έγραφε "Προς Άγραφα". Με το που την περάσαμε τελείωσε και η άσφαλτος και μπήκαμε σε έναν kinky κατσικόδρομο που όσο προχωρούσαμε γινόταν όλο και λιγότερο φιλόξενος. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι επιτέλους ένα ακόμα όνειρο ζωής, το να νιώσω όπως ο φραπές στο σέϊκερ έγινε πραγματικότητα.

Αφού κουνηθήκαμε καλά και "θαυμάσαμε" τους δρόμους που ήταν ίδιοι και απαράλλαχτοι από τότε που ήμουν παιδί στο Καρπενήσι (σ.σ. Αχ καημένε πατέρα μου τι τράβηξες κι εσύ τότε να τρέχεις μέσα στα χιόνια...) , θυμηθήκαμε την περιβόητη ατάκα του Λιάπη "Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο εργοτάξιο!". Αυτό ήταν το ανέκδοτό μας για τη διάρκεια του ταξιδιού... Με αυτά και με αυτά καταλήξαμε σε μία διχάλα του δρόμου, το πάνω μέρος της οποίας οδηγούσε "προς τόπο χλοερό, προς τόπο σκιερό, προς τόπο αναπαύσεως" ενώ το κάτω μέρος οδηγούσε σε ένα ποτάμι. Πραγματικά για τον οδηγό μας δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε, μιας και φόρεσε το μαγιό του(!) και τις γαλότσες του και διέσχισε το ποτάμι σαν να έβγαινε για καφέ στην πλατεία Κολωνακίου. Αυτός είναι ο φίλος μου ο Γιάννης!Κάνει το πιο κουφό πράγμα, την πιο ακατάλληλη στιγμή μόνο και μόνο για να το ζήσει κι αυτό. Όπως και να έχει το μόνο που κάναμε οι υπόλοιποι, όσο ο Γιάννης διέσχιζε το ποτάμι σαν άλλος Κροκοδειλάκιας, ήταν να λερώσουμε τα παπούτσια μας με μπόλικη λάσπη από την όχθη του ποταμού, έτσι για να δώσουμε ανά την επιστροφή μας το ουσιαστικό "βάπτισμα του πυρός" στο Terios (σ.σ. σε απλά ελληνικά, έγινε κωλ.... το αμάξι στο εσωτερικό του χα,χα,χα).

Εμπρός λοιπόν καλό μας αυτοκίνητο, καμάρι της Daihatsu, βγάλε μας ασπροπρόσωπους μπροστά στο χείλος της καταστροφής (σ.σ. έτσι κι έγινε και περάσαμε το ποτάμι στεγνοί και ωραίοι, όχι παίζουμε χα,χα,χα)

Στο μεταξύ, ο Γιάννης γύρισε από τις "αθλοπαιδιές" του με εκείνο το βλέμμα που έλεγε : " Ή θα περάσουμε το ποτάμι με το τζηπ ή θα κάνουμε κανόε καγιάκ the hard way". Ενώ βρισκόμαστε στο στάδιο των διαπραγματεύσεων (σ.σ. ΟΗΕ φάε τη σκόνη μας μουχαχαχαχα), ο Γιάννης έβαλε μπρος με αποφασιστικότητα το αυτοκίνητο, με τον Κώστα ως συνοδευτικό περιπετειώδες saoundtrack να κραυγάζει συνέχεια: "Γιάννη είσαι σίγουρος, Γιάννη είσαι σίγουρος....?". Ο Γιάννης ήταν σίγουρος, πέρασε το ποτάμι ακόμα πιο σίγουρος και οδήγησε για λίγο, στην άλλη όχθη του ποταμού πλέον (σ.σ. πιο συγκεκριμένα ήταν μια κοίτη ποταμού χωρίς νερό παρά όχθη) με τέτοια σιγουριά που ο Ιντιάνα Τζόουνς θα έκαιγε από δέος κάθε κόπια της τριλογίας του αν τον έβλεπε. Ο Κώστας αναθάρρησε και άρχισε να λέει : "Σας το έλεγα εγώ ρε!!!". Εκεί πλέον έμαθα για πρώτη φορά και την ερμηνεία της λέξης "χεσόμαγκας" από τον Νίκο που τυγχάνει και του εκπαιδευτικού κλάδου : "Χεσόμαγκας είναι ένας τύπος που πριν την ώρα της κρίσεως έχει αλλάξει δεκαπέντε σώβρακα από την αγωνία και μετά αφού η δοκιμασία περάσει, διαλαλεί στους πάντες πόσο γενναίος ήταν και πως δεν είχε εξαρχής καμία αμφιβολία ότι όλα θα πάνε καλά". Ναι κυρίες και κύριοι, όχι μόνο έμαθα τι εστί "χεσόμαγκας" αλλά είχα κι έναν δίπλα μου, το οποίο έκανε αν μη τι άλλο την κατανόηση της βαθύτερης έννοιας του όρου ευκολότερη:)

Άπαντες σε θέσεις μάχης , ας ξεκινήσει ο πετροπόλεμος λέμε!!!

Αποβιβαστήκαμε στην ξεραμένη και γεμάτη πέτρες κοίτη του ποταμού και αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες για τους άπιστους Θωμάδες γενικώς, αρχίσαμε να κυνηγάμε τον Κώστα ο οποίος την είχε δει Δαβίδ εναντίον Γολιάθ και εκτόξευε κοτρώνες προς το μέρος των υπολοίπων. Φυσικά ο Νίκος κι εγώ αντεπιτεθήκαμε με τον Γιάννη να τραβάει ψηφιακά το ντοκουμέντο της μάχης. Πραγματικά είναι ωραίο να ξέρεις ότι "ωρίμασες" και "άλλαξες" στη συμπεριφορά σου σε σχέση με το Λύκειο έτσι? χα,χα,χα. Αφού κόπασε η βουή της μάχης με μηδενικές απώλειες, συνεχίσαμε με το τζηπ για τα Άγραφα (σ.σ. τελικά όλο για Άγραφα λέω και Άγραφα δεν βλέπετε μου φαίνεται χα,χα,χα). Ο οδηγός -ή καλύτερα να πω κασκαντέρ- μας, έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος... Όχι δεν πάθαμε λάστιχο, ούτε μας πυροβόλησε κανείς κυνηγός που ήθελε να γίνει "Ράμπο στη θέση του Ράμπο"... Ήταν τα στομάχια μας που γουργούριζαν... Ήταν γεγονός πια... το αρχέγονο ένστικτο της πείνας είχε αρχίσει να μας κυριεύει και αλίμονο σε ότι φαγώσιμο βρισκόταν στο δρόμο μας...

(Συνεχίζεται)