Επιβιώνοντας από το "τέρας" του γυναικείου accessorizing, αρσενικά σε θέση άμυνας...

Αν είσαι άντρας όπως ο γραφών σου έχει συμβεί... Δεν υπάρχει περίπτωση.... Είτε με αμόρε, είτε με φίλη, είτε με συγγενή θηλυκού γένους, κάποια στιγμή (αν είσαι τυχερός μόνο μία, αλλά κακά τα ψέματα για τους περισσότερους από εμάς η πρόκληση αυτή έχει υπάρξει επαναλαμβανόμενη...). Για τι πράγμα μιλάω? Μα φυσικά για τις αποφράδες εκείνες στιγμές που σαν άντρας συνοδεύεις μια κυρία σε ένα κατάστημα (και καλά άμα είναι ένα πάει στο διάολο, είσαι τυχερός χα,χα,χα) το οποίο πουλάει πράγματα απολύτως γυναικείου ενδιαφέροντος. Πόσες και πόσες φορές δεν μπήκα σε τέτοιους "οίκους ματαιοδοξίας των γυναικών" (καλά ντε μην βαράτε όλες μαζί δεν σας είπα και καμπούρες...) σαν τον ιππότη που μπαίνει στη σπηλιά περιμένοντας να μακελέψει κάποιο άγνωστο σε αυτόν τέρας για το οποίο έχει ακούσει τόσα και τόσα αλλά δεν το έχει δει.

Έτοιμος για μάχη με το "τέρας" του γυναικείου accessorizing... "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας" που έλεγε και ο Χαϊλάντερ:)

Συνθέτοντας διάφορα στοιχεία από τις αρκετές φορές που πάτησα το πόδι μου σε αυτά "τα ναρκοπέδια γυναικείας κατανάλωσης" θα προσπαθήσω να παρουσιάσω πως ένας άντρας βιώνει την όλη αυτή extreme εμπειρία (μιλάμε για άντρα άντρα και όχι για κάτι λούγκρες τύπου "Λάκη με το στρινγκάκι" που ψωνίζουν εκεί...επιτέλους χρησιμοποίησα τη λέξη "λούγκρα" σε ποστ, ένα ακόμα βλακώδες συγγραφικό μου απωθημένο μόλις πέρασε στο παρελθόν α,χα,χα,χα). Πίσω στο θέμα μας όμως... Η τυπική "μέρα της Μαρμότας" (συστήνω ανεπιφύλακτα την ομώνυμη ταινία με το Bill Murray) για τον άντρα ξεκινάει συνήθως με την γυναίκα να λέει κάτι όπως "θα μπω πέντε λεπτά σε αυτό το μαγαζί να δω κάτι", "μια ματιά θα ρίξω, δεν θα αργήσω" και άλλα συναφή.




Ζώντας την ίδια μέρα/εμπειρία ξανά και ξανά... α ρε μεγάλε Μπιλ Μάρεϊ προφητικό το τρέηλερ σου:)



Όταν ακούσεις κάτι τέτοιο αγαπητέ φίλε και συναγωνιστή άντρα να ξέρεις ότι είσαι σε μπελάδες και για να ρίξω και την αμερικανιά μου "welcome to a world of pain". Το τι πουλάει το κατάστημα όπου η συνοδός σου θέλει να μπουκάρει δεν έχει σημασία, όλα παίζουν, από γυναικεία microaccessories, μέχρι εσώρουχα (όχι όσο συχνά θα έπρεπε πάντως χε,χε,χε), άλλα ρούχα και παπούτσια (εδώ πλέον δικαιούμαι να ουρλιάξω από απόγνωση α,χα,χα,χα). Το πρώτο πράγμα που κάνει ένας άντρας όταν μπαίνει σε τέτοια επικίνδυνα για τη λογική του μέρη είναι να καταμετρήσει τον πληθυσμό των άλλων αντρών στο μαγαζί (αν δεν είσαι ο μοναδικός, είσαι και πολύ κωλόφαρδος...) και μετά να τσεκάρει που βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου, άντε και τα παράθυρα έτσι για να πεταχτεί έξω σαν άλλος Τζον Μακλέϊν ( τελικά τόσα "Die Hard" είχαν και εκπαιδευτικό όφελος για τον υποφαινόμενο από ότι φαίνεται χα,χα,χα) σε μια ώρα ανάγκης βρε αδερφέ. Όπως και να έχει όταν οι άντρες βρισκόμαστε σε τέτοιο χώρο ξυπνάει μέσα μας αντί για το κτήνος η συμπόνια και η αλληλεγγύη για τα άλλα μέλη του αρσενικού πληθυσμού στον περιβάλλοντα χώρο... Πόσες και πόσες φορές δεν είδα άλλους άντρες με πονεμένο βλέμμα και αληθινή αυταπάρνηση να "υποφέρουν" κάτω από την "υποχρέωση" να σχολιάσουν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια για πολλοστή φορά με κάτι ανάμεσα σε ψεύτικο ενθουσιασμό και συγκρατημένη οργή... Μια δύο φορές ήμουν κι εγώ σε τέτοια θέση και όλα τα άλλα αρσενικά της περιοχής με πλησίασαν είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά και με ακούμπησαν ελαφρά στον ώμο δίνοντάς μου κουράγιο. Η έννοια "η ισχύς εν τη ενώσει" σε όλο της το μεγαλείο χα,χα,χα. Εκείνοι πάντως που βγαίνουν μισότρελοι από την όλη διαδικασία είναι κάτι άμοιροι φύλακες που κάθονται στην πόρτα μερικών τέτοιων καταστημάτων και σε κοιτούν με πονεμένο βλέμμα (ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν τέτοιο τύπο στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονική, ίδιος ο Βασίλης Καϊλας σε ταινία τύπου "μάνα γιατί με γέννησες") σαν να σου λένε "πάρε ένα πιστόλι και ρίξε μου μία να με βγάλεις από τη μιζέρια μου", άστα να πάνε, ήρωες οι τύποι...




Ο παπουτσωμένος γάτος σε μεγάλα κέφια... ότι συναίσθημα βλέπεται ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του το βιώνουμε οι άντρες λιγότερο ή περισσότερο όταν μπαίνουμε σε μαγαζί γκουχ, γκουχ "γυναικείου ενδιαφέροντος":)



Όπως και να έχει πάντως, έχει και την πλάκα του το όλο πράγμα... Παρακολουθούσα ας πούμε μια φορά σε ένα μικρό κατάστημα accessorize πως οι γυναίκες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους σε τόσο περιορισμένο χώρο. Σπρώχνονταν και διεκδικούσαν το ζωτικό τους χώρο με πάθος και αυταπάρνηση, κοιτάζοντας η μία να βρει ψεγάδι στην άλλη για να νιώσει καλύτερα για τον εαυτό της (ελάτε τώρα που δεν είναι αλήθεια, παναγίτσες όλες χα,χα,χα ...). Και αλίμονο αν δύο γυναίκες έβαζαν στο μάτι τους το ίδιο αντικείμενο (είναι αυτό που είπε σε ένα αστείο σκετς κάποτε ο Χάρι Κλυν, "αγάπη μου σκάσε...τώρα μιλάνε τα μάτια" χα,χα,χα...) οι φονικές ματιές έδιναν και έπαιρναν... το θέμα δεν ήταν πια καταναλωτισμός απλά για να καταναλώσουν, το θέμα είχε γίνει πλέον προσωπικό χα,χα,χα. Πάντως όσο οι γυναίκες είναι απασχολημένες σε τέτοιες "χαριτωμενιές" μεταξύ τους και η πιστωτική κάρτα του άντρα σφιχτά δεμένη στο ζωνάρι του όλα βαίνουν καλώς. Το δράμα αρχίζει όταν οι γυναίκες ζητάνε τη γνώμη του συνοδού τους για κάτι, παρόλο που την έχουν παντελώς "γραμμένη στα παλιά τους Prada"...



Όταν σκέφτομαι γυναίκες να πλακώνονται μεταξύ τους (δεν συμβαίνει συχνά μην ανησυχείτε κορίτσια του μάταιου τούτου μπλογκ χα,χα,χα) αυτό το βίντεοκλιπ της Μαράϊα Κάρεϊ έρχεται στο μυαλό μου... Go Mariah , go!!!


Ένας τυπικός διάλογος ανάμεσα σε πελάτισσα γένους θηλυκού με μάτι που γυαλίζει επικίνδυνα από καταναλωτική έκσταση και ενός φτωχού πλην τίμιου άρρενος πάει κάπως έτσι:

Γ (Γυναίκα) :Σου αρέσουν αυτά τα παπόυτσια, Μπάμπη? (είπα να τον πω Μπάμπη μιας και το όνομα αποπνέει μια έξτρα βαρβατίλα χα,χα,χα)
Α(Άντρας) : Ναι, είναι πολύ ωραία (χαμογελώντας νευρικά μιας και είναι η τρίτη φορά που τα βλέπει και σχολιάζει...)
Γ : Δεν ξέρω ακόμα... εκείνες οι άλλες γόβες που φόρεσα πριν από λίγο (πριν κάτι ώρες δηλαδή χα,χα,χα) κάτι μου έκαναν¨" παραπάνω
Α : Πάρε εκείνες τότε...
Γ : Ναι, αλλά και αυτές δεν είναι άσχημες...
Α : Ε, πάρε αυτές....
Γ : Αμάν ρε Μπάμπη δε βοηθάς καθόλου... όλο βιάζεσαι να φύγουμε... θα φύγουμε... μια ζωή βιαστικός ρε παιδί μου(πάντα υπονοούν το σεξ με αυτή τη φράση ή μάλλον εμείς οι άντρες νομίζουμε ότι το κάνουν και πέφτει η ψυχολογία μας στα Τάρταρα α,χα,χα,χα) ...Τελικά θα δοκιμάσω εκείνα τα πέδιλα που φόραγε η Carrie στο Sex and the city...
A : (Αγανακτισμένος.., γιατί σε λίγο παίζει μπάλα και η ομάδα του και αυτός μαλακ... με το συμπάθειο, σφίγγει τα δόντια) Ναι μωρό μου ότι θέλεις... Απλά κάνε λίγο γρήγορα σε παρακαλώ (αυτό είναι το best case scenario παρεπιπτόντως χα,χα,χα), το άλλο είναι πιο hardcore και όχι με την "καλή έννοια" χε,χε,χε.




Καλύτερα αυτό από μια ακόμα μάταιη ερώτηση σαν την παραπάνω... Μεταξύ μας λατρεύω αυτή τη σκηνή. Το πιο αστείο στην ταινία πάντως ήταν λίγο αργότερα, όταν κάποιος είδε τα λιωμένα παπούτσια του Τιμ Ρόμπινς (ο ηθοποιός που ¨καίγεται") να βγάζουν καπνούς και του είπε "Πρέπει να είσαι πολύ γρήγορος...". Πεθαίνω στα γέλια με αυτό:)


Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για έναν αρσενικό σε μια τέτοια κατάσταση. Μόνος πίσω από τις γραμμές του "εχθρού", σε ένα μέρος που του είναι άγνωστο, να περιστοιχίζεται από γυναίκες που το μάτι τους γυαλίζει επικίνδυνα. Είναι μια "βρώμικη" δουλειά και θα υπάρξουν ενδεχομένως απώλειες στον άρρενα πληθυσμό, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει χε,χε,χε.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να διαφυλάξω την μπλογκική και, γιατί όχι, σωματική μου ακεραιότητα από τις γυναίκες αναγνώστριες αυτού του μπλογκ (ήδη βλέπω το αγριεμένο πλήθος να συνωστίζεται έξω από το παράθυρό μου, κρατώντας αναμμένους πυρσούς, φωνάζοντας "Στην πυρά, στην πυρά!!!", μπρρρρ..., ανατρίχιασα, δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα...) θα πω ότι οι γυναίκες είναι το αλατοπίπερο της ζωής και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Χμμμ... δεν βλέπω να σώζεται η κατάσταση με τέτοια ερωτιάρικα κλισέ , καιρός για το σχέδιο Β, εκκενώστε τη βάση!!!

(Πίκος Απίκος τρέχει να σωθεί από τον αγριεμένο όχλο... ένα καινούριο παγκόσμιο ρεκόρ στα σπριντ μεγάλων αποστάσεων μόλις έγινε πραγματικότητα... κάποιος να φωνάξει το Γκίνες ρε παιδιά... τουλάχιστον να μείνω στην ιστορία για κάτι χα,χα,χα)



Ελπίζω να διασκεδάσατε!

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας!

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 2 : Danah )

Το ταξίδι συνεχιζόταν κανονικά προς τον επόμενο σταθμό όπου θα επιβιβαζόταν η δεσποινίς danah (ω τι gentleman που είμαι χα,χα,χα). Κατά τη διάρκεια της διαδρομής έριχνα κλεφτές ματιές στην Armia που καθόταν στις πίσω θέσεις βλέποντας μια ταινία στο φορητό της DVD Player. Είναι αλήθεια πως μια σχετική ανασφάλεια την είχα, αφού ενδόμυχα σκεφτόμουν ότι θα φάω κανένα ροζ στιλετάκι πισώπλατα αν τύχαινε να παρακολουθήσει κάποια ταινία που της είχα συστήσει και ήταν για τα μπάζα (διάολε, εδώ εγώ ο ίδιος σκέφτηκα να μακελέψω όλους τους συντελεστές της ταινίας Underworld, καθαρά για λόγους αρχής, μόλις την παρακολούθησα, αλλά τελικά η λογική πρυτάνευσε… με αρκετή δυσκολία πάντως χα,χα,χα). Όπως και να έχει το μπλογκ αυτό είναι για τη danah οπότε ας επιστρέψουμε εκεί. Η ιδιαιτερότητα με τη danah – όχι δεν τραγουδάει το “ντου από παντού” στο je t’ aime της Αννίτας Πάνια μην ανησυχείτε- όπως και με δύο τρία άτομα στην λίστα των αγαπημένων μου μπλογκ είναι ότι την ξέρω προσωπικά. Μοιραία αυτό επηρεάζει και το κείμενο που γράφω για αυτή, ελπίζω αυτό να βγει σε καλό μιας κι έναν μικρό φόβο τον έχω ότι κάποια που θα γράψω θα “τα πιάσει” μόνο η ίδια και όχι οι υπόλοιποι. Όπως και να έχει με αυτές τις πρόστυχες – άκου πρόστυχες… α,χα,χα,χα- σκέψεις έφτασα στην στάση της danah. Παραδόξως για γυναίκα, ήταν συνεπής στο ραντεβού της οπότε αυτομάτως σκέφτηκα ότι για να συμβαίνει αυτό “κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε” κατά την καθομιλουμένη – ξύπνησε το φιλολογικό τέρας μέσα μου ή νομίζω… άκου καθομιλουμένη… ώπα ρε Ζουράρη-λάιτ Πίκο…-. Η danah όπως πάντα λικνιστή και κουνιστή – όχι δεν είναι ψωνάρα να περνάει κάθε πεζοδρόμιο για πασαρέλα αν και για μετά τα μεσάνυχτα δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά χα,χα,χα… απλά αυτό το κορίτσι έχει τη μουσική και κατ’ επέκταση το ρυθμό μέσα του- πλησίασε την πόρτα του λεωφορείου έτοιμη να επιβιβαστεί. Σήμερα η χορογραφία της περιλάμβανε ένα best of Michael Jackson dance moves και λίγο από Σακίρα μιας και καλοκαίριασε. Αφού ολοκλήρωσε αυτή τη χορευτική πανδαισία με ένα τριπλό σάλτο αλά Ιωάννης Μελλισανίδης (προσοχή μην τον πείτε Γιάννη γιατί δεν θα είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, κατά δήλωσή του…) αποφάσισε να επιβιβαστεί στο λεωφορείο.

Καλές οι χορευτικές σου απόπειρες danah αλλά διάλεξες δύσκολα πρότυπα ρε παιδί μου... Όταν ο Michael ήταν στις δόξες του δεν υπήρχε δεύτερος, απόλαυση πραγματικά!

Καθώς ανέβηκε τα πρώτα σκαλιά του λεωφορείου ένα εκκωφαντικό “Άσε κάτω τα σι ντί μην σε κάνω μπουγιουρντί” διέκοψε την επέλασή της προς τα ενδότερα. Αυτή η παρανοϊκή προειδοποίηση προερχόταν από το νέο υπερσύγχρονο σύστημα ασφαλείας που είχα εγκαταστήσει στο λεωφορείο για την αποφυγή εισαγωγής στο όχημα κάποιας μουσικής που θα με αποσπούσε αρνητικά από την οδήγηση. Σκεφτείτε ας πούμε, σε κάποια δύσκολη στροφή να άκουγα από τα πίσω καθίσματα κάποιο τραγούδι του Φλωρινιώτη ή της Θώδη, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μείνει το αυτοκίνητο στο δρόμο μετά από τέτοιο σοκ… Μόλις ο συναγερμός ολοκλήρωσε το θεάρεστο έργο του, ο παρακάτω διάλογος εκτυλίχθηκε ανάμεσα σε εμένα και τη danah:

Π(Πίκος) : Πρέπει να παραδώσεις όλα τα CD σου για έρευνα και αξιολόγηση πριν επιβιβαστείς, αναγράφεται καθαρά στο εγχειρίδιο του λεωφορείου…

Δ(Δανάη) : Απαιτώ να το δω!

Π: Μεταξύ μας δεν υπάρχει ακόμα τέτοιο εγχειρίδιο αλλά θα έπρεπε… όπως και να έχει αυτό είναι μεν ένα άκρως δημοκρατικό λεωφορείο αλλά ας πούμε απλά ότι παρόλη την ισότητα, κάποιοι εδώ μέσα είναι “περισσότερο ίσοι” από κάποιους άλλους, αν με εννοείς…

Δ: Κάτι σαν τα γαλάζια παιδιά στο δημόσιο δηλαδή…

Π: Μπήκες στο νόημα… Χωρίς άλλες χρονοτριβές δείξε μου όλα τα CD, memory sticks και εξωτερικούς σκληρούς δίσκους που κουβαλάς γεμάτα μουσική… Άντε, άντε δεν θα περιμένω και όλη μέρα…

Δ: Μα αυτό θα μας πάρει μήνες… έχω μουσική αποθηκευμένη ακόμα και στα εσώρουχά μου, αφού ξέρεις και από το μπλογκ ότι η μουσική είναι το πάθος μου!

Π: Τόσο το χειρότερο για εσένα… λυπάμαι (όχι και πολύ εδώ που τα λέμε χε,χε) πρέπει να προβώ σε σωματική έρευνα…

Δ: Κάτω τα χέρια σου αχρείε… δεν θα το έκανες αυτό σε μια κυρία… εξάλλου εσύ είσαι gentleman από όσο ξέρω… άσε που με τέτοια χυδαία συμπεριφορά δεν θα διαβάζει το μπλογκ σου ούτε θηλυκή γάτα από εδώ και πέρα…χα,χα,χα

Π: “Γαμώ τις αρχές μου γαμώ” αναφώνησα απελπισμένος. Αφού θέλεις να παίξεις βρώμικα, θα παίξω το παιχνίδι σου μουσικόφιλε εκβιαστή, σου έδωσα μια πολιτισμένη διέξοδο αλλά δεν τη δέχτηκες, ώρα για τα μεγάλα μέσα… Armia!!!

