50 ποστ μετά...

Μια ματιά στον καθρέφτη...

Φτάσαμε λοιπόν και στο πεντηκοστό ποστ σε αυτό το αλλοπρόσαλλο μέρος της μπλογκόσφαιρας που λέγεται "Έκτακτο Παράρτημα". Ωραίο και στρογγυλό το νουμεράκι κι αν μη τι άλλο μια καλή αφορμή να κοιτάξω πως γιγαντώθηκε το μπλογκάκι μου από τα πρώτα δειλά του βήματα, στο σημερινό στέκι των 40+ επισκέψεων(εκτός κι αν τα παιξε το Google Analytics χα,χα,χα) τη μέρα.

Όλα ξεκίνησαν γύρω στο Μάρτιο αν θυμάμαι καλά... ο φίλος μου ο decoding είχε διαβάσει κάποιες ιστοριούλες που είχα γράψει και μου είπε : "Χρήστο αφού γράφεις που γράφεις γιατί δεν κάνεις ένα μπλογκ?". Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό αλλά ακουγόταν ενδιαφέρον οπότε είπα να ασχοληθώ έτσι να περνάει η ώρα. Ο Decoding με είχε συμβουλέψει να διαλέξω ένα πιασάρικο ψευδώνυμο κι ένα τίτλο που να κινεί το ενδιαφέρον σε κάποιον επισκέπτη να μπει στο μπλογκ και να διαβάσει τα κείμενά μου. Τολμώ να πω ότι τον τίτλο του μπλογκ, το URL και το ψευδώνυμο "Πίκος Απίκος" τα σκέφτηκα μέσα σε δέκα λεπτά πάνω κάτω (το ίδιο συνέβη και με το ξένο μπλογκ). Όπως και να έχει επέλεξα ένα υποτυπώδες template από τις επιλογές του blogger και ξεκίνησα να γράφω... τόσο απλά...

Δεν με ένοιαζε "ποιος διάβαζε κι αν διάβαζε κανείς" αρχικά, μιας και η μόνη μου προσωπική ανάγκη ήταν απλά να γράψω... μια κλίση που την έχω από παιδί αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα μαζί της σε συστηματική βάση. Όπως και να έχει που και που σχολίαζε κανείς γνωστός , εγώ έμπαινα στο μπλογκ αραιά και που, αφότου δημοσιεύσω κάποιο κείμενο και τους πρώτους 1-2 μήνες έτσι πορεύθηκε το εν λόγω μπλογκοπόνημα. Κάπου στην πορεία ασχολήθηκα περισσότερο, ούτε θυμάμαι πότε να πω την αλήθεια... Απλά διασκέδαζα αφάνταστα ξέρετε:)

Θυμάμαι το πρώτο μου κείμενο στο οποίο μπήκε και σχολίασε άνθρωπος πλην συγγενών και φίλων ήταν το "No χάρτη, no πάρτυ" και ο σχολιαστής ήταν ο γνωστός σεσημασμένος blogger tzonakos. Από εκεί και έπειτα άρχισε να αυξάνει η επισκεψιμότητα στο μπλογκ μέρα με τη μέρα, αναγνώστη με τον αναγνώστη, άνθρωποι γνώρισαν τον κόσμο μου κι εγώ το δικό τους...

... μια στιγμή χαμένος στις σκέψεις μου...

