Τι σημαίνει "ποιότητα ζωής" τελικά...

Εν αναμονή του επόμενου ποστ του μπλογκολεωφορείου είπα να συνεχίσω το εδώ "ταξίδι μου" με κάτι πιο χαλαρό. Χθες που γύρισα από την Αθήνα στη Λαμία πήρα ταξί από το σταθμό του Λιανοκλαδείου για να έρθω στην κυρίως πόλη της Λαμίας. Στη διάρκεια της διαδρομής είχα ενα πολύ ενδιαφέρον διάλογο με τον ταξιτζή που με μετέφερε στον προορισμό μου. Εν συντομία πρόκειται για ένα άνθρωπο που αν και με καταγωγή από την περιοχή της Φθιώτιδας έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα δουλεύοντας ως οδηγός ταξί. Τώρα στα 40-45 του ή κάπου εκεί, αποφάσισε να φύγει από την πρωτεύουσα και να συνεχίσει τη ζωή του στη Λαμία. Ήταν ένας άνθρωπος εμφανώς κατασταλαγμένος στις απόψεις του για τη ζωή και με ανάλογη ικανότητα να τις εκφρασεί με σωστά ελληνικά και όχι να κακοποιήσει τη γλώσσα όπως κάνουν πολλοί "και καλά" μορφωμένοι... Όπως και να έχει αν και ξεκινήσαμε την κουβέντα μας με χιουμοριστικό ύφος αστειεύμενοι γλυκόπικρα για κάποια από τα αρνητικά στοιχεία της πόλης μας, τελικά ο διάλογός μας κατέληξε με την κουβέντα του οδηγού ότι: "Έφυγα από την Αθήνα γιατί απλά δεν άντεχα άλλο...". Το τι είπαμε ακριβώς δεν έχει τόσο σημασία... Σημασία έχει ότι οι απόψεις του ταυτίζονταν πολύ με το τι θεωρώ εγώ πραγματική ποιότητα ζωής. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας αν και τώρα είμαι Λαμία αυτό είναι κάτι το παροδικό που διαμορφώθηκε περισσότερο από κάποιες συνθήκες και καταστάσεις πάνω από τις επιθυμίες και τα πλάνα μου σε επαγγελματικό επίπεδο. Από την άλλη πλευρά, η οικογένειά μου είναι στη Λαμία από τα μέσα της δεκαετιάς του '80 οπότε μέχρι να κάνω δική μου οικογένεια, εδώ θα είναι πάντα το σπίτι μου υπό μία έννοια.

Aμπελοφιλοσοφίες εν όψει... κουράγιο:)

Όπως και να έχει απολαμβάνω τις στιγμές μου εδώ μέχρι να φύγω πάλι. Έκατσα και σκέφτηκα λοιπόν ποιες είναι οι μικρές στιγμές μου σε αυτή την πόλη(και σε κάθε πόλη αυτού του μεγέθους φαντάζομαι) που γεμίζουν τη ζωή μου και με κάνουν να απολαμβάνω τη διαβίωση σε μια μικρομεσαία πόλη συγκριτικά περισσότερο από τη διαβίωση σε μία μεγαλούπολη:

- Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν νιώθεις να σε κυνηγάει ο χρόνος. Το βλέπεις γύρω σου παντού... Οι δουλειές είναι λιγότερες και πιο δυσεύρετες, τα χρήματα επί το πλείστον χειρότερα ( αλλά πια δεν είναι και πουθενά στην Ελλάδα σημαντικά καλύτερα και ιδιαίτερα εγγυημένα, κακά τα ψέματα...) και γενικά υπάρχει κάποιο άγχος και εδώ, όπως παντού. Εν τούτοις ο κόσμος λέει πιο έυκολα ένα "γεια" , "τι κάνεις?" , και έχει μια ηρεμία στο πρόσωπο που με γοητεύει σε σχέση με μια μεγαλούπολη όπου οι ρυθμοί είναι τόσο ταχείς που δεν προλαβαίνεις να ξυθείς, πόσο μάλλον να χαιρετίσεις κάποιον εννοώντας τις κουβέντες σου.

-Μου αρέσει που σε μέρη σαν τη Λαμία νιώθεις πιο πολύ ως μέρος μιας μεγάλης γειτονιάς παρά ως μια μονάδα που σκοπός της είναι να επιβιώσει με κάθε κόστος μέσα σε ένα οργανωμένο χάος. Γουστάρω να πάω στον Κώστα με το DVD Club και να τον πειράζω για τον Ολυμπιακό και αυτός να μου "τη λέει" επίσης για τον ΠΑΟ, γουστάρω να χαιρετάω τον Χάρη στο στεγνοκαθαριστήριο -με διαφορά έναν από τους συμπαθέστερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει-, μου αρέσει ο χαμογελαστός παππούς στο περίπτερο πάνω στη γωνία του δρόμου που αντιμετωπίζει τη ζωή "μια μέρα τη φορά" χαλαρός και ωραίος. Όλο και κάποιον γνωστό θα πετύχεις, όλο και κανένα καλαμπούρι θα ακούσεις στο δρόμο να ξεκινήσει καλά η μέρα σου...

-Γουστάρω επίσης πολύ που πόλεις σαν τη Λαμία "περπατιούνται εύκολα". Δεν παίρνεις το αμάξι για"ψύλλου πήδημα" -αυτό ισχύει για εμένα τουλάχιστον αλλά δυστυχώς όχι για την πλειοψηφία των κατοίκων- για να κάνεις μια βόλτα στο κέντρο, να χαζέψεις μια βιτρίνα, να πιεις ένα καφέ, να κάνεις τη βόλτα σου γενικώς...

Aν και το ποστ τελειώνει, δεν είναι κακό να "πας" βρε αδερφέ, εγώ δεν παρεξηγώ:). Όπως λένε και οι Αμερικάνοι :" When you got to go, you GOT to go!!!"

-Έχεις φίλους και τους βλέπεις από κοντά... τόσο απλό:)

-Δεν με ενοχλεί που δεν έχει η πόλη κανένα τεράστιο Multiplex cinema αλλά μόνο τις τρεις οθόνες του κινηματογράφου "Γαλαξία". Το ιντερνετ έχει κάνει πια τα πάντα τόσο εύκολα προσβάσιμα στην ουσία δεν στερείσαι τίποτα. Επίσης δεν περνάω την τρελή ταλαιπωρία του "ταξιδιού" για να διασκεδάσω κάπου μιας και οι αποστάσεις είναι σημαντικά μικρότερες σε σχέση με μία μεγαλούπολη. Σίγουρα οι επιλογές είναι λιγότερες, αλλά η Αθήνα δεν είναι ιδιαίτερα μακριά οπότε ανά πάσα στιγμή μπορώ να πεταχτώ για κάποιο πιο συγκεκριμένο "φιξάκι" διασκέδασης. Κάτι που το κάνω πολύ σπάνια είναι η αλήθεια...

-Σε τέτοια μικρά μέρη αποδεδειγμένα έχεις και περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σου και τα παράπλευρα ενδιαφέροντα -πλην δουλειάς- στη ζωή σου. Είναι η φύση των διαθέσιμων εργασιών τέτοια βλέπετε, όπως και οι γενικότεροι ρυθμοί ζωής των πόλεων της ελληνικής επαρχίας που επιτρέπουν κάτι τέτοιο... Και ας μην μιλήσω για το πόσο περισσότερο ασφαλείς νιώθουν οι κάτοικοι μιας τέτοιας πόλης σε σχέση με τους κατοίκους μιας μεγαλούπολης...

Αφού ξεμπέρδεψα "δημοκρατικότατα" με τους αντιρρησίες ανάμεσά σας πάμε τώρα για ένα "killer" conclusion :)

Πιστεύω ότι αυτό που λέμε ουσιαστική "ποιότητα ζωής" βρίσκεται στα μικρά πράγματα της ζωής, αυτά που τόσο έχουμε παραμελήσει όλοι μέσα στους γρήγορους ρυθμούς μας...

Όλη η ελληνική επαρχία έχει χίλια δύο προβλήματα καμία αντίρρηση, τόσο λειτουργικά όσο και ουσίας. Παρόλαυτα αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στη "ζούγκλα της Αθήνας", στο "βασίλειο του ωχαδερφισμού" της Θεσσαλονίκης και σε μια μικρότερη πόλη, θα διάλεγα σίγουρα την τελευταία. Υπάρχει πάντα και το εξωτερικό εν τέλει με τα δικά του συν και πλην, σάμπως πρώτη μου φορά θα είναι...

Όπως και να έχει απολαμβάνω τη διαμονή μου εδώ στο μάξιμουμ, μέχρι τον επόμενο προορισμό της ζωής μου...

Αυτά τα αμπελοφιλοσοφικά για σήμερα φίλοι μου: )

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!