Δεν ολοκλήρωσα τη φράση μου κι ένα ροζ στιλέτο πέρασε λίγα εκατοστά από τη μύτη της danah και καρφώθηκε στο παρμπρίζ του οχήματος…

A(Armia) : Ο άνθρωπος σου είπε κάτι… ή παρέδωσε τα μουσικόφιλα συμπράγκαλά σου στον Πίκο ή το επόμενο στιλέτο μου δεν θα έχει προειδοποιητικό χαρακτήρα… και πίστεψέ με μόλις είδα τα “Ιπτάμενα Στιλέτα” δεν πρόκειται να αστοχήσω…

H Armia μόλις είδε την ταινία έγινε εξπέρ στη ρίψη στιλέτων (ή μήπως ήταν πάντα...) αυτό θα πει είσαι οπτικός τύπος χα,χα,χα

Δ: Καλά, καλα, δεν αξίζει τον κόπο τόση φασαρία, εξάλλου ήδη ξέρω τι φταίει…

Με μια κίνηση, η danah έβγαλε από την κωλότσεπη του τζην της το best of του Bon Jovi καθώς και το καινούριο του album…

Π: Μα καλά εσύ έχεις αυτοκτονικές τάσεις δεν εξηγείται αλλιώς… μουσική Bon Jovi στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ λεωφορείο!!! Αφου ξέρεις δεν τον πάω τον πουσ…, όλα τα τραγούδια του ίδια είναι…

Δ: Λες και οι U2 είναι καλύτεροι, όλο τα ίδια και τα ίδια…

Π: “Armia!!! “, ούρλιαξα με μανία…

Πίσω μου άκουσα την Armia να οπλίζει και πάλι και αυτό συνέτισε την danah, προς στιγμήν όπως αποδείχτηκε…

Δ: “Οι U2 είναι και θα είναι οι καλύτεροι!!!,” φώναξε με κάτι ανάμεσα σε ψεύτικο ενθουσιασμό και εμφανή ανησυχία για το αν η Armia θα συγκρατούσε τις στιλετοφονικές της τάσεις….

Π: “Τώρα μιλάς σωστά κορίτσι μου, καλωσήρθες στο λεωφορείο!!!”, αποκρίθηκα με στόμφο.

Δ: Ξέρω ότι θα διασκεδάσω στην εκδρομούλα, αλλά μην νομίζεις ότι νίκησες… έχω ακόμα εκείνη τη φωτογραφία σου που γράφεις μέσα στη νύχτα πάνω στο Λευκό Πύργο “Ο Πίκος αγαπάει τη Βάσω, θέλω όλα να τα σπάσω…”. Και ξέρω όλους τους κατάλληλους ανθρώπους για να τη στείλω…

Ήξερα ότι δεν αστειεύεται… μια ματιά στο μπλογκ της θα σας πείσει ότι η danah είναι αστέρι στο να τραβάει φωτογραφίες με την ψηφιακή της μηχανή και μιας και διαθέτει και night vision (η ψηφιακή, όχι η danah, αλλά πάλι δεν είμαι και εντελώς σίγουρος χα,χα,χα) ήξερα ότι αυτό που ξεστόμισε δεν ήταν μια κούφια απειλή…

Π (χαμηλόφωνα) : "Καλά πάρε τα τραγούδια “It’s my life” και “Something for the pain” μαζί σου, αλλά παίζε τα σε χαμηλή ένταση μην καρφωθούμε, έχω και ένα image να διατηρήσω…" αποκρίθηκα συγκαταβατικά.

Η danah εμφανώς ικανοποιημένη από αυτή τη μικρή νίκη προχώρησε χορεύοντας προς το πίσω μέρος του λεωφορείου για να την αράξει σε κάποιο κάθισμα. Εγώ, από την άλλη πλευρά, συνέχισα να οδηγώ σκεφτόμενος ότι η μέρα που θα επιβληθώ 100% σε μια γυναίκα θα είναι η μέρα που θα πρωταγωνιστήσω στο επόμενο Τζέημς Μπόντ και πιστέψτε με αυτή η μέρα αργεί ακόμα…

Danah σε δράση, τι άλλο... το βιντεάκι είναι λίγο μεγάλο οπότε δείτε όσο αντέξετε... έχει πλάκα πάντως (ήξερα ότι τόσα χρόνια videogaming θα με έβγαζαν ασπροπρόσωπο κάποτε α,χα,χα,χα)

Ο επόμενος επιβάτης αναμένεται άκρως παλαβός, κι όποιος αντέξει, άντεξε… σε αναμονή λοιπόν του Deadpoolite , του πολυλογά μισθοφόρου…

Υ.Γ. 1 Αυτό για τη danah!!! Ελπίζω να διασκέδασε όπως και όλοι σας… αν πάλι δεν της άρεσε θα την πληρώσει το ταίρι της ο decoding με καμιά ξεγυρισμένη παντοφλιά, οπότε πάλι κερδισμένος βγαίνω χα,χα,χα… Για εμένα είναι μια “Win Win Situation” που λένε και οι Αμερικάνοι χε,χε,χε…

Υ.Γ. 2 Δανάη είσαι ακόμα μαζί μας? Ξέρω ότι όταν τα κείμενά μου είναι μεγάλα σε έκταση (σχεδόν πάντα δηλαδή χα,χα,χα) παθαίνεις ένα σοκ και έχεις λιποθυμικές τάσεις. Πάντως με τόσα κειμενάκια μου που έχεις διαβάσει πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί καλά πλέον… όπως και να έχει κουράγιο χε,χε,χε…

Μια εικόνα + μια πρόκληση = μια φανταστική ιστορία που κρύβει αλήθειες…

Με αφορμή την πρόσκληση/πρόκληση του Σπιτόγατου να σκαρφιστώ μια ιστορία κοιτώντας την παραπάνω εικόνα , έκατσα και έγραψα το ακόλουθο κείμενο:

Η χθεσινή νύχτα ήταν αρκετά έντονη, εγώ , οι φίλοι, η κοπελιά που φλέρταρα όλο το βράδυ, συνένοχοι στην τρέλα της βραδιάς. Κάτι η δυνατή μουσική, κάτι το λίγο αλκοόλ παραπάνω καταλήξαμε όλοι τεζαρισμένοι πάνω στα κρεβάτια μας στο ξενοδοχείο. Τι έγινε ακριβώς δεν ξέρω και δεν με νοιάζει να θυμηθώ για να πω την αλήθεια… Ήταν μια έντονη βραδιά “διασκέδασης” όπως και τόσες άλλες πριν από αυτήν και πολύ λιγότερες που θα επέλθουν… Βλέπεις μεγαλώνω και έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι λίγο τη ματαιότητα αυτής της επαναλαμβανόμενης νυχτερινής κραιπάλης… δε με γεμίζει πια… όπως κάποτε, τώρα ζητάω άλλα πράγματα… παρόλαυτά έχω καλή παρέα όπότε δεν παραπονιέμαι… Το μόνο σίγουρο είναι ότι χθες τους την έφερα κανονικά! Ήπια πολύ λιγότερο από ότι όλοι νόμιζαν γιατί αυτό το πρωινό ήθελα να ζήσω τη δική μου στιγμή, πίνοντας καφεδάκι απέναντι στο κύμα, χαμένος στις σκέψεις μου. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ να το βιώνω… αυτή την αέναη μοναξιά της ψυχής μου απέναντι στο κύμα, όπου οι σκέψεις μου παιχνιδίζουν ανέμελα μέσα στο μυαλό, απαλλαγμένες από τα χαβαλεδιάρικα πειράγματα των φίλων ή την ζεστή θολούρα του πάθους ενός περιστασιακού ή μόνιμου φλερτ.

Ετοιμάζω στα γρήγορα ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ στο καμινέτο της πλάκας που υπάρχει στο δωμάτιο, ρίχνω κι ένα φακελάκι ζάχαρη στο τσεπάκι του T-shirt που φοράω και με το κουτάλι στο στόμα ξεκινάω αυτή την μικρή πρωινή εποποιία προσωπικής λύτρωσης… Αθόρυβα γλιστράω ανάμεσα σε έπιπλα και ναρκωμένα κορμιά και φτάνω στην έξοδο του δωματίου… Βγαίνω έξω και αντικρύζω το γλυκό φως της μέρας να μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα. Με πιστό συντροφό μου ένα λευκό πλαστικό σκαμπό της πλάκας, διασχίζω ανέμελος τη μικρή απόσταση που με χωρίζει από την άκρη της παραλίας, εκεί που το όριο της αμμουδιάς συναντά την υγρή αγκαλιά της θαλασσας. Κάθομαι χάμω πάνω στα πετραδάκια της παραλίας και βάζω το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ πάνω στο σκαμπό. Ρίχνω τη ζάχαρη μέσα και την βλέπω να βυθίζεται ράθυμα στον πάτο του φλιτζανιού, ανακατεύω αργά και πίνω την πρώτη γουλιά… Η αίσθηση του καφέ στον ουρανίσκο παρασύρει και τις υπόλοιπες αισθήσεις μου μακριά από τα όποια ψήγματα υπνηλίας τίς δέσμευαν. Τώρα μπορώ πλέον να απολάυσω την ομορφιά της στιγμής σε όλο της το μεγαλείο.Το κύμα σκάει στα πόδια μου, κάτι γλαροπούλια πετούν ανέμελα ψάχνοντας το πρωινό τους στα καταγάλανα νερά, το λιγοστό αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά μου, όλα και όλοι συνηγορούν στο να βιώσω τη στιγμή ιδανικά. Κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω τη συγχορδία της φύσης που εκτυλίσσεται γύρω μου… Η σκέψη μου τέτοιες ώρες πάντα ταξιδεύει, σε παλιές ανέμελες διακοπές με την οικογένειά μου, σε πλατωνικούς και μη έρωτες που έφυγαν και άφησαν το στίγμα τους στην ψυχή μου, σε απογοητεύσεις και αποτυχίες που με έκαναν δυνατότερο, σοφότερο και καλύτερο. Τόσες και τόσες εικόνες εναλλάσσονται στο μυαλό μου, με ιδανικό σάουντρακ την πανδαισία ήχων που η φύση μου προσφέρει απλόχερα αυτό το πρωινό. Για λίγα λεπτά παραμένω έτσι, ακίνητος με κλειστά μάτια, να απολαμβάνω λαίμαργα τη μαγεία της στιγμής. Σε κάποιους ίσως να ακουστεί μοναχικό και ιδιόρρυθμο, δείγμα ενός ανθρώπου εσωστρεφή και μόνου, πως βρίσκω την απόλαυση σε πράγματα τόσο απλά που έχουν καταντήσει πια τόσο σπάνια. Για εμένα πάλι το να χάνομαι στις σκέψεις μου είναι από τις αγαπημένες μου συνήθειες που κουβαλώ από παιδί. Ξαφνικά ακούω φωνές πίσω μου, η παρέα ξύπνησε και κάποιος έβαλε μουσική για να φύγει η γλυκιά θαλπωρή της νύστας από τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των φίλων. Ανοίγω τα μάτια μου και η μαγική στιγμή τελειώνει, ώρα να φορέσω ένα καλό χαμόγελο και μια πειραχτίρικι διάθεση και να επιστρέψω στον πολιτισμό των πολλών αφήνοντας πίσω την ιδιαιτερότητα του ενός. Σηκώνομαι από το έδαφος τινάζοντας ανεπαίσθητα μικρά πετραδάκια από το σορτς μου, ρίχνω μια τελευταία μελαγχολική ματιά στην άπλετη φυσική ομορφιά που απλώνεται γύρω μου και μετά κατευθύνομαι προς το μέρος του ξενοδοχείου. Τα πρώτα γέλια της υπόλοιπης συμμορίας αντηχούν ήδη από μακριά.

