Ο Θεός έχει πολλή περίεργη αίσθηση του χιούμορ φίλε...

Η σημερινή μέρα είχε τόσα πολλά πάνω και κάτω στη διάθεσή μου που αν δεν γράψω κάτι θα σκάσω...

Στη ζωή μου έχω υπάρξει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ερωτευμένος μία φορά. Ήμουν αρκετά μικρότερος, άπειρος γενικά και μπορεί να πει κανείς ότι "έπεσα με τα μούτρα" που λένε. Η πλάκα του πράγματος είναι ότι με τη μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκα εντελώς δεν έκανα απολύτως τίποτα χα,χα,χα. Θυμάμαι μόλις είχα ανακαλύψει το Ίντερνετ και έμπαινα στο IRC τότε, όλα καινούρια και φρέσκα, με τον ενθουσιασμό ενός λαίμαργου μπόμπιρα που μπαίνει σε ζαχαροπλαστείο και δεν ξέρει τι γλυκό να πρωτοδιαλέξει. Μετά από κάποιο καιρό παίζοντας με όλα τα καλούδια του chat έπεσα πάνω σε μια κοπελιά λίγο μεγαλύτερη από εμένα με το ψευδώνυμο "Ήρα" (αυτή τη στιγμή ο decoding σκάει ένα χαμόγελο είμαι σίγουρος... χα,χα,χα). Για να μην τα πολυλογώ η επικοινωνία μας ήταν υπέροχη, έπιανε τα αστεία μου , έπιανα τα δικά της, μου άρεσε ο τρόπος που σκεφτόταν και γενικά κινούμασταν στο ίδιο μήκος κύματος. Όπως και να έχει το πράγμα πέρασε κάποιος καιρός με αυτό το "μακρινής απόστασης" αλισβερίσι. Στο μεταξύ η ζωή μου προχωρούσε κανονικά είχα και μια κοπέλα στην εστία που έμενα οπότε υπήρχαν διαστήματα που δεν τα λέγαμε και πολύ πλέον. Η Ήρα ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υποθέτω, τώρα που τα αναπολώ...

Μετά από 1-2 χρόνια περίπου, μια μέρα που κατέβηκα Αθήνα από Λονδίνο λέω "δεν πάει στο διάολο, ας τη συναντήσω κι από κοντά". Την παίρνω τηλέφωνο και προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε να με συναντήσει αμέσως. Θυμάμαι που την περίμενα στο Μετρό στο Σύνταγμα.Περίμενα έναν άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί σαν το κουτάβι τον αφέντη του, είχα και τα λουλουδάκια μου ανά χείρας η χαρά της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου ήμουν χα,χα,χα. Όπως και να έχει η κοπέλα ήρθε και μόλις την είδα "έμεινα"! Ήταν ακριβώς όπως την ήθελα(περίμενα?) να είναι και το χαμόγελό της μου δήλωνε (τόσο ήξερα τόσο καταλάβαινα ίσως...) ότι δεν είχε κι εκείνη απογοητευτεί (τουλάχιστον όχι εμφανώς... μιας και είναι γυναίκα οπότε δεν παίρνω και όρκο ως άντρας χα,χα,χα). Είμαι σίγουρος ότι αν είχα δαχτυλίδι μαζί μου θα την παντρευόμουν μπροστά στα Αρχαία του Σταθμού Μετρο του Συντάγματος με κουμπάρο κανένα εισπράκτορα και παπά τον πρώτο αξύριστο μαυροφορεμένο τυπά της ΚΝΕ. Πήγαμε θυμάμαι στην Ερμού για καφέ και τα είπαμε σε καλό κλίμα, εμφανώς μουδιασμένοι και οι δύο, που η διαδικτυακή μας φαντασίωση είχε πάρει σάρκα και οστά. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, με φίλησε και έφυγε όπως ήρθε, αθόρυβα. Από εκείνο το σημείο και μετά ακολούθησαν μερικά τηλέφωνα, εξάλλου εγώ δεν έμενα στην Αθήνα, και μετά τίποτα, η απόλυτη σιωπή εκατέρωθεν. Ίσως "μεγαλώσαμε" και οι δύο απότομα, ίσως συνειδητοποιήσαμε ότι η απόσταση και οι προτεραιότητες του καθενός ήταν διαφορετικές εκείνη την περίοδο. Όπως και να έχει ένα ρομάντζο έληξε πριν καν ξεκινήσει. Είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του δε λέω, αλλά ακόμα και τώρα με απόσταση αρκετών χρόνων πλέον, νιώθω ότι δεν έχω αγαπήσει γυναίκα σε αυτό το βαθμό ξανά. Από την άλλη πλευρά και να την έβλεπα την Βάσω τώρα δεν θα μου προξενούσε καμία εντύπωση μιας και έχω αλλάξει από τότε πολύ σαν άνθρωπος (και φαντάζομαι κι αυτή... οπότε ας μείνω με την παλιά της ανάμνηση για παν ενδεχόμενο χα,χα,χα).

Θα μου πείτε τώρα "που τα θυμήθηκες όλα αυτά?", "περσινά ξινά σταφύλια" και άλλα τέτοια. Καμία φορά η ιστορία πάει να επαναληφθεί βλέπετε και όταν αυτό συμβαίνει, με την ωριμότητα των χρόνων σου πλέον, επικρατεί η λογική , μιας και υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Δεν παύεις πάντως να αναρωτιέσαι ότι "ο Θεός έχει περίεργη αίσθηση του χιούμορ φίλε και μερικές φορές παίζει με τους ανθρώπους να περάσει κι αυτός την ώρα του ευχάριστα...". Δε βαριέσαι, η ζωή είναι πολλή μικρή για να χαλιέμαι για τέτοια πράγματα πια, αλλά όπως και να έχει, καμία φορά αυτό το παρολίγον deja vu σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα...