Την προτροπή "Βάστα" (σ.σ. έναν καθαρά ρουμελιώτικο ιδίωματισμό σας διαβεβαιώ, χα,χα,χα) την είχα χρησιμοποιήσει δύο φορές ως τώρα στη ζωή μου. Η πρώτη φορά ήταν σε κάποια Ολυμπιάδα που παρακολουθούσα τον Πύρρο Δήμα να αγκομαχάει για να σηκώσει στα μπράτσα του την μπάρα με τα βάρη και μαζί τους και την Ελλάδα (σ.σ. καλό είναι να χαιρόμαστε που και που σε αυτή τη χώρα δε νομίζετε...). Έβλεπα τον προπονητή του τον κύριο Ιακώβου να φωνάζει "Κράτα!!!!!!" και είπα να το γυρίσω στο πιο λαϊκό ρεπερτόριο φωνάζοντας "Βάστα!!!!!" (σ.σ. σαν αιώνιος Έλληνας μαλάκας φαντάζομαι που πρέπει να ξεχωρίζω από τους άλλους ακόμα και στις βλακείες, κυρίως σε αυτές...).
Τη δεύτερη φορά που χρησιμοποίησα την πολεμική αυτή κραυγή της λεβεντομάνας Ρούμελης (σ.σ. κόψε κάτι ρε παλικάρι) βρισκόμουν σε θέση άμυνας. Όχι δεν προκάλεσα κανένα κρεμανταλά (αυτές είναι λέξεις ρε παιδί μου, αθάνατη ελληνική γλώσσα σε λατρεύω, πίσω στο θέμα μας όμως...) σε μονομαχία στο Ελ Πάσο και προσπαθούσα να ανυψώσω το ηθικό μου, εξάλλου δεν είμαι βίαιος τύπος. Απλά συνέπασχα με τον τερματοφύλακα της ομάδας μου του ΠΑΟ (σ.σ. σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος...συγνώμη με παρέσυρε η οπαδική καφρίλα χε,χε,χε) τον Μάριο Γκαλίνοβιτς. Η μεγάλη ομάδα της Βαρκελώνης -Μπαρτσελόνα- (σ.σ. αυτά τα γράφω για κάτι κυρίες που ακούν για ποδόσφαιρο και παθαίνουν αυτομάτως αλλεργικό σοκ) έπαιζε που λέτε με τον ΠΑΟ και τον είχε ισοπεδώσει, το γήπεδο "είχε πάρει κλίση προς την εστία μας" όπως λέμε εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι και οι παίχτες της Μπάρτσα σφυροκοπούσαν ανελέητα την εστία του φτωχού πλην τίμιου Μάριο. Το κοντέρ του σκορ σταμάτησε στο 5-0 υπέρ της Μπαρτσελόνα, το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να είναι 10-0 αν δεν ήταν εκεί ο εν λόγω Μάριο να προτάξει τα στήθη του θαρραλέα στα σουτ των Καταλανών (σ.σ. κυρίες πάλι για την Μπαρτσελόνα λέω μην αφαιρείστε...) ποδοσφαιριστών. Θέλω να πιστεύω, κάπως παρανοϊκά ομολογουμένως, ότι οι συνεχείς κραυγές μου "ΒΑΣΤΑ Μάριο και βάστα Μάριο!" προς την οθόνη που παρακολουθούσα τον αγώνα συνέβαλλαν καταλυτικά στο ανεκτό τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Εδώ που τα λέμε μετά από αυτό το ματς ο εν λόγω Μάριο "δεν βάστηξε" άλλο και κατάντήσε ένα μάτσο χάλια σαν τερματοφύλακας (σ.σ. θα τον βρήκε κανένα σουτ οβίδα των αντίπαλων ποδοσφαιριστών στο κεφάλι και μάλλον παρέδωσε πνεύμα από τότε, κοινώς "έκλεισε" σαν τερματοφύλακας...) αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία (σ.σ. Ρωτήστε και το Μάριο...)
"Βάστα Μάριο!!!!!"