Νομίζω η μεγαλύτερη αδικία του μπλογκιγκ είναι ότι κάποια παλιά ποστ που σημαίνουν κάτι για τον γραφών, τότε που όλα ήταν στο ξεκίνημα ακόμα, πέρασαν στη λήθη της μπλογκόσφαιρας μόνο και μόνο επειδή έτυχε να μην έχει το μπλογκ τότε αναγνώστες. Δεν είναι απαραίτητα τα καλύτερα κείμενα, ούτε τα πιο αστεία από αυτά που έχει γράψει αλλά είναι εκείνα που εκφράζουν καλύτερα τον ψυχισμό του την εποχή που τα έγραψε. Σε αυτά τα κείμενα ήθελα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία, έτσι ώστε να βγουν για μια στιγμή από το τέλμα της λήθης τους, να παρουσιαστούν μπροστά στους αναγνώστες, πριν κάνουν την τελική τους αυλαία κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι και χαθούν στον άχαρο κόσμο του μπλογκοαρχείου του "΄Εκτακτου Παραρτήματος" :


Το πρώτο ποστ στο "Έκτακτο Παράρτημα"... που να ξερα σε τι "τέρας" θα εξελισσόταν στην πορεία χα,χα,χα...

"Ένα ακόμα blog και τι έγινε?"


Για κάποιο λόγο θεωρώ αυτό το ποστ ακόμα και τώρα ένα από καλύτερα που έχω γράψει... ίσως ήταν μια εικόνα από το μέλλον του μπλογκ και το χιουμοριστικό στυλ που κυριάρχησε στην πορεία, ποιος ξέρει

"Οι Κερκιδοβλεψίες στο Ελλάς - Τουρκία"


Ίσως το πιο αγαπημένο μου ποστ, απλά είναι τόσο "εγώ"...

"Το παιδί που δεν άφησα πίσω..."


Επίσης πολύ αγαπημένο ποστ με την έννοια ότι πήρα μια απλή ιστορία της καθημερινής ζωής μου και της έδωσα μια πιο χιουμοριστική/δημιουργική πνοή... επίσης οι pics είναι απλά cool:)

"Spiderman, spiderman laughs at whatever a Spider can..."


Ένα ακόμα ποστ που το έφαγε η σκόνη ή αλλιώς το ηρωϊκό Fiat Bravo σε νέες περιπέτειες:)

"Βάστα καλό μου Bravaki, βάστα..."


Τέλος ένα ποστ για το οποίο είμαι πραγματικά περίεργος να ακούσω κάποια γνώμη μιας και ήταν το πρώτο σε στυλ "χιουμοριστικό αφιέρωμα στην ελληνική τρέλα".

"Γεια σου Ελλάδα, ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα εξώφυλλά σου... (Μέρος Πρώτο) "


Θα μου πείτε τώρα γιατί μας αράδιασες κάποια παλιά σου ποστ, όλοι έχουμε από δαύτα αλλά δεν πρήζουμε κανένα να επιστρέψει σε αυτά... Η απάντησή μου είναι η εξής: πιστεύω τα κειμενάκια αυτά έχουν μια άλφα αξία για εμένα μιας και ήταν από τα πρώτα μου και ανεξάρτητα αν κάποιοι αφήσετε σχόλια σε αυτά ή όχι ήθελα απλά να τους δώσω μια τελευταία ευκαιρία να αγγίξουν ένα ευρύτερο κοινό μιας και τότε που τα έγραψα ζήτημα αν τα διάβασα δεύτερη φορά κι εγώ ο ίδιος:) Εξάλλου, καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στο παρελθόν που και που, πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο παρόν και το μέλλον, έτσι για να θυμόμαστε κομμάτια του εαυτού μας πώς ήταν τότε και πως εξελίχθηκαν μέχρι σήμερα.

Όσο για το μέλλον του "Έκτακτου Παραρτήματος" τι να πω? Είτε θα έχει ένα ποστ ακόμα μέσα του ο Πίκος Απίκος πριν την αυλαία, είτε πάρα πολλά, το μόνο σίγουρο είναι ότι μόνο κερδισμένος βγήκε από την όλη διαδικασία τόσο σε προσωπικό όσο και σε δημιουργικό επίπεδο. Και συμμέτοχοι σε αυτό είσαστε όλοι σας!

Ευχαριστώ παιδιά και τα λέμε σύντομα πάλι!

Χρήστος

.... και πάμε για άλλα, τα καλύτερα έρχονται!