Η χώρα μου καίγεται και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω…

Η χώρα μου καίγεται και εγώ απλά βλέπω…

Βλέπω τους δημοσιογράφους να βάλλουν κατά δικαίων και αδίκων… ‘Οψιμοι αστυνομικοί, δικαστές και ένορκοι όλοι μαζεμένοι σε ένα πάνελ… Τι εύκολο ρε συ να κάνεις κριτική και να το παίζεις “άνετος κι ωραίος” όταν δεν καίγεται το δικό σου σπίτι… Από την άλλη ακούγονται και αλήθειες μέσα στην οχλοβοή, αλλά χάνονται μέσα στη ματαιοδοξία των τηλεμετρήσεων…

Ακούω για τη μάνα που κάηκε ζωντανή κρατώντας στην αγκαλιά της τα τρία παιδιά της, ενώ το τέταρτο βρέθηκε λίγο παραπέρα απανθρακωμένο… Μου έρχεται να κλάψω και ο πατέρας μου που κάθεται δίπλα μου δακρύζει… Τι φρίκη Θεέ μου… Να ακούς τα παιδιά σου να καίγονται και να μην μπορείς να βοηθήσεις… ούτε στον χειρότερο εχθρό σου τέτοιο πράγμα… Τόσα πτώματα παντού, ζωές που έφυγαν αφήνοντας πίσω όνειρα μισά κι ελπίδες ανεκπλήρωτες. Συγγενείς και φίλοι θρηνούν και μια χώρα παγώνει στο άκουσμα του φρικτού απολογισμού… 52 άνθρωποι “έφυγαν”… Εμείς οι “ξένοι” θα ξεχάσουμε γρήγορα μέσα στη φούρια του μικρόκοσμού μας , θα μείνουν πίσω οι συγγενείς και οι φίλοι… γεμάτοι αναμνήσεις ζωών που κόπηκαν απότομα….

Βλέπω τα πλάνα από τις περιουσίες που καίγονται και σκέφτομαι … “Τι διάολο, για κάποιες φωτιές οι αρμόδιοι ειδοποιήθηκαν έγκαιρα…. Γιατί δεν έσβησαν κάποιες από αυτές νωρίς και φτάσαμε να κοιτάμε τις φλόγες σαν χάνοι να “γλύφουν” τους κόπους ζωής ανθρώπων πριν κατασπαράξουν τα πάντα αχόρταγα στο πέρασμά τους?”. “ Α, νaι, τώρα θυμήθηκα, χρειάζεται στοιχειώδης συντονισμός και εγρήγορση για τέτοια έγκαιρη επέμβαση…”. Ποιος να τα οργανώσει και διεκπεραιώσει αυτά… η χαρά του “ουζομεζέ’ ο Μπούλης ή ο “δραπέτης του Δαφνιού” Βύρωνας. Εδώ χρειάζεται μυαλό και αρχ… όχι χαμόγελα και καλαμπούρια…

Πιάνω τον εαυτό μου αηδιασμένο ακόμα και με εμένα τον ίδιο, σε ένα παραλήρημα αυτοκριτικής: “Τι κοιτάς ρε μαλάκα Χρήστο?Λες και κάποιο υπερθέαμα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου! Αυτή δεν είναι μια γαμημένη Χολυγουντιανή παραγωγή με εφέ και χάι τεκ κιριλίκια… Αυτή είναι η χώρα σου που καίγεται κι εσύ σαν γνήσιος μαλάκας, τρομολάγνος Νεοέλληνας κάθεσαι και παρακολουθείς αμέτοχος, σιωπηλός, ανθρώπους να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους!” Με πιάνει το παράπονο, θέλω να βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως ή μήπως θέλω να πιστεύω ότι θέλω να βοηθήσω για να νιώσω καλύτερα… Δεν ξέρω… ποτέ δεν θα ξέρω μου φαίνεται…

Είμαι θυμωμένος, είμαι αγανακτισμένος, είμαι στεναχωρημένος που η όμορφη χώρα μας καίγεται κι εγώ μπορώ μόνο να κοιτάω… Κάτι μου λέει ότι αύριο που θα βγω έξω στην πόλη, θα δω στα μάτια των ανθρώπων το ίδιο θλιμμένο βλέμμα που είχαν μετά την τραγωδία με τους μαθητές στα Τέμπη… Αυτό για μια μέρα άντε δύο το πολύ, μέχρι να προχωρήσει ο καθένας μας με τη ζωούλα του και όλα μέλι γάλα… δεν κάηκε και το δικό μας σπίτι βρε αδερφέ…

Εκεί έφτασε το πράγμα, γίναμε όλοι “τηλεκανίβαλοι”, παρατηρητές και γκρινιάρηδες κατήγοροι… Δεν έχουμε άδικο για το δεύτερο, αλλά γιατί αυτό δεν με κάνει να νιώσω καλύτερα ρε γαμώτο…

Η χώρα μου καίγεται και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω…

Για κάποιο λόγο το μόνο τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι το παρακάτω:

Αυτό το κείμενο γράφτηκε το Σάββατο βράδυ, ελπίζω αύριο ο εφιάλτης να έχει τελειώσει…

Με λένε Χρήστο και σήμερα πέταξα το προσωπείο του Πίκου Απίκου και τα αγαπημένα μου αστεία, γιατί η ψυχή μου μάτωσε να βλέπω την όμορφη χώρα μου στις φλόγες και έπρεπε να γράψω κάτι να ηρεμήσω. Προσπάθησα να μην γκρινιάξω γιατί το σιχαίνομαι, αλλά μάλλον απέτυχα… δε βαριέσαι…

Να είστε όλοι καλά! Πιστέψτε με, ποτέ δεν το εννοούσα περισσότερο από τώρα…

Y.Γ.1 Τώρα πια που βάζω το κείμενο στο μπλογκ οι νεκροί έχουν γίνει 63... η αρχαία Ολυμπία κάηκε σε μεγάλο βαθμό και η Ηλεία σβήνει χωριό - χωριό από το χάρτη...

Υ.Γ. 2 Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι οι άνθρωποι μέσα στην απελπισία τους, αφημένοι στην μοίρα τους από ένα ανύπαρκτο κράτος, παίρνουν στα κανάλια τηλέφωνο για βοήθεια... Για γέλια και για κλάματα... δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση των δημοσιογράφων...