Εφιάλτης στο δρόμο με τις πεντάρες… μια ιστορία τρόμου βγαλμένη απ’το ποδόσφαιρο…

Πως τα φέρνει η άτιμη η έμπνευση, μύριες όσες ιδέες στροβιλίζουν στο μυαλό σου για το τι θα γράψεις στο επόμενο κείμενο κι εκεί που λες θα γράψω αυτό “Μπαμ!” έρχεται η άτιμη η επικαιρότητα, σου ρίχνει μια γροθιά σαν άλλος Ρόκι Μπαλμπόα και η κυρά έμπνευση σε πάει αλλού… Όπως έχω δηλώσει επανειλλημένως στο μπλογκ “το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα” ακόμα και για κάποιον που δεν έχει ιδέα για τους κανόνες και τις αγωνιστικές τακτικές του (εξάλλου έχουμε 13 αθλητικές εφημερίδες να ασχολούνται καθημερινά με αυτό οπότε ποιος ο λόγος να κουραστώ εγώ χα,χα,χα). Όλα είναι θέμα προσέγγισης και οπτικής γωνίας, άλλωστε νομίζω οτι αν μη τι άλλο ο γραφών από φαντασία άλλο τίποτα. Ας γελάσουμε λοιπόν με την μπαλίτσα, κι ας μην τη φοβούνται όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι…Απλά ας δουν το πράγμα με ανοιχτό μυαλό. Πρέπει όμως να είμαι ειλικρινής μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο δεν είναι κωμωδία αλλά σκέτο θρίλερ (μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το κενό και αποτρόπαιο βλέμμα του λείπει για να κρεμάσω την ετικέτα “ακατάλληλο για ανηλίκους” στο ποστάκι).

Tο κείμενο είναι κατάλληλο για άντρες και για γυναίκες :) Kαι αυτό είναι δέσμευση α,χα,χα,χα.

Όλα ξεκίνησαν τη Δευτέρα το βράδυ. Το MEGA έδειχνε τον αγώνα ΑΕΚ-Σεβίλλη. Τηρουμένων των αναλογιών η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων είναι σαν να παλεύουν σε αγώνα σούμο ο Πάγκαλος με τον Παπαθεμελή, με τον πρώτο να αντιπροσωπέυει στο παρανοϊκό μου παράδειγμα την ισπανική ομάδα. Όπως και να το κάνουμε μια τέτοια σύγκρουση θα αποτελούσε πιθανότατα και τον πιο σύντομο αγώνα στην ιστορία του ευγενούς αθλήματος του Σούμο, αλλά ας επιστρέψουμε και πάλι στο ποδόσφαιρο… Πριν από έναν τέτοιο ποδοσφαιρικό αγώνα, ο μέσος οπαδός της πιο αδύναμης ομάδας έχει δύο σκέψεις στο μυαλό του:

1)Την ελπίδα πως ο Θεός θα παρατήσει όλα τα παγκόσμια προβλήματα και θα ασχοληθεί με το να νικήσει η ομάδα του, η βαρύτητα θα πάψει να ισχύει μόνο για τον αντίπαλο, θα τραυματιστούν όλοι οι παιχταράδες του αντιπάλου και ο τερματοφύλακας των ‘εχθρών’ θα πιάνει τη μπάλα λιγότερο σταθερά και από ασθενή με Πάρκινσον… Όλα αυτά είναι κατά κανόνα ευσεβείς πόθοι τόσο πιθανο να πραγματοποιηθούν όσο και το να γίνει η Έφη Σαρρή Υπουργος (σ.σ. Φυσικά στην Ελλάδα ζούμε οπότε κρατάω και μια πισινή…) Η δεύτερη σκέψη είναι πιο σημαντική και εδώ αρχίζει το θρίλερ…

2)Ο οπαδός πάνω από όλα φοβάται να μην διασυρθεί η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί ως γνωστόν “ότι γράφει δεν ξεγράφει” και η δυστυχία του ενός είναι η ευτυχία του άλλου ή των άλλων οπαδών αντιπάλων ομάδων…

Σε παρακαλώ ας μη φάμε άλλο γκολ θεούλη μου... λυπήσου μας...:)

Το τι θεωρείται διασυρμός στο ποδόσφαιρο θα το δούμε στην πορεία… Όπως και να έχει, τη Δευτέρα η ΑΕΚ μπήκε φοβισμένη στο ματς και πριν περάσουν μερικά λεπτά πέρασε σε παθητικό ρόλο σε μια βραδιά αχαλίνωτου ποδοσφαιρικού σεξ…Το κοντέρ έγραψε 4-1 υπερ των Ισπανών με την ευγενή ομάδα της Σεβίλλης να παραδίδει μαθήματα ποδοσφαιρικού savoir vivre και να μην κάνει το σκορ 14-1… Αυτό θα πει εγκράτεια κατά τη σεξουαλική πράξη παρεπιπτόντως… Όπως και να έχει το θέμα δεν είναι να πειράξω τους ΑΕΚτζήδες για το κάζο που έπαθαν αλλά το ότι το συγκεκριμένο ματς μου θύμησε ένα ματς θρίλερ με πρωταγωνιστή την ομάδα μου τον Παναθηναϊκό…

Ήταν πριν μερικά χρόνια όταν και ο ΠΑΟ έπαιζε με την ομάδα της Μπαρτσελόνα στο ιστορικό γηπεδό της το Καμπ Νου. Οι παίχτες της ομάδας μου ήταν μικρά παιδιά και άδολα, χωρίς πολλές σεξουαλικές εμπειρίες, ενώ οι παίχτες της Μπαρτσελόνα ήταν οι “φτασμένοι” πορνοστάρ της βραδιάς… Το ματς ξεκίνησε νωθρά και για πέντε ολόκληρα λεπτά ο Παναθηναϊκός δεν δέχτηκε γκολ… Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας διαρκεί ενενήντα λεπτά αυτό δεν είναι δα και αφορμή για άκρατους πανηγυρισμούς αλλά ρε γμτ είναι μια αρχή…Και ως γνωστόν η αρχή είναι το ήμισυ του παντώς…. Πραγματικά ήθελα να ξέρω ποιος αρχαίος πρόγονός μας, είπε αυτή την ξερολίστικη αμπελοφιλοσοφία για να τον επιβραβεύσω με το παράσημο της ανοιχτής παλάμης γνωστό και ως φάσκελο… Μετά το πρώτο πεντάλεπτο… το παιχνίδι άρχισε να γίνεται hardcore και ακατάλληλο για Βάζελους με καρδιακά προβλήματα.

Στο έκτο λεπτό η Μπαρτσελόνα σκόραρε, στο 15 ξανασκόραρε και γύρω στο 30 το σκορ είχε γίνει πλέον 3-0… Με αυτά και με αυτά το ημίχρονο τελείωσε με την Μπαρτσελόνα να επιτίθεται κατά κύματα και τους παίχτες του ΠΑΟ να αντιστέκονται σθεναρά σαν άλλοι Αστερίξ και Οβελίξ ενάντια στον ‘κατακτητή’. Η μόνη διαφορά… ο ΠΑΟ δεν είχε μαγικό φίλτρο. Στα 15 λεπτά που μεσολαβούν ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο με είχαν ζώσει τα φίδια… τρία γκολ είναι πολλά στο ημίχρονο και βάση απόδοσης μόνο αν η ομάδα μου ναρκοθετούσε την μεγάλη της περιοχή(σ.σ. το μεγάλο ορθογώνιο όπου βρίσκεται το τέρμα που υπερασπίζεται ο τερματοφύλακάς της… είπαμε η μπάλα δεν είναι αστροφυσική χα,χα,χα) ή έχτιζε με τούβλα το τέρμα της δεν θα δεχόταν άλλα γκολ. Εμείς δεν χρειαζόμασταν πια ποδοσφαιριστές έτσι που πήγαινε το πράγμα αλλά το συνεργείο κατασκευών του Πετζετάκη (σ.σ. αυτόν θυμήθηκα αυτόν είπα …)…

Η Μπαρτσελόμα επιτίθεται!!! Αξίζει τον κόπο να το δείτε τουλάχιστον μέχρι το 3 λεπτό το βιντεάκι:)

Νομίζω ότι όσες γυναίκες έφτασαν ως αυτό το σημείο –ένας αξιοσημείωτος άθλος της ανθρώπινης θέλησης πραγματικά- ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος της επικείμενης καταστροφής… Για να το κάνουμε λιανα λοιπόν… Όταν παίζεις εκτος έδρας και η ομάδα σου χάνει με 1-0 τότε νιώθεις τόσο cool όσο και ο Ζαμπούνης όταν κάνει βόλτες στα παλιά ανάκτορα στο Τατόϊ … Άμα χάνεις 2-0 είσαι ακόμα αξιοπρεπής αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου αρχίζεις να σκέφτεσαι τα χειρότερα(σ.σ. όπως ο Χατζηνικολάου όταν ήταν ακόμα καθ’ οδόν για το ALTER)…Στο 3-0 έχεις αρχίσει να ιδρώνεις γιατί είσαι πλέον στο μεταίχμιο της αξιοπρεπούς ήττας με το demi-ρεζιλίκι, άσε που τέλειωσε και η μπύρα από την τσαντίλα σου και αφυδατώθηκες… Στο 4-0 έχει αρχίσει να ανεβαίνει η πίεση ενώ ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι η ελληνική γλώσσα έχει απύθμενο πλούτο σε μπινελίκια και είναι κρίμα να πάει χαμένος και αχρησιμοποίητος… Στο 5-0 προσφωνείς κάθε παίχτη της ομάδας σου με το χαϊδευτικό ‘μαλάκας’ ενώ σιγά σιγά είσαι έτοιμος να ξαναρχίσεις το κάπνισμα κι ας είναι και BF… Στο 6-0 έχεις πλέον σκίσει τα μισά σου ρούχα, έχεις βάλει μια μαύρη κουκούλα σαν όψιμος Αρτέμης Μάτσας και καταδίδεις όλα τα κακώς κείμενα της ομάδος σου σε έναν άγνωστο κατακτητή δημιούργημα της φαντασίας σου…. Στο 7-0 κάνεις πλέον κράτηση στο Δαφνί για να περάσεις εκεί το υπόλοιπο της ζωής σου παρέα με άλλους ασπροφορεμένους παράφρονες οπαδούς παλιότερων ποδοσφαιρικών διασυρμών. Για οτιδήποτε πανω από επτα γκολ υπάρχει – όχι η Mastercard, άτιμες γυναίκες το μυαλό σας όλο εκεί- η γοητευτική προοπτική της Ρώσικης ρουλέτας μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το συμβολαιογράφο για τα τυπικά της διαθήκης…

