Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής…

Την παραπάνω κουβέντα την είχε πει ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές την πρώτη εβδομάδα των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να μάς προετοιμάσει για την ποικιλομορφία του αντικειμένου σπουδών και να μας περάσει την πεποίθηση ότι ακόμα κι όταν θα συναντούσαμε εντελώς καινούρια και άγνωστα πράγματα στη διάρκεια των σπουδών, δεν θα έπρεπε να πανικοβληθούμε λόγω της άγνοιάς μας αλλά να διασκεδάσουμε με την διεύρυνση του ορίζοντά μας με καινούριες γνώσεις και παραστάσεις. Έτσι, σαν ένα άτυπο φόρο τιμής σε ένα συμπαθέστατο άνθρωπο χρησιμοποίησα την εν λόγω κουβέντα του ως τίτλο του ποστ.

Στην προσπάθεια να σκεφτώ κάτι καινούριο για το μέλλον του μπλογκ χρησιμοποίησα όλα τα μέσα...Μα... για μια στιγμή... αυτή η κρυστάλλινη σφαίρα δεν δουλεύει... μα χθες την αγόρασα! Τι λέει εδω κάτω? "Made in China"... φτου γκαντεμιά! :)

Η ουσία του ποστ είναι άλλη… Σκεφτόμουν λοιπόν τις προάλλες το κατά πόσο με “γεμίζει” να γράφω στο ελληνόφωνο μπλογκ από την άποψη του “τι έχω ανάγκη να βγάλω προς τα έξω και όχι τόσο τι περιμένουν οι άλλοι να γράψω”. Με το αγγλόφωνο μπλογκ δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία γιατί το έχω δομήσει έτσι ώστε να έχει τέτοια ποικιλομορφία περιεχομένου που να καλύπτει πολλές πτυχές δευτερευόντων πραγμάτων που μου αρέσει να κάνω και με διασκεδάζουν. Το ελληνικό μπλογκ πήρε όμως μια οντότητα κάπως διαφορετική τους τελευταίους μήνες και όσο και αν με διασκεδάζει να δημιουργώ κείμενα από το τίποτα, σκέφτηκα ότι κάποιες φορές ένας άνθρωπος μπορεί να πέσει θύμα της ίδιας της φιλοδοξίας του. Το πιο απλό παράδειγμα είναι αυτή η ιστορία με το μπλογκολεωφορείο ας πούμε. Αν και εξαρχής μου άρεσε η ιδέα, πριν κανένα δύο μήνες που την πρωτοσκέφτηκα δίσταζα να την ξεκινήσω για δύο λόγους:

1)Υπάρχει το παράδειγμα των “Ολύμπιων Θεών” που ξεκίνησαν δυνατά και μετά “ξεφούσκωσαν”, δε λέω ότι κάποια στιγμή δεν θα ξανασχοληθώ μιας και αγαπάω την ιδέα πολύ, αλλά η επεισοδική μορφή του πράγματος παραήταν δεσμευτική για να είναι κάτι με το οποίο θα ασχολούμαι τακτικά

2) Επειδή είναι αρκετά τα άτομα στη λίστα των αγαπημένων μου μπλογκς, πίστευα ότι το πράγμα με το μπλογκολεωφορείο θα “ξεχείλωνε” μετά από κάποιο καιρό τόσο για εμένα που γράφω όσο και για αυτούς που διαβάζουν, άσε που κάποιος που πρωτομπαίνει στο μπλογκ δεν θα έβγαζε εύκολα νόημα.

Το ότι εσείς που επισκέπτεστε το “Έκτακτο Παράρτημα” τακτικά, αγκαλιάσατε την ιδέα τόσο ζεστά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν το πολυπερίμενα για να πω την αλήθεια. Όπως και να έχει δεν υπάρχει καλύτερο κίνητρο από αυτό για να συνεχίσω το συγκεκριμένο μπλογκοτάξιδο ακόμα πιο κεφάτα και δημιουργικά, Θεού θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος χε,χε,χε.

Άμπρα κατάμπρα και voila! Δήμιούργησα δύο νέες θεματικές ενότητες! Harry Potter φάε τη σκόνη μου! Πίσω στη μελέτη για εκείνο το ξόρκι που θα κάνει την Eva Mendes τρελά ερωτευμένη μαζί μου τώρα... :)

Ακόμα κι έτσι όμως, κάτι δεν μου “κόλλαγε”… Χρειαζόμουν κάτι το καινούριο, κάτι να αλλάξει στο μπλογκ ή έστω να προστεθεί, ώστε να ανανεώσει και το δικό μου ενδιαφέρον να γράφω και ειδικότερα να κάνει την όποια διαδικασία πιο χαλαρή και λιγότερο χρονοβόρα. Επί της ουσίας χρειαζόμουν "μεγαλύτερη ποικιλία" όπως έλεγε και ο καθηγητής μου. Επειδή δεν έχω καμία ιδιαίτερη όρεξη να αλλάξω την αισθητική του μπλογκ , το ενδιαφέρον μου στράφηκε στο περιεχόμενο. Κατέληξα λοιπόν σε δύο νέες θεματικές προσθήκες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον...