Μια καινούρια μέρα μόλις ξεκίνησε και ανυπομονώ να τη ζήσω…

Υ.Γ.: Η ιστορία είναι απολύτως φανταστική και δεν βασίζεται σε κάποια ανάμνηση/βίωμα, τουλάχιστον όχι άμεσα…

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 1 : Armia)

Άλλοι κάνουν επέτειο στα 100 ποστ, άλλοι στον 1 χρονο μπλογκαρίσματος... Επειδή ούτε το ένα όριο βλέπω να πιάνω ούτε το άλλο είπα να γράψω κάτι για τα άτομα που έχουν μπει στην λίστα επικηρυγμένων μου(αυτό θα πει να εκτιμάς τον άλλο και να του το λες ευθέως χα,χα,χα) και διαβάζω τακτικά τα μπλόγκ τους. Έτσι σαν ένα κεφάτο αφιέρωμα σε ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν και προφανώς έχουν και μια σχετική τρέλα μιας και όλο και περνάνε από το "Έκτακτο Παράρτημα" και σκάνε και κανένα χαμόγελο. Όπως λένε ξενέρωτα οι τραγουδιστές στις πίστες "Δικό σας!!!". Η ιστορία προσεγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας οπότε θεωρείστε τους εαυτούς σας με καμάρι πρωταγωνιστές ενός άτυπου blockbuster αρκετών επεισοδίων (Τέτοιες στιγμές χαίρομαι που δεν έχω πάρα πολλούς αναγνώστες, σκέψου να είχα εκατοντάδες, oh my god, το μνημειώδες αυτό έπος θα το ολοκλήρωναν τα εγγόνια μου πλέον χα,χα,χα).

Με τέτοιο super duper λεωφορείο που ναύλωσα το πάρκινγκ δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα... όχι παίζουμε... χα,χα,χα

Είπα σήμερα να ναυλώσω ένα λεωφορείο και να πάω μια εκδρομή όλο το μπλογκοσυφερτό που μαζεύτηκε στο "Έκτακτο Παράρτημα". Ο προορισμός δεν έχει σημασία αλλά καλού κακού ελπίζω να έχουν κάνει τα μπλογκόπαιδα καμιά ασφάλεια ζωής. Το ωραίο(ή μοιραίο όπως το πάρει κανείς...) είναι ότι θα δω κάποιους από αυτούς για πρώτη φορά για να δω ρε παιδί μου τι καπνό φουμάρουν και εν τέλει να αξιολογήσω την παλαβιά τους με τα δικά μου παρανοϊκά κριτήρια. Οι στάσεις του λεωφορείου θα γίνουν με τη σειρά που αυτοί αναγράφονται στη λίστα των τρελών... εεεε... εννοώ στη λίστα με τα μπλογκς που μου αρέσουν. Φοράω λοιπόν το μουράτο κοντομάνικο πουκαμισάκι μου με το Σπάιντερμαν (τι περιμένατε κοστούμι....έλεος δηλαδή...χα,χα,χα), διπλοτσεκάρω ότι τα "μαγαζιά μου" δεν είναι ανοιχτά (να μην σοκάρω και το πανελλήνιο καλοκαιριάτικα αρκετές φωτιές είχαμε για φέτος) και επιστρατεύω το καλύτερο μου χαμόγελο (κάτι ανάμεσα στον Τζοκερ από το Μπάτμαν και τον Αλογοσκούφη πριν αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών όταν έπαιζε ως και κιθάρα σαν άλλο παιδί των λουλουδιών).

Πρώτη στάση η Armia την οποία συμπάθησα από το πρώτο της κείμενο οφείλω να πω.... Σταματάω το λεωφορείο στην ομώνυμη στάση και περιμένω με ανυπομονησία να δω τι εστι Armia. Σαν κλασική γυναίκα αργεί λίγο στο ραντεβού της αλλά δε βαριέσαι "συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια" σκέφτομαι. ¨Οπως και να έχει κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου η εν λόγω μπλογκού ή - για να ακριβολογώ - τα σινε περιοδικά και τα DVD από ταινίες που κουβαλάει εμφανίζονται πρώτα, ενώ το προσωπό της αγνοείται πίσω από την άμορφη μάζα σινεφιλ υλικού που κουβαλάει. "Γεια σου Πίκο είμαι η Armia" λέει όλο γλύκα και εγώ απαντώ "Γεια σου και σενα αλλά μήπως το παράκανες με τις ταινίες, ξέρεις ότι δεν μπορώ να οδηγήσω όταν παίζει καλή ταινία θα βγούμε από τον δρόμο από την πρώτη στροφή".

H αγάπη της Armia για το σινεμά την είχε οδηγήσει σε κάποιες στυλιστικές ακρότητες... κοίτα ποιος μιλάει... ένας τύπος που κυκλοφορεί στην πιάτσα με πουκάμισο Σπάιντερμαν χα,χα,χα

"Μην ανησυχείς μπορώ πάντα να φιλοσοφήσω τη ζωή με τις ώρες χωρίς να γίνομαι κουραστική. Έτσι και παρέα θα έχεις και συγκεντρωμένος θα είσαι στην οδήγηση" μου λέει. "Καλό ακούγεται (ναι έχω και επισήμως αυτοκτονικές τάσεις, χα,χα,χα) και αν μη τι άλλο αυτό που μου αρέσει σε εσένα είναι ότι δεν φλυαρείς ακατάπαυστα και όποιον πάρει ο χάρος". Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είσαι και η μοναδική γυναίκα που ξέρω με αυτό το προσόν...". Με αυτό τον φιλοσοφημένο επίλογο (είδες τι έκανες Armia ακόμα δεν μπήκες στο λεωφορείο και είμαι έτοιμος να φορέσω ένα χιτώνα και να αρχίσω να ρητορεύω στην Πνύκα κραυγάζοντας με στεντόρεια φωνή και κοιτάζοντας με μισότρελο βλέμμα τους απορημένους περαστικούς χα,χα,χα). Όπως και να έχει η Αrmia μου έκλεισε τσαχπίνικα το μάτι και κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του λεωφορείου για να τακτοποιήσει τα πράγματά της σιγοτραγουδώντας "Η ζωή είναι σαν ταινία πότε δράμα πότε κωμωδία, με τον Πίκο οδηγό πέφτουμε και στο γκρεμό (αυτό θα πει να περιβάλλεις τον οδηγό του οχήματος με εμπιστοσύνη και να τον κάνεις να νιώθει άνετα και χαλαρά... μπράβο Armia η πίστη σου στις οδηγικές μου ικανότητες είναι ομολογουμένως συγκινητική χα,χα,χα)". Ξεκινώντας και πάλι το λεωφορείο της μπλογκοσυμφοράς άκουσα από πίσω να παίζει το μουσικό θέμα της μονομαχίας από την ταινία "Ο Καλός, ο κακός και ο άσχημος". Κοίταξα για μια στιγμή πίσω και είδα την Armia να ακονίζει τα σινεφίλ στιλέτα της, μια ανατριχίλα διέσχισε ανοδικά την σπονδυλική μου στήλη πριν τρακάρει άκομψα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. "Aμάν, αυτή ανέβηκε στο λεωφορείο με άγριες διαθέσεις... ούτε ο Δανίκας (σ.σ. κριτικός κινηματογράφου στα "ΝΕΑ") δεν έσφαξε το Σπάιντερμαν 3 στην κριτική του τόσο... ας έχω το νου μου καλού κακού...", σκέφτηκα και χαμογελώντας στο κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο και την ομολογουμένως εντυπωσιακή συλλογή από ροζ στιλέτα, έστρεψα και πάλι το βλέμμα μου στο δρόμο.





H Armia σε δράση... ΟΚ, έχω πολλή φαντασία και τι έγινε... θα μου κάνετε μήνυση μήπως? LOL

Με αυτά και με αυτά συνέχισα την οδήγηση προς τον επόμενο προορισμό μου, την δεσποινίς "γιατί να περπατάς όταν μπορείς να χορεύεις " Danah...

Υ.Γ. 1 Αυτό για την Armia! Σε αδίκησα λίγο σε έκταση λόγω του προλόγου αλλά θα επανέρχεσαι τακτικά εφόσον συνεχιστεί η σειρά...
Υ.Γ. 2 Οι χαρακτηρισμοί είναι πολύ επιφανειακοί και έχουν να κάνουν περισσότερο με τη θεματολογία και το ύφος των μπλογκ σας δοσμένα μέσα από το παρανοϊκό μου πρίσμα, οπότε μην τα παίρνετε όλα και πολύ πατριωτικά αν σε κάτι πέσω έξω χα,χα,χα
Υ.Γ. 3 Περιμένω εντυπώσεις...
Υ.Γ.4 Εφόσον συνεχιστεί το παρόν μπλογκοπόνημα θα ολοκληρωθεί σχετικά σύντομα όσο για τους Ολύμπιους θεούς, εκείνοι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Πρωινό ξύρισμα....η τελική αναμέτρηση (μέχρι την επόμενη...)