Λατρεύω αυτή τη διαφήμιση, μου θυμίζει τόσα πολλά:)

Ο ήρωας της βραδιάς... Μάριο Γκαλίνοβιτς, προσωρινά πεσμένος αλλά ποτέ νικημένος... Και ναι η φωτογραφία είναι από το συγκεκριμένο ματς... Βάστα Μάριο!!! LOL

Τώρα που τελειώσαμε με τις χρονοβόρες εξηγήσεις ας επιστρέψουμε στο συγκεκριμένο ματς. Οι παίχτες του ΠΑΟ μπήκαν για το δεύτερο ημίχρονο στον αγωνιστικό χώρο με την ίδια προθυμία που πάει κάποιος ειδικός για να αφοπλίσει νάρκες. Ο φόβος κυριαρχούσε… Μέσα σε αυτό το κολαστήριο μια ηρωϊκή μορφή δέσποζε με βλέμμα αποφασιστικό… Ο τερματοφύλακας του ΠΑΟ ο σερ Μάριο Γκαλίνοβιτς. Το ματς ξεκίνησε, η Μπαρτσελόνα άρχισε πάλι να επιτίθεται, οι 10 από τους 11 παίχτες του ΠΑΟ αγωνίζονταν σαν συγκαμμένοι μπούληδες και μόνο ο Μάριο πάλευε σαν λιοντάρι ενάντια στον εισβολέα. Τα σουτ έπεφταν βροχή... από το Saving Private Ryan έχω να δω τέτοια σφαγή. Ο Μάριο χοροπηδούσε και βούταγε δεξιά και αριστερά σαν κατσίκι που του έβαλαν νέφτι στον πισινό, αποκρούοντας μανιωδώς σουτ με όποιο μέρος της ανατομίας του μπορούσε … Η ατμόσφαιρα μύριζε διασυρμό, ο προπονητής του ΠΑΟ στα πρόθυρα εγκεφαλικού, οι οπαδοί του στα πρόθυρα του αυτοπυρπολισμού από την απελπισία τους και μόνο εκείνος, ο Μάριο, πάλευε σαν παλαβός να σώσει ότι σωζόταν. Τα 45 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου έμοιαζαν αιώνες, όλοι οι Βάζελοι ανά την επικράτεια βγάλαμε τα ρολόγια μας. Με ένα στόμα μια ψυχή φωνάξαμε «Σφύριξε το τέλος γαμ.. διαιτητή!!!». Το ματς πλησίαζε στο τέλος του κι εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι τον εαυτό μου να φωνάζει έντρομος μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού «Βάστα Μάριο!!!». Το ματς έληξε. Χάσαμε 5-0 κι εγώ άρχισα να ζωγραφίζω την αγιογραφία του Μάριο Γκαλίνοβιτς για να τιμήσω τον άνθρωπο που έσωσε κάπως την αξιοπρέπειά μας. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το ματς πρέπει να σημάδεψε και το Μάριο ανεξίτηλα… από τότε έχει να πιάσει σουτ…

Ο Μάριο σε δράση... ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Υ.Γ. 1 Σας το πα "το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα" αλλά δεν με πιστεύατε… χα,χα,χα

Υ.Γ. 2 Η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της διοργάνωσης ήταν το 7-0 που έχασε ο Ολυμπιακός από την ιταλική Γιουβέντους (σιγά μην δεν το έλεγα,α,χα,χα,χα)

Υ.Γ.3 Όρεξη να έχω, ακολουθούν το επόμενο επεισόδιο του μπλογκολεωφορείου και μια ιστορία του Πίκολο Jones . Έστω ένα από τα δύο ελπίζω να το γράψω μέσα στο ΣαββατοκύριακοJ

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!