(Αυτό το αρθράκι δεν περιέχει spoilers για την ταινία "Spiderman 3")
Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή, είμαι φαν του Spidey από παιδί. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην παρακολουθήσω την ταινία "Spiderman 3" την πρώτη ημέρα προβολής της στις αίθουσες. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω διαπιστώσει ότι η παρουσία μιας γυναίκας δίπλα μου λειτουργεί αποπροσανατολιστικά οπότε για μέγιστη απόλαυση αποφάσισα να πάω μόνος μου και να μην φωνάξω την κοπέλα που ψήνω αυτόν τον καιρό για ραντεβού. Πείτε με τρελό, αλλά στην πορεία δικαιώθηκα χε,χε,χε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Πέμπτη 3 Μαιου
Έφτασε η μεγάλη μέρα. Έτοιμος σαν από καιρό περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι ώρες για να πάω στο σινεμά. Λίγο πριν φύγω πάλεψα με το εσωτερικό μου παιδί και δεν φόρεσα τελικά το κοντομάνικο πουκάμισο Spiderman που είχα αγοράσει πριν κάτι χρόνια στην Αγγλία. Μιας και μένω στην επαρχία (στην πόλη της Λαμίας συγκεκριμένα) ήξερα ότι έχω αρκετά πλεονεκτήματα με το μέρος μου
1)Αν πήγαινα στην πρώτη προβολή και όχι στη βραδινή θα έβλεπα την ταινία σαν άνθρωπος και όχι σαν πρόβατο που πάει στο μαντρί. Κοινώς θα είχε κόσμο σε λογικά επίπεδα και δεν θα αναγκαζόμουν να το παίξω Rocky Balboa για να φτάσω στην αίθουσα προβολής.
2) Λιγότερος κόσμος σημαίνει και μεγαλύτερες πιθανότητες να βρω μια θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την οθόνη προβολής. Έτσι δεν θα αναγκαζόμουν να κάτσω από τη μέση και μπροστά, πράγμα που αυτομάτως θα με ωθούσε στο να περιστρέφω το κεφάλι μου σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή για να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα στην οθόνη.
3)Μιας και το σινεμά είναι κοντά στο σπίτι μου δεν είχα να διανύσω και καμία μεγάλη απόσταση για να φτάσω εκεί και για έναν εκ γενετής τεμπελάκο σαν εμένα αυτό είναι πολύ θετικό. Αντίθετα σε μια μεγάλη πόλη, το να παρακολουθήσεις μια ταινία σε κάποιο πολυ-σινεμά ισοδυναμεί με ολόκληρη εκστρατεία: βγάλε το αμάξι, φάε την κίνηση στην μάπα, πάρκαρε το αμάξι, φάε την ουρά στο ταμείο, σκάσε και προχώρα, με το "ιερό δισκοπότηρο" της σκοτεινής αίθουσας να σε κάνει να υπομένεις σιωπηλά.
Πίσω στο οδοιπορικό μου όμως...
Αγόρασα λοιπόν εισιτήριο από τον μουστακαλή στο σινεμά, μπήκα στην αίθουσα και περίμενα υπομονετικά να αρχίσει η ταινία. Πριν αρχίσει, χάζευα τους γύρω μου να δω τι κουμάσια θα έχουν την τιμή να παρακολουθήσουν την ταινία μαζί μου (σ.σ. το ξέρω είμαι ψώνιο αλλά βαριόμουν και κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα).
Δεν είχα λίγα λεπτά που είχα θρονιαστεί στην θέση μου και να σου μπροστά μου ο "Σίφουνας Θανάσης". Τι εστί "Σίφουνας Θανάσης" θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος... Το εν λόγω τυπάκι ήταν ένας μπόμπιρας - νήπιο ο οποίος πριν αρχίσει η ταινία είπε να ρίξει μερικά γερά σπριντ στην αίθουσα έτσι για ζέσταμα λες και σε όλη την ταινία θα κυνηγάει τον Σπάιντερμαν από πίσω να του πάρει αυτόγραφο. Που και που σταμάταγε δίπλα μου για λίγα δευτερόλεπτα, μου έθετε καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα όπως " Πότε θα αρχίσει η ταινία?" , "Τι ομάδα είσαι?" "Ξέρεις ποιος είναι ο αδερφός μου?" και εγώ σαν καλός Yoda του έδινα εξίσου φιλοσοφικές απαντήσεις στις απορίες του π.χ. "Η ταινία θα αρχίσει όταν αυτό πάει εδώ- δείχνοντας το μεγάλο δείχτη στο ρολόι μου-". Κάποια στιγμή σκέφτηκα να του πουλήσω τρέλα και να αρχίσω τον μπόμπιρα στα "To be or not to be... That is the question..." για να δω την απορία στο προσωπάκι του αλλά ήταν πολύ φατσούλα και την γλίτωσε. Αφού τελειώσαμε το ιδιότυπο τηλεπαιχνίδι ερωτήσεων που παίζαμε και ο Θανασάκης σωριάστηκε αποκαμωμένος από τα σπριντ στην θέση του, έστρεψα την προσοχή μου σε ένα ζευγαράκι που ήρθε και έκατσε μπροστά μου.