Θα αναρωτιέστε τώρα εύλογα "Που το πας ρε παλικάρι?" και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο βρε αδερφέ. Αλλά αφού φτάσατε εως εδώ είναι αμαρτία να μην ολοκληρώσετε την ανάγνωση, οπότε κουράγιο έρχονται καλύτερες ημέρες και σίγουρα πιο σχετικές - με τον τίτλο - αφηγήσεις. Το "Bravaki" του τίτλου δεν είναι τίποτα άλλο από το Fiat Bravo του οποίου είμαι οδηγός. Αυτό το άμοιρο αυτοκίνητο είχε πολλές ατυχίες στη ζωή του. Επιτρέψτε μου να εντρυφήσω στο προσωπικό "δράμα της αυτοκίνησης" που αποτελεί το εν λόγω Bravaki. Πρώτον είναι Fiat δεν είναι ούτε Ferrari ούτε καν Volkswagen... Βέβαια δεν είναι και Huyndai οπότε έχει μια κάποια αξιοπρέπεια... (σ.σ. μην τσαντίζεστε αγαπητοί κάτοχοι Huyndai τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, θα μπορούσε το αμάξι να ήταν Daewoo οπότε θα είχε πέσει σε κατάθλιψη και πιθανώς αυτοκτονήσει...). Το δεύτερο ατόπημα της μοίρας του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είναι ότι το οδηγώ εγώ. Γιατί κακά τα ψέματα ο Πίκος Απίκος μπορεί να είναι πολυγραφότατος, ωραίος άντρας, δαιμόνιος επιστήμων και γενικά ένας πολύ εντάξει τύπος αλλά Σουμάχερ δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ... Το μεγαλύτερο όμως κακό της μοίρας του εν λόγω αυτοκινήτου είναι η γκαντεμιά του. Την τελευταία χρονιά και κάτι ψιλά έχει χτυπηθεί από το σύνδρομο "γεννήθηκες για την κατάστροφη...".
"Αυτά είναι γκαντζετάκια για να αλλάξεις λάστιχο
σαν άνθρωπος και όχι σαν Μαγκάιβερ. Ας το
απολαύσω έστω και σε φωτογραφία"
Ας ξεκινήσουμε από μπροστά (σ.σ. δεν αναφέρομαι στο Καμα Σούτρα πονηρά μυαλά χε,χε,χε), μια μέρα που το οδηγούσα σε ένα ήσυχο δρόμο πήγα να κάνω επιτόπια στροφή άλλα κάτι που μόλις είχα ξυπνήσει, κάτι που σχετικά πρόσφατα είχα πάρει το δίπλωμα, κάτι η αφηρημάδα της στιγμής και κάτι τα έντονα οικολογικά μου πιστεύω, είπα να "φιληθώ" με το πρώτο δέντρο που βρήκα μπροστά μου σε μια πλαγιομετωπική πανδαισία λαμαρίνας και ξύλου (χτύπημα μπροστά-δεξιά : 10 πόντοι). Μια άλλη μέρα το αμάξι το είχε παρκάρει ο πατέρας μου στο πάρκινγκ της δουλειάς του και μόλις γύρισε να το πάρει για να φύγει το είδε χτυπημένο από κάποιο ζώον στο άλλο εμπρός φτερό - προφανώς για να κάνει σετάκι με το δικό μου χτύπημα από την άλλη πλευρά (χτύπημα μπροστά-αριστερά : 10 πόντοι). Κάποιους μήνες αργότερα, ο πατέρας μου ήταν σταματημένος σε κάποιο σηματοδότη και ο μπροστινός του οδηγός είπε να πρωτοτυπήσει και έβαλε όπισθεν αντί για πρώτη ταχύτητα (βούλιαγμα στον προφυλακτήρα : 20 πόντοι). Στην πορεία της χρονιάς, τη μια μέρα πάρκαρα το αυτοκίνητο με καινούριους υαλοκαθαριστήρες και την άλλη μέρα το βρήκα χωρίς υαλοκαθαριστήρες. Δεν τους έβαζα στα γυαλιά μου καλύτερα σαν τον Χάρυ Κλύν να γλιτώσω την κλοπή... (κλοπή υαλοκαθαριστήρων : 15 πόντοι). Σαν να σας έχω μπροστά μου αγαπητοί μου αναγνώστες να χασκογελάτε με τα παθήματα του εν λόγω αυτοκινήτου σκεφτόμενοι ότι αυτό δεν είναι πια αυτοκίνητο αλλά μπουρδ.... Σας διαβεβαιώ ότι τα προαναφερθέντα τραύματα ήταν επιπόλαια και το αμάξι εμφανισιακά δεν ήταν ένα μάτσο χάλια. Θα το αποκαλούσα μάλλον φουτουριστικά τροποποιημένο (σ.σ. ναι καλά μας έπεισες).
Φτάνουμε λοιπόν και στη σημερινή ημέρα, όπου σε μια μεγάλη κατηφόρα της πόλης λίγο μακριά από το σπίτι μου πάρκαρα σαν καλό παιδί το αυτοκίνητό μου. Το βλέμμα μου γεμάτο με την ηδονή της ικανοποίησης ότι βρήκα πάρκινγκ, σε μια πόλη που τέτοια θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Όπως εγώ ήμουν έτοιμος να ακινητοποιήσω το Bravaki, το ίδιο έτοιμο αποδείχτηκε κι ένα κομμάτι σίδερο που προεξείχε από το οδόστρωμα περίπου 2-3 πόντους και το οποίο ένιωσε προφανώς την ανάγκη να γνωριστεί καλύτερα με το εμπρός δεξί μου λάστιχο και να συσφίξουν της σχέσεις τους στον υπερθετικό βαθμό (κλατάρισμα λάστιχου από ανωμαλία οδοστρώματος : 30 πόντοι, νικητής η γκαντεμιά χαμένος το Bravaki...). Αφού βλαστήμησα θεούς και δαίμονες (σ.σ. γιατί πάνω από όλα είμαι καλό παιδί από σπίτι, χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει και όλα τα σχετικά...) τσούλησα το πληγωμένο μου αυτοκίνητο σε καταλληλότερη θέση για να αλλάξω τη ρεζέρβα σκεφτόμενος "Βάστα καλό μου Bravaki, βάστα...". Ήταν η τρίτη φορά που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη φράση και μακράν η τραγικότερη (αν και ο Γκαλίνοβιτς έχει κάποιες ενστάσεις, χαχαχα)...
"Υπάρχουν και χειρότερα..."
Μέχρι την επόμενη φορά...γεια σας!
Τη δεύτερη φορά που χρησιμοποίησα την πολεμική αυτή κραυγή της λεβεντομάνας Ρούμελης (σ.σ. κόψε κάτι ρε παλικάρι) βρισκόμουν σε θέση άμυνας. Όχι δεν προκάλεσα κανένα κρεμανταλά (αυτές είναι λέξεις ρε παιδί μου, αθάνατη ελληνική γλώσσα σε λατρεύω, πίσω στο θέμα μας όμως...) σε μονομαχία στο Ελ Πάσο και προσπαθούσα να ανυψώσω το ηθικό μου, εξάλλου δεν είμαι βίαιος τύπος. Απλά συνέπασχα με τον τερματοφύλακα της ομάδας μου του ΠΑΟ (σ.σ. σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος...συγνώμη με παρέσυρε η οπαδική καφρίλα χε,χε,χε) τον Μάριο Γκαλίνοβιτς. Η μεγάλη ομάδα της Βαρκελώνης -Μπαρτσελόνα- (σ.σ. αυτά τα γράφω για κάτι κυρίες που ακούν για ποδόσφαιρο και παθαίνουν αυτομάτως αλλεργικό σοκ) έπαιζε που λέτε με τον ΠΑΟ και τον είχε ισοπεδώσει, το γήπεδο "είχε πάρει κλίση προς την εστία μας" όπως λέμε εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι και οι παίχτες της Μπάρτσα σφυροκοπούσαν ανελέητα την εστία του φτωχού πλην τίμιου Μάριο. Το κοντέρ του σκορ σταμάτησε στο 5-0 υπέρ της Μπαρτσελόνα, το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να είναι 10-0 αν δεν ήταν εκεί ο εν λόγω Μάριο να προτάξει τα στήθη του θαρραλέα στα σουτ των Καταλανών (σ.σ. κυρίες πάλι για την Μπαρτσελόνα λέω μην αφαιρείστε...) ποδοσφαιριστών. Θέλω να πιστεύω, κάπως παρανοϊκά ομολογουμένως, ότι οι συνεχείς κραυγές μου "ΒΑΣΤΑ Μάριο και βάστα Μάριο!" προς την οθόνη που παρακολουθούσα τον αγώνα συνέβαλλαν καταλυτικά στο ανεκτό τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Εδώ που τα λέμε μετά από αυτό το ματς ο εν λόγω Μάριο "δεν βάστηξε" άλλο και κατάντήσε ένα μάτσο χάλια σαν τερματοφύλακας (σ.σ. θα τον βρήκε κανένα σουτ οβίδα των αντίπαλων ποδοσφαιριστών στο κεφάλι και μάλλον παρέδωσε πνεύμα από τότε, κοινώς "έκλεισε" σαν τερματοφύλακας...) αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία (σ.σ. Ρωτήστε και το Μάριο...)
"Βάστα Μάριο!!!!!"Θα αναρωτιέστε τώρα εύλογα "Που το πας ρε παλικάρι?" και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο βρε αδερφέ. Αλλά αφού φτάσατε εως εδώ είναι αμαρτία να μην ολοκληρώσετε την ανάγνωση, οπότε κουράγιο έρχονται καλύτερες ημέρες και σίγουρα πιο σχετικές - με τον τίτλο - αφηγήσεις. Το "Bravaki" του τίτλου δεν είναι τίποτα άλλο από το Fiat Bravo του οποίου είμαι οδηγός. Αυτό το άμοιρο αυτοκίνητο είχε πολλές ατυχίες στη ζωή του. Επιτρέψτε μου να εντρυφήσω στο προσωπικό "δράμα της αυτοκίνησης" που αποτελεί το εν λόγω Bravaki. Πρώτον είναι Fiat δεν είναι ούτε Ferrari ούτε καν Volkswagen... Βέβαια δεν είναι και Huyndai οπότε έχει μια κάποια αξιοπρέπεια... (σ.σ. μην τσαντίζεστε αγαπητοί κάτοχοι Huyndai τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, θα μπορούσε το αμάξι να ήταν Daewoo οπότε θα είχε πέσει σε κατάθλιψη και πιθανώς αυτοκτονήσει...). Το δεύτερο ατόπημα της μοίρας του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είναι ότι το οδηγώ εγώ. Γιατί κακά τα ψέματα ο Πίκος Απίκος μπορεί να είναι πολυγραφότατος, ωραίος άντρας, δαιμόνιος επιστήμων και γενικά ένας πολύ εντάξει τύπος αλλά Σουμάχερ δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ... Το μεγαλύτερο όμως κακό της μοίρας του εν λόγω αυτοκινήτου είναι η γκαντεμιά του. Την τελευταία χρονιά και κάτι ψιλά έχει χτυπηθεί από το σύνδρομο "γεννήθηκες για την κατάστροφη...".
"Αυτά είναι γκαντζετάκια για να αλλάξεις λάστιχοσαν άνθρωπος και όχι σαν Μαγκάιβερ. Ας το
απολαύσω έστω και σε φωτογραφία"
Ας ξεκινήσουμε από μπροστά (σ.σ. δεν αναφέρομαι στο Καμα Σούτρα πονηρά μυαλά χε,χε,χε), μια μέρα που το οδηγούσα σε ένα ήσυχο δρόμο πήγα να κάνω επιτόπια στροφή άλλα κάτι που μόλις είχα ξυπνήσει, κάτι που σχετικά πρόσφατα είχα πάρει το δίπλωμα, κάτι η αφηρημάδα της στιγμής και κάτι τα έντονα οικολογικά μου πιστεύω, είπα να "φιληθώ" με το πρώτο δέντρο που βρήκα μπροστά μου σε μια πλαγιομετωπική πανδαισία λαμαρίνας και ξύλου (χτύπημα μπροστά-δεξιά : 10 πόντοι). Μια άλλη μέρα το αμάξι το είχε παρκάρει ο πατέρας μου στο πάρκινγκ της δουλειάς του και μόλις γύρισε να το πάρει για να φύγει το είδε χτυπημένο από κάποιο ζώον στο άλλο εμπρός φτερό - προφανώς για να κάνει σετάκι με το δικό μου χτύπημα από την άλλη πλευρά (χτύπημα μπροστά-αριστερά : 10 πόντοι). Κάποιους μήνες αργότερα, ο πατέρας μου ήταν σταματημένος σε κάποιο σηματοδότη και ο μπροστινός του οδηγός είπε να πρωτοτυπήσει και έβαλε όπισθεν αντί για πρώτη ταχύτητα (βούλιαγμα στον προφυλακτήρα : 20 πόντοι). Στην πορεία της χρονιάς, τη μια μέρα πάρκαρα το αυτοκίνητο με καινούριους υαλοκαθαριστήρες και την άλλη μέρα το βρήκα χωρίς υαλοκαθαριστήρες. Δεν τους έβαζα στα γυαλιά μου καλύτερα σαν τον Χάρυ Κλύν να γλιτώσω την κλοπή... (κλοπή υαλοκαθαριστήρων : 15 πόντοι). Σαν να σας έχω μπροστά μου αγαπητοί μου αναγνώστες να χασκογελάτε με τα παθήματα του εν λόγω αυτοκινήτου σκεφτόμενοι ότι αυτό δεν είναι πια αυτοκίνητο αλλά μπουρδ.... Σας διαβεβαιώ ότι τα προαναφερθέντα τραύματα ήταν επιπόλαια και το αμάξι εμφανισιακά δεν ήταν ένα μάτσο χάλια. Θα το αποκαλούσα μάλλον φουτουριστικά τροποποιημένο (σ.σ. ναι καλά μας έπεισες).
Φτάνουμε λοιπόν και στη σημερινή ημέρα, όπου σε μια μεγάλη κατηφόρα της πόλης λίγο μακριά από το σπίτι μου πάρκαρα σαν καλό παιδί το αυτοκίνητό μου. Το βλέμμα μου γεμάτο με την ηδονή της ικανοποίησης ότι βρήκα πάρκινγκ, σε μια πόλη που τέτοια θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Όπως εγώ ήμουν έτοιμος να ακινητοποιήσω το Bravaki, το ίδιο έτοιμο αποδείχτηκε κι ένα κομμάτι σίδερο που προεξείχε από το οδόστρωμα περίπου 2-3 πόντους και το οποίο ένιωσε προφανώς την ανάγκη να γνωριστεί καλύτερα με το εμπρός δεξί μου λάστιχο και να συσφίξουν της σχέσεις τους στον υπερθετικό βαθμό (κλατάρισμα λάστιχου από ανωμαλία οδοστρώματος : 30 πόντοι, νικητής η γκαντεμιά χαμένος το Bravaki...). Αφού βλαστήμησα θεούς και δαίμονες (σ.σ. γιατί πάνω από όλα είμαι καλό παιδί από σπίτι, χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει και όλα τα σχετικά...) τσούλησα το πληγωμένο μου αυτοκίνητο σε καταλληλότερη θέση για να αλλάξω τη ρεζέρβα σκεφτόμενος "Βάστα καλό μου Bravaki, βάστα...". Ήταν η τρίτη φορά που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη φράση και μακράν η τραγικότερη (αν και ο Γκαλίνοβιτς έχει κάποιες ενστάσεις, χαχαχα)...
"Υπάρχουν και χειρότερα..."Μέχρι την επόμενη φορά...γεια σας!
Βαστάς καλά :) ...Ωραίο το κείμενο και ιδιαίτερα οι περιγραφές των ατυχημάτων... (αυτό με την όπισθεν με λύγισε :) )
ΑπάντησηΔιαγραφή-Βασίλης