Κάθε πρωί (ή δεύτερο πρωί) η ίδια ιστορία χρόνια τώρα. Εγώ, ο καθρέφτης του μπάνιου, το ξυράφι, ο αφρός ξυρίσματος και χίλιοι δυο άλλοι κομπάρσοι στο μελό του πρωινού ξυρίσματος. "Πω, ρε πούστη μου πάλι ξύρισμα ..." ξεφυσάω βαριεστημένα. Αναπολώ για μια στιγμή το πως ξεκίνησαν όλα, όταν στα 16-17 (μπορεί και νωρίτερα) άρχισαν τα πρώτα γένια να αχνοφαίνονται στο ανάγλυφο του προσώπου μου. Λίγο αργότερα, είχα τη φαεινή ιδέα να αφήσω μουστάκι και μούσι. Φιλόδοξο το σχέδιο μιας και τα γένια φύτρωναν πιο αργά και από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην λεωφόρο Κηφισίας. Τι λίπασμα σκέφτηκα να ρίξω να πάρουν τα πάνω τους, τι δεήσεις σε όλους τους μουσάτους θεούς έκανα να βοηθήσουν να βγει καμία τρίχα , τίποτα. Οι τρίχες του προσώπου μού έβγαιναν με το πάσο τους... Τότε ξυριζόμουν τόσο συχνά όσο συχνά κάνει σεξ ένας 70άρης άντρας χωρίς Viagra.

Τα χρόνια πέρασαν, τα γένια θέριευαν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και άρχισα να παίζω με το πάχος του μουστακιού και με το σχήμα του μουσιού. Επειδή δεν είμαι και γεννημένος καλλιτέχνης πολλές φορές η περιπέτεια του ξυρίσματος κατέληγε με εμένα να μοιάζω περισσότερο με πίνακα του Πικάσο παρά με φάτσα νορμάλ ανθρώπου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά, που το ξυράφι σάρωσε τα πάντα στο διάβα του, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και μην αντέχοντας την νεοσύστατη ρεμπέτικη φάτσα που έβλεπα μπροστά μου είπα "αϊ σιχτίρ θα τα ξυρίσω όλα!". Έτσι και έπραξα... Μόλις ολοκλήρωσα το μακελειό, βγήκα έξω από το μπάνιο και κατευθύνθηκα προς τους γονείς μου που έπαιζαν τάβλι στην κουζίνα. Ο πατέρας μου απορροφημένος στο παιχνίδι δεν πολυπρόσεξε την παρθένα από γένια φάτσα μου, αλλά το σχόλιο της μάνας μου ήταν καίριο "Δεν μ' αρέσεις καθόλου έτσι, σαν φλώρος είσαι...". Για να με πει η μάνα μου φλώρο, μια γυναίκα που βρίζει κάθε μιλλένιουμ, τα πράγματα πρέπει να ήταν όντως τραγικά...

Να μαι λοιπόν και σήμερα, χρόνια μετά, μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Το άναρχο μούσι και μουστάκι παλαιοτέρων ετών έχει πάρει πια την τελική του μορφή. Μην φαντάζεστε τίποτα κολοκοτρωνέικα μουστάκια και μούσια σε στυλ Φιντέλ Κάστρο(Viva la revolution! παρεπιπτόντως, μιας και φοριέται πολύ τελευταία...). Επί του παρόντος "φοράω" μια εκδοχή του στυλ "οι τρεις σωματοφύλακες" στο πολύ πιο light του.

Με αυτά και μ' αυτά βρίσκω και πάλι σήμερα τον εαυτό μου σαν σταυροφόρο ταγμένο σε ένα μάταιο στόχο: Να ξυριστώ χωρίς να σφαχτώ μέσα στη νύστα μου (σ.σ. τουλάχιστον να αποφύγω τα ζωτικά όργανα βρε αδερφέ, έτσι για το γαμώτο...). Κοιτάζω το ξυράφι που κρατάω στο δεξί μου χέρι και συλλογίζομαι "ε ρε τι τραβάς κι εσύ κάθε μέρα...".

Φαντάζομαι αν το καήμενο είχε φωνή, κάθε πρωί, θα είχαμε έναν διάλογο σαν τον ακόλουθο


Πριν το ξύρισμα

Πίκος (Π) Ποια είναι η κατάσταση στρατιώτη?
Ξυράφι (Ξ) Ο εχθρός έχει αρχίσει να απλώνεται στο πρόσωπό σας κύριε. Νομίζω έχουν και ενισχύσεις σήμερα.
Π Μην ανησυχείς αγόρι μου, θα επικρατήσουμε και σήμερα. Εμπρός λοιπόν να κατακτήσουμε την ουτοπία του τέλειου ξυρίσματος.
Ξ Στις διαταγές σας κύριε !
Π Επίθεση στρατιώτη!!! Είθε ο αφρός ξυρίσματος να προστατεύει το βήμα σου καθώς επιτελείς το ιερό καθήκον σου να μεταμορφώσεις το πρόσωπό μου από γενιοφόρο Γκανταλφικό προτεκτοράτο σε φρεσκοξυρισμένο πρότυπο γοητείας, μαλακό σαν πισινό μωρού....
Ξ Αν δεν τα καταφέρω κύριε... πείτε στις άλλες λεπίδες MACH 3 ότι έπεσα στο πεδίο της μάχης τιμημένα παίρνοντας αρκετούς από αυτούς τους γενιοβαρβάρους μαζί μου στον τάφο...
Π Αμήν στρατιώτη...

Μετά το ξύρισμα

Π Αναφορά στρατιώτη!
Ξ Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι ο εχθρός υποχώρησε ατάκτως και σήμερα.
Π Απώλειες?
Ξ Είχαμε 3 μικρά κοψίματα κι ένα βαθύ κάτω από το αριστερό αυτί.
Π (Ουρλιάζοντας μανιασμένα....) THIS IS FRAPA!!!! Πάλι καλά. Κάποτε η μάχη τελείωνε με εμένα να μοιάζω με τον Φρέντυ Κρούγκερ Επικρατήσαμε και σήμερα στρατιώτη, συγχαρητήρια για την επιμονή και τη μαχητικότητά σου.
Ξ Στρατηγέ μου, προβλέπεται ότι ο εχθρός θα επιστρέψει αύριο, εμφανώς ενισχυμένος.
Π Πάντα επιστρέφει.... Θα τον αντιμετωπίσουμε αύριο και πάλι όπως και τόσα χρόνια τώρα. Ελεύθερος στρατιώτη!

Μετά από αυτό το φανταστικό διάλογο που διαδραματίστηκε νοερά στο ελαφρώς σαλεμένο μου μυαλό, επανέρχομαι στην σκληρή πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να ξυριστώ...για ένα πρωινό ακόμα...



Εγώ και το ξυράφι μου ενάντια στις ορδές των γενιών - το τρέηλερ της ταινίας
(Μεταξύ μας έψαχνα μια δικαιολογία να βάλω αυτό το τρέηλερ στο μπλογκ, το λατρεύω!)



Y.Γ. 1 Αυτό το αρθράκι καθώς και το αμέσως προηγούμενό του έχουν γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό , απλά κάτι οι Ολύμπιοι θεοί κάτι τα λοιπά κειμενάκια που έγραψα, έμειναν λίγο στον πάγο... δε βαριέσαι... κάλλιο αργά παρά ποτέ:)
Υ.Γ. 2 Η επιστροφή μου στην μπλογκόσφαιρα αναβάλλεται για την άλλη εβδομάδα οπότε και θα ενημερωθώ για τα καθέκαστα στα μπλογκ εχθρών, φίλων και αναποφάσιστων:) Ως τότε να είστε καλά!
Υ.Γ. 3 Σήμερα, απλά είδα PC μπρος μου και μπήκα... για λίγα λεπτά μόνο... μιας και θέλω να ξεφύγει το μυαλό μου... αυτό θα πει εγκράτεια χα,χα,χα

Ένα λάπτοπ, μια ιστορία...

Σαν χθες μου φαίνεται που κατέβηκα στην Αθήνα στην οδό Σόλωνος και γύριζα στα διάφορα καταστήματα ψάχνοντας για το λάπτοπ που τόσο χρειαζόμουν για τις σπουδές μου στην Αγγλία. Είχα στο μυαλό μου κάποιες προϋποθέσεις για το ποιες ήθελα να είναι οι δυνατότητές του και έκανα μαζί με τον αγαπημένο θείο μου Ηλία μια εκτεταμένη έρευνα αγοράς. Οι επιλογές τότε (το 2000 αν δεν κάνω λάθος μπορεί και λίγο αργότερα) ήταν περιορισμένες σε σχέση με σήμερα. Δύο, τρεις εταιρίες υπήρχαν στην ελληνική αγορά όλες κι όλες. Για να μην τα πολυλογώ κατέληξα σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο που η αλήθεια να λέγεται μου κόστισε “ο κούκος αηδόνι” όπως λέει και ο λαός…

Όπως και να έχει το λαπτοπάκι μου με έβγαλε ασπροπρόσωπο και μαζί βγάλαμε πέρα και το πρώτο πτυχίο και το μεταπτυχιακό. Ατέλειωτες ώρες να γράφω, να ακούω μουσική, να σερφάρω στο ίντερνετ που και που να παίζω και κανένα παιχνιδάκι αν και δεν ήταν για πολλά πολλά. Στην πορεία όλο και έβγαζε προβλήματα, μια που αναβόσβηνε σαν ντισκομπάλα η οθόνη του (την αντικατέστησα αλλά μάταια το λαπτοπάκι μου βγήκε τσαχπίνικο φαίνεται…). Αργότερα, κάποια αριθμητικά πλήκτρα του σταματούσαν κατά διαστήματα να γράφουν μέχρι που βρήκα τον τρόπο να το διορθώνω κι αυτό (ή είσαι χάκερ ή δεν είσαι, εγώ πάντως δεν είμαι οπότε του έριξα ένα χεράκι ξύλο και ήρθε στα ίσα του το μηχάνημα χε, χε). “Χίλια μύρια όσα” μπορώ να σκεφτώ που με έκαναν να βρίζω σαν λιμενεργάτης μπροστά στην οθόνη του και άλλες τόσες στιγμές όπου τα λεπτά έγιναν ώρες, μπροστά σε αυτή, διασκεδάζοντας. Με μια σκέψη, κάποια ενδεικτικά highlights από την βασανισμένη καριέρα του είναι τα εξής:

1) Πάντα θα θυμάμαι πόσο βασάνιζε τους φίλους μου που ασχολούνταν με την πάρτη του είτε για να το συνεφέρουν από κάποια δική μου βλακεία (και ήταν πολλές χα,χα,χα), είτε για να το ρυθμίσουν ώστε να αποδίδει καλύτερα και να μην σέρνει το cyber βήμα του σαν κουλό όταν χρειαζόταν να το χρησιμοποιήσω για κάποια δουλειά. Κατά καιρούς οι φίλοι μου αγανακτούσαν γιατί στην πάροδο των χρόνων δεν το άλλαζα με κάποιο πιο καινούριο μοντέλο μιας και μπορούσα να το κάνω. Άλλες φορές πάλι, απλά διασκέδαζα ενδόμυχα με την απόγνωση τους όταν μια εργασία που προσπαθούσαν να κάνουν σε αυτό έπαιρνε πολλαπλάσιο χρόνο από τον αποδεκτό(σ.σ. πείτε με ερασιτέχνη σαδιστή αλλά είχε πλάκα τόσο ζόρι που τράβαγαν πια…το έπαιρναν πατριωτικά to θέμα ή θα διόρθωναν το λάπτοπ ή θα τα κακάρωναν προσπαθώντας...). Αφού λοιπόν δεν μου το έφεραν στο κεφάλι από απόγνωση, θεωρώ τον εαυτό μου κατά πρώτον ότι κάνω καλή παρέα και κατά δεύτερον ότι είμαι απλά κωλόφαρδος… Ειδική μνεία λοιπόν στον Giannis__ και στον Alan που άντεξαν τις ιδιοτροπίες του λαπτοπακίου αυτού για τόσα μα τόσα χρόνια…

2) Δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης, μια φορά που ταξίδευα αεροπορικώς - με ενδιάμεσο σταθμό - για Αθήνα από Λονδίνο και για κάποιο λόγο καθυστέρησα περισσότερο του αναμενομένου στον ενδιάμεσο σταθμό, στη Ζυρίχη αν δεν κάνω λάθος. Σε αυτή την πτήση δεν είχα παρέα και οι ώρες μέχρι την αναχώρηση δεν περνούσαν με τίποτα. Τότε το λάπτοπ ήταν ακόμα στα ντουζένια του, οπότε και μπαταρία διαθέταμε (σ.σ. μας άφησε χρόνους η καημένη πριν κάποιο καιρό, αιωνία της η μνήμη…) και γενικά το λαπτοπάκι ήταν στα καλύτερα του (σ.σ. κάτι σαν τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ στον “Εξολοθρευτή” αλλά στο πιο cyber-φλώρικό του…). Θυμάμαι ότι κι εκείνη τη μέρα άρχισα να γράφω για να περάσει η ώρα, άκουσα για λίγη ώρα μουσική, έπαιξα και ένα παιχνιδάκι της κακιάς ώρας και γενικά ξόδεψα κάμποσο “πολύτιμο” χρόνο εκτονώνοντας την ανυπόφορη στασιμότητα της αναμονής. Τελικά, η μικρή μου "ελβετική οδύσσεια βαρεμάρας" κατέληξε σε πιο δημιουργικά πράγματα ,μιας και αγόρασα μια αγελάδα κουκλάκι που μου έκλεινε όλο σκέρτσο το μάτι σε μια βιτρίνα του αεροδρομίου και μερικές σοκολάτες Toblerone για κάτι ξαδερφάκια μου και για τις δύσκολες ώρες γενικώς χε,χε.

3) Η τελευταία ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό ήταν όταν σύνδεσα το λάπτοπ με την οθόνη του υπολογιστή του Alan (σ.σ. για να είμαι ειλικρινής ο φίλος μου τα σύνδεσε, εγώ ήμουν χαμένος κάπου ανάμεσα στην κραιπάλη του να καταβροχθίσω μια λαχταριστή μακαρονάδα και στην υπερπροσπάθεια να βρω μια ανατομικά αποδεκτή, για τον πισινό μου, θέση για να παρακολουθήσω το επερχόμενο υπερθέαμα χα,χα,χα).Όλος αυτός ο ντόρος έγινε για να κάτσουμε να δούμε μία από τις πιο ελεεινές ταινίες από καταβολής κινηματογράφου το “Underworld” με την Κέητ Μπέκινσεηλ. Όταν το μόνο θετικό σε μια ταινία είναι η πρωταγωνίστρια ντυμένη σε μια εφαρμοστή μέχρι ασφυξίας λάτεξ στολή ξέρεις ότι έχασες άδικα δύο ώρες από τη ζωή σου (sorry Kate, I love you but…).

Στο σύστημα αξιών μου, there is cute and then there is Kate Beckinsale cute!

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, χα,χα,χα!

Ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για να αγοράσω το συγκεκριμένο DVD και ειλικρινά αν δεν το είχα χρυσοπληρώσει θα το ανατίναζα, το λιγότερο, για να εξιλεωθώ για την ατυχή επιλογή μου. Μια από αυτές της ημέρες θα το πάρει ο διάολος δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού… Τέτοιο μίσος έχω μόνο για αυτή ταινία και για το πρώτο (και τελευταίο του που αγόρασα) άλμπουμ του Ρίτσαρντ Άσκροφτ. Ειλικρινά μια από αυτές τις μέρες θα τα καταστρέψω και τα δύο αφού τα βασανίσω φρικτά (μωρέ θα βρω τρόπο να βασανίσω κάτι άψυχο που θα πάει, εκεί θα κωλώσουμε…). Εκείνο το βράδυ γελάσαμε πολύ με τον φίλο μου, ήμασταν και σε φάση τέτοια που το είχαμε ανάγκη. Γελάσαμε με το φιάσκο που έπαθα αγοράζοντας το DVD, γελάσαμε με την ηλιθιότητα των δημιουργών της ταινίας, γελάσαμε με την οπτική γωνία που τα βλέπαμε όλα (απερίγραπτη εικόνα πράγματι…) και φυσικά γελάσαμε και με τα ζόρια που τράβαγε το λαπτοπάκι για να παίξει αυτή την μαλακία, ασθμαίνοντας. Ποτέ ένα DVD-ROM δεν ζορίστηκε για να παίξει μια ταινία όσο εκείνο του λάπτοπ μου εκείνο το βράδυ… Κάποιοι θα πουν ότι το μηχάνημα τα “είχε φάει τα ψωμιά του”, εγώ πάλι πιστεύω ότι απλά είχε καλύτερο γούστο στις ταινίες από τον ιδιοκτήτη του χα,χα,χα…

Κι άλλα τέτοια περιστατικά μικρά και μεγάλα, σίγουρα στιγμάτισαν την “ζωή” αυτού του μηχανήματος . Μα νάτο πάλι μπροστά μου σήμερα, σαν ένας γερασμένος σκύλος που θέλει να παίξει μαζί σου αλλά δεν μπορεί να το κάνει με την σπιρτάδα των νεανικών του χρόνων. Δε βαριέσαι, τη δουλειά για την οποία το πήρα την κάνει ακόμα και με το παραπάνω, έστω κι αν με λαχταράει κάθε φορά που το ανοίγω ότι θα είναι η τελευταία του…. Τώρα πια δεν είναι ο κυρίως υπολογιστής μου και το ανοίγω που και που για να δω ότι λειτουργεί ακόμα και πιθανώς να γράψω κάτι σαν αυτό το κειμενάκι που διαβάζετε τώρα. Μια ζωή η ίδια ιστορία, εγώ και το κυκλοθυμικό(σ.σ.. είπε να μοιάσει στον ιδιοκτήτη του βλέπετε...) λαπτοπάκι μου να γράφουμε τις σελίδες της κοινής μας πορείας, σημαντικές κι ασήμαντες, με μουσική υπόκρουση το ασθμαίνων ανεμιστηράκι του…

Αυτά για σήμερα , ώρα για Shut down!

Aυτή η πόλη δεν μας χωράει και τους δύο... (Μέρος δεύτερο και τελευταίο)

Η ζέστη στo Ωραιόκαστρο Σίτι ήταν αφόρητη και η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τις "εξατμίσεις" (σ.σ. κοινώς κλα... άντε μην το πω,χα,χα,χα) των υπεράριθμων κοπαδιών από γελάδια και βίσσωνες που κυκλοφορούσαν αμέριμνα στους δρόμους της πόλης. Ένα ταλαιπωρημένο τσούρμο από ζώα και γελαδάρηδες προχωρούσαν σημειωτόν κάτω από τον καυτό ήλιο, βλαστημώντας την τύχη τους... Παρά την οργή της στιγμής και το μένος εναντίον του άγνωστου ακόμα παραβάτη, το μάτι του Μάσιμο Μακαρόνε έπεσε στο γυμνό από δέντρα τοπίο στο λόφο πάνω από την πόλη. "Άτιμοι γκρίνγκος με την ανοργανωσιά και την ατιμωρησία σας " ακούστηκε να λέει μια φωνή πίσω από τον σερίφη. Εκείνος αιφνής γύρισε και είδε τον Πεπίτο, τον υπναρά μεξικανό, να κοιτά μελαγχολικά την άμορφη μάζα από ξύλινα αποκαϊδια και μαυρισμένη γη που απλώνονταν στο λόφο μπροστά του, πίνοντας ταυτόχρονα τον ατέλειωτο φραπέ του... (άλλωστε δεν είχε δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή του, ποιος ο λόγος να αλλάξει τώρα χα,χα,χα). "Πάει ο ίσκιος μου... πόσες και πόσες φορές δεν κοιμήθηκα κάτω από τα δέντρα του λόφου, ευτυχισμένος και ήρεμος... μα τώρα ποτέ πια, τώρα μόνο η ανάμνηση του τελευταίου πνεύμονα της πόλης μένει...". "Ποιος τα έκαψε ωρέ Πεπίτο? Μίλα μη σε κάνω σουρωτήρι γιατί βιάζομαι" φώναξε ο Μάσιμο. Ο εμφανώς ταραγμένος Πεπίτο ανταπάντησε "Και που να ξέρω εγώ... εγώ είμαι ένας απλός κομπάρσος και ο λιγοστός μου χρόνος σε αυτό το κείμενο μόλις τελείωσε..." . " Τεμπέλη κοιλαρά χάσου από τα μάτια μου...." φώναξε ο Μάσιμο αγανακτισμένος και συνέχισε το δρόμο του προς εκεί που είχε παρκάρει το άλογό του, τον Σκουφ.





Αρχικά σκέφτηκα να βάλω εδώ μια φώτο της καμμένης Πάρνηθας αλλά μετά σκέφτηκα γιατί να ψυχοπλακωνόμαστε άδικα καλοκαιριάτικα... Έτσι άλλαξα γνώμη και έβαλα το παραπάνω βιντεάκι που συνδυάζει και "θάλασσα" (παιχνιδιάρικη διάθεση) και "βουνό" (μυστήριο) χε,χε,χε...


Όσο πλησίαζε προς τον στόχο του τα λόγια του μέντορά του Victor Polydor ηχούσαν ακόμα πιο έντονα στα αυτιά του " Η επιχείρηση ήταν σχετικά επιτυχής... αυτό να σκέφτεστε παιδιά μου όταν βασανίζετε κόσμο στα κελιά του... ανεξάρτητα από το αν εκμαιεύσατε χρήσιμες πληροφορίες από τον παραβάτη ή απλά το κάνατε για χαβαλέ. Άλλωστε όπως είπε κάποτε ένας σοφός άνθρωπος, το παν είναι να σου αρέσει η διαδικασία" (σ.σ. μεταξύ μας αυτό το πήρα από ένα παλιό ανέκδοτο αλλά δεν είναι trendy ως πηγή έμπνευσης οπότε ας αποσιωπήσουμε την αλήθεια κι ας πούμε ότι το είπε "ένας σοφός" αγαπημένοι μου αναγνώστες χα,χα,χα). Ο σερίφης Μάσιμο Μακαρόνε ανατρίχιασε από ηδονή στην ανάμνηση του μέντορά του στη σχολή σερίφηδων και συνέχισε με ακόμα πιο γοργό βήμα χαϊδεύοντας παράλληλα το εξάσφαιρό του όπως οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ την καρέκλα του αρχηγού (για τέτοιο έρωτα μιλάμε χα,χα,χα). Λίγα μέτρα τον χώριζαν πλέον από τον αλήτη που τόλμησε να διπλοπαρκάρει το μουλάρι του μπροστά από τον Σκουφ.




Ο εκπαιδευτής σερίφηδων Victor Polydor σε πλήρη δράση... πως να μην τον αγαπάνε οι σερίφηδες μαθητές του μετά... love is in the air... που λέει και το τραγούδι χα,χα,χα



Φτάν0ντας στο σημείο της παράβασης ο Μάσιμο αντίκρυσε έναν μάλλον αδιάφορο τύπο να χαϊδεύει ένα μουλάρι με το αριστερό του χέρι, ενώ στο δεξί κρατούσε μια κότα. Λίγα μέτρα πιο πίσω διακρινόταν ο Σκουφ σκασμένος από το πολύ φαϊ, η όρεξή του για βρώμη δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Η εικόνα πυροδότησε τον εξής διάλογο, μια σχετικά ήρεμη στιχομυθία πριν από την καταιγίδα... όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια:

Μάσιμο Μακαρόνε (ΜΜ) Πουτ δε κοτ ντάουν σλόουλυ...

Τζο Γκαντεμς (ΤΓ) (Περιπαικτικά) Τι τρέχει σερίφη? Πάλι σου αρνήθηκαν την αύξηση? Γιατί μιλάς έτσι σφιγμένος σαν θύμα extreme δυσκοιλιότητας?

ΜΜ Είμαι ένα όργανο της τάξης και απαιτώ να μετακινήσεις το μουλάρι σου για να βγάλω το άλογό μου...

ΤΓ Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι όργανο... όσο για το μουλάρι δεν πάει πουθενά... έχω δουλειά εδώ και όπως βλέπεις όλοι έχουν διπλοπαρκάρει κατά μήκος του δρόμου, δεν παλεύεται αλλιώς η κατάσταση...

ΜΜ (Οργισμένος) Τελευταία προειδοποίηση αλήτη, μετακίνησε το ζωντανό σου αλλιώς θα υποστείς τις συνέπειες του νόμου...

ΤΓ Ποιου νόμου? Αυτού που δεν εφαρμόζεται ποτέ...? Εξάλλου εσύ βρίσκεσαι εκτός περιοχής δικαιοδοσίας δεν μπορείς να με αγγίξεις... Όπως έλεγαν και οι Fun Lovin Criminals σε ένα τραγούδι τους "You got nothing on us cop!"







Πάντα με χαλαρώνει το εν λόγω τραγουδάκι και γουστάρω πολύ και το βίντεο κλιπ του... Όσο για την επίμαχη ατάκα ακούγεται προς το τέλος...



ΜΜ (Τραβώντας πιστόλι...) Για να δούμε αν πυροβολείς όσο γρήγορα μιλάς... τράβα πιστόλι ξένε...

ΤΓ (Εμφανώς πιο χλωμός) Μα δεν είμαι οπλισμένος...





Ούτε μια μονομαχία δεν κάνουν σωστά στο Ωραιόκαστρο Σίτι... ερασιτέχνες... πάρτε Σέρτζιο Λεόνε να το ευχαριστηθείτε!


Εκείνη τη στιγμή τον Τζο Γκαντεμς πλησίασε ο Κινέζος που είχε το καθαριστήριο της πόλης. "Εντο το καλό κινεζικό όπλο... φτενό και ποιοτικό όσο λίγα, τσιν τσον...". "Άσε καλύτερα, πιο καλές πιθανότητες έχω να αποκρούσω τις σφαίρες του Σερίφη με γυμνά χέρια παρά να πυροβολήσω με το μαραφέτι που πουλάς χωρίς να σκάσει στα μούτρα μου..." απάντησε ο Τζο Γκάντεμς. "Χλωμό πρόσωπο βλέπει πολλές ταινίες Τζον Γου για αυτό θα το πάρει ο διάολος, πάω να πω στον Αλμπίνο να ετοιμάσει μια κάσα σπέσιαλ..." ανταπάντησε ο Κινέζος πριν χαθεί αστραπιαία σαν άλλος Crouching Tiger Hidden Dragon. Αμέσως μετά ο Τζο Γκάντεμς απευθύνθηκε και πάλι στο Σερίφη:

ΤΓ Και τώρα?

ΜΜ Θα σου δώσω μια επιλογή έτσι για να δεις ότι είμαι μεγαλόψυχος ο μπάτσος... Ή θα κάτσεις σαν πάπια να δεχτείς τη σφαίρα μου εκπληρώνοντας το καθήκον σου σαν καλός πολίτης ή θα πληρώσεις το πρόστιμο διπλοπαρκαρίσματος με βάση το νέο κ.ο.κ....

ΤΓ (Αποφασιστικά) Πυροβόλα με λοιπόν τι περιμένεις!!!

ΜΜ (Περίχαρος ουρλιάζει με έκσταση από την διαφαινόμενη κατάχρηση εξουσίας) Αυτή η πόλη δεν μας χωράει και τους δύο κανάγια!!!

Από τους 25 επακόλουθους πυροβολισμούς (καλά και τι έγινε που το πιστόλι του σερίφη είναι μόνο εξάσφαιρο, αυτό δεν σταμάτησε ποτέ τον Λούκι Λούκ... χα,χα,χα) "οι παράπλευρες απώλειες/θύματα" περιλάμβαναν: μια περαστική κότα, μια υδρορροή που έγινε ροκφόρ, το φορτίο δυναμίτιδας της άμαξας του Πόνι Εξπρές, 3 μίμους, 15 τζαμαρίες, όλες τις ταμπελίτσες τιμών των απλησίαστων οπωροκηπευτικών (σ.σ. αυτό θα πει εκπτώσεις to die for...) του κοντινού μανάβικου και τις τιράντες των κολλητών Μανούσου Μανουσακ, Αντον Πανουτς και Τζορτζ Κακαουνακιτσον... Μια σφαίρα τραυμάτισε επίσης και τον Τζο Γκάντεμς στο πόδι...




Η όλη μονομαχία ήταν εντελώς άδικη και τέλειωσε σε δευτερόλεπτα... κάπως σαν το βιντεάκι που παραθέτω :)


"Με φάγανε μπαμπέσικα!!! Από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχω να πονέσω έτσι..." αναφώνησε ο άμοιρος πολίτης της Ωραιόκαστρο Σίτι πριν λιποθυμήσει στο χιλιομπαλωμένο και γεμάτο λακκούβες οδόστρωμα της πόλης. Από την άλλη πλευρά, στο πρόσωπο του σερίφη Μάσιμο Μακαρόνε κύλησε ένα δάκρυ χαράς. Επιτέλους, δικαίωσε τα τελευταία λόγια του μέντορά του Victor Polydor, λίγο πριν κάτι περίεργοι τύποι με άσπρα τον τυλίξουν στα λευκά σαν λαχανοσαλμά κάτι μήνες πριν "Πρώτα πυροβολούμε και μετά ζητάμε εξηγήσεις..." (σ.σ. Μεταξύ μας δεν το είπε ποτέ αλλά ποιος ανάμεσά σας βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα το πει... είναι η φυσική συνέχεια των πραγμάτων...). Μέσα σε αυτή την έντονη συγκινησιακή φόρτιση, ο Μάσιμο Μακαρόνε καβαλίκεψε το βαρυστομαχιασμένο άλογό του τον Σκουφ και κάλπασε προς το ηλιοβασίλεμα σιγοτραγουδώντας "Όσο η γη μας θα γυρνά θα μαστε για τα μπάζα, ρίχνοντας καμια καρπαζιά στους ξένους που κάνουν νάζια..."




Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Ηλίας του 16ου!!! Ξύλο κι όποιος αντέξει... ΑΕΕΕΡΡΡΑΑ!!!! Μεταξύ μας παιδιά, τι κορυφαία ταινία!

THE END

Αυτή η πολή δεν μας χωράει και τους δύο…. (Μέρος Πρώτο)

Η ιδέα για αυτή την σύντομη ιστορία μου δόθηκε πριν από μερικές εβδομάδες όταν από τα σαρκώδη χείλη της παρουσιάστριας του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων στο κανάλι ΑLTER εκστομίστηκε η λέξη “πιστολέρο”, αναφερόμενη σε ένα περιστατικό στο Ωραιόκαστρο όπου ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός - σε περιοχή εκτός της δικαιοδοσίας του – έβγαλε πιστόλι και πυροβόλησε στο πόδι πολίτη μετά από αψιμαχία των δύο. Ο λόγος? Ο πολίτης είχε διπλοπαρκάρει και είχε κλείσει το – νομίζω - ιδιωτικό αυτοκίνητο του αστυνομικού και αρνήθηκε να το μετακινήσει. Όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να κάνω τις σκόρπιες μου ιδέες ένα συμπαγές κείμενο και να γράψω κάτι για αυτό. Είπα λοιπόν σήμερα που έχω τη διάθεση να το κάνω, να γράψω και ότι βγει… η επιείκειά σας καλοδεχούμενη… Πάμε λοιπόν...

Αυτή τα ξεκίνησε όλα... Wanted nude or alive... χα,χα,χα

Βρισκόμαστε στην πόλη Ωραιόκαστρο Σίτυ της Άγριας Δύσης… Είναι μεσημέρι, η ζέστη είναι ανυπόφορη για την εποχή και οι κάτοικοι διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους, όπως κάθε μέρα, με ιδιαίτερα νωχελικούς ρυθμούς. Όλα τα κλισέ της άγριας Δύσης συνθέτουν το ποικολόμορφο ανάγλυφο ανθρώπων αυτής της πόλης. Αναμεσά τους χαρακτηριστικές φιγούρες αποτελούν, ο Κινέζος που καθαρίζει και κολλάρει τα πουκάμισα των βρώμικων καουμπόϊδων, ο αλμπίνος νεκροθάφτης που χτενίζει το αγαπημένο του όρνεο, ο δήθεν κουτσός στραβοκάνης που ζητιανεύει έξω από το σαλούν και ο μεξικανός Πεπίτο που κοιμάται κάτω από κάποιο υπόστεγο με το σομπρέρο του να φτάνει μέχρι τον αφαλό. Οι δρόμοι της πόλης είναι σχετικά άδειοι και η μοναδική πηγή θορύβου που σπάει την ησυχία της μεσημεριανής ραστώνης προέρχεται από τη μουσική και τις φωνές που αντηχούν από το Σαλούν της πόλης… Μέσα στο Σαλούν, ένας θίασος παρακμιακών χαρακτήρων περνά το μίζερο αυτό μεσημέρι την ώρα του πνίγοντας την βαρεμάρα του σε λίτρα ουϊσκυ, παρτίδες πόκερ ή χαζεύοντας το Καν Καν μπαλέτο που χορεύει στους ρυθμούς του μισότρελου πιανίστα Στέφανο Κορκολίνι.

Άραγε θα τη γλιτώσει ο πιανίστας? Όπως και να έχει " οι ζημιές θα είναι στατιστικά μικρές" όπως είπε κάποτε ο μεγάλος μέντορας/σερίφης Victor Polydor...

Παρά τη σχετική βαβούρα, το κλίμα στο Σαλούν είναι μάλλον ήρεμο και τίποτα δεν θυμίζει την συγκλονιστική μονομαχία των πιστολέρο George Papandreoulo και Kost Karamanlone η οποία κατέληξε και με τους δύο να μεταφέρονται εσπευσμένα τραυματισμένοι στο αναβαθμισμένο ιατρείο του Δρ Dimi Abramops (τουλάχιστον έτσι λέει αυτός… γιατί με βάση την πρόσφατα απολυθείσα νοσοκόμα του Μιλένα Αποστολακσεν καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης έχεις σε φέρετρο του αλμπίνου, παρά στο χειρουργικό κρεβάτι του ντόκτορ) . Αυτές όμως είναι παλιές ιστορίες και εν τέλει και οι δυο πιστολέρο θα επιβιώσουν γιατί “κακό σκυλί ψόφο δεν έχει”, πως να το κάνουμε…

Το νέο λαγωνικό που προσλήφθηκε για να βρει ψήφους για τον Παπαθεμελή, δεν είχε φέρει ακόμα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, γιατί αράγε...( ε, διαβάστε και κανένα Λούκι Λουκ να ξεστραβωθείτε χα,χα,χα).

Η νηνεμία δράσης στο Σαλούν διακόπτεται ξαφνικά από την ορμητική είσοδο μέσα στο Σαλούν του γνωστού αιμοδιψή χαφιέ Tziortzio Karatzafs, η οποία συνοδεύεται από την εξής επίκληση “Θέλω να μιλήσω στον Σερίφη της Ντοτζ Σίτι , Μάσιμο Μακαρόνε, ξέρω ότι είναι κάπου εδώ και πίνει μέχρι να έρθει το Πόνι Εξπρές ACS και να του φέρει ένα δέμα”.

Ένας φαινομενικά σκληροτράχηλος άντρας γύρω στα πενήντα, που κάθεται στο μπαρ, γνέφει στον ιδρωκοπημένο αγγελιοφόρο να πλησιάσει. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος

Μάσιμο Μακαρόνε (Μ) Γιατί διακόπτεις την διασκέδασή μου χαφιέδικο σκουλίκι? Έψηνα την σερβιτόρα Μπέτυ Λου Γιαννάκου να πάμε στο δωμάτιο της να αναλύσουμε τα της παιδείας στην περιοχή και ότι προκύψει …

Tziortzio Karatzafs (ΤΚ) (Ακόμα λαχανιασμένος) Έπρεπε να σας προλάβω τα νέα κύριε, γιατί είναι πατριωτικό μου καθήκον.

Μ Μίλα δωσίλογο μίασμα γιατί η υπομονή μου εξαντλείται…

ΤΚ Έχει να κάνει με το άλογο σας κύριε …

Μ (Αναστατωμένος) Έπαθε τίποτα ο Σκουφ, το άλογό μου? Αφού τον τάιζα μεγάλες ποσότητες από το υστέρημα βρώμης των ντόπιων αγροτών, δεν μπορεί να είναι από έλλειψη δυνάμεων (για τον Σκουφ δεν ξέρω αλλά οι “αγρότες” υποφέρουν πάντως…). Μίλα προδοτικό σκυλί τι τρέχει?

ΤΚ (Φοβισμένος) Δεν έχει να κάνει με την υγεία του κύριε αλλά…

Μ Τι τρέχει σκουλίκι, μίλα μην σου ρίξω το 10% από τις σφαίρες μου και σε στείλω αδιάβαστο!

ΤΚ Και με 3% είμαι ευχαριστημένος, μπαίνω εκεί που θέλω…. Τελοσπάντων, δεν υπάρχει λόγος για βία, τουλάχιστον όχι εναντίον μου. Κάποιος ντόπιος διπλοπάρκαρε το μουλάρι του δίπλα στον Σκουφ κύριε και δεν μπορείτε να τον μετακινήσετε πλέον

Μ Τι είπες σκύλου γέννα? Τι ξεστόμισες? Έκλεισε ένας ΠΟΛΙΤΗΣ το δικό μου άλογο! Μα ποιος νομίζει ότι είναι … ο ΝΟΜΟΣ είμαι εγώ διάολε…

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο αλμπίνος νεκροθάφτης Αλεκσι Παπαρηγοφσκι “Να ετοιμάζω την κρεμάλα σιγά σιγά?” ρώτησε με έκδηλο ενδιαφέρον . “Όλοι ξέρουμε ότι μετά το φιάσκο της δίκης των πράσινων σπιρουνιών όπου ο αδύνατος Ιβαν Κουκουλοφ που ήταν φανερά ένοχος αθωώθηκε εις βάρος του γεματούλη Μπιλ Φοιτητ, ο οποίος ακόμα σαπίζει σε ένα κελί, η μόνη λύση είναι η κρεμάλα”. “Η τραμπάλα?” πετάχτηκε ο κουφός πλην τίμιος Τζεικ Σουφλιόμπερτσον. “Δεν μιλάμε για την ανάθεση των δημοσίων έργων της πόλης από εργολάβο σε εργολάβο, Τζεικ, μιλάμε για την ανάγκη να ανέβει το ποσοστό κρεμασμένων πολιτών στην πόλη (και ταυτόχρονα και ο τζίρος του αριστερά του πεζοδρομίου μαγαζιού μου, σκέφτηκε χαμογελώντας χαιρέκακα ο Αλέκσι).

Ή ΚΚΕ way ή the highway...

Ο Μάσιμο Μακαρόνε ήταν όμως ήδη στον κόσμο του , οργισμένος από την ασυδοσία του απλού πολίτη όρμησε προς την έξοδο του Σαλούν με αποφασιστικό βήμα φωνάζοντας “Δεν θα υπάρξει κρεμάλα… θα τον φάω ζωντανό και θα ταϊσω το πτώμα του στα τσακάλια”. Η Μπέτυ Λου προσπάθησε, διστακτικά είναι η αλήθεια, να τον συγκρατήσει “Μα Μάσιμο είσαι εκτός δικαιοδοσίας… θα βρεις το μπελά σου…make love not war”.

Το πάλεψε η Μπέτυ Λου να συγκρατήσει το Μάσιμο δε λέω... αλλά βρε κορίτσι μου λίγο περισσότερο μπούτι κι ένα αλά Ελεονώρα Μελέτη ντεκολτέ δε θα έβλαπτε... τώρα που το ξανασκέφτομαι άστο καλύτερα...μπρρρ...

Ο Μάσιμο όμως ήταν πλέον εκτός εαυτού στο μυαλό του ηχούσαν ήδη τα λόγια του μέντορά του στη σχολή Σερίφηδων, του Victor Polydor “Εμείς οι σερίφηδες είμαστε οι άρχοντες της πόλης και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει…”. Μέτα από αυτή τη σκέψη ο Σερίφης της Ντοτζ Σίτι φίλησε ευλαβικά το αστέρι – σύμβολο της εξουσίας του – που είχε καρφιτσωμένο στο πέτο και βγήκε χτυπώντας με μανία της διπλές ξύλινες πόρτες του Σαλούν…

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο δεύτερο μέρος σύντομα - ελπίζω - κοντά σας…