Μπουκάρει λοιπόν το ζευγαράκι, με την κοπέλα να έχει ένα ύφος " Εγώ είμαι ο νόμος!" και τον νεαρό να βρίσκεται σε μια ημικωματώδη κατάσταση ανάμεσα στη βλακεία και την αφασία. Μεταξύ μας, είμαι σίγουρος ότι κάποτε το βλέμμα του ήταν πιο σπινθηροβόλο αλλά η μετενσάρκωση της Θάτσερ που είχε δίπλα του τον είχε φέρει πιο κοντά στον κόσμο των ζωντανών νεκρών. Σίγουρα αγαπητοί αναγνώστες υπάρχει μια δόση υπερβολής στα λόγια μου, αλλά όταν βλέπεις ότι το παλικάρι ακόμα δεν είχε κάτσει στη θέση του και τον άρχισε η κοπελιά στα "Μη αυτό, μη εκείνο, μην τρως, μην κινείσαι , αυτό δεν είναι σωστό..." ε σε πιάνει το πατριωτικό σου και η αρρενωπή σου βαρβατίλα βαράει κόκκινο. Όπως και να έχει με μια τελευταία ματιά παρατήρησα ότι δίπλα μου καθόταν κάποιος ξεπεσμένος χεβμεταλάς που ποτέ δεν έπιασε την καλή και η πιστή μου ακοή εντόπισε ακριβώς πίσω μου δύο αδέρφια (ο ένας έφηβος , το κοριτσάκι μικρό) σε θέση μάχης για μια χούφτα ποπ κορν.
Ξεκινάει η ταινία, και αρχίζω να ρουφάω κάθε σκηνή με βουλιμία σαν έτοιμος από καιρό να απολαύσω τις περιπέτειες του ήρωα των παιδικών μου - και γιατί όχι τωρινών μου - χρόνων.Εκεί που ήμουν πλήρως απορροφημένος και σε κατάσταση παλιμπαιδισμού και έκστασης ακούγεται μια στεντόρεια φωνή μέσα στο πλήθος "Ρε μαλάκες θα βγάλετε επιτέλους το σκασμό μην σας γαμ...!". Όχι αγαπητοί αναγνώστες δεν επρόκειτο για κάποιον σατανικό εχθρό του ανθρώπου αράχνη που βαρέθηκε να εισπράττει τις "αραχνομπούφλες" (σ.σ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "μπούφλα", για κάποιο παρανοικό λόγο, και μετά από κόπους και αγωνίες ετών την κόλλησα βλακωδώς σε κάποιο κείμενο, αυτό θα πει να έχεις φιλοδοξίες στη ζωή σου χα,χα,χα...) του και ξέσπασε. Αυτή η κραυγή απόγνωσης ερχόταν από τον ξεπεσμένο χεβμεταλά δίπλα μου που σε κατάσταση αλλοφροσύνης κατσάδιασε κάτι παλικάρια πίσω μας που ψιθύριζαν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Εδώ να σημειωθεί ότι το ίδιο άτομο που επέδειξε τέτοιες κορυφαίες ευαισθησίες βρίζοντας θεούς και δαίμονες μετά από 15 λεπτά άρχισε να μιλάει στο κινητό του με κάποιον. Αυτό θα πει άνθρωπος με αρχ....ές (σ.σ. μα καλά τι περιμένατε να γράψω πονηρά μυαλά...)