Επειδή μου άρεσε πολύ το nick “Πίκολο Τζόουνς” του προηγούμενου ποστ, όπως και το γεγονός ότι το κειμενάκι βασίστηκε σε μια προσωπική ιστορία, σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να είναι η πρώτη και τελευταία φορά που γράφω κάτι τέτοιο. Δηλαδή μια αυτοτελή ιστορία βγαλμένη από τη ζωή μου με μπόλικη δόση φαντασίας. Σκέφτηκα λοιπόν να δημιουργήσω την ενότητα “Οι περιπέτειες του Πίκολο Τζόουνς” που θα αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες βγαλμένες από την πραγματική μου ζωή δοσμένες μέσα από την "περσόνα" του Πίκολο Τζόουνς. Επί της ουσίας νιώθω σαν να δημιούργησα το δικό μου ήρωα καρτούν ή κόμιξ και η ιδέα με κάνει να χαμογελάω μόνο που το σκέφτομαι. Άσε που όταν βασίζεσαι σε πραγματικά περιστατικά η συγγραφή είναι και πιο ξεκούραστη χα,χα,χα.

Πίκολο Τζόουνς, η επιστροφή (σύντομα σε ένα μπλογκ κοντά σας)!

Η δεύτερη ιδέα που είχα ήταν κάπως απρόσμενη και ίσως είναι το τελευταίο που περιμένατε να διαβάσετε –ειδικά οι γυναίκες του μπλογκ που είναι και πιο ενεργές στο σχολιασμό των ποστ εδώ που τα λέμε-. Κοιτάζοντας και τα δύο μπλογκ μου, συνειδητοποίησα ότι το μόνο πράγμα που με ευχαριστεί το οποίο δεν εκπροσωπείται καθόλου “μπλογκικώς” –μιλαώ για χόμπι και χαζομαρούλες πάντα- είναι το ποδόσφαιρο. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες γυναίκες με το που βλέπουν τη λέξη “ποδόσφαιρο” μάλλον παθαίνουν μια αλλεργία ή στην καλύτερη περίπτωση σκέφτονται τον “παρα τρίχα Κλούνεϊ” Νικοπολίδη. Μάλιστα, δύο πόστ που έγραψα σχετικά με το ποδόσφαιρο μάλλον πέρασαν και δεν ακούμπησαν(αν και το πρώτο από αυτά το θεωρώ ίσως το καλύτερο ποστ που έχω γράψει… ή ένα από τα καλύτερα έστω). Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αυτό που αποτρέπει τις γυναίκες να συμπαθήσουν το σπορ αυτό, έστω και λίγο, είναι πρώτον οι κανονισμοί του και δεύτερον η ματαιότητα του concept “22 μαντραχαλάδες να κυνηγάνε μια μπάλα σαν παιδάκια και άλλοι μαντραχαλάδες απέξω να βρίζουν, να χειροκροτούν και να πορώνονται”. Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι μόνο αυτά…

Έχει ένα σωρό παρασκήνια, ίντριγκες και διασκεδαστικές ιστορίες που μπορούν να διασκεδάσουν κάποιον χωρίς να ξέρει έστω και τα βασικά του σπορ. Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται να “ξέρεις ποδόσφαιρο” για να διασκεδάσεις με το ποδόσφαιρο! Με αυτή την εύθυμη σκέψη να τριγυρίζει στο μυαλό μου αποφάσισα να δημιουργήσω μια καινούρια ενότητα αφιερωμένη στα παρελλειπόμενα και στην αστεία πλευρά του σπορ. Και το όνομα αυτής “Το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα!”. Το αν οι γυναίκες του μπλογκ θα δώσουν μια ευκαιρία σε αυτή την ιδέα είναι άλλο θέμα, αλλά νομίζω έχω γράψει αρκετά κείμενα πλέον ώστε εσείς που διαβάζετε τακτικά να ξέρετε ότι όταν μια ιδέα με κάνει να χαμογελάσω αυτό συνήθως είναι για καλό. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και να μην πιάσει το κόλπο και να μην έχει ανταπόκριση, ε δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις και όλους βρε αδερφε...

Μόλις ακούστηκε η λέξη "ποδόσφαιρο" μια άκρατη σιωπή κυριάρχησε στο "Έκτακτο Παράρτημα"... Οι γυναίκες αναγνώστριες σήκωσαν το λάβαρο της αποστροφής τους για το σπορ και την έκαναν για άλλα μπλογκς με ελαφρά πηδηματάκια... Μάταια ο Πίκος τις εκλιπαρούσε να του δώσουν μια ευκαιρία... το πουλάκι είχε πετάξει πλέον:)

Στα μισά της εως τώρα πορείας αυτού του μπλογκ έκανα τη συνειδητή επιλογή ότι τα περισσότερα κείμενα θα έχουν χιουμοριστικό ύφος μιας και νομίζω ότι ο κόσμος (και μαζί του κι εγώ) έχει περισσότερη ανάγκη να γελάσει ή έστω να χαμογελάσει από το να γκρινιάζει και να μιζεριάζει με τα προβλήματα που έχει ο καθένας στη ζωή του. Νομίζω το πράγμα πάει καλά… και μακάρι να έχω το χρόνο και τη διάθεση να συνεχίσω αυτό το υπέροχο ταξίδι για πολύ καιρό ακόμα. Αν μη τι άλλο, δεν ταξιδεύω μόνος μου και η παρέα είναι πολλή καλή!

Αυτά για σήμερα και να είστε όλοι καλά!