Στην ώρα του διαλείμματος (σ.σ. ναι είχαμε και από δαύτο) παρατήρησα ότι το ζευγαράκι μπροστά μου είχε συμφιλιωθεί (σ.σ. όσο ένα ζόμπι και μια κάρυα μπορούν να τα βρουν...) οπότε ήταν πια βαρετοί για εμένα. Μην φοβάστε όμως γιατί το αδηφάγο αυτί μου κατέγραψε τον εξής απολαυστικό διάλογο ανάμεσα στα δύο αδέρφια που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πραγματικά αυτή η απολαυστική στιχομυθία έπρεπε να καταγραφεί αυτολεξεί για να περάσει στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας αλλά δυστυχώς αδράνησα οπότε αντ' αυτού θα σας την μεταφέρω στο περίπου :
Αγόρι "Δώσε μου ρε συ λίγα ποπκορν"
Κορίτσι "Θα μου πληρώσεις 11 ευρώ το 1" (σ.σ. τέτοια λογιστική λογική θα τη ζήλευε και ο Αλογοσκούφης)
Α. "Ρε άντε δώσε μου μερικά"
Κ. "11 ευρώ"
Α. "5"
Κ. "11"
Α. "7"
Κ. "11"
Α. "9"
Κ. "11"
Α. "Καλά γαμώτο 11 ευρώ, δώσε μου τώρα ένα. Έκανες και μαλακίες με τα ίδια λεφτά θα έπαιρνες 3 κουτιά έξω και όχι 2 που πήρες εδώ"
Κ. "Δε με νοιάζει..."
Α. (Παίρνει τα ποπ κορν) "Δεν πρόκειται να σου δώσω τίποτα"
Κ. "Θα το πω στη μαμά"
Α "Εγώ δεν είμαι μωρό σαν εσένα να φοβάμαι πέστο όπου θες"
Κ. "Καλά. Να προσέχεις το PSP σου αυτόν τον καιρό δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει " (σ.σ. Γιατί να μην έχω μια τέτοια αδερφούλα θεέ μου γιατί...δεξί κροσέ αριστερό κροσέ και τον έβγαλε νοκ άουτ... Κάποιος να δώσει στο παιδί ένα Όσκαρ... ΤΩΡΑ!)
Α. (Εμφανώς φοβισμένος) "Κάνε καμιά μαλακία..."
Κ. "Πάω στην τουαλέτα τώρα"
Α. "Εντάξει"
Μετά από αυτή την κορυφαία στιχομυθία τι άλλο να προσθέσω αγαπητοί αναγνώστες. Είναι αλήθεια λοιπόν τα κορυφαία σενάρια τα φτιάχνει η ίδια η ζωή. Βγαίνοντας από το σινεμά μετά το τέλος της προβολής ένιωθα υπέροχα, όχι μόνο γιατί μου άρεσε πολύ η ταινία στο πανί αλλά και γιατί γέλασα πολύ και με την "ταινία" της ζωής.
Τα λέμε πάλι σύντομα ελπίζω.
Να περνάτε καλά.
Πέμπτη 3 Μαιου
Έφτασε η μεγάλη μέρα. Έτοιμος σαν από καιρό περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι ώρες για να πάω στο σινεμά. Λίγο πριν φύγω πάλεψα με το εσωτερικό μου παιδί και δεν φόρεσα τελικά το κοντομάνικο πουκάμισο Spiderman που είχα αγοράσει πριν κάτι χρόνια στην Αγγλία. Μιας και μένω στην επαρχία (στην πόλη της Λαμίας συγκεκριμένα) ήξερα ότι έχω αρκετά πλεονεκτήματα με το μέρος μου
1)Αν πήγαινα στην πρώτη προβολή και όχι στη βραδινή θα έβλεπα την ταινία σαν άνθρωπος και όχι σαν πρόβατο που πάει στο μαντρί. Κοινώς θα είχε κόσμο σε λογικά επίπεδα και δεν θα αναγκαζόμουν να το παίξω Rocky Balboa για να φτάσω στην αίθουσα προβολής.
2) Λιγότερος κόσμος σημαίνει και μεγαλύτερες πιθανότητες να βρω μια θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την οθόνη προβολής. Έτσι δεν θα αναγκαζόμουν να κάτσω από τη μέση και μπροστά, πράγμα που αυτομάτως θα με ωθούσε στο να περιστρέφω το κεφάλι μου σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή για να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα στην οθόνη.
3)Μιας και το σινεμά είναι κοντά στο σπίτι μου δεν είχα να διανύσω και καμία μεγάλη απόσταση για να φτάσω εκεί και για έναν εκ γενετής τεμπελάκο σαν εμένα αυτό είναι πολύ θετικό. Αντίθετα σε μια μεγάλη πόλη, το να παρακολουθήσεις μια ταινία σε κάποιο πολυ-σινεμά ισοδυναμεί με ολόκληρη εκστρατεία: βγάλε το αμάξι, φάε την κίνηση στην μάπα, πάρκαρε το αμάξι, φάε την ουρά στο ταμείο, σκάσε και προχώρα, με το "ιερό δισκοπότηρο" της σκοτεινής αίθουσας να σε κάνει να υπομένεις σιωπηλά.
Πίσω στο οδοιπορικό μου όμως...
Αγόρασα λοιπόν εισιτήριο από τον μουστακαλή στο σινεμά, μπήκα στην αίθουσα και περίμενα υπομονετικά να αρχίσει η ταινία. Πριν αρχίσει, χάζευα τους γύρω μου να δω τι κουμάσια θα έχουν την τιμή να παρακολουθήσουν την ταινία μαζί μου (σ.σ. το ξέρω είμαι ψώνιο αλλά βαριόμουν και κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα).
Δεν είχα λίγα λεπτά που είχα θρονιαστεί στην θέση μου και να σου μπροστά μου ο "Σίφουνας Θανάσης". Τι εστί "Σίφουνας Θανάσης" θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος... Το εν λόγω τυπάκι ήταν ένας μπόμπιρας - νήπιο ο οποίος πριν αρχίσει η ταινία είπε να ρίξει μερικά γερά σπριντ στην αίθουσα έτσι για ζέσταμα λες και σε όλη την ταινία θα κυνηγάει τον Σπάιντερμαν από πίσω να του πάρει αυτόγραφο. Που και που σταμάταγε δίπλα μου για λίγα δευτερόλεπτα, μου έθετε καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα όπως " Πότε θα αρχίσει η ταινία?" , "Τι ομάδα είσαι?" "Ξέρεις ποιος είναι ο αδερφός μου?" και εγώ σαν καλός Yoda του έδινα εξίσου φιλοσοφικές απαντήσεις στις απορίες του π.χ. "Η ταινία θα αρχίσει όταν αυτό πάει εδώ- δείχνοντας το μεγάλο δείχτη στο ρολόι μου-". Κάποια στιγμή σκέφτηκα να του πουλήσω τρέλα και να αρχίσω τον μπόμπιρα στα "To be or not to be... That is the question..." για να δω την απορία στο προσωπάκι του αλλά ήταν πολύ φατσούλα και την γλίτωσε. Αφού τελειώσαμε το ιδιότυπο τηλεπαιχνίδι ερωτήσεων που παίζαμε και ο Θανασάκης σωριάστηκε αποκαμωμένος από τα σπριντ στην θέση του, έστρεψα την προσοχή μου σε ένα ζευγαράκι που ήρθε και έκατσε μπροστά μου.
Μπουκάρει λοιπόν το ζευγαράκι, με την κοπέλα να έχει ένα ύφος " Εγώ είμαι ο νόμος!" και τον νεαρό να βρίσκεται σε μια ημικωματώδη κατάσταση ανάμεσα στη βλακεία και την αφασία. Μεταξύ μας, είμαι σίγουρος ότι κάποτε το βλέμμα του ήταν πιο σπινθηροβόλο αλλά η μετενσάρκωση της Θάτσερ που είχε δίπλα του τον είχε φέρει πιο κοντά στον κόσμο των ζωντανών νεκρών. Σίγουρα αγαπητοί αναγνώστες υπάρχει μια δόση υπερβολής στα λόγια μου, αλλά όταν βλέπεις ότι το παλικάρι ακόμα δεν είχε κάτσει στη θέση του και τον άρχισε η κοπελιά στα "Μη αυτό, μη εκείνο, μην τρως, μην κινείσαι , αυτό δεν είναι σωστό..." ε σε πιάνει το πατριωτικό σου και η αρρενωπή σου βαρβατίλα βαράει κόκκινο. Όπως και να έχει με μια τελευταία ματιά παρατήρησα ότι δίπλα μου καθόταν κάποιος ξεπεσμένος χεβμεταλάς που ποτέ δεν έπιασε την καλή και η πιστή μου ακοή εντόπισε ακριβώς πίσω μου δύο αδέρφια (ο ένας έφηβος , το κοριτσάκι μικρό) σε θέση μάχης για μια χούφτα ποπ κορν.
Ξεκινάει η ταινία, και αρχίζω να ρουφάω κάθε σκηνή με βουλιμία σαν έτοιμος από καιρό να απολαύσω τις περιπέτειες του ήρωα των παιδικών μου - και γιατί όχι τωρινών μου - χρόνων.Εκεί που ήμουν πλήρως απορροφημένος και σε κατάσταση παλιμπαιδισμού και έκστασης ακούγεται μια στεντόρεια φωνή μέσα στο πλήθος "Ρε μαλάκες θα βγάλετε επιτέλους το σκασμό μην σας γαμ...!". Όχι αγαπητοί αναγνώστες δεν επρόκειτο για κάποιον σατανικό εχθρό του ανθρώπου αράχνη που βαρέθηκε να εισπράττει τις "αραχνομπούφλες" (σ.σ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "μπούφλα", για κάποιο παρανοικό λόγο, και μετά από κόπους και αγωνίες ετών την κόλλησα βλακωδώς σε κάποιο κείμενο, αυτό θα πει να έχεις φιλοδοξίες στη ζωή σου χα,χα,χα...) του και ξέσπασε. Αυτή η κραυγή απόγνωσης ερχόταν από τον ξεπεσμένο χεβμεταλά δίπλα μου που σε κατάσταση αλλοφροσύνης κατσάδιασε κάτι παλικάρια πίσω μας που ψιθύριζαν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Εδώ να σημειωθεί ότι το ίδιο άτομο που επέδειξε τέτοιες κορυφαίες ευαισθησίες βρίζοντας θεούς και δαίμονες μετά από 15 λεπτά άρχισε να μιλάει στο κινητό του με κάποιον. Αυτό θα πει άνθρωπος με αρχ....ές (σ.σ. μα καλά τι περιμένατε να γράψω πονηρά μυαλά...)
Στην ώρα του διαλείμματος (σ.σ. ναι είχαμε και από δαύτο) παρατήρησα ότι το ζευγαράκι μπροστά μου είχε συμφιλιωθεί (σ.σ. όσο ένα ζόμπι και μια κάρυα μπορούν να τα βρουν...) οπότε ήταν πια βαρετοί για εμένα. Μην φοβάστε όμως γιατί το αδηφάγο αυτί μου κατέγραψε τον εξής απολαυστικό διάλογο ανάμεσα στα δύο αδέρφια που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πραγματικά αυτή η απολαυστική στιχομυθία έπρεπε να καταγραφεί αυτολεξεί για να περάσει στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας αλλά δυστυχώς αδράνησα οπότε αντ' αυτού θα σας την μεταφέρω στο περίπου :
Αγόρι "Δώσε μου ρε συ λίγα ποπκορν"
Κορίτσι "Θα μου πληρώσεις 11 ευρώ το 1" (σ.σ. τέτοια λογιστική λογική θα τη ζήλευε και ο Αλογοσκούφης)
Α. "Ρε άντε δώσε μου μερικά"
Κ. "11 ευρώ"
Α. "5"
Κ. "11"
Α. "7"
Κ. "11"
Α. "9"
Κ. "11"
Α. "Καλά γαμώτο 11 ευρώ, δώσε μου τώρα ένα. Έκανες και μαλακίες με τα ίδια λεφτά θα έπαιρνες 3 κουτιά έξω και όχι 2 που πήρες εδώ"
Κ. "Δε με νοιάζει..."
Α. (Παίρνει τα ποπ κορν) "Δεν πρόκειται να σου δώσω τίποτα"
Κ. "Θα το πω στη μαμά"
Α "Εγώ δεν είμαι μωρό σαν εσένα να φοβάμαι πέστο όπου θες"
Κ. "Καλά. Να προσέχεις το PSP σου αυτόν τον καιρό δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει " (σ.σ. Γιατί να μην έχω μια τέτοια αδερφούλα θεέ μου γιατί...δεξί κροσέ αριστερό κροσέ και τον έβγαλε νοκ άουτ... Κάποιος να δώσει στο παιδί ένα Όσκαρ... ΤΩΡΑ!)
Α. (Εμφανώς φοβισμένος) "Κάνε καμιά μαλακία..."
Κ. "Πάω στην τουαλέτα τώρα"
Α. "Εντάξει"
Μετά από αυτή την κορυφαία στιχομυθία τι άλλο να προσθέσω αγαπητοί αναγνώστες. Είναι αλήθεια λοιπόν τα κορυφαία σενάρια τα φτιάχνει η ίδια η ζωή. Βγαίνοντας από το σινεμά μετά το τέλος της προβολής ένιωθα υπέροχα, όχι μόνο γιατί μου άρεσε πολύ η ταινία στο πανί αλλά και γιατί γέλασα πολύ και με την "ταινία" της ζωής.
Τα λέμε πάλι σύντομα ελπίζω.
Να περνάτε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου